{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rebecca Morgan
"Rebecca, het is een nachtmerrie..." De zombie voor me keek me recht aan. Zijn mond leek te bewegen. "Ik ben hier."
Mijn mond viel open. Ik kon recht in de inhoud van mijn maag kijken. Mijn blik bleef even verbijsterd, terwijl ik de zombie aankeek. Zijn - het vreemde was dat hij een vrouwenstem had die me vaag bekend voorkwam - woorden bleven zich herhalen in mijn hoofd. Nachtmerrie...
Het beeld leek zwart te worden en het bleef de hele tijd zo. Ik was in slaap gevallen, echt deze keer.
Toen ik wakker werd lag Rowan naast me. Haar arm lag om me heen. Zij was het dus, zij had de nachtmerrie doen verdwijnen. Ik weet niet hoe ze het had gedaan, maar het had wel gewerkt.
Ik had geen idee hoe laat het was, maar ik voelde me stukken beter dan daarstraks. Ik draaide me naar haar om en glimlachte. "Hallo!"
Mijn humeur was ook stukken beter nu ik wat beter uitgeslapen was.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca wordt langzaam rustig in mijn armen en ik blijf zacht over haar rug en hoofd strelen omdat het lijkt te werken. Zelf ben ik ook moe, maar ik kan niet in slaap vallen en ik wil het ook niet. Daarbij heb ik Rebecca beloofd om wakker te blijven, hoewel ze echt lijkt te slapen nu. Ik blijf gewoon stil liggen waar ik lig, hoewel mijn ogen de ruimte door blijven scannen. Onrustig ben ik echt wel, maar ik kan nu niets omdat ik haar vast blijf houden. Nu slaapt ze gewoon vast door, zonder veel te bewegen en volgens mij heeft ze ook geen nachtmerries meer. Ze slaapt redelijk lang door, maar dat is alleen maar beter voor haar. De geluiden die ik overal om me heen hoor, houden mij toch wakker waardoor ik me geen zorgen maak dat ik in slaap val. Plotseling begint ze te bewegen en draait ze zich naar me om. De glimlach op haar gezicht zorgt ervoor dat ik ook lichtelijk glimlach. Ze ziet er in ieder geval een stuk beter uit dan voor ze ging slapen en ik hoop dat ze zich nu ook beter voelt. "Hallo!" zegt ze en haar humeur lijkt ook een stuk verbeterd te zijn. "Goedemorgen." mompel ik iets schor tegen haar en ik voel me wat ongemakkelijk omdat ik haar de hele tijd vast gehouden heb en dat nog altijd doe. Mijn armen trek ik snel terug naar mezelf en ik kom overeind. "Je hebt maar één nachtmerrie gehad." mompel ik als ik het bed uitstap en mijn laarzen snel weer aantrek.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Goedemorgen." Rowan trok haar armen terug en stond recht. "Je hebt maar één nachtmerrie gehad."
Ik knikte. "Ik weet het en ik weet ook nog wat er allemaal in gebeurd is." Ik bleef liggen en trok het deken tot onder mijn kin. Het was zo lekker zacht, warm en spijtig genoeg ook plakkerig van het zweet. "Maar het lijkt erop dat jouw aanwezigheid wel heeft geholpen, dus bedankt daarvoor."
Ik ging met mijn hand door mijn haar, dat nogal paraplu stond omdat het nog vochtig was toen ik inslaap viel. Pech dan, ik had geen zin om het weer te kammen.
Ik rekte me nog eens goed uit en stond daarna ook op. Mijn flesje cola stond nog op het nachtkastje, net zoals mijn sleutels. Voor het geval dat nam ik nog een slok en keek haar dan aan. "Je bent de hele tijd wakker gebleven, he?" Ik kon het zien aan de wallen onder haar ogen. "Als je wil mag je ook slapen, dan blijf ik wel wakker bij je."

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Ik weet het en ik weet ook nog wat er allemaal in gebeurd is." zegt ze en ik kijk haar wat spijtig aan. Het was beter geweest als ze het gewoon was vergeten, ze verdient veel beter. De deken trekt ze nog eens op tot aan haar kin en ik kijk eventjes toe als ik mijn laarzen aan heb, omdat ik op de rand van het bed blijf zitten. "Maar het lijkt erop dat jouw aanwezigheid wel heeft geholpen, dus bedankt daarvoor." bedankt ze me ineens. "Geen probleem. Ik doe het graag." antwoord ik. Eigenlijk wil ik opstaan en iets doen, maar er is gewoon niets te doen. Daarom strek ik mijn lange en stijve ledematen maar gewoon eventjes. Rebecca doet het zelfde en staat dan ook op. "Je bent de hele tijd wakker gebleven, he? Als je wil mag je ook slapen, dan blijf ik wel wakker bij je." stelt ze dan voor. Ik schud gelijk met mijn hoofd. "Nee, ik ben niet moe. Ik kon al amper stilliggen in het bed." glimlach ik zwak. Ik ben wel moe, mijn lichaam voelt zelfs wat vreemd aan daardoor, maar toch ben ik onrustig. "Heb je wel lekker geslapen?" vraag ik snel zodat ze er niet meer op kan reageren en ik sta op, om het water flesje dat ik eerder gepakt heb voor haar te pakken en er enkele slokjes uit te nemen. Mijn lichaam voelt helemaal beurs aan van de gebeurtenissen van de afgelopen tijd.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Nee, ik ben niet moe. Ik kon al amper stilliggen in het bed," probeerde ze me te overtuigen. Voor ik er op kon reageren vroeg ze nog: "Heb je lekker geslapen?"
"Zalig," verzekerde ik haar. Ik voelde me net als sleeping beauty, maar dan zonder prins. Mijn blik wendde zich af. Ik mistte hem nog elke dag, maar ik bleef doorgaan. Waarom? Ik wist het zelfs niet eens.
In tegenstelling tot gisteren leek het nu prachtig weer te zijn. Het leek zelfs warm te zijn, dus ik draaide me naar Rowan. "Wat dacht je van een lekker dagje strand?"
Het was niet alsof we iets beters te doen hadden, behalve jagen maar ik hield er niet van om te ver uit de buurt van de boot te gaan en ik had eigenlijk wil zin om te zwemmen, misschien zelfs met de rest.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Zalig." antwoord ze en wend plots haar gezicht af. Ik weet niet waarom, maar ze ziet er in ieder geval wel uit alsof ze lekker geslapen heeft. Ik sta op van het bed en begin de lakens weer recht te trekken, zodat het lijkt alsof niemand erop geslapen heeft. Het is bijna neurotisch geworden. "Wat dacht je van een lekker dagje strand?" zegt ze plots en ik kijk verbaasd op van de laatste kreukel die ik er met mijn hand uitstrijk. Het strand? "Best, als jij dat leuk vind." mompel ik. Ik loop naar de gordijnen toe, waar een streep licht doorheen valt. Het weer is helemaal opgeklaard, de lucht is blauw. Net alsof er niets gebeurd is. De sporen van gister zullen ook wel weggevaagd zijn. De gordijnen trek ik open en ik zucht. Het zal wel redelijk warm zijn, maar niet warm genoeg voor mij. Zwemmen zal ik ook niet, maar meegaan met haar wel. "Wat wil je op het strand doen?" vraag ik terwijl ik naar buiten kijk, voor ik terug kijk naar Rebecca. Misschien is even buiten zijn ook wel goed voor, een frisse neus halen zonder de regen. Het is wel gevaarlijk buiten, maar ik pas wel op haar. Ik pak het mes stevig vast en stop die tussen mijn broekband.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Best, als jij dat leuk vind," mompelde Rowan alsof ze er niet veel zin in had. Ze opende de gordijnen, waardoor de kamer opeens een stuk lichter werd. Ze zuchtte zacht. "Wat wil je op het strand doen?"
Ik griste al mijn spullen van tafel. "Als je geen zin hebt, moet je niet mee hoor. Dan gaan we wel iets anders doen." Ik opende de deur van haar kamer al om naar de mijne te lopen. Eerst stak ik nieuwsgierig mijn hoofd naar buiten om te checken of de kust veilig was. "Weet ik veel, zwemmen, zonnen, dingen die je op het strand doet? Volgens mij staat er een luchtmatras in de kamer langs de mijne. En als je wil kunnen we nog andere mensen meenemen?" Ik keek haar enthousiast aan. Ik liep wat te hard van stapel maar ik had gewoon zin om te doen alsof deze apocalyps er niet was. "Wat denk je? Gewoon lekker genieten en je nergens iets van aantrekken."
Eigenlijk was het vooral een manier om haar af te leiden, want ze was nog steeds niet over Daryls woorden van gister heen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Rebecca begint haar spullen bij elkaar te pakken. "Als je geen zin hebt, moet je niet mee hoor. Dan gaan we wel iets anders doen." stelt ze dan voor en ik schud met mijn hoofd. "Nee, lijkt me een prima idee hoor," zeg ik en ik probeer opgewekt te klinken. Misschien krijg ik er wel echt wat afleiding van en dat is welkom. De opent de slaapkamerdeur al en steekt haar hoofd naar buiten om rond te kunnen kijken. "Weet ik veel, zwemmen, zonnen, dingen die je op het strand doet? Volgens mij staat er een luchtmatras in de kamer langs de mijne. En als je wil kunnen we nog andere mensen meenemen?" Ze kijkt me enthousiast aan en ik doe mijn best om het niet te verpesten. "Wat denk je? Gewoon lekker genieten en je nergens iets van aantrekken." Oh, daarom dus. "Wie zou je mee willen nemen? En walker?" brom ik. De rest wilt waarschijnlijk toch niet en meisjes zijn er niet echt veel. Mooi niet dat ik mezelf met Jess zou laten opschepen. Ik besef wel dat ik het zo alweer verpest. "Maar mijn melkflessen kunnen vast wel een kleurtje gebruiken." vervolg ik snel met een licht glimlachje. Het water is in ieder geval te koud voor mij en ik ga ook echt niet in zwemkleding rondlopen. Dat deed ik zelfs niet op dit schip toen alles nog normaal was. Als het alleen met Rebecca is vind ik het vast niet erg om wat been te tonen, maar ik ben wel bang voor de anderen. Snel loop ik ook naar de deur naar haar toe, nadat mijn ogen de kamer nog een goed rondgekeken hebben. Zelfs bij het daglicht lijkt de angst niet te vervagen.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Wie zou je mee willen nemen? En walker?" knorde ze. Wel dat was duidelijk, het zou alleen ons tweeën worden. "Maar mijn melkflessen kunnen vast wel een kleurtje gebruiken."
Ik knikte en ging haar voor naar mijn kamer. Mijn bikini lag al maanden onaangeraakt op het wasrek en het werd eens tijd om hem eraf te halen. In sneltempo verwisselde ik mijn ondergoed voor een bikini en wandelde ik terug naar Rowan. Ik stond in mijn zwarte bikini voor haar "Het zal toch geen water worden voor mij denk ik," mompelde ik terwijl ik weer naar mijn buik wees. Ik had geen zin om het verband eraf te trekken aangezien het nog steeds pijn deed. Ik trok Rowans yogabroek - hij zat lekker - weer aan en een T-shirt. Ook stopte ik twee badhanddoeken in mijn rugzak, eentje voor mij en eentje voor Rowan. "Klaar?" vroeg ik.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Hee sorry guys, mijn vriend is nu hier, dus vanavond kan ik niet verder! :c Morgen wel weer! ]

---

ars moriendi

Apocalyptic schreef:
[Hee sorry guys, mijn vriend is nu hier, dus vanavond kan ik niet verder! :c Morgen wel weer! ]

[Oké, veel plezier. Trouwens, ik vertrek morgen op weekend dus ik ben er het hele weekend niet... ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Morrowind schreef:
(...)

[Oké, veel plezier. Trouwens, ik vertrek morgen op weekend dus ik ben er het hele weekend niet... ]

[Ohh jammer. Maar gaan jullie nu maar gewoon door, ik lees morgen wel bij (: ]

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Ze knikt en gaat me voor naar haar kamer, waar ik haar snel volg. Ze vertrekt al snel naar de badkamer en ik hou alles in de gaten. Als ze terug komt in een zwarte bikini moet ik wel aanschouwen hoe goed zij eruit ziet in een bikini. Op zo'n moment wens ik dat ik ook een bikini kan dragen, maar dat zal ik nooit meer doen. "Het zal toch geen water worden voor mij denk ik." mompelt ze en ik kijk even naar het verband op haar buik. Ik knik kort en wacht af tot ze kleding over de bikini aandoet en spullen in haar tas stopt. "Klaar?" vraagt ze en ik knik opnieuw. Ik voel me enorm nerveus worden, gewoon bij het idee van een dagje strand. Niet alleen om de walkers, maar ook wat er bij een normaal strand hoort. Ik weet ook wel dat er geen andere mensen zullen zijn, maar zelfs bij Rebecca schaam ik me voor hoe ik eruit zie en met wat ik mezelf toegetakeld heb. Ik besluit voorop te gaan en neem mijn mes in de aanslag. De laatste tijd kan ik er steeds beter mee omgaan, het enige wat ik nu moet doen is een onderscheid maken tussen echte walkers en degene die alleen maar in mijn hoofd rondspoken, zodat ik niet voor schut sta. Zodra we de veilige gang verlaten gebeurd het al, de geluiden, stemmen en waanbeelden. Misschien had ik toch niet voorop moeten gaan, ik vind het lastig om me er een weg door te banen, maar ik probeer om niets te laten merken. Het voelt alsof ik op een constante jacht ben. Ik ben dan ook blij als we de deur bereiken. "Denk je niet dat we zonnebrand nodig hebben?" vraag ik op een zachte toon, al bedoel ik het meer als grapje. Zo fel is de zon toch niet. Ik trek de deur open en speur even met mijn ogen rond, eerst knipperend tegen het plotselinge licht.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Ik nam mijn zwarte mes voor de zekerheid vast en wandelde op mijn gemakje achter haar aan. Het felle licht van buiten viel mooi in op de half rotte vloer en het vuile behangpapier waar de print niet meer zichtbaar van was. Onze voetstappen weergalmden in de doodstille gang en stopten bij de deur. "Denk je niet dat we zonnebrand nodig hebben?" vroeg Rowan zacht.
Ik grinnikte zachtjes. "Nee, ik zie er liever uit als een kreeft."
Rowan trok met haar lange vingers de deur open en knipperde fel tegen het plotse licht. Ik wurmde me langs haar door, om zo snel mogelijk buiten te zijn. Ik voelde me als een beer, die eindelijk ontwaakte na haar winterslaap. Er hing een aangename warmte. Kleine zuchtjes wind zorgden voor voldoende afkoeling en ik kon niet wachten om beneden te zijn. Voor de loopplank trok ik mijn schoenen uit, terwijl ik als een klein kind eraf rende en een kreun van voldoening liet horen toen mijn tenen het zand raakte. Ik was vergeten hoe goed dit kon voelen, maar ik begon uiteindelijk te genieten van de kleine dingen in het leven.
"Kom!" riep ik lachend, terwijl ik richting de kustlijn liep en een plekje zocht niet te ver van de schaduw af.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Ze grinnikt zacht op mijn woorden. "Nee, ik zie er liever uit als een kreeft." Er verschijnt een klein glimlachje op mijn lippen. Ze wurmt zich al snel langs mij om naar buiten te kunnen. Als ze haar schoenen uittrekt en van de loopplank af begint te rennen, neemt het nerveuze gevoel en de angst voor een moment af, mede door de combinatie met de zon. "Kom!" roept ze lachend terwijl ze al verder loopt. Ik trek de deur achter me dicht en loop zelf ook de loopplank af, maar wel in een redelijker tempo. Op het moment is het moeilijk om te onthouden dat zij eigenlijk een paar jaar ouder is dan ik. Ergens wil ik wel dat ik me net zo kan gedragen als zij doet, net zoals toen ik achterop de motor zat en niet kon stoppen met grijnzen en genieten. Toch stop ik die ervaring diep weg, in een plekje waar gelukkige herinneringen horen die niet naar boven mogen drijven, nooit meer. Dit is de laatste keer dat ik eraan denk. Op een wat langzamer tempo volg ik Rebecca langs de kustlijn en sla ik mijn armen nog om mij heen omdat ik het toch wel iets koud heb, al is het volgens mij warmer dan de afgelopen dagen en dat merk ik ook. Nu heb ik enkel een trui aan in plaats van zoveel lagen. Rebecca heeft schijnbaar een plekje gevonden en ik blijf iets onhandig staan, terwijl ik de omgeving af probeer te zoeken. Het lijkt echt rustig te zijn, alsof er helemaal niets aan de hand is. Ik mis mijn grote Ray Ban zonnebril als ik neerplof in het zand en mijn schoenen uittrek. "Zeker weten dat je niet wilt zwemmen?" vraag ik en ik wijs naar de walker die aangespoeld is. Vast iets wat wij overboord gegooid hebben.

---

Your make-up is terrible