{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 4 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Morrowind
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Morrowind
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 14:17 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Even naar mijn opa's verjaardag :'3 Tot straks!]

---

ars moriendi

(Veel plezier! Tot straks)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ze wend haar gezicht van me af en begint behoorlijk ruw met een watje met wat ontsmettingsmiddel erop over haar wonden te wrijven. "Ja, gisteren." mompelt ze uiteindelijk als antwoord. Oké, ik ben het er nu wel weer mee eens dat iedereen hier raar is. Wonden lijken hier ook wel een alledaags iets te zijn. Ik heb eigenlijk amper wonden, zeker niet zoiets als zij lijkt te hebben. Het zijn in ieder geval geen beter en ook geen krabben, de lijnen zijn te recht en net ervoor. Net alsof ze het zelf gedaan heeft, maar dat lijkt me sterk. Ze begint er verband omheen te wikkelen en ik leun tegen het aanrecht aan terwijl ik haar aanschouw. Ze is niet zo heel groot, iets kleiner dan ik ben, maar ze ziet eruit als iemand die je niet moet onderschatten. "Tijdens de storm?" vraag ik iets verbaasd. Ik ben een aantal keer wakker geworden door de donder en het lawaai dat de regen maakte. Mijn wenkbrauw trekt zich iets omhoog en ik vraag me af wat ze dan allemaal gedaan hebben. Misschien wel tijdens de reis op de motor en hebben ze wel iets uitgevroten met dat ding. Nee, dat kan niet, dan was ze nu wel helemaal verrot geslagen door Daryl, dat weet ik zeker. Hij lijkt absurd agressief te worden als het daarom gaat.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess werkte me een beetje op de zenuwen. Niet enkel omdat ze zo op mijn vingers zat te kijken, maar ook omdat ze zo luchtig deed over het feit dat niet alleen Daryl maar ook zij Rowan gekwetst had. "Tijdens de storm?"
Nee terwijl ik aan het dansen was met mijn dode verloofde... Het waren niet zo zeer haar vragen die me irriteerden, maar als ze eens zou nadenken zou ze het antwoord ook zelf wel vinden. "Ja," mompelde ik uiteindelijk. Ik hoopte maar dat ze er niet verder over door zou gaan, want ik had geen zin om erover te praten.
In een trek haalde ik mijn rugzak open en trok ik mijn schoenen en kleding eruit. Het duurde niet lang voor ik weer omgekleed voor Jess stond. Ik begreep niet hoe ze er zo goed kon blijven uitzien ondanks dit alles. Blijkbaar was het ieder voor zich geworden, want van meneer 'de leider' had ik geen eten meer gezien sinds hij me beschuldigd had dat ik zijn kalkoen gestolen had.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ja." mompelt ze als antwoord. Volgens mij is ze niet al te blij met mijn vragen, maar ik probeer gewoon vriendelijk te zijn en een gesprek te starten. Helaas geeft Rebecca niet echt mee, misschien heeft Daryl daarom wel een hekel aan haar, of misschien doet ze het gewoon omdat ze me niet meer mag na wat ze gezien heeft. "Oké." zeg ik dan. Ze begint zich weer aan te kleden, haar kleding zat in een tas. Ik ruik de zon hier helemaal, gemengd met de zeegeur en een lichte zweem van zweet. Ik begin me af te vragen wat ze gedaan hebben, want een echte Walker geur hangt er ook niet. Hierdoor draai ik me van Rebecca af en open ik wat van de keukenkastjes. Er ligt niets veel bruikbaars in, gewoon kookgerei. Ik ben ook niet echt een spraakzaam type, waardoor ik verder geen gesprek op weet te starten met het meisje, behalve dan wat vage, lullige dingen en daar ga ik niet aan beginnen. Ik rommel wat in een laatje, misschien zijn er nog goede reserve messen te vinden. Ik vergelijk wat messen in mijn handen, maar ik vind alles een beetje onhandig. Mooi om groente mee te snijden, maar verder niets.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Mijn blik bleef op Jess hangen, terwijl ze in de kastjes begon te rommelen.
Mijn maag kneep samen en maakte een hard, rammelend geluid. Betrapt keek ik op naar Jess. "Hé ehm," begon ik. Rowan zou het vast niet leuk vinden, maar ik ging het voor haar doen. Ik was niet de enige die eten nodig had. Zij had het zelfs meer nodig dan ik. "Je ziet eruit alsof je wel goed voor je eten zorgen. Jaag je?"
Ik hoopte dat ze dat wel deed, anders ging ik er alleen op uit om wat te eten te halen. Ik kon niet jagen, ik had niet eens een idee hoe ik eraan zou moeten beginnen. En als ik het al zou doen, zou ik alles wegjagen omdat ik veel te luidruchtig ben.
Ik lachte vriendelijk naar haar, ook al had ik nu niet bepaald vriendelijk op haar geantwoord en daar was ik me bewust van. Misschien moest ik proberen haar niet de schuld te geven, ze kon het trouwens niet weten van Rowan.
Mijn mes haalde ik ook nog uit de rugzak. Ik keek er met half dichtgeknepen ogen naar. Het deed me aan Nathan denken. Ik had hem al een tijdje niet gezien en ik begon me zorgen te maken. Hij was de persoon die er voor gezorgd had dat ik hier nu nog fis rondliep en niet als iemand die zijn leven beu is.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Hé ehm," begint ze dan achter mij en ik draai me om met de messen nog in mijn hand, een vragende blik in mijn ogen. Ze kijkt me iets betrapt aan en ik vraag me af waarom. "Je ziet eruit alsof je wel goed voor je eten zorgen. Jaag je?" Haar vriendelijke lach zorgt ervoor dat mijn wenkbrauw iets in de lucht schiet. Ze heeft duidelijk eten nodig, maar dat is ook wel te zien aan hoe ze eruit ziet. Haar opmerking vind ik toch wel een compliment, waardoor ik de mondhoeken van mijn volle lippen iets om laat krullen. Ze is niet de enige die dat zag. "Ik kan jagen, ja," antwoord ik en ik leg de messen weg, om me vervolgens helemaal naar het meisje om te draaien en iets tegen het aanrecht aan te leunen. "Hoezo? Heb je iets nodig?" Ik sla mijn armen over elkaar haar en kijk haar onderzoekend aan hierbij. Het is al duidelijk, maar ik wil het uit haar mond horen. Het zou niet verkeerd zijn als deze mensen mij nodig hebben, zodat ze me niet zomaar weg kunnen sturen. Sowieso zou Daryl dat niet doen, hij vind onze regeling zo veel te leuk, volgens mij. Maar dit meisje, samen met die andere, kan ik maar beter te vriend houden. Daarbij begin ik me af te vragen waarom Daryl dat ene meisje nooit eten heeft gegeven als ze zogenaamd zo belangrijk voor hem is. Het is net een wandelend skelet. Het verbaasd me dat niemand haar ooit voor een Walker heeft aangezien.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
Jess' wenkbrauw schoot een stukje omhoog. "Ik kan jagen, ja." Ze gaf me haar volledige aandacht door zich in mijn richting te draaien en de messen te laten voor wat ze waren. "Hoezo?"
Ik grinnikte geamuseerd. Ze wist heus wel wat ik wilde, ze wilde het gewoon uit mijn mond horen. "Kan je het me leren? Of toch opweg helpen?" vroeg ik uiteindelijk. Ze leek me wel een interessant persoon, om eerlijk te zijn wilde ik wel wat meer over haar te weten komen dan haar naam, maar dat leek me niet erg realistisch aangezien ze ook niet meer wist dan mijn naam.
Ik speelde porde zachtjes met het lemmet in het aanrecht, maar stopte en voelde er zachtjes met mijn vinger aan.
Mijn mes was zo goed als bot aan het worden, maar volgens mij lag er nog wel messenslijper in de schuif.
Met een tik liet ik het mes vallen en begon ik in de schuif te rommelen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Het zachte gegrinnik uit haar mond laat me beseffen dat Rebecca totaal niet op haar mondje gevallen is en dat ze mensen sneller doorheeft dan een gemiddeld persoon. "Kan je het me leren? Of toch op weg helpen?" vraagt ze. Ik blijf haar inschattend aankijken terwijl ze iets met haar mes speelt en die uiteindelijk laat vallen om iets te gaan zoeken. Dus ze weet niet hoe ze moet jagen, nu weet ik ook wel waarom ze zo mager zijn hier. Als ze het moeten hebben van voorverpakt eten, verhonger je gewoon of je sterft als je het te pakken probeert te krijgen. Het raakt schaarser, vandaar dat ik zo verbaasd was dat Daryl het had en nu weet ik wel zeker dat hij het niet deelt. Zou ik trouwens ook niet doen, maar ik ben de moeilijkste ook weer niet en zal het meisje hier eens een handje helpen. "Het leren gaat lastiger dan je denkt. Je moet gewoon veel oefenen. Maar je mag best mee, als je wilt," zeg ik tegen haar waarna ik de messen begin weg te bergen op hun plek. "Ik ga zo de rest van mijn wapens ophalen uit Daryls kamer. Hij heeft het geluk dat hij een kruisboog hebben maar wij moeten het doen met een handpistool. Als je met je mes gaat zitten wachten verhonger je ondertussen nog eens." meld ik haar. Het maakt me weinig uit hoe verkeerd het moet klinken, maar ik heb die wapens toch echt niet in zijn kamer neergelegd en ik wil ze terug.

---

Your make-up is terrible

Rebecca Morgan
"Het leren gaat lastiger dan je denkt. Je moet gewoon veel oefenen. Maar je mag mee, als je wilt."
Ik knikte glimlachend, terwijl ik de messenslijper uit de kast trok en ermee in de weer ging. Het ijzer knarste op het metaal en zorgde voor een hoog, irritant geluid. "Ik ga zo mijn wapens halen uit Daryls kamer. Hij heeft geluk dat hij een kruisboog heeft, maar wij moeten het doen met een handpistool. Als je met je mes gaat zitten wachten verhonger je ondertussen nog eens."
Ik knikte en stopte met slijpen. Met mijn vinger wreef ik nog eens over het lemmet. "Ik heb geen handgeweer. Mijn broer heeft het."
Ze kwam wel erg goed overeen met Daryl, vond ik, maar ik ging er niets over zeggen.
Ik hoopte maar dat Nathan het geweer nog niet had moeten gebruiken, maar ik voelde me meer op mijn gemakt nu ik het aan hem had gegeven.
Het kon me niet schelen wat Jess ervan zou denken dat ik het had weggeven, het leek mij het beste idee en dat vond ik nu nog steeds.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Ze lijkt tevreden te zijn met mijn antwoord en gaat in de weer met een messenslijper. Mijn mes is gelukkig nog helemaal scherp, daar zorg ik wel voor. Ik praat verder over de wapens en ze stopt met het geslijp. Beter, want eigenlijk geeft het best een irritant geluid. "Ik heb geen handgeweer. Mijn broer heeft het." zegt ze dan. Ik haal mijn schouders iets op. "Maakt niet uit, je mag mijne wel lenen als je wilt oefenen. Ik heb genoeg ammo en heb meestal wel genoeg aan mijn mes." Een vriendschappelijk gebaar in het delen van wapens. Ik glimlach iets naar haar en loop naar de deur. "Ik ga nu even naar zijn kamer, ik raad je aan om dicht in mijn buurt te blijven want ik ga zo." Dit is meer een mededeling dan wat ik hiervoor gezegd heb. Als ze met mij mee wilt, moet ze zich ook aanpassen aan wat ik wil en aan mijn regels en tijden. Ik open de keukendeur en loop terug de trap op, naar Daryl zijn kamer. Tweede keer vandaag dat ik daar kom. Beleefd klop ik aan, maar er is blijkbaar niemand binnen. Dat betekend dat hij dus nog niet terug is van wat hij ook alweer aan het doen was. De deur open ik snel en het klopt, niemand. De poncho met eten negeer ik en ik loop recht door naar de kast waar ik hem eerder mijn mes uit zag halen. Als ik hem open, liggen er nog wel meer wapens maar ik pak ze niet, alleen die van mij. Deze stop ik achter in mijn broekband en ik loop de kamer weer uit.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Het is behoorlijk windstil, en dat staat behoorlijk in contrast met het weer van gisteren. Er ligt een zoute smaak in mijn mond die ik moeilijk weg kan slikken. Ik zou nu wel wat fris water lusten. Zo maar eens wat halen uit mijn poncho op mijn kamer. Ik draai me om en leun met mijn armen en rug tegen de reling. Misschien dat ik vervolgens nog even naar kaarten kan zoeken op de kapiteinskamer. Dat komt mooi uit. Daar hoort niemand te komen behalve ik en ik weet hoe ik er moet komen. Ik wandel langs de reling af en kijk nog eens naar te stuurmannen die zich zelf door hun hoofd hebben geschoten. Vervolgens weet ik zonder met nieuwe Walkers in aanraking te komen de hele weg naar het einde van de boot te wandelen. Ik open de deur waardoor ik weer in het kleine kamertje kom, stap vervolgens de slaapbankgang in, neem nog een deur en wandel de trap op. Boven zijn voetstappen te horen. Jess is vast wakker geworden. Op mijn gemak loop ik de gang op. Dan blijf ik plots abrupt staan. Mijn kamerdeur staat open. Ik trek mijn kruisboog en span hem geruisloos aan. Vervolgens sluip ik richting mijn kamer. Als ik er bijna ben en om de hoek wil kijken, lopen Jess en Rebecca de kamer uit. Ik kijk ze verbijstert aan met de kruisboog nog altijd in de aanslag. Wat moeten die twee in mijn kamer? Of beter geformuleerd.. wat moet Jess met die Rebecca in mijn kamer? Mijn blik schiet snel naar mijn poncho, maar die lijkt nog gevuld te zijn. Ik hef mijn hoofd een keer op ten teken dat ik uitleg verwacht.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 18:52 ]

---

ars moriendi

Rebecca Morgan
"Maakt niet uit, je mag mijne wel lenen als je wilt oefenen. Ik heb genoeg ammo en heb meestal wel genoeg aan mijn mes." Jess glimlachte. Ik stopte mijn mes achter mijn riem.
"Bedankt, dat apprecieer ik," zei ik glimlachend.
"Ik ga nu even naar zijn kamer, ik raad je aan om dicht in mijn buurt te blijven want ik ga zo," zei ze toen. Ik besloot maar om braaf naar haar te luisteren, zij ging het me tenslotte leren en als ik moeilijk ging doen dan kon ik het wel op mijn buik schrijven om te eten. Ik wist maar al te goed dat ik niet zo verder kon doen als ik wilde blijven leven en ook nog eens voor Rowan en Nathan wilde zorgen.
Ik achtervolgde haar toen ze de keuken uitliep richting Daryls kamer. Toen ze binnen ging bleef ik zenuwachtig aan de deur staan. Ik had niets te zoeken in zijn kamer en nam ook niet de moeite om binnen te kijken voor ik weer iets zou zien wat niet voor mijn ogen bestemd was. Vorige keer was dat maar net goed afgelopen.
Geduldig keek ik de andere kant op, tot ik Daryl om de hoek zag komen met zijn kruisboog voor zich uit. Die had hij waarschijnlijk vast omdat ik erbij stond, hij vertrouwde me ook voor geen haar. Maar ik kon hem geen ongelijk geven, in mijn geval zou ik dat ook niet doen.
Hij hief zijn hoofd een keer op, maar ik bleef zwijgen omdat ik hem geen uitleg verschuldigd was. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om ook maar één teen in zijn kamer te zetten.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:07 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

Rebecca is toch redelijk volgzaam en volgt me naar boven, naar de kamer. Volgens mij is ze bang van hem of zo, want ze waagt zich er niet echt in of iets dergelijks. Ik vind het wel komisch, vooral hoe iedereen hier op elkaar lijkt te reageren. Ik vraag me af of ze hier wel weten hoe je met mensen om moet gaan. Als ik de kamer uitstap, zie ik dat Daryl zich er ook gezellig bijvoegt. Leuk gezelschap hier. "Hey Daryl," begroet ik hem, alsof hij zijn kruisboog niet in de aanslag houd en niet wat ongeduldig om uitlegt vraagt met die blik van hem. Ik laat de deur maar open, misschien wilt hij nog naar binnen. "Ik heb even de rest terug gepakt, aangezien je die niet terug gegeven had," leg ik toch maar uit. "Ik ga het meiske leren jagen." Met mijn hoofd knik ik naar Rebecca en er staat een scheve grijns op mijn lippen. Nu maar eens kijken hoe hij erop reageert, misschien valt er nog iets leuks uit te lokken. Dat is iets waar ik voor mezelf gewoon veel lol aan kan beleven, zolang het maar niet teveel opvalt en niemand mij er meer bij begint te betrekken. Ik vraag me af hoe oud ze is, ze zal toch een paar jaar jonger zijn dan ik ben. In de bloei van haar leven vast geraakt in de apocalyps. Ik ben toch blij dat ik vooral al heb gedaan wat ik wilde doen.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Rebecca zwijgt in alle talen. Het is wel al heel wat dat zij mijn kamer niet betreden heeft. Misschien heb ik haar dan toch nog weten te intimideren. Dat is goed, dat betekent dat ze me als het goed is niet meer constant dwars zal liggen. Jess komt nonchalant mijn kamer uit lopen en lijkt totaal niet onder de indruk te zijn van de kruisboog. Waarom zou ze ook? Alsof ik haar hier nu neer zou schieten. Ik laat hem zakken en stop de pijl terug bij de rest. "Hey Daryl," groet ze me. "Ik heb even de rest terug gepakt, aangezien je die niet terug gegeven had," zegt ze. Ze is inderdaad een stuk beter bewapend. Met mijn ogen scan ik de wapens af. Zo op het eerste oog heeft ze niets van mij gestolen, maar ze kan natuurlijk ook nog wapens in haar binnenzakken bewaren. Toch ga ik er niet van uit dat ze dat gedaan heeft. Ze heeft zelf wapens genoeg. "Waarvoor heb je ze allemaal nodig dan?" vraag ik bruusk. Ze knikt naar Rebecca. "Ik ga het meiske leren jagen." De grijns die daarop volgt bevalt me totaal niet. Zo, dus die wil Rebecca leren jagen? Is ze van plan om Rebecca onafhankelijk te maken van mij, de jager hier? Leuk hoor. Schattig. Ik besluit er verder niet op in te gaan. Als het goed is ligt die kaart hier en ben ik morgenvroeg toch weg. Dan zijn ze volledig van me af en kunnen ze zoveel zelf jagen als ze willen. Op dit moment heb ik even geen zin in spelletjes, en ik zie dat Jess een reactie probeert uit te lokken. "Veel succes," wens ik ze daarom ongeinteresseerd waarna ik de twee voorbij loop en mijn kamer binnenstap.

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:55 ]

---

ars moriendi