Celeste Tesanee Rhine.
Terwijl ik instinctief de woorden uitsprak, kuchte hij even, waarna er toch een grijns op zijn gezicht verscheen. Ik vroeg me af waarom hij dat in hemelsnaam kreeg, misschien omdat hij me wel wilde helpen met het plannetje. ‘Ik weet het, geweldig, is het niet?’ vroeg hij abrupt, waarbij hij plagend met zijn wenkbrauwen wiebelde. De fonkeling was nog steeds in mijn ogen te zien, al vroeg ik me wel af waarom hij zo raar met zijn wenkbrauwen wiebelde. Volgens mij zaten we niet echt op één lijn en had hij andere gedachten dan dat ik duidelijk wilde maken. Toch vroeg of zei ik er niets over en ging gewoonweg grinnikend verder met praten, om het glas vervolgens nog aan mijn lippen te zetten. Hij had eveneens net het glas naar zijn mond gezet, toen ik de vraag stelde over zijn zusje en hij het nu beduusd terug op de tafel plaatste. Al snel kwam die grijns echter terug op zijn gezicht.
Wanneer ik echter doorhad waar hij aan moest denken, proestte ik mijn drinken over hem heen. ‘Wel godver–’ Ik maakte me inderdaad al klaar om ook een fikse uitbrander van hem te krijgen. Hij vloog overeind, maar knalde met zijn knie tegen de tafel waardoor beide glazen omvielen en Ivan terug in de stoel belande. ‘Au, fuck! Jezus, kijk dan ook uit, onhandig kind!’ riep hij geïrriteerd. Het deed me pijn dat hij die woorden had uitgeroepen, maar ergens was ik er allang aan gewend vanwege wat er vroeger was gebeurd. Sowieso overkwam het me hedendaags ook nog vaak genoeg dat mensen me ervoor uitscholden.
Desondanks liet ik mijn verdrietige gevoelens het niet overnemen en was ik al opgestoven om me naar hem te haasten, waarna ik haastig de ice-tea weg begon te deppen. Ik durfde zelfs niet om zijn blik te bestuderen en in zijn groene ogen te kijken, aangezien ik ronduit werkelijk bang was dat daar die afkeurende, woedende blik in te zien was. Straks zou hij me er ook nog om slaan, ik was er zelfs al klaar voor om mijn straf te ‘ondergaan’, want het was niet alsof het niet eerder bij mij gebeurd was.
Zijn eerst zo snelle, korte ademhaling werd langzaam maar zeker rustiger, alhoewel ik de blik in zijn ogen nog niet kon zien. Dat durfde ik tot nog toe niet aan. Ik was net een bang kippetje nu, die hoopte niet geslagen of uitgescholden te worden. Ik stamelde de woorden dat ik zijn zusje niet zo zag, dat ik het niet zo bedoelde waarop ik toch in zijn ogen durfde te kijken. Het kostte me al mijn bijeengeraapte moed om dat te kunnen doen. Kort daarop keek ik toch weer weg, hoewel in zijn ogen een lichtvriendelijke blik zat. ‘Het is al goed. Je mag wel stoppen met deppen.’ De duivel speelt met me nu, het is nog helemaal niet goed. Ik moet door deppen, wat ik dus ook deed, met mijn ogen neer geslagen. ‘N-nee, meneer, het is niet goed. De vlekken… ze zijn er nog niet uit.’ fluisterde ik bijna onhoorbaar en nogal stamelend.
Abrupt nam hij mijn beide polsen vast, waardoor ik luid doorslikte en mijn ogen dichtkneep op wat er komen ging, maar hij duwde me rustig en voorzichtig terug in mijn stoel. Mijn reebruine poelen deed ik pas open op het moment dat ik hem ook op zijn eigen plek hoorde zitten. Hij depte zelf met het servet over de natte plekken, waardoor er een schuldgevoel plaatsvond in mijn lichaam en ik haastig mijn blik afwendde. Het voelde net zoals vroeger, ze zeiden dat ik hun aanblik niet waard was en niet naar ze mocht kijken.
‘Mila is bi, dus er zijn wel vaker meisjes op me afgekomen die voor haar kwamen, zo raar is het niet. But calm down, het is allemaal goed, oké?’ Nu wist ik wel zeker dat hij verkeerd van mij dacht, het was helemaal niet mijn bedoeling om te crushen op zijn zusje! Hij vouwde het servet op en plaatste het op tafel. Met een onderdanige blik durfde ik langzaam op te kijken toen ik iets zag van een glimlach. Ik geloofde er echter niet heel veel van, ik had nog altijd een verslagen gevoel, wat de blik op mijn gezicht ook verklaarde.
‘Maar nu ben ik wel nieuwsgierig. Als eerste naar je naam en ik denk dat ik nu wel zo’n beetje het recht heb die te weten, aangezien jij de mijne ook weet en ik wil weten wie ervoor gaat zorgen dat ik deze maaltijd door al het gestuntel niet hoef te betalen. Ten tweede ben ik nu natuurlijk ook nieuwsgierig naar wat er dan wel zo geweldig is aan het feit dat Mila niet mijn vriendin, maar mijn zusje is.’ De glimlach veranderde langzaam in een grijns en zonder zijn ogen van me af te halen zette hij de omgevallen glazen recht. Als hij wilde dat het van mijn loon afging, prima… Ik was het toch wel gewend en als dat ervoor zorgde dat het ongeveer weer goed zou komen, had ik dat er wel voor over.
‘Het tweede deel van mijn eerste punt is trouwens een grapje, voor ik je wederom ongemakkelijk laat voelen. Ik betaal natuurlijk gewoon.’ Hard beet ik op de binnenkant van mijn wang, zo onopvallend mogelijk. Ik knipperde enkele keren met mijn ogen, terwijl ik mijn vingers met elkaar verstrengeld had en hard kneep, om de tranen tegen te gaan. Ja, eerlijk toegegeven, ik was een ongelooflijk watje en ik vond het niet leuk. Daarom wilde ik met Mila praten, zijn zusje, dus niet om met haar te flirten of ‘veroveren’. Dat waren twee dingen die ik absoluut niet kon en als ik aardig was, werd dat vaak als een misvatting opgenomen, omdat ze dan dachten dat ik flirtte. Absoluut niet. Ik kon het nog niet eens een beetje in mijn gedachten, en dat zegt wat.
‘Eh, ik eh, breng deze glazen wel snel terug en haal een doekje voor de tafel.’ Ratelde ik uit, tegelijkertijd dat ik de lege glazen pakte en naar zijn bord met eten keek. Dat zal ik nog wel even laten staan, anders kreeg ik ook daarvoor op mijn kop. Zonder nog een blik op hem te richten, liep ik als een kip zonder kop naar de keuken. Zonder mijn naam te vermelden of antwoord te geven op wat hij had gezegd. Daar pakte ik een doek en rende vervolgens door naar de baas. Hem sprak ik echter pas aan in een aparte ruimte ervoor, waar de klanten – dus ook Ivan niet, zeker hem niet – ons niet konden afluisteren.
De baas vroeg ik, om de zoveelste keer, om wat van mijn loon af te trekken, waarop hij mij bezorgt aankeek. Ik wist wel dat hij het zou melden aan mijn ouders, want dat had hij de vorige keren ook gedaan, maar dit keer was het werkelijk mijn schuld. Dat dacht ik ten minste. Hij zuchtte diep en mompelde tegen me dat dit moest stoppen, hij wilde Ivan erop aanspreken, maar ik schudde mijn hoofd en smeekte hem zowat dat hij het van mijn loon afhield.
Na een te lange drukkende stilte mij peilend en nogal bezorgd aangekeken te hebben, knikte hij, waarna hij wegliep en ik achterbleef in de ruimte. Het was de opslagruimte en toen de deur dichtging, deed ik het licht uit en verstopte me ergens in een hoekje met de doek in mijn hand. De tranen kwamen er nu wel uit en ik wist dat het zou komen, dat was dan ook de reden waarom ik het in de kamer donker had gemaakt. Zachte snikken klonken erdoor, dit keer probeerde ik ze niet te smoren terwijl ik me in een hoekje oprolde. Niemand zou me hier nu toch storen.
Alles kwam door hem gewoon weer in mijn herinneringen terug: mijn zus en de bende, hoe ik al die jaren maar de dingen moest verdragen die ze mij aandeden, de aanranding, de dood van mijn ouders… Bovendien leek Aphrodite dat niet erg te vinden, het was niet op haar gezicht af te lezen zoals bij mij. Het stapelde allemaal op en ik wist niet zeker of ik het nog wel aan kon, eerlijk gezegd.
Toch stond ik na een tijdje recht, haalde diep adem, blies uit en probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Vervolgens droogde ik mijn ogen en wangen met de doek, waarna ik het licht aandeed en in de spiegel keek. Mijn ogen waren rood, natuurlijk, en mijn huid was nog bleker dan anders. Zo kon ik niet terug, iedereen kon merken dat ik gehuild had.
Precies op dat moment kwam er een jonge vrouw de ruimte binnen, diegene die de man en vrouw van eerder had geholpen, waarop ze haar ogen over mij heen liet gaan. De diepe zucht die ik toen hoorde, liet me eraan denken dat ze wist wat er was. Snel liep ze naar me toe, zette me neer op een stoel en haalde een make-up tasje te voorschijn, waarbij ze iets glimlachte. ‘Dan merken ze niet dat je gehuild hebt,’ verklaarde ze, iets waarvan het mij niet echt uitmaakte of ze dit bij mij deed. Het was heel lief, dat wel, maar ik had een leeg gevoel vanbinnen nu.
Wanneer ze klaar was, keek ik in de spiegel en ik was blij dat ze het gewoon naturel had gehouden. Van al die poespas hield ik niet hoor. Ik bedankte haar en liep terug naar Ivan, terwijl ik de tafel droog depte. ‘Ik moet weer werken nu, maar ik heb in elk geval je bestelling betaald.’ Bracht ik achteloos uit, alsof het niets uitmaakte. Pas toen alles droog was, keek ik naar hem op. ‘O, mijn naam is Celeste trouwens.’
[ bericht aangepast op 25 maart 2013 - 19:26 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
]
]