Welcome to Bon Temps || True Blood || • 1 - Speeltopics

De 21ste eeuw, wie had ooit verwacht dat het ooit zo ver zou komen dat mensen afwisten van het bestaan van vampiers.
Niet alleen vinden sommige mensen het goed, anderen zijn er van overtuigd dat ze hun leven met hen zullen doorbrengen.

Maar niet iedereen is zo opgezet met het bestaan van de kinderen van de nacht, hoewel de er al veel ingeburgerd zijn.
Onder de mensen, bevinden zich zowel dealers als leden van de kerkelijke gemeenschap fellowship of the sun.

De dealers, vangen vampiers en tappen hun bloed af tot ze sterven en verkopen het.
Bloed van een vampier kan er voor zorgen dat mensen sneller genezen of in een soort roes terechtkomen, maar bij fout gebruik kan het wel erg schadelijk zijn.
Het is echter illegaal en als vampieren er achter komen, kan dat zware gevolgen hebben.

De leden van de kerkelijke gemeenschap, proberen zich te weren tegen vampiers door middel van veel wapens en gebedjes tot God.
Maar ondanks hun geloof, zijn het erg wrede mensen die af en toe een vampier offeren.
Hun doel is om zo veel mogelijk mensen te bekeren en zo een leger op te bouwen om de vampiers uit te roeien.

Wat velen trouwens niet weten, is dat niet alleen vampiers bestaan, maar ook andere mythische wezens zoals maenaden, heksen en gedaanteverwissellaars.
Maar deze houden hun identiteit geheim uit angst om uit de problemen te blijven.

Regels:

• Er is een minimum van 350 woorden en ja ik controleer!
• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 18+ is toegestaan.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Relaties tussen andere rassen mogen, maar niet iedereen heeft een speciale relatie.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Ervaring met RPG's is verplicht.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Rollen:

Mensen:(Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Diora Cherelle Miller - Serveerster 1,1
Anguish - Mila Sofiya Alik - Dealer en Barvrouw bij Bloodtopia 1,4
Ceremonials - Joshua David Anderson - Lid van the fellowship of the sun 1,3
Tortura - Michelangelo "Mike" Reynolds - Dealer 1,6
-


Vampiers: (Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia ( Danscafé ) 1,1
Pebble - Adelynn Brookelle Keeper - Serveerster 1,2
Cybele - Regan Savage - Barvrouw bij Bloodtopia 1,3
Requille - Dante Vaughan Stoker - Maker van Alexi 1,5
DarkSavior - Lord Nikolai von Charkov - Hoog iemand in het magistraat. 1,8
-


Weerwolven:

Requille - Amelia Rylie Barret - Receptioniste bij de politie 1,3
LegolasBitch - Ninalore Goldblood - Kledingontwerpster 1,10
Cybele - Devin Rafe McRown - Bediende in een restaurant 1,8
-
-

Heksen:

Arriver - Kaley Jill Avery - Serveerster 1,3
Caleo - Jade Phoebe Lore - Studente 1,9


Gedaanteverwisselaars:
Tortura -Celeste Tesanee Rhine - Student 1,5
-
Anguish - Ivan Sava Alik - Student aan de hoge school 1,4
-


Maenaden:

GoAwaySpoon - Yaralynn Adènte - Werkt in een snoepwinkeltje 1,10


Verdere vragen mag/moet je vragen in het praattopic, anders staat het speeltopic veel te snel vol.
De rode cijfers achter de personages, is om een personage sneller op te sporen.
Het eerste cijfer is het topicnummer en het tweede cijfer is de paginanummer.
Rollentopic

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 21:24 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Mila Sofiya Alik
De grijns op zijn gezicht irriteerde me direct. Het was zo'n vreselijke, zelfingenomen grijns en als het geen vampier was had ik hem waarschijnlijk geslagen. Ho ho, ik mocht dan wel weinig pikken, maar ik kende mijn grenzen wel. Dom was ik zeker niet en je zou de grootste sukkel zijn als je als mens in gevecht zou raken met zo'n machtige vampier. Ugh, ik vond het vreselijk om het toe te moeten geven dat hij machtig was. Hij straalde een en al autoriteit uit. Niet dat het mij nu zo vreselijk afschrok, ik zag het eerder als een uitdaging om zijn grenzen op te zoeken. We weet zou ik ooit nog wel eens zijn bloed drinken in plaats van hij het mijne.
'Zo zo, een grote bek voor een klein juffie. Vind je niet?' Klein? Juffie? Hard beet ik op de binnenkant van mijn wang. Rustig blijven, Mila. Hij was het niet waard. Zijn uitdagende gezicht vroeg er gewoon om! 'Je weet toch wel tegen wie je het hebt of niet? Want dan zou je weten hoeveel macht en invloed ik heb, zelfs op jullie regeerstelsel en welke verhalen er over mij in de ronde gaan.' Godsamme wat praatte hij veel. Als hij me nu gewoon eens meteen had verteld wat hij wilde, had ik dat kunnen brengen en was ik van hem af geweest. Nee hoor, in plaats daarvan keek hij me nog eens aan, grijnsde en zuchtte toen.
'Geef me maar een flesje 0.' Ah there it was. Zijn bestelling.
Nog zonder iets te zeggen draaide ik me om en liep terug naar de bar. Dit gaf me mooi de gelegenheid even diep in en uit te ademen. Ik mocht hem nu al niet. Best wel jammer, want ik dacht dat hij de eerste vampier zou worden voor wie ik misschien wel wat respect zou kunnen opbrengen. Een klein beetje dan, gezien het feit dat hij zo veel macht had.
Met het flesje en een glas in mijn hand, al zou hij vast uit het flesje drinken, liep ik terug en zette het grijzend voor hem op tafel.
'Kleine juffies, grote verrassingen.' Nu was het mijn beurt weer om te grijnzen. 'Natuurlijk ken ik de verhalen, meneer, maar ik geloof niet in sprookjes, mythes en legendes.' Geen schijn van kans dat ik hem zou laten blijken dat ik toch wel geïnteresseerd was in de verhalen.

---

everything, in time

Lord Nikolai von Charkov

Ze draaide zich meteen op na mijn bestelling en liep terug naar de bar. Ik grinnikte eventjens, een interessant persoon. Zo iemand die niet met zich liet sollen. Een heerlijk persoon om mee te spelen dus. Ze pakte het flesje en een glas, waarna ze terug liep. Ze boog zich voorover en zette het grijzend op de tafel neer.
"Kleine juffies, grote verrassingen.", begon ze, "Natuurlijk ken ik de verhalen, meneer, maar ik geloof niet in sprookjes, mythes en legendes.". Ik pakte het flesjes, leunde naar achteren en nam een slok. Hierna keek ik haar grijnzend aan. "Je bent doorzichtiger dan je denkt." zei ik, waarna ik iets ging verzitten. "En je vergeet iets Mila. Wij waren eerst ook sprookjes, mythes en legendes.", ging ik verder, dit keer op een rustiger toon, "En vaak is het beter om verhalen die in de ronde gaan te geloven in plaats van deze op je eigen houtje te onderzoeken." Het was geen dreigement, het was eerder een waarschuwing voor het geval dat ze toch dommer was dan ze leek.

Ik had altijd al een hekel aan V gebruikers. Niet eens zo zeer, omdat ze ons bloed jatten en voor zichzelf gebruiken, maar omdat ze ons in het proces vermoorden. Ik zou best iemand toe staan wat bloed van me te nemen, zolang ik er ook wat bloed voor terug krijg. Maar nee V gebruikers vinden het nodig om de vampier die uitgemolken word te vermoorden en vaak ook nog eens op een wrede manier. Zoals in de stoel laten zitten terwijl de zon langzaam opkomt. Bah, ik haat V gebruikers, maar goed, voorlopig zou ik meespelen.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Amelia Rylie Barret
De kat spartelde nog een beetje tegen maar uiteindelijk had Amelia het dier met huid en haar kunnen verslinden. Jammer genoeg waren een paar kleine haarballetjes en een scharminkel van een kat niet genoeg om haar honger te sussen. Erg leuk was het jagen erop ook niet geweest en als een wolf op jacht was dat wel één van de belangrijke dingen. De nasmaak voldeed ook niet aan haar eisen. Sterker nog, haar honger was nu erger dan eerst.
Plots ging de deur open een keek ze het meisje in de ogen, die bleek niet zo blij zijn bij het aanzien van haar gedaante. Natuurlijk wist Amelia ook wat zij was, een vampier en ookal heeft ze hen altijd vermeden, ze liet zich niet zomaar wegjagen tijdens haar jacht. Alsof ze urenlang in deze vieze toko zou blijven rondhangen.
Gezeur over dat ze niet welkom was en iets van een beledigende grap over dat honden niet toegestaan waren, hielpen niet bij het vinden van de deur. In menselijke vorm zou ze er om moeten lachen, maar dat was een risico die ze liever niet nam. Normaal gesproken hield ze er niet van dat mensen wisten wat ze was en wie ze was wanneer ze haar in deze gedaante tegen kwamen.
Ze begon te grommen toen ze het sissende geluid hoorde die deze vampier maakte en voordat ze kon uithalen voelde ze nagels in de huid van haar nek prikken, gelukkig belande ze netjes op haar pootjes terecht toen ze weer vrij werd gelaten en keek gewoon weer terug. Wat verwachtte ze nou? Dat ze het hele pand aan stukken ging scheuren terwijl er een grote groep aan vampiers en mensen binnen zaten?
Ze veranderde terug naar menselijke vorm om het gesprek voort te zetten, het zou ook een beetje te eentonig worden als ze een heel verhaal moest houden aan een dier dat zich niet zo één-twee-drie liet wegjagen. Weerwolven waren immers niet gewoon hondjes die overal naar luisteren.
'Wat is er? Bang dat ik je toko onder pis? Of dat ik één van je klanten leeg zuig? Maak je maar geen zorgen, ik was op kattenjacht,' reageerde ze. Ze wist dat ze op het moment niks aan had vanwege het gedaante verwisselen, maar ze was niet echt preuts met dat soort dingen. Zo kon ze in een mum van tijd ook weer weg.
'Je gaat me toch niet vertellen dat het jouw katten waren die ik net heb opgepeuzeld?'


Dante Vaughan Stoker

Op zijn gemak liep Dante door de straten van het kleine dorpje en een vrolijk, druk restaurantje had zijn aandacht getrokken. Met het motief om zich bekend te maken met het dorp ging hij het restaurant binnen. Mensen, dat was meteen de eerste indruk die hij kreeg toen hij de deur achter zich had gesloten. Dat betekende dat Alexi niet hier zou zijn, of dit het enige plekje was om wat te drinken of eten wist hij nog niet. Het had een knusse uitstraling, het werd door vele bezocht en hij merkte zelfs een aantal andere vampiers op, dat werd te herkennen aan de meerdere flesjes Tru Blood dat hij zag liggen.
Eigenlijk had hij weinig ervaring met Tru Blood, hij genoot meestal van zijn blood als het vers uit de aders. Hij keek een beetje om zich heen naar de anderen die deze tent bezochten en nam toen zelf plaats aan een tafeltje waar het nog een beetje rustig was. Hij hield niet van drukte en mensen die zich dan met je zouden bemoeien. Nonchalant pakte hij ook de menukaart erbij, ondanks het niet zijn keuze vrij beperkt was, maar hij was wel mooi ingedeelt en het stond mooier beschreven dan dat Tru Blood eigenlijk was.
In zijn ooghoeken had hij de serveersters al opgemerkt. Één was overduidelijk aan de geur te merken een mens en die ander kon hij eigenlijk nog niets eens zo goed onderscheiden. Ze was te ver weg om het daadwerkelijk te zien, maar ze rook niet menselijk. Desalniettemin lieten ze zich van hun goede kant zien, dat was te zien aan het overschot aan mannen die het zaakje bezocht hadden. Stelletje oude gluipers. Hoewel, hij was ook niet bepaald een persoon die vooroordelen moest gaan hebben, zijn leventje was ruiger dan die van de meeste. Hij stak zijn arm op en wenkte één van de serveersters terwijl hij ze een charmante glimlach schonk om hun aandacht op niet dreigende manier te trekken. Het zou zonde zijn geweest als hij als vermoeide, vervelende vampier overkwam waardoor het hele interessante gedeelte van de aankomende conversatie weg was voor dat hij zijn lolletje had.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 17:42 ]

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Adelynn Brookelle Keeper - Serveerster.

Ik knikte enthousiast toen ik naar Diora's idee had geluisterd, het was een erg goed idee geweest.
'Wat een goed idee!' zei ik. 'Misschien kan ik dan ook wat vaker de muziek verzorgen.' Muziek was altijd een van de dingen geweest die me enorm fascineerden, waar ik echt veel van hield. Vroeger, toen ik nog een mens was, was dat wel anders geweest. Ik vond de muziek van die tijd niet zo bijzonder. Maar hoe meer de jaren verstreken, hoe beter de muziek werd.
Ik volgde Diora nog even met mijn ogen toen ze weer aan het werk ging, ze serveerde een vampier.
Ik herkende hem in ieder geval wel, maar ik wist niet of hij ook daadwerkelijk wist dat ik van zijn soort was, in plaats van een mens.
Opnieuw ging ik mijn tafels af en vroeg of ze nog wat te drinken wilden, maar niemand wilde nog wat. Met een zucht liep ik even naar de keuken om de bestelling van een van mijn klanten te halen, en nadat ik die geserveerd had, zag ik hoe en jongen het restaurant binnenkwam.
Een vriendelijke glimlach verscheen op mijn gezicht en ik liep naar hem toe, het dienblad tegen me aangedrukt.
'Goedenavond, kan ik je ergens mee helpen?' vroeg ik de jongen vriendelijk.
Toen merkte ik op dat het een vampier was, en ik voelde mijn tanden heel licht uitrekken, waarna ze meteen naar hun kleinere vorm terug schoten.
Ik kon hem Tru Blood aanbieden, maar dan zou ook hij gelijk weten dat ik een vampier was, wat ik liever vermeed.
Niet dat het erg was dat hij het wist, maar ik wilde het liever geheim houden, voor nog meer mensen erachter kwamen.
Wat ik ook kon doen, was het aanbieden en net doen alsof het een frisdrank was.
Mijn ogen gleden even over zijn gestalte, hij leek zich niet heel erg op zijn gemak te voelen tussen al die mensen.
Geduldig keek ik naar de jonge man, terwijl de vriendelijke glimlach niet van mijn gezicht verdween. Af en toe werd ik gek van al dat geglimlach, maar het was deel van mijn werk, dus klaagde ik niet, zolang ik genoeg betaald kreeg en de klanten zich gedroegen.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Michelangelo ‘Mike’ Reynolds

Eigenlijk moest ik op zoek naar slachtoffers, prooien van Vampiers waarbij ik bloed af kan nemen en verkopen, dealen of hoe the hel ze het ook tegenwoordig willen noemen. Het probleem was enkel dat ik er geen zin in had, maar dat was geen zorg voor mij, want ik zou het wel in kunnen halen. Niemand kan mij wat maken, durft het en als dat wel zo is, zal ik diegene direct duidelijk maken dat ze het de volgende keer beter niet kunnen doen. Wanneer er voor hem / haar een volgende keer zou zijn. Bovendien kon ik Mila zo meteen nog even bellen om te vragen hoe de zaken er bij haar voor staan. Misschien zou ik dan sluw kunnen spelen en wat bij haar kunnen pikken, maar voor nu eten.
      Jesus, wat had ik me toch een verdomde honger. Het nodige geld had ik er wel voor, want er zijn nog enkele mensen van wie ik geld verwacht en de nodige handlangers die het voor mij gaan regelen dat ik het ook echt krijg.
      Mijn hand legde ik voor een enkel moment op mijn borstkas van de leren jas die ik aan had. Het dun pakje biljetten voelde ik eronder. Ja, prima zo voor een avond om lekker te gaan eten, dacht ik zo. Grijnzend klopte ik er even op, waarna ik naar het café keek waar ik voor stond. Het was niet druk, maar er liepen en zaten genoeg mensen waardoor de zaken vast goed zouden gaan. Dat gokte ik gewoon, en terwijl ik dit dacht liep ik naar binnen. Bij het eerste te beste tafeltje dat ik tegenkwam ging ik zitten. Het was in een hoekje, iets afgezonderd van de rest, maar nog wel te overzien.
      ‘Hey!’ Riep ik door het café, enkele mensen keken op, maar ik negeerde ze. Mijn hand ging even omhoog, om aandacht te trekken van een jonge dame. Automatisch bekeek ik haar even met een grijnsje en wenkte haar vervolgens. ‘Heb je een menukaart voor me, liefje?’ Vroeg ik de desbetreffende serveerster wiens aandacht ik had getrokken. ‘I’m starving.’ Grijnsde ik nog even, nogal dubbelzinnig, na, waarbij mijn blik even doordringend in haar ogen boorde.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Kaley Jill Avery
Ik loop maar wat door het restaurant heen, ik verveel me heel erg hier, nooit iemand die geholpen moet worden, of een entertainment of iets anders dergelijks, ik snap niet dat ik hier nog werk eigelijk. Ik loop naar een paal die ergens in een hoek van het restaurant staat, ik kijk of er iemand is die wil bestellen of de rekening wilt hebben.
Ik ben nog steeds aan het leunen op de paal als er iemand binnen komt, die ik nog niet eerder heb gezien. Hij loopt naar een tafeltje in hetzelfde hoekje als waar ik ben, het is wel een beetje afgezonderd van de rest, maar toch kan je goed zien wat iedereen doet. Ik ga alvast recht overeind staan, voor het geval hij iets gaat bestellen.
'Hey' riep dezelfde persoon niet veel later door het restaurant heen. Ik zie een paar mensen geïrriteerd naar hem omkijken, maar zo te zien besteed hij geen aandacht aan ze.
Daarna ging zijn hand omhoog, om mijn aandacht te trekken, niet dat het veel heeft uitgemaakt, ik had hem toch al in de gaten.
Ik loop naar hem toe en dan vraagt hij 'Heb je een menukaart voor me, liefje?'. Vlak daarna zegt hij nog 'I'm starving'. 'Eh, oké, ik ga de menukaart wel even halen, ik ben zo terug' zeg ik dan even snel. Ik voel zijn ogen in de mijne boren, dus ik liep snel naar het midden van het restaurant om een menukaart te pakken. Ik loop naar de plek waar de menukaarten altijd liggen, maar deze keer ligt er geen een meer. Ik zucht even en kijk het restaurant rond, opzoek naar een menukaart. Al snel vind ik er eentje op een lege tafel, ik vraag me even af hoe die daar terechtkomt, maar al snel maakt het me niks meer uit, ik weer het restaurant rond en ik zie dat Addelyn en Diora met elkaar aan het praten waren, en het ook steeds drukker word.Ik neem de menukaart mee en loop weer naar de tafel waar hij zat. Ik legde de menukaart op de tafel en zei 'Astublieft, de menukaart'.
Daarna keek ik of nog iemand anders mijn hulp nodig had, maar nee, niet dus. Ik loop een klein beetje meer naar het drukkere deel van het restaurant, maar wel zo dat ik kan zien wanneer hij wilt bestellen.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 22:35 ]

---

That is a perfect copy of reality.

[Probeer je alsjeblief aan het minimum te houden. (: Ik weet dat het soms moeilijk kan zijn als je geen inspiratie hebt, maar onder de 300 wil ik zeker niet.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Oeps, ik heb net te weinig. Sorry, volgende keer word hij langer.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Michelangelo ‘Mike’ Reynolds

De vrouw, die ik eigenlijk meer een meisje kan noemen, aangezien ze nog niet eens twintig lijkt, loopt direct naar me toe. Zie je, je hoeft enkel wat aandacht naar je toe te trekken en ze komen naar je toe. Het zou natuurlijk nog beter zijn als ze me al opgemerkt had, dat ze om die reden naar me toe liep omdat ze me stiekem wel leuk vond. Ach, niet iedereen was met zo’n sexy uiterlijk als ik geboren, dacht ik grijnzend.
      ‘Eh, oké, ik ga de menukaart wel even halen. Ik ben zo terug.’ Zegt ze snel, nadat ik haar had gevraagd of ze de menukaart voor me had. Mijn ogen hadden in die van haar geboord, waardoor ik het nogal jammer vond toen ze snel naar het midden van het restaurant liep om die verdomde menukaart voor me te pakken. Al was het natuurlijk wel prima toen ik haar na kon kijken, tenminste, mijn blik was op haar kont gefixeerd. Well, old habits, die hard. En wat ik zag, was helemaal niet zo slecht.
      Ondertussen leunde ik iets terug in de zachte stof van de stoel, dat eigenlijk meer een soort bank voorstelde. Mijn ogen liet ik over enkele tafeltjes glijden, terwijl deze bij sommige vrouwen stopte. Weer die geheimzinnige, maar dubbelzinnige grijns op mijn lippen. Precies toen het meisje, de serveerster bij me terug kwam en de menukaart op de tafel legde. Direct pakte ik deze op, opende het en gunde het meisje één van de velen grijnsjes die ik in petto had. Oh, de avond was nog jong, misschien werd zij wel mijn prooi voor iets anders. Het onschuldige meisje, perfect.
      ’Alstublieft, de menukaart.’ Ik knikte er iets op dat ik het wel door had en mijn poelen vlogen over de verschillende soorten vlees, maar ook drinken. Salades hoefde ik niet, dat was voor die magere meisjes, nee bedankt. Ik moet vlees hebben, biefstuk of iets dergelijks. Oh, en bier. De serveerster draaide zich al om en liep weg, waardoor ik iets gromde.
      Met een diepe zucht, nog niet eens een seconde later, stak ik alweer mijn hand op, waarna ik mijn mond opende. ‘Yo schat, ff hier komen, wil je?’ Bracht ik nogal luid door het café uit, waarop de mensen me weer aankeken, maar het me nogmaals niet scheelde. Toen ze er was, likte ik over mijn lippen en keek haar doordringend aan, zoals ik voorheen had gedaan. ‘Maak het maar een biefstuk, groot, half rauw vanbinnen en een biertje.’ Toen duwde ik haar de menukaart in handen en sloeg haar grijnzend op haar kont. ‘Dank je, schat.’ Grijnsde ik nog altijd breed, waarbij ik knipoogde en achteruit leunde.

Celeste Tesanee Rhine

Hemel, het is me gelukt, dacht ik opgelucht, waarbij er een zuinig, maar vergenoegd glimlachje op mijn lippen verscheen. Het opgeluchte gevoel was echter niet van lange duur, want toen ik de mannelijke stem van hem hoorde, nam mijn automatische gedoe het over. Ik bleef voor een korte seconde stilstaan, mijn ogen verwijd.
      ‘Hou die ice-tea maar voor jezelf, ik geloof dat je die verkoeling wel nodig hebt.’ Verdorie, het hele restaurant kon het vast en zeker horen. Ik kan wel janken, waarom wilt elke jongen mij zo graag onderuit zien gaan? Was het zo leuk dat ze het elke keer opnieuw deden? Mijn wangen werden daarentegen toch iets roder, terwijl ik in gedachten was, als bevroren.
      Ik wilde schelden, maar wist dat het niet de oplossing was, eveneens voor het huilen. Dat loste het echt niet op hoor en bovendien, ik was aan het werken. Geef die jongeman gewoon zijn eten, of laat iemand anders het doen, en ga snel verder met de andere klanten. Bijvoorbeeld dat koppel van eerder, zij hadden hen eten ook nog niet… Toen pas begon het me opnieuw te dagen: die mensen hadden hun bestelling nog niet.
      Mijn ogen werden zo mogelijk nog groter en toen ik me bedacht dat ik stilstond door die jongen, Ivan, rende ik zowat naar de keuken. ‘Een zalm en een ice-tea, graag!’ Riep ik door de keuken heen, wel met mijn zachte toon. Op de één of andere manier zal die er altijd wel in blijven zitten, denk ik zo. Ik was al blij dat er iemand op mij reageerde en het direct voor mij klaar ging maken. Diep zuchtend liep ik vervolgens naar iemand anders toe, één van de bazen en meldde dat de bestelling van tafel negen nog niet klaar was. Hij keek me vreemd aan.
      ’Wie had de bestelling opgenomen, Celeste?’ Vroeg hij, uiterst serieuze stem. ‘Hm,’ humde ik, omdat ik niet zeker wist of het verraad van iemand zou zijn en of diegene me niet achterna ging met een hooivork. Je wist maar nooit wat voor dwaze mensen er in de wereld waren. Toch murmelde ik de naam van het meisje, waarna de man direct naar de serveerster gebaarde dat ze moest komen. Wanneer zij er was, sprak hij haar erop aan en zij moest de bestelling gelijk brengen, waarop de eigenaar me nog bedankte. ‘Neem even pauze, Celeste. Je bent de hele tijd al in de weer.’ Eiste hij, terwijl hij me kritisch aan keek. Iemand riep hem echter vlak erna, waardoor hij met een klein knikje wegliep en mij achterliet.
      Verdorie, had dat nu niet gezegd, meneer. Dat is precies wat die jongeman wil! Pfft, ik doe gewoonweg net alsof ik geen pauze heb. Take that, mister. Bij die gedachte alleen al moet ik glimlachen. ‘Je bestelling, Celeste.’ Het kleine notitieboekje plus pen had ik al in mijn schort gedaan, waardoor ik het bord handig beetnam en het glas eveneens. Eigenlijk wilde ik iemand anders vragen het voor mij te brengen, maar dan zou ik het nooit kunnen, nooit voor mezelf opkomen en altijd maar voor dat soort personen wegrennen. Dat liet ik niet gebeuren, dus met een zelfverzekerde blik in mijn ogen – voor mij althans – stapte ik met die sierlijke tred op de jongeman af en zette het voor zijn neus neer.
      ’Alstublieft meneer,’ zei ik hem, terwijl er iets triomfantelijk op mijn lippen en in mijn ogen zweefde. ‘En als u het niet erg vindt dat ik mijn gedachten eerlijk op uitspreek, wil ik u graag om een gunst vragen,’ bracht ik vervolgens met mijn kin opgestoken uit. Desondanks keek ik niet naar hem toen ik dit durfde te zeggen, dat zou het direct voor mij schaden. Ik voelde me net een stoer kippetje die het tegen een grote haan op durfde te nemen. O god, wat was dat nu weer voor een vergelijking? ‘Ik zou het erg fijn vinden als u me niet meer voor schut zette bij al deze mensen. Door het restaurant roepen en mij laten blozen is niet erg hoffelijk van u.’ vervolgde ik, waarna ik nu wel gelukkig mijn blik op hem durfde te letten, aangezien ik al klaar was met praten. Het was misschien ook wel duidelijk te merken dat ik opgelucht was dat het voorbij was, want mijn adem had ik kort ingehouden, waarna ik een diepe zucht liet horen. Al was het ook wel duidelijk dat ik snel bloosde om dit soort dingen, door dat soort mannen.
      ‘Wilt u misschien nog iets of kan ik nu andere klanten helpen?’

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 23:38 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mila Sofiya Alik
Ik had het flesje en het glas nog niet op tafel gezet, of hij pakte het flesje alweer op. Hij leunde naar achteren, nam een flinke slok en keek me toen weer met die vreselijke grijns aan. Ik had wel gelijk, het glas was inderdaad onnodig geweest. Ach ja, dat scheelde weer afwas.
'Je bent doorzichtiger dan je denkt.' Mijn ogen werden groter en ik trok mijn wenkbrauwen iets op. Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Om heel eerlijk te zijn werd het me voor een klein moment heet onder de voeten. Een erg klein moment wel te verstaan, toen ik me bedacht dat hij wist dat ik een V. gebruiker was. Toen kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk wist hij dat niet, hij kón het niet eens weten. Ik sprak hem nog maar kort en volgens mij straalde ik het er nu niet vanaf. Zelf zou ik er graag mee te koop lopen; vampieren laten weten dat ze voor me uit moesten kijken om het spannender te maken, maar met sommigen vampieren is dat gewoon niet slim. Zo ook niet met zo'n machtige vampier als Lord Nikolai von Charkov. Velen zouden een moord doen voor zijn bloed. Over V. gesproken. Ik zou wel wat lustten. Een beetje voor mezelf en een beetje voor de verkoop, fucking hell, ik zou rijk worden met zijn bloed! Er vormde zich al helemaal een beeld van zijn lege lichaam en de flessen vol met bloed ernaast. Een bijna sadistische grijns sierde mijn gezicht, maar Lord Nikolai doorboorde mijn gedachten met zijn stomme woorden.
'En je vergeet iets, Mila,' begon hij namelijk waardoor ik hem weer aankeek en de grijns snel van mijn gezicht haalde. 'Wij waren ook eerst sprookjes, mythen en legendes. En vaak is het beter om verhalen die in de ronde gaan te geloven in plaats van deze op je eigen houtje te onderzoeken.' Ik maakte een zacht, maar hoorbaar spottend geluidje en kneep mijn ogen iets dichter. Veel van hem zou ik pikken, maar hij mocht me niet vertellen wat ik moest doen.
'En jij vergeet ook iets, Lord,' hoewel ik hem wel aansprak met Lord, klonk het totaal niet respectvol. 'Niet alle mensen zijn bang of zitten te wachten op het gezelschap van vampiers. Zo ook ik niet. Vaak is het dan ook beter om je neus uit hun en dus mijn zaken te houden voor ik Alexi vertel dat je een medewerker lastig valt en ze je persoonlijk uit de club zetten.' Ik nam het glas wat hij niet gebruikte weer in mijn hand, draaide me eigenlijk om - om weg te lopen, maar draaide toch weer terug. De hand waar ik niets in vast had plaatste ik op tafel zodat ik wat op mijn arm kon leunen.
'O, trouwens, misschien zou je eens aan een ooglapje moeten denken. Dat staat een stuk stoerder dan zo'n raar oog, is nu niet bepaald smakelijk.'

---

everything, in time

[Omg, dom wijf.]

Lord Nikolai von Charkov

Mila maakte een spottend geluidje en kneep haar ogen een beetje dicht. "En jij vergeet ook iets, Lord," begon ze, uit haar mond klonk mijn naam alles behalve respectvol, "Niet alle mensen zijn bang of zitten te wachten op het gezelschap van vampiers. Zo ook ik niet. Vaak is het dan ook beter om je neus uit hun en dus mijn zaken te houden voor ik Alexi vertel dat je een medewerker lastig valt en ze je persoonlijk uit de club zetten." Ik begon luid te lachen, maar ze liet zich niet kennen, pakte het glas en stond op het punt om weg te lopen. Maar net voordat ze dat deed, draaide ze zich om en plaatste haar hand op de tafel."O, trouwens, misschien zou je eens aan een ooglapje moeten denken. Dat staat een stuk stoerder dan zo'n raar oog, is nu niet bepaald smakelijk."
Ik keek haar aan en mijn ogen twinkelden. Een uitdaging, iemand die mij echt probeert uit te dagen. "Weet je wat Mila", begin ik met een brede grijns, "Ik mag jou wel. Ik hou ervan als mensen zich niet laten intimideren door mijn status en uitstraling en gewoon doen en laten waar ze zin in hebben." Rustig nam ik een slok uit mijn flesje. Ik voelde het bloed naar binnen glijden en het me van daaruit verwarmen. Een heerlijk gevoel en een geweldige uitvinding. Het was niet zo goed als echt bloed, maar het was acceptabel genoeg om het te blijven drinken.

Toen boog ik me naar haar toe en fluisterde zachtjes in haar oor, zodat alleen zij het hoorde: "Je houdt me niet voor de gek Mila. Je bent een V gebruiker en je wilt maar al te graag mijn bloed hebben." begon ik en keek naar de uitdrukking op haar gezicht waarvan ik alleen maar vrolijker werd. "Als je lief bent krijg je wel een beetje." Wat was ik toch gemeen, maar goed, je kunt niet in de vampier wereld overleven zonder gemeen te zijn. Nu hopen dat ze hapt, dat zou een stuk beter zijn dan tegen haar en haar handlangers vechten.

[ bericht aangepast op 31 jan 2013 - 18:03 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Kaley Jill Avery
Ik was nog niet eens een minuut weg, en de hand van die gast ging weer omhoog. ‘Yo schat, ff hier komen, wil je?’ riep hij toen voor de tweede keer in een korte tijd luid door het restaurant heen. Weer keken mensen zijn kant, maar ook dit keer besteedde hij er totaal geen aandacht aan. Ik liep weer naar hem toe en vrijwel meteen keek hij me weer doordringend aan. ‘Alsjeblieft, kijk lekker iemand anders met die blik aan’dacht ik eventjes. . ‘Maak het maar een biefstuk, groot, half rauw vanbinnen en een biertje.’ zei hij al voordat ik kon vragen wat hij wou bestellen. Ik knikte even, daarna gaf hij grijnzend de menukaart aan me en sloeg hij me op mijn kont. Ik negeerde het, en liep rustig naar de keuken toe. Ondertussen schreef ik zijn bestelling op en legde ik het briefje op de rand neer. Ik pakte alvast wat bier voor hem. Ik snapte eigelijk niet dat mensen bier dronken, het was zo verschrikkelijk goor. Ik keek naar de bier voor me, en ik zette het op een dienblad. Ik pakte het dienblad en liep naar hem toe. Ik zette het biertje op zijn tafeltje en zei ‘Je biefstuk gaat nog wel even duren’ en ik gaf hem mijn gebruikelijke glimlach hier. Ik liep weer terug naar de keuken, en wachtte rustig tot dat zijn eten ook klaar was.
Lang hoefde ik niet te wachten, want al snel stond het eten klaar om weggebracht te worden, ik pakte het bord van de rand af en liep weer naar dezelfde persoon toe, ik zette het bord voor hem neer en zei ‘Smakelijk eten’. Ik bleef even staan kijken en vroeg toen ‘Is het goed zo, of wil je nog wat hebben?’ en ik lachtte even.
Nadat ik geen antwoord van hem kreeg, liep ik maar vast van hem weg, ik had net twee of drie stappen gezet toen een moeder met haar kind aan kwam lopen, de moeder vroeg waar de toiletten waren. Ik zuchtte even, hoe vaak hoorde ik die vraag wel niet op een dag, minimaal tien keer ofzo?
‘Loop naar de ingang van het restaurant en ga dan rechtsaf, dan vind u ze wel’ zeg ik daarom redelijk geïrriteerd tegen haar.
Het is oveduidelijk dat die moeder mijn antwoord niet tolereert, aangezien ze ook redelijk boos op mijn antwoord, het interesseert me alleen helemaal niks wat zij vind, ik kijk haar met mijn normale, boze blik aan en zeg ik dan spottend tegen haar, 'Ga dan de volgende keer lekker naar iemand anders toe, als u mijn antwoorden toch niet respéctvol vind'. De moeder kijkt me nog een keer boos aan en al snel loop ze met haar kind naar de toiletten toe. 'Goedzo, en blijf ook maar weg' denk ik dan. Ik loop verder door het restaurant, en ik verveel me echt heel erg. 'Waarom komen er op een doordeweekse dag zo weinig mensen, het is beter als in het weekend, nu heb je tenminste geen last van drukke jongeren, nouja, minder' denk ik dan. Ik kijk dan even snel het restaurant door, opzoek naar een opgestoken hand, maar ik zie zo snel niemand. Ik zucht weer, het wordt echt is tijd dat het hier wat drukker gaat worden, nu is het alleen maar saai. Ik kijk naar het saaie witte plafond, en zucht dan weer, als het niet snel drukker wordt, kan ik nog is wel in slaap vallen.
Als ik dan weer opkijk, zie ik dat er iemand met zijn hand opgestoken zit, ik glimlach even en wil naar die persoon zetten, maar net als ik wil gaan lopen, zie ik dat een van mijn collega's me voor is. 'Nee, niet weer' denk ik zuchtend, ik loop weer terug naar mijn plaats, en besluit dan om even naar achteren te gaan, misschien is er nog wat drinken dat ik kan bijvullen.
Ik loop naar de bar, en kijk in de koelkasten, helaas, bijna alles is alweer gevuld. Ik zucht voor de zoveelste keer vandaag en leun dan op de bar rand.

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 0:00 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Diora Cherelle Miller - Serveerster

Nadat ik mijn laatste klant had afgehandeld, besloot ik om mijn baas even aan te spreken.
Er was immers niet veel volk en mijn hele sectie was toch leeg, we waren dus met te veel serveersters voor het volk dat er maar zat.
Nadat ik nog een laatste blik over mijn schouder had geworpen om de zaal even te inspecteren, ging ik naar achter, richting het bureau van de baas.
Vlak voordat ik aankwam bij zijn kantoor, haalde ik mijn haren uit de slordige knot die ik eerder had gemaakt en liet mijn vuurrode haren los over mijn schouders hangen, zo was het veel aangenamer om rond te lopen naar mijn mening.
Voorzichtig klopte ik op de deur en wachtte onbewust met ingehouden adem op antwoord, wat overigens niet zo erg lang duurde.
"Binnen," Klonk de vriendelijke stem aan de andere kant van de deur.
Met een kleine glimlach op het gezicht, opende ik onder een zacht gekraak het deurtje van zijn kantoor voordat ik langzaam naar binnen wandelde.
"Diora," Begroette hij me opgewekt, waardoor mijn glimlach ietsje breder werd dan eerst. "Wat kan ik voor je betekenen?"
Met een kleine, verontschuldigende blik in mijn ogen, keek ik van op een afstandje naar hem, maar besloot het uiteindelijk toch te vragen waar ik voor kwam.
"Ik wilde vragen of ik de rest van de avond vrij kon krijgen," Begon ik voorzichtig maar besefte dat ik zijn reactie niet kon peilen. "Er is namelijk bitter weinig volk en ik heb vrijwel niets te doen, we zijn met te veel serveersters deze avond."
Zonder een woord te zeggen, liet hij zijn vingertoppen tegen elkaar rusten en keek me met een ondoorgrondelijke blik aan waarna hij haast onzichtbaar knikte.
"Goed," Zei hij na een vreselijke tijd van een doodse stilte. "Maar dan wil ik wel dat je dit weekend in springt."
Een brede grijns sierde mijn lippen waarna ik hem dankbaar aankeek. "Geen probleem, ik kom zaterdag dan wel werken."
Niemand werkte graag in het weekend, ik eigenlijk ook niet aangezien dat meestal mijn vrije dag was, maar aangezien ik nu vrijaf kreeg, had ik geen andere keuze.
Snel liep ik zijn kantoor weer uit en sloeg zijn deurtje met een redelijke knal dicht waarna ik zo snel mogelijk mijn schort probeerde los te knopen.
In een onhandige bui, bleef ik met mijn voet hangen achter mijn andere voet en belandde uiteindelijk met een luide klap op de grond.
Door de schok werd de lucht even uit mijn longen geperst en voelde ik me net als een vis op het droge.
Met stijf dichtgeknepen ogen, sloeg ik mijn armen om mijn eigen lichaam heen en probeerde verwoed recht te krabbelen.
Gelukkig had niemand dit gezien, anders zou ik waarschijnlijk wel door de grond kunnen zakken van schaamte.
Nadat ik wat was bekomen van de redelijke klap, haalde ik even diep adem voor ik de zaal weer inging en nam afscheid van mijn collega's.
"Ik ben er vandoor," Zei ik met een kleine glimlach terwijl ik vervolgens even met mijn tong langst mijn lippen ging. "Ik spring zaterdag wel in."
Niet veel later stond ik buiten en wandelde ik de koele avondlucht tegemoet, waardoor ik me al snel realiseerde dat ik te voet naar huis moest aangezien mijn auto nog steeds een heel eind verderop stond door de autopech.
"Verdorie," Mompelde ik in mezelf en begon uiteindelijk aan mijn terugweg naar huis terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg om warm te blijven.





Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia

"Wat is er? Bang dat ik je toko onder pis? Of dat ik één van je klanten leeg zuig? Maak je maar geen zorgen, ik was op kattenjacht,"
Niet onder de indruk van haar woorden, trok ik arrogant een wenkbrauw op, zo die haarbal had lef.
"Je gaat me toch niet vertellen dat het jouw katten waren die ik net heb opgepeuzeld?"
Vol walging liet ik mijn groene ogen over de vrouw glijden, ze mocht echt wel eens wat kleren aantrekken.
"Ik ben geen kattenmens," Zei ik op een redelijk sarcastische toon. "Wat moet je hier?"
Je kon nu niet bepaald zeggen dat ik vriendelijk tegen haar was, maar ik kon niet één goede reden bedenken waarom ik dat wel zou zijn.
Ze had mijn territorium binnengedrongen, zichzelf bijna verraden en dan ook nog eens een deel van mijn zaak met kattenbloed besmeurd.
Niet moeilijk dat ik een bloedhekel had aan weerwolven, ze moesten werkelijk altijd alles verpesten.
Aangezien we beiden buiten stonden, bestond er wel een kans dat mensen ons zouden betrappen, hoewel niemand hier eigenlijk iets te zoeken had.
Vrijwel niemand kwam eigenlijk aan de achterkant van de zaak, op de werknemers na dan.
Ergens in mijn achterhoofd vroeg ik me af hoe ik in hemelsnaam verklaarde waarom er een poedelnaakte vrouw achter de zaak stond.
Als het echt moest, kon ik hen misschien wel wijsmaken dat ze een dronken nudist was, of iemand die een weddenschap had verloren.
Hoewel ik het ergens betwijfelde dat iemand haar zou zien, ergens had ik het vermoeden dat ze dan wel weg zou zijn als ze iemand hoorde naderen.
"Je hebt hier niets te zoeken," Zei ik nog steeds op diezelfde wantrouwige toon. "Opzoek naar V?"
Ik wist wanneer een weerwolf V in zich had, dat zelfs de oeroudste vampier moeilijkheden kon hebben met het verslaan van een weerwolf.
Dus wat er ook zou gebeuren, ik moest ergens toch wel op mijn hoede zijn aangezien ik niet wist of ze V door haar lijf had stromen.
Aan de andere kant, als dat het geval was geweest, had ze me waarschijnlijk al lang aangevallen om meer V in haar bezit te krijgen.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ivan Sava Alik
Geheel tevreden leunde ik achterover in mijn stoel, natuurlijk wel nog zo dat het er gepast uitzag. Mijn geplaag was gelukt en volgens mij had ik de grens niet overschreden. Ze was in ieder geval niet tegen me uitgevallen en na mijn laatste opmerking was ze gewoon doorgelopen. Als ze echt beledigd zou zijn, zou ze vast even zijn blijven staan. Nee, ik kon rustig drinken van mijn biertje zonder me schuldig te voelen. Mijn blik gleed weer terug van het raam waar ik opnieuw voorbijlopende mensen begon te bestuderen. Toch wel jammer dat Bon Temps niet zo groot was, hierdoor zag ik namelijk veel mensen die ik al eens eerder gezien had. Nieuwe mensen waren leuker, dat was een grotere uitdaging. Uitdaging was niet het goede woord, meer een spel. Ik zag iemand lopen en daar kon ik een heel leven bij bedenken, puur verzonnen vanuit hun uiterlijk. Ach. Ieder mens heeft wel één vreemde hobby.
‘Alstublieft meneer,’ sprak de serveerster waardoor ik uit mijn gedachten gehaald werd. Er zweefde iets triomfantelijks in haar ogen en op haar liggen waardoor er gelijk een zuinige glimlach op mijn gezicht verscheen en ik me af begon te vragen waarom ze zo keek. Misschien was ze gewoon trots dat ze zelf mijn eten nog had gebracht.
‘En als u het niet erg vindt dat ik mijn gedachten eerlijk op uitspreek, wil ik u graag om een gunst vragen.’ ‘Een gunst?’ onderbrak ik haar en keek geïnteresseerd terug in haar ogen.
; Ik zou het erg fijn vinden als u me niet meer voor schut zette bij al deze mensen. Door het restaurant roepen en mij laten blozen is niet erg hoffelijk van u,’ vervolgde ze waardoor ik lichtjes in de lach schoot. Hoffelijk, hier in Bon Temps? Dan zou ze goed moeten zoeken. Maar goed dat Mila hier niet meer was, die zou haar vierkant hebben uitgelachen.
‘Wilt u misschien nog iets of kan ik nu andere klanten helpen?’ Ik sloot mijn ogen en schudde mijn hoofd voor ik ze weer opende.
‘Doe geen moeite, ik weet dat je pauze hebt. Open keuken, weet je nog?’ Ik wees zacht grinnikend achter haar, omdat ze op dat moment met haar rug naar de keuken toe stond.
‘Luister, het spijt me,’ ging ik vervolgens op een zachtere toon verder en leunde iets over de tafel. ‘Het was niet mijn bedoeling om je voor schut te zetten. Dat was echt niet mijn bedoeling. Ik hoop dat je mij kunt vergeven. Ik meen het, neem die ice-tea en kom gewoon even zitten. Geef me de kans om te bewijzen dat ik echt niet zo erg ben als die eerdere mensen die je hebt geholpen.’ Ik zuchtte even, maar was nog niet klaar met spreken. ‘Wees toch eens niet zo onzeker, op deze manier lopen mensen over je heen en dat moet je echt niet toelaten. Toe, ga zitten.’ Nu deed ik mijn best uitnodigend te glimlachen en gebaarde zelfs even naar lege stoel tegenover me.

Mila Sofiya Alik
Wel ja zeg, die gast begon gewoon hardop te lachen! Wat een lul. Wat een vreselijke, ongelooflijke… Ugh. Er bestond niet eens een scheldwoord wat hem beschreef op dit moment. Mij uitlachen, wat een lef. Deze keer beet ik hard op mijn lip om niet witheet van woede te worden. Het liefst was ik nu gewoon tegen hem uit gevallen. Focus je op het glas en de woorden uit je mond, Mila. Ik mocht me niet laten kennen nu.
Na mijn opmerking over zijn ogen begonnen zijn ogen te twinkelen. Echt waar, er was geen hoogte van hem te krijgen. Waarom vond hij dit nu opeens grappig?
‘Weet je wat, Mila?’ begon hij met een brede grijns en ik keek hem afwachtend aan. Nu zou het komen. ‘Ik mag jou wel. Ik hou ervan als mensen zich niet laten intimideren door mijn status en uitstraling en gewoon doen en laten waar ze zin in hebben.’ Als ik nu drinken had, zou ik het uitproesten. Ik geloofde mijn oren niet, maar voelde me ergens toch ook wel een beetje vereerd. Ik keek stilletjes toe terwijl Lord Nikolai een slok drinken nam. Toen boog hij zich voorover. Automatisch wilde ik een stap naar achteren doen; personal space, dude! Zodra ik echter hoorde wat hij begon te fluisteren, bleef ik stokstijf staan.
‘Je houdt me niet voor de gek, Mila. Je bent een V. gebruiker en je wilt maar al te graag mijn bloed hebben.’ Voor de tweede keer in dit gesprek sperde mijn ogen zich open en snel keek ik de zaal door om er zeker van te zijn dat niemand dit hoorde. ‘Als je lief bent krijg je wel een beetje.’ Ik slikte bij het idee van zijn bloed en stond met mijn mond vol tanden. Hoe wéét hij dat? Weten meer mensen hier het? Wat verstaat hij onder ‘lief’? Heb ik dat er wel voor o- Ja, natuurlijk heb ik dat er voor over!
Ik werd compleet gek van de gedachten in mijn hoofd en ademde even diep in en uit. Ergens had ik het gevoel dat ik nu niet meer zou kunnen weigeren. Als hij iets tegen Alexi zou zeggen, was ik mijn baan kwijt en misschien gebeurde er nog wel ergeren dingen. Veel van mijn V – collega’s zijn op brute wijzen vermoord omdat vampieren achter hun handel kwamen. Verdorie, nu had hij nog chantagemateriaal ook.
‘Ik zeg niet dat we een deal hebben,’ begon ik zacht en schraapte mijn keel om de grip op mijn stem weer compleet terug te krijgen. ‘Maar je vraagt veel van me als je wilt dat ik “lief” ben. Ik ben niet “lief”, die tijd is al lang – heel lang voorbij. Bovendien weet ik niet of jij wel te vertrouwen bent, vrijwel geen enkele vampier geeft zijn of haar bloed zomaar weg en al helemaal geen vampieren van jouw rang.’ Ik zette alsnog een stap naar achteren om wat van mijn persoonlijke ruimte terug te winnen en keek mijn gesprekspartner wantrouwend aan. Ik hield er niet van als ik de controle op het gesprek verloor en door te zeggen dat hij wist van mijn V. gebruik ben ik die controle toch voor een klein gedeelte kwijtgeraakt.

---

everything, in time

Lord Nikolai von Charkov

Haar ogen sperde zich open en ze keek snel om zich heen. Ik grinnikte en bleef naar haar kijken. Wat is het toch heerlijk om macht over mensen te hebben. Ze zijn ook zo makkelijk te doorzien, maar goed, ik leef ook langer dan hun en heb tijd om dingen van ze te leren. Mila ademde eventjes diep in en uit en schraapte toen haar keel.
"Ik zeg niet dat we een deal hebben", begon ze zacht. "Maar je vraagt veel van me als je wilt dat ik “lief” ben. Ik ben niet “lief”, die tijd is al lang – heel lang voorbij. Bovendien weet ik niet of jij wel te vertrouwen bent, vrijwel geen enkele vampier geeft zijn of haar bloed zomaar weg en al helemaal geen vampieren van jouw rang." Ik keek haar aan en knikte, begrijpelijk twijfels. Ik zou haar hier, op dit moment, aan stukken kunnen scheuren. Ik gok dat mijn vampier broeders dat geweldig zouden vinden. Maar goed, dat is niet leuk, dat is veel te makkelijk. Ik hou ervan om te spelen. Dat is zoveel leuker.
Mila zette een stap naar voren en keek me wantrouwend aan. Ik leunde rustig naar achteren, deed mijn pet af, ging er met mijn hand doorheen en zette hem toen weer op. "Hmm, je hebt een goed punt Mila, zeker een goed punt." begon ik en keek vriendelijk naar haar, "Ten eerste, je doet al lief. Ik hou ervan hoe je nu doet, hoewel je grote bek me ook zeer amuseerde. Dat mag je best blijven doen, vind ik wel grappig. Ten tweede, als ik je had willen vermoorden had ik dat net gedaan." Ik rechtte mijn rug en keek haar aan. "Ik hou niet van snel doden, dat is zo vreselijk saai. Ik speel liever met mensen en vampiers." grinnikte ik, "Maar wees gerust, ik zal je niet vermoorden. Dat zweer ik als vampier." Ik stak mijn arm uit en stak er, onzichtbaar voor anderen, met mijn vinger in, zodat er een kleine wond ontstond. Het vulde zich snel met bloed en ik keek haar met een grijns aan. "It's your choice."

Mensen pesten, een van mijn favoriete bezigheden. Vroeger ontvoerde ik wel eens een kind en hield het voor een week bij me, natuurlijk gehypnotiseerd zodat het niks zou meekrijgen, dat zou niet handig zijn. Het was zo leuk om te zien hoe een heel dorp in oproep komt en hoeveel mensen er helpen om dat kind te vinden. Het was voor mij een puur voed festijn, want al die mensen liepen zo in mijn armen. Ik hoefde gewoon ergens te gaan zitten en vroeg of laat kwam er een "vrijwilliger" waaraan ik mezelf zou voeden. En als iedereen de hoop op had gegeven en ik goed gevoed was, stuurde ik het kind weer terug, dat zich natuurlijk niks meer herinnerde van dit alles. Heerlijk.

[ bericht aangepast op 31 jan 2013 - 22:45 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.