Welcome to Bon Temps || True Blood || • 1 - Speeltopics

De 21ste eeuw, wie had ooit verwacht dat het ooit zo ver zou komen dat mensen afwisten van het bestaan van vampiers.
Niet alleen vinden sommige mensen het goed, anderen zijn er van overtuigd dat ze hun leven met hen zullen doorbrengen.

Maar niet iedereen is zo opgezet met het bestaan van de kinderen van de nacht, hoewel de er al veel ingeburgerd zijn.
Onder de mensen, bevinden zich zowel dealers als leden van de kerkelijke gemeenschap fellowship of the sun.

De dealers, vangen vampiers en tappen hun bloed af tot ze sterven en verkopen het.
Bloed van een vampier kan er voor zorgen dat mensen sneller genezen of in een soort roes terechtkomen, maar bij fout gebruik kan het wel erg schadelijk zijn.
Het is echter illegaal en als vampieren er achter komen, kan dat zware gevolgen hebben.

De leden van de kerkelijke gemeenschap, proberen zich te weren tegen vampiers door middel van veel wapens en gebedjes tot God.
Maar ondanks hun geloof, zijn het erg wrede mensen die af en toe een vampier offeren.
Hun doel is om zo veel mogelijk mensen te bekeren en zo een leger op te bouwen om de vampiers uit te roeien.

Wat velen trouwens niet weten, is dat niet alleen vampiers bestaan, maar ook andere mythische wezens zoals maenaden, heksen en gedaanteverwissellaars.
Maar deze houden hun identiteit geheim uit angst om uit de problemen te blijven.

Regels:

• Er is een minimum van 350 woorden en ja ik controleer!
• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 18+ is toegestaan.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Relaties tussen andere rassen mogen, maar niet iedereen heeft een speciale relatie.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Ervaring met RPG's is verplicht.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Rollen:

Mensen:(Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Diora Cherelle Miller - Serveerster 1,1
Anguish - Mila Sofiya Alik - Dealer en Barvrouw bij Bloodtopia 1,4
Ceremonials - Joshua David Anderson - Lid van the fellowship of the sun 1,3
Tortura - Michelangelo "Mike" Reynolds - Dealer 1,6
-


Vampiers: (Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia ( Danscafé ) 1,1
Pebble - Adelynn Brookelle Keeper - Serveerster 1,2
Cybele - Regan Savage - Barvrouw bij Bloodtopia 1,3
Requille - Dante Vaughan Stoker - Maker van Alexi 1,5
DarkSavior - Lord Nikolai von Charkov - Hoog iemand in het magistraat. 1,8
-


Weerwolven:

Requille - Amelia Rylie Barret - Receptioniste bij de politie 1,3
LegolasBitch - Ninalore Goldblood - Kledingontwerpster 1,10
Cybele - Devin Rafe McRown - Bediende in een restaurant 1,8
-
-

Heksen:

Arriver - Kaley Jill Avery - Serveerster 1,3
Caleo - Jade Phoebe Lore - Studente 1,9


Gedaanteverwisselaars:
Tortura -Celeste Tesanee Rhine - Student 1,5
-
Anguish - Ivan Sava Alik - Student aan de hoge school 1,4
-


Maenaden:

GoAwaySpoon - Yaralynn Adènte - Werkt in een snoepwinkeltje 1,10


Verdere vragen mag/moet je vragen in het praattopic, anders staat het speeltopic veel te snel vol.
De rode cijfers achter de personages, is om een personage sneller op te sporen.
Het eerste cijfer is het topicnummer en het tweede cijfer is de paginanummer.
Rollentopic

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 21:24 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Celeste Tesanee Rhine

Er waren dagen dat het ronduit druk was, zo druk dat ze eigenlijk mensen erbij moesten bellen om te bedienen, want handen kwamen er dan te kort. Gelukkig was het voor Celeste vanavond niet zo’n avond, want hemel, wat had ze een hekel daaraan. Haar korte beentjes konden maar zo snel heen en weer lopen, sowieso was ze totaal niet stressbestendig, waarbij ze bovenop ook nog eens dat geroep naar haar hoofd kreeg. Nee, dat waren liever dagen dat ze thuis bleef. Had ze maar een huisdier waar ze zich over kon ontfermen, echter helaas was de witte kat met de aparte oogkleur weg. Een tragisch verhaal, tenminste voor haar.
“Dame,” werd er geroepen, al was Celeste alweer verdwenen in haar eigen droomwereld, waardoor ze er nogal afwezig bijstond. “Madame.” De mannelijke stem was nu kortaf en iets warms raakte haar arm zelfs aan, waardoor ze nogal schrok hiervan. Het zeventienjarige meisje schoot achteruit en wankelde doordat ze hakken aanhad. Ze wapperde kort met haar armen, maar hield zich stand aan de tafel uiteindelijk, waarbij ze verontschuldigend de man zijn ogen opzocht. Deze stonden echter alles behalve verontschuldigend of aardig, er was een doodse glans in te zien. De blonde vrouw die bij hem zat was evenmin tevreden. De aanraking van de man was warm, vast doordat ze de hele tijd al handen vast hielden. Hoe zou het zijn om zo aan een tafel te zitten, uit eten met diegene van wie je houdt? Hm, ik kon het niet weten…
“Het spijt me heel erg, madame, meneer.” Verontschuldigde Celeste zichzelf nog een keer, terwijl er opnieuw een rode blos op haar porselein witte huid van haar wangen verscheen. Dit was al de zoveelste keer deze week, je zou toch denken dat ze het ooit af kon leren? “Wat was jullie bestelling ook alweer?” De rode blos werd zo mogelijk nog dieper en onderdanig wierp het meisje haar blik zelfs iets naar beneden. Haar blik was naar de kleding die ze aan had gewend, waar ze nog wel een schort bij aan had. Er klonk een luide grom van het tafeltje, duidelijk van de man. “We hebben onze bestelling allang door gegeven. Het ging erom dat we deze nog steeds niet hadden,” gromde hij laag, waarbij ze voor een enkele seconde terug durfde te kijken, maar vervolgens snel wegkeek.
“Eh, n-natuurlijk,” Shit, ik mocht niet hakkelen, dacht Celeste, waarna ze de brok in haar keel weg slikte. “Ik zal direct vragen waar het blijft, meneer, madame.” Kort boog zij, terwijl er een enkele zwarte haarlok voor haar ogen streelde. Haastig maakte zij vervolgens dat ze wegging naar de keuken, weer met die sierlijke tred van haar door het balletdansen. Haar ogen haakte echter vast bij een tafeltje, de jongen die eraan zat wenkte haar. O hemel, moet ik nog een vernedering doorstaan? Dacht ze met een lichte paniek in haar onderbuik, waarna ze snel om zich heen keek wie het van haar over kon nemen. Niemand, fijn, waar was iedereen?
Met haar tanden strak op elkaar bewoog zij zich snel naar de desbetreffende tafel toe. Ze zou, als het snel zou gebeuren, die stress – wat vooral paniek was – van het andere tafeltje haastig achter zich kunnen laten. Wanneer ze bij het tafeltje stopte, nam ze als eerste het meisje in zich op en daarna de jongeman. Jaloers is ze eigenlijk vrijwel nooit, maar toen ze naar de jonge vrouw keek aan de tafel, gleed er toch een gevoel door haar lichaam die daar verdomd veel op leek. Het ging niet om hoe ze eruit zag, echter wel om de uitstraling die het meisje had. Gedurfd, zelfverzekerd, dacht Celeste.
“Welkom,” begroette ze de twee met haar zachte stem, die nu toch duidelijk te horen was. Ze wist dat als ze de andere tafel haastig af wilde handelen, ze deze mensen duidelijker moest behandelen. Dat betekent dus praten. “Wat is jullie bestelling?” glimlachte ze, waarbij ze nu even naar de jongeman keek. Het biertje was haar wel opgevallen, maar de glimlach op haar lippen verdween niet. Haar vraag die ze stelde in haar hoofd was gewoonweg wat mensen daar zo lekker aan vonden? Zijzelf vond er geen bal aan, maar dat naar een klant zijn hoofd slingeren was natuurlijk verboden. Bovendien zou ze het helemaal niet durven te zeggen, daar had ze de ballen niet voor.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 1:56 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Mila Sofiya Alik & Ivan Sava Alik [Auctoriaal]
Het arme meisje maakte een nerveuze en onzekere indruk. Althans bij Ivan. Mila kon het niet schelen, zij wilde enkel haar eten bestellen.
'Welkom,' begroette ze de twee klanten. 'Wat is jullie bestelling?' Mila nam de leiding.
'Hij wil de zalm en ik ga voor de kalfsbiefstuk. En nog een ice-tea, alstublieft. Oh en misschien is zo'n salade met griekse kaas wel lekker voor erbij, maar dan zonder ei. Kan dat? Ik houd niet van eieren,' ratelde zij, maar werd onderbroken door haar broer.
'Godsamme Mila,' siste hij alsof hij niet wilde dat de serveerster hem zou horen. Dat was ook zo, want hij was niet trots op de woorden die erna kwamen. 'Zoveel geld hebben we niet. Die ice-tea kun je nog krijgen, maar die salade komt er niet. Geloof me, jouw vlees is al duur genoeg.' Hierna richtte hij zijn blik weer op de serveerster.
'De zalm, kalfsbiefstuk en dus nog een glas ice-tea alstublieft. En geen zorgen, neem uw tijd, wij gaan u niet afkatten zoals die mensen aan tafel.' Ivan had het wel gezien en het was nu enkel zijn bedoeling om de serveerster gerust te stellen. Zij moest zich op haar werk wel gemakkelijk kunnen voelen.
'We weten dat u uw best doet op het werk.' Het was raar om "u" te zeggen tegen iemand die zeker jonger was, dat kon hij wel zien, maar het was wel beleefd. Plotseling klonk er vanaf de andere kant van de tafel een hoop geproest. Het was Mila, die zich verslikt had. Met een klap zette ze haar glas op tafel.
'Fuck, werk!' riep ze, er niet bij stilstaand dat dit uiterst ongepast was. Ze raapte haar spullen bij elkaar en stond op. 'Het spijt me, Ivan. Ik was vergeten dat ik moet werken vanavond.' Snel wierp ze een blik op de klok en zag dat ze sowieso te laat zou komen.
'We halen dit een andere keer in, oké? Het spijt me. Ik betaal je later wel terug.' Ze plaatste een kus op de wang van haar broer en weg was ze.

Ivan Sava Alik
Versuft bleef ik zitten. Ze zou me niet terug betalen, daar was ik prima van op de hoogte. Mila betaalde nooit terug. Ik zuchtte en keek op naar de serveerster die nog altijd aan onze tafel stond. Het arme kind, ik vroeg me af hoeveel mensen ze al fatsoenlijk heeft kunnen helpen deze avond. Daarmee bedoelde ik dus mensen die niet tegen haar schreeuwde of waarbij er niemand wegliep.
'Het spijt me voor dat. Heb je toevallig bijna pauze of ben je bijna klaar? Want ik geloof dat ik een kalfsbiefstuk en een ice-tea over heb,' grinnikte ik zacht en voegde er een plagerige, maar bescheiden knipoog aan toe. Ik zou het ook gewoon kunnen schrappen, maar wie weet. De serveerster kon volgens mij ook wel wat rust en eten gebruiken. Anders zou ze het van haar lijstje mogen schrappen en enkel de zalm voor me halen. Ik wilde niet weglopen van hier, maar evenmin wilde ik in mijn eentje achter blijven.

Mila Sofiya Alik
Met grote passen stormde ik het restaurant uit en hield de eerste de beste taxi aan.
'Bloodtopia,' beval ik zonder verder nog woorden aan de chauffeur vuil te maken. Behalve dan dat ik zei dat hij snel moest wezen. Terwijl de taxichauffeur reed, ging ik op zoek naar naar geld in mijn tas. Zeven euro vond ik. Deze hield ik vast gereed in mijn hand. O dear God, laat het alsjeblieft niemand opgevallen zijn dat ik er nog niet ben, dacht ik.
Zodra de taxi stil stond stapte ik uit en overhandigde de zeven euro aan de chauffeur. 'Het is goed zo,' zei ik als teken dat hij het wisselgeld mocht houden.
'Maar mevrouw, het is te weinig.' Godverdomme dure taxi's ook. 'Dan houd je de rest van me tegoed.' Nog voor hij iets kon zeggen gooide ik de deur dicht en liep Bloodtopia binnen, regelrecht naar de bar. Regan stond al op haar vaste plaats achter de bar. Hopelijk zou dat ervoor zorgen dat ze mij niet zouden zien.
Alsof er niets aan de hand was begon ik klanten te helpen. Zo onopvallend mogelijk doen, dat was mijn taak voor nu. Het kwam door de V. Ik had al een aantal dagen niets meer gehad en zonder de V werd ik gek.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 6:47 ]

---

everything, in time

Cruel, cruel post Marleentje. :].

Celeste Tesanee Rhine

Het meisje die zij om de één of andere reden benijdde, begon te praten nadat Celeste haar vraag had gesteld. “Hij wil de zalm en ik ga voor de kalfsbiefstuk. En nog een ice-tea alstublieft.” Ondertussen lette zij op de ogen van de jongeman als zowel het meisje, dat zij bijna altijd direct bij een ander persoon deed. Het viel haar op dat ze allebei felgroene ogen hadden, welke ze veel mooier vond dan haar reebruine poelen. Al vond zij die toch echt het mooiste van haar hele lichaam, als zij moest kiezen. Ze zeggen dat degenen die groene ogen hebben erg begaand zijn met de natuur, dat ze van gezond leven houden en meelevend zijn. Direct vroeg zij zich ook af of dat bij hun van toepassing zou zijn.
      “Oh en misschien is zo’n salade met Griekse kaas wel lekker voor erbij, maar dan zonder ei. Kan dat? Ik houd niet van eieren,” ratelde zij door, waardoor het zeventienjarige meisje enkel nerveuzer werd door de waterval. Opnieuw had zij niet opgelet, verdorie. Wat wilde ze beide nu allemaal? Dat kon ze echt niet onthouden hoor, zeker niet omdat het zo snel gezegd werd. Ondanks dat ze nog met haar notitieblokje en pen klaar had gestaan, het mocht niet baten. Het enige wat zij had op geschreven was: ‘Zalm.’ Verdorie, alweer.
      Haar stem werd echter onderbroken door de jongeman die erbij zat, zouden zij ook bij elkaar horen? “Godsamme Mila,” siste de jongen, waardoor Celeste toch best schrok en hierbij op haar volle, rozige onderlip beet. De toon die hij erbij gebruikte, liet haar zelfs een stap naar achteren doen. Hoewel ze het zo onopgemerkt mogelijk wilde doen, lukte dit natuurlijk niet. Het meisje heet dus Mila? “Zoveel geld hebben we niet. Die ice-tea kun je nog krijgen, maar die salade komt er niet. Geloof me, jouw vlees is al duur genoeg.” Hij richtte zich op de serveerster, maar zij kon er niets anders bij doen dan opnieuw nerveus lachen. Ze had werkelijk geen idee wat zij nu tegen hen moest zeggen, zeker omdat zij gehoord had wat de jongen zei. Dwingend probeerde zij het te vergeten, het was ongepast om dit te horen en Celeste wilde hier totaal niet in mee gesleept worden. Toch kon ze niets zeggen, dus bleef ze opnieuw zwijgzaam en keek terug naar de jongen met de groene poelen.
      “De zalm, kalfsbiefstuk en dus nog een glas ice-tea alstublieft. En geen zorgen, neem uw tijd, wij gaan u niet afkatten zoals die mensen aan tafel.” Celeste knikte op de eerste woorden, terwijl ze het opgelucht en haastig opschreef, maar wanneer ze de volgende woorden hoorde, stopte ze even om hem vervolgens aan te kijken. “We weten dat u uw best doet op het werk.” Eigenlijk had ze dat eerst niet gedurfd, maar het was glashelder dat ze door die woorden geschrokken was. Fijn, nog iemand die me kan bespotten, dacht ze, dit werd met de minuut erger. Onderdanig wierp zij haar blik opnieuw naar beneden, beet tegelijkertijd op haar lip en streelde de zwarte haarlok achter haar oor. Het meisje wilde hier gewoon weg, zodat ze de bestelling door kon geven en naar de andere mensen kon gaan. Ze kreeg nog altijd rillingen over haar rug toen ze aan die andere tafel dacht.
      Plotseling klonk er een hoop geproest bij de tafel, waardoor Celeste naar adem hapte en direct opkeek. Was er iemand gestikt? Wie, wat, waar? Het waren vraagtekens die gelijk bij haar naar boven borrelde en haar tengere, blanke hand dwaalde direct naar het meisje aan de tafel. Mila, naar haar toe. Alleen toen ze het glas met een klap op de tafel zette, schoot haar hand terug en hield deze voor haar borstkas. “Fuck, werk!” riep ze, waarna ze haar spullen bij elkaar raapte en op stond. Wauw, dat meisje weet van woorden af… ze is niet eens bang het te gebruiken. In tegen stelling tot de serveerster, want zij wist niet eens meer wanneer zij voor het laatste gescholden had, waar zij zich eigenlijk lichtelijk voor schaamde. “Het spijt me, Ivan. Ik was vergeten dat ik moet werken vanavond.” Snel wierp ze een blik op de klok. “We halen dit een andere keer in, oké? Het spijt me. Ik betaal je later wel terug.” Ze plaatste een kus op de wang van de jongen en weg was ze. Alweer knipperde Celeste overdonderd met haar ogen door het meisje die met grote passen het restaurant verliet. Verdorie, was zij maar meer zoals haar: een meisje met pit. Dat had zij niet hoor.
      “Het spijt me voor dat. Heb je toevallig bijna pauze of ben je bijna klaar? Want ik geloof dat ik een kalfsbiefstuk en een ice-tea over heb,” grinnikte de jongen, Ivan, zacht. Zij had het meisje nagekeken, dus wanneer zij terugkeek naar hem, zag ze direct de plagerige, maar bescheiden knipoog. Haar buik trok direct samen. Toch was dit voor haar al heel wat, aangezien zij bij het minste of geringste al rood werd. Haar wangen werden dan ook een lichtrode kleur, al had zij vanavond nog enkele knipogen van jongens gekregen. Ze deden het vrij regelmatig, maar Celeste had soms heus wel door dat zij dit ook deden om haar op de stang te jagen. De jongens wisten vaak wel dat zij hierdoor moest blozen. Wanneer het meisje abrupt herinnerde wat de jongen voorstelde, opende zij bazelend haar mond.
      “Eh,” murmelde zij. “Eh, ik eh,” Ze zette een stap naar achteren, waardoor zij bij een ander tafeltje terecht kwam en hier bijna een glas cola omver stootte. “Oh hemel, het spijt me echt,” ratelde zij, met een zo nodig nog donkerder rode blos op haar wangen. Haastig pakte zij het glas vast, welke zij nog net kon redden en zette deze voor de jonge vrouw neer. “Het spijt me werkelijk,” murmelde zij nog een keer, terwijl ze het oogcontact met de vrouw vermeed. Deze zuchtte diep en hoorbaar, duidelijk geïrriteerd, waarna zij haar wegwuifde. Gauw draaide Celeste zij zich terug naar de jongen, maar hoewel hun ogen voor een seconde kruisten, herinnerde zij dat hij het gezien had, waardoor zij het niet kon laten nogmaals hard op haar rozige onderlip te bijten. Haar blik ging direct weer weg en ze liep met een verslagen blik in haar ogen naar de jongen toe.
      “Het spijt me,” verontschuldigde zij zich, alsof dat het wat gemakkelijker voor haar zou maken. “Ik moet nog werken tot laat, ik zal nu gauw je bestelling doorgeven.” Ratelde zij achter elkaar, zonder naar hem te kijken natuurlijk. Haar ogen vlogen alle kanten op, behalve naar zijn kant. Hierna draaide zij zich snel om en liep met haastige, maar sierlijke stappen weg, met beide handen voor haar lichaam.

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 22:16 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik doe morgen mijn posten schrijven, wilde het van het weekend doen maar heb het druk gehad. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Morgen komt er een tweede van mij en dan ga ik eens kijken wie ik ga storen.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Diora Cherelle Miller - Serveerster

"Wat me wel opvalt, is dat de klanten bijna geen eten bestellen, alleen wat te drinken. We moeten zorgen dat ze dat wel doen."
Ik knikte even ter bevistiging dat ik het absoluut met haar eens was terwijl mijn ogen nog eens langzaam door de zaal gingen.
Er zaten hier en daar wel wat klanten, maar het was zoals Adelynn al eerder zei, de meeste mensen kwamen alleen nog maar om iets te drinken, het leek alsof ze hier het liefst van al zo snel mogelijk weer weg wilde voordat er narigheid van kwam.
Ergens had ik het vermoeden dat het kwam door de aanwezigheid van de vele vampiers die zich hier steeds meer en meer thuis begonnen te voelen.
Mensen voelden zich waarschijnlijk niet erg veilig, wat naar mijn mening eigenlijk volkomen belachelijk was.
Vampiers hadden net zo veel rechten als de gewone mensen van Bon Temps, recht op het bestaan van een vrij en vredevol leven.
Als de mensen wat meer respect en minder vijandigheid zouden tonen aan de vampiers, hadden ze waarschijnlijk geen reden om bang voor ze te zijn.
Nog nooit had ik een nare ervaring gehad met een vampier, niet dat ik er eigenlijk stond op te roepen.
"Misschien moeten we eens per week eens iets brengen," Dacht ik luidop na en liet mijn blik weer even naar Adelynn gaan. "Je weet wel, zoals een show."
Het zou misschien nog redelijk veel volk kunnen trekken, vampiers en mensen.
Ik wist alleen nog niet goed wat voor show er gegeven kon worden, maar dat was iets dat de baas maar moest goedkeuren.
"Karaoke, dansvoorstelling, cabaret, strippers," Lachte ik terwijl het ene idee al wat gekker was dan het andere. "Als het maar leuk is en het bezoekers trekt."
Waarschijnlijk kon ik nog wel even doorgaan met het verzinnen van ideeën, maar aangezien ik aan het werken was, moest ik geconcentreerd blijven.
"Sorry," Zei ik snel tegen Adelynn en liep naar het tafeltje van de vampier wanneer ik doorhad dat hij me wenkte.
"Kan ik nog iets voor u betekenen?" Vroeg ik vriendelijk en zette een kleine glimlach op terwijl ik mijn blocknote bovenhaalde.
"Doe maar weer hetzelfde," Zei hij op een hese toon waar ik kippenvel van kreeg.
Op de één of andere manier klonk zijn stem zo enorm sexy dat het bijna schandalig van me was om dit te denken.
"Tuurlijk, komt er aan." Zei ik zachter dan eerst en beende weg om zijn bestelling te gaan halen.




[Alexi is nog vrij (: ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[ Well, Mila doet nu ook niet veel meer. Ja, onschuldig doen haha. Ik weet dat Mike, van Maia/Tortura ook nog vrij is. ]

---

everything, in time

Amelia Rylie Barret
Vanaf het moment dat de nacht was gevallen had Amelia zich terug getrokken in haar huisje, langs te rand van Bon Temps. Ze maakte zich klaar voor de volle maan, haar hele lichaam was gespannen en ze voelde haar lichaamstemperatuur al stijgen. Het duurde niet lang meer en dan werd het weer tijd om het bos in te trekken en in een roedel zou dat ook helemaal geen probleem zijn geweest, maar ze was alleen en had vandaag nog geen hap door haar keel kunnen krijgen. Ze kon er wel vanuit gaan dat ze haar controle zou verliezen en zeker op zoek zou gaan naar een lekker hapje, ze kon alleen maar hopen dat ze de mensen met rust ging laten, maar ze zou er ook niet aan willen denken dat ze zich ging voeden met vampierbloed
Ze verliet haar kleine huisje waar ze in haar uppie leefde en sprintte het bos in, eenmaal als ze het bos had bereikt ging alles heel snel en was ze in mum van tijd van gedaante veranderd. De aarde voelde vochtig aan en allerlei geuren kwamen op haar af. Ze werd gek, echt gek. Ze wilde eten, ze had honger.
Al haar menselijke zintuigen waren uitgeschakelt, haar angst was al uit haar systeem verdwenen en het enige waar ze nu aan kon denken was iemand aan stukken scheuren. Ze begon als een beest door het woud te rennen, langs de kant van Bon Temps. Want zelfs als een wolf was opvallend door de straten lopen geen strak plan. Ze wist niet wat ze met zichzelf aanmoest en waar ze heen moest, maar plots versterkte de geuren van eten. De aandrang om voor V te gaan in plaats van de dieren die in het bos leefden werd te sterk en ze probeerde er tegen te vechten, hoewel ze er niet zo goed in was. Bloodtopia was al in zicht, wat het alleen maar lastiger maakte.
Maar toen zag ze een kat lopen en meteen zette ze de achtervolging in. Wanneer ze erop afsprong was de kat in een hoek gedreven bij het muurtje en de containers van Bloodtopia.Wat bleek was dat ze daar een nestje had zitten.
Amelia haalde uit, op het punt om een hap te zetten in de zwart, witte vacht van het kleine beest. Gevolgd door het kauwen op éen van de kittens. De katten probeerde zich te verdedigen, maar geen dier was een partij voor een weerwolf. Het katten gejank verstoorde de halve buurt en ze hoopte maar dat ze niet opgemerkt zou worden.
De kat die ze eerder achtervolgde kronkelde via de achterdeur Bloodtopia in en Amelia door haar zonder denken achterna. Ze deed nog een poging om de kat aan stukken te scheuren, alleen daar ging haar stiekeme nacht.

[Daar is mn post dan eindelijk. (: Ik zal op school wel Dante's tweede post schrijven, want ik moet zo mn trein gaan halen.]

---

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Regan Savage

Na een laatste blik in de spiegel te hebben geworpen, graaide ik mijn jasje van de stoel af om vervolgens naar buiten te gaan. De avond was gevallen en een heldere, grote volle maan stond hoog aan de donkere hemel. Even liet ik mijn blik rond glijden en stapte vervolgens in de auto. Wetende dat er een roedel wolven rondliep in Bon Temps, had ik het kleine vermoeden dat het nog weleens een onrustige nacht kon worden.
Zo snel als ik kon startte ik de auto en reed richting Bloodtopia, de plek waar ik al zo’n kleine vier jaar werkzaam was. Meet een flauwe glimlach op mijn lippen stapte ik de auto af, deed hem op slot en liep de club binnen. Het was nog vrij rustig, de enige die ik op dit moment binnen zag was de DJ en Alexi.
‘Goeieavond,’ begroette ik Alexi, en glimlachte lichtjes terwijl ik naar achteren liep om mijn spullen weg te leggen. Zodra mijn spullen netjes waren opgeborgen liep ik terug naar binnen, om achter de bar een fles Tru blood te pakken. Bij het opendraaien vertrok mijn blik licht en zette vervolgens de fles aan mijn lippen .
Het was te drinken, dat moest ik toegeven, maar mijn voorkeur ging toch echt het liefste uit naar bloed wat vers van de tap kwam. Nooit zou ik zomaar iemand grijpen om me te voldoen aan zijn of haar bloed, ik dronk alleen van vrijwilligers en hooguit van een paar criminelen.
Die gebruikte ik meestal als ik zin had om eens flink te jagen en met grof geweld mijn tanden in hun nek te plaatsen. Een licht geamuseerde blik verscheen op mijn gezicht bij het denken aan mijn laatste gevangen crimineeltje. De blik op zijn gezicht, de angst die hij uitstraalde.. Ik zou nog rillen van genot.
Langzaam begon de club vol te lopen en na een tijdje zag ik vanuit mijn ooghoeken Mila haastig naar binnen komen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik haar even aan en glimlacht vervolgens licht terwijl ik voor een of andere half gare jongen een drankje maakte. Ze was te laat, maar het was niet aan mij om daar iets van te zeggen.

[Devin zijn post komt nog..Ik hoop dat deze voor nu goed is om in te komen, want hij is vrij aan de korte kant :'D]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Anguish summoned me here, so I will write.]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Lord Nikolai von Charkov

Dat was echt een verrukkelijke sessie, hopelijk was er binnenkort weer zo'n zaak. Oooh, je had zijn schreeuwen moeten horen toen hij in de kist werd gestopt. Er schoten rillingen over mijn rug toen ik eraan dacht. Het was zo heerlijk, zo'n fantastisch gevoel. "Slaap lekker Orlando." dacht ik bij mezelf.

Ik rukte mijn jas goed en stapte de regen in. Niet dat ik er veel last van zou hebben, maar als een idioot zonder jas door de regen lopen is nou ook niet het handigste wat je kon doen. Je wilde niet dat iedereen meteen wist dat je een vampier was. Zo had ik de afgelopen jaren het overleeft. Jezelf goed verbergen en anders goed inmengen met de rest. Natuurlijk ben ik wel een paar keer aangevallen, maar veel hebben ze me niet kunnen doen, omdat ze nog geloofden dat Holy Water effect op ons had. Wat hield ik er toch van dat er zoveel leugens over ons in de ronde gingen en dat mensen zo goed gelovig waren. Ik heb ze op de meest pijnlijke manier ooit vermoord. Ik zoog ze leeg, liet ze toen herstellen en zoog ze weer leeg. Dit heb ik net zolang gedaan totdat ik vond dat ik genoeg met ze gespeeld had, waarna ik ze in stukjes scheurde en aan de honden in een dorpje voerde.

Na een stevige mars kwam ik aan bij Bloodtopia de, nog steeds, bekendste plek waar vampiers en mensen samen komen. Ik pas er wel altijd heel goed op, want daar is altijd wel een V verslaafde idioot die me wil ontvoeren voor mijn bloed. Niet dat ze zover komen, maar goed, ze mogen het proberen. En daarbij, het is makkelijk om daar zo genoemde "Fangbangers" te vinden. Zelfs een vampier heeft behoeften en zo iemand gaf me de twee dingen die ik het meest begeer.
Ik gooide de deur open en zag dat het nog redelijk rustig was. Ik dumpte mezelf in een hoekje en waaide naar het wijf dat achter de bar stond. Mila volgens mij, geen idee en het boeide me ook weinig eigenlijk.

[Now I will disappear to do things more important than this.]

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 16:28 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia

"Goeieavond," Hoorde ik hoe Regan me begroette en gaf haar ter begroeting een kleine knik terwijl ik voor een fractie van een seconde even een mondhoek optrok.
Eindelijk waren al mijn werknemers er, en dat was maar goed ook aangezien het nu al aardig druk begon te worden.
Er waren weer een hele boel vaste klanten, maar ik meende hier en daar wel een nieuw gezicht te zien.
Bloodtopia deed eigenlijk best wel goede zaken ondanks we nu nog maar zo'n 3 jaar open waren, je kon zeggen dat ik er eigenlijk best trots op was.
Mijn ogen bleven hangen bij een man die wat bestelde bij de bar, ik kon me zijn naam niet echt meer herinneren maar ik kende hem wel.
Net als de meeste die hier kwamen, was hij zo te zien een vampier, als ik het goed voorhad was hij zelfs een hoge man.
Wanneer ik een vreselijk kabaal hoorde achterin, waar onmogelijk klanten konden zijn, veerde ik recht vanuit de vip-hoek en liet snel mijn blik over de klanten glijden om te kijken of iemand anders het ook had gehoord.
Wanneer het leek alsof vrijwel niemand er iets van had gemerkt, wandelde ik snel naar achter waar ik de deur met een krachtige armbeweging open gooide om de indringer te laten weten dat ik er aan kwam.
Mijn donkergroene ogen stonden op onweer wanneer ik de dader ontdekte die al het onnodige kabaal had veroorzaakt in mijn zaak.
Dat het gevaarlijk voor me was om hier zo alleen te zijn wist ik, maar met een beetje geluk kon ik de stinkende haarbal genoeg schrik aanjagen.
"Je bent hier niet welkom," Siste ik tegen de weerwolf terwijl mijn kaak verstrakte. "Heb je het bordje niet gelezen? Geen honden toegelaten."
Ik keek het kolossale dier aan vanonder mijn lange wimpers en wist gewoon dat het me wel zou verstaan, tenzij het achterlijk was.
Onder een sissend geluid kwamen mijn scherpe hoektanden tevoorschijn zonder dat ik mijn blik losscheurde van de weerwolf.
Wat er ook gebeurde, ik zou er niet voor terugdeinzen om aan te vallen, ik moest tenslotte mijn zaak en de klanten beschermen tegen een eventuele aanval.
In een oogwenk stond ik op nog geen enkele centimeter van het wezen waarna ik de weerwolf stevig bij het nekvel beet sleurde met mijn slanke vingers.
Het kon me niet schelen dat ik de weerwolf pijn zou doen, maar ik vertrouwde het hele zaakje niet.
"We handelen dit wel buiten af," Katte ik terwijl ik de wolf met deur en al naar buiten kegelde waarna ikzelf ook de koele avondlucht tegemoet ging.
De regen was ondertussen gestopt, waardoor het leek alsof het eens zo koud was buiten, niet dat ik er ook maar iets van merkte.
"Maak dat je wegkomt," Zei ik op een hese toon terwijl ik arrogant een wenkbrauw optrok. "Ik wil geen narigheid in of rond mijn zaak."

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ivan Sava Alik
Nu deed ik nog zo mijn best, was het arme kind alsnog geschrokken toen ik tegen Mila uitgevallen was. Het irriteerde me gewoon dat die laatste af en toe zo vreselijk onnadenkend en onverantwoord bezig was. Desondanks vond ik het wel zielig hoe de serveerster hulpeloos bij de tafel stond wanneer Mila van de tafel wegstormde. Daarom had ik ook het gevoel dat ik me hiervoor moest verontschuldigen en dat was dus ook wat ik deed. Net toen ik knipoogde had zij haar hoofd naar me toe gedraaid. Het was zowel vermakelijk als schattig om te zien hoe haar wangen vrijwel direct rood kleurde. Hierdoor begon ik me af te vragen of zij vaak aandacht kreeg van jongens, dat moest haast wel, haar uiterlijk bekijkende. Je zou denken dat een meisje daar dan gewend aan zou raken, het haar zelfvertrouwen zou geven, maar misschien werkte dat enkel bij Mila zo. God, wat had ik graag gewild dat Mila iets meer zoals deze serveerster was. Nu kende ik haar natuurlijk helemaal niet, maar ze straalde rust en bescheidenheid uit. Ik ging er dan ook vanuit dat zij gewoon een mens was. Zij leek me niet het type dat zo’n groot geheim met zich mee zou dragen. Een vampier was zij in ieder geval niet, ik was er zeker van dat vampieren stuk voor stuk egoïstische wezens waren.
‘Eh,’ murmelde de serveerster waardoor ze mij uit mijn gedachten had ontwaakt. ‘Eh, ik eh.’ Ze zette een stap naar achteren, maar stootte hierdoor per ongeluk tegen het tafeltje van de mensen achter haar. Ik kon helaas niet zien wat er precies gebeurde, maar leidde aan haar excuses, haar geratel en de geïrriteerde zucht van de vrouw dat het niet goed was. Waarschijnlijk had ze iets omgestoten. Weer verscheen er een zuinige glimlach. Onhandig ook nog en dat allemaal door een knipoog. Ging het altijd maar zo bij meisjes.
Toen ze zich weer naar me toedraaide, beet ze voor een tweede keer op haar onderlip. Ik had haar dit ook al zien doen toen ze de bestelling opnam. Als ze dat nog vaker zou doen, zouden er nog tandafdrukken in haar mooie zachtroze lippen verschijnen. Zonde. Ze zou eens wat zekerder moeten zijn, dan zou ze ook beter tegen kritiek kunnen. Jezus, ik moest nu echt stoppen met het bekritiseren van mensen. De psycholoog in mezelf in bedwang houden.
‘Het spijt me,’ sprak ze voor de zoveelste keer deze avond. ‘Ik moet nog werken tot laat, ik zal nu gauw je bestelling doorgeven.’ Haar ogen keken overal, behalve naar mij. Ik wilde nog wat zeggen, maar ze gaf me de kans niet en liep met haastige, sierlijke stappen weg. Eerst wilde ik me inhouden, maar omdat ik haar onhandigheid wel aandoenlijk vond, kon ik me niet inhouden en riep: ‘Hou die ice-tea maar voor jezelf, ik geloof dat je die verkoeling wel nodig hebt.’
Het idee dat ze me sowieso nog onder ogen zou moeten komen plezierde me. Tenzij ze nu een andere serveerster zou vragen om de bestelling te brengen. Zij had trouwens ook niet meer gevraagd of ze de biefstuk nu wel of niet mee zou moeten brengen, het was voor mij dus een verrassing wat ik van haar zou krijgen.

[ Zo, dat is alvast één post beantwoord. ]

---

everything, in time

[ En dat is tweeeee. ]


Mila Sofiya Alik
Het duurde niet lang voor ik gewenkt werd door een klant. Een vrouwelijke vampier, ik kon de V. gewoon ruiken. Dat, of het was puur mijn verbeelding. Het maakte ook niet uit. Het was een vaste klant en ze bestelde dan ook altijd hetzelfde, hierdoor kon ik het juiste flesje gelijk van de bar meenemen: A-positief. Mijn blik kruiste kort die van Regan, die haar wenkbrauwen optrekt en even glimlacht. Ik leg mijn wijsvinger op mijn lippen en knik met mijn hoofd richting de VIP-ruimte waar Alexi, beter bekend als mijn bazin, meestal te vinden was.
Nadat ik het drankje braaf naar de vaste klant had gebracht, liep ik terug naar de bar om wat legen glazen terug te zetten. Ik had me echter nog niet omgedraaid, voor weer iemand me wenkte. Ik maakte geen ‘ik kom eraan’ – gebaar. De gebaren vond ik stom. De klanten konden zelf ook prima zien dat ik eraan kwam.
‘Hemel, zie ik dat nu goed?’ hoorde ik een van de klanten bij de bar tegen zijn gezelschap zeggen. Zijn partner draaide zich om en keek naar de vampier die mij zojuist gewenkt had.
‘Dat is Lord Nikolaj von Charkov. Daar wil je echt niet mee te maken hebben,’ legde de een tegen de ander uit. ‘Hij schijnt de meest verschrikkelijke straffen uit de delen.’ Geïnteresseerd had ik mijn ogen gespitst en ik kon er niets aan doen, maar er was een kleine grijns op mijn gezicht verschenen. Een hoge pief dus. Ha. Dat betekende betere V. Hoe meer macht een vampier had, hoe sterker zijn of haar bloed was. Hoe sterker het was, hoe meer geld ik ervoor kreeg. Dat was een van de eerste dingen die Mike, degene die me in dit hele circuit gekregen heeft, me leerde. Damn. Tijdens mijn pauze zou ik hem dit echt moeten sms’en, wat zal hij trots zijn. Of misschien zelfs jaloers, ah ik hoopte zo op dat laatste.
Binnen drie seconden stond ik bij de vampier. Het eerste wat me opviel was, hoe kon het ook anders, zijn oog. Echt, ik deed heus wel mijn best om er niet naar te kijken, maar het oog vroeg er gewoon om. Ik was allang blij dat het me lukte geen vies gezicht te trekken. Daar moest vast een spannend verhaal achter zitten.
‘Zeg het maar,’ zei ik en haalde mijn blocnote niet tevoorschijn. Drinken halen voor één persoon, dat moest ik wel kunnen onthouden. Ik weigerde u te zeggen. Ik had heus wel respect voor mensen, maar dat is het ‘m juist. Voor mensen. Vampieren verdienden het gewoon niet. Dat zijn geen mensen, maar schepsels. Ik wilde er dan ook het liefst zo min mogelijk worden aan vuil maken.
‘Ik heb zojuist het laatste flesje A-positief weggegeven, dus dat zul je dan ergens anders moeten halen.’ Fuck it. Ik had nu gewoon aan een kalfsbiefstuk kunnen zitten. Denk aan de V., Mila, daar doe je het voor!

---

everything, in time

Lord Nikolai von Charkov

Ze keek naar me, maar voordat ze naar mij toe liep sprak een klant tegen haar. Ik kon wel raden over zie het zou gaan, mij. Wie zou het anders kunnen zijn in deze godverlaten plek? Ze spitste haar ogen en ik zag dat er een kleine grijns op haar mond verscheen. Zo'n persoon was ze dus. Ik had het al verwacht, hoe kan het ook anders hier. Een V gebruiker en dat als bediende, zo zo. Normaal hadden die niet eens baan, maar goed, het maakt niet uit. Ik wist wat ze was en ik gokte erop dat zij niet wist dat ik dat weet, dus besloot ik maar normaal te doen. Een verassings element hebben is nooit verkeerd en ik weet nu dat ik beter moet gaan opletten. Ik weet niet hoe dom en wanhopig ze is, maar mij aanvallen of proberen te ontvoeren is nooit handig.

Binnen drie seconden stond ze bij me en het eerste wat ze deed was staren naar mijn oog. Ik grijnsde eventjes en staarde rustig terug. "Zeg het maar." zei ze toen en ik likte even over mijn tanden. "Ik heb zojuist het laatste flesje A-positief weggegeven, dus dat zul je dan ergens anders moeten halen." ging ze verder en mijn grijns werd groter. "Zo zo, een grote bek voor een klein juffie. Vind je niet?" zei ik lachend en keek haar uitdagend aan. "Je weet toch wel wie je voor je hebt of niet? Want dan zou je weten hoeveel macht en invloed ik heb, zelfs op jullie regeerstelsel en welke verhalen er over mij in de ronde gaan." Ik wist heel goed wat voor verhalen dat waren en dat waren geen sprookjes of geruchten. De gevechten die ik heb gevochten zijn zee reaal. Ik keek nog eens naar, grijnsde nog een keer en zuchtte toen. "Geef me maar een flesje 0."

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 12:59 ]

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.