[Bij dat wat je schreef over issues, moest ik aan dit gif-plaatje denken.]
Celeste Tesanee Rhine
Hij zuchtte, maar ik liet hem er niet tussen komen en praatte snel verder. Hierop keek hij me enkel serieus aan, al nam ik geen moeite om me af te vragen waarom. Dat ging nu niet echt, in deze heldhaftige kippetjes-bui. Eén ding tegelijkertijd. Zijn serieuze blik van eerder had plaats gemaakt voor zijn opgetrokken wenkbrauwen, maar ik draaide me al snel om en loop weg. Na drie stappen draai ik me echter weer terug en ga op de stoel zitten, terwijl ik hem weer aan keek.
Toen ik over mijn lippen likte om een reactie van hem op te wachten, die er vast aan zou komen, aangezien hij me wel een type leek daarvoor, schoof hij abrupt de ice-tea met een vriendelijke glimlach naar mij toe. Wacht, wat ging er daarnet zo mis? Ongelooflijk, die vriendelijke glimlach op zijn gezicht, die heb ik nog niet eerder bij een klant – vooral bij een jonge man – gezien. Op de één of andere manier moeten ze mij altijd hebben, maar nu… hij leek het zowaar te menen.
Iets verlegen en met mijn reebruine ogen vernauwd, alsof ik het niet geloofde, schoof ik het glas ice-tea wat meer naar mij toe. Door mijn slanke vingers voelde ik de aangename koude van het glas gaan, van het drinken. Eerlijk gezegd, had ik geen idee of dit van mijn loon af werd getrokken en ik durfde nu ook niet aan de jongen te vragen of hij het wel zeker wist. Zwijgzaam bleef hij, terwijl de verbazing duidelijk op mijn gezicht af te lezen was. Op dat moment was ik even een open boek, zeker voor hem nu.
Eén wenkbrauw trok hij op, terwijl hij zijn handen over elkaar vouwde, boven de tafel. Dit deed me echter wel iets goed, zo kon ik geloven dat we in elk geval nog een enkel ding gemeen hadden, hoe raar dat ook moge klinken. Mijn vingers speelden met het zwarte stampertje dat in het glas ice-tea zat. Deze draaide ik om, zodat het platte gedeelte naar het glas wees, maar stak het plakkerige gedeelte nu in mijn mond, opdat ik er geen last van zou hebben. Precies op dat moment bracht Ivan iets uit, waardoor ik benieuwt naar hem opkeek.
Wát?’ De stilte van zijn kant was eindelijk verbroken. Eerst dacht ik dat hij door mijn woorden beledigd was, maar toen er een subtiel gegrinnik bij hem vandaan kwam, fronste ik. Ik snapte er dan ook werkelijk waar geen ene moer meer van. Excuses voor mijn woorden. Deed hij het soms expres? Wilde hij mij verwarren? ‘Niet echt de vraag die ik verwacht had, maar vooruit. Ik vind 'm leuk. Dat meisje heeft inderdaad een zeer krachtige sfeer om zich heen, dat weet ze zelf ook, geloof me. Het is dan ook inderdaad één van de redenen dat ik bij haar blijf, dat maakt het spannend. Daarnaast is het ook mijn taak om voor haar te zorgen. Dat doet een broer nu eenmaal…’ Hij liet even een pauze vallen, waardoor ik enkel ongeduldiger raakte. Ondanks dat het niet eens in mijn karakter lag, maar het was in verband met mijn nieuwsgierigheid deze keer. ‘Voor zijn zusje.’
Inmiddels had ik het stampertje alweer terug gedaan in de ice-tea en roerde hiermee iets rond. Een brede grijns lag er op zijn lippen, terwijl ik nog moet verwerken wat hij nu had gezegd. Zijn… zusje? Naarmate het bij me aan het door te dringen was, bedacht ik me dat hij vast wel heel graag mijn reactie wilde weten. ‘Vertel eens,’ ging hij echter snel verder voordat ik ook maar mijn mond open kon doen om antwoord te geven. ‘Vanwaar deze nieuwsgierigheid? Ik neem aan dat je niet aan iedere klant vraagt waarom ze bij elkaar zijn, of dat ze überhaupt bij elkaar zijn. Zeg trouwens alsjeblieft geen "u" en "meneer". Ik ben niet deftig genoeg voor die woorden en bovendien ben ik niet veel ouder dan jij.’
Een grote glimlach was er nu ook op mijn volle, rozige lippen te merken, welke in de tussen tijd erop had weten te wurmen. ‘Ze is niet je vriendin?’ bracht ik toen enthousiast uit, alsof ik net een nieuwe pop had gekregen om mee te spelen als klein kind. Ik kwam er echter natuurlijk niet op dat dit totaal verkeerd begrepen door hem kon worden, zeker aangezien ik hem in zijn ogen aankeek met die brede glimlach. Zijn andere woorden was ik totaal vergeten hierdoor. ‘Oh, Ivan, dat is geweldig!’ Vervolgde ik, nu eindelijk zijn naam gebruikende, hoewel hij die van mij nog niet wist, maar ik hoorde het en het floepte er ronduit uit. Bovendien was dit een deel dat bij de oude Celeste horen, die karaktereigenschappen kwamen nu boven drijven. Een bepaalde, wel erg opgewekte fonkeling was te zien in mijn reebruine, amandelvormige ogen, terwijl er zelfs iets in mijn stem een charmante doch uiterst enthousiaste toon te horen.
‘Nu kan ik er eindelijk voor gaan,’ Grinnikte ik genoeglijk, waarbij ik het glas zelfverzekerd beetpakte en deze al onderweg was naar mijn lippen. Nu straalde ik heel anders dan de verlegen Celeste-kant. ‘Wanneer is je zusje vrij van werk? Ik wil haar graag onder vier ogen spreken.’ Nee, ik had werkelijk geen idee dat dit fout op gemerkt kon worden, dat het zou lijken alsof ik interesse had in zijn zusje. Uit het glas ice-tea dronk ik wat, terwijl het langzaam maar zeker begon te dagen. Wanneer dat uiteindelijk kwam, verdween die twinkeling in mijn ogen en keek hem beduusd en nogal van mijn stuk gebracht aan. Het drinken dat ik bijna had ingeslikt, proestte ik uit, wat half in zijn nek en over zijn shirt ging. Nu schaamde ik me nog meer, en ik wist niet eens dat het mogelijk was.
‘Mijn hemel, het spijt me!’ Riep ik uit, wat aandacht trok van enkele klanten naast ons. Haastig stond ik op, liet hierbij het glas los en met een knalrode kleur op mijn anders zo porselein witte huid, bracht ik een doekje te voorschijn uit mijn schort. Wanneer ik voorover boog, vermeed ik expres zijn ogen, omdat ik bang was dat er een boze blik in was te zien. De andere Celeste was weer verdwenen, die enthousiaste, misschien wat brutale Celeste. Al was het brutale nog niet eruit gekomen. Met het doekje depte ik gauw het uitgeproeste drinken uit zijn nek en vervolgens bukte ik iets voor zijn shirt, terwijl ik deze vastpakte, zodat het beter schoon te maken was. ‘Ik bedoelde het niet zo, dat ik, u weet wel… d-dat ik uw zusje zo zie.’ Stamelde ik, waarna ik toch mijn blik naar zijn ogen liet gaan om te peilen wat hij dacht.
Michelangelo
Ah, shit! Daar heb je het al, dacht ik hopeloos. Ze schrok toen ik net uitweek voor de auto die eraan kwam, het was maar goed dat degene niet ook nog ging toeteren. Ik weet nu eenmaal wel dat de verleiding groter is dan dat ik nu op moet letten, toch moet het. Dus houd ik mijn blik de hele richting er naartoe nog op de weg, om een herhaling van daarnet niet nog een keer te laten.
Haastig bedacht ik ook wat om geen drukkende stilte te laten komen, dat ongemakkelijke mocht van mij wel totaal weggaan. Daar was ik niet van gediend, zeker niet vanavond. Het eten was prima, maar de bediening niet. Ik wilde botweg dat ze even bleef hangen, zo veel waren er toch niet.
De cliché zin had ik eruit weten te krijgen, pas daarna had ik het door van mijn eigen stommiteit. Het klonk best klef, zeker voor mijn doen, maar toch was het wel deels de waarheid. Het was allemaal nogal vreemd voor mij nu, dus liet ik haar dit keer praten. Anders kwam er niets meer van mij terecht, dacht ik zo. Wat ze deed, was daarom ook langs mij heen gegaan, aangezien ik te druk bezig was met mezelf in gedachten te vervloeken.
"Moest deze avond werken, maar ik heb de laatste uurtjes vrijaf genomen aangezien er niet bepaald veel volk was vandaag." Uiteindelijk keek ze weer op, echter durfde ik nu niet naar haar te kijken. Ik dacht dat ik anders weer te veel afgeleid zou worden en misschien kreeg ik dit keer geen kans om een auto te ontwijken. Ze had gewoon een mooi lichaam en ik vroeg me af hoe het eruit zag onder die kleding…
Niet afgeleid raken, Mike! Verdomme! Sprak ik mezelf weer streng toe in gedachten, omdat ik het al helemaal voor me begon te zien hoe ze zich uit begon te kleden.
"En jij bood me een lift aan wanneer ik het nodig had, dus ik neem aan dat mijn avond wel in orde is." Hierdoor gleed toch onbewust een halve glimlach, die meer op de betrouwbare grijns van mij leek, op mijn lippen. Die woorden, hoewel ze niet per sé iets hoeven te betekenen, was het voor mij precies goed. Toch besloot ik dat ik er niet over moest beginnen, want anders lag het er te dik bovenop en dat was precies wat ik nu niet moet doen. Daar was zij het type niet voor, dacht ik. “Hm, wat voor werk doe je Diora?” Het lijkt op een restaurant, café of bar en op dit uur, was dat het waarschijnlijk ook.
"En op die vraag van klassieke muziek, ja daar is een reden voor." Vervolgde ze daarna en fronste eventjes. "Laten we het gewoon op slechte herinneringen houden.” Ik knikte bij haar woorden. “Prima, ik ga je niet dwingen om je levensverhaal direct kwijt te raken bij mij,” Grinnikte ik iets, waarbij ik toch haastig een blik op haar wierp, maar vervolgens terug op de weg. “Je kent me pas net.” Vreemd genoeg vond ik het ook oké om er niet over door te gaan, wat ik meestal toch bij anderen zou doen. Dit was alleen een act, bedacht ik me, het kwam gewoonweg daardoor. Nu moest ik me toch geen anderen dingen in mijn hoofd halen hé, ik was naar haar toe gelopen voor wat plezier. Dat zou ik krijgen ook vanavond.
Na een aantal minuten waren we al bij het eind bestemming gekomen en ik keek even pijnlijk. Jammer dat ze moest gaan… “Hier is het?” vroeg ik aan haar, terwijl ik wel door had hoe ze ernaar keek. Alhoewel mijn blik direct door ging naar haar lippen, waar zonet haar tong nog langs was gegaan. God, houd je toch eens in Mike! Denk nu even met je hersenen in plaats van met je geslachtsdeel. Dat zou Diora nu ook vast op prijs stellen, laat staan Mila. Die zou je de fuck in slaan als ze door had dat… Wacht, hier ging iets goed mis. Waarom moest ik op een tijd als dit nu weer aan haar denken? Verdomme.
“Wil je iets drinken?” Vroeg ze, voor mij nogal abrupt, waardoor mijn blik direct verbaasd haar kant op schoot. Toch kon ik nog normaal voor haar huis parkeren en ik sloeg de motor van de auto af. Ze keek naar me, maar de woorden dwaalden nog door mijn gedachtegang. Wauw, dat heb ik nog prima gedaan dan. "Dat is toch het minste dat ik kan doen omdat je me een lift gaf." Opeens kwam er dan ook een glimlach op mijn lippen terecht vanwege dit. “Graag, Diora. Dat lijkt me gezellig,” Ik lette natuurlijk nog wel op mijn woordkeuze, ik zou niet willen dat ik op het allerlaatste moment het nog verpestte. Raar genoeg gebeurde dat de laatste tijd vrij vaak. De gordel deed ik los, waarna ik snel uitstapte, de autodeur dichtgooide en me naar de kant van Diora haastte, om deze deur open te doen.
Pissing rain, it’s making me irritated like hell. Mijn jas deed ik iets uit om deze wat boven haar hoofd te doen, voor zover dat kon. “Kom, ik offer mezelf graag voor je op.” Lachte ik, waarbij ik haar uit de auto hielp en vervolgens de auto op slot deed. Dit alles, terwijl ik mijn jas nog boven haar hoofd hield en een klein beetje boven die van mij. Mijn shirt was in een mum van tijd al doorweekt.
[ bericht aangepast op 8 feb 2013 - 2:25 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
