Welcome to Bon Temps || True Blood || • 1 - Speeltopics

De 21ste eeuw, wie had ooit verwacht dat het ooit zo ver zou komen dat mensen afwisten van het bestaan van vampiers.
Niet alleen vinden sommige mensen het goed, anderen zijn er van overtuigd dat ze hun leven met hen zullen doorbrengen.

Maar niet iedereen is zo opgezet met het bestaan van de kinderen van de nacht, hoewel de er al veel ingeburgerd zijn.
Onder de mensen, bevinden zich zowel dealers als leden van de kerkelijke gemeenschap fellowship of the sun.

De dealers, vangen vampiers en tappen hun bloed af tot ze sterven en verkopen het.
Bloed van een vampier kan er voor zorgen dat mensen sneller genezen of in een soort roes terechtkomen, maar bij fout gebruik kan het wel erg schadelijk zijn.
Het is echter illegaal en als vampieren er achter komen, kan dat zware gevolgen hebben.

De leden van de kerkelijke gemeenschap, proberen zich te weren tegen vampiers door middel van veel wapens en gebedjes tot God.
Maar ondanks hun geloof, zijn het erg wrede mensen die af en toe een vampier offeren.
Hun doel is om zo veel mogelijk mensen te bekeren en zo een leger op te bouwen om de vampiers uit te roeien.

Wat velen trouwens niet weten, is dat niet alleen vampiers bestaan, maar ook andere mythische wezens zoals maenaden, heksen en gedaanteverwissellaars.
Maar deze houden hun identiteit geheim uit angst om uit de problemen te blijven.

Regels:

• Er is een minimum van 350 woorden en ja ik controleer!
• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 18+ is toegestaan.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Relaties tussen andere rassen mogen, maar niet iedereen heeft een speciale relatie.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Ervaring met RPG's is verplicht.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Rollen:

Mensen:(Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Diora Cherelle Miller - Serveerster 1,1
Anguish - Mila Sofiya Alik - Dealer en Barvrouw bij Bloodtopia 1,4
Ceremonials - Joshua David Anderson - Lid van the fellowship of the sun 1,3
Tortura - Michelangelo "Mike" Reynolds - Dealer 1,6
-


Vampiers: (Meisjes tijdelijk vol!)

Gipsy - Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia ( Danscafé ) 1,1
Pebble - Adelynn Brookelle Keeper - Serveerster 1,2
Cybele - Regan Savage - Barvrouw bij Bloodtopia 1,3
Requille - Dante Vaughan Stoker - Maker van Alexi 1,5
DarkSavior - Lord Nikolai von Charkov - Hoog iemand in het magistraat. 1,8
-


Weerwolven:

Requille - Amelia Rylie Barret - Receptioniste bij de politie 1,3
LegolasBitch - Ninalore Goldblood - Kledingontwerpster 1,10
Cybele - Devin Rafe McRown - Bediende in een restaurant 1,8
-
-

Heksen:

Arriver - Kaley Jill Avery - Serveerster 1,3
Caleo - Jade Phoebe Lore - Studente 1,9


Gedaanteverwisselaars:
Tortura -Celeste Tesanee Rhine - Student 1,5
-
Anguish - Ivan Sava Alik - Student aan de hoge school 1,4
-


Maenaden:

GoAwaySpoon - Yaralynn Adènte - Werkt in een snoepwinkeltje 1,10


Verdere vragen mag/moet je vragen in het praattopic, anders staat het speeltopic veel te snel vol.
De rode cijfers achter de personages, is om een personage sneller op te sporen.
Het eerste cijfer is het topicnummer en het tweede cijfer is de paginanummer.
Rollentopic

[ bericht aangepast op 16 maart 2013 - 21:24 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Michelangelo.

Vragend keek ze me aan toen ik mijn vraag stelde, maar ik bracht er geen aandacht aan en praatte verder. Kort dacht ze na voor ze antwoord gaf, waar ik dan ook zo geduldig mogelijk op wachtte. ‘Hmm, ik denk dat ik zo’n anderhalf uur geleden de zaak heb verlaten,’ zei ze bedenkelijk, maar knikte vervolgens toch ter bevestiging. Ik grijnsde en wilde net antwoorden dat het nogal toevallig was, dat we elkaar waren misgelopen, maar toen zij begon te praten, leek het eng veel op wat ik wilde zeggen.
‘We zullen elkaar hebben misgelopen neem ik aan. Toevallig, niet?’ Ik zat dan ook even met mijn mond vol tanden, waardoor ik me snel bij elkaar raapte en wat mompelde. ‘Ja, toevallig…’ Een kleine glimlach gunde ik haar terug, voor ik mijn glas weer iets naar mijn lippen liet dwalen.
Wanneer ik een flirterige opmerking probeerde te maken, haalde ze ongelovig het glas wat naar beneden en keek me een tijdje zwijgzaam aan. Oh jezus, had ik toch een verkeerde zet gemaakt? Toch liet ik niet merken dat ik mezelf opnieuw vervloekte in gedachten en hield die charmante grijns aan. Verdomme, Mike, je had toch beter moeten weten! Ze leek alles behalve onder de indruk van mij te zijn, waardoor ik me afvroeg of het niet beter was dat ik weg ging. Ik zou hier in elk geval niet snel iets krijgen, dat meisje was nog best lastig.
Die gedachte had ik zeker toen ze opeens begon te lachen en haar hand zelfs voor haar mond sloeg. Ik kon het niet meer volhouden en mijn eens zo charmante grijns verdween dan ook direct, het werd een nogal verbeten streep. ‘Biedt je jezelf nu aan?’ vroeg ze en liet het glas tussen haar vinger spelen. ‘Want wie weet dat ik dan ooit wel eens gebruik neem van je diensten.’ Ik fronste iets, omdat ik het vast verkeerd begrepen moet hebben, aangezien ik dacht dat ze me afscheepte. Wel kwam er haastig weer een grijns op mijn lippen terecht, al was ik wel verbaasd over haar woordkeuze nu. Dat had ik alles behalve verwacht en volgens mij was dat daarnet duidelijk aan mij te merken.
‘Nu ben ik er, dus neem er vooral gebruik van.’ Daagde ik haar lichtelijk uit, om haar te laten weten dat ik wel benieuwd ben nu, maar ook dat ik niet uit de weg ging voor een klein spelletje. Ik likte iets over mijn lippen, dronk het laatste beetje alcohol op en zette vervolgens het glas terug op de tafel, waarna ik iets naar achter leunde op de bank. Mijn hand gleed kort over mijn borstkas, terwijl ik nu toch wel graag mijn shirt aan wilde. Ik mocht hopen dat mijn hand haar blik trok omdat deze over mijn bovenlichaam ging. Dat zou wel vermakelijk voor mij zijn, omdat ze het tot nu toe wel prima lijkt te handelen hoe ik hier halfnaakt zit.
‘Als je het koud hebt, laat het me dan op tijd weten,’ zei ze hierna, waardoor ik me echt af begon te vragen of ze niet mijn gedachten kon lezen. Dit begon freaky the worden, die weirdass shit moet snel ophouden voor ik ervan door ga. ‘Ik heb nog een dekentje in de kast liggen.’ Hierbij vertrok mijn gezicht iets plagerig, waarna ik iets grinnikte en een halve grijns op mijn lippen liet liggen. ‘O? En ik had me juist erop verheugd dat jij me dan zou verwarmen,’ bracht ik speels uit, waarbij ik ook knipoogde. Benieuwd wachtte ik af op haar antwoord.

[Hoe was het bij je stageplaats trouwens?]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Alexi Rose Collins - Uitbaatster Bloodtopia

"Misschien omdat ik mezelf niet zie als een haarbal, maar als een dier," Ik leunde nonchalant tegen de deurpost en ging met mijn tong vluchtig even langs mijn onderlip terwijl ik haar woorden door liet dringen. "Ik heb er simpelweg mee leren leven, in plaats van dat ik het mijn leven laat bepalen. V is uiteindelijk hetzelfde als drugs is voor mensen. Uiteindelijk, maakt het je kapot. Bovendien, ben ik waarschijnlijk even weinig fan van jouw ras als jij van mijn ras. Dus liever blijf ik uit de buurt. En als ik aan V wilde komen, waarom zou ik het 's avonds plannen als ik ook gewoon overdag had kunnen binnensluipen? Dat zou een stuk minder tegenstribbelen veroorzaken."
Ze begon redelijk saai te klinken waardoor ik al snel doorhad dat ze misschien inderdaad niet echt een bedreiging voor het café vormde. Maar dat wilde echter niet zeggen dat ze hier welkom was, verre van zelfs. Zowel voor haar eigen veiligheid als die van mijn klanten, leek het me veel beter dat ze gewoon zou vertrekken. Als er nu iemand achterom zou gaan en me zou zien met haar, zouden ze vragen stellen en ik hield niet zo echt van nieuwsgierige mensen die graag alles wilde weten over iedereen. Mensen zouden roddelen, waarschijnlijk dat ik dikke maatjes was met een weerwolf, wat absoluut niet waar was.
"Goed," Zei ik na enige stilte en ging weer rechtop staan om mezelf een betere houding te geven. "Ik geloof je op je woord, dat je geen verslaafde bent, maar dat wil niet zeggen dat ik je hier ooit nog eens wil zien. Mensen uit Bon Temps zijn namelijk niet zo erg dol op vreemde wezens. Zelfs niet op vampiers."
Ergens kon ik er wel inkomen dat de stervelingen hier niet zo scheutig was op ons, we stonden er immers om bekend dat we hen leegdronken maar zelfs vampiers konden gevoelens hebben. Hoewel het voor de meesten gewoon gemakkelijker was om het uit te schakelen zodat ze konden jagen zonder schuldgevoelens, iets wat ik in een ver verleden ook wel deed. Maar die tijd was voorbij, ik dronk nu de synthetische rommel, tenzij een mens zich vrijwillig aanbood. Je kon zeggen wat je wilde, maar zelfs voor een sadistische vampier als mij, had ik me al goed aangepast in deze cultuur.
"Ik denk dat het beter is dat je gaat," Mompelde ik uiteindelijk en voor heel even leek alle vijandigheid uit mijn stem verdwenen te zijn. Ik kon het toch niet laten om vervolgens weer bot over te komen, waar ik ook bewust voor koos. "En zorg dat ik je hier niet meer betrap, anders zal ik niet zo mild zijn."
Het was gewoon dat ik vandaag in een goede bui was, of toch voor mijn doen dan.



Diora Cherelle Miller - Serveerster

"Nu ben ik er, dus neem er vooral gebruik van." Ik had zo'n gevoel dat mijn wangen weer wat rood kleurden wanneer hij dit zei, hoewel ik het ook net zo goed op de drank kon steken die ik al binnen had.
Wanneer ik het voorstelde van het dekentje, zag ik hoe zijn gezicht plagerig vertrok, waardoor ik besefte dat hij waarschijnlijk al een antwoord klaar had waardoor ik waarschijnlijk niet meteen wist hoe ik me juist moest gedragen. Mijn ogen gleden even naar zijn lippen waar een halve grijns op lag, maar tot hier toe was dat het enige waar ik naar wilde kijken aangezien dat me het meeste af zou leiden van zijn hand die op zijn blote borstkas lag die ik wel degelijk had gezien vanuit mijn ooghoeken. "O? En ik had me juist erop verheugd dat jij me dan zou verwarmen,"
"Je stijl bevalt me wel, je bent niet op je mond gevallen." Grinnikte ik en nam nog een slok van de porto. "En sorry, ik kan je niet opwarmen aangezien je te ver zit en ik te lui ben om recht te staan."
Ik liet het glas even op de armleuning balanceren terwijl ik in iets voorover boog om de fles porto van tafel te grijpen en vervolgens mijn glas nog wat bijschonk aangezien het toch al bijna op was. Aangezien ik toch nergens heen moest, kon ik er net zo goed van profiteren, ik dronk immers niet zo veel. Voordat ik de fles weer dichtdeed, stak ik hem uit naar Michelangelo. "Moet jij ook wat?"
Er zat nog genoeg in de fles, deels omdat ik vrijwel nooit porto dronk en niet zo erg vaak bezoek over de vloer kreeg. Meestal was ik te druk bezig met werken of op bezoek gaan naar mijn vader die me dan, zoals gewoonlijk, negeerde. Alsof ik niet eens bestond.
Nog steeds deed ik mijn best om mijn blik niet meer naar beneden te laten dwalen, maar hoe hard ik het ook proberen, toch kon ik niet verhinderen dat ik een snelle blik wierp op zijn borst. Ergens vroeg ik me af hoe lang hij dit beroep al deed, zijn lichaam zag er immers alles behalve slecht uit. Automatisch vroeg ik me af of hij een vriendin zou hebben, maar het zou me verbazen moest hij nog steeds single zijn met een lichaam als het zijne.
Ik kon me wel voor mijn kop slaan door mijn eigen gedachtes, dus nam ik snel met mijn vrije hand mijn glas van de armleuning en dronk er nog eens wat van terwijl ik vervolgens naar zijn gezicht keek en glimlachte.




[Mijn stageplaats was in orde...alleen is het wat een vieze buurt. Maar het zal me wel lukken om die 8daagjes door te komen.:W]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Michelangelo.

Haar wangen werden opnieuw iets rood, maar dat kon net zo goed zijn van de drank die ze al ophad. Over het algemeen kon ik wel tegen drank, ik dronk best wat als ik er zin in had, maar ik moest niet te veel drinken want dan werd ik wat te vrijpostig en was mijn act misschien te doorzien. Dat wilde ik nu niet, dus ik moest erop letten dat ik niet te veel zou drinken. Gelukkig had ik maar een enkel glaasje gehad.
Haar ogen gleden even ergens naartoe, ik had het idee dat het naar de halve grijns was die op mijn lippen lag, maar ik wist het niet zeker. Helaas kon ik ook niet merken of ze naar mijn bovenlichaam keek. Come on, ze moet toch minstens één of twee keer gekeken hebben? Waarschijnlijk doet ze het stiekem, als ik wegkijk of iets dergelijks.
‘Je stijl bevalt me wel, je bent niet op je mond gevallen.’ Grinnikte ze en nam nog een slok van de porto in het glas. ‘En sorry, ik kan je niet opwarmen aangezien je te ver zit en ik te lui ben om recht te staan.’ Het glas liet zij kort op de armleuning balanceren terwijl ze iets voorover boog om de fles porto van tafel te grijpen. Hierop schonk ze haar glas nog iets bij, omdat die al bijna leeg was. ‘Daar kan ik wel iets op regelen,’ grijnsde ik met die scheve, plagerige glimlach. Hoewel ik er wel meisjes mee veroverd had, vond ik het bij haar toch iets aangenamer. Waarom wist ik niet, misschien gewoon door haar houding.
Voor zij de fles dichtdeed, stak zij hem naar mij uit, waarop ik opstond. ‘Moet jij ook wat?’ Het glas had ik al terug gezet op de tafel, waardoor ik nu uitdagend naar haar toe liep. Wanneer ik bij haar stond, keek ik haar nog altijd charmant aan, terwijl ik expres kort over haar hand streek, voor ik de fles vastpakte. In plaats van dat ik mijzelf nog iets bijschonk, zette ik de fles op tafel zonder onze blikken te verbreken. Voor een kort moment zag ik hoe haar ogen iets naar beneden gingen, maar vervolgens snel met haar vrije hand het glas van de armleuning nam en hier iets van dronk. Diora keek naar mijn gezicht en glimlachte.
Ik glimlachte aardig terug, maar keek haar op hetzelfde moment uiterst uitdagend aan. ‘Ik ben er, Diora.’ Haar naam sprak ik zacht aangenaam uit. Mijn blik was kort naar haar lippen geleid, maar keken vervolgens terug in die van haar. Nu ik voor haar stond, vroeg ik me af of ze zich aan haar woord ging houden. Toch boog ik me iets voorover en ik zette mijn handen op de armleuningen, waardoor onze gezichten opeens dichtbij elkaar waren. ‘Wil je me nu wel opwarmen?’ Fluisterde ik verleidelijk, waarbij ik even op mijn onderlip beet.

[Wat voor stageplaats is het? En oh, dan zal ik maar blij zijn dat het acht dagen zijn lolol.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diora Cherelle Miller - Serveerster

"Ik ben er, Diora." De manier waarop hij het zei, zorgde er voor dat de haartjes in mijn nek rechtop gingen staan. Hij sprak mijn naam op een redelijk zachte, maar toch aangename manier uit, waardoor ik mezelf even geen houding wist te geven.
Ik vroeg me af wat er in hem omging op dit moment, maar aan de andere kant had ik zo'n vermoeden dat ik het niet eens wilde weten.
Hij plaatste zijn handen op de armleuningen en boog wat voorover waardoor ik automatisch zijn geur inademde. Al moest ik wel toegeven dat hij fijn rook. Het was een redelijk mannelijk aroma, maar het paste eigenlijk wel bij hem.
"Wil je me nu wel opwarmen?" Wanneer ik hem dit hoorde zeggen, kon ik wel door de grond zakken van schaamte, zeker wanneer hij even op zijn onderlip beet, ik had werkelijk geen idee wat ik moest zeggen of doen.
Ik kon het echt niet helpen, maar ik keek hem een beetje verbaasd aan terwijl mijn ogen van de zenuwen iets sneller knipperden dan de bedoeling was. Heel even weken mijn lippen wat uit elkaar wanneer ik iets wilde zeggen, maar sloten uiteindelijk wanneer ik besefte dat ik geen woord wist uit te brengen. Onbewust hield ik mijn adem in, alsof ik was vergeten hoe ik nu weer juist moest ademhalen. Het leek wel alsof ik verlamd was en het enige wat ik kon doen was hem diep in de ogen staren alsof hij net had bekend dat hij van een andere planeet kwam. Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat hij hier stiekem wel van genoot om me zo nerveus te krijgen. Ik zou zweren dat ik het in zijn ogen zag dat hij dit amusant vond.
"I-ik" Mijn stem klonk enorm schor waardoor ik snel mijn keel schraapte en mijn wenkbrauwen even fronste voordat ik mezelf weer bij elkaar raapte. "Je kan moeilijk op mijn schoot komen zitten, daar is dit zeteltje te klein voor."
Ik gebaarde met mijn vrije hand naar de zetel waar ik in zat en hoopte dat ik niet al te nerveus overkwam, hoewel ik zo'n vermoeden had dat je er nu niet bepaald naast kon kijken. Het glas in mijn handen trilde wat, maar als ik het op tafel wilde zetten, moest ik onder zijn arm doorglippen. Maar ik had zo'n vermoeden dat ik daar niet toe in staat was vanwege de zenuwen die ik maar niet onder controle kreeg. De kans was zelfs groot dat ik nog zenuwachtig genoeg zou zijn om over mijn eigen voeten te struikelen en zo met mijn gezicht op de grond zou belanden.
Wanneer ik zijn adem langs mijn gezicht voelde strijken, dronk ik nog wat van de porto en besloot uiteindelijk om het glas op mijn knie te laten rusten zodat het wat minder zou trillen. Ik voelde me zo ongemakkelijk, zeker nu hij zo dichtbij stond.



[Stageplaats bij een vrouw..Ik moet naar haar huis en dan vertrek ik samen naar winkels aangezien ik voor etalagiste ga. Ze heeft dus een éénmanszaak om het zo maar te zeggen.]

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 1:11 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Michelangelo.

Zwijgzaam bleef zij. Het leek alsof zij zich geen houding wist te geven, aangezien Diora niets erop zei. Dat was niet het enige, wanneer ik voorover boog en zo mijn andere plagende woorden uitsprak, keek ze me een beetje verbaasd aan. Haar ogen knipperde iets sneller, waaronder ik veronderstelde dat ze nogal zenuwachtig was. Een uiterst vermakelijk beeld voor mij dat zich zo afspeelde, zeker toen haar lippen ietwat uitelkaar weken, maar uiteindelijk weer sloten. Ze wist niet wat te zeggen, ze wist het niet uit te brengen.
Ondertussen keek ik haar nog benieuwd aan, maar vooral bleef de aanlokkende en charmante blik aanhouden. Dat wilde ik nu ook niet verliezen, wat ze ook van plan was om nu te doen. Ondanks haar houding, kon deze nog altijd veranderen, dus probeerde ik het zo goed mogelijk te doen. Ik zou liegen als ik zei dat ik niet benieuwd was, want dat ben ik wel. Diora hield haar adem even in en ze keek me diep in mijn ogen, het begon wel op staren te lijken.
‘I-ik,’ Haar stem klonk enorm schor waarop ze haar keel schraapte en haar wenkbrauwen fronste voordat ze zichzelf weer bij elkaar raapte. ‘Je kan moeilijk op mijn schoot komen zitten, daar is dit zeteltje te klein voor.’ Ze gebaarde met haar vrije hand naar de zetel waar ze in zat, al leek ze nog iets nerveus te zijn. Ik probeerde dit feit maar voor haar te negeren en mijn blik gleed over haar mooie gestalte heen, over haar benen, haar bovenlichaam, slanke armen en prachtige rode lokken. Ik vroeg me af of ze het geverfd had, maar het deerde me niet echt, ik vond het wel mooi staan.
Diora dronk nog iets van de porto in het glas en zette deze uiteindelijk op haar knie, om daar te laten rusten. Nu was ik aan zet, dus met dezelfde halve grijns pakte ik haar glas vast en pakte deze van haar af om op tafel te zetten. Zonder enige woorden eraan vuil te maken, zette ik het om in daden en schoof mijn handen zachtjes strelend onder haar rug en benen. Vervolgens tilde ik haar gemakkelijk op, alsof ze een veertje was en ging in de zetel zitten om haar daarna op mijn schoot te laten. ‘Ik verheug me echt op jouw warmte, Diora.’ Glimlachte ik warm, terwijl onze gezichten nog iets vlakbij elkaar waren.
Daarna boog ik me iets voorover, terwijl ik haar stevig vast had en pakte het glas porto weer op, welke ik aan haar gaf. ‘Ik beloof dat ik lief blijf als je me opwarmt,’ fluisterde ik aanlokkelijk, terwijl ik mijn hand over haar wang, kaak en vervolgens nek streelde. ‘Wil je dat, dat ik lief blijf?’

[Aha. Zijn er bepaalde belangrijke zaken die je niet mag regelen of mag je wel van alles doen?]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diora Cherelle Miller - Serveerster

Wanneer hij het glas van me afnam, deed ik heel even nog moeite om het terug van hem af te nemen maar kwam al snel tot de conclusie dat het geen zin meer had. Ik voelde hoe hij me optilde, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en voelde de warmte van zijn huid door mijn kleren heen. Uit reflex sloeg ik mijn arm rond zijn nek, alsof dit me me zou helpen om niet te vallen en kon het niet in me opbrengen om zijn blik los te scheuren van de zijne. Ik kon alleen toekijken hoe hij in de zetel ging zitten met mij op zijn schoot en vervloekte mezelf even met mijn grote mond.
"Ik verheug me echt op jouw warmte, Diora." Voordat ik er iets op kon zeggen, boog hij al voorover om mijn glas weer van tafel te nemen waarna hij het aan mij overhandigde. "Ik beloof dat ik lief blijf als je me opwarmt,"
Zijn hand voelde wat ruw aan op mijn huid, maar ik kon niet zeggen dat ik het onprettig vond, integendeel zelfs, ergens vond ik dit best aangenaam maar tegelijkertijd voelde ik me net zo'n groentje. Er was iets in zijn stem waardoor ik het nog niet eens kon proberen om tegen te stribbelen, hoewel ik dit misschien wel liever zou doen om mezelf wat te kalmeren. Mijn ogen stonden redelijk kalm en straalde rust uit, hoewel ik me eigenlijk niet bepaald rustig voelde. Ik voelde me nog steeds zenuwachtig, maar deze keer was het anders dan eerder, ergens vond ik het best spannend.
"Wil je dat, dat ik lief blijf?"
"Ja," Zei ik zacht en voelde hoe mijn hart enkele tellen oversloeg, dat kwam vast doordat zijn gezicht zich zo tegen de mijne bevond dat ik vrijwel elk detail kon zien. Ik liet mijn arm uit zijn nek glijden waardoor ik per ongeluk via zijn kaaklijn streek. "Ja, ik wil dat je lief blijft."
Ik scheurde mijn ogen even los van de zijne en liet mijn blik even naar zijn lippen gaan om hem uiteindelijk weer recht aan te kijken. Het viel me nu pas op dat ik best klein was in verhouding met hem, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik eens zo breekbaar opgesteld was dan anders.
Zijn blote borstkas gaf toch enige warmte af, het kon natuurlijk ook dat ik het me wat verbeeldde van de zenuwen. De plek waar hij me eerder aan had geraakt, leek nu wel te branden, alsof mijn huid zijn handelingen steeds opnieuw afspeelden om er voor te zorgen dat ik het zeker niet zou vergeten.


[Ja, ik mag alles doen...Moet er alleen enorm vroeg zijn wat maakt dat ik ook erg vroeg moet vertrekken hier bij mij thuis Ik sta voor school al op om 5u20, dus ik zal waarschijnlijk nog vroeger moeten opstaan.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Michelangelo.

Ze mocht dan nog wel haar moeite doen om het glas terug te pakken, maar het mocht toch al niet baten, want het volgende moment stond deze al op de tafel. Vervolgens tilde ik haar gemakkelijk op en ik moet iets grinniken doordat ze haar arm om mijn nek sloeg. Een uitermate prettige verassing, al zeg ik het zelf. Onze blik was nog altijd met elkaar gekruist, wat ik wel aangenaam vond, ook deels omdat ze zulke aanlokkende poelen had.
Al snel was ik gaan zitten met haar op mijn schoot, waarop ik mijn woorden zei en het glas van tafel nam, om deze aan haar te geven. Wanneer ik mijn volgende woorden zei, kon ik een redelijke kalmte in haar ogen zien, ze straalden rust uit. Desondanks vroeg ik me af of ze dat vanbinnen ook werkelijk zo voelde, of dat het enkel een masker was nu. Toch deerde het me niet veel, ik voelde me meer dan aangenaam zo hoe ik nu zat, met een prachtige chick op mijn schoot. Het leven was zo slecht nog niet hoor.
‘Ja,’ zei ze zacht als antwoord. Helaas liet ze haar arm wel van mijn nek glijden waardoor deze via mijn kaaklijn streek. Ik kantelde mijn hoofd iets waardoor ik het beter voelde en aangezien het me wel beviel, probeerde ik de aanraking zo beter te voelen. Dat liet ik haar ook merken door mijn ogen voor enkele tellen dicht te doen. ‘Ja, ik wil dat je lief blijft.’ Haar ogen dwaalde weg van mijn blik en liet haar ogen kort naar mijn lippen gaan, waardoor ik het al goed vond dat dit gebeurde. Vlak erna keek ze me weer recht aan.
‘Dat is een belofte, Diora, prachtige Diora.’ Herhaalde ik haar naam even, omdat ik eraan begon te wennen en het wel lekker mijn mond uitging. Ik streelde haar arm kort, terwijl ik met mijn andere arm via haar been naar haar zij ging, deze bleef er echter niet lang liggen. Een paar tellen erna tilde ik deze op en streelde opnieuw langs haar gezicht, ze leek het in elk geval alles behalve erg te vinden. Voorzichtig kwam ik nog iets dichterbij, totdat mijn lippen vlakbij haar oor waren. ‘Ik voel me al iets warmer. Merk jij het?’ Fluisterde ik, waarbij mijn adem langs haar oor streek, waar ik nadat ik mijn woorden had uitgesproken, een kus op plaatste.

[Mijn fucking god. Vroeger dan 5.20? DAAAMN. Dat zou ik echt niet volhouden ghehe, respect voor jou.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diora Cherelle Miller - Serveerster

"Dat is een belofte, Diora, prachtige Diora." Een spoor van kippenvel verscheen op mijn bleke huid op de plek waar hij met zijn vinger streek.
Het was niet van de kou, absoluut niet. Het was eerder omdat mijn huid erg gevoelig was bij elke aanraking die hij deed.
Wanneer hij wat meer naar voor boog, slikte ik even moeizaam aangezien ik me afvroeg wat hij van plan was. Mijn vraag werd echter snel beantwoord wanneer hij zijn gezicht naar mijn oor boog en er vervolgens in fluisterde. "Ik voel me al iets warmer. Merk jij het?"
Mijn adem stokte even in mijn keel wanneer ik zijn lippen op mijn huid voelde, ik kon het zelfs niet laten om voor een seconde mijn ogen even te sluiten en mijn hoofd wat te kantelen waarna er toch een kleine zucht uit mijn mond kwam. Het leek wel alsof elke zenuw in mijn lijf was ontspannen, misschien was ik zelfs iets te ontspannen aangezien ik het glas bijna uit mijn handen liet vallen. Ik kon het nog net op tijd rechthouden en zo verhinderen dat ik de inhoud op mezelf zou morsen. Maar uit voorzorg zette ik het glas toch op tafel om me vervolgens weer tegen hem aan te leggen.
"Waarom doe je me dit aan?" Ondanks het er met een klein gegrinnik uit kwam, klonk mijn stem redelijk schor, maar deze keer deed ik de moeite niet eens om mijn keel te schrapen. "Je vindt het amusant, is het niet? Om me zo zenuwachtig te maken."
Mijn stem was iets tussen fluisteren en gewoon spreken in, maar voor mij voelde het aan alsof ik niet luider kon praten.
Ik negeerde zijn vraag, maar dat was eerder omdat ik niet wist wat ik er op moest zeggen. Hij was immers niet de enige die het warmer had gekregen, maar ik voelde me enigszins te trots om dat toe te geven. Vaag was ik me er van bewust dat ik nu dichter bij hem zat dan eerst, maar deels was het zijn eigen schuld. Hoewel ik een vermoeden had dat hij het niet eens erg zou vinden.
Vanonder mijn wimpers keek ik wat op, mijn ogen gericht op zijn gezicht en kon het niet laten om plagerig met mijn wijsvinger nog een keer langs zijn kaaklijn te gaan. Mijn beweging was langzaam, gecontroleerd, alsof ik zeker wilde zijn dat hij het zou voelen. Mijn vinger gleed van zijn kaaklijn zo naar beneden en bleef uiteindelijk rusten op zijn sleutelbeen waarna ik hem deze keer recht in de ogen aankeek.
"Je maakt me echt gek, weet je dat?" Zei ik uiteindelijk met een kleine glimlach en beet vervolgens even bedenkelijk op mijn onderlip. "En toch stoor ik me er niet aan."



[Ik heb nu al een slaaptekort, lol(cat) Dus laat staan als ik nog vroeger op moet staan, dan ben ik een grotere zombie dan dat ik nu al ben.]

[ bericht aangepast op 24 feb 2013 - 0:38 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jade Phoebe Lore || Thuis || 17 jaar || Heks || Studente

Met mijn benen onder mijn lichaam opgekruld plof ik op de sofa in de woonkamer. Mijn schoolboeken leg ik open op mijn schoot en laat mijn ogen over de letters glijden, als ik het stuk heb gelezen sta ik op en wandel rustig richting de keuken om daar een glas water in te schenken. Ik neurie wat en pak een boterham die ik op een bord kwak. Ik ga op zoek naar de kaas, maar kan het niet vinden. Dan valt mijn blik op het blok oude kaas dat bovenop de hoge kast staat. Ik zucht, ik heb écht geen idee hoe het daar terecht is gekomen, maar ik heb geen zin om moeilijk te doen en op een stoel te gaan staan. Ik ben niet klein, maar de keukenkast is gewoon erg hoog. Dan zucht ik, niemand kan me hier zien, dus waarom zou ik niet? Zo vaak gebruik ik geen magie. Ik laat de kaas naar me toe komen en pak dan de kaasschaaf uit een van de rommelige lades. Dan schaaf ik wat plakken en mik ze op de bruine boterham. Ik loop met het glas en het bord weer richting de bank en ga in een zelfde houding zitten, ditmaal met zowel mijn boek als het bord met de boterham op mijn schoot. Ik neem een grote hap en kauw rustig op het brood en de kaas. Ik pak een schrijfblok en een pen om wat aantekeningen te maken. Na een tijdje vind ik het mooi geweest en dump de spullen in mijn tas en zet het bord weer op het aanrecht, het glas water vul ik nog een keer om dan met grote teugen op te drinken. Dan ren ik de trap op, richting mijn kamer waar ik een setje makkelijk zittende kledij pak en richting de badkamer loop. Ik neem een snelle douche en trek dan de kleding aan. Ik kijk even naar mezelf in de spiegel en haal een hand door mijn natte bruine geklitte bruine krullen, dan besluit ik maar de borstel die op de wastafel staat op te pakken en door mijn haar te halen om de klitten te verwijderen. Als dat eindelijk gelukt is werp ik nog een blik op mezelf. Mijn groene ogen trekken de aandacht in mijn gezicht, de sproetjes op mijn neus maken me zogenaamd ‘schattig’ nou geweldig. Ik gooi mijn haar op mijn rug en pak een elastiekje die ik om mijn pols schuif. Ik pak mijn telefoon en wandel richting mijn slaapkamer terwijl ik mijn haar losjes opsteek. Dan toets ik een willekeurig nummer in en wacht tot er word opgenomen.
“Hey, met Jade. Hoe gaat het met je?” zeg ik door de telefoon.

[Iemand voor Jade?? (Degene die ze belt dus )]

[ bericht aangepast op 24 feb 2013 - 13:42 ]

---

Reality's overrated.

Mila Sofiya Alik
Nikolai grinnikte na mijn opmerking. 'Oh ja, bij de volgende V gebruiker doe ik dat zeker. No mercy!' Godzijdank was ik niet "de volgende", maar gewoon - eh, deze. Toen ik was begonnen over zijn macht, gooide Nikolai zijn armen in de lucht en schreeuwde zo'n beetje zijn laatste woorden van de zin. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem met twee opgetrokken wenkbrauwen aan, alsof hij zojuist compleet gestoord was geworden. Volgens mij was hij dat ook, daar niet van.
'Een dag lang met jou op trekken? Nee bedank, dat is een beetje te veel van het goede. Bovendien zei je net zelf nog dat ik dan veel kans op gevaar loop. Nee, never nooit niet.' Ik liet hem even van zijn grootse moment genieten voor ik begon over zijn bloed.
'Nog meer? Mila, volgens onze afspraak heb jij je deel al gehad,' sprak hij serieus en zakelijk waardoor ik hem direct leuker vond als krankzinnig persoon. 'Wat krijg ik ervoor? Ik bedoel, je wilt meer, maar je hebt je dosis al gehad. Eigenlijk zou ik je niks moeten geven en gewoon weg moeten gaan.' Ik wilde zeggen dat hij er helemaal niks meer voor kreeg, dat hij langer van mijn grote mond mocht genieten, maar toen hij dat laatste zei, liet ik mijn armen langs mijn lichaam glijden en viel mijn mond even open.
'Wel ja zeg, dat zou gewoonweg lullig zijn. Ik vraag het toch gewoon vriendelijk? Je krijgt er niets voor terug, zie het als een goede daad. Of doet jouw soort daar niet meer aan? Ik smeek het je opnieuw, is dat soms wat je wilt horen?' Ik denk even na over dingen waarmee ik hem kan overtuigen en dan verschijnt er een grijns op mijn gezicht.
'Kom op, stiekem weet je wel dat je me wat wilt geven. Ik zag heus wel hoe je er de eerste keer van genoot, dus eigenlijk doe jij jezelf er ook een plezier mee. Het is een win-win situatie en je zou een ongelooflijke domme lul zijn als je dat zou afwijzen.' Zo, dat was duidelijk. Hij had niets om me mee te chanteren zo, toch? Ik irriteerde aan het feit dat ik me direct geïrriteerd voelde als hij me iets weigerde. Vooral omdat ik wist dat ik de V niet zomaar zou kunnen pakken en er dus om zou moeten blijven vragen of zelfs smeken. Dat was gênant, ik was iemand die altijd gewoon nam wat ze wilde hebben en het feit dat ik dat nu niet kon vond ik vreselijk.

---

everything, in time

Michelangelo.

Een spoor van kippenvel verscheen op haar blanke huid op de plek waar ik net met mijn vinger streek. Het idee dat ik kreeg, was dat het niet van de koude was, dat wisten we volgens mij beide wel. Zij meer dan ik. Op sommige momenten kon ik haar niet lezen, geen hoogte van haar krijgen, aangezien ze zich nog goed in kon houden.
Toen ik me bij haar voorover boog en in haar oor fluisterde, stokte haar adem kort in haar keel wanneer mijn lippen haar huid voelde. Haar hoofd kantelde ze iets, waarna er een kleine zucht uit haar mond kwam. Ik kon het niet laten om in mijn gedachten wat te grijnzen en aangenaam toe te kijken. Op dit punt was ze bijna als was in mijn handen, toch wilde ik nog voorzichtig doen met dit meisje. Dan merkte ik niet hoe ze haar ogen kort dicht had gedaan, omdat ik wegkeek en nog niet recht ging zitten.
Het glas zette ze op tafel, waardoor ik nu wel goed ging zitten. Al legde ze zich weer tegen me aan en ik wreef mijn hand over haar arm en vervolgens rug. “Waarom doe je me dit aan?” Haar stem klonk redelijk schor, maar er kwam een kleine grinnik uit wat mijn lippen deed omkrullen. “Je vindt het amusant, is het niet? Om me zo zenuwachtig te maken.” Haar aanlokkende stem was iets tussen fluisteren en spreken in, en ik kreeg de neiging om het nog een keer te doen. Niet vanwege haar reactie, maar omdat ik merkte dat mijn huid warmer werd door de wellust die er binnenin me groeide.
Vanonder haar wimpers keek ze wat op, haar ogen gericht op mijn gezicht en plagerig liet ze haar wijsvinger nog eens langs mijn kaaklijn gaan. Hierdoor kon ik even niets dan enkel van die aanraking genieten, nog zo onschuldig, maar het bracht toch de tintelingen mee. Hopelijk zou ze dat niet merken, dat was ik zelfs niet gewend na al die scharreltjes. Haar vinger gleed van mijn kaaklijn zo naar beneden en bleef uiteindelijk rusten op mijn sleutelbeen, waarna zij recht in mijn ogen keek. Nu pas merkte ik op dat ik mijn adem inhield tot ze over mijn huid streelde. Ik liet een genotvolle zucht horen en streek over haar rode haren heen.
“Je maakt me echt gek, weet je dat?” Ze zei het met een kleine glimlach en beet vervolgens even bedenkelijk op haar onderlip, maar het trok toch mijn aandacht. “En toch stoor ik me er niet aan.” Ik wist niet zeker of ik het nu nog in kon houden, mijn act, alles. Voor een enkel moment bleef ik stil, waarbij ik haar enkel doordringend aan kijk. “Ik vind het amusant als mijn lippen jouw huid aanraken…” fluister ik hees, terwijl ik mijn mond opnieuw op haar huid druk, maar dit keer in haar nek. Ik trok haar iets dichterbij me en wreef over haar zij naar beneden, over haar heup en vervolgens over haar bovenbenen.
“Ik weet niet zeker of ik het nog vol kan houden, Diora… Je bent te aanlokkelijk.” Opnieuw drukte ik een paar kusjes in haar nek, die ik liet verder dwalen naar haar kaak en hierop keek ik haar even aan. Ik had vaag door hoe mijn ademhaling heser was geworden toen ik dit deed, en er een wellustige, maar toch voorzichtige blik in te zien was.

[Ik vraag me nu al af hoe jij in hemelsnaam zo vroeg op kunt staan...]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diora Cherelle Miller - Serveerster

"Ik vind het amusant als mijn lippen jouw huid aanraken," Fluisterde hij hees waarna ik niet veel later zijn zachte lippen in mijn nek voelde.
Het was een erg gevoelige plaats, waardoor ik de neiging moest onderdrukken om lachend weg te trekken. Ik voelde hoe zijn hand zich van mijn zij, naar mijn heup verplaatste en uiteindelijk over mijn bovenbeen streek wat vreemd genoeg redelijk warm aanvoelde.
"Ik weet niet zeker of ik het nog vol kan houden, Diora. Je bent te aanlokkelijk."
Opnieuw drukte hij enkele kusjes in mijn nek waardoor ik voorzichtig mijn handen op zijn borstkas liet rusten en mijn kin automatisch wat in de lucht stak wanneer hij zijn mond richting mijn kaak liet dwalen. Zijn ademhaling was verandert en het was door de blik in zijn ogen dat het laatste beetje twijfel dat ik nog had, als sneeuw voor de zon verdween. Het leek wel alsof hij me in zijn macht had, me verzetten leek zo nutteloos maar ergens wilde ik me niet eens verzetten aangezien ik het best aangenaam vond om door iemand zo behandeld te worden.
Omdat ik me nu meer op mijn gemak voelde dan enkele minuten geleden, nam ik een andere houding aan en ging ik zodanig op zijn schoot zitten dat ik een beter zicht had op zijn gezicht. Misschien ook deels omdat het me makkelijker zou maken wat hij dacht, hoewel ik het waarschijnlijk nooit echt met zekerheid zou weten.
Deze keer was het mijn beurt om hem wat te plagen. Langzaam boog ik wat naar hem toe en liet mijn kin op zijn schouder rusten terwijl ik met mijn ene hand zachtjes over zijn sleutelbeen streelde en het andere op zijn borst liet rusten. Wanneer ik naar hem opkeek, verscheen er een kleine grijns op mijn gezicht.
"Je zou lief blijven," Hielp ik hem herinneren terwijl ik hem met een uitdagende blik aan bleef staren. "En zo te voelen, heb je het niet echt koud."
Om hem nog wat meer uit de dagen, drukte ik langzaam wat kusjes op zijn kaaklijn maar werd al snel verstoord door mijn mobieltje.
Onhandig haalde ik mijn mobieltje uit mijn broekzak en keek welke naam er op het schermpje verscheen. Aangezien het Jade was, kon ik niet anders dan op te nemen, het kon misschien wel belangrijk zijn.
"Hey, met Jade. Hoe gaat het met je?" Ik kon mezelf wel voor de kop slaan nadat ik haar hoorde praten. Belde ze me nu op om te vragen hoe het met me was?
"Het Jade," Zei ik met een suikerzoete stem terwijl ik Michelangelo bleef plagen door van zijn sleutelbeen steeds lager naar beneden te glijden met mijn vinger. "Ja, alles gaat goed. Wat is er, kan ik je met iets helpen?"
Een kleine, ingehouden grijns verscheen op mijn lippen terwijl ik me probeerde te concentreren op het telefoongesprek. Het was misschien niet zo erg beleefd van me om zomaar even met iemand een gesprek te voeren terwijl ik doodleuk op zijn schoot zat, maar wat kon het kwaad? Misschien was het wel eens goed dat hij tijd had om even af te koelen.



[Haha, even een buzz kill...En ik ben het trouwens gewoon om zo vroeg op te staan, hoewel ik eigenlijk veel liever tot in de vroege avond blijf slapen.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jade Phoebe Lore || Thuis || 17 jaar || Heks || Studente

Languit lig ik op het bed, mijn ene hand heb ik onder mijn kin, met den andere hou ik mijn telefoon bij mijn oor. Ik glimlach een klein glimlachje als er word opgenomen door Diora. Gelukkig, ik heb even behoefte aan iemand om mee te praten.
"Ja, alles gaat goed. Wat is er, kan ik je met iets helpen?" zegt Diora
Ik hoor aan haar suikerzoete stem dat er nog iemand is, en wie dat is kan ik wel raden, waarschijnlijk is het het geval dat ze ‘bezig’ zijn. Dus ik snap het dat ze liever niet wild dat ik bel, en al helemaal niet om dit soort redenen. Het was ook gewoon stom en naïef. Ik sta op en ga voor het raam staan dan trek ik mijn mond weer open terwijl ik met mijn vinger over de rand van de vensterbank ga, deze keer licht er geen stof op. Wat nog wel eens het geval kan zijn.
“Ik eh,” ik sluit mijn mond weer even een staar naar buiten terwijl ik mijn hand op mijn heup leg. “Ik had gewoon even behoefte om met iemand te praten. En aangezien hier nooit iemand is belde ik jou. Sorry, ik hoor dat er een zeker iemand bij je is, aan je te merken,” zacht grinnik ik door de telefoon. “Maar goed, ik voelde me dus eenzaam… Alweer. Het zal ook wel niet anders.”
Ik sluit de telefoon tussen mijn hoofd en mijn schouder, zodat ik beide handen vrij heb en sluit dan het venster die open stond. Ik rits mijn vest half dicht en ga in de vensterbank zitten. Dan neem ik de telefoon weer in mijn handen vast. Met mijn andere hand pluk ik wat aan mijn shirt. Een lange, bruine krul valt voor mijn ogen, die ik simpel wegblaas. Jammer genoeg beland de verdwaalde pluk weer in mijn ogen, dus moet ik hem met mijn hand weer terugschuiven. Ik laat mijn hoofd tegen het raamkozijn steunen en zit er met mijn rug tegenaan. Ik sluit heel kort mijn vermoeide ogen, open ze dan weer en wacht op het antwoord.

---

Reality's overrated.

Michelangelo.

Voorzichtig liet zij haar handen op mijn borstkas rusten, haar kin stak ze wat in de lucht toen ik mijn mond richting haar kaak liet dwalen. Mijn blik was nog altijd wellustig en wat aarzelend naar haar toe, omdat ik het zo wilde laten zien dat ik haar niet dwong. Dat was ook helemaal niet leuk voor mijn spelletjes, vrouwen behandel ik niet zo. Ze nam een andere houding aan en ging zo op mijn schoot zitten dat ze een beter zicht had op mijn gezicht, waarom snapte ik niet, maar ik liet het maar over me heen komen. Zeker omdat, toen ze anders ging zitten, ze over mijn onderlichaam en zo mijn jongeman schoof. Ik kreeg het door dat ene moment wat warmer en hopelijk was het daar niet te merken, anders zou ik een probleem hebben, denk ik zo. Zeker omdat ik haar hoorde te verleiden en zij mij niet, verdomme!
Langzaam boog ze wat naar me toe, liet haar kin op mijn schouder rusten terwijl ze met haar ene hand zachtjes over mijn sleutelbeen streelde en het andere op mijn borst liet rusten. Ik rilde even door de aangename aanraking, maar toen ik doorhad wat ze aan het doen was, beet ik hard op mijn onderlip. Ik keek naar haar precies op het moment dat zij naar mij keek, met die kleine grijns op haar gezicht. “Je zou lief blijven,” hielp ze me herinneren, maar die uitdagende blik bleef in haar ogen. “En zo te voelen, heb je het niet echt koud.” Ik deed mijn mond al open om er een uitdagend en bevat antwoord op te geven, maar dat verging wanneer ik haar lippen op mijn kaaklijn voelde. Diora drukte langzaam wat kusjes hier op en ik streelde over haar rug, terwijl ik wat naar achter leunde. Dat kon ik echter beter niet doen, want hierdoor voelde ik opnieuw de verschuiving. Door dat bij elkaar liet ik een zachte zucht van genot, tot het moment dat haar mobieltje afging.
Mijn ogen, die ik kort dicht had gedaan, gingen hierdoor snel open. Nogal beduusd keek ik toe hoe ze het mobieltje opnam. “Hey Jade,” De suikerzoete stem waarmee ze het zei, maakte het niet echt beter erop. Mijn beduusde blik veranderde in een geïrriteerde blik die gemengd was met een wellustige, het was wel duidelijk dat ik geen geduld had. Alhoewel Diora dat wel leuk leek te vinden. Verdomme, nu had ze iets om mij op terug te pakken. Diora gleed met haar vinger van mijn sleutelbeen steeds lager en alleen al die kleine aanraking liet me even naar adem happen, waarna ik me haastig herstelde. Hopelijk zou ze snel de telefoon opleggen of ik zou daar zelf wel voor zorgen. “Ja, alles gaat goed. Wat is er, kan ik je met iets helpen?” Ah, godver, dit kon je niet menen! Ze ging toch niet een standaard chick-gesprek houden, terwijl ik hier zowat op ontploffen zat. Van lust dan dit keer. De kleine, ingehouden grijns op haar lippen liet het me echter wel weten.
Eerst bekeek ik haar van top tot teen en bedacht me een plan, waardoor ze wel op moest hangen. Anders zou ik dat nog altijd doen, daar niet van. Ik beet iets op mijn lip toen ik nog haar aanraking voelde en besloot hetzelfde te doen, waardoor ik mijn ene hand plagerig langzaam over haar rug naar beneden liet gaan. Toen deze op haar kont lag, grijnsde ik even, wreef er iets over en ging toen weer omhoog, waarbij ik het shirt mee duwde. Haar rug werd iets ontbloot, waardoor ik dan ook onder haar shirt verdween en er uitdagend over begon te strelen. “Het is niet eerlijk dat ik hier halfnaakt zit en jij al je kleding nog aan hebt, bedenk ik me…” grijns ik iets scheef, terwijl ik naar haar toe kwam en weer kusjes op haar kaaklijn drukte. Vervolgens stond ik opeens op, terwijl ik haar stevig vast had door één hand op haar blote rug te houden en één hand net onder haar kont. Daarna liet ik haar zakken op de bank, waar we meer ruimte hadden.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diora Cherelle Miller - Serveerster

"Ik eh, ik had gewoon even behoefte om met iemand te praten. En aangezien hier nooit iemand is belde ik jou. Sorry, ik hoor dat er een zeker iemand bij je is, het is aan je te merken,"
Net wanneer ik wilde antwoorden op Jade, voelde ik hoe de handen van Michelangelo onder mijn shirt gingen waardoor mijn stem even oversloeg.
"Jade, het is niet wat je denkt," Zei ik in een poging zo luchtig mogelijk te klinken wat niet bepaald lukte. "Of toch niet helemaal."
Wat moest ik anders zeggen? Dat ik bij iemand op de schoot zat die ik amper een uurtje kende en dat ik het best spannend vond?
Ja, hoe zou dat in hemelsnaam overkomen bij iemand die dan ook nog eens twee jaar jonger was dan mij.
"Het is niet eerlijk dat ik hier halfnaakt zit en jij al je kleding nog aan hebt, bedenk ik me." Grijnsde hij waardoor ik even mijn mobieltje tegen mijn hals drukte zodat Jade niets zou horen, maar voor ik de kans kreeg om iets te zeggen, voelde ik hoe hij kusjes op mijn kaaklijn drukte.
"Dat is niet eerlijk, jouw shirt was nat en die van mij niet" Lachte ik gedempt terwijl ik mijn neus wat optrok en zette vervolgens mijn mobieltje weer tegen mijn oor om te horen wat Jade zou zeggen.
Wanneer hij abrupt recht stond, omklemde ik hem stevig vast rond zijn hals met mijn vrije hand aangezien het leek alsof ik elk moment op de grond zou smakken, hoewel hij me best stevig vast hield. Het duurde heel eventjes voordat ik besefte dat ik niet alleen mijn arm, maar ook mijn benen vast had geklemd rond zijn middel. Ik voelde zijn hand nog steeds op mijn rug, maar aangezien hij zo plots recht was gestaan, lag hij nu op een heel gevoelig plaatsje waardoor ik mijn lach probeerde te verbijten. Niet veel later liet hij me op de bank zakken, vermoedelijk omdat er meer plek was dan in het zeteltje.
"Jade, lieve schat." Zei ik terwijl ik een beetje in elkaar kromp zodat er niet al te veel gevoelige plekjes geraakt werden aangezien ik redelijk kittelachtig was. "Misschien moeten we nog eens een keertje afspreken."
Ik hield mijn blik strak op Michelangelo gericht en bleef hem met diezelfde uitdagende grijns aankijken om hem te laten weten dat ik hem gewoon aan het plagen was en dat ik het deze keer was die het amusant vond. Ergens vroeg ik me trouwens af wat zijn verdere stappen zouden zijn als ik niet zou ophangen.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.