[RPG] Kruistocht in Spijkerbroek | 1 | - Speeltopics

Een vriendengroep gaat met school op bezoek naar een wetenschappelijk centrum. Als ze zich vervelen door het gezeur van hun leerkracht, besluiten ze zelf even op onderzoek te gaan. Ze sluipen weg en neuzen rond. Plots stuiten ze op een tijdmachine. Voor de grap beginnen ze op knoppen te drukken en drukt een jongen 1-2-1-2 in. Op dat moment stond de rest van de groep toevallig in de machine en voor hij het goed en wel beseft, waren ze weg. Terug naar 1212. Daar komen de jongeren terecht in een Kinderkruistocht. Ze moeten zich aanpassen en samenwerken om terug naar huis te geraken. Maar... wat als er geen weg terug is?

Vriendengroep:
Meisjes:
– 1,2 - Julia Delhi Greenwood. - Ceremonials
– 1,1 - Rachel Ariana Gilles - LostMagic |stiefzus Thomas|
– 1;4 - Hazel Aaron Hawthorne - Tolkien
– 1;7 - Aislynn Mitchell - Seaver
– 1,14 - Eden Celeste Lightwood - Gamgee

Jongens:
– 1;7 - Ace Keegan Ross - Seaver
– 1;4 -Jack Frederick Frayn Hayes - Tolkien
– 1,7 - Thomas Finnegan Puckett - Ollivander |Stiefbroer Rachel|
– 1,13 - Logan Garcia - WillNotLearn
– 1;15 - James Johnsen - Firebolt

Kinderen uit kruistocht: (hebben geen achternaam)
Meisjes:
- 1,4 - Yarah - Firebolt |zus Norabel|
- 1;2 - Norabel - Brookie |zus Yarah|
- 1,3 - Yuniper - Jaimes
- 1;4 - Katarina - Boira
-

Jongens:
- 1,1 - Benjamin - LostMagic
- 1,14 - William - Gamgee
- 1,19 - James - WillNotLearn
-
-

Rijke lieden:
Volwassenen
- 1,20 - Philip Robbert Boleyn - Ceremonials
Kinderen
- 1,4 - Amilia Megan Moore - LexLover

Profeet: -1,19- Albert - Ollivander


Regels
- OOC tussen () [] {}
- Geen oneliners
- 16+ is toegestaan
- Ik alleen maak de topics aan, als ik weg ben, vraag ik het wel iemand
- Het RPG start als ze plotseling in 1212 zijn.
- max 1 meisje per speler

Praattopic
RollenTopic

[ bericht aangepast op 2 feb 2013 - 16:39 ]

---

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Seaver schreef:
Aislynn Mitchell ||Vriendengroep||
Ik draaide mij om en keek naar de rest van de groep. We waren net misschien twee minuten daar en de eerste ruzies ontstonden al. Het feit dat ik bang was voor het ontbekende hielp niet echt. Maar Rachel had wel een punt, we moestne hulp vinden. Niet alleen voor James, maar ook voor de rest. Als ik zo rond keek zagen we er nou niet uit alsof we voedsel konden vinden of drinkwater. Nou had ik nog een hele tas met het eten wat mijn moeder gekocht had. Mijn moeder leek altijd bang te zijn dat ik zou verhongeren als ik ook maar een uurtje zonder eten in een bus zou zitten. Ik sloeg mijn armen even over elkaar en slikte. Wanneer Rachel -weer- wegliep via een pad keek ik haar even na. Ik wist niet zeker of ik met haar mee moest. Hulp zou fijn zijn, maar ik wist niet of het slim zou zijn de groep te verlaten. Ik zuchtte en begon ook te lopen. Iedereen was geïrriteerd, dus het was nou niet alsof het hier veel leuker en fijner was dan waar het pad ook naar toe leidde. Ace die tegen een boom was gan zitten keek even op en kwam daarna overeind. "Als we hulp vinden kunnen we misschien ook weer naar huis. Of dan verhongeren we in ieder geval niet." Zei hij mompelend en begon ook te lopen. Ik hoopte echt dat we iets zouden vinden.

WHAT? RACHEL MADE A POINT?

It was Jack's idea in the first place.

---

help

Tolkien schreef:
(...)

WHAT? RACHEL MADE A POINT?

It was Jack's idea in the first place.

(Dan heb ik iets overgeslagen tijdens het lezen. Sorry)

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ollivander schreef:
Profeet Albert | Kruistocht.
Albert slurpte luidruchtig van zijn soep en knikte goedkeurend. "Dit, mijn kinderen, is godensoep! Wees geëerd die te mogen proeven op je tong." Hij knikte goedkeurend naar de kinderen die hem allen belangstellend aankeken en meteen hun soep opaten. Albert schrok toen plots een meisje naast hem verscheen. "Oh, lief kind, waarom doe je me zo schrikken. Wat kan ik voor je doen?" Hij klopte op haar hoofd ook al leek ze daar te oud voor. "Een kopje soep misschien. Ik vertelde net dat God hemzelf deze warme drank gezegend heeft." Maar het bleek dat het meisje daarvoor niet kwam. "Profeet Albert, weet u misschien wanneer we weer verder gaan lopen?" vroeg ze en keek hem eerbiedig aan. "Wanneer God ons een teken stuurt! Dan vertrekken we!" riep Albert luid. "Hij weet waarheen we gaan en zal ons de weg leiden!"

Yuniper || Kruistocht
Volgens mij schrikt Albert als ik opduik naast hem. Hij noemt me een lief kind en ik glimlach eventjes. Misschien komt Albert nog wel het meeste in de buurt als familie, als een vader over alle kinderen. Hoewel ik me natuurlijk niet familie van hem mag noemen, hij is uitverkorene door God. Ik ben minder dan hem waard, sowieso ben ik weinig waard. 'Het was niet mijn bedoeling om u te laten schrikken,' verzeker ik hem. Hij klopt op mijn hoofd en biedt me dan wat soep aan, wat is het toch een goede man. 'Nee, dank u, ik laat de soep over voor anderen. Die zullen het meer nodig hebben.' Hoewel ik zelf ook uitgemergeld ben en het misschien nodig heb, maar ik overleef het wel. Albert zegt dat we moeten wachten op het teken van God. 'Oké,' spreek ik op zachte toon. 'U zal ons het teken doorgeven, wanneer we moeten vertrekken.' Ik voel een soort verandering in de lucht en ik kijk even omhoog. Zou het God zijn? Nee, dat is te erg om te mogen denken! Alsof God iets tegen mij te vertellen heeft?

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Seaver schreef:
(...)

(Dan heb ik iets overgeslagen tijdens het lezen. Sorry)

Hihi. xd Don't worry. (:

---

help

LostMagic schreef:
Rachel Ariana Gilles
Ik volg het pad en kijk ondertussen om me heen voor het geval er een rover ergens verscholen zit of zo. Als ik na 10 minuten nog steeds geen spoor van leven gezien heb, wil ik het opgeven. Wat heeft het voor zin? Voor hetzelfde geldt kom ik uit dit bos en is er niemand. Zijn er enkel velden. Ik zucht en hoor plots gekraak links van me. Ik kijk om en zie een meisje lopen met blond haar en een mantel. 'H-Hallo?' vraag ik aarzelend. In het ergste geval verstaat ze niet wat ik zeg maar volgens mij wel. We zitten toch nog steeds in hetzelfde land? Maar dan gewoon zoveel jaar geleden? Ik kijk haar aan. 'Kan je me helpen? Alsjeblief, een vriend van me is ernstig gewond.'

Katarina

Wat mopperend loop ik tussen de bomen door. De kinderen en jongeren om me heen negeer ik. Hun gehuil, gekrijs, gekreun, doet me rillen. Waarom ben ik meegegaan in deze hel? Waar was het goed voor? Hoe dieper ik het bos in ga, hoe minder mensen er om me heen zijn. Het wordt rustiger en het geluid neemt af. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht. Ik moet gewoon alleen verder. Alleen, zonder kruisvaarder. De blaadjes en takjes kraken onder mijn kapotte schoenen. Ik gedachte loop ik verder totdat ik word opgeschrikt door een stem.
"H-hallo?" De stem klinkt aarzelend en aan de toon te horen is het een vrouw.
Ik kijk op om haar te zien, maar mijn ogen worden groot. Haar haar. Wat is er met haar haar? Geschrokken kijk ik naar de fel gekleurde blauwe lokken die het meisje met zich mee draagt. Ze kan amper ouder zijn dan dat ik ben, maar ze ziet er totaal anders uit, alsof ze niet van hier komt.
"Kan je me helpen? Alsjeblief, een vriend van me is ernstig gewond."
Even frons ik en overweeg mijn redenen om het meisje te helpen. Mijn ogen blijven in die tijd op haar haar gericht. Langzaam zet ik enkele stappen dichterbij waarna mijn hand reikt om één van haar lokken te pakken. Voorzichtig laat ik ze door mijn handen glijden. Ze voelen normaal. Gewoon als haar. Dit laat mij besluiten om het meisje te helpen. Ze kijkt moedeloos, bijna hopeloos.
"Ik help je," zeg ik zachtjes terwijl ik nog steeds een lok in mijn handen heb. "Is het echt?" vervolgt mijn vraag snel, doelend op haar haren.
Vader vertelde me wel eens dat vroegere volkeren een soort stoffen gebruikte om dingen mee te kleuren, maar dat waren sobere donkere kleuren. Nog nooit heb ik iemand met zulke blauwe dingen zien lopen.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Jack Frederick Frayn Hayes || Vriendengroep
Jack rolde maar weer eens met zijn ogen om Rachels koppigheid en Superthomas'... supergedoe. Jack had altijd al geweten dat dit was hoe mensen hem zagen, zoals Rachel zich tegenover hem uitsprak. Maar Jack had ook gevoelens - al wilde hij die het liefst van al negeren.
Terneergeslagen, maar nog steeds humeurig, volgde hij de rest richting waar de voetsporen leidden.
Terwijl ze verder liepen, checkte Jack even zijn tas om te zien wat hij allemaal mee had dat nuttig kon zijn. Enkel zijn schetsblok, één enkel potlood, een klembord met informatie over het wetenschappelijk centrum, een balpen, zijn iPod, Samsung-gsm en zijn WESC koptelefoon. Dat was het. Oh ja, een fles water en een appel zaten er ook nog in.
Hij haalde de appel eruit en beet er nijdig een stuk uit.
Links van hen klonk een krakend geluid. In een reflex schoot Jacks gezicht naar de plek waar het vandaan kwam. Een meisje met blond haar en een mantel.
"H- hallo?" vroeg Rachel aarzelend. "Kan je me helpen? Alsjeblieft, een vriend van me is ernstig gewond."
"Ik heb je al gezegd dat het een doodnormale simpele wonde is. Jezus," zuchtte Jack. Hij sloeg niet veel acht op het antwoord van het meisje en kroop de struiken door die de weg voor hem verspilde. Daarachter bevond zich meer bedrijvigheid.
Het was dus echt een kamp. Niet zomaar een kamp.
"Een kinderkruistocht?" mompelde Jack bij zichzelf. De banieren met de christelijke tekens waren moeilijk te missen en er liepen maar enkele volwassenen rond. Jack nam nog een hap van zijn appel, maar de eetlust verging hem al snel, wanneer hij de uitgemergelde gezichten van de kleine kinderen zag.
Er brak iets, in hem. Dat gezicht herinnerde hem aan zichzelf, wanneer zijn moeder vermist raakte. Hij had zichzelf haast uitgehongerd. Zijn gezicht had er uitgemergeld uitgezien en zijn ogen hol. Net zoals bij deze kinderen. Ze zagen er doodvermoeid uit.

---

help

Ik ga even douchen. Is er iemand van de kruistocht die Jack wilt opmerken?

Jezus, dit liedje is prachtig.