{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

"Nee. Dat stinkende zwijn buiten had wel zin in een stukje Daryl, maar ik ben weggekomen." antwoord hij en ik moet er zacht om lachen, aangezien ik de humor er wel van in kan zien, maar het is ook van de opluchting dat hij in orde is. "Ja, een beetje jackpot is het wel," antwoord hij terwijl hij opstaat. Ik probeer het donkere figuur te volgen met mijn ogen terwijl hij rond loopt. Ik hoor hem rommelen en niet veel later hoor ik het geluid van water. Ik glimlach en lik over mijn droge lippen. Water... Toch sta ik niet op, nog even wachten tot de pijn in mijn zij is weg getrokken. Ik voel met mijn hand langs mijn zij heen, blijkbaar is de scherf door al mijn kleding lagen gegaan, maar ik voel niet echt bloed. Een klein beetje, het is dus maar een simpel schrammetje. Op dat moment komt Daryl alweer naar mij toe en laat ik mijn zij snel weer los. Hij ploft naast me neer en draait zich naar me om. Het duurt even tot ik zie waar zijn ogen zitten. "Hier, water." hoor ik hem mompelen en even later word er een fles in mijn handen geduwd, die aanzienlijk groter zijn dan degene die ik op mijn kamer heb. "En..." Ik hoor geritsel terwijl hij mijn hand vastpakt en ik aarzelend wacht. "Hier.. zit bijna niks in." mompelt hij als hij me er eentje geeft. Ik bijt op mijn lip als ik mijn vingers erom heen sluit. Ik kan de geur duidelijk ruiken, vroeger waren dit soort dingen de enige dingen die ik at. "Dank je..." mompel ik naar hem, omdat ik weet dat hij het goed bedoeld. Toch weet ik dat ik moet eten, als ik straks genoeg kracht wil hebben om opnieuw te rennen. En één kan toch geen kwaad? Ik ben blij dat het donker is en hij waarschijnlijk niet de innerlijke strijd op mijn gezicht afgetekend ziet staan. Ik slik eens en breng het dan naar mijn mond, om er een klein hapje van te nemen. Die kauw ik goed en al snel spoel ik het wel met een redelijk grote slok water. Ik vind het best dapper van hem dat hij die durfde te geven. "Moet jij nu niet eten?" vraag ik dan zacht en schuif de grote fles terug naar hem, over de grond. Dat omdat hij best zwaar is. "Ik bedoel, we kunnen niet alles meenemen.... en zo..."

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Opgelucht hoor ik hoe ze me zachtjes bedankt en een hapje van de rijstwafel neemt. Ik had liever gezien dat ze een hap nam uit een flinke suikerwafel, maar goed, dit is al heel wat. Ze drinkt flink wat water en schuift de fles dan terug. "Moet jij nu niet eten? ik bedoel, we kunnen niet alles meenemen.. en zo.." Ik klak met mijn tong. "We zijn dom. We hadden tassen mee moeten nemen," zeg ik terwijl ik mezelf er om vervloek. Dan sla ik mijn poncho af en knoop ik de uiteindes samen. "Als ik hier nou eens wat in gooi en je dat dadelijk vasthoudt," opper ik. Ik vraag me af hoe lang het zou duren voor we hier daadwerkelijk uit zouden komen. De Walkers staan nog altijd voor de deur, en zo te horen worden het er alleen maar meer. Half op de tast, half op zich loop ik terug naar de rekken en pak ik een doos muesli. Ik wandel terug naar Rowan en laat me weer naast haar vallen. Het is goed mogelijk dat we hier vanavond zullen moeten slapen.. Ik hoop voor Rowan dat het zover niet komt. Ik heb niet veel moeite met op de grond slapen, maar ik kan me voorstellen dat dat voor Rowan moeilijker moet zijn. Het mueslipak geeft snel mee en gelukkig is het gedroogde voedsel nog prima te eten. Ik weet niet goed hoe ik haar moet vertellen dat we de nacht hier waarschijnlijk zullen moeten doorbrengen. We konden sowieso nog van een paar uur Walkers voor de de deur uitgaan, en ik wil niet in het donker terug reizen. Dat zou ongehoord zijn. Ik kijk hoe ze op haar rijstwafel knabbelt en voel me ondanks alles trots dat ik dat voor elkaar gekregen heb.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Tot mijn verbazing klakt Daryl met zijn tong. "We zijn dom. We hadden tassen mee moeten nemen." zegt hij en ik begin met mijn hoofd te schudden. "Het is niet dom, we zijn een beetje impulsief geweest volgens mij." antwoord ik met een zacht gegrinnik. Mijn 'ja' om een ritje te maken was in ieder geval wel heel impulsief, maar ik heb er nog steeds geen spijt van, ook al zitten we hier omringt door walkers. In het donker kan ik onderscheiden hoe hij zijn gekke poncho af doet en de punten bij elkaar knoopt. "Als ik hier nou eens wat in gooi en je dat dadelijk vasthoudt." oppert hij en ik grijns. "Je bent een stuk slimmer als je eruit ziet, Daryl." zeg ik op een plagerige toon. "Hebben we nog wat aan die lelijke poncho van je." Hij staat weer op en komt even later terug met een doos, aan de vorm te zien zal het wel ontbijt spul zijn. De doos gaat open en hij eet, terwijl ik kleine, voorzichtige hapjes van de rijstwafel neem. Als hij voor de helft op is hou ik hem twijfelend in mijn handen. Het geluid buiten lijkt wel luider te worden, hoewel het flink gedempt word door de deur. We mogen maar blij zijn met die deur, een normale zou het niet hebben gehouden. "Eigenlijk moeten we kijken of er ergens licht is..." mompel ik vervolgens, vooral omdat ik niet van het donker houd en niet kan zien wat er nu gebeurd. Buiten is het toch nog licht, dus veel walkers zou het niet aantrekken. Het zou me trouwens niet verbazen als alle kwijlende doden uit de omgeving op het moment hier rondhangen in plaats van ergens anders.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Het is niet dom, we zijn een beetje impulsief geweest volgens mij," zegt ze met een lach. Hmm, impulsief sowieso. Mijn tweede naam is impulsief. Als ik mijn poncho bij elkaar knoop, hoor ik aan haar stem dat ze moet grijnzen. Je bent een stuk slimmer als je eruit ziet, Daryl. Hebben we nog wat aan die lelijke poncho van je," plaagt ze. "Hé, en nu moet je gaan uitkijken, dame. Dat is al de tweede keer dat je mijn poncho beledigt vandaag," grom ik quasi-beledigd maar ik moet er om glimlachen. Als ik de muesli aan het eten ben, begint ze weer te praten. "Eigenlijk moeten we kijken of er ergens licht is..."
"Misschien is er ergens nog zo'n raam dat nu nog dicht zit," mompel ik terwijl ik naar het opengeslagen raam knik, maar meteen daarna zie ik dat er verder geen enkel raam in de muren zit. Ik sta op en loop voorzichtig naar de rekken. Na een beetje rommelen kom ik een stel vanille geurkaarsen tegen. Bingo. Ik pak er drie mee, en loop terug naar ons hoekje bij de deur. Vervolgens haal ik een aansteker uit mijn achterzak en knip ik alle kaarsjes aan. De vanillelucht die van de kaarsen afkomt, is gelukkig niet overheersend. Rowan's gezicht licht direct op en tot mijn genoegen zie ik dat ze al halverwege is met haar rijstwafel. Ik knik tevreden. Dan zie ik dat haar zij volledig is opengehaald. Ik klim naar haar toe en pak het stof tussen mijn vingers vast. "Je hebt wel pijn," grom ik om haar antwoord de ontkrachten. "Shit, dan heb je wel weer net pech dat je mij bij je hebt," zeg ik, doelend op mijn falende verpleeg-kwaliteiten. Voorzichtig haal ik een stukje stof uit de wond.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

"Hé, en nu moet je gaan uitkijken, dame. Dat is al de tweede keer dat je mijn poncho beledigt vandaag." gromt hij quasi-beledigd, maar ik hoor de glimlach in zijn stem en moet er zelf ook om glimlachen. Het maakt hem schijnbaar verder ook niet uit dat ik hem plagerig heb beledigd, zijn poncho is toch even wat belangrijker. "Misschien is er ergens nog zo'n raam dat nu nog dicht zit." mompel hij als ik zeg dat we best licht kunnen gebruiken en hij naar het opengeslagen raam knikt. Als ik rond kijk zie ik sowieso geen ramen, volgens mij heeft Daryl dat ook al snel door, want hij staat op en ik hoor hem rommelen. Vlak erna komt hij terug en gaat hij weer zitten. Ik hoor het geklikt van een aansteker en er licht een vlammetje van een kaars af, waarna ik ook vanille ruik. Het geeft ook nog eens een klein beetje warmte af en ik glimlach, hij is een stuk inventiever dan ik ben, dat is wel zeker. Ik ben verbaasd als hij ineens naar mij toe komt en een stukje opengescheurde stof vast pakt, waardoor ik een schuldig gezicht trek. "Je hebt wel pijn," gromt hij naar me. "Shit, dan heb je wel weer net pech dat je mij bij je hebt." vervolgt hij en ik weet dat hij nu doelt op zijn slechte verbind kwaliteiten. Als hij voorzichtig een stukje stof uit de wond haalt, grimas ik pijnlijk, maar ik laat niets horen. "Je vroeg of ik pijn had, maar ik voel het amper." merk ik wat nonchalant op, hoewel het niet helemaal waar is. Eerlijk gezegd vind ik niet dat hij zich er zorgen om hoeft te maken. "Ik kan mezelf heus wel verbinden, maar volgens mij is het niet nodig. Ik denk dat de wond helemaal niet diep is en het zo ook wel kan." Toch kijk ik hem even aan, of hij hetzelfde vind. Ik heb nu alweer spijt van het geklaag over het licht.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Je vroeg of ik pijn had, maar ik voel het amper," beweert Rowan, maar ik zie dat ze stevig op haar kaken bijt wanneer ik een stukje stof uit haar wond haal. "Ik kan mezelf heus wel verbinden, maar volgens mij is het niet nodig. Ik denk dat de wond helemaal niet diep is en het zo ook wel kan." Ik kijk haar aan en vang haar blik. Ze vraagt op die manier om goedkeuring, maar ik haal mijn schouders op. "Ik kan niet voelen wat jij voelt. Als je denkt dat het verbonden moet worden, ga ik verband voor je zoeken," zeg ik tegen haar. "Maar als het niet nodig is, houden we het zo." Zelf verbind ik mijn wonden eigenlijk nooit, hoe erg ze ook zijn. Nooit gedaan ook. Dat viel ook wel te zien aan mijn verbindingsskills. Buiten blijft het gegorgel en gekreun aanhouden. Nagels krassen over de deur, maar hij is zwaar genoeg en ik weet zeker dat er geen Walker voorbij zal komen. Nu ik mijn poncho heb uitgedaan, zit ik weer in mijn hemd. "Ik vrees dat we hier de nacht zullen moeten doorbrengen," mompel ik. Ik kan het beste maar meteen van het ergste uitgaan. Naar de voorkant van de supermarkt proberen te komen is een riskante zaak in de het donker. Daarnaast stikt het er ook van de Walkers. Hier bij de achterdeur hadden we al helemaal geen kans. Ik veeg de kreukels uit de poncho en ga er op mijn rug opliggen. Mijn gezicht ligt naast de kaars, en ik zie hoe de bovenste schappen oplichten in het kaarslicht. Ik heb ons flink in de val gelokt. "Sorry," grom ik zachtjes.

---

ars moriendi

Nathan Morgan
In paniek schuif ik over mijn rug naar achteren terwijl ik nog steeds de walker van me af probeer te trappen. Ik wil om hulp schreeuwen. Hopen dat Rebecca mij hoort, zodat ze me zou kunnen helpen. Maar ik weet dat dat alleen nog maar meer walkers aantrekt en ook haar in gevaar zou kunnen brengen. Daarom lig ik hier nu als walkeraas over de grond te schuiven. Per ongeluk laat ik het kleine werpmes uit mijn handen vallen. Ik hou het vleesmes bang voor me, terwijl ik maar blijf trappen. Het houdt de walker natuurlijk alleen niet tegen. Ineens trap ik zo hard tegen het been van de walker dat deze breekt. De walker valt voorover over me heen. Ik probeer het weg te duwen, terwijl het hongerig naar mijn nek probeert te happen. Een hand schuif ik vanaf zijn schouder naar zijn borst, zodat ik een hand los kan laten. Met de hand waar ik net nog het werpmes mee vast had probeer ik naar het handpistool in mijn zak te grijpen. Als het me gelukt is deze te pakken zet ik het tegen de kop van de walker aan. Ik probeer de trekker over te halen, maar dat lukt niet. Ik herinner me weer dat de beveiliging er nog op zit. Die krijg ik er niet af met een hand. Gefrustreerd en nog steeds doodsbang laat ik het pistool los. Het valt naast me op de grond neer.
Het lijkt erop dat ik de walker wel even van me af kan houden. Het is niet bepaald een sterke. Als hij maar geen rare bewegingen met zijn armen gaat maken en me krabt. Voorzichtig ga ik met mijn hand naar het vleesmes in mijn andere. Ik trek het uit mijn hand en plant het in het achterhoofd van de walker. Ik zucht als het lichaam stopt met bewegen. Ik gooi het slappe lijf naast me neer. Ondertussen heb ik het gevoel dat mijn hart allang mijn keel uit is gesprongen. Aan de ene kant bonkt hij zo hard dat het pijn doet en aan de andere kant voel ik helemaal niks meer. Wat ik wel merk is dat ik aan het hyperventileren ben. Ik pak mijn pistool en het werpmes een paar meter verderop. Ik stop mijn pistool weer in mijn broekzak. Ik doe de tas open om het werpmes erin te doen. Tot mijn opluchting zie ik dat de flessen niet kapot zijn gegaan. Dan had ik deze tas ook wel weg kunnen gooien. ik kijk schichtig om me heen en begin dan met rennen. Nog sneller dan twee dagen geleden. Ik moet terug naar het schip. Voordat er meer walkers aankomen. Ik moet weg hier.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 22:16 ]

Rowan Ava Parker

Hij haalt alleen zijn schouders op als ik uiteindelijk zijn blik weet te vangen. "Ik kan niet voelen wat jij voelt. Als je denkt dat het verbonden moet worden, ga ik verband voor je zoeken," is zijn antwoord. "Maar als het niet nodig is, houden we het zo." Ik glimlach lichtjes. "Dan houd ik het zo." is mijn definitieve antwoord. Het gaat wel weer over, het litteken dat het misschien achterlaat valt toch niet op bij de rest. "Ik vrees dat we hier de nacht zullen moeten doorbrengen." mompelt hij. Ik slik eens en besef dat hij gelijk heeft. In het donker zal het nog veel gevaarlijker zijn dan in het licht en hopelijk zijn ze morgenochtend weg. Ik hoop niet dat de rest zich nu zorgen gaat maken. Eigenlijk zie ik er tegen op om hier te slapen, gewoon op de grond, zonder mijn lekkere dekens of kussens... Ik kijk toe hoe Daryl de kreukels uit zijn poncho strijkt en er met zijn rug op gaat liggen. Volgens mij is dat ding echt nuttiger dan alleen Daryl voor schut zetten, hoewel ik dat al leuk genoeg vond. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen er om heen, wat toch iets pijn doet, maar ik wil het niet laten merken. "Sorry." gromt hij zachtjes, waardoor ik mijn wenkbrauw omhoog trek. "Sorry?" herhaal ik hem op een vragende toon. "Je hebt niets fout gedaan, dus waarom zou je sorry zeggen?" Ik kijk naar het licht van de kaars dat over zijn gezicht heen danst, mijn blik staat vooral onbegrijpelijk. Ik haal mijn vlecht ondertussen uit mijn haar en strijk met mijn vingers door de zachte lokken heen, iets wat altijd wel kalmerend werkt.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze trekt haar knieën op en slaat haar armen er om heen. "Sorry?" herhaalt ze mijn opmerking. "Je hebt niets fout gedaan, dus waarom zou je sorry zeggen?" Ik blijf naar het plafond staren en sluit dan even mijn ogen. Het geluid van de Walkers buiten kan ik maar niet buitensluiten. "Dat je hier nu in de val zit door mij. Ik had dit dorpje eerst beter moeten observeren voor ik me er zo instortte." Ik sla een deel van de poncho om me heen en voel me meteen wat behaaglijker, liggend op de grond. Rowan haalt haar vlecht uit haar haren en strijkt door de zachte lokken heen. Het is een hypnotiserend aanzicht en ik moet moeite doen niet te gaan staren. Ik voel me kalmer dan ik me in tijden heb gevoeld. Hoewel we hier opgesloten zitten; de Walkers kunnen deze bunker ook niet in. Er waren vervelendere plaatsen om je te moeten verschuilen. Hier had ik het nu warm.. en beschut.. Ik sluit mijn ogen even en doe ze dan weer open. "Heb je het niet koud?" mompel ik zachtjes.

---

ars moriendi

Tyler Grey

"Nachtmerrie." Zegt ze dan, "Ja, dat ken ik." Zucht ik en even kijk ik weer weg "Maar of ik ook lawaai maak als ik droom weet ik niet, aangezien ik eigenlijk zo goed als alleen was sinds het begon." Vervolg ik en eigenlijk heb ik daar meteen spijt van aangezien ik niet weet wat ik haar wel en niet moet vertellen als ze erover zou door vragen. "Je mag mijn vest wel hoor," zegt ze als ze ziet dat ik het koud heb. Ik schud even kort mijn hoofd, "Ik moet me niet zo aanstellen" lach ik, "En het is niet om het vest of zo, die is eigenlijk best leuk." Zeg ik met een grijns op mijn gezicht, en ik meen het ook. Als ik naar haar broertje vraag zie ik dat haar hele houding meteen veranderd "jagen." zegt ze dan en ze bijt even op haar onderlip, zou hij helemaal alleen zijn? Ik zou hem nooit alleen laten als hij mijn broertje was, niet na wat Megan is overkomen. Nee dat is ook weer niet waar, maar om zo'n jochie nou alleen te laten direct nadat ze hem weer terug heeft gevonden? Misschien was hij wel helemaal niet alleen en dat betekend alleen maar dat Rebecca vertrouwen heeft in hem. "Ik denk dat die knul vaak verkeerd wordt ingeschat, ik bedoel dat ik denk dat hij waarschijnlijk veel meer kan als dat je in eerste instantie zou denken." Ik meen wat ik zeg maar het komt niet echt lekker uit mijn mond. "Ik bedoel, hij heeft ook al zoveel mee gemaakt en dat hij nu weer hier is zegt veel over hem." Ik zucht en kijk even naar het zand om daarna weer op te kijken naar Rebecca, ik glimlach naar haar en hoop dat ze een beetje snapt wat ik bedoel.

Rowan Ava Carter

Ik kijk toe hoe hij zijn ogen sluit, het lijkt alsof hij er nog echt mee zit ook. "Dat je hier nu in de val zit door mij. Ik had dit dorpje eerst beter moeten observeren voor ik me er zo instortte." Ik frons, meent hij die nou? We zitten in de val tussen fris water en eten, zo erg vind ik dat nou ook weer niet. "Doe niet zo gek, het is niet jouw schuld." murmel ik. Hij slaat een deel van de poncho om zich heen en hij ziet er ineens minder intimiderend uit dan normaal. Zijn ogen voel ik op me als ik door mijn haar ga, maar ik staar wezenloos naar voren als ik dit doe. Uiteindelijk stop ik dan ook. "Heb je het niet koud?" vraagt hij zachtjes mompelen. Ik glimlach lichtjes. "Niet kouder dan normaal." antwoord ik. De kaarsen zijn wel prettig eigenlijk. Ik trek de waterfles toch nog maar een keertje naar me toe en neem er een paar kleine slokjes van, niet te groot want dat is slecht voor mijn maag. Het geeft een prettig, wat energiek gevoel, hoewel de kaarsen in het duister het idee geven dat het al avond is en we eigenlijk zouden moeten slapen. Volgens mij is het pas ergens in de vroege middag, nog lang geen tijd om te gaan slapen dus. "Daryl..." begin ik dan zacht. "Wat gaan we eigenlijk in de tussentijd doen?" Ik kan mezelf niet erg goed vermaken en verveel me nogal snel. Daarbij wil ik mijn aandacht graag afleiden van het lawaai tegen de deur en de rest.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
"Doe niet zo gek, het is niet jouw schuld," hoor ik haar zeggen. Toch knaagt het aan me. Ik ben degene die ons hier naartoe heeft gebracht dus ik zou de verantwoordelijkheid moeten nemen. Als ik haar vraag of ze het koud heeft, glimlacht ze flauwtjes. "Niet kouder dan normaal," zegt ze. Ik vraag me af op welke manier ik, zonder meteen verkeerd over te komen, kan zeggen dat de poncho groot genoeg is om op te liggen. Terwijl ik daar over nadenk, hoor ik haar mijn naam zeggen. "Hm?" "Wat gaan we eigenlijk in de tussentijd doen?" Ik kijk haar aan en zucht. "Geen idee, wees creatief. Ga de puzzels op de achterkant van de chocopops maken," grom ik terwijl ik weer naar het plafond kijk. Het liefste blijf ik hier lekker lui liggen. We kunnen nu toch nergens heen, dan kan ik het me net zo goed gemakkelijk maken dacht ik zo. En ach, misschien trigger ik Rowan zo wel om iets creatiefs om te doen te bedenken. Het maakt me niet zoveel uit. Wat mij betreft komt ze erbij liggen, daar zou ik totaal geen problemen mee hebben.

---

ars moriendi

Rebecca Morgan

"Mag ik vragen waar je nachtmerries over gaan?" Ik aarzelde even. "Als je er niet over wil praten snap ik dat volkomen."
Ik wiebelde nog steeds heen en weer, en ik dacht in de verte vaag mijn naam te horen. Maar dat zou waarschijnlijk wel mijn verbeelding zijn.
"Ik denk dat die knul vaak verkeerd ingeschat wordt, ik bedoel dat ik denk dat hij waarschijnlijk veel meer kan als dat je in eerste instantie zou denken."
Hoewel zijn woorden vreemd klonken, klonk het alsof hij het echt meende. Tyler ging verder: "Ik bedoel, hij heeft al zoveel meeemaakt en dat hij nu weer hier is zegt veel over hem."
Ik knikte. "Ik ben blij dat toch een iemand dat inziet."
Tyler zuchte, keek omlaag en glimlachte daarna weer naar mij.
Ik keek alert op toen ik voetstappen hoorde naderen en iemand hoorde ademhalen. Behendig sprong ik recht, terwijl ik Tyler probeerde recht te trekken.
Tot mijn opluchtig was het Nathan. Ik liet Tyler los en rende als een gek op hem af, bijna struikelend door het zand dat aan mijn schoenen bleef plakken, en sloeg mijn armen om hem heen. "Nathan, je leeft nog!" zei ik opgelucht. "Ik laat je nooit meer alleen gaan!"
Ik liet hem los, terwijl ik hem grondig besturdeerde. Hij zag er nogal belabberd uit, maar ik was zo blij dat hij terug was.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Na mijn vraag kijkt hij me vooral aan en zucht hij. "Geen idee, wees creatief. Ga de puzzels op de achterkant van de chocopops maken." gromt hij naar me terwijl hij zijn blik weer naar het plafond richt. Ik begin wat aan mijn lip pulken omdat ik niet op mijn nagels wil bijten. Ik zal op hem vast als een verwend stadskind overkomen dat niets zelf kan bedenken. Ik trek wat pijnlijk een velletje los en wrijf dan over het stukje lip heen. Hierna kom ik toch maar voorzichtig overeind en begin ik de schappen die verlicht zijn door de kaarsen grondig af te zoeken naar dingen die me kunnen vermaken. Ik glimlach als ik oreo's zie, die at ik heel lang geleden zo graag. Met pindakaas, heerlijk. Het was meer troostvoedsel, zoals alles wat ik at toendertijd. Vandaar dat k ook een mollig kind was. "Hou je van oreo's?" vraag ik dan aan Daryl, al kan ik niet begrijpen dat hij ze niet zou lusten. Ik vis een pakje uit het schap en werp hem dan ook gelijk naar hem toe. Het is waarschijnlijk toch niet iets wat we mee zullen nemen, het is niet praktisch en voedzaam, maar wel zo lekker. Van voeding weet ik helaas alles, ik ben een echte expert als het gaat om voedingsstoffen. Ik schuifel verder langs de schappen en probeer ondertussen iets te bedenken. Vroeger zou ik de tijd hebben gedood met gewoon alles op te vreten, volgens mij. "Er is niets leuks..." mompel ik, het enige wat ik gevonden heb zijn kleurboeken en stiften. Nou, daar kan je mij niet zo goed mee vermaken.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Terwijl ik mijn ogen gesloten heb, hoor ik hoe ze overeind komt en naar de voorraden loopt. "Hou je van oreo's?" vraagt ze na een minuutje. Vervolgens schrik ik op als ze een pak koeken op mijn buik gooit. Ik pak de rol op en zie vaag dat het die zwartwitte koekjes zijn. Oreos ja.. Die had ik vroeger altijd zo graag.. Merle en ik stalen ze regelmatig uit de supermarkt toen ik 5 was en hij een jaar of 8. Ik geloof niet dat we ooit iets lekkers van mijn ouders hebben gekregen, en dus moesten we het zo maar doen. Ik herinner me hoe Merle vooral voor de Twinkies ging, terwijl ik gek was op Oreos. Lange tijd ging het goed, tot ik een keer betrapt werd door de eigenaar van de zaak. Hij heeft ons zonder pardon letterlijk en figuurlijk de winkel uitgetrapt. Ik moest huilen, Merle schold de eigenaar de huid vol. Ik haal de wikkel van de rol koekjes af en stop en eentje in mijn mond. Hmm.. nog altijd zo lekker. Direct haal ik er nog een koekje uit. Ik haal de twee helften van elkaar en schraap er met mijn tanden het witte gedeelte vanaf. Voor sommige dingen was je nooit te oud. "Er is niets leuks..." pruilt Rowan met een blik op een stel kleurboeken. "Niks leuks? Je zit opgesloten in een kamer met mij en je zegt "er is niks leuks"?," antwoord ik plagerig terwijl ik op een volgende Oreo begin te knabbelen. Die koeken doen me echt goed.

[ bericht aangepast op 17 jan 2013 - 23:38 ]

---

ars moriendi