{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 2 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Ortelius
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Rowan Ava Carter

Daryl is net een klein kind met die koekjes en ik vind het eigenlijk wel schattig. Het is leuk om te zien hoe hij ze van elkaar haalt en het witte eerst er tussen uit eet zoals ik ook vaak deed, maar toch richt ik mijn blik meer op de schappen dan op hem, tot ik klaar ben en niets vind. Ik had toch wel verwacht een boek of zo te vinden, tijdschriften. "Niks leuks? Je zit opgesloten in een kamer met mij en je zegt "er is niks leuks"?" zegt hij hier plagerig op en ik schiet in de lach. Daryl begint al aan het volgende koekje als ik op hem afstap en naast zijn liggende gestalte neer kniel. "Als je zo leuk bent zoals jij beweert, waarom verveel ik mezelf dan nog steeds?" vraag ik even plagerig terug aan hem. Ik pik het koekje uit zijn handen vandaan en stop het bijna in mij mond, maar hou mezelf nog net tegen. "Als je zo leuk bent, bewijs het dan maar eens." grijns ik en ik por hem eens tussen zijn ribben, waarna ik vluchtig overeind kom en een stap naar achteren doe. Tegelijk laat ik het koekje op zijn buik vallen, ik hoef hem toch niet.

---

Your make-up is terrible

Tyler Grey
"ik ben toch blij dat een iemand dat in ziet." antwoord ze. "ik zou.." begin ik maar ik maak mijn zin niet af, "hou hem dicht bij je." zeg ik zacht. "mag ik vragen waar je nachtmerries over gaan? Als je het niet wil vertellen snap ik dat volkomen" zegt ze dan, even twijfel ik over wat ik moet zeggen en ik bijt hard op mijn tong. Ik kijk naar de zee, het eindeloze uitzicht. Dan slik ik even "ik.. Ik had haar niet alleen moeten laten." fluister ik bijna en ik proef bloed in mijn mond, ik slik het even weg en laat mijn tong weer met rust. Waarom begon ik hier over? Voor ik echter verder kan gaan met mijn verhaal, voor zover ik dat vanplan was, of zij verder kan vragen hoor ik voetstappen. Rebecca hoort ze ook en springt op, ze pakt me vast en probeert me omhoog te trekken. Ik kom ook overeind en kijk naar de twee konijnen, zouden ze walkers hebben aangetrokken? Ik hou mijn hand op het mes dat ik bij me draag en wacht tot de voetstappen dichterbij komen. Inplaats van de verwachte walker komt Nathan echter tevoorschijn, Rebecca laat me los en stormt op de jongen af. Ze zegt tegen hem dat ze hem nooit meer alleen laat gaan, iets wat ik een behoorlijk verstandige beslissing vind. Ik kijk naar de twee en net als gisteravond weet ik mezelf geen houding te geven. Ik ben allang blij dat Nathan terug is, ookal ken ik die knul bijna niet. Ik gun het niemand om hetzelfde als mij mee te maken, en op dit moment vooral Rebecca niet.

Nathan Morgan
Helemaal buiten adem kom ik op het zand bij de kust terecht. Daar gaat het niet zo makkelijk om te rennen, dus blijf ik even staan. Ineens zie ik twee mensen achter een rots opstaan. Als ik goed kijk zie ik dat het Rebecca en Tyler zijn. Ik wil roepen, maar mijn stem laat niks meer toe. Rebecca komt al op me afgestormd en slaat haar armen om me heen. "Nathan, je leeft nog!" zegt ze opgelucht. "Ik laat je nooit meer alleen gaan!" Ik laat mijn hoofd even op haar schouder rusten, maar laat me dan door mijn benen zakken. Ze werken niet meer mee om te blijven staan. Alles in mijn lichaam doet pijn. Ik denk terug aan twee dagen geleden toen ik ook richting dit schip was gerend. Als ik toen walkers was tegengekomen die me aanvielen had ik denk ik niet zo'n vechtlust meer gehad. Nu ik wist dat Rebecca hier was moest ik wel. Ik had nog iemand om voor te leven. Dat konden de meeste mensen niet meer zeggen. Tyler, de jongen van gisteravond uit de keuken staat een stukje verderop. Ik wil gedag zeggen, maar er komt niks meer uit mijn keel dan gepiep. Mijn hoofd bonst en het voelt zwaar. Ook deze laat ik in het zand zakken.

Rebecca Morgan

In plaats van hem recht te helpen, begin ik te onderzoeken of Nathan geen wonden heeft, ondertussen probeer ik een gesprek aan te knopen met Tyler, omdat die er nog al ongemakkelijk bij staat.
"Wie?" vroeg ik aan hem, Nathan kon het gesprek waarschijnlijk toch niet volgen. "Wie had je niet alleen kunnen laten?"
Als ik zie dat bij Nathan alle verwonding nog al meevallen, aai ik hem over zijn bol en glimlach. Zijn hoofd leg ik op mijn schoot, zadat hij nog even kon blijven liggen. En als er toch Walkers aan zouden komen, waren we niet alleen.
Mijn aandacht werd weer naar Tyler gestrokken. Wie was haar? Zijn geliefde? Zijn zus, nicht, moeder, tante, grootmoeder? Het zou in ieder geval de ketting verklaren.
Ik gebaarde dat hij kon gaan zitten, terwijl ik nog steeds met mijn hand over Nathans hoofd blijf gaan en zachtjes met zijn haren speelde.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Tyler Grey

"wie had je niet alleen kunnen laten?" Vraagt ze dan behoorlijk rechtstreeks, even zucht ik en ik loop wat meer naar ze toe "Alles oké?" Vraag ik eerst aangezien Rebecca kijkt of Nathan gewond is, dan aait ze hem over zijn hoofd en legt zijn hoofd op haar schoot. Gelukkig, waarschijnlijk is er niets aan de hand met hem. Ze kijkt me weer aan en gebaard dat ik weer kan gaan zitten, even twijfel ik of ik wel verder moet praten nu Nathan er ook bij zit. Ik plof weer neer op het zachte zand en kijk de jongen even aan, dan richt ik mijn blik weer op Rebecca. "Toch raar, hoe je iedere nacht dezelfde persoon steeds maar opnieuw kan verliezen" zeg ik in plaats van een rechtstreeks antwoord op haar vraag. "Alsof iemand even weer bij je is, en daarna op steeds afschuwelijkere wijze weer bij je weg word getrokken."Mompel ik er achteraan, met mijn vinger begin ik rondjes te tekenen in het zand en ik ontwijk de blik van de twee die voor me zitten.

Daryl Dixon
Ze loopt naar me toe en knielt naast me neer. "Als je zo leuk bent zoals jij beweert, waarom verveel ik mezelf dan nog steeds?" vraagt ze plagerig. Ze grijpt het koekje tussen mijn handen uit en stopt het nog bijna in haar mond ook. Vervolgens schiet ik bijna een meter de lucht in omdat ze me tussen mijn ribben port. Ik kan veel hebben. Heel veel zelfs. Maar een por tussen mijn ribben betekent oorlog. Ze laat het koekje vallen als ze weer opstaat en ik sta in een oogwenk naast haar. In nog geen paar seconden tijd heb ik haar opgetild en heb ik haar vast aan haar enkel zodat ze op de kop voor me zwaait. Haar lange, blonde haren vallen langs haar gezicht. "Jij begint brutaal te worden, dame," grijns ik. Ergens vind ik het leuk hoe ze ondanks alles haar sarcastische humor behouden. Omdat ik niet wil dat ze straks misselijk wordt doordat het bloed dat naar haar hoofd stroomt, leg ik mijn arm onder haar schouders en keer ik haar weer om waardoor ze als een lange, dunne baby in mijn armen ligt. Oops, dit moment is intiemer dan ik in eerste instantie bedacht heb, maar omdat ik haar moeilijk in één keer los kan laten om haar op haar stuitje te laten vallen, blijf ik haar vasthouden. Zelfbewust kijk ik haar aan.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Het leukste is hoe Daryl op de por reageert, daar kan hij blijkbaar niet tegen, want hij veert een meter de lucht in. Maar hij is ook snel, want hij staat zo naast me zonder dat ik het door heb. Als hij me vast grijpt, geef ik een klein gilletje, welke hoog en totaal niet angstig klinkt. Voor ik het weet hang ik ondersteboven en heeft hij me bij mijn enkel vast. "Jij begint brutaal te worden, dame," Hier moet ik zacht om lachen, wat er nogal raar uitkomt omdat ik ondersteboven hang. Daryl kan ik amper zien vanwege het haar dat voor mijn gezicht hangt. "Ik probeerde gewoon te testen of je niet gewoon een te groot ego had." giebel ik meisjesachtig. Dat komt vast omdat er teveel bloed in mijn hoofd zit op het moment. Dan voel ik zijn arm langs mijn schouders en hang ik niet meer ondersteboven, wat wel een opluchting is voor mijn hoofd eigenlijk. Ik kijk hem met mijn rode kop aan en besef me dan plotseling dan ik gewoon zo in zijn armen lig, wat ik niet had verwacht. Door de blik in zijn ogen weet ik ook dat hij weet hoe dichtbij elkaar we zijn en ik weet niet meer wat ik nou moet doen of reageren, waardoor ik in eerste instantie gewoon zo'beetje verstijf. Een arm om mijn schouder kan ik nog afschudden, maar dit niet, ik kan hier niets tegen doen. Maar dat is het niet, ik heb hem al vaker vrijwillig aangeraakt en ik liet hem mij ook aanraken. "Nou, ik denk dat je wel een beetje bewezen hebt dat je een klein beetje leuk bent." zeg ik dan. Het had eigenwijs moeten klinken, plagerig, maar in plaats daarvan komt het er in een rare fluistering uit.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze staart me verstijft en met een rood gezicht aan. Is dit angst..? "Nou, ik denk dat je wel een beetje bewezen hebt dat je een klein beetje leuk bent," fluistert ze. Haar stem schiet een beetje uit, en ik weet dat het goed is. In heel veel dingen zijn we elkaars tegenpolen, maar als het aankomt op contact met anderen, zijn we hetzelfde. Bang, afgesloten, niet goed wetende wat er mee te doen. Ik leg haar voorzichtig neer op de poncho en ga er naast zitten. Mijn ogen zijn gefixeerd op het vlammetje van een kaars. Ik weet niet goed wat ik moet doen aangezien ik haar net wel heel dicht bij me had. Het was niet mijn bedoeling geweest, maar ik vond het diep in mijn hart fijn om haar zo vast te houden. Ik wrijf in mijn ogen en luister naar het gekrabbel van de Walkers voor de deur. Ik hoop niet dat de rest van de avond nu ongemakkelijk zal zijn.

---

ars moriendi

Rowan Ava Carter

Daryl houd voor de rest gewoon zijn mond dicht, zou hij het door hebben? Nou, volgens mij ben ik dan ook net een knipperend, lichtgevend neonbord met een grote pijl erboven als het op dit soort dingen aankomt. Hij legt me, vooral voor zijn doen, heel voorzichtig neer op de poncho van hem en gaat er zelf naast zitten. Zijn blik is afgewend naar een kaars en ik voel de ongemakkelijke stilte zich om ons heen sluiten. Als hij in zijn ogen wrijft, ga ik rechtop zitten, hoewel die poncho best lekker ligt eigenlijk. Mijn blik gaat naar Daryl, ik ben bang dat ik iets verkeerds heb gedaan door me zo afstotelijk te gedragen. "Heb ik je beledigd ergens mee?" vraag ik dan, een zacht gemurmel dat de stilte in deze ruimte verbreekt. Iets harder dat het gekras op de deur achter ons. Het begint ééntonig te klinken, als regen op de ramen. Ik veeg mijn haar weer op zijn blik terwijl ik tot de conclusie kom dat het er wel niet meer uit zal zien ondertussen. Het heeft vandaag een wild dagje gehad. Daarnaast probeer ik het resterende bloed uit mijn gezicht te wrijven, dat er nu meer zit door het contact met Daryl dan van dat hij me ondersteboven hield.

---

Your make-up is terrible

[Ik ship Rowan en Daryl! ]

Nathan Morgan
Ik merk niet eens dat Rebecca mijn hoofd op haar schoot legt. Wat ik wel merk is dat ze zachtjes door mijn haar aait. Het werkt kalmerend en mijn ademhaling wordt al wat rustiger. Ik voel mezelf zo stom. Ik had gewoon verder moeten lopen op zoek naar wild. Waarom was ik een huis in gegaan? Nu heb ik geen eten en ik had het nog beloofd. Mijn keel voelt aan als schuurpapier. Ook mijn tong en lippen voelen helemaal droog aan. Ik voel hoe het geklop van mijn hart langzaam terug zakt naar zijn normale plek. Mijn ogen zijn gesloten en ik krijg ze met moeite open. Boven me zie ik het gezicht van Rebecca.
"Zeg... niet tegen.. Daryl dat ik... ik niks heb," stotter ik schor. Als Daryl weet dat ik helemaal afgepeigerd terug ben gekomen en niet eens wat eten bij me heb, dan mag ik al helemaal niet meer met hem mee als dat al mocht als ik wel wat had. Ook de pijn in mijn hoofd en het gebonk houdt langzaam op. Mijn gedachten worden weer helderder.
"Ik heb trouwens een... kamer gevonden," zeg ik, nog steeds schor door mijn veel te droge keel.
Ik merk dat mijn maag begint te zeuren om eten. Het was gisteren dat ik voor het laatst gegeten heb en ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst gedronken heb, maar dat was vast niet vandaag.

[Niet schrikken. Ik heb een nieuwe profielpic ]

[ bericht aangepast op 18 jan 2013 - 16:09 ]

Rebecca Morgan

"Toch raar, hoe je iedere nacht dezelfde persoon steeds maar opnieuw kan verliezen." Tyler leek mijn vraag te ontwijken, maar ik begreep welke richting hij uit wilde gaan. "Alsof iemand even weer bij je is, en daarna op steeds afschuwelijkere wijze weer bij je weg word getrokken."
Ik knikte. Nathan vertrouwde ik toch genoeg en Tyler mocht gerust weten dat ik hetzelfde had. "Het is verschrikkelijk... Elke nacht weer hetzelfde. Maar vannacht was hij anders..." Ik speelde nog steeds met Nathans haar. "Wie was ze?"
Nathan opende moeilijk zijn ogen en keek op. Ik wierp hem een schriel glimlachje toe. Zijn mond bewoog een beetje alsof hij iets wilde zeggen, dus ik stopte met praten.
"Zeg... niet tegen.. Daryl dat ik... ik niks heb." Zijn stem klonk hees en wankel.
Ik knikte begrijpend. "Ik zeg momenteel helemaal niets meer tegen Daryl," mompelde ik bits.
"Ik heb trouwens een... kamer gevonden," zei hij nog steeds schor.
"O," zei ik enkel droogjes. Dat werd weer alleen slapen, waarschijnlijk. Ik zuchtte een beetje teleurgesteld. "Weet dat je altijd welkom bent bij mij en doe alsjeblieft altijd de deur op slot."

[Sorry voor het lange wachten... Ik had vanalles aan mijn hoofd. Leuke foto trouwens!]

[ bericht aangepast op 18 jan 2013 - 17:47 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Daryl Dixon
Het is stil tussen ons, het geluid van de doden niet meegerekend. Ik blijf doelloos naar de kaars staren en vraag me af of ik te ver ben gegaan daarnet. Die blik in haar ogen.. ik weet niet wat het was.. was ze geschokt? Bang..? Rowan komt overeind zitten. Haar haren zitten volledig door elkaar, maar dat geeft niet. Het maakt haar wat minder stads. "Heb ik je beledigd ergens mee?" vraagt ze zachtjes. Ik kijk haar lichtelijk verbaasd aan. Dit verwacht ik niet. Ik schud mijn hoofd. "Nee?" ze kijkt me verwachtingsvol aan. Ik bedenk me dat ze mijn poncho inmiddels al 4 x beledigd heeft, maar heb geen zin om er een grap over te maken. Ik voel me heel erg in het nauw gedreven, alsof ik weer bij het snoeprek stond in de supermarkt en betrapt werd. Alsof ik hier met Rowan iets doe wat niet mag.. Bijna automatisch glijden mijn vingers over het hartje op mijn hand. Zoals ze daar zo breekbaar zit.. Ik weet dat het Rowan is, maar mijn gedachten nemen een loopje met me en zien telkens flitsen van Rosy. Waarom lijken ze verdomme dan ook zoveel op elkaar? Ik besluit te blijven zitten en geen intieme toenadering meer te zoeken met Rowan. Het gooide alles in mijn hoofd door de war.

Swizzle schreef:
[Ik ship Rowan en Daryl! ]

[Ik stiekem ook. :')]

[Oh, en vanavond ga ik naar mijn vriend in Maastricht, dus ik weet niet of ik (veel) post vanavond. Kan goed zijn van wel trouwens, hoor, maar dat zien we dan wel (: ]

---

ars moriendi

Tyler Grey

"Het is verschrikkelijk... Elke nacht weer hetzelfde. Maar vannacht was hij anders..." Ik kijk weer even naar haar en knik begrijpelijk, ze speelt nog steeds met het haar van Nathan. "Wie was ze?" Vraagt ze dan weer en meteen kijk ik weer naar het zand. "Megan.." Zeg ik dan zacht, het is de eerste keer dat ik haar naam weer hardop zeg sinds ze er niet meer is. "M'n zusje." Vervolg ik en even kijk ik haar aan met een mislukte glimlach die al snel weer van mijn gezicht verdwijnt. Even zie ik haar stralende gezicht weer voor me, voor haar leeftijd was ze zo enorm volwassen dat heeft me tot het allerlaatste moment zoveel verbaasd. "Zeg... niet tegen.. Daryl dat ik... ik niks heb." Hoor ik Nathan ineens zeggen, "Ik zeg momenteel helemaal niets meer tegen Daryl," antwoord ze hier op en ik ben benieuwd waarom ze dit zo zegt, wat zou er gebeurd zijn tussen die twee? Nathan praat verder en Rebecca geeft antwoord maar ik luister niet echt naar wat ze verder zeggen, ik moet weer even denken aan hun gesprek van gister, als het weer stil is vraag ik toch wat ik eigenlijk eerder ook al had willen vragen, "Wie is James?" Mompel ik, aangezien ik nu ook had verteld wie Megan is, of eigenlijk was en ik toch wel nieuwschierig was sinds hun gesprek van gister. Als ze er echter niet over wil praten respecteer ik dat ook volkomen.

Rowan Ava Carter

Zijn blik is verbaasd als ik het hem vraag, waardoor ik zijn antwoord al verwacht als hij met zijn hoofd schud. "Nee?" Ik wacht op meer, maar dat komt er niet. Waarschijnlijk is het mijn reactie en ik voel me lichtelijk schuldig nu. Mijn ogen dwalen onzeker af van Daryl en ik laat ze over de grond glijden. Ik trek mijn benen opnieuw krampachtig ver omhoog en druk mijn knieën tegen mijn lichaam aan. Mijn armen sla ik er niet omheen omdat mijn hand gelijk naar mond schiet zodat ik op mijn nagels kan bijten. Ondertussen is er al bijna niets meer van over. Als ik bloed proef, schakel ik gewoon over naar de volgende nagel. Ik moest het maar weer verpesten door mijn sociale contactstoornis, mijn angst voor die stomme aanrakingen. Waar ben ik nou helemaal bang voor? Alsof Daryl iets gaat doen, hij was niet eens iets van plan! Ik vraag me af of ik iets moet zeggen, mijn excuses moet aanbieden, maar hoe langer de stilte tussen ons duurt, hoe onzekerder ik word en ik al helemaal niets meer durf te zeggen.

---

Your make-up is terrible