You cant hurry love ||RPG|| ~BRL - Speeltopics

Wat als een paar ouders van drie 16 jarige jongens ineens bedenken dat die jongens eindelijk maar eens een vriendin moeten zoeken? Wat als ze negen 16 jarige meisjes uitnodigen om samen met de jongens voor een tijdje in een huis te gaan zitten? Zal het plan van de ouders slagen en vind elke jongen een meisje of gaat het helemaal mis? Zullen er nieuwe vriendschappen ontstaan of zal iedereen elkaar gewoon vervelend gaan vinden of erger zelfs, haten? Aan het einde is het wel de bedoeling dat de jongens een keuze maken tussen de meisjes, maar willen de meisjes dan nog wel? Of vinden de meisjes de jongens helemaal niet leuk meer? De keuze ligt bij jullie

Huisregels
Iedereen is aanwezig bij het avond eten van 6.00 tot 7.00
Voor de rest van de dag staat er een buffet met eten waar je van mag eten wanneer je maar wilt
Elke vrijdag avond is er een feestje van 8.00 tot later
Iedereen mag na 11.30 niet meer naar buiten
Elke dinsdag ochtend kunnen de mensen uit het huis naar de stad
Contact met de rest van de wereld kan allen met brieven die verstuurd worden vanuit de stad waar je ze dinsdagochtend heen kan brengen
Op elke kamer hangt een belletje waar je aan kan trekken voor je bediendes

Regels:
- Alle normale regels van quizlet gelden ook hier
- Geen mensen buitensluiten of afkraken
- Geen andere personages besturen, wil je een gesprek met iemand voeren vraag het dan even
- Minimaal 200 woorden per stukje! Dat is makkelijk te halen!
- Maximaal 2 personages per persoon
- Niemand behalve ik opent hier topics voor
- Niet in een dagje stoppen doe dan gewoon niet mee
- Melden als je afwezig zal zijn voor een aantal dagen
- 16+ mag, maar zet het erbij voor de mensen die het liever niet lezen
- OOC tussen haakjes [({})]

Rollen:
Jongens
-James Julian Mathers BigFatLiar
-Damian Nathaniël Wright ShatterMe
-Murno Parker Hunter Seaver

Meisjes
-Melody Sarah McNeckle BigFatLiar
-Leah Isabella McGeorge pebble
-Abdel "Abbey" Felicia Thompson chocolover13
-Rosely Moore Ruexx
-Amy-Louisa Flora Campbell Squib
-Hailey Mary King Squib
-Ness Allison Candler nessje
-Cat Summers xJules001
-Nereah "Reah" Aserianachtkat

De slaapkamers (voor de jongens blauw met groen in plaats van geel rood):

Zitkamer:

Kamerindeling
Kamer 1: James Julian Mathers, Damian Nathaniël Wright en Murno Parker Hunter
Kamer 2: Leah Isabella McGeorge, Ness Allison Candler en Abdel "Abbey" Felicia Thompson
Kamer 3: Amy-Louisa Flora, Melody Sarah McNeckle en Cat Summers
Kamer 4: Rosely Moore, Hailey Mary King en Nereah "Reah" Aseria

Het begin
Alle drie de jongens net in het huis. Dat betekent dat ze het zelf ook nog niet hebben verkent. De meisjes zullen nu langzaam 1 voor 1 binnen komen. Het is ongeveer 3 uur in de middag.

Nu ergens
Iedereen gaat langzaam maar zeker naar het eten, het eten is alles wat jullie kunnen verzinnen en het is de bedoeling dat ze elkaar ook tijdens het eten beter leren kennen omdat ze dan ook echt met ze allen zitten. Verzin maar wat, een voorstel rondje, ik kan ik kan wat jij niet kan etc

Het praat topic

[ bericht aangepast op 27 feb 2013 - 20:11 ]

---

Dont say why me, say try me

Leah Isabella McGeorge.
'Hé, lekker gegeten?' vroeg hij me en gooide de basketbal naar de basket. Hij was raak. Munro was hier aardig goed in, kon ik vertellen aan de manier waarop hij gooide. Ik knikte. 'Ja, heerlijk. Jij?' Ik legde mijn handen in mijn schoot, terwijl ik geïnteresseerd naar Munro keek. Hij zag er erg geconcentreerd uit als hij basketbalde, tenminste, nu zag hij er zo uit, geen idee of hij dat altijd deed. Mijn ogen volgden zijn volgende gooi, maar deze was mis. Hij liet de bal een keer stuiteren en kwam toen naast me zitten. Ik glimlachte naar hem. Bij Munro voelde ik me vreemd genoeg op mijn gemak, en dat was iets bijzonders. Ik voelde me nooit op mijn gemak bij mensen die ik pas net kende, zeker niet bij jongens. Toch vond ik Munro ontzettend aardig en had ik het gevoel dat hij mij ook echt heel aardig vond. 'Dus had je plannen?' vroeg hij me, doelend op mijn kleding. Ik keek even naar beneden en knikte toen. 'Ja, we gingen hardlopen toch? Tenminste, als je nog steeds mee wilt.' Mijn lichtblauwe ogen vonden de zijne en ik glimlachte wat zwakjes. 'Ik ren alleen wel heel hard, ik word er kalm van. Dan kan ik al mijn frustratie eruit gooien,' zei ik zachtjes.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Murno Parker Hunter
Ik knikte even. "Ja, heel lekker. vond vooral de kip lekker om eerlijk te zijn." Zei ik terwijl ik nadacht. Ik kon heus wel nu vast stoppen met basketbal training. Het was geeneens een echte training aangezien ik het in mijn eentje deed. Ik keek haar vrolijk aan en voor de tweede keer durfde ik te wedden dat ik een rode rand van uitgroei zag. Weer liet ik het gaan, aangezien ik wist dat als ik iets wilde zien dat ik het vaak ook gewoon zag. Mijn ouders zeiden altijd dat ik dingen zag zoals ik wilde en niemand dat kon veranderen, ik geloofde ze alleen niet echt. Ik bedoel, soms gingen je ogen en gedachte op de loop met je, maar dit was anders. "Ja. we gingen hardlopen toch? Tenminste, als je nog steeds mee wilt. Ik ren alleen wel heel hard, ik word er kalm van. Dan kan ik al mijn frustratie eruit gooien," Zei ze. Haar ogen waren blauw en haar stem was zacht. Het deed mij denken aan zo een verlegen meisje, zo eentje die je elke dag opnieuw kon vertellen hoe mooi ze was en elke dag zou ze je opnieuw ongelovig aankijken en zeggen 'neh, dat is niet waar' en dat de rest van je leven. Ik wist alleen niet waarom, het was niet alsof al die meiden precies Leah's uiterlijk hadden, het was niet alsof zij er nou zo onzeker, hopeloos of verdrietig uitzag, totaal niet. Misschien een beetje onzeker, maar dat zijn we allemaal van tijd tot tijd. "Tuurlijk ga ik mee. Ik ga je niet alleen laten rennen, dat is ongezellig," zei ik simpel. "en hoezo frustraties? Ik bedoel raak je echt zo gefrustreerd van proberen te beslissen welk shirt je morgen aandoet of is er meer aan de hand?" Mijn stem werd steeds zachter. Ik was bang dat ze boos zou worden omdat ze het er niet over wilde hebben of dat ik ongevoelig zou overkomen. Sommige meiden waren echt zo erg dat ze zch zo druk maakte om een simpel shirt, maar zij zag er gewoon niet uit als zo een meisje. Ik slikte even en lag mijn basketbal net om het hoekje en sloot de deur weer. "Dus wij gaan rennen."

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 23:16 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Leah Isabella McGreorge.
Hij vertelde dat hij de kip heerlijk vond, en de manier waarop hij het zei liet een glimlach op mijn lippen verschijnen. Hij klonk zo enthousiast over zo iets kleins als een gerecht. 'Tuurlijk ga ik mee. Ik ga je niet alleen laten rennen, dat is ongezellig," zei hij simpel. 'En hoezo frustraties? Ik bedoel raak je echt zo gefrustreerd van proberen te beslissen welk shirt je morgen aandoet of is er meer aan de hand?' Ik voelde een steek door me heen gaan toen hij ernaar vroeg. Waarschijnlijk had hij het ook eigenlijk niet durven vragen, aangezien zijn stem steeds zachter werd. Weer speelde er een zwakke glimlach rond mijn lippen en ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dat is het niet,' zei ik en keek neer beneden, naar waar ik met mijn ene hand aan de duimnagel van de andere hand pulkte. 'Ik heb het de laatste tijd nogal moeilijk met wat dingen...' Mijn stem was zwak, leek meer op een fluistering als op iets anders. Het was moeilijk om het hardop te zeggen, het was dan ook de eerste keer dat ik het deed. Ik beet hard op mijn onderlip om de opkomende tranen tegen te houden, ik wilde niet huilen. Niet op de eerste dag hier, niet bij Munro. Hij zal wel denken, ik ben vast een raar kind dat ontzettend onzeker is, problemen heeft en hier ook nog eens een potje gaat huilen. Ik wilde hem ook niet opzadelen met mijn problemen, ik wilde hem niet op het idee brengen dat ik een hulpeloos kind was. Hard knipperde ik om mijn tranen binnen te houden. De kleine tattoo die ik op mijn schouderblad heb laten zetten, de letter A, was zichtbaar en vroeg of laat zal iemand er naar vragen, maar ik wilde het kunnen zeggen zonder in tranen uit te barsten, zoals ik nu bijna deed. En ik had nog niets gezegd! Ik dufde nu ook niet omhoog te kijken, naar zijn gezicht.

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 23:52 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Murno Parker Hunter
Ik kon zien dat het een gevoelig onderwerp was. Iedereen kon dat zien. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slan dat ik erover was begonnen, maar het was ergers wel fijn om te weten dat ze duidelijk ergens mee zat, dan kon ik daar rekening mee houden of haar misschien zelfs helpen. "Nee, dat is het niet," zei ze en keek naar beneden. 'Ik heb het de laatste tijd nogal moeilijk met wat dingen..." het feit dat ze haar blik afwendde zei heel veel over haar gedchte en gevoelens. De zwakke glimlach op haar gezicht vertelde niets meer dan dat ze verdrietig was. Duidelijk wilde ze het er niet over hebben en dat moest ik respecteren, anders zou ze het mij nooit vertellen.Ik hield er niet van om mensen verdrietig te zien. het was altijd zo verveelend, zo niet leuk. Ik nam heel snel de stemming van andere over, dus had het liefst dat iedereen om mij heen gewoon vrolijk was. "Wat nou als wij vanavond een film gaan kijken met popcorn en nu gaan hardlopen. En dan vertel jij mij wat er aan de hand is als je er klaar voor bent of als je het wil." Zei ik stilletjes. Het was maar een voorstel en ik dacht dt het goed zou zijn als ze nu gewoon even iets anders te doen had. Later zou ze mij vast wel iets vertellen, maar dat zou later komen. Ik kon haar niet gaan dwingen om het te vertellen. "Of nooit als je het niet wilt. Maar ik zal luisteren als je het ooit kwijt wil. En als je ooit iets nodig heb dan ben ik er ook." Fluisterde ik nog net niet. Het voelde een beetje als over een verbode onderwerp praten. Ik had het wel vaker meegemaakt, maar nog nooit was ik zo nieuwsgierig geweest. Toch leek het mij het beste als we gewoon gingen hardlopen en het over leuken dingen zouden hebben.

[ bericht aangepast op 21 jan 2013 - 0:19 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Leah Isabella McGeorge.
'Wat nou als wij vanavond een film gaan kijken met popcorn en nu gaan hardlopen. En dan vertel jij mij wat er aan de hand is als je er klaar voor bent of als je het wil,' zei hij stilletjes. Ik keek op en mijn betraande lichtblauwe ogen vonden de zijne. Ze stonden zacht, alsof hij hetzelfde voelde als ik, zonder te weten waarom. Mijn mondhoeken krulden heel licht omhoog en ik knikte zacht. 'Dat is echt heel lief van je Munro, dank je wel,' mompelde ik zachtjes, bang dat mijn stem over zou slaan als ik ook maar iets harder zou gaan praten. Ik wist niet zeker of ik het hem wel wilde vertellen, omdat ik hem nog maar net kende, maar hij was tot nu toe erg behulpzaam en aardig geweest. Zou dat veranderen als ik het hem zou vertellen? Ik hoopte van niet, ik wilde niet weer het pispaaltje zijn. 'Of nooit als je het niet wilt. Maar ik zal luisteren als je het ooit kwijt wilt. En als je ooit iets nodig heb dan ben ik er ook,' ging hij verder, zijn stem net wat harder dan een fluistering. Door mijn tranen heen glimlachte ik nu oprecht naar hem, waarna ik hem een korte knuffel gaf. Hij was echt ontzettend lief voor me, en dat was ik totaal niet gewend van mensen van mijn leeftijd, zeker niet van jongens. 'Dank je wel Munro,' zei ik zachtjes in zijn oor, waarna ik hem vlug los liet en recht ging staan voor dit ongemakkelijk begon te worden. Ik streek mijn kleding even recht en knipperde een aantal keer snel met mijn ogen, waanra ik het verdrietige gevoel wegdrukte en een glimlach op mij gezicht plakte. Ik draaide me om naar hem. 'Zullen we maar gaan dan?' vroeg ik hem, dit keer wat harder, aangezien ik nu zeker wist dat mijn stem niet schor zou klinken of over zou slaan. Met mijn handen maakte ik behendig een hoge staart in mijn blonde krullen, in de hoop de rode rand van uitgroei te verbergen. Aanstaande dinsdag zou ik maar even langs de kapper moeten gaan om het weg te laten werken.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Murno Parker Hunter
Tot mijn vebazing reageerde ze goed op mijn idee om vanavond een film te kijken. Ik zou nu waarschijnlijk de hele tijd na gan denken over welke film we konden gaan kijken, voorl om ik wel de geweldigste film ooit wilde uitkiezen. Ik wist niet welke films we hier haddne, maar er zou er vst wel eentje tusse nzitten die ik leuk vond en als dat niet het geval was dan hadden we een probleem. Er stond alweer een glimlach op haar gezicht. Het was een zwakke en het leek alsof hij ieder moment weer kon verdwijnen, maar deed er nu even niet toe. Ik kreeg een knuffel van haar en ik knuffelde terug, zoals ik altijd deed als ik van iemand een knuffe kreeg. Maar dit keer was het anders omdat meestal als ik mensen probeerde te troosten het niet zo goed afliep. "Dank je wel Munro," Fluisterde ze zacht en een glimlach vormde zich op mijn gezicht. Het was awkward om haar te knuffelen, vooral omdat ze een stukje kleiner was dan ik, maar het maakte niet veel uit. Ze liet mij weer los en streek haar kleding recht. Ergens was ik heel blij dat er geen andere mensen na buiten waren gekomen en het moment zeg maar verpest hadden. Al wist ik niet zker of het een moment was wat verpest had kunnen worden. Ik dacht dat het vooral niet leuk was geweest omdat Leah er niet van hield ls mensen haar zagen huilen, dat dacht ik tenminste. "Zullen we maar gaan dan?" Vroeg ze. Haar blonde krullen deed ze in een staart en met een schuin hoofd staarde ik enaar. Ik wist niet wat het was, maar er was iets dat schreeuwde: 'Het is geverfd'. Ik wilde er niet over beginnen omdat als ze het wilde vertellen ze dat denk ik wel deed. Toch kon ik het niet laten, ik kon het niet laten om er iets over te mompelen. "Je haar lijkt geverfd." De woorden hadden mijn mond verlaten voordat ik door had dat ik het zei. Ik haalde diep adem, hopend dat ze mij niet gehoord had en draaide mij om. "Ik denk dat we daar gewoon langs de weg kunnen rennen en dan na een tijdje weer terug. Of je moet door het bos willen rennen." Ik hield altijd van door het bos rennen en in het bos spelen, toen ging ik Criminal Minds kijken. Nu was ik vrij bng voor bossen, vooral 's avonds en 's nachts. Tuurlijk, geen van die dingen gingen ooit in het echt gebeuren, maar toch. Het idee alleen al. Wat nou als het donker zou worden of als we verdwaalde. Ik besloot dat ik mezelf niet zo gek moest maken en stopte mijn erover nadenken. Ik dacht even waar we over zouden kunnen pratne onder het rennen, maar kon zo snel niks bedenken. Ik wist haar hobbies en over haar verleden wilde ze duidelijk niet praten. "Zullen we het over iets gezelligs hebben, zoals onze favo series, muziek of wt dan ook." Vroeg ik terwijl ik al langzaam begon te joggen.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Leah Isabella McGeorge.
Het was nogal onverwacht dat Munro me terug knuffelde, aangezien ik alleen knuffels van mijn ouders kreeg. Geduldig wachtte ik op antwoord van Munro, maar in plaats van dat hij zei dat hij mee ging, mompelde hij zacht dat mijn haar leek alsof het geverfd was. Ik keek hem aan. 'Eh,' mompelde ik zacht. 'Dat klopt,' zuchtte ik toen. 'Maar dat heeft deels met mijn problemen te maken, ik eh... Vertel je alles vanavond wel.' Weer keek ik weg van hem. 'Ik denk dat we daar gewoon langs de weg kunnen rennen en dan na een tijdje weer terug. OF je moet door het bos willen rennen.' Ik knikte. 'Ja, is prima. Ik hoef niet door het bos te rennen,' zei ik. 'Zullen we het over iets gezelligs hebben, zoals onze favo series, muziek of wat dan ook?' vroeg hij terwijl hij langzaam begon te joggen. Ook ik zette af en kwam naast hem joggen. 'Oké,' zei ik. 'Wel, mijn favoriete series zijn Grey's Anatomie, Switched At Birth en Grimm, ik luister eigenlijk naar alle soorten muziek, van klassiek tot punk en hardcore, dat ligt aan mijn humeur. En de jouwe?' Terwijl ik jogde, keek ik naar hem. Praten ging nu nog, het laatste stuk zou ik gaan rennen en dan had ik echt geen adem meer om iets te zeggen.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Murno Parker Hunter
Ik keek haar even fronsend aan toen ze zei dat haar haar ook echt geverfd was. ze zei ook dat ze het mij vanavond wel zou vertellen, dus liet ik het voor de rest gaan. Ik snapte nooit goed waarom mensen hun haar een natuurlijke kleur zouden verven, behalve rood, maar dar kwam zo weinig voor, helaas. Ik hield van meiden met rood haar, ik wist niet precies at het was. We waren zacht aan het joggen en ze vertelde wat zij leuke series en muziek vond. Ik knikte even. "Ik hou heel erg van Grimm, gewoon omdat her een gewledige serie is. Voor de rest vind ik zo een beetje elke crime serie leuk, zoals NCIS, Criminal Minds, Lie To Me. Maar ik heb mijn guilty pleasures, " zei ik vrolijk "oals private practice." Dat laatste kwam er heel zacht uit. Ik keek het altijd met mijn oma als ik bij haar was en in het begin keek ik gewoon mee, omdat het onbeleefd zou zijn om zomaar iets anders te gaan kijken. Na een paar afleveringen was ik het leuk gaan vinden, niet dat ik veel mensen erover vertelde. "En muziek. Meeste is Punk en Rock, maar er zijn ook hele leuke liedjes die niet tot één van die twee genres behoren." Ik luisterde veel muziek, dus waarschijnlijk zou ik uit werkelijk elk genres minstens één liedjes leuk vinden. Omdat we steeds harder gingen rennen leek het mij verstandig om mijn mond te gaan houden. nders ws ik straks halverwege buiten adem.

(Ik voel mij echt een spammer...)

---

We've lived in the shadows for far too long.

[heb ik ook wel eens , maar ik ben blij dat er mensen zijn die doorblijven posten morgen zet ik waarschijnlijk wat online, maar het kan zijn van niet... ik ben de laatste tijd zo moe! Toch zorg ik er voor dat ik altijd elke letter die er word geschreven lees en ik vind sommige stukjes echt goed geschreven en sommige wat minder (nogsteeds goed maar iets saaier), maar dat is niet erg want ik zie van iedereen zeker ook goede stukjes voorbij komen en natuurlijk zijn er soms stukjes die wat saaier zijn of wat minder in gebeurt
overgens iemand kwam met een bos naast het huis, stond nergens, maar ik vind het juist wel leuk! Aan iedereen: het huis en omgeving is alles wat jij kan verzinnen, alleen er zijn geen andere gebouwen of mensen in de buurt! Als jij wil dat er een bos is waar zaddelmakke paarden in rond rennen en er een mega waterval is en er een natuurlijke brug over de rivier is gegroeid tussen twee bomen en er daar apen over heen rennen, dan gebeurt dat. Alleen het moet mogelijk bestaan. Geen roze vliegende kikkers met 19 poten een oog en 2 grote slagtanden dus! (helaas hierbij horen ook de unicorns en nyan cat etc) Maargoed leef je uit er is altijd wat te doen, maar probeer zoveel mogelijk rekening te houden met wat de rest heeft bedacht! dus als iemand zecht overal waren bossen en het was een redelijk vlak gebied. Maar als je heel goed kijkt zie je in de verte gebergte, maak er dan niet van: er was geen plant te bekkenen in deze omgeving alles was rotsig en onder me zag ik een diep ravijn]

---

Dont say why me, say try me

Melody Sarah McNeckle
Iedereen behalve Munro had zich voorgesteld. Hij leek het ook niet van plan te zijn want op een gegeven moment stond hij op en zei hij dat hij nog dingen te doen had. De meeste mensen leken me wel aardig gelukkig. Rustig at ik verder aan mijn chocolade ijs met chocolade slagroom en chocolade saus en stukjes chocola. Ik hiel van chocola. Op een gegeven moment zat ik echt vol en besloot ik dat het tijd was om van tafel te gaan. Ik ging echt niet wachten tot iedereen klaar was met dit eten. 'Ik denk dat ik ook maar eens van tafel ga', zei ik tegen James en Ness. 'Nu al, maar er is nog zoveel eten', zei James redelijk verbaasd. Ik glimlachte. 'Als jij van plan bent de hele tafel leeg te eten wens ik je veel succes. Ik zie je ergens volgende week wel als je klaar bent'. James keek op en kreeg door dat het hem inderdaad nooit zou lukken om alles op te eten. 'Wat ga je doen dan?', vroeg hij. 'Ik wil graag meen telefoon terug en mijn kleren', zei ik weer. 'Goed dan ga ik mee' zei hij. 'Ja want zonder jou zou ik zeker de weg kwijt raken', Zei ik met een grijns op mijn gezicht. Hij gooide een stuk brood naar me gezicht wat ik nog net kon wegslaan. Snel raapte ik het op gooide het en rende toen snel weg voordat hij weer terug kon gooien. 'Excuseer me maar ik ben bang dat ik word aangevallen als ik hier blijf', riep ik snel naar de andere bewoners.

---

Dont say why me, say try me

[hebt het best wel druk met school, dus ik post waarschijnlijk tot aan t weekend niets/heel weinig. Sorry ;(]

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

[Ik post vanavond een stukje, zo rond half 10, ik moet namelijk naar een theoriecursus voor mijn rijbewijs (: ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Damian Nathaniël Wright

Ik zucht en stond op nadat ik gezien had dar Murno ook was vertrokken. Ik had echt geen zin om hier nog langer te zitten. Cat zal heus wel iemand vinden die ze leuk vond hier. Ik hoefde niet op haar te letten, ze was oud genoeg, zeg ik tegen mezelf terwijl ik de eetkamer verliet en naar de slaapkamer ging. Ik zou een stuk gaan hardlopen in het bos en daarna stretchen. Als ik dan nog niet moe was ging ik nog sit-ups doen en pompen. Ik had al te lang stil gezeten. Ik loop naar de jongens slaapkamer die ik ondertussen al weet zijn en pakte uit mijn koffer mijn hardloop kledij. Ik kleedde me snel op en pakte mijn iPod. Dat was het enigste wat ik mee heb kunnen smokkelen. Ik had muziek nodig om te kunnen lopen of voor andere sport. Ik kon het ook zonder, maar met muziek ging alles beter vond ik. Misschien zou ik nog wat gitaar spelen voordat ik ging slapen. Ik liep de slaapkamer soepel uit en daarna het huis richting bos. Wanneer ik aan het bos ben begin ik hard te lopen. Ik liep een stuk op het pad en daarna dwaalde ik van het pad af omdat ik graag hindernissen had. Ik hield ervan om over boomstronken of andere dingen te springen. Het gaf meer adrenaline. Mijn muziek stond ook te luid dus als iemand me achterna zou komen zou ik niet eens horen als ze mijn naam zouden roepen. Wat ik niet erg vond aangezien ik graag alleen wil zijn. Ik ben veel gelukkiger als ik alleen ben en aan het sporten ben. Het gaf me een kalmerend gevoel, niemand zou me zo een gevoel kunnen geven.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Leah Isabella McGeorge.
Ik had zijn korte fronsende blik gezien toen ik hem verteld had dat mijn haar echt geverfd had, maar toen hem zei dat het hele verhaal vanavond zou komen, liet hij het gaan. 'Ik hou heel erg van Grimm, gewoon omdat het een geweldie serie is. Voor de rest vind ik zo een beetje elke crime serie leuk, zoals NCIS, Criminal Minds, Lie To Me. Maar ik heb mijn guilty pleasures,' zei hij vrolijk. 'Zoals Private Practice.' Het laatste kwam er zacht uit, maar ik had het toch gehoord. Vol ongeloof keek ik hem aan. 'Je kijkt Private Practice? Die serie is geweldig!' Dat we steeds wat harder gingen rennen, maakte me niet zo erg uit, ik ging wel weer langzamer rennen als ik echt een gesprek met hem aangeknoopt had. 'En muziek. Meeste is Punk en Rock, maar er zijn ook hele leuke liedjes die niet tot één van die twee genres behoren.' Ik knikte en merkte aan de manier waarop hij sprak dat hij veel naar muziek luisterde. Om niet buiten adem te raken ging ik wat langzamer rennen, zodat ik nog normaal met hem kon praten. 'Dat klopt, ik luister ook vaak naar top 40, en dat is meestal pop. Ik luister ook vaak naar pop trouwens, het ligt gewoon sterk aan mijn humeur.' Ik veegde een los plukje haar uit mijn gezicht, waarna ik naar hem opkeek.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Murno Parker Hunter
Ik lachte even. Waar mensen naar luisterde lag vaak aan hun humeur. "Ik vind de top 40 overschat. Ik bedoel hoe speciaal kan het nou zijn. Wat heeft de muziek in de top 40 wel dat mijn favorite genre niet heeft. Behalve een heleboel mensen die er dag en nacht naar luisteren dan." Ik merkte dat ze iets langzmer ging rennen, dus ik deed dat automatisch ook. Ik was gewend an kleine afstanden rennen en dt een hele llnge periode, maar als het op grote afstanden aankwam vond ik het meestal toch wel vermoeiend. Mar he, dan zou ik in ieder geval heel goed slapen vannacht. Niet dat ik daar op rekende, aangezien ik nooit goed kon slapen in een 'nieuwe omgeving.' "Maar muziek is muziek en ik g het hier heel hard nodig hebben. Ik kan eigenlijk niet goed zonder muziek slapen, al helemaal niet in een vreemd huis," Gaf ik eerlijk toe en haalde mijn schouders op. Het was waar, ik kon zo al amper slapen. Misschien had het iets te maken met dat ik teveel nadacht. "Ik denk soms wel dat ik slaaproblemen heb, maar ach."

---

We've lived in the shadows for far too long.