Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Valerio

'O fuck.' Ze zucht diep en rolt met haar ogen. 'Vooruit dan. Ik ga hier spijt van krijgen, geloof ik, maar ik ga je helpen. Dat betekent niet dat ik je ook meteen vergeven heb, laat dat duidelijk zijn. Ook is dit wel écht je laatste kans, Val. Een kleine, verkeerde beweging en het is helemaal voorbij.' Damn, ze is echt geweldig. Mijn mond valt een klein stukje open. Ik had veel verwacht, maar dit niet. Snel doe ik mijn mond weer dicht. God, ze was perfect.
'Kom,' fluistert ze dan een stuk zachter, waardoor ik een aangename rilling over mijn armen voel gaan en ze slaat de dekens een stukje open. 'Ik heb je gemist.' Weer loopt er een rilling over mijn armen heen en hij spreidt zich uit over mijn rug. Haar
In een paar stappen ben ik bij haar.
'Ik ben je eeuwig dankbaar. Ik doe het nooit meer. Nooit.' Please, laat me deze belofte kunnen houden. Het moest toch niet zo moeilijk zijn? Honderden mensen konden het, dus waarom ik niet? Ik buig me langzaam over haar heen en als ik met een knie op haar matras geleund sta, raakt mijn neus die van haar. Heel voorzichtig druk ik mijn lippen op die van haar, hopend dat ze het accepteert.
'Ik heb jou ook gemist, Maia.' fluister ik, mijn stem is zacht en rustig. Haar prachtige bruine haar met hier en daar een lichte lok, gecombineerd met haar zachte, egale huid kalmeert me totaal. Ze geloofde me en wilde me helpen... Ik laat mijzelf met beide knieën op het bed zitten en laat mijn hoofd boven die van haar rusten, terwijl ik op mijn lip bijt en mijn ogen van haar ene oog naar haar andere flitst.

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 16:17 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
Daniel lijkt even van de kaart te zijn. Blijkbaar was zijn afwezigheid toch niet zo erg, want hij heft me op en loopt naar de uitgang. Ik slaak een giechelend gilletje en ben toch blij als ik weer met mijn beide voeten op de grond sta. Niet dat ik Daniel niet vertrouw, het is gewoon dat ik er nu even nood aan heb. Letterlijk én figuurlijk. Hij grijpt mijn hand vast en ik glimlach. ‘Het gaat niet te snel, kleintje. Het is gewoon zo dat ik – Ik weet niet zo goed hoe ik met mijn gevoelens om moet gaan omdat ik ze jarenlang heb weggestopt. Het komt wel, het gaat bij mij alleen wat langzamer dan bij jou…’ Even slik ik. 'Ik weet waarom, dat weten we allebei,' fluister ik. Het is donker en de straat is slechts verlicht door een stel lantaarnpalen, die niet fel genoeg schijnen om de straat op een serieuse manier van licht te voorzien. Het is dus gissen naar Daniels gezichtsuitdrukking. 'Het maakt echt niet uit, ik begrijp het.' Het is een leugen. Welk meisje wilt nu niet van haar 'vriendje' horen dat hij van haar houdt. Dat zij voor hem de ware is? De enige waarvan hij houdt. Ik had de woorden opgewekt willen zeggen, maar de poging daartoe mislukt flagrant. Ik glimlach, in de hoop dat dat de teleurstelling in mijn stem kan compenseren. 'Ga je nog even mee naar huis?' We zijn ondertussen al bij onze straat aangekomen. De pauzes tussen onze woorden en het tempo waarop we lopen zorgen ervoor dat we er sneller zijn dan dat ik erover deed op hier te geraken. 'Alsjeblieft? Ik zou het echt heel erg leuk vinden.' De voortuin is verlicht, de voordeur is dicht. Waarschijnlijk, hopelijk, is het de kat die door de tuin wandelde en het licht deed aanfloepen, anders zijn mijn ouders naar me opzoek. Ik ga onder mijn venster staan en strek mijn armen uit naar de dekens die nog steeds uit het raam bengelen. Alleen kan ik er net niet aan. 'Daniel?'

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Ik weet waarom, dat weten we allebei. Het maakt echt niet uit, ik begrijp het.'
De welbekende toon waarmee Ellie haar woorden tegen me uitspreekt zeggen het tegenovergestelde van de daadwerkelijke betekenis. Hoogstwaarschijnlijk begrijpt ze wel waarom ik er moeite mee heb om mijn gevoelens goed op een rijtje te krijgen, maar zou ze het graag anders willen zien ; omdat het bij haar ook allemaal zo gemakkelijk lijkt te gaan. In mijn gedachten graag ik opnieuw door de berg van gevoelens, maar krijg opnieuw niets gevonden wat ook maar een naam kan geven aan hetgene wat ik op dit moment voor Ellie voel ; het is anders dan bij andere meisjes, maar of het daadwerkelijk 'houden van' is, dat is een heel ander verhaal waar ik geen einde aan kan verzinnen.
'Ga je nog even mee naar huis? Alsjeblieft? Ik zou het echt heel erg leuk vinden. Daniel?'
Verbaasd knipper ik met mijn ogen, we waren veel eerder bij het huis van Ellie's ouders aan gekomen dan ik had verwacht, waardoor ik mijn antwoord op Ellie's vraag eigenlijk al had gegeven. Ik zou er niet over nadenken om nu direct naar huis te gaan, op dit moment had ik iemand nodig ; zonder veel te zeggen ; maar ik zou het niet aankunnen om nu naar huis te gaan en vervolgens midden in de nacht woelend en eenzaam wakker te worden.
Mijn blik glijdt nadenkend naar de stijle muur en de witte lakens die uit het raam van Ellie's slaapkamer hangen, waardoor ik grinnikend mijn hoofd schud en mijn handen rond haar heupen sluit. Zonder enige moeite til ik haar vervolgens op en zorg ervoor dat ze haar voeten op mijn schouders kan plaatsen, waardoor ze zich maar een klein stukje op hoeft te trekken aan het venster van het raam.
'Je bent James Bond niet, kleintje,' grinnik ik zachtjes.
Met een kleine sprong krijg ik zelf de lakens ook te pakken, waardoor ik gemakkelijk naar boven klauter en mezelf door het raam soepeltjes naar binnen laat glijden, waardoor ik terecht kom in Ellie's pikdonkere slaapkamer, waardoor ik mijn adem voor een moment inhoudt. De gedachten aan Ellie en het feit dat we samen in een slaapkamer zijn komen direct de kop opsteken, maar probeer ik uit alle macht weg te drukken.
'Ik denk niet dat ik lang kan blijven,' mompel ik zachtjes, terwijl ik doodsstil voor het raam blijf staan.

•

Ellie O'Pry
Daniel grinnikt even, iets wat ik graag zie en hoor gebeuren. Ik ken Daniel als iemand gesloten, hij leeft in zijn eigen wereld. Zijn eigen wereld, die tot enkele dagen geleden bestond uti alcohol en drugs. Dat waren de enige bouwstenen en het enige vervoer naar zijn werled, weg van alle realiteit die hij niet meer kon verdragen. Sinds enkele dagen moet hij ook nog steeds wegraken van de realiteit, hij staat alleen niet meer toe van zichzelf dat hij zijn middelen gebruikt. Ik voel hoe mijn tenen van de grond verdwijnen en glimlach grinikkend als ik merk met hoeveel gemak Daniel me in de lucht heft. Met de moeite die hij niet nodig heeft, zet ik mijn voeten zo zacht als ik kan op zijn schouder en trek me dan, met het nodige gezucht en gepuf, op aan de vensterbank. Als ik me daar eindelijk heb overheen gehesen, laat ik me met een zucht op mijn bed zakken. Dat ik Daniel uiteindelijk toch nog mee heb weten te krijgen. Afscheid zou ik nog voor geen geld willen nemen. 'Ik denk niet dat ik lang kan blijven,' zegt Daniel zacht. Deels omdat ik niet wil dat hij zulke dingen zegt, en deels omdat ik stemmen hoor in de gang, leg ik hem door mijn wijsvinger voor mijn mond te houden het zwijgen toe. Maar mijn ouders zijn niet meer wakker. Ik hoor mijn vaders gesnurk. 'Daniel,' fluister ik tussen mijn adem door,'volgens mij is er iemand in de gang.' Zonder twijfelen, Maia zou haar echter niet kunnen verweren, storm ik de gang op. 'Maia!' zeg ik zo luid als ik durf. 'Maia!' Ik trek de deur open en zie iemand met zijn neus tegen Maias neus aanzitten. Door mijn hand voor mijn mond te drukken, smoor ik een gil. Struikelend draai ik me om. 'Da- Daniel, zou je even willen komen?'

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Binnen een paar stappen staat hij naast me bed. Hij is zo leuk, mijn maag zit bomvol vlindertjes.
'Ik ben je eeuwig dankbaar. Ik zal het nooit meer doen. Nooit.' Ik grinnik. Dat mag ik hopen, ja.
Hij zet één knie op mijn bed en buigt over me heen waardoor onze neuzen een seconde tegen elkaar wrijven. Mijn ademhaling versnelt zich iets. Ik kan nog altijd niet geloven dat zo'n man als Valerio iets in mij, een simpel en saai meisje, ziet. Hij zou met een populair meisje moeten zijn.
Mijn lippen wijden iets van elkaar en worden meteen gesloten door Valerio's lippen. Dit heb ik zo gemist. Ik baal er zelfs van als hij zijn lippen weer verwijdert.
'Ik heb jou ook gemist, Maia.' Zijn stem is heerlijk rustig en kalmerend, met mijn ogen gesloten zou ik de hele dag naar deze stem kunnen luisteren. Als ik mijn ogen echter open zie ik dat hij nog altijd boven me hangt, bijtende op zijn lip. Hemel, dat is sexy! Automatisch doe ik het ook, op mijn lip bijten is iets wat ik doe als iets me ten zeerste bevalt.
'Je bent echt sexy zo,' grinnik ik en sla mijn armen om zijn nek. 'Van dit uitzicht kan ik wel genieten.' Ik kom iets omhoog zodat ik hem opnieuw kan kussen. 'Ellie is in de kamer naast ons,' zeg ik in de veronderstelling dat ze daar is gebleven nadat ik boos op haar ben geworden. 'Ze zal flippen als ze weet dat jij hier bent.' Ik maak mijn blik geen moment los van de zijne en streel door zijn haren.
Alsof Ellie me heeft gehoord komt ze de kamer binnen.
'Maia' gilt ze en stamelt de kamer binnen. Van schrik klamp ik me alleen nog maar sterker aan Val vast.

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 17:53 ]

everything, in time

| Nah, nah, Maia. Ellie stond in de deuropening. En ja, ze flipt zo ongeveer. |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Souvenir schreef:
| Nah, nah, Maia. Ellie stond in de deuropening. En ja, ze flipt zo ongeveer. |

everything, in time

Valerio
Damn, ze bijt op haar lip terwijl ze in mijn ogen kijkt. Dit is echt geweldig
'Je bent echt sexy zo.' zegt ze waardoor ik grinnik. Ik ga nu liggen, schuin naast haar maar blijf met mijn hoofd boven haa prachtige, gelukzalige gezicht hangen. Ik kan het niet laten om plagend nog een klein kusje te geven. Daarna blijf ik in haar ogen kijken terwijl ze iets zegt over Ellie in de andere kamer. Langzaam komt de waarheid boven. Ellie, haar zusje, staat in de deuropening en gilt. Ook vraagt ze of Daniël even kan komen. Fuck. Daniël. Hij zal me nooit geloven.
'Maia wat moet ik doen Daniël zal me niet geloven, fuck...' Ik wilde alleen bij Maia blijven, meer niet. Nergens heen, niet weggaan. Hier blijven. Maar Daniël zal me zo zien en me dan zeker uit het raam flikkeren. Ik wilde niet vechten, net nu ik heb belooft anders te worden. [sorry dat hij zo kort is]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian

‘Daniel, volgens mij is er iemand in de gang. Maia! Maia!’
Geduldig wacht ik af totdat Ellie is terug gekomen van haar zoektocht naar inbrekers, maar wanneer ze half struikelend terug komt naar haar eigen kamer en me haperend vraagt of ik mee wil komen voel ik mijn bloed stollen in mijn lichaam. De toon waarop Ellie het aan me had gevraagd was totaal niet goed geweest, er was iets geweest waar ze ontzettend van was geschrokken ; aan haar lijkbleke gezicht te zien.
Zonder te aarzelen druk ik Ellie voorzichtig aan de kant en loop zo stil mogelijk over de gang, zodat Ellie’s ouders niet wakker worden van het geluid. Ik had vaker zachtjes moeten doen om de ouders van meisjes niet wakker te maken, maar dit was de eerste keer dat het om zo’n reden was.
‘Maia, wat moet ik doen, Daniel zal me niet geloven, fuck …’
De bekende stem die ik hoor vanuit Maia’s slaapkamer zorgt ervoor dat er een woeste kreet uit mijn keel ontsnapt. Het feit dat hierdoor gestommel komt uit de slaapkamer van Ellie’s ouders neem ik maar voor lief, het gezicht wat bij deze stem hoort zou zich nooit meer in de buurt van dit huis mogen vertonen. Alhoewel er nooit honderd procent bewezen was dat Valerio dit had gedaan wist ik het wel zeker, hier was niet omheen te draaien en ik liet hem niet opnieuw in de buurt van mijn familie komen om ze pijn te doen.
Woedend gooi ik de deur van Maia’s slaapkamer open en gris over de lichtknop, waardoor Valerio en Maia allebei zichtbaar worden en mijn gezicht nog bleker lijkt te worden dan voorheen. Zonder erbij na te denken gris ik Valerio overeind aan zijn schouder en laat mijn vuist vol tegen zijn kaak terecht komen, waarna ik hem los laat en opnieuw mijn vuist in zijn gezicht stomp.
‘VUILE IDIOOT, JIJ GAAT WEG EN KOMT NOOIT MEER AAN MIJN FAMILIE, HEB JE DAT BEGREPEN!?’
De wilde ruk waarmee ik naar achteren wordt geslingerd komt enigszins vanuit het niets, totdat de bulderende stem van Ellie’s vader me verteld onmiddellijk naar de woonkamer te gaan, waarna ik zo’n beetje half de trap af wordt geduwd en halverwege tot stilstand komt. De woede en de adrenaline gieren nog steeds door mijn lichaam, waardoor ik ditmaal mijn vuist tegen de muur langs de trap laat komen en met luide bonken naar beneden storm.

|| Sorry dat ik Valerio misschien heb bespeeld door zich niet te laten verdedigen, maar ik moet op verjaardag dus denk niet dat ik nog een post kan schrijven vanavond. Laat Daniel maar beneden in de woonkamer zitten ;] ||

•

Valerio
Ik hoor het woedende geschreeuw van Daniël en voordat ik überhaupt zelf overeind kon komen werd ik door een ruwe hand overeind gesleurd.
Ik zie een flits en dan hoor ik een klap. Dan komt de pijn, de brandende pijn in mijn kaak. Ik voel hoe een tand loskomt en ik spuug hem uit, terwijl ik merk hoe bloed begint te stromen en in mijn mond vloeit. Het lijkt alsof mijn kaak opzwelt en ik merk dat ik duizelig word maar ik houd me rustig. Nauwelijks kan ik opkijken om me te verdedigen of weer knalt er een vuist in m'n gezicht. De pijn die in mijn neus ontstaat is nog erger dan mijn kaak. Bloed stroomt nu ook vanuit m'n neus naar m'n mond. Mijn hele gezicht zit onder het bloed.
‘VUILE IDIOOT, JIJ GAAT WEG EN KOMT NOOIT MEER AAN MIJN FAMILIE, HEB JE DAT BEGREPEN!?’
Ik laat het over me heen komen. Daniël begreep het niet, hij dacht dat ik niks veranderd was. Maar ik sloeg niet terug, ik keek hoe Daniël, die al weer uithaalde naar mijn gezicht, werd meegenomen door een man die zeker weten de vader van Maia was.
Was ik nou laf? Of juist goed? Een tand was er uit en mijn neus waarschijnlijk gebroken, het brandde als de hel en hij stond scheef, bloedde en was irritant warm.
Ik veegde mijn handen af aan mijn broek, waar rode strepen op achterbleven.
'Maia. Ik ga wel weg, ik richt te veel schade aan aan jouw familie en vrienden. Daniël gelooft me niet, dus de rest ook niet. Je vader zal me zo III kapot slaan en kwaad op jou worden. Niemand zal me geloven!' Zwaar geïrriteerd omdat het ook nooit goed kan gaan voor Maia veeg ik bloed van onder mijn neus vandaan.
Mijn stem is anders, omdat ik bloed moet inslikken. Het is ontzettend veel en de neiging om te kokhalzen probeer ik te weerhouden.

[k moest even iets hebben om de reactie langer te maken dus heb ik hem even veel bloed laten hebben. Hij probeert niet zielig te doen of zo.]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
Daniel? Is hij hier? Wel godver-
'Maia, wat moet ik doen? Daniel zal me niet geloven, fuck.' 'Geen paniek,' probeer ik Val te sussen en streel over zijn wang. Tegelijkertijd ben ik zelf ook in shock. Al helemaal als Daniel in de deuropening staat en een woeste kreet slaakt.
'Daniel, stop! Dit is niet w-' ik kan niet uitspreken, Daniel trekt Val al bij me vandaan en begint in zijn gezicht te stompen. Ik slaak gillend mijn handen voor mijn mond.
'Stop daarmee! Ben je helemaal gek geworden?' Ik vlieg overeind, maar kan niets anders doen dan toekijken.
'VUILE IDIOOT, JIJ GAAT WEG EN KOMT NOOIT MEER AAN MIJN FAMILIE, HEB JE DAT BEGREPEN?' Waarom doet Val niets? Hij moet zichzelf verdedigen. O hemel. Zijn gezicht zit onder het bloed. Dan stormt mijn vader de kamer binnen en trekt Daniel bij Val vandaan. Hij dwingt Daniel om naar beneden te gaan. Tegelijkertijd help ik Val overeind en geef hem een van mijn oude shirts om het bloed mee te tegen te houden.
'Maia. Ik ga wel weg. Ik richt te veel schade aan aan jouw familie en vrienden. Daniel gelooft me niet, dus de rest ook niet. Je vader zal me zo kapot slaan en kwaad op jou worden. Niemand zal me geloven!' Ik schud mijn hoofd, maar mijn vader komt de trap alweer oplopen en wijst zonder enige medeleven naar Val.
'Jij. Ook naar beneden!' 'Pap, je kent hem niet eens!' sputter ik tegen. Mijn vader werpt me zo'n woedende blik toe dat ik er werkelijk van terugdeins. Zo boos heb ik deze man nog nooit gezien.
'Precies, daarom wil ik ook graag weten wat hij in mijn dochters bed doet!' Oh hemel. Mijn vader trekt Valerio aan zijn arm mee naar beneden terwijl mijn moeder Ellie en mij komt halen.
'Dit is jouw schuld,' sis ik naar Ellie. Beneden zitten Daniel en Valerio op de bank. Ik ga naast Valerio zitten, neemt het oude shirt weer uit zijn handen, scheur er een stuk af en begin voorzichtig het bloed van zijn gezicht te deppen terwijl mijn ouders op de stoelen tegenover ons gaan zitten.

everything, in time

Valerio
Het gegil van Maia had ik gehoord maar ik had haar niet kunnen helpen. Ze schud haar hoofd en helpt me met mijn bloed weg te vegen. Het stroomt nog steeds.
'Jij! Ook naar beneden!'
Ik laat me gewoon meenemen, ik wil niet vechten, god hoe kom ik hier uit. Maia en haar vader schreeuwen tegen elkaar. Jammer genoeg is wat haar vader schreeuwt ontzettend logisch. Door deze man word ik naar beneden gesleurd, terwijl ik merk hoe Maia iets tegen haar zusje sist en dan achter ons aan gaat. Ruw word ik op de bank gesmeten, waardoor mijn hoofd accuut begint te bonken. Ik voel hoe Maia mij helpt met mijn bloed, haar ene hand oo mijn schouder, de ander bij mijn gezicht. De warmte van haar huid is zo innemend... Haar ouders kijken ons afwachtend aan. Voorzichtig pak ik Maia's ene hand en leg die op mijn been, zodat ze niet meer bezig is met het bloed weghalen.
'Misschien geloven jullie er niks van. Maar jullie dochter, Maia O'Pry, is toevallig wel de mooiste, liefste, behulpzaamste, grappigste, perfectste meisje ter wereld. Misschien hoef ik dan niet meer uit te leggen waarom ik bij haar was.' De moeder van Maia keek eerst kwaad, maar ik zie dat wat ik zeg haar kalmeert. Dat is pure moederliefde. Iemand die van haar dochter houdt, daar kon ze niet kwaad op zijn.
'Waarom sloeg Daniël jou?' vroeg haar vader kortaf.
'Vroeger was ik anders. Vroeger was ik slecht en handelde verkeerd. Toen ik in die fase was heeft Daniël mij leren kennen. Hij mocht mij niet en toen hij me herkende was hij denk ik bang dat ik Maia iets aan zou doen. Maar ik zou Maia nooit me... nooit iets aandoen.' Eigenlijk richt ik me nu tot Maia. Het is licht in mijn hoofd, door verlies van bloed en het inslikken ervan. Ik probeer rustig te blijven en rechtop te blijven zitten terwijl Maia's vader me peinzend bekijkt, maar dat wordt seconde na seconde lastiger. Mijn lichaam zakt langzaam weg tegen Maia's lichaam en ik houd me aan haar schouder overeind.
'Sorry...' Fluister ik terwijl alles om me heen draait en ik probeer overeind te gaan zitten.

[misschien is het handiger om te doen dat Daniël niet bij dit gesprek is, dan kan het ook gewoon doorlopen]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[ Nee joh, want ik ga toch zo slapen en Fren moet ook nog kunnen reageren. ]

everything, in time

[geheh oke weet je hoe moeilijk het is om val er uit te praten... Ga je nu nog een post maken of morgen?]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian

'Vroeger was ik anders. Vroeger was ik slecht en handelde verkeerd. Toen ik in die fase was heeft Daniel mij leren kennen. HIj mocht mij niet en toen hij me herkende was hij denk ik bang dat ik Maia iets aan zou doen. Maar ik zou Maia nooit me ... Nooit iets aandoen. Sorry ...'
De woede die in mijn lichaam raast wordt alsmaar groter en als ik opmerk dat Ellie nog stilletjes bovenaan de trap staat en me er niet is om ervoor te zorgen dat ik mezelf beheers voel ik de zwarte waas alweer voor mijn ogen glijden en mijn gevoelens wegzakken. De blik van Maia's moeder heeft genoeg gezegd op het moment dat Valerio vertelde over hoe 'perfect' Maia wel niet was ; die mensen moesten eens weten.
'Mag ik jullie dan vertellen,' zeg ik met een ijzige blik op Maia's ouders, 'dat deze persoon hier een aantal weken geleden ervoor heeft gezorgd dat jullie dochter op dit moment niet meer kan dansen en fatsoenlijk lópen?!'
De blik op het gezicht van Maia's ouders zegt genoeg ; geschrokken, verraden en woedend. De blik die de vader van Maia op zijn gezicht krijgt is vergelijkbaar met de mijne ; het enige doel wat hij nog voor ogen heeft is de veiligheid van zijn dochter Maia en de gluiperd die tegen haar aan hangt op de bank. Zijn handen worden als vanzelf tot vuisten gebalt - evenals de mijne - en de moeder van Maia slaat van schrik haar beide handen voor haar mond.
'MIJN HUIS UIT, EN KOM NOOIT MEER TERG'
De bulderende stem van Ellie's vader maakt me enigszins wakker, en zonder pardon stap ik naar voren om Valerio van de bank af te grissen en overeind te houden via een stalen greep rond zijn bovenarmen. Het bloeden was enigzins gestopt, maar het gaf me voldoening dat ik hoogstwaarschijnlijk zijn neus had gebroken bij de tweede klap ; waar mijn rechterhand nog steeds een kloppend gevoel door gaf. Zonder wat te zeggen begin ik Valerio mee te slepen naar de voordeur ; die ik open trek en hem op het stoepje duw.
'Als je nog eens hier komt, en daarmee de veiligheid van Maia en MIJN Ellie in gevaar brengt ... Ben je dood,' sis ik.

|| Ik reageer na half 7 weer, heb stage vandaag, ennn 't topic is volletjes.
Ik heb trouwens Valerio naar buiten gezet, omdat we dat wel 'n gepaste actie ook voor de ouders leek, aangezien je de aanvallen van je dochter niet echt in huis gaat houden ofzo . ||


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 4 maart 2013 - 6:26 ]

•