Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Wel, omdat je me daarnet zo ongeveer hebt aangevallen, vind ik dat ik een langere kus verdien. Ik hou van je.'
Het zachte gegiechel van Ellie doet me zo ongeveer smelten, terwijl mijn handen nog steeds rond haar gezicht zijn gekruld. Voorzichtig - alsof ze bang is dat ik breekbaar ben - drukt ze vervolgens haar lippen tegen de mijne. De beverige zucht die langs mijn keel omhoog komt zetten wordt niet verder uitgedrukt dan een kort, haperend geluidje ; weggevallen in de kus waar Ellie en ik ons op dit moment in bevinden. Mijn handen verplaatsen zich gedachtenloos naar haar heupen, trekken haar zo dichter tegen me aan ; waarna ik mijn armen rond haar tengere lichaam krul en haar kleine kusjes op haar mond begin te geven. Verder durf ik niet te gaan ; wil ik niet gaan - ook al zijn we daar al ooit eerder geweest. De gedachten die rond mijn hoofd spoken dat ik het op dit moment goed moet doen zijn sterker, ik wil het niet weer verpesten ; ik moet het voor elkaar krijgen om tenminst íets goed te doen in mijn leven en dit was het begin.
Opnieuw druk ik mijn voorhoofd tegen die van Ellie, terwijl mijn ademhaling nog steeds zwaar gaat ; echter, ditmaal is het met een andere reden - namelijk het inhouden van mijn verlangens en gevoelens, omdat ik in mijn achterhoofd weet dat Ellie nog jong is...
'Jij maakt me zo kleintje, je bent zo ... onweerstaanbaar, maar toch trek je je eigen plan,' fluister ik zachtjes.
Het was de volle waarheid wat ik had gezegd. Verschillende keren had ik me aan Ellie geërgerd, maar ik had het niet gekund om mijn blik van haar los te rukken of mijn aandacht ergens anders op te richten. Ze deed altijd wat ze zelf wilde en dat intigreerde me, ik zag verschrikkelijk tegen haar op - ook al zou het lang duren voordat ik dat hardop durfde uit te spreken.
'Het spijt me, van alles,' fluister ik dan, terwijl ik er een lichte glimlach uit pers.

•

Ellie O'Pry
Met mijn kus snoer ik de zucht die uit zijn keel naar boven steeg. Het is dat mijn lippen op dit moment druk zijn, of ik zou gelachen hebben. Het zou de perfecte scene zijn voor een of andere comedycartoon. Vervolgens legt hij zijn handen op mijn heupen, een gebaar waar ik van schrik. Alleen al de gedachte dat ik een jongen zou kunnen... Dat ik in staat was om... Zo snel als ik kan duw ik die gedachten weg, Daniel heeft zichzelf onder controle. Nou, hij viel me daarnet aan, en vroeg me hem te zeggen dat hij moest stoppen, omdat hij zelf de beheersing niet had om zichzelf in bedwang te houden. Hij had zich dus niet onder controle, maar ik was sterk en gek genoeg om me dat voor te houden. Toch bleef het idee dat ik Daniel misschien 'zin' gaf, me afschrikken. Opeens voel ik zijn voorhoofd weer tegen het mijne, zijn ademhaling heft veel weg van een mislukte Amerikaanse film waarin ze een seksscene doen bestaan uit geluid en een slaapkamer, maar je ziet de acteurs niet. Nu ik kan, lach ik om mijn eigen labiele gedachten. 'Jij maakt me zo kleintje, je bent zo ... onweerstaanbaar, maar toch trek je je eigen plan,' glimlacht hij. Ik leun een beetje naar achter, zodat ik mezelf op de borst kan slaan en glimlach. Het spijt me, van alles,' fluistert hij. 'Zand erover.' Ik klink kordaat, en leg mijn hoofd op zijn schouder.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Zand erover.'
De kordate manier waarmee Ellie haar hoofd heen en weer knikt laat me weten dat ze nog steeds niet helemaal is bekomen van mijn uitbarsting van een aantal seconden geleden. Het zou een leugen zijn als ik haar zou vertellen dat het nooit meer zou gebeuren, ik wist donders goed dat ik mezelf niet voor de volle honderd procent onder controle had en dat ik op ieder moment van de dag een gigantische uitbarsting zou kunnen krijgen. Vroeger werd dit gedrag tegen gehouden, doordat ik onder de invloed was van drank of drugs ; het was een soort barrière die me in mijn eigen veilige wereld hield en daarmee ook de mensen rondom mij in een veilige wereld. Het was de afgelopen dagen vaker voorgekomen dat ik compleet door het lint was gegaan, het gat naast de deur in mijn studentenkamer was daar het treurige bewijs van.
Ellie's warme huid die tegen mijn schouder drukt voelt prettig aan, waardoor ik opnieuw het lichte gevoel in mijn hoofd voel wat ik zojuist bij het dansen heb gehad. Glimlachend sla ik mijn armen wat steviger rond Ellie's lichaam, waardoor ik haar gemakkelijk in mijn armen omhoog til en vervolgens naar de spiegels loop. In precies dezelfde houding als daarnet - waarbij Ellie op mijn schoot zit en ik op de grond zit met het koele glas tegen mijn rug - laat ik mezelf vervolgens neerzakken.
'Ik breng je zo naar huis,' fluister ik dan zachtjes, terwijl mijn hand langzaam bewegingen over haar rug maakt.
Het was allang tijd voor Ellie om naar huis te gaan ; sterker nog, ze had hier nooit mogen komen maar had het wel voor mij gedaan. Wanneer haar ouders of Maia erachter kwamen was ze zo goed als dood en zou ze de komende tijd helemaal niet meer daar buiten mogen.

•

Valerio
Ik weet niets zeker Ik wil dat je blijft, maar tegelijkertijd wil ik je uit mijn kamer schoppen. Uit mijn leven eigenlijk. Toch wil ik het begrijpen.' Ik blijf naar haar kijken terwijl ze zachter gaat praten. 'Waarom?' Eigenlijk wil ik nu wat zeggen, het uitleggen, maar ik zie aan haar dat ze nog niet uitgesproken is en ik laat haar praten. Meer kan ik niet doen.
'Ik kan me die hele avond niet meer herinneren, ik had nooit geweten dat jij de dader was als jij het me niet net had verteld. Waarom?' herhaalt ze en ik slik terwijl ik mijn ogen sluit. 'En waarom zou je bekennen? Ik had dit liever helemaal niet geweten, voor mijn gevoel was jij de enige die ik nog had en nu ben ik zelfs dat kwijt.'
Even is het stil. 'Omdat ik niet wil liegen. Wil je dan dat ik had gelogen? Dan ben ik minder betrouwbaar. Ik zal het uitleggen, maar je moet me nu geloven. Ik heb je net de waarheid vertelt, nu ook.' Lange tijd ben ik stil terwijl ik naar de goede woorden zoek.
'Meerdere mensen in mijn familie hebben... hebben moordlustige eigenschappen. Mijn oom is geen van hen, maar mijn vader was dat wel. Hij... hij vermoordde mijn moeder toen ik 10 was. Mijn vader zit in het gesticht en ik woon bij m'n oom. Ik heb een lichte vorm van psychopatisme geërfd van mijn vader. Ik heb het minder dan hij heeft, maar toch. Eens in de zoveel tijd krijg ik neigingen om... om zoiets te doen.' Ik bijt op mijn onderlip. 'Als ik hulp had gehad van mijn oom, dan was dit nooit gebeurd. Als ik er om had gevraagd... maar ik vond dat ik me aanstelde, dat was echt het domste om te doen.' Weer ben ik stil. Geloof me, Maia, alsjeblieft.
'Ik kom er niet vanaf, als niemand me helpt. Mezelf in bedwang houden in zo'n periode is net zo moeilijk als een bosbrand doven met een benzine. Maar als iemand me zou helpen...' Ik staar naar de grond met mijn hoofd in mijn handen terwijl mijn ellebogen op mijn bovenbenen rusten.
'Maar wie wil mij nou helpen. Ik heb degene om wie ik het meeste in mijn leven geef bijna vermoord, dus.' Weer zwijg ik.
'Wil je nog meer horen?'

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
Het is stil, maar ik weet gewoon dat Valerio al een antwoord voor me heeft. Hij heeft hier over na moeten denken, tenzij hij er ook nog een kick van krijgt om de reacties te zien van mensen als ze horen dat hij heeft geprobeerd ze te vermoorden. Hoewel, meestal zijn ze natuurlijk dood. Ik heb geluk gehad. Hoeveel zouden er eigenlijk al dood zijn door zijn toedoen?
'Omdat ik niet wil liegen. Wil je dan dat ik had gelogen?' Ja! 'Dan ben ik minder betrouwbaar. Ik zal het uitleggen, maar je moet me nu geloven. Ik heb je net de waarheid vertelt, nu ook.' Weer valt het stil en ik ben niet van plan deze stilte te doorbreken. Ik ben nog steeds misselijk en mijn handen trillen. Ik weet niet wat ik met mijn handen moet doen en leg er dan maar één onder de deken terwijl ik op de nagels van de ander begin te bijten.
'Meerdere mensen in mijn familie hebben... hebben moordlustige eigenschappen. Mijn oom is geen van hen, maar mijn vader was dat wel. Hij.. hij vermoordde mijn moeder toen ik 10 was. Mijn vader zit in het gesticht en ik woon bij m'n oom. Ik heb een lichte vorm van psychopatisme geërfd van mijn vader. Ik heb het minder dan hij heeft, maar toch. Eens in de zoveel tijd krijg ik neigingen om... om zoiets te doen.' Hij bijt op zijn onderlip, iets wat ik normaal één van de meest sexy handelingen vind die een man kan doen. Al helemaal als het zo'n knappe man is als Valerio. Nu doet het me echter niets.
'Als ik hulp had gehad van mijn oom, dan was dit nooit gebeurd. Als ik er om had gevraagd... maar ik vond dat ik me aanstelde, dat was echt het domste om te doen.' Ik maak een spottend geluidje. No shit, Sherlock. Captain Obvious en al die andere overduidelijke mensen. Dat hele verhaal dat zijn ouders op vakantie waren was dus ook gelul. Natuurlijk vind ik het wel zielig dat hij met zo'n ouder is opgegroeid en daardoor zijn moeder is verloren, maar het neemt toch niet alle woede weg.
'Ik kom er niet vanaf, als niemand me helpt. Mezelf in bedwang houden in zo'n periode is net zo moeilijk als een bosbrand doven met benzine. Maar als iemand me zou helpen. Maar wie wil mij nou helpen? Ik heb degene om wie ik het meeste in mijn leven geef bijna vermoord, dus. Wil je nog meer horen?' Hij zwijgt. Ik zwijg. Ik moet nadenken en probeer alles op een rijtje te krijgen, maar het lijkt wel hopeloos, dus geef ik het op en knik.
'Ja. Ik wil weten hoeveel. Hoeveel mensen zijn er door jou gestorven?' En hoeveel gáán er nog sterven? Denk ik erachteraan. Iemand moet hem helpen. Ik! Ben je gek? De engel zit op mijn ene schouder, terwijl de duivel op de ander zit. Ze voeren een hele discussie en ik krijg er hoofdpijn van. Mijn keel is droog en ik schraap hem even.
'Ik zou je willen helpen.' Godverdomme, nee, protesteert de engel. Dit is waarschijnlijk het stomste wat ik kan doen, maar ik wil het. Ik hou van Valerio, ik kan er niets aan doen. Het kan ook komen dat ik nog steeds niet helemaal besef, of eigenlijk geloof, dat Valerio de dader is. Zie het als een drugsverslaving. Valerio is mijn drug.
'Ik weet alleen niet hoe. Als je mij, van wie je zegt dat je daar het meest om geeft, al aanvalt, hoe moet ik je dan ooit beschermen tegen vreemdeling? Of eigenlijk, hoe bescherm ik hen tegen jou?' En daar komt nog bij dat ik boos op je ben. Zelfs nu ik weet hoeveel je om me geeft. Ook dat durf ik niet hardop te zeggen.
'En wie zegt dat je mij niet weer aanvalt? Deze keer had ik geluk dat Ellie en Daniel in de buurt waren, Val, maar die zullen er niet altijd zijn en hoewel er inderdaad momenten zijn dat ik liever dood ben dan .. dit, zoals ik nu ben, zijn er ook momenten dat ik dat absoluut niet wil. Sterven, nee bedankt. Ik wil zeker kunnen zijn van mijn eigen veiligheid.'

everything, in time

Valerio
'En wie zegt dat je mij niet weer aanvalt? Deze keer had ik geluk dat Ellie en Daniel in de buurt waren, Val, maar die zullen er niet altijd zijn en hoewel er inderdaad momenten zijn dat ik liever dood ben dan .. dit, zoals ik nu ben, zijn er ook momenten dat ik dat absoluut niet wil. Sterven, nee bedankt. Ik wil zeker kunnen zijn van mijn eigen veiligheid.' Fuck, ze had gelijk. Ze had heel erg gelijk.
'Ik heb... Maia, 4 mensen om het leven gebracht. Een iemand had mijn beste vriend gemarteld, de andere drie waren... Dat was vroeger. Ik ga veranderen. Als jij mij helpt vermoord ik niemand echt. Geloof me. Of je gelooft me niet. Als je me niet meer gelooft zul je nooit meer zien. Echt niet.' Ik heb trillende handen, merk ik. Mijn hele lijf wilde maar een ding. Dat Maia me vertrouwde, in me geloofde en hetzelfde voelde voor mij als ik voor haar. Ik keek naar haar lippen, ik had de aandrang om haar te kussen, maar ze wilde dat vast niet.
'Maak je keuze.'
Ik sloot mijn ogen en leunde achterover. Ik lag op de stoel, reddeloos verloren als Maia me niet zou geloven. Ik vouwde mijn handen in een en wachtte.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
Daniel heft me een stukje in de lucht, en draagt me naar de spiegels. Hij gaat zitten, zodat ik weer op zijn schoot zit en hij zegt: 'Ik breng je zo naar huis.' Ik wil tegenspruttelen, maar weet dat hij gelijk heeft. 'Maar ik wil bij jou blijven,' zeg ik zachtjes. Ook al weet ik dat ik naar huis moet, dat ik daar eigenlijk nooit had moeten weggaan. 'Wacht, nee. Nog één keer.' Met diepe zucht en na een korte kus, sta ik op en leg Les Temps des Cathédrales op. Dat lied is nog steeds mijn favoriet, ook al is het al een hele tijd geleden dat we het nog echt eens dansten. 'We moeten de groep weer bij elkaar brengen, we moeten repeteren voor de voorstelling. Want die wil ik dansen, voor Maia,' fluister ik en druk op play. De muziek schalt meteen door de ruimte en ga klaar staan voor de routine. Maar als Daniel blijft zitten, laat ik de mooie muziek spelen, en ga weer op Daniels schoot zitten. 'Zou jij het niet zien zitten om weer opnieuw te beginnen? Ik weet niet, ik denk dat het ons allemaal weer een beetje op weg zou helpen.' Als de muziek de finale haalt, en de zanger enkele akkoorden de lucht in vliegt, een stuk waar ik een zwak voor heb, leg ik mijn hoofd weer op Daniels schouder. 'Daniel, je mag niet boos worden, maar ik moet je de vraag stellen. Soms heb ik het gevoel dat ik niets meer voor je ben dan gewoon gezelschap. Maar jij bent zó veel meer voor mij dan dat. Jij bent degene waarvan ik hou.' Mijn stem sterft weg, de zanger overtreft mijn stemgeluid en ik verberg mijn gezicht in Daniels hals.

[Vervolg komt.]

[ bericht aangepast op 1 maart 2013 - 20:24 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Maar ik wil bij jou blijven. Wacht, nee. Nog één keer.'
Ellie drukt een vederlichte kus op mijn lippen, waarna ze opnieuw uit mijn schoot krabbelt en Les Temps des Cathédrales opzet met behulp van de stereotoren. Glimlachend zie ik toe hoe haar gehele uitdrukking lijkt te veranderen bij het aanhoren van de eerste tonen, wat overduidelijk maakte dat dit haar lievelingsliedje was. Hoogstwaarschijnlijk mede door het feit dat ze hier samen met mij op had gedanst, ook al was dat alweer een hele periode geleden.
'We moeten de groep weer bij elkaar brengen, we moeten repeteren voor de voorstelling. Want die wil ik dansen, voor Maia.'
De glimlach verdwijnt langzaam van mijn gezicht op het moment dat Ellie over Maia begint, aangezien Maia en ik eigenlijk twee tegenpolen van elkaar zijn ; we hebben allebei hetzelfde doel, dansen en de groep beschermen - maar daarintegen is zij het lieve engeltje en ben ik de duivel. Echter, het feit dat we twee tegenpolen zijn van elkaar betekent niet dat ik niet om haar geef. Sterker nog ; zij was waarschijnlijk degene die na Ellie mijn grootste aandacht zou krijgen, omdat zij ook degene was die de groep bij elkaar hield. Het gevoel dat Ellie weer op mijn schoot glijdt haalt me weg uit mijn gedachten, waardoor ik even verbaasd met mijn ogen knipper.
'Zou jij het niet zien zitten om weer opnieuw te beginnen? Ik weet niet, ik denk dat het ons allemaal weer een beetje op weg zou helpen. Daniel, je mag niet boos worden, maar ik moet je de vraag stellen. Soms heb ik het gevoel dat ik niets meer voor je ben dan gewoon gezelschap. Maar jij bent zó veel meer voor mij dan dat. Jij bent degene waarvan ik hou.'
Mijn handen - die lichte bewegingen aan het maken waren over Ellie's rug - bleven doodsstil op hun plaats liggen op het moment dat Ellie haar woorden had uitgesproken. Deze vraag flitste al een aantal dagen door mijn gedachten ; hield ik werkelijk van Ellie of was zij gewoond egene die mij kon helpen om bovenop mijn oude leven te komen? Zuchtend druk ik mijn wang tegen haar haren en begin haar zachtjes heen en weer te wiegen.
'Ik -,' begin ik dan haperend, waarna ik mijn keel even schraap om de lichte trilling eruit te halen.
'Ik ben in de war, Ellie. Ik vind het moeilijk om mijn werkelijke gevoelens onder ogen te komen, omdat ik eerlijk gezegd niet weet hoe het allemaal voelt. Ik heb nog nooit ... dít voor een meisje gevoeld, ik hield ze altijd op afstand omdat ze me uiteindelijk alleen maar pijn konden doen ... Maar jij bent anders, ik ... Ik weet het niet,' fluister ik dan zachtjes.

•

Ellie O'Pry
Zijn handen blijven hangen, midden op mijn rug. Even ben ik bang van zijn reactie. Ik had het niet moeten vragen. Wat wilde ik ermee bereiken? Wat wilde ik doen? Iets kapot maken waarvan ik net een glimp had opgevangen? Was dat mijn bedoeling? 'Ik - Ik ben in de war, Ellie. Ik vind het moeilijk om mijn werkelijke gevoelens onder ogen te komen, omdat ik eerlijk gezegd niet weet hoe het allemaal voelt. Ik heb nog nooit ... dít voor een meisje gevoeld, ik hield ze altijd op afstand omdat ze me uiteindelijk alleen maar pijn konden doen ... Maar jij bent anders, ik ... Ik weet het niet,.' Met een glimlach laat ik mijn ingehouden adem los. 'Dat is geruststellend,' fluister ik zachtjes. Mijn hoofd zegt dat ik er sarcasme overheen moest overheen strooien. Met bakken en bakken, zodat het van mijn woorden zou druipen. Maar ik wilde niet alles ruineren door de verkeerde intonatie in mijn zinnen te verwerken. 'Ik hou je, Daniel.' Mijn aandacht gaat naar zijn lippen, en ik druk de mijne tegen zijn volmaakte exemplaren. Ik leg mijn hand in zijn hals en druk mezelf een beetje dichter tegen hem aan. Hier waren we ooit al geweest, op dit punt. Ik had er geen problemen mee, zolang ik 'de gedachten' maar kon verdringen.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 20:17 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Dat is geruststellend. Ik hou van je, Daniel.'
Glimlacht sta ik toe dat Ellie haar zachte lippen tegen de mijn drukt en haar lichaam vervolgens wat dichter tegen het mijne op laat glijden. Mijn armen krullen zich perfect rond haar tengere lichaam, terwijl ik mijn gedachten naar de achtergrond verschuif en mezelf verdrink in de geweldige kus die ze me op dit moment geeft. Het verlangen om mijn mond voorzichtig te openen en de rustige kus over te laten gaan in een hevige zoen spelen steeds meer de kop op ; waardoor het voor een teken is om haar kleinere kusjes te geven en uiteindelijk mijn voorhoofd weer tegen het hare te drukken. Het laatste wat ik op dit moment zou willen doen was te snel gaan bij Ellie ; omdat ik haar niet af wilde schrikken nu ik haar zo hard nodig had.
'Ik ... Ik ... Ik vind jou ook heel leuk Ellie,' fluister ik zachtjes.
Het grote 'ik hou van je' uitsproken was nog onmogelijk voor me, dat had ik nog nooit eerder gedaan en dat zou nu ook niet zomaar in een keer kunnen. Voorzichtig druk ik Ellie nog wat dichter tegen mijn lichaam aan, waardoor er weer bekende verlangens door mijn onderbuik beginnen te spoken die ik angstvallig weg probeer te drukken.
'Zal ik je zo naar huis brengen?' vraag ik dan snel.

|| Sorry voor de korte pooost! ||

•

|Maakt niet uit. Ik moet mijn best doen om de lengte van jouw korte posts te halen. (: Ellie komt, alleen niet meer vandaag. Het spijt me.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ellie O'Pry
Daniel lijkt te twijfelen. Op sommige momenten verliest hij zich in de kus, andere momenten lijkt hij weg te trekken. Waarover twijfelt hij? Wat doe ik verkeerd? 'Ellie,' fluistert een stem in mijn hoofd. 'Je doet alles verkeerd. Hier zijn, is fout. Hier blijven, is fouter. Met Daniel zijn, is het allerfoutst. Daniel kussen en hem graag zien is een doodzonde.' Met alle macht die ik verzamelen kan, duw ik het stemmetje weg. Ik hou van hem, heb daar recht toe en ben gelukkig in zijn aanwezigheid. Opeens, ik was geheel in mijn gedachten verzonken, geeft Daniel me kleinere, vederlichte kusjes en uiteindelijk leunt zijn voorhoofd tegen dat van mij aan. 'Ik ... Ik ... Ik vind jou ook heel leuk Ellie,' zegt hij zacht. Ik glimlach, mijn ademhaling is nog steeds onregelmatig. Ook al was het slechts een kleine kus, ik was helemaal verloren gegaan in het geluid van Daniels hartslag, en de zwoele smaak van zijn lippen. De vreemde kriebeling in mijn buik was ook een factor van mijn ademhaling die nog steeds niet helemaal van het hemelse moment was bekomen. 'Ik vind jou ook heel leuk,'fluister ik. Hij heeft gelijk, ik hoef niet meteen volle gas vooruit te gaan met 'Ik hou van je' en kussen. Wacht, was ik te ver gegaan? Nee natuurlijk niet, Daniel is al lang ontmaagd en heeft natuurlijk al een heleboel meisjes in zijn bed gehad. Hij heeft met hen dingen gedaan waarvan ik misselijk wordt, gewoon omdat ik het een redelijk afstotelijk onderwerp vind. Maar onschuldig gekus is niet hetzelfde als een heuse vrijpartij. 'Zal ik je zo naar huis brengen?' vraagt Daniel dan. Hij haalt me op die manier uit mijn piekeren, en ik knipper even met mijn ogen, aangezien ik in de verte staarde. 'Ik zou bij jou willen blijven,' fluister ik. 'Al moet ik wel naar huis, ik kan niet anders.' Even slik ik. 'Je had het niet van me verwacht? Misschien heb je wel gelijk. Het gaat te snel.'

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 21:52 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
'Ik heb... Maia, 4 mensen om het leven gebracht. Een iemand had mijn beste vriend gemarteld, de andere drie waren... Dat was vroeger. Ik ga veranderen. Als jij mij helpt vermoord ik niemand echt. Geloof me. Of je gelooft me niet. Als je me niet meer gelooft zul je nooit meer zien. Echt niet.' Vier? Mijn mond valt bijna open. Goed, die eerste had het misschien verdiend, maar het ook werkelijk doen is een tweede. Ik had de vijfde kunnen zijn, zou hij dat gezien hebben als een mijlpaal? Veel mensen zien vijf als een mooi, rond getal, het zou kunnen.
'Vier mensen,' herhaal ik zacht. Ik kan hem even niet meer aankijken en laat mijn ogen daarom door de kamer glijden. Ik zou het eens moeten verven, de licht paarse kleur staat me niet langer meer aan. Misschien is rood wat, op één muur dan. Rood, de kleur van bloed. Bloed dat Valerio meerdere keren heeft laten vloeien. Ik moet hem echt wegsturen, maar wat ga ik daarna doen dan?
'Maak je keuze.' Ik werp hem een boze blik toe. 'Fok me niet zo op, laat me nadenken,' antwoord ik sissend. Ellie is vast nog boos op me, en anders ik wel op haar, Callie en Jon zijn volgens mij te druk met elkaar, ik zou me daar in ieder geval derde wiel voelen, en Daniel zit al helemaal niet op me te wachten. Ik zou helemaal alleen zijn. Eigenlijk heb ik helemaal geen keuze.
'O fuck.' Ik zucht diep en rol met mijn ogen. 'Vooruit dan. Ik ga hier spijt van krijgen, geloof ik, maar ik ga je helpen. Dat betekent niet dat ik je ook meteen vergevn heb, laat dat duidelijk zijn. Ook is dit wel écht je laatste kans, Val. Een kleine, verkeerde beweging en het is helemaal voorbij.' Deze gast heeft heel veel geluk dat ik hem zo vreselijk leuk vind, ik hoop dan ook dat hij beseft hoeveel ik nu voor hem over heb. Ik ben compleet gestoord.
'Kom,' fluister ik dan een stuk zachter en sla de dekens een stukje open. 'Ik heb je gemist.'

[ bericht aangepast op 3 maart 2013 - 12:17 ]

everything, in time

| Ellie gaat de boel eens goed op stelten zetten, van zodra Shooter gereageerd heeft. |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

‘Ik vind jou ook heel leuk.’
Glimlachend druk ik mijn lippen tegen Ellie’s voorhoofd, hopelijk had ik haar niet in verlegenheid gebracht door het feit dat zij al kon zeggen dat ze van me hield. Diep in mijn gedachten wist ik wel dat ik het zou kunnen proberen om te zeggen, maar dat het dan niet meer dan lege woorden zouden zijn zonder enige inhoud. Het feit dat ik nog steeds bang was om gekwetst te worden en Ellie uit mijn handen te zien glippen was nog steeds groter dan de wil om haar direct mijn liefde te verklaren. Daarnaast vond ik het nog steeds ontzettend moeilijk om mijn gevoelens een plek te geven en het een daadwerkelijke naam te geven.
‘Ik zou bij jou willen blijven. Al moet ik wel naar huis, ik kan niet anders. Je had het niet van me verwacht? Misschien heb je wel gelijk. Het gaat te snel.’
Mijn gedachten over het feit dat ik hoogstwaarschijnlijk Ellie in verlegenheid had gebracht door het niet durven te zeggen van de vier simpele woorden wordt nu werkelijkheid. Haar stem trilt zachtjes, waardoor er ontzettend dreun tegen mijn borst wordt gegeven – alsof alle lucht er in een klap werd uitgeslagen. Haperend doe ik een aantal pogingen om een zin te beginnen, waarna ik mijn hoofd schud en met Ellie – nog steeds in mijn armen – voorzichtig overeind kom en naar de uitgang van de danszaal loop. De koele buitenlucht doet me ontzettend veel goed, waarna ik Ellie voorzichtig op haar voeten laat glijden en haar hand in de mijne laat glijden.
‘Het gaat niet te snel, kleintje. Het is gewoon zo dat ik – Ik weet niet zo goed hoe ik met mijn gevoelens om moet gaan omdat ik ze jarenlang heb weggestopt. Het komt wel, het gaat bij mij alleen wat langzamer dan bij jou…’

•