Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ellie O'Pry
'Ik zit vol verrassingen. Je zal vaker van me versteld staan. Ik dans niet alleen als ik hier ben, ik dans overal ; thuis, op mijn werk, in de discotheek...' Ik moet lachen om de eerste zin. Er mist alleen nog een ietwat vreemde wenkbrauwwiebel, en het zou compleet zijn. Uiteindelijk hak ik de knoop die in mijn maag zit door. 'Wat denk je? Ed Sheeran, Taylor Swift of toch maar iets klassieks? Vivaldi of Mozart?' Ik ben opgestaan en wandel nu naar de geluidsinstalatie. Toch ben ik dan maar van Daniels schoot gestapt, uit de angst dat mijn gevoelens niet wederzijds zijn. Dat ik voor hém niets meer dan gezelschap zou beteken, dat zou me breken. 'Dus, wat wil je? Ik bedoel, ik dans de laatste tijd niet, en ik mis het. Mij hoor je niet klagen, welke keuze je ook maakt.' Ik zit vol verassingen...
Zijn woorden doen me rillen. Bedoelde hij er iets mee? Positief/negatief? Was het voor mijn bedoeld? Of voor iemand anders, Zuchtend geef ik het op om erover na te denken, en laat mijn handen over de stapel cd's gaan. 'We hebben ook Damien Rice, Gomez, Bieber, sinds wanneer zit One Direction tussen de stapel cd's? En wat in hemelsnaam doet Ramstein hier? Op zulke muziek kan je toch helemaal niet dansen?'

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Wat denk je? Ed Sheeran, Taylor Swift of toch maar iets klassieks? Vivaldi of Mozart?'
Enigszins teleurgesteld merk ik op dat Ellie zich losgeworsteld heeft uit mijn greep en inmiddels mijn schoot heeft verlaten om naar de stereotoren in de hoek van de zaal te lopen. Glimlachend krabbel ik dan ook snel overeind, wetend dat het niet lang meer zal duren voordat het lichte gevoel dat het dansen me heeft gegeven uit mijn gedachten zal verdwijnen. Op het moment dat dat zou gebeuren zou ik al mijn spieren weer aanspannen en net een junkie lijken die niet af kan kicken - wat ik werkelijk ook ben.
'Dus, wat wil je? Ik bedoel, ik dans de laatste tijd niet, en ik mis het. Mij hoor je niet klagen, welke keuze je ook maakt. We hebben ook Damien Rice, Gomez, Bieber, sinds wanneer zit One Direction tussen de stapel cd's? En wat in hemelsnaam doet Ramstein hier? Op zulke muziek kan je toch helemaal niet dansen?'
Voor het eerst in dagen hoor ik een bulderende lach over mijn lippen rollen ; en niet zomaar een lach, hij is gemeend, echter kan hij haast niet worden en de pijn in mijn maag geeft aan dat het pijn doet om zo hard te lachen ; maar ik twijfel er niet over om te stoppen. Ellie's verbaasde gezicht zorgt ervoor dat ik nog harder begin te lachen en uiteindelijk grinnikend op haar af begin te lopen.
'Kleintje, je kan óveral op dansen. Muziek is muziek, je moet het gewoon door je lichaam voelen stromen.'
Mijn hand glijdt even over Ellie's wang waarna ik de stapel cd's uit haar handen overneem en er op goed gevoel een uit trek. Niet veel later schallen de dreunen van Macklemore's ; Thrift Shop door de danszaal. Direct vloeit het gevoel dat ik midden in de discotheek sta door me heen en de danspassen die erachteraan volgen lijken als vanzelf te gaan. Glimlachend blijf ik Ellie ondertussen aankijken.
'Je moet 't voelen kleintje,' fluister ik dan glimlachend.

•

Ellie O'Pry
Ik sta met mijn rug naar Daniel toe, en schrik dus als ik zijn lach opeens achter me hoor. Tot mijn verbazing, heeft Daniel een gemeende, brede glimlach om zijn lippen en voor het eerst sinds mensenheugenis, hoor ik Daniel echt oprecht lachen. 'Kleintje, je kan óveral op dansen. Muziek is muziek, je moet het gewoon door je lichaam voelen stromen.' De vrolijkheid, de nieuwe, onverwachte vrolijkheid in zijn stem kan je niet ontgaan. Zijn vingertoppen strijken even over mijn kaak, een vederlichte stroom vlinder doet zijn intrede in mijn hoofd en buik. Daniel trekt de cd's uit mijn handen en kiest er op goed gevoel, zo lijkt het, eentje uit. Niet veel later dreunt een onbekend nummer door de boxen. Daniel laat zijn lichaam meteen meedeinen op het ritme, vervolgt zijn eigen pasjes met bewegingen die nog sneller gaan dan de vorige en een nog beter concentratie vergen dan de voorgaande. 'Je moet 't voelen kleintje,' zegt hij dan zachtjes. De beat heeft al invloed op mijn voeten, ik tik mijn tenen op en neer. Als de muziek in mijn oren en hoofd zit, begrijp ik wat Daniel bedoelt. Je moet de beat binnenlaten. Voor de grap, begin ik de routine van Het Zwanenmeer, mits enkele aanpassingen te dansen. De momenten dat ik mezelf zie dansen zie ik eruit alsof ik gek ben, maar ik vermaak me prima. Als de muziek stopt, giechel ik zachtjes0 'Aan mij om een numeer te kiezen!' gil ik door mijn lachen neer. Ik voel me dronken. Zie je wel dat dansen dezelfde werking heeft als alcohol? Alleen is het niet zo belastend voor de lever. Ik leg Let Her Go - Passenger op, en dans de aangeleerde routine. Wél zoals het moet, en mits je hier en daar een oogje dichtknijpt, perfect.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

Glimlachend zie ik toe hoe Ellie de muziek langzaam in haar lichaam en gedachten laat stromen en het gevoel om het eruit te laten in de vorm van dansen niet meer kan tegenhouden. Het zou sneller gaan als ze vaker verschillende soorten muziek zou luisteren ; dat had ik zelf aan de levende lijve ondervonden. Je zou mij maar voor een aantal seconden in een discotheek neer moeten zetten en ik zat zo in mijn eigen wereld waar alleen ikzelf en dansen bestonden. De alcohol en de drugs waren degene die mij uit die wereld hielden als ik werkelijk op stap ging, omdat ik me op dat moment moest concentreren op mijn vrienden en op het versieren van meisjes - wat uiteindelijk altijd zou lukken.
'Aan mij om een nummer te kiezen!'
Ellie's gegiechel laat me nog breder glimlachen ; ik weet precies hoe ze zichzelf op dit moment voelt, de roes die ze in haar hoofd voelt hangt is te vergelijken met een dronken gevoel - alsof je hele hoofd is opgevuld met grote, witte watten die niets anders meer door laten dan de muziek. Het liedje wat Ellie vervolgens in de stereotoren laat glijden is veel rustiger dan de mijne van net, waardoor het discotheek gevoel langzaam uit mijn hoofd sijpelt en ik een rustigere manier van dansen begin aan te nemen. Deze routine hadden we verschillende keren met de dansgroep geoefend, omdat Milenka van mening was dat we meer moderne muziek moesten luisteren in plaats van alle standaard balletstukken.
Nadat ook de tonen van Ellie's liedje zijn weggestorven laat ik mezelf half achterover vallen op de dansvloer en blijf zo zachtjes grinnikend liggen. Het verlangen om nu dronken of stoned te worden is veel groter dan daarnet, enkel en alleen omdat ik weer iets heb gevoeld van de lichte roes.
'Kleintje, kom eens, je moet me even afleiden,' mompel ik grinnikend, terwijl de gelukzalige glimlach op mijn gezicht blijft hangen.

•

Ellie O'Pry
Daniel gaat halvelings zitten. Ik weet eigenlijk niet of hij zit, of iets anders doet. 'Kleintje, kom eens, je moet me even afleiden,' zegt hij vervolgens. Doordat het in zijn gelach verweven is, moet ik moeite doen om het te verstaan. Uitendelijk heb ik de woorden kunnen ontsijferen, en ze in de juiste volgorde zetten. Even slik ik, omdat Ik niet goed weet wat anders te doen. 'Ik wil niet ophouden met dansen,' mompel ik zachtjes. 'Ik wil slowen met de jongen waarvan ik hou, ook al is die te oud.' Het is dat ik nog nooit een duppel alcohol in mijn lijf heb gehad, of ik zou zeggen dat ik echt dronken ben. 'Had ik dit nu werkelijk gezegd? Ik kan mijn tong er wel afbijten en loop naar de stereo. Het liedje dat je hoort, is een liedje waarop een routine gedanst wordt die hélemaal solo dient gedanst te worden. Omdat ik deze act had op de show, kén ik het dansje het best. Mijn hart, ziel, en dronken lichaam verlies ik allemaal in de noten, in de melodie van de balade die door de danszaal galmt. Mijn kaken zijn rodd, deels van de inspanning, deels van schaamte. Ik had dingen gezegd die niet gezegd hadden moeten worden.

|Ik wil even Daniels reactie weten... Daarom is 'ie kort.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

'Ik wil niet ophouden met dansen.'
Glimlachend kom ik half overeind - waardoor ik leunend op mijn onderarmen naar Ellie lig te kijken, klaar om aan te geven dat we dan niet stoppen met dansen maar juist door blijven gaan ; als dat is wat zij het liefste zou willen doen.
'Ik wil slowen met de jongen waarvan ik hou, ook al is die te oud.'
Versteend blijf ik halfjes op de plotseling ijskoude vloer van de danszaal liggen, terwijl Ellie naar de stereotoren loopt en een liedje opzet waarvan ze een solo routine kent. Zonder verder nog wat te zeggen loopt ze naar het midden van de danszaal, waar ze perfect aan haar routine begint - terwijl haar kaken langzaam rood beginnen te worden ; wat niet alleen toe te wijzen is aan de inspanning die de routine van haar vergt. Langzaam voel ik mijn ademhaling weer op gang komen, terwijl mijn aangespannen spieren langzaam tot rust komen.
De gedachten die op dit moment in mijn hoofd spoken zijn op geen enkele manier tot rust te brengen. Mijn huid lijkt haast in brand te staan wanneer ik mezelf binnen een enkele seconde omhoog hijs en met grote passen op Ellie af stap. Haar routine wordt ruw onderbroken op het moment dat ik mijn handen strak rond haar bovenarmen sla en mijn - inmiddels zwart geworden - ogen op haar gezicht richt.
'Zeg me te stoppen Ellie,' brom ik dan zachtjes, terwijl mijn handen zachtjes trillen.
'Zeg. Me. Te. Stoppen.'

•

[ik zat gewoon bijna te huilen, Val is echt... Zielig ]

Valerio
Ik hoor hoe ze tegen me praat, tegen me schreeuwt en hoe ze overgeeft. Ik zie alles in een dikke waas, alsof ik ben omgeven door een grote hoeveelheid dikke mist. Het enige wat ik wil is Maia troosten. Maar ik durf niet. Dan schreeuwt ze het. De woorden. Dat ze me niet meer wil zien. Nooit meer. Ik zie de angst in haar ogen en hoor hem in haar stem, ze dringen als messen door de mist heen en ik merk ze meteen. Maar ze meent het en ook dat hoor ik. 'Dat wist ik. Maar...' Ik slik.
'Mocht je willen weten waarom. Zoek op hoe psychopaten in elkaar zitten. ze zijn ziek, Maia. In hun hoofd. Ik ben ziek. Ik wilde er wat aan doen toen ik jou leerde kennen maar... Dat heeft geen zin want je wil me niet meer zien, en dat wist ik.' Nog de laatste keer kijk ik haar aan, met een blik vol pure wanhoop, angst en liefde. Dan draai ik me om. In een paar stappen ben ik bij het raam en sla mijn benen over het kozijn. Zwijgend kijk ik naar beneden. Deze sprong overleefde ik wel. Ik zat met mijn handen om het kozijn. Langzaam liet ik los en ik sprong naar beneden.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
'Dat wist ik. Maar...' Val stamelt en ik kijk hem zowel boos als afwachtend aan.
'Mocht je willen weten waarom. Zoek op hoe psychopaten in elkaar zetten, Maia. In hun hoofd. Ik ben ziek. Ik wilde er wat aan doen toen ik jou leerde kennen, maar... Dat heeft geen zin want je wil me niet keer zien, en dat wist ik.' Wauw, hij is vast de slimste thuis.
Nog één keer kijkt hij me aan met een blik waar hij gelijk medelijden meekrijgt. Dan staat hij op, loopt naar mijn raam en neemt plaats op de vensterbank.
'Val, w-' te laat. Hij springt. Ik hoor niets, stilte. Is hij dood? Paniek omarmt me. Ik heb Val nog steeds nodig. Ik kan het niet helpen, ik ben volledig verslaafd aan hem; nog steeds.
'Val!' Ik pak mijn benen een voor een vast en plaats ze op de grond. Dan doe ik een goede poging om op te staan. Heel even balanceer ik op mijn voeten, maar dan val ik neer. Ik kan me nog net vasthouden aan het kozijn.
'Val wacht! Ik wil het niet opzoeken op internet, ik wil het van jou horen. Zeg iets, alsjeblieft?' Hij moet me helpen, ik kan hier niet zo blijven zitten. Is hij oké?

everything, in time

Valerio
Toen ik beneden was, merkte ik zelf dat ik niet het goede had gedaan. Terug, ik wilde terug. Maar Maia wilde toch niet... Wat was dat voor geluid? Maia's stem? Ik wist het zeker. Zou ze me vloekend toeschreeuwen dat als ze me nog een keer zou zien dat ze dan de politie...
'Val, wacht! Ik wil het niet op internet opzoeken. Ik wil het van jou horen! Zeg iets, alsjeblieft?' Klinkt er wanhopig. Hoezo wispelturig, denk ik terwijl ik naar mijn motor loop. Maar ik kan het niet. 'Maia! Je bent echt geweldig.' ookal zou ze dat van mij wel niet willen horen.
'Het is goed. Ik kom terug.' Binnen een minuut sta ik op het raamkozijn en spring er van af. Maia ligt languit op de grond. Was ze gevallen? Even dacht ik niet meer aan dat ze kwaad was. Ik hielp haar voorzichtig overeind en toen ze weer op haar bed zat, besefte ik het weer. Ik nam afstand en ging op haar bureastoel zitten. Eerst keek ik naar mijn handen maar vrijwel meteen keek ik naar Maia.
'Weet je het zeker? Of moet ik weggaan.'

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Maia O'Pry
'Maia! Je bent geweldig.' Wie ik? Oh alsjeblieft zeg. Ik kan niet eens zelf opstaan. 'Het is goed, ik kom terug.' Ik voelde niets. Of eigenlijk voelde ik zoveel, dat ik niet meer precies wist wat ik nu eigenlijk voelde. Blijdschap aan de ene kant, woede aan de andere kant en schaamte aan een derde kant. Vooral omdat ik, terwijl hij mijn kamer weer binnen kwam gelopen, languit op de grond lig. Ik durf hem dan ook niet aan te kijken. Eerst wil ik tegenstribbelen als hij me helpt, klote verlamming, maar ik bedenk me dat ik anders onmogelijk terug in bed zal komen. Tenzij mijn ouders komen kijken.Shit, mijn ouders! Dat wordt zachtjes praten dan.
Val neemt een gepaste afstand en gaat op mijn bureaustoel zitten. Vrijwel direct daarna boort hij zijn sterke blik in de mijne.
'Weet je het zeker? Of moet ik weggaan.' 'Ik weet niets zeker Ik wil dat je blijft, maar tegelijkertijd wil ik je uit mijn kamer schoppen. Uit mijn leven eigenlijk. Toch wil ik het begrijpen.' Ik frons mijn wenkbrauwen en mijn stem wordt zacht, bijna gefluister. 'Waarom?' In de misdaadseries kun je het altijd zien aankomen, je ziet dat de dader zich verdacht gedraagt, maar bij Valerio heb ik niets gemerkt.
'Ik kan me die hele avond niet meer herinneren, ik had nooit geweten dat jij de dader was als jij het me niet net had verteld. Waarom?' herhaal ik. 'En waarom zou je bekennen? Ik had dit liever helemaal niet geweten, voor mijn gevoel was jij de enige die ik nog had en nu ben ik zelfs dat kwijt.'

everything, in time

Ellie O'Pry
Ik slaak een gil als Daniel zijn hand rond mijn arm spant. 'Zeg me te stoppen, Ellie.' Zijn stem is niets meer dan angstaanjagend gebrom en de afwezige blik in zijn ogen zorgt ervoor dat ik zowat verteer van angst. Wat gaat hij doen? 'Zeg. Me. Te. Stoppen.' Een ogenblik kijk ik hem smekend aan, maar dan uit pure zelfverdediging gil ik: 'Hou op, stop ermee!' Mijn stem klinkt nietig naast zijn ademhaling. Wat wilt hij doen, waarom is hij zo boos? 'Het spijt me, ik had dat niet moeten zeggen, het spijt me.' Mijn ogen kleuren zachtjes rood en als ik nog eens wil zeggen dat hij me moet loslaten, stromen de tranen een voor een langs mijn kaak. Blinde paniek vervangt het rokerige gordijn die me net van de realiteit weghield. 'Laat me los, Daniel. LAAT ME LOS!' schreeuwend trek ik mijn arm uit zijn greep, de afdruk brandt in mijn bovenarm. Ik huil nog steeds. Het is de heimwee naar de Daniel van de vooravond van het ongeval. Het is het verdriet om de ruzie met Maia, en alle andere dingen rond Maia. Het is het normale leven dat me uitlacht, maar me niet toelaat. Ik blijf staan, angstig, bang om wat hij zou kunnen doen, maar ik denk er nog niet aan om weg te gaan. Dit is een verklaring schuldig.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[na school maak ik een reactie van Val]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Daniel Cameron Vartanian

'Hou op, stop ermee! Het spijt me, ik had dat niet moeten zeggen, het spijt me. Laat me los, Daniel. LAAT ME LOS!'
Ellie's emoties leken heen en weer te flitsen tussen medelijden, wanhoop, woede ; en uiteindelijk niets anders dan pure angst. De kracht waarmee ze zich uit mijn houdgreep los weet te trekken laat niets anders zien dan een persoon die met zijn laatste kracht zichzelf probeert te redden van iets dat in staat is om iets verschrikkelijk te doen. Mijn gedachten schoten wanhopig heen en weer - was ik degene die van plan was om iets verschrikkelijks met Ellie te gaan doen? Woede en onmacht schoten door mijn lichaam heen en weer, niemand zou Ellie iets verschrikkelijks aandoen, niet zolang ik hier was om haar te beschermen ; ze was van mij.
Enigszins geschrokken van mijn eigen gedachten zet ik een aantal aarzelende stappen achteruit, tot het moment dat mijn blik op Ellie's gezicht valt en ik de bingelende tranen langs haar rode wangen naar beneden zie lopen. Vanaf het ene op het andere moment knalt er geweerschot door mijn gedachten, lijk ik met twee voeten weer terug vast op de grond te komen en word ik hard in mijn gezicht geslagen door de werkelijkheid. Ellie stond hier voor mijn neus, terwijl de tranen over haar wangen liepen ; en de enige die zich daar schuldig aan kon bevinden was ík. Gehaast neem ik mijn eerdere bewegingen terug door een aantal stappen naar voren te zetten, waardoor ik slechts millimeters van Ellie verwijderd ben en haar geschrokken ademhaling tegen mijn shirt voel slaan.
'Kleintje, nee, niet huilen. Alsjeblieft Ells, niet huilen, het spijt me zo...'
Wanhopig gaan mijn handen heen en weer in het luchtruim voor haar gezicht, als poging om haar tranen weg te wrijven zonder haar daadwerkelijk aan te raken. Na nog een hartstochtelijke snik brak ik volledig, voelde me opnieuw keihard in mijn gezicht geslagen door de werkelijkheid - waardoor er een dierlijke grom uit mijn keel omhoog kwam zetten en ik mijn handen rond Ellie's wangen krulde. Zachtjes, met vederlichte aanrakingen, begonnen ik haar tranen weg te kussen ; terwijl ik mijn stem sussende geluidjes hoorde maken. Uiteindelijk - nadat alle tranen van haar gezicht waren verdwenen - liet ik mijn lippen een aantal seconden op de hare rusten, sloot vertrouwd mijn ogen en druk vervolgens mijn voorhoofd tegen het hare.
'Mijn meisje mag niet huilen,' fluister ik uiteindelijk, terwijl ik mijn ogen open en mijn bilk in de hare boor.

•

[Oh, dat is zo vreselijk romantisch!!]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ellie O'Pry
Daar sta ik dan. Mijn ogen groot open en mijn pupillen op z'n grootst. Een onregelmatige stroom lucht vloeit in en uit mijn longen, mijn gedachten kaatsen als pingpongballetjes in mijn hoofd. Daniel lijkt te schrikken van zichzelf, en zet een paar aarzelende stappen naar achteren. Nog steeds druppelen tranen over mijn kaken, ik kan ze niet tegenhouden, hoe goed ik mijn best ook doe om mezelf sterk te houden. Daniels handelingen braken mijn hart, alsof ik mezelf ervan verweet het recht niet te hebben om te huilen, terwijl ik het eigenlijk wel had. Gewoon al om zijn indrukwekkende postuur, en zijn donkere ogen, de ogen waarvoor ik als een blok viel. Opeens staat hij wel heel dicht tegen me aan, mijn ademhaling raakt zijn t-shirt. 'Kleintje, nee, niet huilen. Alsjeblieft Ells, niet huilen, het spijt me zo...' Het snikken is nog steeds niet gestopt, hoe zeer ik mijn best ook doe om mezelf weer op orde te krijgen. Daniel lijkt mijn tranen te willen wegvegen, maar lijkt bang te zijn van mijn huid, alsof die zou branden. Uiteindelijk legt hij zijn handen om mijn kaken en kust mijn tranen een voor een weg. Een vreemde kriebel kruipt langs mijn rug omhoog, omdat ik Daniels warme, zachte lippen tegen mijn huid voel branden. Ook symbolisch geniet ik van dit moment terwijl ik vanbinnen nog steeds in tweeën gescheurd wordt door de angst of de liefde. Hij probeert me te sussen met stillen geluidjes. Ik wil iets zeggen, ik wil hem zeggen dat ik het recht heb om te huilen aangezien iemand die drie koppen groter is dan mij me zowat aanviel en ik heb al adem genomen om mijn zin te kunnen uitspreken, als hij zijn lippen tegen de mijne duwt. De kus is bruut, of misschien is hij gewoon minder twijfelachtig dan de vorige keren. Vervolgens sluit hij zijn ogen, terwijl ik de mijne open, omdat hij weg lijkt te zijn. Maar al snel voel ik zijn voorhoofd tegen het mijne rusten. 'Mijn meisje mag niet huilen,' fluistert hij en hij kijkt me recht in mijn ogen. Even smelt ik vanbinnen, alle twijfel verdwijnt als sneeuw voor de zon. 'Wel, omdat je me daarnet zo ongeveer hebt aangevallen, vind ik dat ik een langere kus verdien,' stel ik al giechelend. Ik fluister een vluchtig 'Ik hou van je.', vooraleer ik mijn lippen zachtjes op de zijne duw.

[ bericht aangepast op 28 feb 2013 - 17:04 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28