Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|Oké, als jullie willen, kunnen we nu de tijdsprong maken!|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[ En jouw stukje dan? ;o ]

everything, in time

|Dat deed er eigenlijk niet echt toe.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|| Maak de tijdsprong maaaaar. ||

•

|Mag Maia ontwaken of wachten we daar nog even mee?|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

(We doen het toch om Maia te laten ontwaken? Dat dacht ik in ieder geval... maar ik vind alles best, zolang er maar geen dingen gezegd worden over andere personages, waardoor ze een soort van bestuurd worden)

Happy Birthday my Potter!

|@Glucio, niet dat ik me aangesproken voel of iets in die richting, maar dat zal niet gebeuren. Heb vertrouwen.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[ Oh mijn hemel, een come-back! Wat heb ik gewacht op het moment dat ik weer mee mag doen. Thank you people. ]

Maia O'Pry
De woorden van Ellie en Daniël hoor ik allang niet meer. Het zijn niets meer als vage geluiden. Langzaam maar zeker mengt het geluid zich met de sirene's die dichterbij komen. Ik heb er het vertrouwen niet meer in, ik ga dood. Vroeger was ik bang voor de dood, maar mijn moeder vertelde me dat je pas gaat wanneer het jouw tijd is. Mijn tijd is nu.
Ik moet mezelf echt dwingen adem te halen. Mijn borst gaat nog maar heel lichtjes en heel weinig op en neer. Concentreren op enkel deze ademhaling is dan ook het enige wat ik kan doen. Dat vergt al mijn laatste kracht. Aan mijn lichaam heb ik ook niets meer. Het doet niet wat ik wil, sterker nog, het doet helemaal niets. Ik lig daar maar. Stervende. Ik voel me zwak, psychisch, bedoel ik deze keer. En dat haat ik, zwakte is geen gevoel dat bij me past. Ballet draait om vele dingen, daar horen ook discipline en doorzettingsvermogen bij. Juist omdat ik toch wel enige doorzettingsvermogen bezit, lukt het me bij bewustzijn te blijven tot de ambulance er is. Twee ambulancebroeders tillen mij op een brancard en blijven tegen me praten, dat ik erbij moet blijven. Het lukt me niet meer. Ze verspillen hun moeite, weggegooide tijd. Ik zal toch sterven. Hun stemmen vervagen. Mijn ogen vallen steeds opnieuw dicht, steeds langer, tot ze uiteindelijk dicht blijven. Er is niets meer.

Het doek gaat dicht, maar zoals geoefend blijf ik in mijn laatste positie staan. Ik heb goed gedanst, al zeg ik het zelf. De hele show ging goed, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn rol als Odette geweldig gedanst heb. Het doek gaat weer open en het is tijd om mijn applaus in ontvangst te nemen, maar wanneer ik naar voren loop en buig, klapt er helemaal niemand. Er heerst enkel stilte. Een beetje beschaamd kijk ik op. Ik was niet slecht. Natuurlijk, het kan altijd beter, maar dit was bij lange na niet mijn slechtste optreden ooit. Waarom klapt er niemand? Waarom is er deze stilte? Ik wil gillen, maar het lukt niet. Ik wil bewegen, maar ook dat lukt niet. Ik sta vastgenageld aan de grond en er is niets wat ik kan doen. Opnieuw sta ik machteloos. Niet opgeven, doorvechten. Bewegen. Weg hier.
Beetje bij beetje raak ik me bewust van mijn omgeving. Ik realiseer me dat ik heel diep geslapen heb, dat is het, toch? Mijn vinger beweegt en alles voelt zo raar, dat ik me begin af te vragen hoe diep ik in godsnaam geslapen heb. Ik kan me eigenlijk niet eens meer herinneren wanneer ik naar bed ben gegaan. Er loopt iemand mijn kamer binnen, verdomme Ellie, dat mag niet zonder te kloppen!
Ik wil haar dit vertellen, maar uit mijn mond komt niets meer dan een slappe kreun. Ik voel pijn en knijp mijn ogen even stijf dicht. Onbegrip neemt mijn hersens over. Ik begrijp het allemaal niet, waar komt die pijn vandaan en waarom is het zo moeilijk wakker te worden?
Heel voorzichtig open ik mijn ogen. Direct sluit ik ze echter weer in verband met het felle licht. Het is zo wit in deze ruimte, dit is niet mijn kamer. Opnieuw doe ik een poging tot het openen van mijn ogen. Na een paar pogingen en een flink aantal keer knipperen lukt het me. Als eerste zie ik de gezichten van mijn ouders. Het is nog niet helemaal helder, maar ik herken de altijd vriendelijke gezichten wel. Wanneer ik mijn hoofd kantel, zie ik Ellie.
Ik glimlach en wil haar naam zeggen, maar mijn keel produceert geen geluid waardoor het alleen als een zuchtje klinkt. Daarnaast voel ik een buis in mijn keel zitten wat me ook weerhoudt van spreken. Ik heb dorst, ik wil weten wat ik in vredesnaam in het ziekenhuis doe en kan iemand die verdomde kabels uit mijn lichaam halen? Vooral die in mijn neus en keel zijn vreselijk.

everything, in time

Ellie O'Pry
Het gepiep van Maia's bewakingsapparatuur heeft me in slaap gewiegd. Het ondertussen vertrouwde geluid is het enige wat regelmatig is in mijn huidige leven. Mijn ouders zijn beide de pedalen kwijt en ik weet dat ze elkaar elke avond troosten, maar toch telkens hulend in slaap vallen. In Maia's situatie komt geen verandering. De verpleger die ik elke dag zie, is het blijkbaar zat om medelijden te hebben. Hem heb ik eigenlijk niets te verwijten, maar toch ben ik boos als hij mijn zus haar kamer binnenstapt en me enkel begroet me een norse zuch en als ik geluk heb een knik. De onsmettingsgeur die hier rondzweeft maakt me minder misselijk dan in het begin, toch draait mijn maag elke keer als ik de ingangsdeure openduw en de geur van ziekenhuis en kots me tegemoet komt. Nadat Maia hier werd opgenomen, heb ik hier elke dag minstens een half uur gezeten. Ik heb voor haar gezongen, zachtjes. Omdat ik spijt heb van mijn uitvliegen, en de rust niet wil verstoren. Naast zingen, heb ik haar verhalen verteld. Net zoals ik deed bij Daniels huis. Soms, heel soms, voel ik zijn warme kus op mijn lippen nog steeds. Houden van hem? Ik? Nee, ik kan er geen antwoord op geven. Soms weet ik het, dan weer niet. We zijn nog steeds danspartners. Oets waar ik blij om ben. Toen hij me die bewuste dag smste toen ik hier ook zat, heb ik getwijfeld. Ik wist dat ik alleen scheldwoorden zou verzenden, omdat ik op dat moment boos was op alles en iedereen. Uiteindelijk heb ik beleefd verzonden: 'M'n best zal ik alleszins doen, maar ik weet niet of ik het wil vergeten. Het spijt me van mijn rotte opmerking. Je verdiende het niet. Xxx, Ellie.'
Blijkbaar heb ik toch niet geslpaen, of ging ik eerder tussen slapen en ontwaken in, want mijn uiterst wakker geest merkt de beweging van Maia's vinger bijna meteen op. Toch, ondanks het verlangen om mijn ogen te openen, dwing ik mezelf ze gesloten te houden. Mijn ouders zitten rechttegenover me, aan de andere kant van Maia. Maar ook aan de andere kant van de wereld, want ik weet niet waar zij met hun gedachten zijn als ik Maia's zucht registreer. 'Maia?!' Mijn ogen vliegen open en ik kijk recht in Maia's ogen. Nu pas besef ik hoe hard ik die gemist heb. Heel voorzichtig, -dat heb ik moeten beloven aan Maia's verpleger-, neem ik haar hand vast. Al heb ik dat de afgelopen periode vaak genoeg gedaan, haar hand vasthouden, lijkt het alsof ik weer kan ademen. Gedeeltelijk dan toch.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

(Hoe laat is het nu in de RPG en hoelang heeft ze in coma gelegen?)

Happy Birthday my Potter!

|Laten we zeggen dat het ietsje na middag is en dat ze een maand [3 à 4 weken] in coma heeft gelegen. Is dat goed voor iedereen?|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maia O'Pry
Mijn ogen herstellen zich steeds beter en langzaam worden de gezichten scherper. De eerste die op me reageert is, hoe kan het ook anders, Ellie.
'Maia?!' Waarom klinkt ze zo verrast, bijna verbaasd? Hoe lang ben ik hier al? Het irriteert me dat ik zo vreselijk onwetend ben, maar tegelijk de kracht niet heb om ernaar te vragen.
'Hemel, Joseph,' roept Catherine, mijn moeder en schudt mijn vader wakker. 'Ze is wakker, snel, haal een dokter. Blijf hier Ellie, lieverd, papa en mama gaan er even een dokter bij halen.' Mijn ouders lopen gezamenlijk de deur uit en ik blijf achter met Ellie. Het ziet er naar uit dat niemand me uitleg gaat geven zolang ik er niet om kan vragen. Ik kantel mijn hoofd terug Ellie's kant op en knijp licht in haar hand. Het is raar mijn lichaam weer te bewegen en ik voel me net een oude computer die zijn uiterste best moet doen op te starten.
Praten gaat nog altijd niet met de keel in mijn buis en dus kan ik niets anders doen dan Ellie hulpeloos aankijken, in de hoop dat ze begrijpt dat ik wil weten wat er allemaal aan de hand is. Daarnaast wil ik zo snel mogelijk overeind komen en hopelijk kan ik iets krijgen tegen de pijn, mijn rug doet alleen al pijn vanwege het doorliggen..

everything, in time

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Terwijl mijn blik langs de bladzijdes vloog, probeerde ik mij een beeld te vormen bij de woorden die ik opnam. Het was haast alsof ik in een geheel andere wereld was, een sprookje waar ik niet uit wilde ontwaken. Met avonturen en een einde dat altijd hetzelfde ging: en ze leefden nog lang en gelukkig. De droomwereld die ik om mij heen had gecreëerd de afgelopen maand, was zo goed als het enige wat mij nog staande hield. Ik praatte amper met de mensen om mij heen en zat, als ik niet danste of huiswerk maakte, alleen maar te lezen. Ik was zoals gewoonlijk weggerend voor andermans problemen en ongelukkigheden, al deed ik nog wel mijn best om aardig te doen tegen de dansgroep. Gewoon omdat ik, hoewel ik dan het liefst alleen was en iedereen zijn eigen problemen liet oplossen, niet harteloos was. Zij hadden het ook moeilijk, ik was niet de enige die getroffen was. Bovendien was ik niet eens het zwaarst getroffen.
Natuurlijk had ik mij de eerste dagen sterk gehouden. Had met Jon gepraat wanneer hij dat nodig had en had steun geboden aan Ellie. Ik had zelfs geprobeerd Daniel te helpen, hoewel hij toch wel deed wat mij niet zinde. Met Jon wilde ik nog steeds wel praten, maar dat was ook het enige. Verder leefde ik in mijn wereldje en wachtte tot de realiteit weer ging doen wat ik wilde. Eens moest er toch iets goeds gebeuren en daar wachtte ik op. Ik wachtte tot de realiteit weer op mijn droomwereld ging lijken en ik weer kon leven met wat er allemaal gebeurde. Want zo was ik, als er iets mis ging liep ik ervoor weg, tot het weer goed ging en door de vreselijke gebeurtenis, was dit erger geworden dan dat het ooit geweest was.

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

De lichte zonnestralen die door mijn gordijnen op mijn gezicht vielen, voelden prettig aan op de naakte huid van mijn borst en gezicht. Het gevoel op het moment dat ik mijn ogen opende was anders dan normaal - het leek soepeler te gaan, zonder tegenstribbelingen van mijn lichaam of mijn gedachten. De bekende hoofdpijn die ik normaal gesproken had gevoeld na een wilde avond stappen bleef ook uit, waardoor ik verbaasd op mijn zij rolde om mijn studentenappartement in te kijken. De helder witte muren, de opgeruimde vloer en de nieuwe - strakke meubels herrinnerden me eraan dat ik een week geleden een kleine afspraak met mezelf had gemaakt om mijn leven wat beter terug op de rails te krijgen en niet meer het gestoorde rotjoch uit te hangen dat ik normaals gesproken was. De aanleiding hiervoor was niet alleen het tragische ongeluk met Maia geweest, of mijn gemengde gevoelens voor Ellie of Callie of ieder ander meisje dat ik na het ongeluk met Maia was tegen gekomen. Het was grotendeels gekomen door het feit dat ik - op een van mijn wilde stapavonden - een van mijn beste vrienden uit deze wereld voor mijn eigen ogen in elkaar heb zien zakken ten gevolge van een overdosis. Opgestaan was hij niet meer, zelfs niet nadat hij was afgevoerd naar het ziekenhuis en ze zijn maag hadden leeggepompt en zijn lichaam hadden gezuiverd.
Na het wegbannen van deze herrinneringen, het afgaan van het vaste ochtendritueel - tanden poesten, aankleden, bed opmaken, eten - liep ik gekleed in een donkere spijkerbroek en een wit strak t-shirt de trap af van het studentenhuis. Mijn opruimwoede had er hier ook voor gezorgd dat de duisternis was verdwenen en we tenminste een normale entree hadden voor eventuele bezoekers. Zonder er verder over na te denken stap ik de stralende zon in en begin richting de danszaal te lopen, de neiging om te dansen voelend in mijn benen - ook al zou er misschien helemaal niemand aanwezig zijn vandaag. Halverwege hoor ik plotseling een hoog, piepend stemmetje mijn naam roepen en komt de kleine Stan naast me lopen, die twee huizen verder van me is komen wonen en vanaf dag een besloten had dat ik een vervangende vader van hem zou worden - aangezien de zijne zonder enige reden was vertrokken. Druk pratend over speelgoedauto's en supermannen komen we uiteindelijk aan bij de danszaal, waar ik hem zwiepend in de lucht gooi en hem weer in mijn armen terug laat vallen - het gebruikelijke afscheid wat we nemen, terwijl er een grote, onbezorgde glimlach op mijn gezicht staat.

•

Ellie O'Pry
Maia staart me aan. De tranen, half van opluchting, half van verdriet om herinneringen, stromen over mijn kaken. 'Ze is wakker, snel, haal een dokter. Blijf hier Ellie, lieverd, papa en mama gaan er even een dokter bij halen.' Mijn ouders lopen de kamer uit. Ik kan het niet laten een zucht te staken, ik heb het niet graag als ze me zo liefkozend aanspreken. De enige die nog halvelings functioneerde, was ik. Zij waren het noorden kwijt. Maia knijpt in mijn hand en net als de eerste dag, rolt een waterval van woorden over mijn lippen. 'Ik heb je zo gemist, schat. Jij zou het niet opgeven, toch Maia? Jij zou niet opgeven.' Even slik ik. Voor de zoveelste keer vandaag schiet Daniel door mijn gedachten. Ineen krimpend voor een fractie van een seconde, laat ik me weer in de stoel zakken. 'Mama en papa waren de pedalen kwijt. Ze gingen wel werken, maar thuis waren ze nooit echt aanwezig. Ik heb hen gemist. Ik heb jou gemist. Ik hou van je.' Het gepiep klinkt nog altijd. Als ik mijn gsm in mijn hand heb, sms ik allereerst naar Daniel, maar dan ook naar de rest: 'Maia ontwaakte enkele minuten geleden.'

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28