Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

'Daniel, ik weet niet wat er in jouw hoofd omgaat. Maar de momenten waarop we samen dansten, of de momenten in jouw appartement, voor het ongeval, was jij een fantastische jongeman, die zijn gevoelens wel beheerst. Kraam nu toch geen onzin uit,' hoor ik Ellie met een harde toon zeggen op het moment dat ze is opgestaan. Verbaasd kijk ik even naar de rug en stap dan met grote passen naar voren - de woorden die zojuist uit haar mond kwamen spraken alles tegen wat ze ooit over me gedacht had. Ellie haatte me, ze dacht dat ik een klootzak was die alleen maar kon drinken en drugs kon snuiven - en dat wás ik ook, ik snap alleen niet hoe ze nu kan zeggen dat ik een aantal weken geleden mijn gevoelens kon beheersen als ik dat nu al met moeite kan.
'Oh, ik kon mijn gevoelens beheersen?' begin ik zachtjes op een kille toon, als ik voor haar tot stilstand ben gekomen. 'Ik greep ieder moment van mijn leven naar de drank of naar de drugs, nu heb ik het een beetje onder controle en is Maia eindelijk wakker geworden en het gezeik begint alweer. Jij die me vol negeert en ineens bij me wegrent, Callie en Jon die als een stel tortelduifjes rond elkaar dartelen, gadverdamme!' roep ik dan woedend uit, wat een gekuch van een oud mannetje naast ons oplevert. Woedend klem ik mijn kaken op elkaar, niet in staat om verder nog wat te gaan zeggen voordat het tot een echte uitbarsting zal komen. Priemend wijs ik met mijn vinger richting Ellie's borst terwijl mijn ogen vuur lijken te spugen, 'je weet niets van mij Ellie, niets,' fluister ik zacht, terwijl ik mijn hand met een ruk weer terug trek. 'Ik moet naar Stan,' mompel ik dan bars terwijl ik mezelf omdraai om weg te lopen.

|| Jaaa, Q. doet bij mij ook echt wazig! ||

•

Ellie O'Pry
'Oh, ik kon mijn gevoelens beheersen?' Hij staat stil. 'Ik greep ieder moment van mijn leven naar de drank of naar de drugs, nu heb ik het een beetje onder controle en is Maia eindelijk wakker geworden en het gezeik begint alweer. Jij die me vol negeert en ineens bij me wegrent, Callie en Jon die als een stel tortelduifjes rond elkaar dartelen, gadverdamme. Je weet niets van mij Ellie, niets. Ik moet naar Stan.' Terwijl hij bijna hysterisch staat te schreeuwen, staar ik doodsimpel voor me uit. Ik weet dat hij me uitscheld, maar heb geleerd de laatste weken om mijn oren 'dicht te doen'. Ik hoor wel wat er gezegd wordt maar het deert me niet echt. Met alle moeite van de wereld probeer ik ook nu het veilige schild om me heen te construeren. Het mislukt en Daniels woorden komen driedubbel zo hard als gewoonlijk op me neer. Ik wil iets antwoorden, maar tranen beletten me het spreken. 'Ik ga niet meespelen in dit spel van je, Daniel. Jezelf naar beneden halen heeft geen zin.' Bij elk woord krimp ik ineen. 'Ik mis de Daniel van de vooravond van het ongeval.' Over mijn voeten struikelend strompel ik weer naar binnen.

|Laat Daniel haar nu echt gewoon lopen?|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|Mensen, ik vind het echt niet erg dat jullie Callie en Jon opeens random niet meer mogen terwijl ze vroeger bevriend waren, maar volgens mij zijn Ellie en Daniel niet helderziend en kunnen ze dus ook niet weten wat Jon/Callie denkt. En Jon is nou niet echt klef tegen Callie, hij denkt dat alleen maar in zijn hoofd en ze kijken elkaar niet echt schaapachtig aan, of mij moet ontglipt zijn dat of Glucio of ik dat óóit heeft gepost. Nogal vreemd, want echt klef kan je hun gesprekken niet noemen...|

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

|'s Goed, ik zal erop letten.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|| Dat handjes vasthouden en doordringend aankijken valt bij onder 't kopje klef, maar oké, zal d'r ook wel opletten. ||

•

|Hand vasthouden was omdat de vorige keer Jon bijna over zn nek ging...
maar oke, k vind het niet erg, haha. Nee, Daniel gaat half met Ellie naar bed en dat is wel oké Beter klef dan half verkracht, o sorry Ik ben in een vreemde bui, komt omdat ik veel moet doen maar gewoon random voor me uit staar |

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

|| Dat hand vasthouden begon al vanaf de motor naar de ziekenhuis kamer, niet omdat ie over z'n nek ging. Daarnaast heeft Daniel Ellie niet half verkracht, ze hebben gezoend en that's it, no big deal. Maar als zelfs daar al naar gekeken wordt heb ik er nog vrij weinig zin in. Het zal niet lang lopen hier als iedereen blij verliefd op elkaar en alles goed afloopt, waar blijft de spanning dan? Jezus zeg. ||

•

(wow, rustig mensen. Niet mekaar afmaken, als ik lig te slapen :') Is er een probleem, want ik snap niet helemaal wat er is)

Happy Birthday my Potter!

|| Schijnbaar mogen Daniel en Ellie niet hun eigen gedachten hebben over wat ze zien tussen Jon en Callie. Iedereen interpreteert dingen op z'n eigen manier, maar dat mag schijnbaar niet, dusjaaa. ||

•

|Hé, hé! We zullen erop letten. Dat is genoeg oké. Ga verder.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Shooter schreef:
|| Dat hand vasthouden begon al vanaf de motor naar de ziekenhuis kamer, niet omdat ie over z'n nek ging. Daarnaast heeft Daniel Ellie niet half verkracht, ze hebben gezoend en that's it, no big deal. Maar als zelfs daar al naar gekeken wordt heb ik er nog vrij weinig zin in. Het zal niet lang lopen hier als iedereen blij verliefd op elkaar en alles goed afloopt, waar blijft de spanning dan? Jezus zeg. ||

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

(Juist.. erm... okeeeeey. Nou ik heb tot nu toe nergens problemen mee, hoewel dat doordringend aankijken niet gebeurd is tussen Calls en Jon voor zover ik weet, behalve bij de motor voor Callie's huis waar Daniel en Ellie niet bij waren? Maar dat kan aan mij liggen.)

Happy Birthday my Potter!

| Geen gezever meer, alsjeblieft! Schrijf een post, maak geen ruzie...
Dit is voor ons allemaal niet leuk. |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|| Ja het is ook niet leuk als je wordt aangesproken op iets dat je in een post heb geschreven, mensen kunnen in het echte leven ook dingen interpreteren hoor? - Maar als je lekker blij en verliefd door wil gaan, go ahead, aangezien jullie dat toch al vanaf de avond dat Maia werd neergestoken gepland hebben ;] ||

•

Daniel Cameron Vartanian ||

'Ik ga niet meespelen in dit spel van je, Daniel. Jezelf naar beneden halen heeft geen zin. Ik mis de Daniel van de vooravond van het ongeval.' Met grote ogen kijk ik toe hoe Ellie, struikelend over haar eigen voeten, het ziekenhuis invlucht terwijl mijn mondhoeken beginnen te trillen. Voordat ik het zelf goed en wel in de gaten heb rolt er een bulderende lach over mijn lippen. 'Mezelf naar beneden halen,' roep ik dan lachend, terwijl ik de tranen uit mijn ogen veeg en even na sta te hijgen van de plotselinge inspanning. Aangezien ik al op de bodem van het bestaan zat kon ik mezelf moeilijk naar beneden halen, ik was al nul en niets dus de enige weg die ik kon maken was omhoog. Grinnikend loop ik op m'n dooie gemakje naar binnen, trek twee flesjes cola uit het automaat en wandel vervolgens rustig naar de kamer waar Maia ligt. Zonder te kloppen druk ik de deur open en stap naar binnen, terwijl ik enkel en alleen oog heb voor Stan, die op de dichtsbijzijnde stoel zit.
'Daniel!' hoor ik zijn verrukte stemmetje zeggen terwijl hij zijn spierwitte tandjes bloot lacht. 'Kiddoooo!' roep ik even enthousiast terug, waarna ik hem in een grote zwaai op mijn nek zet, zijn ballon in mijn hand neem en vervolgens door de deur verdwijn. 'Moet je niet naar Maai?' hoor ik Stan verbaasd vragen, terwijl ik direct mijn hoofd schud en hem het geopende flesje cola aanreik. 'Nee kiddo, Daniel moet andere dingen doen, weet je wel, als je met iemand aan het spelen bent terwijl je dat eigenlijk niet wil? Nou, dat gevoel heb ik nu dus, alleen ben ik degene waarmee niet gespeeld wil worden,' verduidelijk ik met wat handgebaren. 'Oooooh maar wie wil er nou niet met jou spelen? Jij kan het hardst naar beneden zjoefen van de glijbaan hoor!' giechelt Stan vanaf mijn nek, terwijl ik zachtjes knik en we samen het ziekenhuis uitlopen, de zon in, terwijl er een brede glimlach rond mijn lippen ligt. Opnieuw beginnen was altijd zo ... Verfrissend.

•