Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian ||

Op het moment dat ik tegen de deurpost van de keuken geleund stond liet ik mijn blik rondglijden, bekeek de keuken met het grootste intresse dat ik op kon brengen en liet uiteindelijk mijn blik weer naar Callie glijden - die nog steeds met Jon aan te telefoon stond te praten over Maia. Wat ik uit haar woorden op leek te halen was Maia buiten levensgevaar en dat was het allerbelangrijkste wat ik op deze avond zou willen horen. De vraag die ze vervolgens aan Jon stelde deed me even opkijken naar het antwoord, hopend dat Jon aan zou geven dat ik degene mocht zijn die Callie naar huis zou brengen, aangezien een stukje wandelen of een stukje op de motor me ontzettend goed zou doen. Opnieuw nam ik een aantal grote slokken van de wodka uit mijn flesje Spa Blauw, terwijl ik afwachtend richting Callie keek en even een lichte glimlach rond mijn lippen liet verschijnen. De manier waarop ik net met haar was omgegaan - alsof ze een of ander meisje in de discotheek was - kon ik niet terug nemen en ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik haar zichzelf ongemakkelijk heb laten voelen. Enige gevoelens van spijt en schaamte trokken langs mijn gezicht naar beneden - gevoelens die ik niet zomaar aan iedereen liet zien.
'Ik breng je graag naar huis Callie, kan ik mijn hoofd even leegmaken,' glimlach ik terwijl ik mijn woorden zacht fluister om haar telefoongesprek met Jon niet te doorbreken. Wanneer Jon me dwars zou zitten om zelf op te komen dagen en Callie mee te nemen zou ik niet de kans krijgen om mijn hoofd leeg te maken en ik wist op de voorhand dat dat voor problemen zou gaan zorgen. Niet hier, bij de danszaal en bij Callie, maar later op de avond - in de discotheek of in de kroeg. Wanneer ik Valerio zou tegen komen zou de maat helemaal vol zijn, zelfs wanneer iemand vanavond verkeerd zou kijken zou ik totaal uit mijn slof schieten - de enige uitlaat klep die ik op dit moment kan bedenken tegen de gevoels die binnenin me borrelen. Snel schuif ik mijn emoties weer even naar de achtergrond in mijn hoofd en kijk weer luchtig naar Callie, terwijl ik het laatste laagje wodka naar binnen laat glijden en het flesje met een ruime boog in de prullenbak doe belanden. Kort glijden mijn gedachten weer naar Ellie - haar vrolijke gezichtje en de harde woorden die ze tegen mij heeft gezegd. Vervolgens kijk ik naar Callie - haar serieuze gezicht en het feit dat ze zelf denkt dat ze een gigantische bitch is. Zachtjes glimlach ik als ik mezelf bedenk dat ik vannacht om drie uur s'nachts niet alleen ga zijn; het zal niet Ellie zijn, het zal niet Callie zijn - waarschijnlijk wordt het een van de meiden in mijn telefoon, of gewoon een nieuwe die ik vanavond ga tegen komen in de discotheek en de kroeg. Een pijnlijke uitdrukking glijdt over mijn gezicht en snel sla ik mijn ogen neer; het zal niet lang meer duren of ik moet even uitwaaien of op een andere manier mijn emoties los krijgen uit mijn hoofd en gedachten, de angst om om drie uur s'nachts alleen wakker te worden speelt weer op en even voel ik mijn mondhoeken trillen, wat ik direct weer onder controle probeer te houden. Licht zuchtend en gebroken leun ik dan zwaarder tegen de deurpost, hopend dat het telefoongesprek tussen Callie en Jon snel is afgelopen en we naar buiten kunnen; om Callie naar huis te brengen of om mezelf helemaal kapot te maken.

|| Ik ben vanavond naar de Vrienden van Amstel LIVE, dus ik kan vanaf nu tot morgenmiddag niet meer reageren. I'm sorry. ||

•

Calliope ‘Callie’ McDroozy

'Eh... Callie. Ik wil niet Daniël spreken. Ik wil liever...' Jon leek even niet precies te weten wat hij wilde. Ik ging het aanrecht zitten en wachtte geduldig tot hij verder ging. 'Kan ik je niet komen ophalen? Ik weet niet wat het is... maar ik wil gewoon even mijn beste vriendin zien en er mee praten. Ik kan Ellie zeggen dat ik naar je toe ga. Misschien kan ik haar dan ook weer meenemen.' Ik dacht even na. Ellie had steun nodig en dat was op het moment mijn prioriteit. Hoe zwaar de rest het ook had. Ik wist dat dat gemeen klonk, maar door duidelijk prioriteiten te stellen kon ik mij op dit soort momenten beter focussen, niet dat ik vaak dit soort momenten meemaakte.
'Ik breng je graag naar huis Callie, kan ik mijn hoofd even leegmaken,' fluisterde Daniel, die blijkbaar weer terug was en nu in de deuropening stond geleund tegen de deurpost. Er verscheen een lichte frons op mijn voorhoofd, maar richt knikte ik. Ja, ik wilde ook graag Jon even zien en spreken, maar Ellie moest wel even bijgestaan worden, in ieder geval tot haar ouders ook waren ingelicht en bij haar waren. Ze was nog een stukje jonger dan wij en dus hadden wij toch een soort van verantwoordelijkheid.
'Is er iets mis? call?' vroeg Jon plotseling en er gleed een verbaasde uitdrukking over mijn gezicht. Had hij gemerkt dat ik mij zojuist nogal ongemakkelijk had gevoeld dankzij Daniel, of dat dat vreselijke beeld van Maia nu op mijn netvlies gebrand stond na zijn verhaal, ook al was het maar een hersenspinsel geweest bij de woorden die zijn mond hadden verlaten?
'Niet meer dan zou kunnen na dit alles, maar zoals ik al zei, maak je geen zorgen. Misschien kan je het beste even wachten tot Ellie's ouders er zijn. Dan kom ik als je weer thuis bent wel met de fiets naar je toe, oké? Ik snap namelijk wat je bedoelt, geloof mij als ik zeg dat ik niets liever zou willen, maar het is wel Ellie haar zus en ze is nog zo klein, ik denk dat het beter is als jij even bij haar blijft tot haar ouders er zijn. Ik neem aan dat die ingelicht worden.'

Happy Birthday my Potter!

Jon Hojem Mcbright
Ik glimlachte flauwtjes toen ik hoorde wat Callie zei. Ze was lief voor Ellie en wist wat ze met haar aan moest. 'Natuurlijk blijf ik bij Ellie tot haar ouders er zijn.' Ik liep, nog steeds bellend, naar binnen en langzaam richting de intensive care. 'Ik denk dat haar ouders er zo zijn..' Ik hoopt het voor Ellie, ze had echte familie nodig, ookal wilde ze dat zelf niet.
Familie was zo belangrijk voor haar, zelf kan je dat nooit zien maar van buiten was dat voor mij aan te voelen.
'Call, hoe ga je dan naar huis? En als de ouders van Ellie er zijn kan ik ook naar jou toe komen, als je dat wil. Het licht toch op m'n weg en m'n vader snapt het wel.' Ik ging niet maar binnen maar keek naar Ellie en de verpleegster die met haar praatte.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[sorry dat het steeds zo kort is. Mobiel en het is druk. Kunnen we doen dat ouders van Ellie haar zo komen halen oid?]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Calliope ‘Callie’ McDroozy

'Natuurlijk blijf ik bij Ellie tot haar ouders er zijn.' Ik was blij dat hij het niet erg vond dat ik tegen zijn voorstel inging. Hij had zoals ik al verwacht had wel door dat het belangrijk was, dat Ellie nu niet lang alleen gelaten werd. We konden haar niet helemaal laten instorten, ze moest nog wel een leven kunnen leiden straks, als ze dit achter de rug had en Maia weer beter was. Van dat laatste kon ik natuurlijk niet zomaar uitgaan, maar dat deed ik toch liever wel. Dat gaf mij een geruster gevoel. 'Ik denk dat haar ouders er zo zijn..' Ik knikte en wenste dat hij gelijk had, Ellie's ouders moesten het zo snel mogelijk weten en zo snel mogelijk bij hun dochters zijn.
'Call, hoe ga je dan naar huis? En als de ouders van Ellie er zijn kan ik ook naar jou toe komen, als je dat wil. Het licht toch op m'n weg en m'n vader snapt het wel,' stelde Jon voor. Was dat even handig, hoefde ik niet te fietsen.
'Ja, dat is wel goed. Ow, en Daniel heeft net aangeboden mij naar huis te brengen.' Ik keek even op en schonk Daniel een glimlach. 'Hij zei iets over gelijk zijn hoofd leegmaken of zo, dus dat komt allemaal wel goed. Maar ja, bye bye, zie je dan wel verschijnen!'

Happy Birthday my Potter!

Jon Hojem Mcbright
'Ja, dat is wel goed. Ow, en Daniel heeft net aangeboden mij naar huis te brengen.' Even was het stil. 'Hij zei iets over gelijk zijn hoofd leegmaken of zo, dus dat komt allemaal wel goed. Maar ja, bye bye, zie je dan wel verschijnen!' Mijn grijns verslapte iets. Daniel, de vrouwenrover, die Callie naar huis zou brengen... Niet goed. Die gedachte mocht ik niet, mijn hersens leken zich tegen Daniel te keren en begonnen allemaal dingen te bedenken... Even schudde ik krachtig mn hoofd.
'Oke Call. Tot zo.' zei ik kortaf en zonder op antwoord te wachten drukte ik het gesprek weg en propte het mobieltje in mijn jaszak. Ik zuchtte. Waarom was ik zo vreemd bezig? Wat was er mis met Daniel en Callie? Alles, alles was daar mis mee. Ik wist hoe Daniel ook kon zijn. Pijnlijk hard en doordringend, zijn zin doordrijvend en vrouwen verlijdend. Vooral die laatste twee stonden me niet aan. Ik kwam steeds dichter bij de deur van de intensive care.
Stel nou, stél dat Daniel iets met Callie wilde uithalen en stél nou dat ze daar tegen in zou gaan, kleine kans want Daniel is een zogenaamde 'knappe' gast en wat zou Callie tegen houden, er was immers geen andere jongen die ze überhaupt leuk zou kunnen vinden, maar stél dat ze dat niet zou willen, dan zou Daniel misschien wel iets met haar uit kunnen halen... Ik rilde, daar moest ik niet aan denken. Beelden spookten door mijn hoofd die ik absoluut niet wilde zien.
Niets liever wilde ik nu dan dat de ouders van Ellie er nu waren en dat ik naar Callie's huis kon, of rechtstreeks naar haar toe zodat haar niks zou overkomen.
En dat er niets zou gebeuren tussen haar en Daniel... Houd je hoofd er bij, Jonathan! Iedereen heeft een keuze en jij staat níet in het rijtje van Callie als mogelijk aanstaand vriendje. Je bent alleen haar beste vriend. En toch, toch wilde ik proberen... In de kleuterklas gingen we wel altijd samen trouwen, maar toen waren we kleuters. Kleuters Jon...
Weer zuchtte ik, schudde mijn hoofd en liep de kamer weer op. Ik knikte naar de verpleegster en liep toen naar Ellie. Serieus knielde ik bij haar neer.
'Ellie, zal ik je ouders bellen? Ze moeten dit weten en Maia is, en jij bent al meer dan een nacht niet thuis geweest, ze zullen ontzettend ongerust zijn. Je moet naar ze toe, je weet niet hoe hard je nu familie nodig hebt, maar ik weet dat dat is wat jij nodig hebt. Ik zal dan weggaan en dan ben je alleen met je echte familie, oké?' Please Ellie, wees slim en kies het beste voor je, dacht ik bij mezelf terwijl ik even naar Maia keek. Het beste voor je is om je ouders te zien, je moet niet wegkwijnen, niet panisch worden of depressief. Accepteer je ouders gewoon, dat is het gene wat jou kan troosten en dat is wat iedereen wil. In mijn hoofd smeekte ik zo door terwijl ik wachtte op Ellie's antwoord.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

(Sorry, maar ik ben vandaag echt niet in de stemming om te reageren. Heb vandaag nogal slecht nieuws gekregen. Hoop dat jullie het begrijpen.)

Happy Birthday my Potter!

Glucio schreef:
(Sorry, maar ik ben vandaag echt niet in de stemming om te reageren. Heb vandaag nogal slecht nieuws gekregen. Hoop dat jullie het begrijpen.)

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Glucio schreef:
(Sorry, maar ik ben vandaag echt niet in de stemming om te reageren. Heb vandaag nogal slecht nieuws gekregen. Hoop dat jullie het begrijpen.)

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian ||

'Ja, dat is wel goed. Oh, en Daniel heeft net aangeboden mij naar huis te brengen. Hij zei iets over gelijk zijn hoofd leegmaken ofzoiets, dus dat komt allemaal wel goed. Maar ja, bye bye, zie je dan wel verschijnen!'
Callie hangt rustig op, waarna ze me opnieuw een glimlach schenkt waardoor ik even verbaasd met mijn ogen knipper. De gedachten om zo direct op zoek te gaan naar een manier - of eerder gezegd; persoon - waardoor ik vannacht om drie uur niet alleen zou zijn, verdwijnen direct uit mijn hoofd. Verward haal ik even mijn hand door mijn haren, enigszins opgelucht doordat de alcohol de scherpe randjes van de avond heeft gekregen en mijn emoties en gevoelens diep weggestopt worden en niet meer de kop op kunnen steken. Callie had het waarschijnlijk gezien of geroken, maar ik bewonderde haar ervoor dat ze nog niets gezegd had over het feit dat ik zojuist een flesje wodka naar binnen had gegoten. Het feit dat ze daar niets over zegt wijst me weer op haar woorden, waarbij ze me vertelde dat ze normaal gesproken de problemen van iemand anders negeerd - maar dit een speciale gelegenheid was geweest. Diep in mezelf weet ik dat ik beter kan, dat ik zou kunnen gaan werken of zelfs naar school zou kunnen gaan en het later ver kunnen schoppen - maar de mensen met wie ik verzeild ben geraakt in mijn andere wereld zullen we niet zomaar laten gaan...
'Als je wil dat Jon je naar huis brengt is dat ook goed, Call,' fluister ik zachtjes terwijl ik mijn ogen neersla. Jon kennende had hij een oogje op Callie - dat had ik vanaf de allereerste dag al gezien, hij wilde het zelf echter niet toegeven. Iemand die zo close was met een meisje kon niet zomaar gevoelloos blijven. Helemaal niet bij een meisje zoals Callie. 'Ik eh - Ik red me wel,' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik me alvast omdraai naar de deur. In mijn hoofd wordt er gevochten om de keuze om een meisje te gaan zoeken of om naar huis te gaan en mijn angsten onder ogen te zien.

•

Glucio schreef:
(Sorry, maar ik ben vandaag echt niet in de stemming om te reageren. Heb vandaag nogal slecht nieuws gekregen. Hoop dat jullie het begrijpen.)

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ellie O'Pry
De man kijkt me geschrokken aan. De heldhaftige en rebelse gedachten die daarnet door mijn hoofd spookten verdwijnen op slag. Ik ben niet de enige die dit moet doormaken. Er zijn duizenden mensen die hun zus, moeder, broer, vader of vrienden zien doodgaan. Maia leeft nog. 'Wij gaan er alles aan doen om je zus beter te maken. Onze zorg is niet afgelopen op het moment dat Maia dit ziekenhuis verlaat. We laten haar pas echt los als zij zich weer waardig zal voelen, wanneer zij in de spiegel zal kijken met de gedachte dat ze er nog steeds mag zijn. Pas als ze door de stad kan lopen en niet het gevoel heeft dat iedereen haar aanstaart, laten wij haar volledig uit onze handen. Dat beloof ik. Nu, kom,' zachtjes duwt hij me de kamer uit. 'Ik zal je ouders bellen. Ondertussen kunnen jij en de jongen buiten ook binnen wachten. Het is koud buiten en ik wil niet dat jullie ook iets overkomt. Als je iets nodig hebt, hoor ik het van je. De man glimlacht nog even vriendelijk.
'Maak je niet druk, Maia is ongelooflijk sterk en in de handen van zo'n liefdevolle familie zal ze snel weer haar leven op kunnen pakken.' Ik knik. Mijn ogen zijn nog steeds rood gezwollen van het huilen en ik voel een rasp in mijn keel, waarschijnlijk door het schreeuwen. Op dit moment wil ik niet bij Jon zijn. Als ik hier nu niet was en dit alles niet was gebeurd, zou ik hem waarschijnlijk uitlachen. Het druipt ervan dat Jon van Callie houdt, maar dan nog een stapje verder. Meestal lach ik erom, want volgens mij heeft Callie het wel door, alleen doet ze er niets mee. Ik heb niet eens medelijden met Jon.
Ook al weet ik donders goed dat het niet het geval is, voel ik me nog steeds niet geaccepteerd in de groep. Mevrouw Popova feliciteert me keer op keer om mijn dansen. Maia is mijn zus, punt. Callie heeft me daarnet getroost, al weet ik ook dat dat niet echt in Callie's aard ligt. Niet dat ze niet vriendelijk is, of niet helpt als er iets niet lukt. Maar toch. Jon is zoals eerder gezegd smoor op Callie. En Daniel, tjah. Ik schud m'n hoofd. Gisteravond was fout. Heel erg fout zelfs. Toch heb ik er geen spijt van. Iets in mij weet dat Daniel me 'gebruikte'. Een ander deel ontkent dat en zegt dat het niet erg is als ik van Daniel houd. Dat is het misschien juist. Van mezelf mag ik niet van Daniel houden, om meerdere factoren. Een ander, roekeloos en naïef, deel laat het toe.
Ik kies een stoel zo ver mogelijk van Jon en ga zitten wachten op mijn ouders.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Calliope ‘Callie’ McDroozy

'Oke Call. Tot zo,' was het opvallend korte antwoord van Jon en er werd opgehangen. Ik was lichtelijk verbaasd en liet de telefoon dan ook extreem langzaam wegzakken bij mijn oor, terwijl er zich een naar gevoel in mijn onderbuik verspreidde. Wat ik naar vond was één van die vragen die bij de grote hoop gegooid mocht worden van mijn onwetendheden van vandaag, al had ik wel enig idee waar het mee te maken kon hebben. Het was niet gewoon dat Jon kortaf deed tegen mij en eigenlijk had ik het als vanzelfsprekend beschouwd dat dat zo was, dus het was logisch dat ik het vreemd en naar vond, dat hij dat nu wel deed. Alleen vond ik het echt alleen naar omdat hij mijn beste vriend was, of was er nog iets anders aan de hand? Ik wist mijn gevoel niet helemaal te plaatsen.
'Als je wil dat Jon je naar huis brengt is dat ook goed, Call,' fluisterde Daniel opeens en nog steeds een beetje verward keek ik op. Hij had zijn ogen neergeslagen, wat mij een paar stappen in zijn richting liet doen. Een walm van alcohollucht kwam mij tegemoet. Mijn ogen gingen even naar het flesje, waar dus duidelijk geen water in had gezeten. Een teleurgestelde zucht ontsnapte mijn mond, terwijl Daniel weer verder mompelde. 'Ik eh - Ik red me wel.'
Hoewel ik niet meer van plan was om hem te laten rijden, besloot ik toch dat hij mij wel naar huis mocht brengen. Ik had het immers met Jon afgesproken en we konden ook gewoon lopen. Bovendien had ik het idee dat het misschien Daniel nog iets zou helpen. Hoe wist ik alleen niet. Ik legde mijn hand op zijn schouder en toverde weer een glimlach op mijn gezicht. Daniel was familie en ik ging hem geen kritiek geven op zijn drink-gedrag, nu hij het net als wij moeilijk had.
'Nee, ik heb net afgesproken dat jij mij naar huis brengt en ik heb niet echt voorkeur. We gaan alleen wel lopen zo te zien.' Ik gebaarde naar het flesje en deed mijn best om niet afkeurend te kijken, of te klinken. Het ging mij volgens mij nog redelijk af, al vond ik het dan moeilijk om niet aan te geven dat ik het nogal teleurstellend vond dat hij alsnog naar de alcohol had gegrepen.

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

'Nee, ik heb net afgesproken dat jij mij naar huis brengt en ik heb niet echt voorkeur. We gaan alleen wel lopen zo te zien,' zegt Callie rustig terwilj ze naar het lege flesje Spa Blauw in de prullenbak wijst dat ik net in een aantal minuten achterover had geslagen. Callie kennende deed ze haar best om haar afkeur te verbergen maar ik kon de lichte ondertoon in haar stem goed thuisbrengen - het ging over het feit dat ik zojuist naar de drank had gegrepen en niet sterker genoeg was geweest om eraf te blijven. In mijn hoofd woelde opnieuw een tweestrijd: aan de ene kant was ik blij dat ik mijn flesje wodka had gepakt en het had leeggedronken omdat ik nu niet meer zo'n last had van die verdraaide emoties; aan de andere kant was ik boos dat ik heb had gedaan omdat het Callie duidelijk had teleurgesteld en het een teken van zwakte was geweest. Plotseling - vanuit het niets - was de keuze over wat ik vanavond zou gaan doen heel makkelijk gemaakt. Er zou toch een keer een tijd moeten komen dat ik mijn angsten onder ogen moest komen; of dat nu met of zonder meisje aan mij zij was. Daarnaast kon ik het niet maken tegenover Ellie; dat kleintje had al te veel te verduren en alhoewel het ontzettend fout was geweest wat ik vandaag had gedaan ben ik wel vastbesloten haar niet te gaan kwetsen.
'We gaan lopen ja, anders wordt m'n hoofd nooit leeg,' zeg ik met een flauwe glimlach, ook al was het me opgevallen dat ik met alcohol in mijn lijf beter presteerde dan zonder. De kans om Callie gewond te maken door op deze manier op de motor te stappen durfde ik niet te nemen, lopen zou hoogstwaarschijnlijk een stuk beter zijn. 'Het spijt me trouwens,' zeg ik dan nog iets zachter, terwijl ik een kort knikje naar mijn lege Spa Blauw flesje in de prullenbak maak en me dan zachtjes omdraai naar de uitgang. 'Meestal was dat de enige uitweg bij mij,' mompel ik halfjes terwijl ik het licht in de keuken uitdraai en met grote passen richting de deur stap - waar ik blijf staan wachten op Callie. Ondertussen vis ik snel mijn telefoon uit mijn broekzak en tik een kort berichtje naar Ellie; Ells, alles komt goed met Maia. Het spijt me, van alles. Nu gaat de aandacht naar Maia. - waarmee ik bedoelde dat ze alles wat ik vandaag had gedaan moest vergeten en haar aandacht op Maia moest richten, zodat er niets fout zou kunnen gaan. Zuchtend liet ik mijn telefoon weer in mijn broekzak glijden en keek dan weer terug de gang in om te kijken of Callie eraan kwam.

•

|Daniel is een smeerlap eerste klas.|

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28