Op spitzen. -|RPG Speeltopic II - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 feb 2013 - 18:20 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Ellie reageerde niet op wat ik zei, maar dat deerde niet. Ze voelde zich waarschijnlijk vreselijk en ik hoopte vurig dat ze in het ziekenhuis goed nieuws zou krijgen, dat dit vreselijke voorval niet het einde van Maia's leven betekende. De gedachte alleen al gaf mij het gevoel dat iemand mijn ziel in duizend stukjes scheurde en ze op de grond gooide. Maia mocht niet sterven. Dat mocht gewoon niet! Voor ons niet, voor Ellie niet en bovenal voor haarzelf niet. Ze had nog een heel mooi en lang leven voor zich, dat mocht de dood niet van haar afpakken, gewoon omdat hij het kon.
'Kom Callie, binnen is het warmer,' hoorde ik Daniel zeggen, waardoor ik opschrok uit mijn gedachtes. Mijn blik ging nog even langs Ellie en Jon. Bang dat zij ook slachtoffer konden worden, net zoals Maia. Snel strafte ik mijzelf af dat ik niet zo negatief moest denken, al was dat in dit soort situaties nog zo moeilijk. Daniels had zijn hand heel voorzichtig op mijn schouder gelegd en draaide mij naar zich toe. Een beetje wezenloos keek ik hem aan, aangezien ik mij nogal verdoofd voelde. De kracht die ik in eerste instantie op had weten te brengen om Ellie te troosten, of in ieder geval een poging daarin, was nu op en ik merkte dat ik ieder moment weer in kon storten, zoals net na de confrontatie met die mannen was gebeurd.
'Jon weet wat hij doet,' fluisterde hij. Ik schonk hem een glimlach en keek nog even naar Jon en Ellie, om mij vervolgens mee te laten leiden door Daniel. Normaal zou ik waarschijnlijk geprotesteerd hebben, aangezien ik mijzelf goed instaat achtte om zelf ergens heen te lopen. Ik was alleen in zo'n vreemde trans beland, dat ik dit niet deed. Gewoonlijk als er iets gebeurde, trok ik mij ook terug in mijn kamer en kroop dan meestal onder mijn dekens. Ik rende liever weg voor problemen en nare situaties dan dat ik de confrontatie aanging.
Inmiddels stonden we binnen en ik leek mij weer iets wakkerder te voelen. Mijn ogen vielen op Daniels shirt, dat onder de rode vlekken zat. Met een schok besefte ik dat het Maia's bloed moest zijn. Ik voelde mijn maag samentrekken en ik moest moeite doen om niet te kokhalzen. Snel keek ik weg van het shirt en probeerde aan iets leuks te denken, wat niet bepaald lukte.
'Daan, we moeten dat shirt wassen,' bracht ik moeizaam uit en draaide mij weer naar hem toe, mijn blik strak op zijn gezicht gericht.

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

Licht geschrokken door Callie's gezichtsuitdrukking nadat ze zichzelf had omgedraaid begeleid ik haar de trap op, houdt de deur voor haar open en blijf zodra we binnen komen stil staan, zodat ze even tot rust kan komen. Nog steeds voelde ik de lichte verbazing over het feit dat Callie zichzelf zo sterk had opgesteld vlak nadat ze het nieuws over Maia te horen had gekregen, dat ze had geprobeerde om Ellie te troosten terwijl iedereen op het punt stond om met de grond gelijk gemaakt te worden door alle emoties. Op dit moment was het voor mij precies omgekeerd; op het moment dat ik Maia had zien wegrijden in de ambulance en we alles tegen de dansgroep hadden verteld wist ik niet waar ik moest kijken of wat ik moest doen, maar nu we de drukte achter ons hebben gelaten kan ik weer adem halen en relatief goed en helder nadenken over de situatie. Nu zou ik degene zijn die Callie rustig moest houden totdat Ellie en Jon weer terug zouden keren vanaf het ziekenhuis.
'Daan, we moeten dat shirt wassen,' hoor ik Callie vervolgens moeizaam uitbrengen.
Verward buig ik mijn hoofd, kijkend naar mijn helderwitte shirt dat is bezaaid met rode vlekken en vegen dat maar van een ding afkomstig zou kunnen zijn - Maia's bloed. Direct schiet de harde blik weer over mijn gezicht en spannen mijn kaken zich hard aan terwijl ik mijn handen tot vuisten bal. Het feit dat ik door het bloed op mijn shirt weer werd teruggezogen naar het moment dat Maia in mijn portiek lag was hier een reden voor. Maar diep binnen in mezelf wist ik dat er ook nog iets anders dwars zat; door het kleine bijnaampje Daan wat Calie me zojuist had gegeven. Mijn eerste herinnering aan een pleeggezin was dat van een oude vrouw, die me altijd Daan of Daantje had genoemd - waarna ze binnen twee maanden was overleden en ik van het ene klotegezin naar het andere werd geslingerd alsof ik een pop zonder gevoelens was. Met een wilde beweging trek ik het shirt over mijn hoofd en smijt het in de hoek naast de deur, terwijl mijn borst als een bezetene heen en weer begint te rijzen, willend dat ik zowel de herrinnering aan Maia als de herinnering aan de enige fijne tijd in mijn leven zou kunnen vergeten.

•

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Nogal verward keek hij naar zijn shirt, alsof hij compleet vergeten was dat hij het aanhad. Misschien was hij dat ook wel en had hij de nare herinnering even verdrongen, samen met het bebloede shirt. Ik wilde er immers ook niet naar kijken, noch aan denken. Het idee alleen al dat het Maia's bloed was, was gruwelijk en haast ondraaglijk. Ik bleef dan ook recht naar zijn gezicht kijken, miste niks van de verandering in zijn gelaatstrekken. Langzaam trok er een spanning door zijn gezicht, zijn kaken strak op elkaar, zijn blik hard. Ik kon niks anders doen dan geschrokken een stap achteruit zetten en angstig afwachten wat zijn verdere reactie zou zijn. Gelukkig was het enige wat hij deed zijn shirt wild uittrekken, terwijl zijn ademhaling versnelde, waardoor zijn borst veel te erg op en neer ging. Ik schoot als een hert dat achtervolgt werd naar de hoek waar het shirt beland was en propte het in mijn handen.
'Daniel, rustig!' piepte ik, waarna ik de kleine keuken inliep en daar snel een emmer met warm water vulde. Ik probeerde zo min mogelijk naar het shirt te kijken, toen ik het in de emmer deed en er een handdoek overheen drapeerde, om het zicht op de bloederige vlekken weg te nemen. Na dit gedaan te hebben, liep ik weer naar Daniel en legde voorzichtig mijn hand op zijn schouder.
'Rustig, straks ga je nog hyperventileren,' zei ik nu een stuk kalmer, in de hoop dat Daniel die rust over zou nemen.

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

De bekende waas die over mijn gedachten en zichtsveld gleed langzaam terug in mijn hoofd; zorgde ervoor dat al mijn emoties werden losgetrokken van mijn lichaam en er enkel en alleen een doodse blik in mijn ogen kwam te liggen. Callie piepte zachtjes dat ik rustig moest doen, waarna ze richting de keuken schoot met mijn bebloede shirt in haar handen. 'Callie,' wil ik zachtjes fluisteren, wat verloren gaat in mijn snelle ademhaling en de chaos die op dit moment in mijn hoofd rond spookt, ze mocht me op dit moment niet alleen laten - daar kwamen alleen maar ongelukken van; en als het geen ongeluk met mezelf was dan was het zodadelijk misschien iemand waar ik veel van hield, meer dan ik dacht en dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Uit onmacht knijp ik mijn ogen stijf dicht, voel mijn ademhaling nog sneller gaan en probeer uit alle macht de waas van mijn gedachten en zichtsveld te krijgen om weer helder en fris na te kunnen denken over de gehele situatie.
'Rustig, straks ga je nog hyperventileren,' hoor ik Callie's kalme stem dan plotseling vanuit de duisternis zeggen, terwijl er een warme hand tegen mijn schouder wordt gedrukt. Vanaf het ene op het andere moment voel ik de waas terug schieten in mijn hoofd, voel ik de stekende pijn van mijn emoties weer in mijn hart en maag en sper ik verbaasd en verward mijn ogen - waarbij mijn ademhaling direct langzamer lijkt te gaan. Afsluiting, had mijn psychiater het genoemd - waar ik van een van mijn vele pleeggezinnen verplicht naartoe moest gaan rond mijn twaalfde verjaardag. Nooit had ik gedacht dat iemand me er zo makkelijk uit kon halen, vaak gebeurde het alleen door intensief te dansen of mezelf helemaal een slag in de rondte te drinken. Het was Callie echter gelukt met een simpele aanraking, waardoor er nu een siddering langs mijn bovenlichaam trok. 'Ik ben rustig,' fluister ik dan verslagen en gebroken, terwijl mijn ogen hongerig en dwingend op zoek gaan naar de hare; het kalme gevoel wat ze me op dit moment gaf niet kwijt willend.

•

[Nee, Callie. Daniël is niks voor jou. Vind ik. ]

Jonathan Hojem McBright.
Ik knik terwijl ik wezenloos aanhoor wat Daniel tegen me zegt over waar ik heen moet en hoe ik moet rijden. Mijn hoofd bonkt als een bezetene als ik Daniel op een bepaalde manier naar Ellie en daarna naar Callie zie kijken. Blijf van der af, vuile... Schiet er door me heen. Wat dach ik allemaal! We moesten sterk blijven. Als ik dat überhaupt kon als Daniel... Verbitterd loods ik Ellie naar mijn motor en hijs er haar voorzichtig op. De helm die Callie net nog had opgehad. Het riempje gesp ik zacht rond haar kin en ook mijn helm doe ik snel vast.
'Ellie, houd je vast. Waar maakt niet uit, maar zorg dat je iets hebt dat je met je armen en handen vasthebt.' zeg ik, voordat ik de motor start. We rijden snel en kleine zijstraten zijn makkelijk te de doorkruisen met mijn motor en daarom zijn we er ook sneller.
Als ik her ziekenhuis zie naderen, voel ik een lichte angst van binnen. Deze knoop van angst, woede, bezorgdheid en ander onherkenbare gevoelens staat strak als ik Ellie van de motor hijs en de motor in de stalling dump. Snel loop ik naast Ellie, met de twee helmen in mijn handen, naar de schuifdeuren van het grote, nu heel erg angstaanjagende ziekenhuis. We worden bij de balie aangekeken door een vrouw die er heel vriendelijk uit ziet. Ze vraagt informatie aan ons en wat we komen doen. Alles antwoord ik als in een hypnose. Wat er allemaal wrd gevraagd weet ik meteen al niet meer. De vrouw glimlacht en zegt ons een kamernummer. Het is op de begane grond, drie gangen verder. Mijn blik pakt die van Ellie.
'Wil je?' vraag ik aan haar. Dit moet verschrikkelijk voor haar zijn, zo ontzettend pijnlijk...

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

(Lol :') )

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Toen Daniel's ogen open vlogen, wist ik niet precies wat ik ervan moest denken. Hij was duidelijk verward en verbaasd over iets, maar ik had geen idee wat dat zou kunnen zijn. Ik kon hem sowieso moeilijk in te schatten. Daniel was altijd een beetje "het probleemgeval" geweest in de groep. De meesten hadden een redelijk normaal netjes leven, maar Daniel spookte hele andere dingen uit. Wat precies was iets waar ik mij over het algemeen voor afsloot. Ik bemoeide mij bijna nooit met anderen hun problemen en sloot mij daar dan ook vaak voor af. Het enige wat ik erover wist was dat hij wel eens was opgepakt door de politie en veel dronk. Natuurlijk had ik daar kritiek op, maar aangezien hij tijdens het dansen normaal leek, hield ik mijn mond erover.
'Ik ben rustig,' fluisterde hij uiteindelijk. Zijn stem had verslagen en gebroken geklonken en dit zorgde ervoor dat een rilling langs mijn ruggengraat ging. Ik vond het vreselijk wat er gebeurd was, maar ik vond het nog vreselijker om mensen waar ik toch wel om gaf zo te zien. Ik was dan ook blij dat Jon meeging met Ellie, ik zou het echt niet aangekund hebben om Maia ook maar een seconde te zien in de toestand waar ze nu in was.
Daniel zijn ogen boorden zich dwingend in de mijnen, alsof hij iets leek te willen. Ik kon echter niet echt bedenken wat en keek dus maar wat ongemakkelijk naar beneden, toen ik mijn blik van hem wist los te maken. Om mijzelf een houding te geven frunnikte ik een beetje aan mijn nagels. Uiteindelijk besloot ik dat ik maar beter gewoon iets kon gaan doen, want het had ook geen zin om hier zo te blijven staan. Ik keek weer op in de groene kijkers van Daniel en haalde mijn hand door mijn haren.
'Uhm, wil je ook thee?' vroeg ik hem. Thee was warm en kalmerend naar mijn mening. Ik dronk het dan ook vaak. Bovendien hielp het misschien Daniel ook wel, al had ik het idee dat hij op dit soort momenten eerder voor alcohol zou kiezen, maar met mij erbij zou hij dat niet krijgen, als hij dat inderdaad zou willen. Daar ging ik hoogstpersoonlijk voor zorgen.

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

Licht verbaasd keek ik toe hoe Callie zenuwachtig haar blik neersloeg en aan haar nagels begon te frunniken, zonder verder wat te zeggen. Plotseling sloeg ze haar ogen fel op en boorde ze haar blik even in de mijne, waardoor ik voor een kort, minimaal moment even van mijn stuk was gebracht - iets waar ik totaal niet blij mee was omdat het verder nooit bij me gebeurde, in ieder geval niet bij een meisje; en zeker niet bij een meisje dat in mijn dansgroep hoorde. 'Uhm, wil je ook thee?' hoor ik haar dan zachtjes vragen, nadat ze haar hand door haar lange, bruine haren had gehaald. De blik in haar ogen vertelde me dat ze wist dat ik normaal wat sterkers had gedronken, maar de vastberadenheid die daarachter lag kon ik niet precies plaatsen. Waarschijnlijk had het te maken met het feit dat ze het totaal afkeurde; mijn andere leven in ieder geval, waardoor ik op dit moment niets anders kon doen dan zachtjes knikken en een zachte 'ja' fluisteren op haar aanbod voor een thee.
Voor een aantal tellen blijf ik nog in haar ogen kijken, terwijl de verwarring in mijn hoofd steeds meer toe begint te nemen en het doorspijpelt naar mijn gezichtsuitdrukking. Hoofdschuddend draai ik me dan in een ruk naar de keuken, waar ik - eenmaal aangekomen - de waterkoker aan zet en twee grote mokken uit de kast met een klap op het aanrecht laat knallen. Mijn handen klemmen zich rond de rand van het aanrecht terwijl ik na probeer te denken wat voor gedachten er nou daadwerkelijk door mijn hoofd spoken. Echter, doordat het een grote brei is van verwarring krijg ik er niet veel informatie uit en besluit ik het maar te laten. Langzaam buig ik mijn hoofd even en span mijn spieren onwillekeurig aan, gewoon om de gedachten in mijn hoofd ergens anders heen te drukken en helderder te kunnen denken. 'Kop erbij houden Vartanian,' mompel ik dan zachtjes tegen mezelf als ik voor een moment aan Callie's kalme uitstraling denk, waarna ik nogmaals met mijn hoofd schud.

•

[@ Sinastra. Ik denk dat Maia nog op de intensieve ligt.]

Ellie O'Pry
Mijn handen klemmen zich vast in Jon's t-shirt. Het voelt raar. Het contrast met ongeveer elf uur geleden is enorm. Dan bevond ik me in een waas, een verliefde en dromerige waas. Nu ben ik wakker geschud, met beide voeten op de grond gekogeld. Ook mijn gezelsschap is veranderd. Van Daniel naar Jon, het verschil kan amper groter. Daniel heb ik altijd gezien als een verslaafde, iemand die je eigenlijk moet vermijden. Jon was voor mij meer een soort van leuke oom. Nu is hij mijn redder. Ik leg mijn hoofd tegen zijn rug en dwing mezelf rustig in en uit te ademen. Als Jon van de motor springt... Wacht, sinds wanneer heeft Jon een motor? Ik schud versuft mijn hoofd. Hij loopt snel, ik moet moeite doen om hem bij te houden. De vrouw vraagt, Jon antwoordt. Ik hyperventileer.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Glucio schreef:
(Rider -> Glucio)

Happy Birthday my Potter!

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Hij stemde ermee in, maar bleef mij nogal verward aankijken. Uiteindelijk draaide hij zich toch hoofdschuddend om en liep de keuken in. Langzaam wandelde ik achter hem aan, terwijl ik ondertussen mijn mobiel uit mijn zak viste. Jon moest nu toch wel bij het ziekenhuis zijn aangekomen, als het goed was, dus kon ik hem wel even smsen om te controleren of alles goed was en of ze veilig aan waren gekomen. Het voelde niet goed om niet zeker te zijn of Jon oké was.
Het pruttelende geluid van de waterkoker vulde de ruimte, maar verder was het stil. Het knallende geluid, deed mijn dan ook opschrikken en met grote ogen keek ik naar de twee mokken op het aanrecht. Ik voelde mijn hartslag versnellen en moest even naar adem happen om mijzelf weer rustig te krijgen. Oké, relax Calls. Niks aan de hand. Daniel zette gewoon de bekers nogal hardhandig neer. Niet zo angstig doen, zei ik tegen mijzelf in mijn gedachten en focuste mij weer op mijn mobieltje, terwijl ik naar het kastje liep waar de thee in bewaard werd.
Zijn jullie veilig aangekomen? Hier gaat het btw naar omstandigheden wel goed, al weet ik niet helemaal wat ik met Daniel aan moet. Hopelijk werkt thee ook kalmerend op hem. XXX Calls
Snel verzond ik het smsje naar Jon en borg het toestel weer op. Ik richtte mij weer op het kastje met de thee en viste er een kartonnen doosje pickwick english tea blend uit. Mijn oog viel op de suikerpot die ernaast stond.
'Heb je suiker in je thee?' vroeg ik Daniel, die nogal gespannen bij het aanrecht stond. Volgens mij ging het nou niet bepaald goed met hem en ik wilde hem graag helpen, maar had geen idee hoe. Ik kon wel vloeken dat er nu niemand was die meer met hem omging, zoals Maia. Die wist vast wel hoe ze met Daniel om moest gaan. Of Jon, die leek altijd te weten hoe hij met mensen om moest gaan. In ieder geval, dat idee had ik. Ik was niet sociaal ingesteld en kon alleen goed omgaan met mijn beste vrienden.

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

'Heb je suiker in je thee?' hoor ik Callie voorzichtig vragen, terwijl er een tikkeltje wanhopigheid in haar stem lijkt door te dringen. Verbaasd knipper ik nogmaals met mijn ogen terwijl ik mezelf afvraag of ik iets heb gedaan om Callie van haar stuk te brengen - om dat tikkeltje wanhopigheid in haar stem te laten sijpelen. Plotseling merk ik dat ik mezelf als een bezetene sta vast te houden aan het blad van het aanrecht, waarbij ik mijn spieren totaal heb aangespannen en er een harde trek rond mijn gezicht ligt. Voorzichtig ontspan ik mijn spieren, en uiteindelijk ook de spieren van mijn handen - waarmee ik de veiligheid die het blad van het aanrecht me geeft om recht te blijven staan uit mijn handen laat glijden.
'Geen suiker, bedankt,' fluister ik dan zachtjes, terwijl ik weer uit alle macht probeer om de muur weg te duwen en mijn emoties weer op te laten komen. Het korte geklik geeft aan dat het water is gekookt, waardoor ik automatisch de waterkoker van zijn houder haal. Geconcentreerd vul ik vervolgens de mokken met het gloeiend hete water, doop de theezakjes erin en trek dan vervolgens een mok mijn richting op. Voorzichtig nip ik van mijn thee, wat direct een kalmerende werking op mijn lichaam heeft en ik Callie wel op mijn knieën kan bedanken. Glimlachend zet ik dan mijn mok weer neer - een stuk zachter dan daarvoor - en draai mijn hoofd dan richting Callie, terwijl ik haar even onderzoekend aankijk. 'Je bent echt goed met mensen, weet je dat,' glimlach ik dan, terwijl ik mijn hand even door mijn haar haal en mijn handen even rond mijn mok klem. Het kalmerende gevoel dat me weer overspoelde op het moment dat ik naar Callie keek zorgt dat de glimlach weer terug komt op mijn gezicht en mijn ademhaling een stuk langzamer gaat. 'Bedankt,' glimlach ik dan voorzichtig, terwijl de laatste spanning van me afglijdt.

•

[haha, nou oké de intensive care is op de begane grond.]

Jonathan Hojem McBright
Ik merk dat Ellie aan het hyperventileren is. Snel sla ik een arm om haar een. 'Rustig maar, Ellie. Alles komt goed, er zijn hier ontzettend veel mensen die precies weten hoe ze Maia weer helemaal de oude kunnen maken.' fluister ik zacht en druk haar tegen me aan, als een vader die haar dochter troost. Samen met haar loop ik richting de intensive care. Daar word ik tegengehouden door een verpleger, die er kalm en jong, maar zelfverzekerd uitziet.
'Jullie mogen hier niet naar binnen. De patiënten hebben rust nodig.' Smekend kijk ik de man, hoogstens vijf jaar ouder dan ik, aan en slik.
'Haar zus ligt hier, ze is aangevallen en we moeten haar zien. Ze is haar familie...' ik knik naar Ellie. 'En ze voelt als familie voor mij. Alstublieft, héél even. We doen echt niet wild. Alleen bij haar zitten. Alstublieft?' De verpleger zucht. 'Wacht even.' De man draait zich om en loopt de intensive care in. Daar staan we dan. Stil. Ik voel hoe angstig Ellie is. Opeens trilt mijn mobieltje. Gelijk slaat mijn angst toe. Er is iets gebeurd met de anderen, Callie... Ze is ook bijna vermoord. Mijn hand glijdt mijn jaszak in en trillend over mijn hele lichaam en met zweet op mijn voorhoofd kijk ik op het schermpje. Godzijdank het is Callie. Zijn jullie veilig aangekomen? Hier gaat het btw naar omstandigheden wel goed, al weet ik niet helemaal wat ik met Daniel aan moet. Hopelijk werkt thee ook kalmerend op hem. XXX Calls
Mijn adem stokte heel even en ik glimlachte pijnlijk. Snel typte ik ook wat terug.
Callie, we zijn veilig aangekomen. Ellie staat hier te shaken, wat niet vreemd is. Het is naar, ik weet dat achter deze muren Maia ligt, maar we mogen (nog) niet naar binnen. De verpleger is net gaan kijken of het kan. Hoop het, dan wordt ook Ellie wat rustiger. Veel suc6 met Daniel rustig houden. Hoop dat we weer snel bij jullie zijn.
xxx John
Snel verzond ik het bericht toen ik zag dat de verpleger weer terug kwam en verborg mijn mobiel in mijn zak.
'Jullie mogen even, vijf minuutjes. Ik blijf er bij.' Snel liep ik samen met Ellie de verpleger achterna. De spanning was te voelen en opeens had ik zin om weg te rennen, te schreeuwen dat ik het niet wilde, naar de danszaal te gaan en bij Callie te staan met een kop thee, zonder dit te zien. Maar ik wilde het toch zien. Ik voelde me als een vader of oom voor Ellie toen ik haar pols vastpakte en de deur werd geopend. Er waren vier bedden, waarvan een met iemand er op. Het was Maia. Snel liepen we ernaar toe en ik liet Ellie op de stoel. Toen pas durfde ik te kijken naar Maia.
Haar gezicht was voor een deel bedekt met adem apparatuur, voor de rest hingen een twintigtal slangen langs en over haar gezicht. Toch kon je snedes in haar nek, haar wangen, rond haar ogen en bij haar mond zien. De sneden hielden niet op, over haar armen, die langs haar lichaam over de dekens lagen, was dan wel een soort van doek gelegd, maar ook daar waren de vingers met wonden bedekt. Alsof ik honderd keer over de kop was geweest keerde mijn maag zich om. Dit was zo... Zo verschrikkelijk... Ze was serieus als familie voor me en dit was alsof er een zus van mij lag. Mijn ogen gingen heel even naar Ellie, om haar reactie te schatten. Volgens mij moest ze zich zoals mij voelen, maar dan honderd keer zo erg. Gelijk richtte ik mijn blik weer op Maia. Haar haar lag in plakkerige slierten langs haar gezicht. Een zachtjes piepend geluid klonk uit het apparaat naast het bed, wat een regelmatige grafiek toonde.
'Komt het... Komt het goed met haar?' vroeg ik schor, het verbaasde me dat ik überhaupt kon praten.
'Haar situatie is stabiel. Als er niks onverwachts gebeurd, zal ze het zeker overleven.'
'Wanneer wordt ze wakker?' Mijn stem bleef hees.
'Dat kan altijd gebeuren, maar we verwachten pas over een paar weken. Dit is altijd heel onvoorspelbaar. Het kan morgen zijn, volgende week, over een paar maanden... Jammer genoeg valt daar niks over te zeggen.'
Ik zuchtte en liep naar Ellie toe. Mijn hand legde ik voorzichtig op haar schouder terwijl ik naar Maia keek. Hoe moeilijk moest dit wel niet voor haar zijn. Maar we hadden haar gezien. We hadden Maia gezien en het bewijs dat ze nog leefde was er.

[weet niet of het goed is, en of dit allemaal al mag (dat ze haar zien en zo)]

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 19:50 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Daniel leek even verbaasd. Of dat door mijn vraag kwam of door iets anders, zou ik waarschijnlijk nooit weten. Hij ontspande zich in ieder geval weer, waardoor zijn handen van het aanrecht gleden. 'Geen suiker, bedankt,' kwam er fluisterend over zijn lippen. Ik knikte precies op het moment dat de waterkoker klaar was, waardoor ik even in mijzelf lachte en vervolgens zachtjes het kastje sloot, aangezien de suiker dus niet nodig was. Mijn blik ging even over Daniel die zich focuste op het inschenken van de thee. Als ik mij niet zo verdrietig, bezorgt en een beetje ongemakkelijk had gevoelt, had ik waarschijnlijk gelachen om het feit dat hij het zo geconcentreerd deed, maar nu keek ik alleen maar afwachtend toe.
Toen de thee was getrokken, pakte ik de mok die overbleef voor hem. Ik hield Daniel scherp in de gaten, terwijl hij zijn eerste slok nam. Het leek meteen een goed effect op hem te hebben. Tevreden nam ik zelf ook een klein slokje, maar kwam tot de conclusie dat het nog wel erg heet was en hield de kop bij mijn mond om te blazen. Ik ging wat gemakkelijker met mijn rug tegen het aanrecht aanstaan, zodat ik erop kon leunen.
'Je bent echt goed met mensen, weet je dat. Bedankt.' Ik was nogal verbaasd om zijn opmerking, aangezien ik echt maar gewoon wat deed en dan vooral omdat ik bang was dat hij ging flippen of zo. Als ik de oprechte glimlach niet gezien had, zou ik zweren dat hij loog en maar wat praatte om de tijd te vullen.
'Beginners geluk, denk ik,' zei ik er dus maar op en richtte mij weer op de thee in mijn handen, terwijl er kleine golfjes in ontstonden door het blazen. 'Normaal zou ik je emoties en problemen gewoon genegeerd hebben en mij ervoor hebben afgesloten, maar dit is nogal een... uhm... speciaal geval,' vertelde ik eerlijk en ik sloeg mijn blik weer op naar hem. Opeens voelde ik mijn mobieltje trillen. Snel zette ik de thee weer op het aanrecht en viste mijn mobiel weer uit mijn zak. Hopelijk was het Jon en ging alles goed met hem en Ellie. Mijn blik ging over het scherm en tot mijn opluchting stond daar inderdaad zijn naam en het teken dat ik een berichtje van hem had.
Callie, we zijn veilig aangekomen. Ellie staat hier te shaken, wat niet vreemd is. Het is naar, ik weet dat achter deze muren Maia ligt, maar we mogen (nog) niet naar binnen. De verpleger is net gaan kijken of het kan. Hoop het, dan wordt ook Ellie wat rustiger. Veel suc6 met Daniel rustig houden. Hoop dat we weer snel bij jullie zijn.
xxx John
Een opgeluchte zucht ontsnapte mijn mond en met een grote glimlach keek ik naar Daniel. 'Jon en Ellie zijn veilig aangekomen bij het ziekenhuis. Ze mogen alleen nog niet bij Maia en het gaat nog niet echt geweldig met Ellie, maar naar omstandigheden valt het tot nu toe dus nog reuze mee.'

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 20:08 ]

Happy Birthday my Potter!

Daniel Cameron Vartanian ||

'Beginnersgeluk, denk ik. Normaal zou ik je emoties en problemen gewoon genegeerd hebben en mij ervoor hebben afgesloten, maar dit is nogal een, uhm, speciaal geval,' zei Callie zachtjes - terwijl ze voorzichtig tegen haar thee blaast en kleine golfjes laat ontstaan in haar mok. Langzaam open ik mijn mond om iets terug te zeggen, maar net op het moment dat ik mijn antwoord klaar heb zet Callie haar mok thee op het aanrecht en vist haar telefoon uit haar broekzak. De opgeluchte zucht die haar mond daarna verliet zorgde ervoor dat ik nieuwsgierig werd, helemaal nadat ze me met een grote glimlach aankeek - en voor een kort moment baalde ik ervan dat ik niet degene was die haar die glimlach had bezorgd, maar juist het tegenovergestelde.
'Jon en Ellie zijn veilig aangekomen bij het ziekenhuis. Ze mogen alleen nog niet bij Maia en het gaat nog niet echt geweldig met Ellie, maar naar omstandigheden valt het tot nu toe dus nog reuze mee,' zegt ze dan ter verduidelijking. Automatisch verschijnt er ook een lichte glimlach rond mijn lippen - opgelucht dat er niets met Jon en Ellie was gebeurd op hun weg naar het ziekenhuis, wat deze avond net een tikkeltje te veel zou kunnen zijn. Wanneer ik terug denk aan wat Callie zojuist had gezegd over het negeren van emoties en problemen op een ander moment verdwijnt de glimlach echter weer van mijn gezicht, terwijl ik nog een grote slok neem van mijn keel - waardoor mijn tong en gehemelte even in brand lijken te staan - en de mok daarna op het aanrecht schuif.
'Normaal moet je dan wel veel negeren bij mij zeker,' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik in mijn hoofd even na ga wat voor persoon ik wel niet moet zijn in Callie's ogen; een die maar van het ene probleem naar het andere stapt zonder een goede, duidelijke lijn in zijn leven te hebben. Ik nam het haar niet kwalijk, helemaal niet zelfs, ik wist wat voor leven ik had - daar had ik zelf namelijk bewust voor gekozen - maar toch kwam het iedere keer hard aan wanneer ik ermee werd geconfronteerd door mensen die ik ... daadwerkelijk mocht en zag zitten.
'Alhoewel ik natuurlijk zelf kies voor die problemen, ik blijf nou eenmaal het rotjoch dat te veel drinkt,' brom ik dan zacht - terwijl ik ondertussen enkele centimeters van Callie's gezicht verwijderd ben. Beschaamd sla ik mijn ogen neer en stap langzaam achteruit terwijl ik me half omdraai, naar de emmer waar mijn bebloedde shirt in ligt te weken. Mijn spieren spannen zich opnieuw aan als ik Callie's geur weer ruik en zachtjes zucht ik; niet wetend wat ik op dit moment zou moeten doen. Ze was zich hoogstwaarschijnlijk dood geschrokken door het feit dat ik plotseling met mijn stalen gezicht slechts centimeters van het hare was verschenen. In mijn gedachten schold ik mezelf uit voor alles wat fout en lelijk was, terwijl ik vurig wenste dat ik de tijd kon terugdraaien. Langzaam bal ik mijn handen weer tot vuisten, ik was inderdaad een rotjoch.

•

Calliope ‘Callie’ McDroozy

Er verscheen na mijn mededeling een lichte glimlach om zijn lippen, maar zijn gezicht vertrok vrijwel direct al weer. Ik merkte hoe hij aanstalten maakte om een grote slok van de gloeiend hete thee te nemen en ik wilde hem dan ook waarschuwen. Helaas was ik niet snel genoeg en moest dus met een pijnlijk gezicht toekijken hoe hij het opdrinkt. Dat kon gewoon niet fijn voelen. Misschien was ik dan iemand die sloom thee dronk, omdat ik bang was mijn tong te verbranden, maar zelfs mensen die zo hete thee naar binnen konden klokken moesten dit niet prettig gevonden hebben.
'Normaal moet je dan wel veel negeren bij mij zeker,' mompelde hij en meteen had ik spijt van wat ik gezegd had. Dit was nou precies zo'n voorbeeld van mijn slechte omgang met mensen. Ik zei dingen die ik niet moest zeggen en gaf snel kritiek op dingen. Dit was echt dom geweest. Nu leek het vast voor hem alsof ik alleen zijn problemen en emoties negeerde, terwijl ik dat gewoon in het algemeen deed. 'Alhoewel ik natuurlijk zelf kies voor die problemen, ik blijf nou eenmaal het rotjoch dat te veel drinkt,' bromde hij en ik merkte dat hij toch wel heel dichtbij stond nu. Ik voelde hoe ik verstijfde en wist niet helemaal meer wat ik moest doen. Zijn gezicht was nog maar enkele centimeters van de mijne verwijderd. Hij sloeg zijn ogen neer en zette gelukkig een langzame stap achteruit, waarna hij zich ongeveer negentig graden draaide. Ik zag hoe alle spieren in zijn lichaam zich weer aanspanden en dat zijn vuisten zich balden. Mijn blik ging naar de emmer waar hij nu naartoe stond gedraaid. Snel liep ik langs hem heen, pakte de emmer en zette hem weg in een leeg kastje onder het aanrecht. Dan kon hij die in ieder geval niet zien.
'Je bent geen rotjoch, je maakt gewoon vaak foute keuzes, waarvan ik niet kan ontkennen dat ik ze niet bepaald slim vind,' zei ik voorzichtig, bang voor wat voor reactie het uit zou kunnen lokken. 'En ik negeer mensen hun problemen in het algemeen. Eigenlijk ben ik gewoon een kritische bitch die alleen maar aan haar eigen dingen denkt. Behalve dan bij mijn beste vrienden. Leef een beetje in mijn eigen wereldje, dus vat het vooral niet persoonlijk op. Normaal zou ik Ellie bijvoorbeeld ook niet getroost hebben.'

Happy Birthday my Potter!