{RPG} Wolfblood ~04~ - Speeltopics

Link naar nieuwe rollentopic
Link naar oude rollentopic
Link naar het volgende topic

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerwolven [max 7] ;;
Jongens ;;
1- Tijdelijke Alfa ;; Cooper Henderson. - GleeManiac
2- Memphis Grimmaud - Roane
3- Cyril Nightingale - Eltham
4- Vegangirl
Roedelloos ;; Jack Willows - [qGleeManiac[/q]

Meiden ;;
1- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
2- Ayla Hope Savage - Vesta
3- Gwenx1D

Hunters [max 12] ;; NODIG!

Jongens ;;
1- Beau James Sykes nessje
2-
3-

Bounty hunter ;; Xander Dodge Outcast - Ninuturu

Meiden ;;
1- Marcy Jarvis - Morrowind
2- Aowynn Rune Savan - Vesta
3- Maia Felice Johnson Jaimes
4-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 19 maart 2013 - 20:50 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Xander Dodge Outcast
Ik was al weer thuis, ik had een oude maaltijd uit de koelkast gehaald die ik in de magnetron heb gezet.
Een heerlijke lucht dringt mijn neus binnen als ik terug loop naar de woonkamer en uit het grote raam kijk, een bosvogel vlieg gestoord op van een tak die te dicht bij het raam hangt. Ik laat mezelf op de bank vallen en trap mijn schoenen uit, ik leg mijn armen onder mijn hoofd en slaag een lange diepe zucht terwijl ik naar buiten kijk via een raam in het dak. Ik sluit mijn ogen en blijf even zo liggen, ik val bijna in slaap maar word ruw gestoord door de magnetron die luid irriterend piept omdat het eten klaar is. Kreunend sta ik weer op en loop de keuken weer in naar de magnetron, ik pak het eten eruit en smijt de deur weer dicht, ik ruik aan het heerlijke stukje lamsbout, de lucht van de marinade is lekker en ik ben blij dat ik geleerd heb van mijn vader hoe dat moest voor hij de pijp uit ging. Ik ga aan tafel zitten en begin te kluiven van de bout.
Na de rommel te hebben opgeruimd ging ik weer op de bank liggen, een glas water had ik op tafel gezet, ik haat mijn leven, het is saai, ik heb geen vrienden, en ik werd zelden opgeroepen voor werk of andere dingen, ik verveelde me dood en vroeg me af hoe het was gelopen als ik wel gewoon had geluisterd naar mijn mentor en een "gewone" hunter was gebleven.

---

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Sasquatch schreef:
(@Cybele: volgens mij is het nu trouwens aan jou, niet aan mij.)

[ Ik zag 't ja, had iets te snel over je post heen gelezen :'D Ik schrijf morgen een reactie voor Aowynn, nu te moe voor $: ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

(Is goed, slaapwel!)

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aowynn

‘Ik zeg niet dat ik niet opensta voor nieuwe dingen, maar ik moet wel zeggen dat ik het gewoon liever op de oude manier doe. Ik zie mezelf nog niet rondlopen met een gasfles.’
Een flauwe glimlach verscheen even op mijn lippen, waarna ik licht knikte ten teken dat ik het helemaal met Marcy eens was. Ook ik deed dit liever op de oude manier. 'Ik zal er in iedergeval wat informatie over op vragen, maar ik ben voor het feit het gewoon op de ouderwetse manier te doen. Geen rare gassen voor mij.'
Onbewust streek ik even licht met mijn hand over mijn gewonde bovenbeen terwijl ik toekeek hoe Maia en Beau gingen zitten. Het was wel erg duidelijk dat mijn manier van verzorgen een heel stuk slechter was dan dat Memphis had gedaan. Mijn blik vertrok licht, verzuurde even toen ik moeizaam ging zitten en de druk op de wond leek te verergeren. Ik hinkte nog, voelde me een tikkeltje slap vanwege het bloedverlies, maar de wond was schoon en stevig ingewikkeld.
‘Dus, de meeting gaat nu van start?’ vroeg Maia, waarna ik de map openklapte en licht knikte. Op het moment dat ik naar achteren wilde leunen gleed er een pijnlijke golf door mijn rug heen, die me de donkerblauwe plek direct deed weten te herinneren. Stevig klemde ik mijn kaken opeen, perste mijn lippen op elkaar terwijl ik weer zo recht mogelijk ging zitten. Met een licht gefrustreerde blik bladerde ik vluchtig door de map heen, tot ik uit kwam op de formulieren die waren toegestuurd over het tweetal.
‘Hoelang doen jullie dit al?’ vroeg ik ze beide en keek weer op van mijn map. ‘Ik neem aan dat jullie wel al enige ervaringen hebben in het jagen?’
Mijn blik gleed van de een naar de ander terwijl ik mezelf van binnen een flauwe waarschuwing gaf vanwege mijn ietwat strakke houding. Niet iedereen was, net als mij, geboren in huntersvereniging en vervolgens hun hele leven getraind om te jagen en vechten. Tussendoor wierp ik even een korte snelle blik naar Marcy, peilde haar uitdrukking om te zien wat haar zwijgende reactie op het tweetal was. Ik mocht dan wel een leider zijn en het laatste woord hebben, nooit nam ik zomaar een beslissing. Voor nu wilde ik eerst weten wat hun achtergronden waren en in hoeverre ze waren getraind, uitleg over mij, Marcy en de roedel kwam daarna wel.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Marcy Jarvis
Aowynn's gezicht vertrok toen ze ging zitten. Ik was niet de enige die hinkte. Ik zou haar straks wel vragen wat er allemaal nog was gebeurd toen ik haar uit het oog verloren was. We moesten vast heel overtuigend en bemoedigend overkomen bij Beau en Maia nu we beiden gewond waren.
“Dus de meeting gaat nu van start?” vroeg Maia, die naast me was komen zitten. Aowynn opende haar de map die ze al de hele tijd met zich mee sleurde en knikte. Ze klemde haar kaken opeen. Als je haar niet lang kende, zou je vast denken dat ze gewoon een zuur gezicht trok, maar ik kon gewoon zien dat ze pijn had. Waarschijnlijk een verkeerde beweging, ik kende het gevoel maar al te goed.
Haar vingers bladerden gefrustreerd door de map. “Hoe lang doen jullie dat al?” vroeg ze, waarna ze opkeek. “Ik neem aan dat jullie wel al enige ervaringen hebben in het jagen?”
Ik wist nog goed hoe ze die vraag aan mij stelde. Ik zat daar maar heen en weer te wiebelen op mijn benen, te zenuwachtig om iets fatsoenlijks uit mijn mond te krijgen. Ik kon de rare blikken van iedereen nog zien, vooral van de mensen die mijn ouders gekend hadden. Ze keken naar me van: dat kan toch niet een kind zijn van Daniël en Jessica. Too bad, want dat was ik wel. Ik was gewoon socially awkward toen. Gelukkig was ik nu al wat losser geworden. En daarbij had ik het tegendeel bewezen, het jagen zat gewoon in mijn bloed.
Mijn blik gleed richting het tweetal, terwijl ik ze bemoedigend aankeek. Een steek trok weer door mijn knie toen ik me wat rechter duwde. Het was ook niet slim van me om een jeansbroek aan toen als je een opgezwollen knie had. Ik had het beter met een joggingbroek gehouden. Met mijn hand ging ik zacht door mijn lange, bruine krullen. Ik wist wel dat Aowynn me ook in de gaten hield, om mijn reactie te meten. Als iets me niet aan zou staan was het meestal ook meteen van mijn gezicht af te lezen, ik was gewoon niet zo goed in dingen verbergen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

"Aardbeienijs, hm? Dan ruik ik tenminste wel lekker! Alhoewel die toevoeging van jou geur natuurlijk ook een heleboel goed doet." Ik schiet, ondanks mijn humeur, in de lach, en hoewel ik het niet luidop toe zal geven voel ik me best gevleid. Ik kijk naar Aurora's gezicht en rol hoofdschuddend een keer met mijn ogen terwijl er een kleine grijns op mijn lippen verschijnt.
Ik besluit de vele, eerder seksueel getinte opmerkingen die in mijn gedachten flitsen, voor mezelf te houden. Ik hoef het Aurora, en mezelf ook, niet onnodig moeilijk te maken. Al ben ik er niet zeker van dat ik dat met het geknuffel waarin we nu verwikkeld zijn nog niet gedaan heb. Veel tijd om er dieper over na te denken en eventuele opties af te wegen krijg ik niet, gezien Ro's zoete stemmetje me uit mijn gedachten rukt.
"Je baalt ervan dat je de keuze hebt gemaakt het Alfa leidergedoe op te geven niet waar? Ik merk het aan je gedrag en je houding. Al denk ik wel dat je er goed aan hebt gedaan, het putte je uit en je moet bijkomen … Niemand vond het leuk om je zo te zien, zo geprikkeld en al die dingen eromheen. Weet je zeker dat je niet moet slapen of zoiets?"
Ik grinnik even en vlei me, voor ik mezelf kan tegenhouden, nog wat dichter tegen haar aan. Het voelt gewoon zo veilig en vertrouwd aan, ik kan me de, op dit moment eerder woelige, relatie die ik met Ro heb niet anders inbeelden. We zijn altijd eerder fysiek geweest. Als ik een knuffel nodig heb, dan is zij degene bij wie ik die ga stelen. Het is een automatisme geworden haar dicht tegen me aan te houden als ik merk dat zij een knuffel nodig heeft. Moet ik daar dan mee ophouden omdat zij gevoelens opgebiecht heeft waar ik mezelf jaren geleden verboden heb op in te gaan? Ik kan niet op tien handen tellen hoeveel nachten ik als zestienjarige heb doorgebracht, gek van lust voor de meiden uit mijn roedel, het merendeel Ro, terwijl ik mezelf de ene regel had opgelegd dat ik daar niet zou aan beginnen omdat ik het toch zou verpesten. Mezelf toestaan haar te knuffelen en af en toe een kusje op de neus, het voorhoofd of de wang te geven was voor mij een van de weinige manieren om die regel te kunnen nakomen. Moet ik die gewoonte zomaar naast me neer leggen?
Als ik eerlijk ben, denk ik dat het net een averechts effect zou hebben. Aurora zou zich afgewezen voelen en ik -nou, een tenniselleboog door het vele 'mezelf een handje helpen' zou niet meer gebeuren maar het zou zeker moeilijk zijn mijn handen niet te laten afdwalen naar bepaalde zones. Zulke mooie, vrouwelijke, goed ontwikkelde zones.
Ik slik even en hou mijn ogen heel bewust op haar gezicht gericht.
"Ik slaap wel als ik dood ben," grinnik ik. "En ik deed het meer voor de roedel dan voor mezelf. Jullie hebben niks aan een leider die op de rand van een zenuwinzinking staat, zeker niet met de Hunters in de buurt. Maar ja, nu ik niet overmand ben door woede en verdriet begin ik de nadelen te zien. Ik ben het gewend mijn zin te krijgen en ik weet niet hoe ik zal reageren als Coop een beslissing maakt waarmee ik het niet eens ben." Ik frons mijn wenkbrauwen even. Ik ben er vrij zeker van dat Coop eerst zou overleggen met mij, maar dan nog heeft hij het recht zijn wil door te voeren.
"En ik weet dat ik het niet prettig zal vinden dat hij meer jullie aandacht zal krijgen nu. Om eerlijk te zijn sleur ik hem volgens mij zo de tuin in mocht ik hem hier zo met jou knus op de bank zien liggen, Alfa of geen Alfa, neef of geen neef," geef ik stil, en ietwat beschaamd toe.
"En dat z- GnnRrrrro." Onvrijwillig laat ik deze zin in een kreun eindigen als Aurora's vingers mijn buik weer liefkozen. "Unf," zucht ik terwijl ik haar pols vast grijp en een eindje boven mijn buik hou. Een zachte maar waarschuwende grom verlaat mijn lippen terwijl ik haar veelbetekenend aankijk. Met Ro wil ik niet zomaar het bed induiken, want daar respecteer ik haar teveel voor en daarvoor is ze me te dierbaar, maar ze maakt het me wel lastig zo. Heel even sta ik mezelf toe te twijfelen of dat haar bedoeling is, maar al snel reken ik af met die gedachten. Het doet er niet toe. Ik ga Aurora niet gebruiken, ookal voel ik me nog zo aangetrokken tot haar.
Wanneer mijn ogen ondanks alle moeite toch afdwalen, valt mijn blik op de mobiel die nog in haar schoot ligt. Geen berichten. Ik lik een keer over mijn lippen en frons opnieuw. Vreemd. Normaal antwoordt Cooper bijna meteen op mijn smsen. Sterker nog, hij gaat helemaal over de rooie als ik te traag antwoord naar zijn mening. Ik spits mijn oren maar hoor helemaal niks dat er op zou kunnen wijzen dat een ander roedellid onderweg is hierheen. Dat ik momenteel geen Alfa ben, betekent niet dat ik me geen zorgen meer om hen mag maken, toch?
Er verschijnt, ondanks de situatie, een kleine grijns op mijn gezicht als ik besef dat dit dé kans is om de motor, waarmee ik eergisteren eindelijk klaar was met oplappen maar nog de kans voor gekregen heb mee te rijden, een testritje te geven.
"Kom op, ik weet een andere manier om je een pleziertje te bezorgen," zeg ik op een eerder mysterieuze toon tegen Aurora.
Ik trek haar achter me aan naar de garage en laat haar pas los als we vlak voor de motor staan. Ik trek het laken er af om een zwarte Ducati, model Monster 696 te onthullen.
"Dit is Darla." Met vernieuwd vuur in mijn ogen kijk ik Ro aan en zonder mijn blik te lossen, loop ik naar de kast waar ik twee helmen uit haal. Wanneer mijn handen nog iets anders tegenkomen, dat mijn geheugen even ontglipt was, twijfel ik even. Het is een rood leren jack dat een van mijn scharrels een keer achter liet. Ro verdient beter dan een tweedhandsje van een meisje wiens naam me volkomen ontgaat, maar tegelijk neem ik haar niet mee op een motor zonder ook maar enige bescherming. Leer is moeilijk kapot te krijgen en biedt redelijk wat warmte, die je goed kan gebruiken met de snelheid die een motor, deze in het bijzonder, haalt. Met een kleine glimlach stop ik dan toch het vestje in haar handen. Wanneer ik mijn eigen, vertrouwde zwarte lederen jack heb aangetrokken, neem ik de tweede, kleinste helm en zet hem voorzichtig op haar hoofd. Mijn blik glijdt automatisch op en neer over Aurora's lichaam. Sexy. Héél sexy.
"Jij moet biker-chick worden, want het staat je schandalig goed," complimenteer ik op voorzichtige toon.
Na een snelle knipoog til ik Ro zonder enige waarschuwing op en zet haar op het achterste zitje van de motor. Vervolgens open ik de garagepoort, zet mijn helm op en stap zelf ook op de motor. Ik stop de sleutel in het contact, draai hem om en draai aan mijn handvat om de motor te starten. Ze spint als een poesje en de rillingen lopen langs mijn rug.
"Hou je stevig vast, popje," waarschuw ik lachend.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Ik ben maar gestopt, hoewel ik nog een stuk had willen schrijven (':]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

(Godde*** Elise Wat een lap tekst!)

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aurora Elizabeth Morningrose

‘Ik slaap wel als ik dood ben. En ik deed het meer voor de roedel dan voor mezelf. Jullie hebben niks aan een leider die op de rand van een zenuwinzinking staat, zeker niet met de Hunters in de buurt. Maar ja, nu ik niet overmand ben door woede en verdriet begin ik de nadelen te zien. Ik ben het gewend mijn zin te krijgen en ik weet niet hoe ik zal reageren als Coop een beslissing maakt waarmee ik het niet eens ben. En ik weet dat ik het niet prettig zal vinden dat hij meer jullie aandacht zal krijgen nu. Om eerlijk te zijn sleur ik hem volgens mij zo de tuin in mocht ik hem hier zo met jou knus op de bank zien liggen, Alfa of geen Alfa, neef of geen neef.’
De manier waarop Memphis de woorden uitspreekt laat het voelen alsof hij zichzelf er lichtelijk voor schaamt, alsof hij het liever niet tegen mij zou willen opbiechten. Opnieuw begint het kleine stemmetje in mijn achterhoofd te spreken over de onderdrukte gevoelens, maar het duurt niet lang voordat ik dat stemmetje weer de kop heb ingedrukt en mezelf probeer te concentreren op het gesprek.
‘En dan z – GnnnRrrro. Unf.’
Geschrokken voel ik hoe Memphis mijn pols vastgrijpt en met een rukje boven zijn buik houdt. De zachte grom die over zijn lippen komt rollen zorgt ervoor dat ik beschaamd mijn ogen neer sla, hij mocht dan wel zijn functie als Alfa opgezegd hem ; het dominante gevoel wat hij me geeft is daarmee niet zomaar vertrokken. Snel wurm ik mijn hand los uit zijn greep en laat hem naast zijn lichaam op de slaapbank liggen, zodat ik hem – op de een of andere manier – niet meer zal irriteren.
‘Kom op, ik weet een andere manier om je een pleziertje te bezorgen.’
Verbaasd laat ik mezelf overeind trekken door Memphis, waardoor ik heel even een rilling langs mijn ruggengraat voel trekken door de plotselinge koelte die rond mijn lichaam slaat. Het jurkje van Scarlet was dan misschien heel mooi, echt warm en bedekkend was het niet. De temperatuur in de garage lijkt nog lager te zijn dan de temperatuur in Memphis’ kelder, waardoor ik mijn armen over elkaar sla om me enigszins op te warmen. Zuchtend wil ik aan Memphis vragen wat we hier nu precies aan het doen zijn omdat het me helemaal niet bevalt, totdat hij een stoffige deken omhoog trekt en er een schitterende motor tevoorschijn komt. Direct vallen mijn armen weer naar beneden en komt er een twinkeling in mijn ogen te liggen, de motors die in mijn vaders garage voorbij kwamen waren bij lange na niet zo mooi als die prachtexemplaar.
‘Dit is Darla.’
Grinnikend schud ik voor een moment mijn hoofd, Memphis gaf zijn voertuigen altijd een naam, alsof dat de enige vrouwen waren waar hij echt van kon houden. Zachtjes beweeg ik mijn voeten heen en weer, om niet te veel van mijn opwinding door te laten schemeren aan Memphis, maar op het moment dat hij een rood, leren jack in mijn handen duwt kan ik mijn enthousiasme niet meer bedwingen en schiet er snel in.
‘Ze is prachtig Memphis,’ fluister ik vol bewondering terwijl mijn ogen de motor niet loslaten.
Vaag dringt de geur van een vrouwenparfum door in mijn neus, en ik zou op dit moment niet willen weten waarom Memphis een vrouwenjack in de kast van zijn garage heeft liggen. De gedachten die op komen zetten druk ik meteen naar de achtergrond, terwijl ik me weer probeer te concentreren op de prachtige motor die voor mijn ogen staat te glanzen. Memphis grote handen die een kleine helm over mijn hoofd schuiven voelen vertrouwd aan, waardoor er een halve glimlach op mijn gezicht komt te staan bij de gedachten dat we daar dadelijk echt op gaan rijden.
‘Jij moet biker – chick worden, want het staat je schandalig goed.’
Grijzend leg ik mijn handen even op het zadel van de motor terwijl ik mijn lippen tuit en schiet daarna even zachtjes in de lach. Biker – chicks zag ik iedere dag genoeg in de garage van mijn vader, door de vele kalenders die daar hingen met de schaars geklede vrouwen erop. De werknemers van mijn vader vonden het iedere keer weer een heel feest als er een nieuwe maand was aangebroken en ze eindelijk de bladzijde om mochten slaan om te bekijken wat ze daarna een maand lang zouden aan kunnen kijken.
Memphis tilt me in een soepele beweging achterop de motor, waardoor ik opnieuw mijn handen over het glanzende zadel laat glijden en een enthousiaste glimlach op mijn gezicht heb slaan. Memphis had gelijk gehad, dit was perfect om mij een pleziertje te bezorgen. Al zag ik er uit als een lief meisje, vroeger had ik dagenlang meegeholpen in de garage van mijn vader, en iedere keer bij een testritje was ik degene die mee achterop mocht.
‘Hou je stevig vast, popje.’
Memphis was ondertussen ook op de motor gestapt en had hem brullend tot leven laten komen. Mijn handen leg ik halfjes tegen zijn rug ; vasthouden was iets wat ik niet deed op de motor, het gevoel om vrij te zijn en bijna te vliegen als een vogel zou ik niet willen missen. Dat was een van de belangrijkste dingen die mijn vader me in de garage had geleerd.
Binnen de kortste keren schoten we over de weg met een enorme snelheid. Het geluid van de motor klonk prachtig en Memphis leek compleet in zijn element te zijn, waardoor de glimlach niet van mijn gezicht was te slaan. Enkele keren stak ik mijn armen de lucht in, voelde de wind erlangs razen en slaakte een klein kreetje van opwinding ; dit was leven. Met enkele gebaren wees ik Memphis vervolgens hoe hij moest rijden, aangezien ik dolgraag terug wilde naar de plek waar ik vroeger altijd met mijn vader kwam ; het begin van een groot bos dat werd gesierd door een aantal picknicktafels en de grootste grashopen die je je maar kon voorstellen.
Tot mijn grote opluchting volgde Memphis mijn aanwijzingen op en al snel begon ik de omgeving die ons voorbij flitste te herkennen, totdat we uiteindelijk aankwamen bij mijn voor bedachte plekje, waar het doodstil was en de bomen over ons heen hingen. Op het moment dat de motor langzaam tot stilstand kwam klauterde ik er al vanaf en sprong op de zachte bosgrond, waarna ik de helm van mijn hoofd tilde en even met mijn hand door mijn haren ging om ze nog enigszins in model te krijgen – wat uiteindelijk faalde door de harde wind die we hadden gevoeld op de motor.
‘Niet te geloven dat ik hier ooit nog terug zou komen!’ zeg ik met een grote glimlach op mijn gezicht. ‘Mijn vader neemt me tegenwoordig niet meer mee voor ritjes, te druk of zoiets,’ ratel ik er dan achteraan. De hernieuwde energie die door mijn lichaam stroomt voelt prettig aan, waardoor ik naar een van de picknicktafels loop en op het zitgedeelte spring. ‘Ze is echt prachtig Memphis!’ zeg ik vervolgens als ik me omdraai naar Memphis en de motor, terwijl er een stralende glimlach op mijn gezicht staat.

|| Oké ik kan niet achterblijven als mijn tegenspeelster zulke lappen tekst plaats. Echt hoor ; BEWONDERING. - Buigt. ||

---

•

Memphis

Hoewel ik beter weet, voel ik me even teleurgesteld als Aurora haar handen slechts losjes op mijn rug legt. Verder heb ik geen idee hoe ik me nu moet voelen. Gefrustreerd? Opgelucht? Vertel jij me het maar, ik kan wel wat hulp gebruiken. Na een paar seconden van het brommende geluid van Darla genoten te hebben, vertrek ik met piepende banden. Bonnie zal me vast de strepen die ik ongetwijfeld op de vloer heb veroorzaakt zelf laten schoon maken, maar dat heb ik er nu voor over.
De wind die langs me heen suist zorgt wel voor een gevoel van verlichting. Ik beeld me in dat vliegen ook een beetje zo voelt. Terwijl ik de snelheid steeds maar opdrijf, om te zien hoever ik Darla kan pushen, rijd ik maar een beetje doelloos rond. Ik heb niet echt een bestemming in gedachten. Gewoon rondrijden is nu al afleiding genoeg, en die is op dit moment meer dan welkom. Er is niets anders dan Darla en ik op dit moment. Onbewust leun ik een beetje voorover om de snelheid waarmee ik over de weg raas een beetje aan te kunnen. Ik ken niet bijster veel van aerodynamica, maar ik weet wel dat dit zou moeten helpen. Pas wanneer het dat minder doet dan ik aanvankelijk ingeschat had, kom ik terug tot het besef dat Ro achter me zit en automatisch verminder ik mijn snelheid een beetje. Een heel klein beetje dan.
Ik moet lachen als ik haar een kreet hoor slaan en kijk even over mijn schouder om haar met haar armen in de lucht te zien zitten. Oké, blijkbaar hoef ik me niet in te houden. Met een brede grijns op mijn gezicht geef ik wat meer gas en zie de meter klimmen naar 180 km/uur. Hoewel de motor zo'n 195 aan zou moeten kunnen, besluit ik het hier maar bij te laten. Zo blijven we een tijdje rijden tot Aurora mijn aandacht weet te trekken. Het duurt even voor ik door heb wat ze wil, maar uiteindelijk krijg ik door dat ze me aanwijzingen probeert te geven. Omdat ik op dit moment weinig te verliezen en niks beters te doen heb, besluit ik ze braafjes op te volgen.
Na een tijdje worden de wegen steeds kleiner en modderiger en ben ik wel bijna verplicht mijn snelheid te matigen. Wanneer de aanwijzingen stoppen, vermoed ik dat we zijn waar Ro heen wilde en langzaam maar zeker laat ik Darla tot stilstand komen. Ik wil mijn helm af doen en Aurora af de motor helpen, maar voor ik mijn hoofd helemaal bevrijd heb is ze er blijkbaar al op eigen houtje afgeklauterd. Terwijl ik mijn helm aan het stuur hang, kijk ik toe hoe Ro zich ook van de hare ontdoet en vervolgens een hand door haar haren haalt. Ik grinnik even als ik zie dat het bijzonder weinig uithaalt. Haar blonde krullen liggen bovenaan eerder plat en naar het onder toe springen ze alle kanten uit. Om eerlijk te zijn heeft het wel wat, ze ziet er minder braafjes uit. Al helemaal in combinatie met het zwarte jurkje van Scarlet en het rode leren jack. Ik zet de motor op haar staander en stap uiteindelijk zelf ook af om vervolgens nonchalant tegen Darla aan te leunen terwijl ik mijn hand over het zadel laat gaan.
"Niet te geloven dat ik hier ooit nog terug zou komen! Mijn vader neemt me tegenwoordig niet meer mee voor ritjes, te druk of zoiets."
Ik trek mijn wenkbrauw op en hou mijn hoofd wat schuin. Ik wist helemaal niet dat de vader van Ro een motor had. Ik wist nog minder dat hij haar meenam voor ritjes. Had ik dat geweten dan... Nou dan had ik Darla waarschijnlijk veel sneller opgelapt en misschien een hoop geruzie met Aurora vermeden.
"Ze is echt prachtig Memphis!"
Met een stralende glimlach kijk ik op naar Aurora, die inmiddels aan een van de vele picknicktafels is gaan zitten. Ik slik even als mijn blik op haar blote benen valt en zonder dat ik het kan helpen langzaam maar zeker naar boven glijdt. Mijn glimlach wordt gelijk iets zachter, maar ook intenser wanneer ik haar gezicht zie. Ze ziet er zo gelukkig uit nu. Nu ik geen Alfa meer ben. Deed ik het dan werkelijk zo slecht? Onbewust wend ik mijn blik even af, terwijl de negatieve gedachten zich meester van me proberen maken. Inwendig geef ik mezelf meteen een standje zodra ik het door krijg. Ik moet me niet aanstellen. Het is de adrenaline door het ritje die ons beiden zo doet glimlachen. Mijn al-dan-niet-Alfa-zijn zit er op dit moment voor niks tussen.
Zachtjes duw ik mezelf af van Darla en wandel op mijn dooie gemakje naar Aurora toe. In plaats van haar voorbeeld te volgen en op het bankje te gaan zitten, ga ik languit op de tafel zitten. Ik sluit mijn ogen en geniet van de zon die op mijn gezicht schijnt. Ik kan me de laatste keer dat ik gewoon niks deed, gewoon om dat het kon en niet omdat ik niet anders kon, haast niet herinneren. Een diepe zucht verlaat mijn lichaam, waardoor mijn borstkas heel duidelijk op en neer gaat. Ik leg mijn handen onder mijn hoofd en draai mijn gezicht, terwijl ik mijn ogen open, zodat ik naar Ro kan kijken.
"Jeezes, Ro. En dit plekje deel je nu pas met me? Ik dacht dat je om me gaf," plaag ik.
Door de energie die het ritje me gegeven heeft, lukt het me niet nog langer stil te liggen. Ik kom overeind en laat mezelf af de tafel, op het bankje glijden. Ik manoeuvreer ons beiden in een positie zodat ik achter Aurora kom te zitten, mijn benen aan weerskanten van haar lichaam. Mijn armen laat ik voorzichtig om haar middel glijden en mijn kin laat ik zachtjes op haar schouder rusten.
"Herinner je je Natasha nog?" vraag ik zonder er echt bij na te denken. Natasha was, en is volgens mij nog steeds, het populairste meisje van ons jaar. Toen ik vijftien was, en de roedel nog niet volledig was, had ik een enorme crush op haar. Tot, nou eerlijk gezegd niemand's, verbazing bleek ze ook interesse in mij te hebben en het duurde niet lang voor we iets kregen.
"Iedereen denkt dat het uit ging omdat we ruzie hadden, en dat ik over de schreef ging met scheldwoorden. Nou, dat was ook zo, maar voor mij was het pas voorbij toen ze me een klap recht in mijn gezicht gaf. Ik was zo teleurgesteld. Alweer een vrouw die geweld tegen me gebruikte, alsof woorden niet diep genoeg snijden." Ik vertel rustig verder, gewoon omdat ik het gevoel begin te krijgen dat niet alleen het motorritje, maar ook het feit dat ik Ro in een stukje van mijn ziel heb laten kijken, ervoor gezorgd heeft dat ik nu een soort van rust heb, een soort van voldoening.
Pas wanneer ik mijn zin afgemaakt heb, besef ik dat ik Ro eerder zelf gevraagd, uitgedaagd had me te slaan. Misschien wilde ik onbewust dat we de zone van ongemakkelijkheid en pijn beiden zo konden afsluiten. Een oude hond leer je blijkbaar geen nieuwe kunstjes. Ik ben blij dat ze het niet deed. Waarschijnlijk hadden we hier dan niet gezeten zo.
"Het was toen dat ik besliste dat ik geen vaste relatie meer wilde -voel je gerust vrij om Natasha daarvoor een mep op haar tronie te geven. Maar toen begon de roedel zich te vormen, en leerde ik jou een heel pak beter kennen, en toen werd het eerder een zaak van niet kunnen. Een groep hormonale, rebellerende pubers leiden als zestienjarige in praktisch hetzelfde schuitje is echt een rotklus, Ro. De regels die ik mezelf toen opgelegd heb, zijn de enige reden waarom ik nog niet eerder ingestort ben dan vandaag. Maar dat betekent niet dat je niet heel erg veel voor me betekent," geef ik toe, mijn stem op het einde slechts een fluistering. Voorzichtig druk ik een kusje op haar schouder.
Ook nu ben ik weer in tweestrijd, verscheurd door mezelf. Aan de ene kant wil ik dat Ro begrijpt dat ik mijn gevoelens voor haar zowat op tafel gooi, aan de andere kant wil ook dat ze begrijpt dat het niks aan de situatie verandert, ondanks dat ik nu geen Alfa ben. Ik heb mezelf geleerd geen liefdesrelatie met Aurora, of gelijk wie dan ook, op te bouwen en dat heb ik gedaan om een reden. Ik was er telkens kapot van als ik iemand kwijt was. Dan heb ik Ro liever niet volledig, maar wel als constante in mijn leven.
Wanneer een zachte wind door haar haren waait en haar geur door mijn neusgaten jaagt, krijg ik rillingen over mijn hele ruggengraat.
"Aardbeienijs," mompel ik onder mijn adem.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

[Wil je er trouwens op letten dat je Memphis niet gaat besturen? Mocht ik dat trouwens bij iemand doen, dan mogen jullie me er gerust op wijzen.]

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Roane schreef:
[Wil je er trouwens op letten dat je Memphis niet gaat besturen? Mocht ik dat trouwens bij iemand doen, dan mogen jullie me er gerust op wijzen.]

|| Ohhh natuurlijk, het spijt me. Wist verder niet wat ik moest doen aangezien ik echt nul komma nul inspiratie had op dat moment, maaar 't zal niet meer gebeuren. <3 ||

---

•

Aurora Elizabeth Morningrose

Grinnikend kijk ik toe op het moment dat Memphis languit op de picknicktafel gaat liggen en voor een aantal seconden lijkt te genieten van de zon die op zijn gezicht schijnt. Het beeld wat ik van hem in mijn hoofd had zitten – zoals hij er de afgelopen dagen had uit gezien – stond ik fel contrast met wat hij op dit moment leek uit te stralen. De lasten die hij met het Alfa zijn op zich had genomen waren nu uiteindelijk van zijn schouders gevallen en de uitwerking daarvan was direct te merken.
‘Jezus, Ro. En dit plekje deel je nu pas met me? Ik dacht dat je om me gaf.’
De lichte glimlach die op mijn gezicht verschijnt geeft een heleboel herinneringen weer, die ik op deze plek samen met mijn vader had opgebouwd na de tientallen ritjes die we hadden gemaakt. Het feit dat ik hier nooit iemand mee naartoe had genomen was simpelweg dat dit de enige plek was waar ik rust kreeg van mijn leven. Het moment waarop ik erachter was gekomen dat ik in een grote, angstaanjagende wolf kon veranderen was niet echt bevorderlijk geweest voor mijn humeur ; helemaal niet door het feit dat ik mezelf daarna had ingelaten met Jason.
‘Herinner je je Natsha nog?’
Inmiddels is Memphis van de picknicktafel geklommen en is hij achter me komen zitten, waarbij zijn benen aan de weerszijden van mijn lichaam zijn en zijn armen rondom mijn middel. Het zachte knikje wat ik geef is voor hem voldoende om zijn verhaal verder te zetten.
‘Iedereen denkt dat het uit ging omdat we ruzie hadden en dat ik over de schreef ging met scheldwoorden. Nou, dat was ook zo, maar voor mij was het pas voorbij toen ze me een klap recht in mijn gezict gaf. Ik was zo teleurgesteld. Alweer een vrouw die geweld tegen me gebruikte, alsof woorden niet diep genoeg snijden. Het was toen dat ik besliste dat ik geen vaste relatie meer wilde – voel je gerust vrij om Natasha daarvoor een mep op haar tronie te geven. Maar toen begon de roedel zich te vormen en leerde ik jou een heel pak beter kennen en toen werd het eerder een zaak van niek kunnen. Een groep hormonale, rebellerende pubers leiden als zestienjarige in praktisch hetzelfde schuiftje is echt een rotklus, Ro. De regels die ik mezelf toen opgelegd heb, zijn de enige reden waarom ik nog niet eerder ingestort ben dan vandaag. Maar dat betekent niet dat je niet heel erg veel voor me betekent.’
De zachte zucht die over mijn lippen rolt is er eentje van medelijden en spijt. Medelijden door het feit dat Memphis zoveel in zijn leven had meegemaakt wat hij totaal niet verdiende, spijt door het feit dat ik hem zomaar had beoordeeld zonder dat ik het hele verhaal achter de situatie wist. Wanneer hij opnieuw ‘aardbeienijs’ mompelt krult er een lichte glimlach rond mijn lippen omhoog, omdat hij ondanks al zijn opbiechtingen toch de Memphis bijft die ik zo goed ken.
‘Ik heb je hier nooit mee naartoe genomen omdat ik bang was dat deze plek dan ook door andere mensen ontdekt zou worden en ik me hier niet meer veilig zou voelen zoals ik altijd heb gedaan,’ begin ik dan rustig.
Memphis was zojuist aan de beurt geweest met zijn opbiechtingen, waardoor het op dit moment mijn beurt was. Alsof ik mezelf er verplicht toe voelde om ook een gedeelte van mezelf bloot te geven zoals hij dat zojuist had gedaan.
‘Jullie, de leden van de roedel, daar heb ik geen problemen mee hoor. Het zijn Jason en de mensen waarmee hij om gaat waar ik bang voor was, omdat hij nogal … vreemde ideeën had, zo op z’n tijd. Het feit dat het op zulke plekjes stil en rustig is maakt hem niets uit, het gaat erom dat je hier verschillende dingen kan doen waarbij je betrapt kan worden... Het gewoon normaal doen, zoals de meeste vriendjes en vriendinnetjes doen kon hij niet.’
Mijn stem klinkt hol wanneer ik de laatste zin uitspreek, Jason had me verschillende keren gevraagd zo’n soort risico’s te nemen, waarbij hij uiteindelijk zelf alleen maar plezier had en ik uiteindelijk weer gebruikt en uitgeput op de stoep van papa’s huis terecht kwam. Mezelf verzet heb ik nooit, liefde maakt op zo’n moment veel goed – ook al was er niet te spreken van echte liefde, precies hetzelfde als wat Memphis met zijn ‘meisjes’ had.
‘Alhoewel ik mezelf nooit heb laten horen, hoor, dus ik deed er zelf ook net zo goed aan mee,’ mompel ik dan. ‘Uiteindelijk horen spanning en sensatie bij ons leven toch?’ grinnik dan zachtjes, om de luchtige sfeer weer terug proberen te krijgen.
Terwijl ik mijn hoofd achterover op Memphis’ schouder laat zakken sluit ik mijn ogen tegen het licht van de zon, dat licht brandt op mijn huid. De glimlach is nog steeds rond mijn lippen gekruld, iets wat altijd gebeurde op deze plek.

---

•

Cooper ;;

"Ik ben oke," zegt Ayla en ze helpt me overeind. Ik bijt op mijn lip, eigenlijk heb ik nog nooit zo een gevecht gehad. En ik moet je zeggen, het is niet fijn. "Maar jij niet," hoor ik Ayla zeggen en ik kijk haar aan. Ik ben wel oke... Ik voel haar handen trillen en ik kijk even naar haar handen.
"Kun je lopen?" vraagt ze dan en ik hoor hoe moeizaam haar stem weer klinkt. Ik zet een kleine stap en voel de steek in mijn onderrug en ik bijt op mijn kiezen.
"Ik kan lopen," zeg ik met op elkaar geklemde kaken. "Kunnen we naar jouw huis gaan? Ik heb even geen zin in mijn pleeg pa," zeg ik dan en ik kijk Ayla aan. Ik zou toch alleen maar uitbranders en klappen krijgen.
Ik begin rustig te lopen en voel de steken in mijn rug erger worden, met mijn kaken stevig op elkaar en een hinkende pas ga ik verder. Ik probeer zo te lopen dat ik er niet nog meer pijn van krijg.
"Ik maak me zorgen om Memphis," zeg ik zacht en ik kijk Ayla even aan. Zachtjes zucht ik even wat ik meteen voel. Niet zuchten dus.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Cyril Nightingale
Cyril deed zo zacht mogelijk om niemand wakker te maken, iets wat best moeilijk was in de toestand waarin hij verkeerde. Hij wilde het liefst dat hij niet meer in een huis met andere woonde, maar van zijn ouders moest dat. Ze zeiden de hele tijd dat ze het wel gewend waren dat hij zo laat thuis kwam en zoveel geluid maakte. Hij deed echt zijn best om stil te zijn, maar dat was voor hem erg moeilijk. Op zijn kamer deed hij zijn jas uit en liep naar zijn badkamer. Dat was wel een voordeel van het nieuwe huis, hij had een eigen badkamer, aangrenzend aan zijn slaapkamer. Eenmaal uitgekleed stapte hij onder een koude douche. Nu pas merkte hij echt goed hoe erg hij toegetakeld was. Het water prikte in de sneeën die over zijn hele lichaam zaten, zijn hoofd deed pijn en hij liep een beetje mank. Op de weg naar huis had Cyril er helemaal niet op gelet en waren zijn gedachten heel ergens anders geweest dan bij alle pijntjes die hij had. Hij was geen jongen die snel toegaf aan de pijn die hij had, nee hij was bitter en daarbij kon je geen pijn gebruiken. Zijn zintuigen leken het soms uit te schakelen en dan merkte hij het gewoon niet. Nu werd hij met zijn kop op de feiten gedrukt. Er zat een flinke snee in zijn arm en eentje op zijn borst, die begonnen te bloeden toen Cyril uit de douche stapte. Snel kleedde hij zich zover mogelijk aan en greep naar de verbandtrommel. Hij had gelukkig wel geleerd hoe hij diepe wonden moest behandelen en wat hij moest doen tegen verschillende kwalen. Op de rand van zijn bed ging hij zitten en begon met het behandelen van de wonden die hij had. Eerst die op zijn arm en daarna de snee op zijn borst. Zijn hoofd bonkte nog harder toen hij voorover boog om naar zijn voet te kijken. Dat zag er niet al te goed uit. Snel ging Cyril opzoek naar een coolpack om dat om zijn voet te binden. Hij keek op zijn wekker en zag dat het toch wat later was dan gedacht. Hij keek nog even vlug hoe het met zijn jas was, ach het was toch een oude, en ging op bed liggen. Hoe moe hij zich ook voelde, de nacht was nog jong en Cyril zou nog heel vaak op de klok kijken. Het was wel fijn dat hij kon liggen, maar hij voelde zich ondrustig en hyper van binnen. Hij trok de dekens over zich heen en begon te woelen en te hopen dat hij snel in slaap zou vallen. Toch leek elke houding een slechte slaaphouding te zijn en draaide hij weer verder. Dit ging nog een hele lange nacht worden.