[RPG] The Middle Ages #1 - Speeltopics

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen,
probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken
heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen. Voor de rest laat ik jullie helemaal vrij in alles.

De bijhorende story: Hier
Het rollentopic: Hier

De personages:
- Moffat - Oliver John Tozay - 24 - Zoon heer - 1,1
- Aotearoa - Dante Florian Lunix - 26 - Trainer van Esmée - 1,8
- Goldenwing - Emlyn - 28 - Stalmeester - 1,4
- Sid - Philip ‘Pip’ Lamora - 20 - Stalknecht - 1,?
- Tortura - Adam Michael Jones - 26 - Arts - 1,2
- Nyan - Samuel ‘Elias’ Clarckson - 20 - Expert mythische wezens - 1,2
- Capricious - Moren Bervag - 24 - Minstreel - 1,5
- Linchpin - Valeria Francesca Arryn - 22 - Verloofde Oliver - 1,3
- Endure - Esmée Fox - 21 - Uitverkorene - 1,1
- Endure - Eleanor Pantheras - 17 - Dochter waard Gouden Hippogrief - 1,1
- Colfer - Camilla Victoria - 19 - Verzorgt dieren&tuin - 1,1
- Gipsy - Ameline Rose Ermengard - 19 - Nichtje v/d Heer - 1,4
- Lexus - Gwen Verselli - 18 - Arts in opleiding - 1,?
- Boira - Francesca Gostanza Maria – Xisca – Piombino - 24 - Prinses Gelfrina - 1,5

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 15:49 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Francesca Gostanza Maria – Xisca – Piombino

Vanuit de verte hoorde ik voetstappen. Ze waren licht, nou, in ieder geval niet zo zwaar als die van een man wat dus betekende dat er een vrouw aankwam. Ze werden steeds luider en luider. Te vergeefs probeerde ik het geluid te dempen door mijn hoofd te buigen en mijn armen er omheen te slaan. Het galmende geluid bonkte in mijn hoofd. Plotseling stopte de voetstappen. De vrouw stond stil, dichtbij. Langzaam hief ik mijn hoofd op en keek ik in de geschrokken ogen van Valeria. Een flauwe glimlach sierde mijn gezicht.
“Hallo,” probeerde ik te zeggen, maar mijn stem maakte geen geluid. Verdomde ziektes.
Valeria zakte door haar knieën naast mij.
“Gaat het wel?”
Zachtjes knikte ik.
“Ja,” zei ik zachtjes, ditmaal wilde mijn stem wel meewerken. “Het gaat.”
Tevergeefs probeerde ik kracht bij mijn woorden te zetten door moeizaam op te staan, maar meteen begon mijn hoofd opnieuw te tollen. Om mezelf in evenwicht te houden hield ik me vast aan de stenen muur. Heel even bleef ik zo staan terwijl het besef terug kwam dat ik nog niet klaar was voor zoveel geloop, geren en vooral zoveel gedoe. Met een kleine zucht liet ik me langs de muur naar beneden glijden zodat ik het een plof op de grond landde.
“Het gaat in ieder geval beter dan twee weken geleden,” grinnikte ik zachtjes. Ik was al flink aangesterkt sinds ik deel was van de gemeenschap hier. Mensen zorgde goed voor me, zodat ik ook weer snel door kon trekken. Voorlopig bleef ik hier. De heer was de enige die nog wat contact met mijn vader had, dus via via kon ik wel aan informatie over mijn familie komen. Als ik verder door zou trekken, wist ik niet om ik nog iets over hen te horen zou krijgen. Maar voordat ik überhaupt de keuze kon maken om door te trekken moest ik nog meer aankomen. Voor alsnog zag ik eruit alsof ik rechtstreeks uit een hongersnood kwam.
Ik richtte me weer op Valeria.
“Gaat het wel met jou?” vroeg ik terug. “Met Oliver?”
Ik kwam niet vaak beneden, maar roddels verspreidde zich altijd als een lopend vuurtje. Zo ook de roddel over het aanstaand huwelijk tussen Valeria en Oliver.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Ameline Rose Ermengard - Nichtje v/d Heer

Om Oliver wat van de schok te laten bekomen, wandelde ik op een langzaam tempo de eetzaal uit terwijl er op mijn lippen een kleine, triomfantelijke grijns stond, niet dat iemand dat kon zien maar ik kon het gewoon niet helpen.
Eigenlijk wilde ik niet eens weten wat hij wilde zeggen want de kans was groot dat ik misschien de controle even kwijt zou zijn.
Eenmaal op de gang, wandelde ik blindelings langst de vele schilderijen die er al jaren hingen, goed wetende waar ik heen zou gaan.
Ik moest hier weg, al was het maar voor eventjes maar ik had frisse lucht nodig.
Terwijl ik de kap van mijn mantel weer over mijn hoofd trok, passeerde ik wat mensen die ik geen blik waardig gunde.
Aangezien ze me net toch niet erg warm verwelkomden, leek het me het beste om hen gewoon te negeren.
Mijn mantel wapperde sierlijk achter me aan wanneer ik mijn pas wat versnelde zodat ik sneller kon genieten van de frisse buitenlucht.
Eenmaal buiten, haalde ik met gesloten ogen even diep adem om mijn hartslag weer wat te doen dalen.
Toen ik mijn ogen weer opende, zag ik meteen mijn zwarte hengst staan die nog steeds geduldig op me stond te wachten.
"Goede jongen," Complementeerde ik het prachtige dier en liet mijn hand even over zijn hals glijden. "We gaan even een ritje maken."
Snel drukte ik een zacht kusje tussen zijn ogen en glimlachte even onbewust wanneer ik besefte dat de dingen hier nooit meer hetzelfde zouden zijn.
Behendig hees ik mezelf in het zadel en gaf het paard de sporen waarna ik er op een deftig tempo vandoor ging.
Waar ik heen zou gaan, wist ik niet maar zou er waarschijnlijk wel snel genoeg achter komen.
Door de snelheid van het paard, waaide de kap van de mantel af en kwamen er al snel een wilde bos bruine krullen tevoorschijn die wild achter me aan dansten.
Ondanks ik ouder was geworden, genoot ik nog elke keer van een snelle rit op een paard en dat zou waarschijnlijk ook nooit veranderen.
Pas wanneer ik doorhad dat we een bevolkt gebied betraden, verminderde ik wat vaart zodat ik geen mensen omver zou kegelen, die drama zou ik immers wel kunnen missen nu ik hier net terug was.
Een klein bloemenkraam trok mijn aandacht waardoor ik het paard liet stoppen en mezelf uit het zadel liet glijden waarna ik langzaam op het kleine kraampje afstapte.
Het waren de rode rozen die me lieten stoppen, ze waren zo mooi dat ik er eigenlijk wel enkele wilde hebben.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Mijn topics (:

---

Home is now behind you. The world is ahead!

Esmée Fox.
Haar aanbod om te helpen had blijkbaar niet alleen haarzelf verrast, want ondanks dat heer Emlyn niet veel meer deed dan zijn wenkbrauwen optrekken, was het voor haar al duidelijk dat ook hij het niet had verwacht. Dit was ook zo gek niet na hoe ze zich tegenover hem had gedragen, maar ze had besloten dat het anders moest als ze wilde blijven. Al deed ze het niet voor Emlyn, nee, hij moest haar, zoals iedereen, maar leren accepteren hoe ze was. Ze ging zich niet aanpassen voor hem, daar was hij overigens ook te onbelangrijk voor haar voor.
" Al betwijfel ik of het werk is voor een uitverkorene, die zijn daar te hoog boven verheven," deze keer was zij degene die haar wenkbrauwen verbaasd op trok. Waar haalde hij het lef vandaan?! Ze voelde de woede weer opkomen en hoe deze haar vermoeidheid overmeesterde. "Te hoog verheven? Wat, denkt u soms dat ik het niet kan?" vroeg ze fel terwijl ze hem strak aan bleef kijken. Als dat was wat hij dacht dan kende hij haar echt nog niet en te hoog verheven? Ze had haar hele leven hard moeten werken om te komen tot waar ze was, thuis, dat ze vervolgens uitgekozen werd als uitverkorene kon ze ook niet helpen. Ze haatte het een titel te dragen die ze volgens zichzelf nog niet verdiende. Ze was altijd al een tikkeltje arrogant geweest, maar dat was thuis niet dramatisch, omdat ze zichzelf al meerdere keren bewezen had, maar ze wist dondersgoed dat ze dat hier nog niet had gedaan. zo realistisch was ze dan ook wel weer.
"Paardrijden?" herhaalde ze hem vragend en ze voelde hoe haar woede wegebde, enkel de irritatie bleef. "Natuurlijk kan ik paardrijden," antwoordde ze met een stem waarin de lichte irritatie doorklonk, "luister. Ik moet nu écht gaan, heer Lunix wacht. Laat iemand de boodschap maar doorgeven, dan zal ik kijken of ik er tijd voor heb." Ze was bereid te helpen, dat was ze iedereen in de stallen wel verschuldigd, maar ze weigerde heer Emlyn alle touwtjes in handen te geven. Haar aanbod was vrijwillig geweest en ze was niet van plan heer Emlyn hier misbruik van te laten maken. Ze wierp Emlyn nog één blik toe en draaide zich toen om en verliet de stallen. Eenmaal buiten slaakte Esmée een diepe zucht, wat een gedoe. Met tegenzin begon ze richting de vertrekken te lopen, het laatste wat ze wilde was heer Lunix onder ogen komen, maar het was één van de vele dingen waar ze, hoe verschrikkelijk ze het ook vond, niet onderuit zou komen. Ze wreef kort door haar ogen en hoopte dat ze niet zo bleek was als heer Emlyn gezegd had en mocht dat zo wezen dan zou ze met een beetje mazzel weer wat kleur hebben gekregen door de korte woede die door haar lichaam geraasd had.
Bij heer Lunix zijn vertrekken bleef ze kort voor de deur staan, raapte al haar moed bij elkaar en klopte op de deur. Niet veel later hoorde ze voetstappen en kort daarna werd de deur geopend door een bediende. "Vrouwe Fox?" vroeg de bediende en Esmée knikte kort waarna de bediende zijn verhaal vervolgde: "Heer Lunix verwachtte u al, kom verder, hij zit in de woonkamer."
Toen Esmée naar binnen stapte kwam ze in een klein gangetje terecht en wanneer ze die uitliep kwam ze terecht in het woongedeelte van het vertrek. Heer Lunix zat aan de tafel waar een bord met soep op stond, de heerlijke geur hing door het hele vertrek en ze kon het niet voorkomen dat haar maag luid liet horen ook wel wat te lusten. Blozen deed Esmée nooit snel, maar dat betekende niet dat ze zich op het moment dat het gebeurde zich niet schaamde. "Excuses," mompelde ze, ondanks dat ze wist dat het onbeleefd was voor haar beurt te praten zette ze maar door, "en ik ben naar heer Emlyn gegaan, alles is geregeld." Afwachtend keek ze naar heer Lunix, terwijl ze stiekem hoopte dat hij haar misschien wat soep zou aanbieden.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Valeria Francesca Arryn

Haar stem klonk zacht en haperde een beetje als ze "Ja, het gaat." antwoordde. Xisca probeerde op te staan waardoor ook ik opveerde. Lichtelijk aangeslagen keek ik toe hoe ze zich aan de stenen muur moest vastgrijpen en daarna gewoon terug naar beneden gleed. Een zachte gil verliet mijn mond. “Het gaat in ieder geval beter dan twee weken geleden,” De humor in haar stem verbaasde me nog het meeste. Ze was zonet voor mijn ogen in elkaar gezakt en nog slaagde ze erin om te klinken alsof ze iets grappig vond. Ik deed mijn mond al open om te protesteren en iemand te roepen om haar naar haar kamer te brengen en te verzorgen als ze verder praatte. “Gaat het wel met jou? Met Oliver?” Voorzichtig liet ik me terug op mijn knieën zakken. Soepel plaatste ik me naast haar tegen de muur, onze schouders raakten elkaar net niet aan. "Valt het zo op dan?" Mijn stem klonk bitter, ondanks mijn pogingen het te verbergen. Een zachte zucht verliet mijn lippen. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen of zeggen, het was zo duidelijk dat hij mij niet moest en hij kende mij niet eens. Hij gaf me niet eens een kans. Vermoeid sloot ik mijn ogen en liet mijn hoofd achterover tegen de muur vallen. Ons huwelijk was een publiek geheim, iedereen leek ervan te weten en voor zover ik gemerkt had, leek iedereen ermee ingenomen en tevreden behalve ik en Oliver. Het liefste van al wou ik gewoon voorgoed verdwijnen en ergens gaan zitten wachten tot mijn échte prins me zou komen zoeken, vinden en me naar zijn grote kasteel zou brengen. Ik schraapte mijn keel. "Ehm,-" Mijn stem klonk zo zacht en onzeker dat ik opnieuw mijn keel schraapte. "Ik denk dat het misschien goed is dat de kasteelarts nog eens naar je kijkt. Je ziet echt heel, heel bleek." Een beetje angstig draaide ik mijn hoofd opzij om haar aan te kijken. Ze was zo mager en zo...zo....ik kon mijn vinger er niet precies opleggen. Breekbaar misschien maar dat leek me nog steeds niet het goede woord.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dante Florian Lunix
Dante warmde zijn handen voorzichtig aan het bord met soep. Ze waren wat wit weggetrokken en voelde stijf aan. Voorzichtig bewoog hij ze om ze wat nog verder op te warmen. Zijn zwaarden lagen langs hem op de tafel, die zou hij straks wel gaan poetsen, tenminste als hij daar nog genoeg kracht voor had. De bediendes hielden het huisje goed warm door de houtkachels overal goed te laten branden. Dante voelde zich erg rillerig en met een licht trillende hand pakte hij de lepel en begon hij aan de warme soep. Hij voelde de warme vloeistof door zijn lichaam glijden. De soep smaakte goed en was makkelijk verteerbaar. Dat was zeker een voordeel, nu hij zich misselijk voelde. Hij had gewoon zijn week niet, daar kwam alles op neer. Eerst stop zijn leerlinge, dan wordt hij aangevallen door Ryu, daarna kreeg hij weer een koppige leerling en kon hij nog een ritje ziekenboeg maken en nu voelde hij zich gewoon slecht. Straks zou hij vroeg naar bed gaan, hopelijk ging alles snel over. De trainer stond voorzichtig op en liep naar de kledingkast om een extra mantel te pakken. Met de mantel omgeslagen ging ik weer zitten en at nog een beetje van de soep. Het was niet dat deze niet lekker was, maar meer dat Dante zich gewoon beroerd voelde en daarom een half bord liet staan. Hij bleef op de houten stoel zitten en staarde wezenloos naar het bord kippensoep dat nog voor hem stond. Hij hoorde een bediende naar de deur lopen en deze openen. Hopelijk zag hij er niet al te slecht uit, maar hij gokte dat het zeker te merken was dat hij zich ziek voelde.
De stem van vrouwe Fox vulde de kamer, maar haar trainer keek niet op. Ze had genoeg lawaai gemaakt om haar over het hoofd te zien. Daar moesten ze ook aan gaan werken, maar dat was meer iets van buiten. Hij zei er niks over en gebaarde dat ze moest gaan zitten. Hopelijk ging ze zich niet al te koppig gedragen en deed ze wat hij zei, voor wat bekvechten, had hij te weinig kracht. Dat werd zeker weer vroeg naar bed. Hij hoopte dat heer Jones zijn brief vandaag nog zou lezen en even kwam kijken hoe het ging. Aan de bediende vroeg hij voor zijn studente ook een bord soep. Pas toen het bord soep voor Esmée werd gezet, keek hij op. De bediende vroeg verbaasd of hij zelf niet meer soep wilde, toen ze het nog halfvolle bord zag taan, maar Dante schudde van nee. Hij had genoeg gehad, hij voelde zich te misselijk om nog meer te eten.
‘De les gaat over het herkennen van verschillende wapens en het benoemen van de soorten en wanneer je wel wapen het best kunt gebruiken,’ zei hij rustig en stond weer op. Dit keer op weg naar de boekenkast. Voordat hij zijn hele wapenvoorraad uit de kast ging halen, begon hij met een boek met plaatjes. Het was een groot en duidelijk boek wat hij met een zachte plof op de tafel legde.
‘We beginnen simpel,’ zei Dante en sloep het boek open op een pagina met een plaatje van een pijl en boog.

Mijn posten van de laatste tijd vallen in mijn ogen wat tegen, ik hoop dat dit nog weer beter wordt en dat jullie er nog wat mee kunnen. (:

Emlyn

‘Te hoog verheven? Wat, denkt u soms dat ik het niet kan?’ Een gniffel was aan zijn lippen ontsnapt voordat hij er erg in had, deze reactie had hij eigenlijk wel verwacht. Zijn hand legde hij even over zijn lippen heen alsof hij dan de gniffel weer ongedaan kon maken, helaas werkte het echter niet. Langzaam gleed zijn hand weer weg van zijn lippen. Haar felle kant kwam weer eens goed boven, wat hij stiekem geweldig vond. “Natuurlijk denk ik niet dat u het niet kunt maar het is niet langer werk dat u hoort uit te voeren. Het zou zelfs slechts staan als u dat deed, het personeel doet er alles aan om uw verblijf hier zo aangenaam mogelijk te maken en dan maakt u geen gebruik van de luxe die we u bieden. Dat zou een belediging zijn voor ons als personeel.” Nu voelde hij zich niet zo heel snel beledigd of in ieder geval niet door haar maar voor de rest van het personeel kwam het wel als een belediging over waardoor het eigenlijk niet mocht gebeuren hoe graag hij haar ook wilde straffen voor wat ze had gedaan. Dus dan ging hij maar op een andere manier gebruik maken van het aanbod dat ze hem nu had gedaan. ‘luister. Ik moet nu écht gaan, heer Lunix wacht. Laat iemand de boodschap maar doorgeven, dan zal ik kijken of ik er tijd voor heb.’
Om een boodschap door te geven had hij niemand nodig want hij wist wat hij wilde en dat kon hij haar nu ook al wel vertellen. “Kom zodra u klaar bent met u taken vandaag naar de stallen toe, in kleding waarin u gemakkelijk in het zadel zit. Voor het donker uiteraard.” Zei hij nog tegen haar terwijl ze al begon met weg te lopen. Hij keek haar een tijdje na voordat hij weer terug liep naar de stal waar de hengst aan zijn wond werd verzorgd. Met een aai over zijn hals begroette hij de hengst terwijl zijn blik afgleed naar Gwen die nog druk bezig was met de wond te verzorgen.
“Ik ben weer terug en zal voor de rest van de behandeltijd hier blijven.” Hij wist haar een glimlach te schenken toen ze even op keek. Het was niet erg beleefd van hem geweest dat hij iedere keer ergens anders heen moest, aan de andere kant, hij was wel de stalmeester en dus verantwoordelijk voor alles wat in zijn stallen gebeurd. Het was dan wel zo handig om dan ook te weten wat er werkelijk gebeurde. Hij richtte zijn volledige aandacht weer op de hengst die hij samen met de stalknecht rustig hield. De verdovende middelen deden goed hun werk want het dier stond met half gesloten ogen braaf te wachten totdat Gwen klaar zou zijn met de wond. “Hoe lang bent u al in opleiding?” Vroeg hij belangstellend terwijl hij zacht de hengst over zijn hals aaide. Het was ook vooral een vraag die bedoelt was om de tijd wat te doden aangezien het nog wel even kon duren voordat de wond helemaal verschoont was.

---

Stand up when it's all crashing down.

God, ik ben echt een kneus, was alles vergeten. Morgen of overmorgen kunnen jullie een post verwachten.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Esmée Fox.
Heer Lunix zijn zwijgen gaf haar het vermoeden dat hij nog steeds boos op haar was, maar ze hoopte dat ze er naast zat. Hij gebaarde haar te gaan zitten en Esmée nam plaats tegenover hem en hoorde tot haar genoegen hoe hij een bediende de taak gaf een bord soep voor haar te halen. Misschien was hij zo boos nog niet, of deed hij gewoon beleefd? Al die twijfel verschenen echter al als sneeuw voor de zon toen er een bord soep voor haar werd neergezet. Ze bedankte te bediende en begon te eten.
"De les gaat over het herkennen van verschillende wapens en het benoemen van de soorten en wanneer je wel wapen het best kunt gebruiken," begon heer Lunix plots te vertellen en Esmée ging op. Verschillende wapens herkennen, dat moest niet zo moeilijk zijn, hoeveel wapens konden er nou zijn? Terwijl ze nog wat soep oplepelde volgde ze heer Lunix met haar ogen. Even later ging heer Lunix weer zitten en liet het dikke boek met een zachte plof neerkomen op te tafel. "We beginnen simpel," zei heer Lunix terwijl hij een plaatje van een pijl en boog aanwees. Esmée's wenkbrauwen schoten kort omhoog. "Dat is (zijn? ;p) een pijl en boog," antwoordde ze en schoof de inmiddels lege soepkom een stukje opzij. Thuis hadden ze ook pijl en bogen en toen ze jonger was had ze er wel eens voor de grap mee geschoten, maar ze was er al snel achter gekomen dat ze er niet veel van bakte en daardoor was ze al snel haar interesse in het wapen verloren.
Heer Lunix wees vervolgens nog een paar wapens aan, vroeg wat meer of vertelde er wat over, maar ze voelde zich dommer en dommer naarmate er steeds maar weer wapens kwamen die ze niet bij hun naam wist te noemen. Dat het een mes, zwaard of bijl was zag ze ook nog wel, maar waar het precies voor diende en wat de exacte namen waren kon ze niet vertellen. Vluchtig wierp ze een blik op het raam, de gedachte dat ze voor het donker terug moest naar Emlyn irriteerde haar. Híj irriteerde haar, maar ze bleef zichzelf voorhouden dat het voor een goed doel was.
Plots realiseerde ze zich dat heer Lunix op een antwoord zat te wachten. Ze mompelde haar excuses en keek naar het plaatje dat hij aanwees, het had iets weg van een lang mes of zwaard, maar ze had geen idee hoe het zou kunnen heten. "Ik heb geen idee," bekende ze, beschaamd dat ze het weer niet wist. Dit was blijkbaar nog iets waar ze nog veel over te leren had, alsof ze het nog niet druk genoeg had.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Heey, tot mijn grote spijt schrijf ik me uit voor deze RPG. Ik ben de afgelopen maanden ziek geweest zonder dat ik dat wist en dit eist nu zijn tol. Zoals jullie wrs wel doorhadden was ik wel online maar dat was vooral voor stories etc. Ik hoop dat jullie het begrijpen en ik mensen niet in de problemen breng. Sorry hiervoor.

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Adam Jones, arts.

Samuel moest gaan, misschien was dat maar goed ook, want ik wilde wat rustig tijd doorbrengen met Eleanor voor ik met haar vader zou spreken. Bovendien vond ik het beter als ik haar de vraag stelde als hij weg was, echter aan de andere kant zou het ook wel goed zijn als Samuel zou blijven. Nu dachten de andere mensen vast iets als we met zijn tweeën waren, dat idee wilde ik hen absoluut niet geven. Het was gewoonweg niet waar, sommige mensen roddelen te veel.
Eleanor trok verbaasd haar wenkbrauwen op, waardoor ik wel begreep dat ze zich afvroeg waarom ik in hemelsnaam met haar vader wilde praten. Ik was allang opgelucht dat ze niet doorvroeg, anders wist ik niet zo 1-2-3 wat ik had gezegd. Een leugentje, dat wel, maar wel een leugentje voor haar eigen bestwil. Eleanor was een ongeloof lieve, jonge vrouw en zij hoeft zich niet in mijn vreemde leven betrokken te worden door wat roddels van dorpelingen.
“Ah… Natuurlijk,” antwoorde ze en glimlachte kort, waarna ze me nog een korte, onderzoekende blik toewierp, al keek ik niet meer naar haar. Wel gaf ik haar een knikje, ten teken dat ik er blij mee was dat ze het goedkeurde. Ik ben een man van mijn woord en zo heb ik beloofd aan haar vader, ooit een keer, dat ik op haar zal letten. We waren elkaar wel een tijdje uit het oog verloren door allebei onze drukke werkzaamheden, waardoor ik ook al een lange tijd niet met haar vader had kunnen praten.
Uiteindelijk kwamen we bij de Gouden Hippogrief aan, waarbij ik haastig de deur voor Eleanor opendeed, zodat zij als eerste naar binnen kom. Ik gaf haar een glimlachje voor ik zelf achter haar aan naar binnen liep. Ze wenkte me, terwijl ik even op mijn lip beet en de normale, gezellige drukte inging. We liepen richting de keuken waar ik haar vader druk bezig zag.
“Ah, net op tijd!” zucht hij opgelucht. “Sorry dat het zo lang duurde, waar moeten we het neerzetten?” Antwoordde Eleanor, waarop haar vader zich omdraaide en vragend naar mij keek. Ik keek hem even met een glimlach aan, maar ook met een blik die zei dat ik met hem ergens over wilde hebben. “Hij wilde u spreken,” legde de dame voor me uit. “Oh dat kan,” antwoordde haar vader nog wat onthutst, maar richtte zich toen op haar. Op haar vaders bevel zette ze de spullen in het magazijn, nadat ze nog wat tegen mij had gezegd. “Bedankt voor het helpen dragen, ik zet het wel even achter, dan kan u spreken met mijn vader.” Toen was ze al weg, waardoor ik even om me heen keek of we alleen waren en de deur van de keuken goed dicht deed.
“Heer Jones, vertelt u eens waarover u me wilt spreken,” sprak de al wat oudere man. Een korte glimlach was er op mijn gezicht, waarop ik naar hem toe liep en aan een tafel ging zitten. De man volgde mijn voorbeeld op, waardoor hij ook al zat. Een ietwat benieuwde blik kwam er in zijn ogen toen hij mij aan keek. Eenmaal ik mijn mond open deed, verdween de glimlach wel, “Zoals u misschien wel weet, er zijn bepaalde roddels verspreid over uw dochter, Eleanor en ikzelf,” begon ik, voorzichtig, omdat het een streng man was, zeker als het op zijn dochter aan kwam, maar nog steeds was de serieuze, kalme toon erdoor te horen. Hij opende zijn mond en keek me inderdaad nogal streng aan: “Deze geruchten kwamen inderdaad wel voorbij, dus ik was er al van op de hoogte. Het baart me nogal zorgen dat dit de wereld in is geholpen, heer Jones. Wat wilt u erover kwijt?”
“Ik wil u ervan verzekeren dat Eleanor en ik niets hebben, maar dat het achterklap is van de dorpelingen, nadat ik haar veilig thuis had gebracht, Heer.” Alles probeerde ik zo duidelijk mogelijk voor hem te zeggen. “Ik heb respect voor haar, wil haar graag beschermen zoals ik u beloofd heb en er is geen intieme relatie tussen ons.” De man knikte op mijn woorden, waarbij hij wel kort over zijn stoppelige kin wreef. Bedenkelijk keek hij mij kort aan, voordat hij naar mij toe boog en een vriendelijk gebaar maakte door zijn hand op mijn schouder te leggen. “Ik heb vertrouwen in u, Adam Jones. Laat het haar niet te horen krijgen.”

[Alright, done. Ik weet niet of het goed is zo, maar anders pas ik het straks nog wel aan.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Dante Florian Lunix
Dante zuchtte nadat Esmée het plaatje weer niet kon benoemen. Dit gingen nog lange lessen worden, zeker omdat het belangrijk was om dit stuk theorie te beheersen voordat ze aan de slag gingen met het echte werk. Hij had gehoopt dat het allemaal wat sneller kon gaan. Er zouden nog verschillende opdrachten komen waarbij ze keuze had uit meerdere wapens en dan moest ze wel weten welke het beste was. Nog een paar keer liet Dante een plaatje zien, maar het mocht niet baten. Vrouwe Fox wist ze niet, terwijl ze bij de pijl en boog nog raar opgekeken had. De trainer sloeg het boek weer dicht en hoesten even. De les was voorbij, Dante had geen energie meer.
'Bestudeer het, leer het! Ik wil dat u morgen de messen en zwaarden uit elkaar weet te houden,' Zei hij streng tegen zijn studente. 'Ik zie u morgen na het middaguur, hier, en probeer wat minder geluid te maken bij binnenkomst, ik hoef u niet aan de andere kant van mijn huis te horen.' Met de rug van zijn hand schoof hij het boek naar Esmée.
'De les is afgelopen. U kunt gaan,' zei hij ter afsluiting. Niet veel later was hij weer alleen. De bediende had vrouwe Fox naar de deur begeleid en Dante zat nog steeds aan tafel. Hij pakte het eerste zwaard en de doek die erbij lag. Veel was er niet mee gedaan, maar het hoorde er nu eenmaal bij. Langzaam wreef hij de doek over het lemmet en poetste het handvat zorgvuldig. Er kwam een bediende naar hem toe gelopen.
'U moet nu niet werken, heer Lunix,' zei de oude vrouw bezorgd. 'U ziet er ziek en slecht uit. Laat me u naar bed brengen.' Gewillig liet hij zich meenemen, eerst maar de wasruimte waar hij werd omgekleed en daarna naar een warm bed. Er had al een kruik in gelegen en het voelde voor Dante alsof hij in een paradijs lag. Hij drukte het de bediende op haar hard dat ze hem moest wakker maken als heer Jones er was. Dante kroop als een bolletje ineen en probeerde zoveel mogelijk van de warmte in zich op te nemen. Maar nog steeds rilde hij licht en had het koud. De dekens had hij bijna over zijn hoofd getrokken, maar het mocht niet baten. Wat was er aan de hand? Hij had het ijskoud, voelde zich misselijk en had last van zijn hoofd.

Jezus, ik verdronk even in mijn schoolwerk hoor

Esmée Fox.
Met een ongemakkelijk gevoel zat ze in de stoel, al haar zelfvertrouwen verdwenen als sneeuw voor de zon. Elke keer weer als ze iets niet wist werd ze met haar neus op de feiten gedrukt. Ze bakte er niks van, écht niks. Ze had nog zoveel te leren dat ze haast omkwam in ontmoediging. Hoe ging ze dat ooit doen in zo'n korte tijd? Heer Lunix leek in ieder geval alles behalve geamuseerd met haar ontwetendheid en het gaf haar een slecht gevoel hem teleur te stellen, hij was nou eenmaal haar trainer en eerlijk was eerlijk, hij had meer ervaring en had zichzelf vast meerdere malen bewezen. "Bestudeer het, leer het! Ik wil dat u morgen de messen en zwaarden uit elkaar weet te houden," droeg Dante haar op. Hij klonk streng, maar dat nam ze hem niet kwalijk. Als zij in zijn schoenen had gestaan had ze de moed allang opgegeven, ze had zeker weten de leerling meteen weggestuurd, geen twijfel over mogelijk! Esmées blik ging naar het boek, alle messen en zwaarden? Voor morgen? "Zal ik doen." Ze verbaasde zich er nog over hoe zeker haar stem klonk, maar het sprankje hoop verdween weer toen heer Lunix haar wees op haar luidruchtigheid. Was het zo erg? Voor haar gevoel had ze niet luidruchtiger gedaan dan ieder ander, maar blijkbaar was dat niet genoeg. Of heer Lunix was wat prikkelbaarder, hij zag er immers erg vermoeid en slecht uit. Ze betrapte zichzelf erop dat ze staarde en pakte maar gauw het boek van tafel en stond op. "Dan zie ik u morgen rond het 11e uur weer." Even had ze er over getwijfeld, zou hij zich beledigd voelen als ze hem beterschap zou wensen of juist niet? Uiteindelijk besloot ze het niet te doen, hij redde zich vast wel, hij was immers een volwassen man.
Eenmaal buiten liet ze eerst een bediende haar boek naar haar vertrekken brengen, terwijl zij zelf richting de stallen begon te lopen. Ze was iemand van haar woord en was haar afspraak met Emlyn zeker niet vergeten, al voelde ze er niet erg veel voor om te gaan paardrijden. Wat hij precies van haar verwachtte had ze ook niet kunnen bedenken, hopelijk hoefde ze niet een of andere klungel te leren paardrijden.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aotearoa -> Eltham

Ik meld me af.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.