[RPG] The Middle Ages #1 - Speeltopics

Er wonen dus verschillende mensen aan het koninklijk hof, mensen met verscheidene beroepen en rangen,
probeer je ook in te leven in hun wereld, beleefdheden, tradities en dergelijke. Om dit gemakkelijker te maken
heb ik zelf wat dingen op een rijtje gezet en die kan je hier lezen. Voor de rest laat ik jullie helemaal vrij in alles.

De bijhorende story: Hier
Het rollentopic: Hier

De personages:
- Moffat - Oliver John Tozay - 24 - Zoon heer - 1,1
- Aotearoa - Dante Florian Lunix - 26 - Trainer van Esmée - 1,8
- Goldenwing - Emlyn - 28 - Stalmeester - 1,4
- Sid - Philip ‘Pip’ Lamora - 20 - Stalknecht - 1,?
- Tortura - Adam Michael Jones - 26 - Arts - 1,2
- Nyan - Samuel ‘Elias’ Clarckson - 20 - Expert mythische wezens - 1,2
- Capricious - Moren Bervag - 24 - Minstreel - 1,5
- Linchpin - Valeria Francesca Arryn - 22 - Verloofde Oliver - 1,3
- Endure - Esmée Fox - 21 - Uitverkorene - 1,1
- Endure - Eleanor Pantheras - 17 - Dochter waard Gouden Hippogrief - 1,1
- Colfer - Camilla Victoria - 19 - Verzorgt dieren&tuin - 1,1
- Gipsy - Ameline Rose Ermengard - 19 - Nichtje v/d Heer - 1,4
- Lexus - Gwen Verselli - 18 - Arts in opleiding - 1,?
- Boira - Francesca Gostanza Maria – Xisca – Piombino - 24 - Prinses Gelfrina - 1,5

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 15:49 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Bovenaan je post zet je de naam van je personage (:
Als je iets off-topics te melden hebt in een post,
dan kan je dat gewoon boven die naam plaatsen.
Mocht je hele gesprekken willen voeren kan dat
dus gewoon in het rollentopic.

En als je niet weet hoe je beginnen moet, kan je contact
met mij opnemen, dan zal ik je helpen! ;]

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 12:01 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mien topics~

---

Aan niets denken is ook denken.

[Ik wil dit verhaal wel volgen voor als ik zelf eventueel nog mee wil doen (; ]

---

26 - 02 - '16

(Mijn tops )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Mijn topics]

---

If you wanna fly, you got to give up the shit that weighs you down.

[Mijn topics]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

[Ook even 'mijn topics' (: ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ameline Rose Ermengard - Nichtje van de Heer

Vanop een afstand keek ik naar het koninkrijk dat me ooit zo bekend was geweest, maar er was veel verandert na een jaar.
Ik had het niet zozeer over het kasteel, maar meer over mezelf, ik was volwassener geworden dan eerst.
Terwijl ik het zwarte paard de sporen gaf, ging ze er met een grote vaart vandoor waardoor mijn mantelkap bijna afwaaide.
Mijn donkerblauwe jurk wapperde wild met de wind mee, maar dat kon me niet schelen aangezien ik snel weer thuis zou zijn.
Nog geen kwartiertje later kwam ik aan bij de grote kasteeldeuren waar twee ridders de wacht hielden om er zeker van te zijn dat niemand binnen zou breken.
"Wie ben je?" Vroeg één van de soldaten nors terwijl hij een speer naar me toe richtte. "Wat kom je hier doen?"
Blijkbaar had hij niet echt goed geslapen aan zijn humeur te merken, of misschien was hij het gewoon beu dat hier telkens mensen kwamen die hier niet hoorde te zijn.
"Ameline Rose Ermengard," Zei ik koeltjes en weigerde om mijn kap af te zetten. "Doe uw speer weg."
Het zwarte paard danste nerveus van het ene been op het andere, alsof ze het voelde dat de soldaat zou steken indien het nodig was.
Beide soldaten keken elkaar verward aan, niet in staat om op de juiste woorden te komen.
"D-dat kan niet." Hoorde ik de andere soldaat zeggen, hoewel het er toch redelijk onzeker uitkwam. "Vrouwe Ermengard is dood."
Een spottend lachje ontsnapte uit mijn mond toen ik hoorde wat de onzekere soldaat zei, hoewel ik het eigenlijk alles behalve grappig vond.
"Dus dat is dus wat ze jullie wijsmaakten?" Zei ik honend en schudde zuchtend mijn hoofd. "Dat is wel een simpel uitvlucht."
Nog voordat de soldaten iets konden zeggen, trok ik met beide handen de kap over mijn hoofd zodat mijn hele gelaat zichtbaar was.
Ik keek het tweetal van onder mijn lange, zwarte wimpers aan en liet geen enkele emotie doorschijnen op mijn gezicht.
Heel even leek het alsof de soldaten waren bevroren, totdat ze zich snel herstelden en erg formeel voor me bogen.
"Vrouwe Ermengard," Sprak de eerste soldaat verontschuldigend en erg nederig. "Wat een eer om u te zien."
Ik rolde geërgerd met mijn ogen en zette snel de kap weer op voordat iemand anders me zou zien, ik wilde het koninkrijk nog niets verklappen.
"Hou het stil, ik wens dat niemand hiervan op de hoogte is." Zei ik en hield een strakke blik op hen gericht. "Dus als jullie me nu door willen laten."
Onhandig deed het duo enkele stappen opzij zodat ik er door kon met het paard, ik gunde hen geen blik meer waardig.
Behendig gallopeerde ik over het binnenplein, waardoor ik zo'n vermoeden had dat de hoeven van het paard mijn aankomst hadden verraden.
Nog voordat er een stalknecht aan kwam lopen, liet ik me af het paard zakken en wandelde ermee naar de stallen waarna ik haar met een kleine glimlach in één van de boxen liet gaan.
Wanneer dit klaar was, wandelde ik op een redelijk snel tempo het kasteel binnen, om mijn terugkeer aan te kondigen.
Omdat ik de mantelkap nog steeds over mijn hoofd had getrokken, keken enkele bediendes me redelijk vreemd aan, maar niemand had het lef om me aan te spreken.
Nadat ik enkele willekeurige gangen in had geslagen, kwam ik uit in een ruimte die zo veel herinneringen met zich mee bracht, de eetzaal.


[Zo, snel een post gemaakt aangezien ik straks moet werken (: Voor diegene die willen, Ameline is dus nu in de eetzaal van het kasteel maar ze draagt wel een mantelkap om niet herkend te worden.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Samuel Elias Clarckson
Een straal licht komt op mijn gezicht te schijnen ,waardoor ik langzaam mijn ogen open,maar ze algauw weer dichtknijp door het licht die te fel is.
“Kom ,kom Samuel is er is nieuwe dag aangebroken.”zegt de oude krakkemikkige stem,ofwel eerder bekend als die van mijn vader,Jozeph Clarckson.
Het was een soort van ochtend ritueel ,waar ik maar niet kon aan wennen.
Tick tock ,zegt de klok,maar tijd is geld,dat is zijn motto dus. Als mijn ogen wennen aan het licht doe ik ze weer open.
Ik kreun even en rek me uit,waarna ik dan rechtop ga zitten in mijn bed. Wat haat ik de ochtend.
Voetstappen verlaten de kamer ,waaruit ik dus kon waarnemen dat mijn vader weg is.
Ik zwier mijn benen aan de rechterkant van mijn bed en sta dan op.
Ik schuifel langzaam naar mijn klerenkast waar ik dan mijn setje kleren uithaal en me dan rustig omkleed. Ik kijk even door het raam.
Langzaam kon je de stad zien wakker worden. De vogels vloten hun vrolijke deuntje en de zon straalde echt. Ik deed de laatste knoopjes van mijn hemt dicht en ging dan naar beneden.
De oude houten trap kraakte bij iedere stap die ik zette op een trede. Gelukkig was die van eikenhout gemaakt en ging het niet zo rap breken. Toen ik op de gang aankwam ga ik naar rechts en zo kom ik in de keuken en woonkamer terecht. Ons huisje was zo klein dat we zelfs geen muur tussen onze woonkamer ,keuken en washok is.
Mijn vader had thee gemaakt,aan de frisse geur kon ik weten dat het muntthee was.
Ik zette me op een krukje aan de tafel en glimlachte toen ik een kopje thee kreeg van mijn vader.
Soms hadden we oud brood als ontbijt,maar vandaag blijkbaar niet. Nadat mijn kopje thee op was,bedankte ik mijn vader even en ging dan naar de bibliotheek.
Het was ons eigendom en zat vast aan ons huis,wat dus erg handig was.
Toen ik bij de bib was nam ik een willekeurig boek van de plank en ging zitten waarna ik de kaft eens goed bekeek.
De kaft was gemaakt van gelooide dierenhuid,waar er met sierlijke letter op geschreven was.
‘Genezende en giftige planten’ Ik liet mijn vingers er eens over glijden en doe het boek dan open.
De geur van oud perkament laat me glimlachen. Ik herkende het boek nog van vroeger en ik ging dan lezen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eleanor Pantheras.
Ze was die ochtend al vroeg opgestaan en had de herberg, de Gouden Hippogrief, klaargemaakt voor de gasten. Ze had de lege kamers wat opgeknapt, zo moesten de dekens nodig eens luchten, en ook de gelagkamer was aan de beurt geweest. Vooral in de loop van de avond leken de gasten het moeilijk te vinden om hun bier in hun pul te houden. Gelukkig was alles gisteravond meegevallen en was ze snel klaar met haar klusjes. Terwijl ze nog een paar dingen recht zetten dacht ze aan de avond ervoor, ze hoopte dat het heer Lunix goed verging.. Die avond ervoor had ze hem op een nogal vreemde manier ontmoet, maar hoe het eindigde vond ze nog veel erger. Hij had Ryu, zijn hippogrief (toch?) laten komen. Helaas raakte het beest nogal in paniek en viel daarbij zijn eigenaar aan. Zijzelf had flink wat schrammen opgelopen, maar met heer Lunix was het toch stukken erger. Ze was zo snel als ze kon op zoek naar hulp geweest en kwam nog net op tijd heer Jones, een arts en oude bekende, tegen. Hij had heer Lunix wat opgeknapt en samen hadden ze hem teruggebracht naar het kasteel, waar de wachters hem van hun hadden overgenomen. Ze had hem niet meer gezien of gesproken.
"Eleanor!" Ze schrok op toen haar vader haar riep en snelde naar 'm toe. "Ja vader?" "Onze voorraden raken op, zou jij naar het dorp kunnen en alles halen terwijl ik hier de klanten verzorg?" vroeg hij haar en Eleanor knikte. "Natuurlijk vader,' glimlachte ze en nam het geld aan dat hij haar voorhield. Haar moeder was op jonge leeftijd al overleden en Eleanor kon zich nog weinig van haar herinneren, maar dat betekende niet dat ze er minder gelukkig om was. Ze hielp haar vader altijd met het onderhouden van de Gouden Hippogrief en dat betekende dat ze weinig tijd over hield voor anderen dingen, dat vond ze wel erg jammer. Deze kans om de Gouden Hippogrief even te ontvluchten nam ze dan ook met beiden handen aan. "Ik ben zo snel mogelijk terug!" riep ze nog voordat ze naar buiten stapte en de deur achter zich sloot, waarschijnlijk zou ze toch nog iets langer weg blijven. Vandaag was het toch niet erg druk en hij kon haar vast wel even missen.
Met het geldbuideltje in de zak van haar rok weggestoken liep ze weg van de herberg. Eleanor kende bijna iedereen in het dorp, met name de vaste klanten van de Gouden Hippogrief. Ze werd onderweg dan ook vaak aangesproken door allerlei mensen, maar wist met het excuus dat ze snel wat moest halen voor haar vader weer weg te komen, de mensen hadden namelijk vaak de neiging lang te blijven hangen. De mensen in het dorp roddelden graag en Eleanor verwonderde zich er elke keer weer over hoe veel roddels er wel niet waren. Zouden ze ook over haar roddelen? Als ze al over haar praatten, dan hoopte ze dat het positief was.
Het had, vond zijzelf, al veel te lang geduurd om alles te halen en ze had inmiddels bijna handen te kort om de spullen te dragen, toen ze plots een bekend figuur zag lopen tussen de menigte. Gauw versnelde ze haar pas en wurmde zich tussen de mensen door waarbij ze bijna toe moest zien hoe de appels uit de zak rolden. Gelukkig wist ze de persoon te bereiken zonder iets te verliezen. "Heer Jones!" zei ze en begon met 'm mee te lopen. "Hoe is het met.." ze slikte gauw haar woorden in, ze waren niet alleen en ze vond niet dat het iets was dat iedereen hoefde te weten, "Hoe is het met hem? Bent u langs geweest?" vroeg ze, doelend op heer Lunix. Ze maakte zich nog steeds zorgen en wilde er zeker van zijn dat alles goed met hem ging.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

(Mijn Topics. whooow zoveel als jullie schrijven kan ik niet hoor pfff)

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mengelmoes schreef:
(Mijn Topics. whooow zoveel als jullie schrijven kan ik niet hoor pfff)

De helft is goed hoor (: Ik schrijf vaker gewoon veel en lang omdat ik dat leuk vind,
maar dat betekent niet dat jij ook zulke posts moet schrijven hoor ;p
Ik heb een post klaarstaan voor Esmée van ongeveer 800 woorden, haha.
Maar de helft van die posts is ongeveer 300 woorden en das ook 't minimum [;

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Adam Michael Jones.
Er waren nog enkele dingen die hij na moest kijken, dus was hij ook vandaag vroeg opgestaan om al deze dingen te doen. Zo was hij ook kort naar heer Lunix geweest om te vragen of alles prima ging, de wond onderzocht en erachter gekomen dat het goed zou genezen. De weg daar naartoe was al redelijk gegaan, maar hoe het er nu uitzag, zou hij er prima afkomen met alleen een licht litteken. Hij had gemeld dat hij dit al eerder had mee gemaakt, dus vroeg Adam zich af waardoor het kwam en wat hij allemaal had mee gemaakt. Het leek hem echter een goede man te zijn die veel in zijn leven had gezien, zo kwam hij ook op Adam over.
      Uiteindelijk op de markt aan gekomen, omdat hij nog boodschappen nodig had, kocht hij wat verschillende soorten fruit en aardappelen. Niet enkel dat, maar ook wat andere spullen welke hij thuis niet meer had of bijna op waren. Hoewel hij hier al een aantal jaar woonden, kon hij zich er nooit echt toe zetten met de mensen te praten. Hij wist dat de mensen hier graag roddelden en ook dat hij één van dat gespreksonderwerpen was, want elke keer als hij een bekend gezicht tegen kwam, hield diegene gelijk zijn of haar mond dicht. Het waren voornamelijk leugens natuurlijk, zoals dat hij graag op jonge vrouwen valt en hen zal gebruiken. Adam had dan ook een soort bijnaam gekregen, hij stond bekend als de versierder. Leugens, vond hij.
      Tuurlijk, hij was niet vies van wat geflirt of dubbelzinnige opmerkingen, maar hen gebruiken? Nee, daartoe kon en wilde hij zich niet eens zetten. Zijn mond viel dan ook letterlijk open toen hij had gehoord over de rare opmerkingen over hem en Eleanor. Iemand had zijn of haar mond niet kunnen houden toen ze hen beide zagen lopen over straat al laat in de avond. Volgens Adam was het vast een vrouw, die hielden graag van roddelen. Het was de avond dat hij Eleanor terug bracht naar de Gouden Hippogrief, omdat hij haar niet alleen wilde laten. De arts hoopte maar dat zij hier geen gehoor van had gekregen, de gedachte alleen al.
      Adam draaide zich om, om van de markt weg te lopen, omdat hij alle benodigdheden die hij nodig had al had. Toen hij echter een bekende stem naar hem hoorde roepen, keek hij wat om zich heen. Het was Eleanor, die al snel naast hem kwam lopen. Als je het over de duvel hebt, dacht hij, maar perste toch een glimlachje op zijn lippen toen hij haar aanblik zag. Toch kon hij sommige blikken al over hen heen voelen en zien dwalen, welke hij zo goed mogelijk probeerde te negeren. “Hoe is het met…” Ze slikte de woorden haastig in, maar hij wist precies over wie ze het had. Heer Lunix. “Hoe is het met hem? Bent u langs geweest?” vroeg ze, waarop Adam dan ook even grinnikte en eerst toekeek hoe ze met de vele boodschappen worstelde. Als een echte hoffelijke man pakte hij dan ook enkele boodschappen over en glimlachte, als teken dat hij haar wel zou helpen. “Prima, vrouwe Pantheras,” knikte hij.
      “Het is goed aan het genezen. Ik ben zelfs even bij hem langs gegaan en alles is uitstekend in orde. Het enige wat hij ervan zal overhouden is een litteken, maar dat wist hij zelf ook al.” Vervolgde hij, zachter fluisterend, aangezien hij wist dat Eleanor gelijk had. Niet iedereen hoefde hier weet van te krijgen. “Hoe gaat het met u? Ik heb u daarna niet meer gezien.” Vroeg hij, belangstellend, terwijl hij direct hoopte dat ze zo ook liet merken of ze het wel of niet gehoord had van de roddels.

[Ik heb maar wat bedacht. Ik hoop dat je het niet erg vind? ^^.
Anders verzin ik wel wat anders.]

[ bericht aangepast op 29 dec 2012 - 16:13 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Valeria is 22 trouwens, geen 11 (: ]

Valeria Francesca Arryn.

Knipperend met haar ogen tegen het felle licht van de zon die door de ramen naar binnen scheen lag Valeria in haar bed. Haar kamermeisje had de gordijnen met zo'n harde ruk opengetrokken dat ze er van geschrokken was. "Lucy, moest dat nou echt?" De jonge vrouw keek haar vanonder haar volle zwarte wimpers aan. "Sorry miss Valeria." Valeria mompelde iets binnensmonds en draaide zich nog even om in haar bed. De ochtenden haatte ze het meest. Thuis mocht ze meestal uitslapen maar hier had haar moeder Lucy de opdracht gegeven haar te wekken bij de eerste ochtendgloren zoals het een dame betaamd. "Kom op miss, het wordt een prachtige dag vandaag!" Op een klagerig toontje begon Valeria te protesteren, maar het baatte niet, integendeel: met een ruk trok Lucy de dekens van Valeria af waardoor haar lichaam opeens in aanraking kwam met de koude lucht in haar kamer.

Met een zucht sloeg Valeria haar benen over de rand van het bed. Veel andere keus werd haar niet gelaten. "Uw jurk ligt al klaar, ik stel voor dat u zich eerst gaat opfrissen." En dat deed ze ook, in sneltempo waste ze haar gezicht en lichaam met het lauwe water. Ondertussen was Lucy het kleine waskamertje ingekomen en begon haar in haar jurk te helpen. "Klaar?" Valeria knikte afwezig terwijl Lucy begon met de jurk dicht te rijgen en zich er zo van verzekerde dat Valeria voor de rest van de dag problemen zou hebben om adem te halen. Het was een mooie jurk van een zachte donkergroene stof. Het lijfje sloot perfect om haar bovenlijf en legde een kleine nadruk op haar decolleté. Bovenaan was er een laag ruches die los rond haar armen hing en zo een soort korte mouw vormde. Haar rok was voorzien van diezelfde ruches en viel in wijde laagjes om haar heen.

"Hoe zullen we uw haren vandaag eens doen?" Ongemakkelijk ging Valeria achter de kaptafel zitten met haar gezicht naar de spiegel gericht. "Doe maar op de Franse manier vandaag, ik heb wel zin in Frans." Dat was niet compleet gelogen, maar dat was het kapsel dat het minste tijd in beslag nam en het zat dan ook nog eens lekker los waardoor ze bijna zeker was dat ze geen hoofdpijn zou hebben die avond. Lucy's vingers gleden soepel door haar haren en bonden deze op tot een losse knot waar hier en daar wat stukken uitvielen die zo haar gezicht omlijstten. Tevreden met het resultaat bedankte ze Lucy en ging op weg naar beneden, perfect op tijd voor een kort ontbijt en misschien, met een beetje geluk zat het er vandaag in om een stukje te gaan paardrijden. Weer helemaal opgevrolijkt door dat idee huppelde ze bijna de eetzaal in.

Ze had verwacht om er alleen te zijn met de bediendes, zoals gewoonlijk. Oliver lag of nog te slapen of was het huis al uit, zijn broer lag waarschijnlijk nog te slapen, de heer was weg en zoveel mensen liepen er hier nou ook weer niet rond. Maar vandaag bleek dat alvast niet het geval te zijn. Halverwege de grote lichte zaal stond een gedaante met zijn of haar rug naar Valeria toe. De wijde zwarte mantel met kap verborg alles behalve de grootte van die persoon maar dat zei nog niets. Hij of zij was lang genoeg om een man te zijn en klein genoeg om een vrouw te zijn. Valeria haalde haar schouders op en herschikte haar donkergroene bovenrok. Als ze haar mond opendeed klonk ze een beetje als de ochtend. Een klein beetje rauwig aan de randjes maar zacht van kleur. "Hallo, -" Meer wist ze niet te zeggen eigenlijk dus zweeg ze gewoon en wachtte nerveus de reactie af.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

[Ik lees het even door en dan zal ik ook voor Xisca een post maken.]

---

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."