[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ace Dante Ferreira

In mijn kantoor aangekomen beveel ik haar om te gaan zitten waar ze direct op reageert door haar wenkbrauwen op te trekken. Het is wel duidelijk wat voor soort meisje zij is, één waar ik een harde aanpak voor moet gebruiken. Dat valt ook wel op te merken uit haar woorden. "Wat jij wilt cap'tein." mompelt ze dan ook en die spottende toon staat me niet aan. De tas zet ze op de grond neer en ze gaat in één van de stoelen voor mijn bureau zitten. "Die bijdehante opmerkingen mag je wel thuis laten." merk ik op als ik haar map opzoek en haar naam vervolgens zeg om daar een opmerking over te maken. Altijd leuk hoe ze er dan op reageren. Sommigen kunnen er dan ook pissig om worden, terwijl ik me alleen maar amuseer om hun reactie. Rayne reageert er eigenlijk wel koeltjes op.
"Daar kan ik ook niet veel aan doen. Als je je irriteert moet je maar bij mijn ouders gaan klagen," meld ze me. Ze buigt zich iets naar voren, volgens mij wilt ze mee kijken naar wat erin staat, maar dat gaat niet door. Ik hou de map zo dat ze er net niet in kan kijken. Als ze opkijkt, kijk ik haar al doordringend aan. "Nou, vraag maar raak." zucht ze en er verschijnt een grijnsje op mijn lippen, waar ik vervolgens even overheen lik en een comfortabelere houding opzoek in deze stoel. "Dit is gewoon een begin gesprek, omdat het nodig is om sommige dingen te weten te komen over jullie. Ik verwacht dat je verstandig bent en gewoon antwoord geeft. Straffen beginnen we gelijk de eerste dag mee als je niet mee wilt werken, daar hebben we geen problemen mee," begin ik uit te leggen en ik sla mijn armen over elkaar heen terwijl ik haar aankijk.
"Laten we maar beginnen met een uitleg over waarom je eigenlijk op vrouwen valt en hoe je daarachter kwam." vervolg ik en ik zucht iets, omdat ik dit al zo vaak aangehoord heb en eigenlijk alle verhalen op elkaar lijken. Sommigen vertellen gelijk hun hele levensverhaal, anderen alleen wat noodzakelijk is. Zo komen we er ook gelijk achter wat voor personen het zijn en dat is belangrijk voor ons. Mijn pen houd ik iets verveeld in de aanslag, maar ik verwacht niet dat ik veel op ga schrijven. Ik denk dat het meisje eerst tegen gaat stribbelen, vervelend gaat doen en niets erover kwijt wilt. Zo'n type is het eigenlijk wel.

---

Your make-up is terrible

Noah Forrister

Jeremiah had me aan me hand meegetrokken, en hij blijft doorlopen. Ondertussen zit ik met mijn eigen gedachte. Ik ben hier net...misschien net aan twee uurtjes en shit word nu al verwarrend. Ik schrik op van mijn gedachten als hij plotseling in mijn hand knijpt. maar net zo snel laat hij mijn hand weer los. : sorry" zegt hij terwijl hij stopt met lopen en naar de grond kijkt. Hij loopt naar een boom en leunt ertegenaan. "Het spijt me" zegt hij en schud zijn hoofd.
Hij schraapt zijn keel en glimlacht voor hij zich omdraait naar mij. "dus waar waren wij?" vraagt hij. "Zullen wij als we bij het meertje aankomen een aantal sit-ups doen, of heb je liever push-ups?" Hij loopt naar me toe en pakt mijn hand en wrijft er zachtjes over. "Ik had niet door dat ik zo hard kneep dat was mijn bedoeling niet." Hij laat me los en loopt dan door.
Ik loop snel achter hem aan. "het geeft niks, ik kan wel wat hebben gelukkig" Ik glimlach even. "wat dacht je van een combinatie? een aantal sit-ups en een aantal push-ups?" Ik glimlach weer naar Jeremiah. "Ik weet niet wat er aan de hand is, Maar ik heb het gevoel dat er iets is met die jongen, of met jou en hem, ik weet het niet het is iniedergeval heel verwarrend, Ik snap als je het er niet over wil hebben. Maar als je dat toch wil, Ik ben er voor je" Ik glimlach even zwakjes. "Ik ben advocaat, ik heb zwijgplicht" ik grinnik even zachtjes. "Kom, laten we door naar het meertje joggen" Ik begin alvast. daardoor ben ik op een kleine voorsprong op Jeremiah, maar doe het zo dat hij me makkelijk in kan halen.
-sorry als je er niks aan heb-

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Jeremiah Franco Boyd.
'Het geeft niks, ik kan wel wat hebben gelukkig.' Zegt Noah, terwijl hij mij snel achterna liep en hij glimlachte even. 'Wat dacht je van een combinatie? Een aantal sit ups en een aantal push-ups?' Hierdoor bleef ik even stil staan, waarbij ik nadacht en een knikje gaf.
“Goed idee.” Zei ik tegen hem alsof ik er zelf nooit op zou zijn gekomen. Eerlijk gezegd, ik zou daar ook niet opgekomen zijn in de situatie waar ik nu in zat. Ik was verdomde erg in de war en ik wist niet wat Devin nou van mij vond. Of Noah. Deed hij nou aardig, omdat hij medelijden met mij had of iets of vond hij mij echt aardig? Met deze gedachte keek ik even naar Noah en liep toen weer verder, waarna Noah weer begon te praten.
'Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik heb het gevoel dat er iets is met die jongen of met jou en hem. Ik weet het niet. Het is in ieder geval heel verwarrend. Ik snap als je het er niet over wilt hebben, maar als je dat toch wil; ik ben er voor je.'
Ik zou hem bijna geloven totdat hij zijn zwakke glimlach liet zien. Het leek net alsof hij dit ergens niet meende of dat er iets meer was dan dit. “Luister,” begon ik. “Kunnen we niet gewoon verder sporten? Er is niets.” Met een wat geïrriteerde ondertoon had ik dit gezegd, maar ik probeerde toch aardig te blijven.
Ik wist dat hij dit aardig bedoelde, maar ik wilde niets meer over Devin horen. Eerst wilde ik alles zelf op een rijtje en dat kon niet als er mensen naar vroegen. Hoe kon ik het überhaupt dan uitleggen als ik het zelf niet wist?
'Ik ben advocaat, ik heb zwijgplicht.' Grinnikte Noah zachtjes en hierdoor kwam er ook een zachte glimlach op mijn gezicht.
“Dat klopt, maar dat betekend niet dat ik je hiermee ga belasten.” Zei ik hem eerlijk.
“En jij bent wel wat meer voor mij dan alleen een advocaat, Noah.”
'Kom, laten we door naar het meertje joggen.' Had Noah gezegd en begon met joggen. Met dezelfde zachte glimlach keek ik hem na en begon ik nu achter hem aan te rennen.
Eenmaal toen ik bij hem aankwam waren we bijna bij het meertje en stopte ik met joggen.
“Wat wil jij eerst doen? De sit-ups of de push-ups?” Als je de sit-ups eerst wilt doen dan moet ik je hiermee helpen.”

---

† Love? I want to sleep.

[Even een abo nemen]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Caleb Wolfe.

Mooi, hij schrok. Eerste stap is gezet in de richting van genezing. Welja, eigenlijk was het de tweede stap, want hij was er sowieso al, maar dat hij schrik heeft is goed. Anders krijg je van die types dat ze superhelden zijn en maar van alles kunnen maken. Dat moeten we al zeker niet hebben. Hij had zijn ogen neer geslagen, maar ik kijk hem nog altijd geïrriteerd en doordringend aan. Woedend kon je het niet eens helemaal noemen, dan had hij me nog niet mee gemaakt als ik werkelijk kwaad was.
Wanneer hij zuchtte en me opeens wel aan keek, terug met die neutrale blik, was ik al gaan zitten om mijn eerste vraag te stellen. Hopelijk zou hij nu wel gewoonweg antwoorden en leuterde hij maar niet wat aan, dat werkte namelijk nogal op mijn zenuwen. Daarbij kwam ook nog dat hij des te langer hier zou blijven zitten met mij, in één ruimte. Aangezien hij de hele tijd de klok op leek te zoeken met zijn ogen, wilde hij vast zo snel mogelijk weer weg. Hij maakte het enkel moeilijker voor zichzelf zo.
‘Wie mijn eerste liefde was?’ Mompelt hij met nadruk op wie, waar ik wijselijk niet op reageer. Ik kan nu wel tegen hem snauwen, maar dat wilde hij waarschijnlijk, dus hield ik mijn mond. Hij schraapt even zijn keel. ‘Luke.’ Zegt hij er dan achteraan. ‘Alright.’ Bracht ik zuchtend uit, terwijl ik de naam opschreef op het papier van het notitieblok, welke ik zo had gelegd dat hij het niet kon zien wat ik neer pende. Dat was niet voor zijn ogen bedoeld. ‘Vertel me daar eens over. Wanneer heb je hem bijvoorbeeld ontmoet; hoe; waar?’ vroeg ik verder, met een nogal ongeïnteresseerde stem.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Lucy Mae Ackerley

In gedachten verzonken liep ik met opgeheven hoofd over het plein terwijl een zachte bries over mijn bleke huid streelde. Zoals gewoonlijk straalde mijn ogen vrijwel geen emotie uit, iets waar ik ook bewust voor had gekozen wilde ik met rust gelaten worden. Het leek allemaal veel makkelijker als je gewoon ijskoud en genadeloos overkwam, mensen vreesden je en gingen uit angst toch wat respect tonen.
Wanneer ik dichter bij het kantoor van Caleb kwam, versnelde ik automatisch mijn pas een beetje om sneller bij de deur te zijn. Ik haalde even diep adem en klopte vervolgens even op de deur om mijn bezoek aan te kondigen, deels deed ik dit uit beleefdheid en niet omdat het noodzakelijk was, zo dacht ik er tenminste toch over. Vervolgens opende ik voorzichtig de deur en stak eerst mijn hoofd een beetje naar binnen voordat ik de deur helemaal opende, dit deed ik wel vaker zodat ik er zeker van was dat er ook daadwerkelijk iemand aanwezig was.
"Mag ik even storen?" Vroeg ik met een redelijk neutrale stem en liet vervolgens mijn blik van Caleb naar de andere jongen glijden die ik eerder nog niet had opgemerkt. "Oh, je hebt bezoek,".
Ik nam de jongen even onderzoekend op en meende me te herinneren dat hij Evan, Ethan of iets in die aard heette. Wat het ook was, het was niet zo erg belangrijk, ik kwam voor iets totaal anders.
"Zal ik een andere keer terugkomen, of heb je even tijd?" Vroeg ik uiteindelijk aan Caleb terwijl ik met mijn schouder even tegen de deurpost leunde. Als begeleider wist ik maar al te goed hoe vervelend het soms kon zijn als iemand je stoorde terwijl je net iemand op gesprek had laten komen, dus was ik niet bepaald van plan om mijn zin door te drijven. Als hij later tijd zou maken, zou dat goed zijn maar als hij het nu deed, des te beter maar dan zou hij er in ieder geval wel sneller van af zijn.

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 0:04 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Rayne Hazel Crowley
Er verschijnt een grijnsje op Ace' lippen. Hij likt er even overheen en gaat iets verzitten. 'Dit is gewoon een begin gesprek, omdat het nodig is om sommige dingen te weten te komen over jullie. Ik verwacht dat je verstandig bent en gewoon antwoord geeft. Straffen beginnen we gelijk de eerste dag mee als je niet mee wilt werken, daar hebben we geen problemen mee.' Natuurlijk straffen ze de eerste dag al mensen. Hij lijkt me echt zo'n typje dat daar op kickt. Het zou me niks verbazen als hij regelmatig aan SM doet. Tenminste, als hij überhaupt iemand kan vinden om dat mee te doen. Hij mag er dan wel goed uit zien, zijn ego is verschrikkelijk.
'Laten we maar beginnen met een uitleg over waarom je eigenlijk op vrouwen valt en hoe je daarachter kwam.' Er komt een iets geamuseerde glimlach op mijn volle lippen te staan. Deze vraag was te verwachten. 'Wel, aangezien je zelf ook op vrouwen valt, tenminste daar ga ik vanuit, dan kan je daar zelf ook wel antwoord op geven, of niet soms?' antwoord ik op het eerste. 'Maar goed, wat jij wilt: Vrouwen hebben vaak mooiere lichamen als mannen, zachter, sierlijker, sensueler. Bovendien tonen vrouwen tenminste hun emoties. Mannen zijn van die watjes die dat niet durven.' Ondertussen ben ik na gaan denken over hoe ik antwoord ga geven op zijn andere vraag, waarbij ik onbewust over de tattoo op mijn linkerwijsvinger wrijf. 'En hoe ik er achter ben gekomen? Erg simpel: flesje draaien.' Dat is niet de waarheid, maar dat weet hij toch niet. 'Ik was een feestje aan het vieren met mijn vrienden, en op een gegeven moment gingen we flesje draaien. Zoals je vast wel kan raden moest ik toen met een meisje zoenen en dat voelde goed.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ethan Smith

‘Alright.’ zucht hij terwijl hij wat begon te krabbelen in het notitie blok, wat ik echter niet kon zien omdat hij het zo had neergelegd dat ik er niet op kon kijken. ‘Vertel me daar eens over. Wanneer heb je hem bijvoorbeeld ontmoet; hoe; waar?’ vraagt hij verder zonder enige interesse in zijn stem, anders als daarnet begin ik meteen te praten. "Hij was de zoon van mijn moeders vriend. Toen hij bij ons kwam wonen kwam Luke ook gelijk mee, toen was ik een jaar of 14." Mompel ik. Even was het alsof ik Luke nooit had ontmoet, toen hij en zijn vader weer bij ons weg gingen heb ik geprobeerd alles te vergeten. Mijn moeder heeft bleef maar zeggen dat het mijn schuld was dat hij bij haar weg was gegaan, dit was echter helemaal niet zo. De reden dat hij weg ging was van wegen haar verslaving. Mijn moeder kan echter nooit zien dat de schuld bij haarzelf ligt, altijd weet ze het verhaal zo te draaien dat iemand anders het heeft gedaan. Als ik de deur open hoor gaan kijk ik op. "Mag ik even storen?" Hoor ik een vrouwen stem vragen. Ik draai mijn hoofd een beetje zodat ik haar kan zien, "Oh, je hebt bezoek," zegt ze dan. Ze heeft lang rood haar en een bleke huid, haar diep blauwe ogen kijken me even onderzoekend aan. Ik heb haar eerder nog niet gezien maar ze zal ook wel van de begeleiding zijn, ik draai me weer recht ik mijn stoel en kijk naar Caleb. "Zal ik een andere keer terugkomen, of heb je even tijd?" Vraagt ze hem dan. Een beetje verveeld laat ik mijn blik weer over zijn bureau glijden, net als de vrouw in de deuropening wachtend op Caleb zijn antwoord.

Jeremiah Franco Boyd.
Opeens nam er een grote gevoel van leegte van mijn emoties over. Ik had het gevoel dat ik erg eenzaam was en dat ik niets goed kon doen. Hoe kwam dit zo ineens? Meestal was ik een positieve jongen en nu kreeg ik dit gevoel.
Mijn gedachten schoten terug naar het gesprek dat daarnet plaatsvond met mij, Devin en Noah. Ik was dus niet de enigste die zich zo verward gevoeld had en daar was ik verbaasd over. Nog steeds. Ik had gedacht dat Devin het wel leuk vond om mij te zien of in ieder geval dat hij iemand anders leerde kennen. Misschien was hij niet zo'n sociaal iemand die graag meer mensen wilde leren kennen? Of zat hij gewoon in de put? Want dan was ik echt een klootzak geweest met dat ik er niet voor hem was.
Hij liep weg in zijn eentje en het moest vast net lijken alsof ik niets om hem gaf. Of in ieder geval er niet voor hem wilde zijn. Straks maakte het voor hem niks uit.
Oké, wacht, waarom denk je zo gozer? Ik sloeg mijzelf voor mijn hoofd en gaf een blik naar Noah, die nog steeds geen antwoord had gegeven op wat ik eerder zei. Had ik misschien wat raars gezegd? Hij haatte me nu toch ook niet hé? Nou, dat deed ik dan goed. Twee mensen die me nu al haatten op de eerste dag. De begeleiders hier vonden dat vast hilarisch en goed van mij.
Ik rolde mijn ogen en draaide mijn rug naar Noah toe, zodat hij mijn kwetsbare gezicht niet zag. Eigenlijk had ik echt geen zin meer om nu nog te gaan sporten, want mijn lege gevoel dat mij over had genomen, had het totaal verpest. Maar om mijn conditie bij te houden moest ik dit wel doen. Voor mijzelf. Ik moest mijzelf pushen, want niemand anders zou dit doen en ik leefde immers alleen voor mijzelf.
Ik draaide weer mijn rug om naar Noah en sloeg wat ongemakkelijk mijn hand achter mijn hoofd. “Sorry, maar ehh.. Is het goed als ik dit keer nog alleen ga sporten?” Was ik begonnen. “Ik wil even wat rust hebben.”
Zonder op een antwoord te wachten van Noah liep ik weg richting het meertje, waar Devin mij eerder op de dag uit gered had. Wat was ik toch een sukkel dat ik hem weg liet lopen! Hij had duidelijk pijn, maar ik wist niet waarvan, en ik was zo stom om de andere kant op te lopen – zonder hem na te kijken..
Ik slaakte een enorme zucht uit en ging op de warme grond zitten. “Ik ben echt een enorme mislukkeling,” mompelde ik zachtjes tegen mijzelf.
Snel keek ik om mij heen om te kijken of iemand het misschien gehoord had, maar dit was niet zo, dus haalde ik opgelucht een hand langs mijn voorhoofd. Mijn blik bleef op het kabbelende water hangen, waar Devin mij uit gered had. Ik kon daar alleen maar aandenken. Ben ik dan niet goed genoeg voor je, Devin? Ik ben jaloers. Maar ik wil dit niet. Al op de eerste dag.

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

Ik wreef een beetje in mijn ogen en keek wat verwilderd om mij heen. Bomen en bladeren, stromend water en wat muziek wat ik vaag hoorde. Weer wreef ik een beetje in mijn ogen en stond uiteindelijk toen toch op. Ik wist wel waar ik was, maar liever had ik dat ik het niet wist.. Mja, ik vond het wel beter om hier wakker te worden. Zal ik hier vannacht mogen kamperen? Mijn mp3 haalde ik van de grond en stopte die weer in mijn zak. De oordopjes stopte ik weer in mijn oren en vond het een wonder dat ik door die harde muziek heen kon slapen. Ergens was het ook weer niet gek. Ik bedoel, er was al veel gebeurd vandaag. De reis alleen al was al vermoeiend, laat staan de redding actie het het gedoetje van net met Jeremiah en Noah. Mijn handen stopte ik in mijn zakken en begon toen zo langzamerhand met lopen. Waar was de rest eigenlijk? De begeleiders had ik ook al niet gezien, waren die nog steeds met gesprekken bezig? Brookelle was ik ook nog al die tijd niet tegen gekomen, is ze überhaupt al wel in de slaapzaal geweest?
Na eventjes te hebben gelopen kwam ik weer terecht bij de slaapzaal. Daar binnen gekomen merkte ik dat er niet echt veel veranderd is, alleen dat de spullen weg waren van Taylor-Ann, waarom? Belangrijker nog, zat ik nu alleen met Jeremiah in een slaapzaal? Hij is aardig, daar niet van, maar wat was het plan van de begeleiders? Ik bedoel, we vallen beiden sowieso op mannen.. anders zaten wij hier niet, en nu zitten twee kerels alleen in een slaapzaal. Ik liet mijzelf op het bed vallen en besloot maar om een spelletje te spelen op mijn mobiel, mijn mp3 had ik nog steeds aan.

-De spullen van Taylor-Ann zijn weggehaald, toch? Ik bedoel ze staat doorstreept in het lijstje..-

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[Yeah, die zijn weggehaald.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

      Aurora Ryler.
Al vanaf dat ik hier een eerste stap op het eiland zette voelde ik mij niet goed en was ik vermoeid. Niet dat het veel verschil maakte als ik gewoon thuis was, want ik lag meer van de helft van de tijd in mijn bed. Ik ging niet meteen naar mijn slaapzaal, want daar zou ik waarschijnlijk anderen tegenkomen en daar had ik geen zin in. Of enige energie voor over.
Voor een paar seconden sloot ik mijn ogen en duwde ik de oortjes weer goed in mijn oor, omdat ze eruit gevallen waren. Het nummer 'You' van 'The Pretty Reckless' begon en een naar gevoel nam mij over, samen met een rilling die over mijn rug gleed. Zachtjes begon ik mee te neuriën en bewoog ik mee op de muziek. De pijn en verdriet hoorde ik duidelijk uit de zangeres haar stem komen en bovendien vond ik haar erg knap.
Ik slaakte een zucht en ging op het groenige gras liggen. Mijn ogen zijn nog steeds gesloten en mijn benen lagen op de tassen die ik had meegenomen. Veel had ik niet mee, ik had alleen het noodzakelijke meegenomen, waaronder wat pakjes sigaretten ergens verstopt op een geheime plek.
“You can't feel me, no. Like I feel you.” Zong ik zachtjes, ontspannend mee op de muziek. Tenminste, ik probeerde mijzelf wijs te maken dat ik ontspannen was. Ik was alles behalve ontspannen, want ik lag nu op een stuk grond waar ik niet wilde zijn.
“I can't steal you, no. Like you stole me.” Ik zou waarschijnlijk echt enorm schrikken als iemand mij nu kwam storen.

      Jeremiah Franco Boyd.
Na toch nog die push-ups gedaan te hebben en een paar scheldwoorden naar mijn hoofd toegegooid te hebben, stond ik op. Ik was het zat van dit alles. Van dit eiland. Van de begeleiders. Van de jongeren die hier zaten, ook al hadden zij niets verkeerds gedaan. En van die rot situaties waardoor je misverstanden kreeg. Ik wist van mezelf dat ik altijd het gezelschap opzocht, maar als ik eenmaal ergens mee zat en dit niet op kon lossen – dan werd ik zo chagrijnig als het maar kon. Dat was nu dus het geval.
Met gefronste wenkbrauwen van de woede en een hatende blik in mijn ogen, als ik aan de begeleiders dacht, liep ik terug richting de slaapzaal. Hopelijk was daar nu niemand, want dat zou dan een slecht moment wezen om mij tegen te komen.
Flashbacks van de ruzies met mijn moeder schoten in mijn hoofd. Zij was namelijk vaak bang geweest toen ze mij boos zag en daarom had zij altijd mijn vader op mij afgestuurd, waarna hij mij probeerde te kalmeren. Dit liep anders toen ze eenmaal hoorden dat ik biseksueel bleek te zijn. Mijn vader begon mij te mishandelen in de hoop dat hij het verkeerde deel 'uit mij kon slaan', maar na enige tijd wist hij dat dit niet meer kon en dat het tevergeefs was. Door zijn daden ging ik nog meer geheimzinniger worden en zei ik niets meer in vertrouwen tegen mijn ouders. Ik had hun vertrouwen beschadigd en hun de mijne. De buren hadden namelijk gehoord dat ik biseksueel was en hadden aan mijn ouders deze optie aangeboden. Dit verschrikkelijke kamp. Ze zeiden natuurlijk geen 'nee', want nog geen seconde later zaten ze achter hun elektronica om het allemaal voor elkaar te krijgen. Ze schaamden zich voor mij en ik voor hun.
Terwijl ik hieraan dacht stampte ik de trap op van de slaapzaal. Ik was er verbaasd over dat ik er nog niet ingezakt was. Al zou mij dat niet veel boeien, want het was toch niet van mij. Dacht ik egoïstisch.
Ik had de deur opengetrokken en het eerste wat mij opviel was dat Devin op zijn bed zat met zijn mobiel. De boze blik zat nog steeds op mijn gezicht geplakt en deze ging er voorlopig ook niet vanaf. Ergens wilde ik Devin hier niet mee opschepen, maar het ongemakkelijke gesprek kwam weer in mijn gedachten. En het liefste had ik het er hier met hem over, maar herinnerde mij toen dat hij weer over die ene Nyanmaru begon.. Geïrriteerd had ik mijn ogen gerold en mijn armen over elkaar geslagen. Dat is waar ook. Ook die Nyanmaru weer.. echt, als ik nog een keer die naam hoor dan word ik gek.
Een boos, sarcastisch antwoord kwam omhoog rollen en wilde mijn mond uitgaan, maar stevig hield ik mijn mond dicht. Dit kon ik echt niet tegen Devin zeggen. Bovendien had hij niets verkeerd gedaan.
Ik draaide mij om, zodat Devin mijn rug te zien kreeg, en ik was van plan om te gaan trainen. Het enigste dat ik wat opgeluchter kon worden was trainen. Dus ging ik weer push-ups doen. 1, 2, 3.. Begon ik, met in mijzelf te tellen.

[ bericht aangepast op 19 feb 2013 - 21:00 ]

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

Weer af.. stomme doodle ook.. Dan spring hoger en hoger en dan of je beland net op het verkeerde blokje, of je knalt tegen een poppetje op, of je gaat door een gat van de muur. Wie bedenkt dat! Ik hoorde wat gestamp, waarschijnlijk verbeelde ik het mij en hoorde dat gewoon bij het liedje. Niet de eerste keer dat dat gebeurde. Een keer hoorde ik mensen roepen en doen.. Ik keek om, maar zag niets. Ik stopte zelfs mijn muziek en toen was het opeens weg. Het duurde wel eventjes voordat ik doorhad dat het door het liedje kwam. Zachtjes grinnikte ik op mijn eigen stommiteiten. Ik stopte het spelletje, rekte mijzelf eventjes uit en stopte daarna mijn muziek. Ik hoorde wat bewegen. Muziek, het kwam vast door de muziek. Ik draaide mij zelf om, tegelijkertijd toen ik Jeremiah zag ging er door mij heen dat ik mijn muziek uit had gedaan, dus dat vage geluid kon niet door de muziek komen. Push-ups, ja dat was hij aan het doen. Een glimlach sierde mijn gezicht. Had hij Noah nou echt achter gelaten? of Noah hem? Dat laatste toch niet? Dat was niet aardig van Noah! Toch ging de glimlach niet van mijn gezicht. Hij zat nu hier, dus hij ging mij niet ontwijken, dat was goed, toch? Voorzichtig ging ik van het bed af en ging zachtjes naast hem zitten in een kleermakerszit. 'Je-re-mi-ah,' zei ik met een lachje en mijn blik viel op het stikkertje op zijn wang. 'Je hebt hem nog!' zei ik blij en ik wreef zachtjes met mijn wijsvinger eroverheen, zodat ik zeker wist dat hij nog goed vast zat. 'Dat betekent dat je me nog aardig vind, toch?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

      Jeremiah Franco Boyd.
Ondertussen begon ik al met mijn tiende push-up en voelde ik mij nog boos, maar ik merkte dat het wel werkte. Mijn woede begon langzaam aan af te nemen, behalve als iemand mij nu zou storen. Dan zou ik mij daar aan irriteren en moest ik weer vanaf het begin beginnen. Hopelijk gebeurde dit niet. Hoe veel push-ups zou ik eigenlijk doen? Ik wist het niet. Net had ik er ook nog een boel gedaan en ik merkte al wel dat ik een beetje moe begon te worden, waardoor ik nu meer door mijn mond begon te ademen dan door mijn neus.
Toen hoorde ik opeens dat er vanachter mij iemand van het bed afging en dit was dan ook niet minder dan Devin, want Devin en ik waren de enigste in de slaapzaal. Nu ik eraan dacht, waar waren die anderen? Ik had Brookelle nog niet ontmoet en Taylor-Ann leek wel weggegaan te zijn, omdat haar spullen er niet meer waren. Die waren toch van haar?
Uit mijn ooghoeken streek een gedaante naast mij neer in een kleermakerszit. Een knappe, maar ook nu domme, gedaante. Het was dan wel de eerste dag en niemand wist nog echt goed hoe ik was, net zo min als dat ik het niet van die anderen wist, maar bij woede moest je mij vermijden. Dat was duidelijk vanwege mijn moeder.
'Je-re-mi-ah,' had Devin gezegd en hij leek vrolijk. Ging hij serieus net alsof doen of er niets gebeurd was daarnet? Daar had ik zo'n hekel aan. Met dat er dit nu gebeurde, werd ik nog bozer en fronste ik mijn wenkbrauwen weer van de boosheid. Elke keer dat ik de grond bijna naderde met de push-ups blies ik wat uit en focuste ik mijn ogen vast op de grond. Ik keek niet op of om, want ik wilde gewoonweg niet afgeleid worden. Al ging dat wel moeilijk met Devin naast mij.
'Je hebt hem nog!' Had Devin nog blijer gezegd en zijn wijsvinger wreef over mijn wang. Een opwelling met dat ik zijn hand wilde wegslaan kwam in mij op, maar ik probeerde dit tegen te houden. Dit betekende nog niet dat ik wel wat terug had gezegd naar Devin, want dat deed ik niet. 14, 15, 16.. telde ik gefocust door, tenminste ik probeerde gefocust te blijven.
'Dat betekend dat je me nog aardig vind, toch?' Vroeg Devin toen.
Abrupt stopte ik met de push-ups, keek met een venijnige blik Devins kant op, en stond toen op. Het flesje water haalde ik uit mijn broekzak en nam er een grote slok van. “Stel niet zulke domme vragen, Devin.”
Ik draaide mij om, van Devin vandaan, en zette wat stappen van hem af. Ik nam weer een grote slok van de fles water.
“Was jij niet ergens heengegaan om te sporten? Ugh.” Met andere woorden: wat deed hij hier? Ik kwam hier voor de rust. Ik rukte de handdoek, die over mijn schouder lag eraf.
De woorden die hij over Nyanmaru sprak kwamen mijn hoofd weer binnendringen en een vlaag van jaloezie overheerste mij kort, wat met gevolg deze akelige woorden uit mijn mond kwamen rollen: “Ik hoef je stickers helemaal niet. Doe niet zo kinderachtig.”

[ bericht aangepast op 20 feb 2013 - 15:48 ]

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

Abrupt stopte Jeremiah met zijn push-ups en stond vervolgens op. Hij haalde een flesje water te voorschijn uit zijn zak en nam er een grote slok van. 'Stel niet van zulke domme vragen, Devin,' zei hij tegen mij, waarna hij zich van mij af draaide en een paar stappen van mij vandaan nam. Verbaasd keek ik hem aan. 'Was jij niet ergens heen gegaan om te sporten? Ugh,' vroeg hij daarna. Nog steeds keek ik hem verbaasd aan. Hij vond mij dus niet meer aardig? Wat had ik gedaan? 'Ik hoef je stikkers helemaal niet. Doe niet zo kinderachtig.' Mijn mond zakte een stukje open van verbazing. Ik had duidelijk iets gedaan. Had ik Noah ook iets moeten geven? of had ik niet naar hun toe moeten komen? Wist ik veel dat hij met Noah daarheen was gegaan! Bovendien, hij kwam naar mij toe, hoe kan ik dan iets verkeerds doen? Had ik van hem weg moeten rennen? 'Ahh, wat heb ik gedaan,' zei ik wat gefrustreerd terwijl ik met mijn beide handen gefrustreerd door mijn haren heen haalde. 'Je was verdrietig toen je de vorige kwijt was geraakt. Je vroeg toen zelfs of ik niet boos was daarom! Waarom ben ik nu weer opeens kinderachtig?' Ik haalde mijn benen wat verder uit elkaar waardoor ik mijn beide voeten tegen elkaar aan kon zetten en dat mijn benen nog steeds gebogen waren. Mijn handen zette ik op mijn voeten en keek daarbij wat vaagjes naar Jeremiah. 'Maar je vind mij dus niet meer aardig?' vroeg ik wat teleurstellend. 'Tenminste, aan de manier te horen hoe je praat.. Kan je dan tenminste wel vertellen wat ik gedaan heb waardoor je me niet meer aardig vind?'

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you