[RPG] Camp Wolfe O1 - Speeltopics

Regels:
• Je mag meerdere personages aanmaken, maar je moet deze niet verwaarlozen.
• Er komt een rollenstorie.
• Alleen je eigen personage(s) besturen. Anderen vinden het niet zo fijn als je die van hen bestuurt.
• Geen ruzies, behalve in de RPG zelf.
• 16+ en al het andere is gewoon toegestaan.
• Het minimum is zeker 200 woorden [8-10 zinnen] schrijven. Ik wil dan liever ook wat ervaren RPG-ers er tussen hebben zitten.
• Mary Sue’s aren’t allowed. Also, Gary-Stu isn’t.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Houd je er gewoon aan.
• Ik zal de martelmanieren verzinnen. Voor diegene die een begeleider spelen, zal ik een PB sturen. Geen dingen erbij verzinnen dus.

Het begin: De begeleiders hebben een boot geregeld om alle kampeerders zo naar het eiland te laten brengen. Ze zijn al bij het kamp aan gekomen en vanaf daar leggen de begeleiders alles uit. Deze dag zal vooral gebruikt worden om mensen te leren kennen en zo het kamp + de regels te leren kennen.

[ bericht aangepast op 15 feb 2013 - 22:45 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Noah Forrister
"Zo lijkt het net alsof je mijn vader bent en je hem wil keuren" Zegt Jeremiah. Hij brengt zijn hoofd naar me toe. "Het is waar" fluisterd hij, dan trekt hij zijn hoofd weer terug. "We kunnen alsnog naar hem toe gaan, dan kun je kennis met hem maken" Ik glilmlach even onzeker. Dan pakt hij mijn hand en trekt me mee. "Devin" roept hij terwijl hij me soort van mee sleept naar de jongen. Hij zwaait terug naar Jeremiah "Na het zwemmen gelijk sporten zo te zien?' vraagt de jongen met een klein lachje aan hem. 'Hmm, ik zie dat je meer mensen hebt leren kennen, dat was je bedoeling toch? Tenminste, als ik dat goed heb onthouden.' De jongen kijkt me aan en steekt dan zijn hand naar me uit 'Haii, ik ben Devin. Je moet wel goed op Jeremiah passen hoor. Hij valt nogal graag, plus ik heb hem net nog uit het meer kunnen vissen. Naar mijn ervaring is hij niet echt te vertrouwen in zijn eentje.' Ik lach even zachtjes. Dan pak ik zijn hand. "Noah Forrister" zeg ik, mezelf voorstellend terwijl ik zijn hand schud. "Toen ik hem tegen kwam lag hij ook al op de grond dus ik begrijp het" grinnik ik. "Al viel ik vlak daarna dus dat telt niet denk ik?"
stiekem bekijk ik de jongen even, Dit is dus de jongen die Jeremiah's hoofd op hol laat slaan? Jammer, ik vond hem echt een leuke jongen. Stiekem bekijk ik hem ook gelijk van top tot teen. Hij was cute maar niet echt bijzonder ofzo. Iniedergeval dat vind ik. Iedereen denkt natuurlijk anders, en iedereen denkt natuurlijk anders over mensen. Ze zouden mij net zo goed lelijk kunnen vinden.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Gamgee schreef:
Rayne Hazel Crowley
Ace trekt een nadenkend gezicht als ik heb gevraagd of het zo goed was. Als hij het durft om nu nee te zeggen, dan kan hij mooi vergeten dat ik "gezellig" met hem een gesprekje ga houden. Nee, dank je. Hij mag dan een ander slachtoffer gaan zoeken om te vervelen. Wanneer hij kort grijnst denk ik voor een enkele seconde dat hij nog echt "nee" gaat zeggen ook, maar uiteindelijk knikt hij en pakt hij twee van mijn tassen gemakkelijk op. 'Goed, kom mee,' beveelt hij mij waarna hij mij voorgaat naar zijn kantoor.
In het gebouw aangekomen zie ik dat één van de deuren al dichtzit, daar zal Caleb wel zitten. Ace loopt het andere kantoor in, zet mijn tassen bij de deur neer en loopt dan verder. Vervolgens stopt hij spullen die door Caleb waren afgepakt in een laatje van zijn bureau en gaat hij zitten. Ik neem mezelf voor om niet te vergeten waar hij die spullen heeft in gedaan, dat zou nog wel van pas kunnen komen...Er is vast wel een manier om ongezien zijn kantoor in te glippen.
'Ga zitten,' zegt hij bevelend. Mijn wenkbrauwen gaan omhoog. We zijn hier nog maar net, en deze sukkel hier gedraagt zich nu al als een dictator. Hij zal vast wel geen vriendin hebben, en als hij die wel heeft heb ik erg medelijden met haar. 'Wat jij wilt cap'tein,' mompel ik dan op een iets spottende toon terwijl ik de tas die ik net droeg op de grond zet en op de stoel voor Ace' bureau ga zitten. 'Goed, Rayne Hazel Crowley. Rare naam eigenlijk,' zegt hij emotieloos en hij legt een map, waarschijnlijk mijn map, op zijn bureau neer om er volgens iets in te bladeren. Ik haal mijn schouders op. 'Daar kan ik ook niet veel aan doen. Als je je irriteert moet je maar bij mijn ouders gaan klagen,' meld ik hem. Ik vraag me af wat er allemaal in de map staat, blijkbaar dat ik een vegetariër ben, anders weet ik niet, hoe hij kan weten dat ik "graag planten eet maar geen vlees". Ik leun dan ook nieuwsgierig iets naar voren in een poging om iets te kunnen zien van wat er staat. Ace heeft ondertussen een pen gepakt en wanneer ik opkijk, kijkt mij doordringend aan. 'Nou, vraag maar raak,' zucht ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

      Jeremiah Franco Boyd.
Devin zwaait ook terug en zegt: 'Na het zwemmen gelijk sporten zo te zien?' Een klein glimlachje kwam er rond zijn lippen. Kort begon ik te lachen en ik schudde mijn hoofd.
“Nee, ik ben eerst even gaan douchen.” Zei ik hem. Ik vertelde hem niets over degene die er ook aan het douchen was, want ik wist nog steeds niet wie dat nou was en het zou raar zijn als ik daarover zou beginnen.
'Hmm, ik zie dat je meer mensen hebt leren kennen, dat was je bedoeling toch? Tenminste, als ik dat goed heb onthouden.' Hier had ik kort mijn hoofd geknikt. Het klopte inderdaad, ik wilde graag nieuwe mensen leren kennen. Gewoon, omdat dat altijd wel leuk is. Misschien zat er dan wel een nieuwe liefde bij..
Devin keek naar Noah en stak zijn hand uit, waarna hij zichzelf voorstelde. 'Haii, ik ben Devin. Je moet wel goed op Jeremiah passen hoor. Hij valt nogal graag, plus ik heb hem net nog uit het meer kunnen vissen. Naar mijn ervaring is hij niet echt te vertrouwen in zijn eentje.'
Wat beschaamd had ik mijn hand achter mijn hoofd gedaan, waarna ik mijn ogen lachend neersloeg. “Hey, zo erg ben ik ook weer niet.”
Noah lachte zachtjes en pakte zijn hand. 'Noah Forrister.' Terwijl hij zichzelf voorstelde keek ik hem met een zijwaartse glimlach aan. 'Toen ik hem tegen kwam lag hij ook al op de grond, dus ik begrijp het.' Hierdoor moest ik hard lachen en sloeg mezelf zachtjes voor mijn hoofd.
“Oh, ik kon er niets aandoen. Ik geef de schuld aan die boomwortel!” Er kwam een opmerking in mijn hoofd die ik graag wilde zeggen, maar dat zou niet handig zijn, dus drukte ik mijn lippen wat op elkaar – in de hoop dat ik de opmerking tegen zou houden. Hou die flirtopmerking voor je, Jeremiah. Houdt 'm voor je!
'Al viel ik vlak daarna dus dat telt niet denk ik?' Grinnikte Noah.
“Dat klopt inderdaad, ja.” Zei ik er toen achteraan en keek toen naar Devin, terwijl ik weer mijn arm naast mijn lichaam liet hangen.
“Ik wist trouwens niet dat jij graag sportte? Of is het vanwege iets anders? Stress?” Grapte ik. Ik bedacht mij dat ik nog steeds Noahs hand vast hield, dus die liet ik snel blozend los.
“Grappig dat wij elkaar hier nu zo tegenkomen in het bos zo. Ook echt grappig, want Noah en ik vinden het allebei leuk om te sporten, dus zijn we sportmaatjes geworden!” Grinnikte ik. Ik vond het ook echt leuk. Alleen sporten was niets aan en dan voelde ik me zo.. tja, eenzaam. Als ik met anderen sportte dan was het altijd veel gezelliger, dus dat Noah nu mijn sportmaatje is maakte mij echt blij.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Devin Ochoa

Ik moest bekennen dat ik schrok toen ik hoorde dat Jeremiah ook was gaan douchen, was hij dan toch diegene die bij me was.. en me hoorde? Hmm, echt de goede kant op ging het vandaag niet. Lichtjes schrok ik op uit mijn gedachten toen de jongen mijn hand aannam en zich voorstelde als Noah Forrister. Ik was al blij als ik zijn naam ging onthouden, waarom zo formeel en de achternaam erbij? Noah vertelde mij dat ze beide waren gevallen, eerst Jeremiah en toen hijj, maar volgens Jeremiah was het de schuld van één of ander boomwortel. Een klein lachje verscheen er op mijn gezicht, maar verdween al gauw op wat Jeremiah zei.
'Ik wist trouwens niet dat jij graag sportte? Of is het vanwege iets anders? Stress?' vroeg hij, maar het was duidelijk te horen dat hij het grapte, maar echt voelen als een grap deed het niet. Hij moest eens weten hoe dicht hij in de buurt zat. Nu pas viel mij op dat Jeremiah de hand vast had van Noah, maar die liet hij al gauw weer los met blozende wangen. Hij vertelde mij dat het grappig was dat zij elkaar tegen kwamen in het bos. Ze waren sportmaatjes geworden. Ik krabde lichtjes aan mijn achterhoofd en moest bekennen dat ik mij lichtelijk ongemakkelijk begon te voelen bij die twee.
'Hmm, stress?' vroeg ik aan Jeremiah en hield mijn hoofd eventjes schuin. 'Hoe kan dat? Nyanmaru lost alles op, hmm?' vroeg ik vervolgens aan hem met een klein lachje. Ik faalde alweer in om vrolijk te doen. Tenminste, ik was niet net zo vrolijk als net, maar zal hij dat merken? Vast niet.. Hoe kon hij nou in zo'n korte tijd weten hoe ik normaal ben? Misschien was ik op dat moment gewoon vrolijk en anders nooit. Misschien wist ik wel iets om hem af te leiden.. Ik haalde mijn mobiel uit mijn broekzak, waarna ik de achterkant voorzichtig los maakte. Daaronder kwamen enkele stikkertjes te voorschijn. Ik haalde er één uit, maakte het achterkant weer vast en stopte mijn mobiel terug in mijn broekzak. Het stikkertje maakte ik los van het papiertje en plakte hem vervolgens op de van van Jeremiah. 'Niet weer verliezen. Ik geef niet vaak twee stikkertjes aan dezelfde persoon op één dag,' vertelde ik hem. Behalve hem, voegde ik er in mijn gedachten eraan toe.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Noah Forrister
Devin, hoe hij ook dan mocht heten. Geeft Jeremiah een stikker, en verteld hem dat hij hem niet weer moest verliezen. Ik moet toegeven dat ik me een beetje ongemakkelijk begin te voelen als Jeremiah blozend mijn hand los laat. Het is duidelijk dat ze elkaar leuk vinden, en daardoor voel ik me een beetje een vijfde wiel aan een wagen. Ze zijn leuk aan het kletsen over dingen waar ik vrij weinig van snap eigenlijk.
Ik schuif een beetje ongemakkelijk heen en weer met mijn voeten. Moet ik nou iets zeggen? Zo ja wat dan? Of moet ik Jeremiah zeggen dat ik alvast verder ga met sporten? kan dat wel, of is dat nou weer te vreemd? Ik bekijk de jongens alletwee weer even. Jeremiah is heel vrolijk en blij lijkt wel. En die jongen, Devin, Ja ik weet het niet. Voelt hij zich ook ongemakkelijk? of is hij gewoon verdrietig? Ik begin steeds minder te snappen en steeds ongemakkelijker te voelen.
Ik schuif weer met mijn voeten heen en weer en wrijf nu ook ongemakkelijk in mijn nek. "Stikkers?" vraag ik uiteindelijk niet begrijpend. "Spaar je stickers?" vraag ik, misschien een beetje verlegen en ongemakkelijk. "Sorry als ik me net een beetje formeel opstelde. Ik ben niet anders gewend eigenlijk dus het gaat altijd automatisch" Ik bloos een beetje en kijk dan even kort naar mijn voeten. Shit..Noah doe nou even normaal. Ben je jaloers op die jongen ofzo? Ik gluur weer even naar beiden jongens. Die jongen is toch niet veel knapper dan ik ben? Ach hoe kan ik dat nou weten. Dit is pas de vierde persoon die ik hier leer kennen. Hoe kan ik nou weten hoe iemand is...of iemand nou knap is of niet. Ik sluit even mijn ogen en open ze dan weer en kijk alletwee de jongens weer even aan.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      Jeremiah Franco Boyd.
Devin krabde aan zijn achterhoofd en meteen merkte ik dat het wat ongemakkelijk werd. Waarom was die sfeer er? Was het iets wat ik verkeerd had gedaan of wouden zij kennis met elkaar maken en mocht ik er niet bijstaan? Want in dat geval ging ik weg. Straks gaat Devin Noah leuk vinden..
'Hmm, stress?' Vroeg Devin. 'Hoe kan dat? Nyanmaru lost alles op, hmm?' Vroeg hij met een glimlachje. Natuurlijk. Daar hebben we Nyanmaru weer. Wie was dat toch? Een lichte steek van jaloezie ging door mij heen en de onzekerheid begon nu wel aan mijn vrolijkheid te vreten. Waarschijnlijk is hij wel heel speciaal als Devin erover begint te praten elke keer. Ik liet mijn jaloersheid niet merken en schraapte even mijn keel.
“Natuurlijk. Hij lost alles op.” Begon ik vrolijk te zeggen met een glimlach, maar ergens klonk dat beetje jaloersheid er doorheen. Hopelijk zagen ze nu mijn enorme masker niet, want dan wist ik niet wat ik dan zou doen..
Mijn aandacht was getrokken door de mobiel die Devin tevoorschijn haalde. Hij haalde vervolgens de achterkant ervan af en haalde er een stickertje uit, waarna hij de achterkant weer vast maakte en zijn mobiel wegstopte. Het stickertje vond de bekende weg naar mijn wang. 'Niet weer verliezen. Ik geef niet vaak twee stickertjes aan dezelfde persoon op één dag,' vertelde Devin mij.
Ik moest mij inhouden om niet het stickertje eraf te halen, vanwege de jaloersheid, en op de wang van Noah te plakken om vervolgens te zeggen dat hij Noah niet mag vergeten, omdat dit anders mijn tweede stickertje is. Maar ik deed dit niet. Ik moest mij niet zo aanstellen en dus deed ik dit ook niet.
Zachtjes begon ik te lachen, maar vanbinnen voelde ik de eenzaamheid groeien. “Dankjewel, Devin. Ik zal 'm niet verliezen. Ik beloof het.” En ik wilde het stickertje ook niet verliezen, dus ging ik hier goed opletten. Maar ik wist ook van mijzelf dat de eenzaamheid nog meer zou groeien als ik hier zou blijven staan, dus was ik dit ook niet van plan. Niemand mag die verschrikkelijke kant van mij zien en voor hun beiden is geen uitzondering. Dat is er voor niemand ooit geweest.
Ik merk vanuit mijn ooghoeken dat Noah met zijn voeten beweegt en ik krijg het idee dat hij verder wilt sporten. Iets wat ik ook wilde, want ik wilde het verschrikkelijke deel van mij af sporten. 'Stickers?' Vroeg Noah met een niet-begrijpende toon. 'Spaar je stickers?'
Hierop begon ik opeens te lachen en keek ik op naar Noah. Het was zo schattig toen hij dit zei, maar het was op zo'n verlegen manier. Meteen verdween mijn glimlach en bekeek ik Noah voor kort, waarna mijn blik naar Devin ging. Misschien wouden zij echt kennis met elkaar maken zonder mij? Het verschrikkelijke gevoel kwam weer.
Oh, kut. Dan was er maar voor mij één ding te doen. Weggaan. En geen zelfmedelijden krijgen hé, Jeremiah! Je bent toch geen mietje of slapjanus. Kom op. Ik schold mijzelf nog even uit in mijn hoofd, zodat ik niet dat stomme gevoel erger zou krijgen. Of die tranen zou laten zien.
'Sorry als ik me net een beetje formeel opstelde. Ik ben niet anders gewend eigenlijk, dus het gaat altijd automatisch.' Ik begin zachtjes te grinniken toen ik dit hoorde en keek Noah zijlings aan.
“Dat is juist zo leuk. Dat deed je ook bij mij,” zei ik hem eerlijk.
“Daar is toch niets ergs aan?”
Toen schraapte ik mijn keel even en zette een paar stappen naar achteren van Devin en Noah vandaan. “Anders laat ik jullie wel even alleen, zodat jullie elkaar wat beter kunnen leren kennen.”
Ik keek wat naar achteren voor de dingen die op de grond konden liggen en waar ik over zou kunnen struikelen. “Anders ben ik jullie van last.” Mompelde ik zo zachtjes, toen ik achterom keek, dat ik het amper kon horen.
“Ik ga wel verder sporten en dan zie ik jou wel weer, toch Noah?” Knipoogde ik naar hem en ik stopte voor zijn antwoord. Als hij niet meer met mij wilde sporten zou ik het helemaal snappen.

[ bericht aangepast op 7 feb 2013 - 20:16 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

-Hmm, sorry dat ik niet alle gesproken zinnen er letterlijk in zet en het op deze manier doe, ben een beetje lui vandaag-

Devin Ochia

Blijkbaar was ik niet de enige die zich ongemakkelijk voelde. Die andere twee waren ook compleet anders dan wat ik net zag op een afstandje. Maar het ergste was dat ik zelfs de dingen merkte bij Jeremiah. Ik zag hoe hij zich ongemakkelijk voelde en hoe de jaloersheid klonk door zijn stem. Waarom was hij jaloers? Hij was vrienden met Noah.. Hoe kon hij nou jaloers zijn? Maar niet alleen hij was anders, ergens kon ik het ook voelen bij Noah. Moest ik weggaan? Maar waarom kwamen ze dan naar mij toe? Ik krabde lichtjes aan mijn achterhoofd en luisterde maar een beetje wat ze beiden te vertellen hadden. Jeremiah zou mijn stikkertje niet verliezen en Noah dacht dat ik ze spaarden.. Sparen kon ik het niet noemen, anders plakte ik ze ook niet bij een ander. Verder verontschuldigde hij zichzelf voor zijn formele gedrag, het ging automatisch zei hij. Hmm, dat verklaarde dan waarom hij zichzelf had voorgesteld bij zijn voor en achternaam. Jeremiah bevestigde zijn automatisme door te zeggen dat hij precies hetzelfde bij hem deed. Ik wist echt totaal niet wat er met Jeremiah mankeerde toen hij zei dat hij ons twee alleen liet zodat wij elkaar beter konden leren kennen. Waarom zou hij dan weg moeten? Anders was hij ons tot last had hij gezegd, kon hij mijn gedachten zo makkelijk lezen?
'Ik ga wel verder sporten en dan zie ik jou wel weer, toch Noah?' zei Jeremiah en ik vond het niet echt bepaald leuk om die knipoog van hem te zien naar Noah toe.
'Waarom zou je dat doen?' vroeg ik niet begrijpend aan Jeremiah. 'Waarom zou je weggaan zodat wij elkaar beter kunnen leren kennen? Waarom kan dat niet samen met jou?' Ik was verward en krabde lichtjes aan mijn achterhoofd. 'Ik weiger dat.. Jullie twee waren aan het sporten, het was mijn bedoeling niet om jullie te storen.. Het was mijn bedoeling helemaal niet om jullie tegen te komen.' Alles floepte er zo'n beetje uit.. Volgens mij ging de helft nog verkeerd overkomen ook. Eventjes beet ik op mijn lip en ging lichtjes met mijn nagels langs de grote & teken in mijn nek. 'En dan zou ik ook nog eens de oorzaak zijn dat jullie twee niet samen verder kunnen sporten.. Nee.. dat weiger ik. Ga maar gewoon samen verder sporten. Sorry dat ik jullie daarin gestoord heb. Ik zie jullie wel een ander keer. Ik bedoel, we zitten hier nog een lange tijd, niet?' grapte ik met een klein lachje.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Noah Forrister
Ik kijk Jeremiah even verbaast aan als hij vraagt of hij ons alleen moet laten. "Het is vreemd dat jij dat vraagt Jeremiah...Want ik wilde die vraag net stellen" geef ik toe. Ik bijt even op mijn lip. " durfde eigenlijk niks te zeggen bang om jullie te storen..." Ik krab even op mijn hoofd. "Als je weer verder gaat met sporten wil ik graag met je mee...No offence Devin" Ik krab weer even aan mijn hoofd en schuif met mijn voeten heen en weer.
"voelde me bijna een vijfde wiel aan een wagen.." mompel ik zachtjes. Ik loop wat terug richting Jeremiah.. ik slik even en kijk van Jeremiah naar Devin en weer terug. Ik weet niet of het Jaloerzie is wat ik voel of ...nouja ik weet niet wat het anders is eigenlijk. Vreemd vind ik het wel degelijk..ik ken ze alletwee niet eens.
Ik zucht even zachtjes. Ik weet niet wat ik moet doen, hoe ik me moet gedragen. Ik voel me raar en ongemakkelijk. Het is raar ik ken ze alletwee amper. Niet eigenlijk en dan krijg ik dit gevoel, Alsof ik ergens bij stoor, ergens niet bij hoor te staan. Alsof ik sowieso heel anders hoor te zijn.
Ik weet dat deze Devin een hele impact heeft op Jeremiah. Hij gaat er helemaal anders dan daarnet. Het is overduidelijk dat Jeremiah hem leuk vind. Dat vind ik jammer op de een of andere manier. Het geeft me een naar gevoel maar heb er geen uitleg voor. Wat maak ik me druk. Er zijn genoeg andere mensen en ik mag niet eens op jongens vallen " zullen we zo verder gaan? vraag ik aan Jeremiah. Ik glimlach even ongemakkelijk maar toch vriendelijk. Deze sfeer om ons heen. Ik weet het niet. Ik wil het niet ik wil gewoon weer weg. Desnoods ga ik alleen door met sporten . ik heb niks tegen Devin en al helemaal niks tegen Jeremiah maar deze sfeer om me heen vind ik maar niks. "Ik zie je vast later nog wel Devin" zeg ik vvriendelijk en glimlach voor ik Jeremiah vragend aankijk.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[Ein-de-lijk klaar! Pfoeeee. Ik wist even niets hoor, maar heb 'm nu gheh. En even 't praattopic erbij voegen.]

      Jeremiah Franco Boyd.
'Waarom zou je dat doen?' Vroeg Devin met een niet-begrijpende toon. Ik was ontdaan door deze opmerking. Wilde hij Noah dan niet alleen leren kennen? Ergens dacht ik dat ik alleen een last was voor hun, dus was de oplossing dat ik weg moest gaan. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Waarom zou je weggaan zodat wij elkaar beter kunnen leren kennen? Waarom kan dat niet samen met jou?'
“Misschien omdat..” Ik wilde een leugen eraan vastmaken, maar ik deed dit niet. Als ik iets haatte dan waren het wel leugens en zeker als ik lieg tegen een.. leuk iemand. Dus ik maakte mijn zin niet af en zei er verder niets op. Gelukkig maar dat Noah er wat op zei.
'Het is vreemd dat jij dat vraagt Jeremiah.. want ik wilde die vraag net stellen.' Ik grinnikte hier kort op en Noah beet op zijn lip. 'Durfde eigenlijk niks te zeggen, bang om jullie te storen..' Hierbij keek ik verbaasd naar Noah.
“Waarom bang om ons te storen? Daar hoef je niet bang voor te zijn. Wij bijten niet.” Grinnikte ik kort.
“Of nou ja, ik soms.” Zei ik hem voor ik er erg in had. Shit. Nadenken voordat je wat zegt, Jeremiah! Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan.
'Ik weiger dat.. Jullie twee waren aan het sporten, het was mijn bedoeling niet om jullie te storen.. ' Zegt Devin en hierbij voelde ik mij beledigd en bleef ik Noahs kant opkijken. Ik durfde Devins kant niet op te kijken. Niet zijn bedoeling om ons te storen? Alsof hij ons wilde ontwijken. Maar Devin gaat verder. 'Het was mijn bedoeling helemaal niet om jullie tegen te komen.' Ja, nu wist ik het zeker. Hij moest niks van mij. Gjeez, Jeremiah. Dat had je echt goed gedaan. Het beste was gewoon om verder te gaan sporten met Noah.. Ja, dat was het beste. Zijn vinger ging over zijn tatoeage en hij beet op zijn lip.
“Nou, dan gaan wij wel weg.” Zeg ik hem waarna ik Noah wenk.
“Je stoorde ons trouwens niet. Ik wilde jou gedag zeggen en je voorstellen aan Noah.” Zei ik hem er snel achteraan eerlijk.
'Als je weer verder gaat met sporten wil ik graag met je mee.. No offense, Devin.' Waarbij ik toch eventjes een snelle blik naar Devin keek. 'Voelde me bijna een vijfde wiel aan een wagen..' Hoorde ik Noah zachtjes mompelen. Dus ik had het helemaal mis met dat ze elkaar wilde leren kennen? Oké, nu was ik echt totaal in de war. Noah komt wat mijn kant oplopen, maar ik bleef staan waar ik stond – met mijn blik nog op Noah gericht.
'En dan zou ik ook nog eens de oorzaak zijn dat jullie twee niet samen verder kunnen sporten.. Nee.. dat weiger ik. Ga maar gewoon samen verder sporten. Sorry dat ik jullie daarin gestoord heb. Ik zie jullie wel een ander keer. Ik bedoel, we zitten hier nog een lange tijd, niet?” Grapte hij met een klein glimlachje. Hij maakte nu wel een grapje, maar ik had het gevoel dat dit alles behalve een grapje was.. of mijn onzekerheid was weer aan het praten en vulde ik dingen in die helemaal niet waar waren? Zoiets zou mij namelijk niet verbazen als dit zou gebeuren, het is al eens eerder geweest.
Een glimlach kwam op mijn gezicht. Niet van de blijheid, maar van iets.. alsof ik Devin hiermee wilde steunen en hiermee wilde zeggen dat ik wist dat hij niet zo blij was op dit moment.
'Zullen we zo verder gaan?' Vroeg Noah aan mij op het moment dat ik mijn mond al had geopend om wat tegen Devin te zeggen. Ik knik mijn hoofd.
“Ja, natuurlijk. Wij moeten onze routine wel afmaken hé,” knipoogde ik hem weer.
'Ik zie je vast later nog wel Devin.' Had Noah alvast met een glimlach tegen Devin gezegd als afscheid, nadat hij mij met een vragende blik aankeek. Hij vroeg nog net niet wanneer ik nou kwam.
“Ehh, ja.” Stamelde ik eventjes. Ik wist niet wat ik moest zeggen, want ik was vergeten wat ik daarnet wou zeggen en nu voelde ik mij eigenlijk wel wat ongemakkelijk. Wat moest ik zeggen op zulke momenten? Oh. Help mij, moeder. Op zulke momenten hielp zij mij altijd, maar nu was zij er niet. Toen dacht ik aan dat ik haar niet nodig had en zij mij nu verachtte met dat ik biseksueel ben.
Ik schraapte mijn keel om mijzelf weer bij elkaar te rapen. “Jij bent niet de oorzaak dat wij niet door konden sporten. Ik had tegen Noah gezegd dat ik je wilde begroeten,” legde ik hem nogmaals uit. Hopend op dat hij zichzelf niet zou gaan haten of een onzeker gevoel bij hem opkwam.
“Ik zie je zoiezo wel,” en ik lachte wat zachtjes waarbij ik naar de grond keek. “Wij zitten bij elkaar in één slaapzaal, remember?” Vroeg ik hem met een glimlach, waarbij ik probeerde om ongezien kort en snel over het stickertje heen te wrijven. Breng mij geluk, stickertje. Breng mij geluk.
En toen bedacht ik mij dat ik het stickertje van Devin had gekregen, dus kon ik mijzelf weer voor mijn kop slaan. Eigenlijk zou Devin mij dan geluk geven, want ik had het stickertje van hem. Ooh, Jeremiah, waar ben jij toch met je botte kop in belandt?!
“En sorry als ik..” Ik stopte even en keek weer met een bepaalde blik naar Devin toe. Volgens mij vastberadenheid? “Als ik je stoorde. Wij gaan weer verder sporten en dan zie ik je wel weer. Denk ik dan zo.”
Ik draaide mijzelf om, maar bedacht mij toen, draaide mij om en pakte de hand van Noah vast die ik meetrok en liep met Noah weg. Totaal niet wetend wat ik nu moest zeggen.. Ik wilde niet achterom kijken, want ergens zou mij dat pijn doen. Zo kijken hoe hij ik Devin alleen achterliet en hij zo eenzaam stond.

---

† Love? I want to sleep.

Devin Ochoa

Misvattingen.. Die werden hier nu heel veel gemaakt, dat werd nu wel duidelijk. Noah die dacht dat hij juist diegene was die ons stoorde, terwijl daarvoor nog werd gezegd door Jeremiah dat hij zich voelde dat hij ons stoorde! Komt er nog eens bij dat ik mij ook nog eens zo voelde. We voelden ons allemaal het vijfde wiel, zoals Noah dat noemde.
No offence Devin.... Dat zei hij toen hij zei dat hij graag verder zou willen sporten met Noah. Hoe was dat nou no offence voor mij? Het was duidelijk dat hij liever Jeremiah had.. Bovendien liet Noah voor mijn gevoel wel heel erg merken dat hij weg wou gaan.. Het liefst paar minuten geleden al volgens mij. Geweldig.. Door mij gingen er waarschijnlijk nog meer misvattingen gemaakt worden, met dank aan Jeremiah. Ik volgde zijn gedrag niet. Hij liet duidelijk merken dat hij mee wou met Noah en verder sporten, maar hij was diegene die naar mij toe wou komen om mij te begroeten. Maar niet alleen dat, zijn glimlach naar mij liet mij ergens lichtjes schrikken, alsof hij iets wist.. Wist hij hoe ik mij voelde? Zijn lach was namelijk totaal anders dan eerst. Misschien op het eerste gezicht niet, of was hij gewoon helemaal hetzelfde, maar zo'n gevoel kreeg ik gewoon. Zijn gewrijf over zijn wang, correctie de stikker, was mij ook al opgevallen. Ook al was het te zien dat hij het zo onopvallend mogelijk wou doen. Wrijven over je wang heen ging bijna nooit onopvallend. Sinds wanneer viel het nou niet op wanneer je met je hand bij je wang zat? Wou hij het gewoon eventjes voelen, of wou hij hem eraf halen? Maar hij zei dat hij hem nou zou verliezen, waarom zou hij hem er dan afhalen? Wat gebeurd er met het stickertje als hij strak verder gaat sporten met Noah? Laat hij hem zitten of haalt hij hem er toch af? Hij hielt hem er nooit af! Zijn vrienden vroegen zelfs nog aan mij waarom hij met een sticker rond liep.
'Ik zie je sowieso wel,' had Jeremiah gezegd. Logisch, wij sliepen samen op 1 kamer, en dat vertelde hij ook. Daarna ging hij over het stickertje heen wat ik zo net al had gezegd. Iets onopvallend, wat ik duidelijk zag. Als laatst had hij zich nog verontschuldigd voor dat hij mij stoorde. Stoorde hij mij..? Ik krabde aan de achterkant van mijn hoofd en raakte nog meer verward dan ik al was. Hij draaide zich om en vertelde dat zij weer verder gingen sporten. Wou ik dat wel?
'Jer-,' begon ik, maar stopte al gauw toen ik zag hoe hij de hand vastpakte van Noah en samen met hem weg liep. Was dit het dan? Blijkbaar vond hij Noah wel leuk. Ik bedoel, dit is al de tweede keer dat hij zijn hand vasthield en die van mij nog geen 1 keer. Waarom kon mij dat schelen? Ik keek omlaag naar mijn handen en raakte gewoon in de war door mij zelf.
'Je stoorde mij niet,' zei ik. Ik was zo net al begonnen met praten, maar stopte. Het was duidelijk dat ik wat wou zeggen, maar wat ik wou zeggen vertelde ik niet. 'Veel plezier met sporten,' mompelde ik, waarna ik mij zelf omdraaide en begon te lopen. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en keek eventjes achterom. Zo net had Jeremiah zich niet omgedraaid, waarom zou hij dat nu wel doen..

[ bericht aangepast op 8 feb 2013 - 9:08 ]

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Ethan Smith


“Luister eens, Ethan, Ik stel de vragen. Nogmaals: wat is je reden dat je op mannen valt?” Zegt hij met een vervaarlijke toon in zijn stem. “Er is geen bepaalde tijd dat dit gesprek afgelopen is totdat ik het vertel. Nu, begin maar met praten, des te eerder mag je weg.” Antwoord hij als ik op de klok kijk. Ik zucht diep en bijt op mijn tong. "weet ik veel, moet ik daar een reden voor hebben dan?" mompel ik. Mijn ogen glijden over zijn bureau heen en ik neem alles goed in me op, mijn vinger streelt lang de leuning van mijn stoel en ik richt mijn blik weer op Caleb. "Want die heb ik niet," zeg ik kort af. Dat mag hij opschrijven op dat mooie lege papiertje van hem. Ik kan niet goed stil blijven zitten en verschuif weer een keer in mijn stoel, mijn handen rusten op de leuningen. Ik blijf hem afwachtend aankijken terwijl mijn vingers een bezigheid zoeken. Als ik een half losse sticker voel aan de onderkant van de stoelleuning begin ik er een beetje aan te pulken. Ik vraag me af hoeveel van deze gesprekken hij wel niet heeft gehad, en of hij er niet verschrikkelijk moe van word om iedere keer weer dezelfde belachelijke vragen te stellen.

Jeremiah Franco Boyd.
Met elke stap die ik van Devin vandaan zette, wilde ik het weigeren, naar hem toegaan en hem troosten. Ik weet niet waarom, maar dit gevoel had ik nou eenmaal. Het zielige van mijzelf was nou eenmaal dat ik Noah niet wilde kwetsen. Oh, ik wilde met iedereen rekening houden en ik werd er echt gek van. Automatisch, zonder dat ik het doorhad, kneep ik wat harder in de hand van Noah van de stress. Wat wilde ik nu graag tegen een boksbal aan meppen.
Hoezo stoorde ik hem niet? Net dacht ik toch echt dat hij dat had gezegd of ik moest mijzelf weer vergissen? Oh, ik wist echt niet wat er nu aan de hand was. Het was pas de eerste dag en dan gebeurde er dit al. Dat zoiets kon sta ik zelfs verbaasd om. Devin had ons nog veel succes gewenst, maar of ik dit wel moest geloven dat hij dit meende wist ik niet? Of nou ja, natuurlijk zou hij dit wel menen – maar ik had het meer over het idee dat ik dacht dat hij zich nogal eenzaam voelde. Natuurlijk, zoiets is niet gek.
Het is pas de eerste dag dat wij hier zijn, we zijn praktisch net aangekomen, en er meteen aan wennen kon niet. Het was niet niets om alles wat je dierbaar is achter te laten en naar een masochistisch kamp te gaan waar ze ervan houden om mensen te mishandelen die biseksueel of homo zijn, dus een beetje bang zijn ergens voor was niks ergs of raar. Of een beetje eenzaam voelen. Kon ik hem maar zeggen dat ik er voor hem ben wanneer hij mij nodig heeft, maar dat kon niet. Niet nu. Niet pas de eerste dag. Misschien veranderden mijn gedachten nog over hem naarmate de tijd verstreek? Dus niet te snel beslissingen nemen.
Mijn hand vond de weg weer naar het stickertje op mijn wang en zonder erover te strijken bleven mijn vingers, er voor een paar seconden, het aanraken.
De naam Nyanmaru schoot weer in mijn hoofd en zonder dat ik het doorhad kneep ik weer hard in mijn handen, dus zo ook in de hand van Noah. Nu had ik het wel snel door dat ik dit deed en liet toen snel de hand van Noah los.
“Sorry.” Verontschuldigde ik mijzelf snel, terwijl ik beschaamd naar de grond keek en stopte met lopen.
Ik liep naar een boom toe en leunde daar verslagen tegenaan. “Het spijt me.” Weer verontschuldigde ik mij en ik schudde mijn hoofd. Ik voelde hoe de tranen zich een weg eruit wilden vechten, maar ik hield dit tegen. Ik moest dit echt van mij af sporten, want straks kreeg Noah de tranen te zien en dat was niet wat ik graag wilde. Voordat ik mij weer omdraaide, zodat Noah mij kon zien, haalde ik voor de zekerheid met mijn hand een snelle veeg over mijn gezicht. Voor het geval er tranen zaten die ontsnapt waren.
Ik schraapte mijn keel en zette een geforceerde glimlach op mijn gezicht. “Dus, waar waren wij?” Hopend op dat Noah er niet over zou beginnen van net, want dat zou ik echt niet aankunnen. Zo sterk ben ik echt niet, al zie ik er wel zo uit.
“Zullen wij, als we bij het meertje zijn aangekomen, een aantal sit-ups doen?” Ik grinnikte.
“Of heb je liever de push ups?”
Ik liep naar Noah en pakte zijn hand. Hier wreef ik over en hield 'm zachtjes vast. “Ik had niet door dat ik zo hard kneep. Dat was mijn bedoeling niet.” Zijn hand liet ik los en ik vervolgde mijn weg die ik had vastgelegd.

---

† Love? I want to sleep.

Caleb Wolfe

Ethan zucht diep. ‘Weet ik veel, moet ik daar een reden voor hebben dan?’ mompelt hij, terwijl ik mijn mogelijke best doe om niet uit te vallen jegens hem. Hij kan er ook niets aan doen dat hij ziek is, daar waren wij hier voor. Alleen ik zal wel eerlijk zijn over het feit dat, als hij nu niet godverdomme normaal doet, ik hem eens aan ga pakken. Het geduld is nu bijna over en het zit me veel te hoog dan ik eigenlijk wil toegeven, aan mezelf dan. Ik ga het echt niet aan hem zeggen, waarschijnlijk zal hij dat enkel leuk vinden.
Zijn blik gleed kort over mijn bureau heen, mijn ogen werden terwijl hij dat deed met de seconde killer. ‘Want die heb ik niet,’ vervolgde hij kortaf. Hij had zijn blik weer op mij gericht, maar hierdoor werd de sfeer in de ruimte enkel drukkender. Hij wilde me uittesten, ik was er zeker van. Met een knal legde ik het notieblok op de tafel, terwijl ik op stond en de pen erbij neer vloog. Ethan was bezig met één of ander iets los te friemelen, wat echter bij mij voorbij ging, omdat de woedende ongeduld in mijn ogen te tekenen stond.
‘Eén makkelijke vraag, Ethan. Kan je zelfs dat niet aan?’ Vroeg ik, nogal bruut, maar met een erg lage toon. Ik stond iets voorover de tafel gebogen, zodat mijn gezicht iets dichterbij naar die van hem kwam. ‘Ga niet bij mij lopen klagen dat ik je op sloot, alleen omdat jij zo koppig wilde zijn om geen normaal antwoord te geven.’ Brieste ik verder, maar ging al wel terug op mijn stoel zitten en zuchtte diep. Ondanks dat ik mezelf rustig bij elkaar wilde rapen, lukte het maar deels, omdat die woede nog niet weg was. Met een hand in mijn donkere haar en mijn ogen gefrustreerd dicht geknepen, vroeg ik toen: ‘Wat was je eerste… liefde?’ Ik kon het niet laten mijn neus hierbij weer te laten rimpelen, alsof ik iets vies rook en mijn lippen wat samen kneep.

[Done.]

[ bericht aangepast op 9 feb 2013 - 14:43 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Beetje random post ofzo
~~~~

Alexa

Alexa was ietwat duizelig verder gelopen nadat de jongen tegen haar op was gebotst. Hij was al vrij snel weer weg geweest, voordat ze de kans had gehad om nog wat tegen hem te zeggen. Dit vond ze niet erg, ze vond rust soms prima en hij had nog een soort van groet achtergelaten door te zeggen dat hij haar wel een andere keer zou spreken. Daarna was hij al vrij snel weggerend en zag ze hem tussen de bomen verdwijnen. Ze liep doelloos verder en moest oppassen dat ze niet tegen een boom opbotste. Ook al zag ze heus wel waar al die bomen waren, ze was net even iets te snel opgestaan en hierdoor nog wat draaierig. Al snel had ze van dit gevoel geen last meer. Haar blote voeten werden vies door het modderige gras waarin ze zich nu begaf, maar veel gaf ze daar niet om. Het voelde goed om één te zijn met de natuur. Op deze manier hoefde ze ook niet met die begeleiders te praten. Ze wist dat ze vandaag wel een gesprekje met één van hen moest hebben, maar stelde het liever zo lang mogelijk uit. Ze moesten haar maar zien te vinden, wilden ze met haar praten. En ze kon zich niet voorstellen dat ze alle plekjes in het bos zo goed kende dat ze haar zo zouden vinden. Na een tijdje kwam ze aan bij wat omgevallen boomstronken, die haar verhinderden om verder te lopen. Daar klom ze redelijk soepeltjes overheen om haar weg te vervolgen. Het was haar nieuwsgierigheid die ervoor zorgde dat ze niet zomaar omdraaide maar verder bleef lopen. Het was haar roekeloosheid die ervoor zorgde dat ze niet helemaal rationeel nadacht. Als ze rationeel zou nadenken zou ze weten dat ze hier de weg helemaal niet kende en dat ze ongetwijfeld, door haar goede richtingsgevoel, de weg niet 1,2,3 terug zou vinden. Maar ze liep verder. Waar zou het pad aflopen? Waar zou eens een open vlakte komen? Zouden hier ook herten zitten? Dat waren vragen die ervoor zorgden dat ze verder ging met lopen.

---

Aan niets denken is ook denken.

Ethan Smith

Het notitieblok komt met een knal op het bureau terecht en Caleb staat op, even schik ik van deze plotselinge actie. ‘Eén makkelijke vraag, Ethan. Kan je zelfs dat niet aan?’ Vraagt hij met een lage stem. Hij staat over de tafel heen gebogen, ik probeer zo rustig mogelijk te blijven maar het lijkt het alsof ik de controle kwijt ben. De neutrale blik lijkt niet op mijn gezicht terug te komen en ik sla mijn ogen neer. Hij doet me denken aan mijn vader zoals hij daar zo staat, ook al zijn de herinneringen vaag en van lang geleden. ‘Ga niet bij mij lopen klagen dat ik je op sloot, alleen omdat jij zo koppig wilde zijn om geen normaal antwoord te geven.’ zegt hij hierna. Hij zakt terug in zijn stoel en ik hoor hem zuchten, zijn woorden blijven zich herhalen in mijn hoofd. Wat was dit voor onzin? Ik adem even diep in en voel hoe ik al snel weer rustiger word. Als Caleb weer begint te praten kijk ik hem aan, mijn gezicht staat weer even neutraal als toen ik de kamer binnen kwam. ‘Wat was je eerste… liefde?’ Vraagt hij dan met een ietwat rimpelige neus en samengeknepen lippen. Ik zucht even terwijl ik nadenk, "wie mijn eerste liefde was?" Mompel ik met de nadruk op wie, ik schraap mijn keel. Even zie ik zijn gezicht weer voor me, zijn blonde haar en helder blauwe ogen die altijd gelukkig keken."Luke." Zeg ik er dan nog achteraan.