Weet je, ik weet al precies hoe dat feestje zal gaan. Alles is leuk en aardig en dan komt een van hen op het idee om erover te beginnen dat jij eigenlijk met Bart getrouwd bent. Ik kan je nu al zeggen dat het feest voor mij dan is afgelopen. Ik lach er altijd wel zo mooi om, maar ik vind het vreselijk. Het laat me voelen alsof ik één van velen ben en niet dé ware, zoals jij beweert dat ik zou zijn. Ik voel me er echt onzeker en niet gewild door, maar ik betwijfel of jij dat begrijpt. Ik ben niet "getrouwd" met iemand uit mijn jeugd. Ik kan er dus niet elke keer weer over beginnen.
Je hebt echt geen idee hoe vervelend ik het vind of niet? Word dat niet duidelijk door de manier waarop ik erop reageer, wat ik erop zeg en doe? Ik meende het toen ik zei dat je eerst maar eens moet "scheiden" van Bart, voordat ik met je wil trouwen. Want ik weet nu al dat ze anders de rest van mijn leven dat blijven zeggen. Zullen ze nu toch wel doen, maar dan des te meer. "Ja, eigenlijk doe je iets heel verkeerds Mitchell. Ze is nog met Bart getrouwd." Blablablabla, de eerste die dat zegt krijgt echt een knal van me. Daarom wil ik pas met je trouwen als heel die onzin is afgelopen.
Ik heb er geen zin meer in, snap je dat dan niet? Snap je dan niet dat ik het niet leuk vind? Dat ik het heel erg vervelend vind?
Maar goed, dit lees je toch nooit en dit ga ik ook niet naar je sturen, omdat ik niet weet hoe je hierop zal reageren en te bang ben daar achter te komen. Dus ik zal er maar mee moeten leven hé?
[ bericht aangepast op 5 dec 2012 - 8:35 ]
I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.