• Regels:
    - Typ alleen wat je eigen speler zegt(dus niet: Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: 'Goed.'), behalve als het de Doctor is. Want de Doctor is van niemand, en toch van iedereen. Je mag, net zoals alle anderen, bepalen wat hij zegt, maar niet in "Doctor POV" schrijven.
    - Als je een tijd weg bent even melden a.u.b.
    - 16+ mag (maar het liefst niet, als je het doet, geen enorme porno).
    - Max. 3 personages per persoon
    - Geen gevloek en gescheld (Ships of flut mag wel, of: Ik vloekte.)
    - Graag met leestekens schrijven.
    - Minimaal 3 regels per bericht. (geld alleen voor de RPG!)
    - Probeer het liefst 1 keer per dag te posten (max. 2 dagen, maar ik ben er niet zo streng op).
    - Ooc tussen () of []
    - Zet de naam van het personage boven het stuk wat je gaat typen, dan is het duidelijk vanuit wie dat word gezegd.
    - Andere personages niet vermoorden! Behalve als diegene daar toestemming voor heeft gegeven.
    - De Companions komen allemaal uit verschillende tijden. Je kan dus niet uit dezelfde tijd komen als iemand anders.
    - Je kan van elke soort zijn, maar dan vriendelijk. Dus je bent bijvoorbeeld een vriendelijke Dalek (maar onthoudt; "The Only Good Dalek, is a Death Dalek" ) .
    - Je mag een bestaan persoon kiezen. Mag van Doctor Who en/of Torchwood zijn.
    - Relaties mogen.


    Meiden:
    ~ Manyetha "Tweety" - Sylvesti
    ~ Elizabeth Victoria Silent - Ianto

    Jongens:
    ~ Jack Harkness - Ianto (bestaand personage)

    [ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Sylvesti schreef:
    (toch werd hij vreemd genoeg weer wakker... Dat was raar, maar goed)


    // Ja... Best - heel erg - vreemd. Toch vond ik het wel grappig (: \\


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    (dat wel)


    Bowties were never Cooler

    Tweety
    Ik luisterde gefasineerd naar zijn verhalen. Zijn team leek me echt super aardig. Toen hij klaar was waren we al halverwege de stad. Dat ging echt heel erg snel. "Ik wou dat we ze nog in het heden konden opzoeken." zucht ik zacht. Ze leken me allemaal zo gigantisch aardig en leuk om rond te zijn. Zelfs Owen, de levende dode. Ik had in mijn leven wel met raardere wezens omgegaan. Een Sontaran in een 3 delig pak, een cactus with 3 heads, that one was really weird but also really nice, and ofcourse de compleet gestoorde, maar o zo lieve, 'babyzitter' van mij: Clara ook nog voor een tijdje. Maar haar had ik de herrinderingen moeten afnemen en haar terug moeten zetten, voor haar eigen veiligheid. Dat had me zo veel pijn gedaan. Het was me nog net gelukt om alleen een paar onschuldige dingen in haar geheugen te laten, zoals marshmallows roosteren boven een vuurtje in een bos, sneeuwballen gooien en zij die mij verhalen vertelde, net als ik haar.

    (see what I did there?:p)


    Bowties were never Cooler

    // Net Donna. (; \\

    Jack
    Ik zou ze zelf ook graag nog opzoeken, maar natuurlijk kon dat niet. "Ik zou zelf niets liever hier willen. Dat ze niet doodgegaan waren." Ik wou hun even uit mijn hoofd zetten. Al wist ik dat ik dat nooit voor altijd kon blijven doen. De herinneringen zouden me volgen, voor mijn hele leven. Soms was ik boos op mezelf, voor de dingen die ik deed, en de dingen die ik niet gedaan had. Soms, als ik iemands anders lijden zag, voelde ik mij beter, omdat ik dat van mij dan even vergat. Ik weet dat het slecht is, maar ik kon er niets aan doen. En op dat moment had ik het even nodig. "Laten we naar de Titanic gaan."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik beet even op mijn lip. "We kunnen alleen niet op de bovenste dekken komen... Daar ben ik soort van al geweest." Ik was er niet trots op, dat zeker niet, maar ik had de Titanic laten zinken... Ik ging even met mijn hand door mijn haar. De Tardis stond nog een paar straten weg. Ik kneep even in Jack's hand. "We kunnen alsnog een leuke vakantie hebben." Ik glimlachte en haalde het sleuteltje aan het kettinkje uit mijn bh. Dit voelde nogsteeds raar, maar ik kon er ook wel weer aan wennen.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. "Wat deed je daar dan?" Ik had het nooit gevraagd als ze niet op haar lip had gebeten. Ik zuchtte. "Wat heb je gedaan?" Ik vroeg het zoals een vader het aan zijn dochter zou vragen, een dochter die wel vaker iets deed. Ik had een vermoeden, maar ik wist het niet zeker. Ik wou het graag van haar horen. Vakantie, zei ze. We hadden letterlijk alle tijd voor een soort vakantie. Al moest ik me zoiezo even omkleden als we naar de Titanic gingen. Zo kon ik daar echt niet verschijnen.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek naar Jack. Natuurlijk wilde hij het weten, maar moest hij daarvoor als mijn vader klinken? Ik keek naar de straat onder mijn voeten. "Ik heb de Titanic laten zinken..." mompelde ik toen. Op dat moment knalde ik tegen de Tardis aan. Ik doe een stap terug en draai de sleutel in het slot om. De deur springt open en ik glip naar binnen. Ik wacht niet op Jack, maar stop gewoon direct het sleuteltje terug en begin klaar te maken voor vertrek. Ik had al gemerkt hoe hij wist hoe dit allemaal ging dat ik er gewoon op rekende dat hij optijd zou zijn... En anders zou ik voor hem terugkomen. Jasey rende rond mijn enkels terwijl ik bezig was met allerlei knopjes en hendels en andere zooi.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Verbaast keek ik haar aan. "Je - Je hebt wat?!" Ik glipte ook de Tardis binnen. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" Ik kon niet bedenken hoe zij dat schip ten zinken zou kunnen brengen. Had ze iemand per ongeluk afgeleid, of zo? Ik snapte het echt niet. In mijn ogen was ze nog een meisje, maar ze was wel drie keer zo oud als mij. Ik onderschatte haar in sommige dingen, maar soms leek ik, met bepaalde dingen, wel wat ouder dan haar.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik beet weer op mijn lip. "Tja, zullen we zeggen dat strippoker met de kapitein en alle andere bemanning in de stuurhut niet zo handig is als er ijsschotsen langs drijven..." Mijn gedachten dreven weg naar toen. "De kapitein was nog best jong... Niet ouder dan 27... De oudste daarna was net 25 geworden..." Zo haalde ik herrinderingen op. Ik leunde tegen een hendel en werd wakker geschud door het geluid van de handrem die er nog opzat. Ik schold binnensmonds en begon knoppen in te drukken om de remmen eraf te halen.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik schoot in de lach. "Dat heb ik ook wel eens gehad. Alleen was de bar toen een mooi kampvuur geworden." Ik legde mijn hand op haar schouder en klonk weer wat serieuzer. "Maar dit kan en mag je niet terrugdraaien." Er zijn dingen die je niet mag terugdraaien, als red je er dan duizenden levens mee. Je kan de toekomst er heel erg mee veranderen. Als de Titanic bijvoorbeeld niet zonk dan zou iemand anders president van de VS kunnen zijn en er al jn 2009 een Derde Wereldoorlog. Mijn spieren verstrakten. "We mogen ook niet helemaal naar de machinekamer." Voor ze kon vragen 'waarom niet?' antwoordde ik; "Omdat ik daar werkte." We waren er beide geweest en toch hadden we elkaar niet ontmoet. Maar verder zou alles wel goed komen. "Wacht even," zei ik tegen Tweety. Ik liep naar een gang. "Hond, hou eens op." Die hond begon weer naar me op te springen. Ik opende een deur en zorgde dat die hond niet binnen kon komen. Binnen een minuut was ik weer terug. Ik had mijn vertrouwde kleren omgeruild voor een ouderwets pak, anders zou ik teveel opvallen. "Moet jij je nog omkleden?" vroeg ik voor ik de deur wou openen.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik rolde mijn ogen. "Dat weet ik, Jack." Hij zei het alsof ik niet wist hoe dit ging. Het zinken van de Titanic was een fixed point in time, dus daar mocht ik echt niks mee doen. Of ik dat nou wilde of niet. Hij zei nog iets over niet naar de machine kamer gaan. "Was ik zoizo niet van plan. Of wil jij graag met jezelf een drankje doen?" Ik draaide me weer naar de knoppen en begon te landen. Op dat moment rende Jasey achter Jack aan. "Jasey, hier. Dat mag echt niet." Ik klikte hem weer aan de stang onder mij. Ik landde de Tardis. Net toen die netjes stond kwam Jack terug, totaal omgekleed in pak. Ik liet mijn ogen erover gaan terwijl hij vroeg of ik me ook moest omkleden. Ik knikte. "Ja, maar ga maar vast naar buiten. We staan in een lege hut en het schip zinkt pas over 3 dagen." Ik liep een van de gangen in naar de kledingkast. Daar haalde ik een lange ouderwetse jurk uit. Ik trok hem aan, samen met zwarte lakschoentjes en ik stak mijn haar op voor ik naar buiten liep. Ik maakte Jasey's riem los en liep toen met hem naast me als een echte dame naar de deur. "Zo meer naar uw wensen, kapitein Harkness?" vroeg ik liefjes.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Als ik met mezelf zou drinken dan zou de Titanic vast en zeker eerder zinken. Tweety kwam in een mooie jurk weer te voorschijn. "Ja, hoor," grijnsde ik. "Zoals een echte vrouw betaamd. Wanneer begin je met het eten klaar maken?" plaagde ik haar. Vrouwen deden nu nog alles wat mannen wouden. Voor ze me - als ze dat ook maar wou - een klap zou kunnen verkopen, stond ik al ik de hut. Een raam keek uit op de rustige zee en alles was heel luxe. We zaten in de eerste klas. Toen ik hier eerder was geweest sliep ik helemaal beneden, weg bij de belangrijke mensen. Alsof wij, die bij de machines werkten, vuil waren. Dat waren we eigenlijk ook, maar dan van het roet, niet afval. "Tweet, kom dan zijn we nog op tijd voor het avondeten," zei ik terwijl ik naar mijn horloge keek.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik glimlachte, maar die vertrok wat naar 'Ow-No-You-Didn't' toen hij die opmerking over koken maakte. Misschien werkte dat zo waar hij tijden had geleeft, maar bij mij dus echt niet. Net toen ik hem een klap voor zijn kanes wilde geven stapte hij de hut in. Ik zette een stap achter hem aan en keek rond. Het was een mooie luxe hut. Wat fijn dat hier niemand was zeg. Een eigen hut op de Titanic waar we in ieder geval nog 2 dagen van konden genieten. Ik glimlachte toen hij het over avondeten had. Ik had best wel trek. Ik nam zijn arm, zoals een vrouw betaamde, tja we moesten niet opvallen. Jasey bleef netjes naast me. Ik zou wel een bak voer of vlees voor hem vragen als we aan de tafel zaten. Ik nam de kamersleutel van het kastje naast de deur, het was wel handig om die mee te nemen, en ik stopte hem in de borstzak van Jack's pak. Ik had geen zakken en op de Tardissleutel na was ik ook niet van plan om iets in mijn voorgevel te stoppen. "Laten we gaan" zei ik met een glimlach op mijn gezicht, zijn opmerking was ik al helemaal weer vergeten.


    Bowties were never Cooler

    // Extra persoontje komt er nu bij ^^ \\

    Jack
    "Na u," zei ik en hield de deur voor haar open. De gang was aan beide kanten even lang, en ik kon me niet herinneren (als ik daar ooit al was geweest) waar we heen moesten. "Laten we naar rechts gaan." De nummers volgden elkaar op en werden hoger. Oké, we gingen de verkeerde kant op. Toen kwam een splitsing. "Hmm." Terug? dacht ik. Nee, dan zouden we daar weer verdwaalt raken.

    Elizabeth
    Ik zag ze daar vertwijfeld staan. Volgens mij waren ze verdwaald. "Kan ik helpen vroeg ik?" Ik stapte op hun af. De rok danste om mijn benen. Ik zou wel eens willen weten hoe een broek aanhebben voelde. "Zijn jullie verdwaalt?" Mensen verdwaalden hier wel vaker. Het schip was enorm! Zelf zou ik nooit een echte overtocht betaald kunnen hebben. Toen de man zijn hoofd naar me omdraaide, keek ik hem verbaast aan. "Jack?" Hij leek iets ouder, maar ik weet zeker dat ik hem niet minder dan vijf minuten geleden nog in de machinekamer had gezien. Hij was een vriend. En toen opeens stond hij in dure kleding, helemaal schoon, voor me.

    [ bericht aangepast op 13 dec 2012 - 17:53 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik stapte de deur uit, die uitkwam in een gigantisch lange gang die bijde kanten op zo ver uitstrekte dat ik het einde niet kon zien. Voor zover ik wist was ik hier nog nooit geweest. Jack stelde voor dat we naar rechts gingen. Het ging tegen mijn instinkten in, maar toch stemde ik ermee in. We raakten gigantisch verdwaalt, al was het maar een lange gang, teruggaan was eigenlijk ook geen optie want dat zou het echt niet beter maken. Op een splitsting kwam er een meisje naar ons toe. Ze vroeg of ze ons kon helpen en of we verdwaalt waren. Ik wilde net gaan andwoorden toen ze Jack herkende. Blooucks. Moest dit nou echt?! Mijn hoofd racete om ons hieruit te kletsen. "Nee, meisje, dit is James Withlock, mijn echtgenoot. We waren opzoek naar de dinnerzaal. Kan je ons daar misschien heenleiden?" Ik hoopte maar dat ze het aannam, anders zou dit nog wel eens heel erg fout kunnen aflopen.


    Bowties were never Cooler