• Regels:
    - Typ alleen wat je eigen speler zegt(dus niet: Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: 'Goed.'), behalve als het de Doctor is. Want de Doctor is van niemand, en toch van iedereen. Je mag, net zoals alle anderen, bepalen wat hij zegt, maar niet in "Doctor POV" schrijven.
    - Als je een tijd weg bent even melden a.u.b.
    - 16+ mag (maar het liefst niet, als je het doet, geen enorme porno).
    - Max. 3 personages per persoon
    - Geen gevloek en gescheld (Ships of flut mag wel, of: Ik vloekte.)
    - Graag met leestekens schrijven.
    - Minimaal 3 regels per bericht. (geld alleen voor de RPG!)
    - Probeer het liefst 1 keer per dag te posten (max. 2 dagen, maar ik ben er niet zo streng op).
    - Ooc tussen () of []
    - Zet de naam van het personage boven het stuk wat je gaat typen, dan is het duidelijk vanuit wie dat word gezegd.
    - Andere personages niet vermoorden! Behalve als diegene daar toestemming voor heeft gegeven.
    - De Companions komen allemaal uit verschillende tijden. Je kan dus niet uit dezelfde tijd komen als iemand anders.
    - Je kan van elke soort zijn, maar dan vriendelijk. Dus je bent bijvoorbeeld een vriendelijke Dalek (maar onthoudt; "The Only Good Dalek, is a Death Dalek" ) .
    - Je mag een bestaan persoon kiezen. Mag van Doctor Who en/of Torchwood zijn.
    - Relaties mogen.


    Meiden:
    ~ Manyetha "Tweety" - Sylvesti
    ~ Elizabeth Victoria Silent - Ianto

    Jongens:
    ~ Jack Harkness - Ianto (bestaand personage)

    [ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Elizabeth
    Ik keek hem wantrouwig aan. Al wou ik antwoorden, dat werd niet van me geacht. "Mijn excuses, mevrouw en meneer Withlock. Volgt u mij." Ik draaide me om en beende weg. Er klopte iets niet. Ik durfde zo zeker te zeggen dat dat Jack was, als dat dit schip ging zinken, want dit schip was onzinkbaar. De gangen werden breder. Ik bleef staan voor een deur. "Hier is het, meneer en mevrouw. Maar mag ik nog wel iets vragen?" Zonder op toestemming te wachten - wat niet mocht - vroeg ik wat ik vragen wou. "Kent u een Doctor? Ieder modern mens kent de Doctor. Hij is overal te zien." Oké, ik loog. Jack praatte namelijk welk vaker over een Doctor. En ik wou zekerheid.

    Jack
    Ja, ik had haar herkend. Ze was Elizabeth Victoria Silent. Zij ging met de boot mee om naar Amerika te komen. Ik mocht haar, ze kwam vaak op bezoek en nam soms overgebleven voedsel van de rijken mee. Ze gaf veel om iedereen. Ik slikte en glimlachte toen Tweety zei dat ik iemand anders was. Al betwijfelde ik of ze het zou geloven. "Sorry, dat ik je moet teleurstellen, meisje." Ze zette ons af bij de eetzaal. Toen vroeg ze of we de Doctor konden. Ik kon me niet herinneren dat iemand genaamd de Doctor. Ik kon een Doctor, maar die was nooit iedereen te zien. Wat moest ik ooit antwoorden? Ik keen Tweety schuin aan. "Natuurlijk," antwoordde ik dus maar. "Ik heb hem zelfs ontmoet." Ze zei dat hij overal te zien was, dus ja. Maar ik had zeker weten het verkeerde antwoord gegeven, want zei riep keihard "Ha!" uit. Ik ons weer eens in de problemen gewerkt...


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    "Dank u" zei ik toen ze ons bij de deur van de eetzaal afzette. Maar toen vroeg ze iets waar niks van klopte. Niemand kende de Doctor, behalve de paar gelukkigen die met hem hebben kunnen reizen. Ik zag Jack me aankijken en ik schudde onopvallend mijn hoofd, maar natuurlijk luisterde hij niet. Stomkop. Ik hoorde haar ''Ha!" zeggen. Ik kon Jack wel voor zijn hoofd slaan, en dat deed ik dus ook. Met mijn vlakke hand raakte ik hard zijn wang waardoor er een harde pats door de gang galmde. Het maakte nu toch niet meer uit. Dit meisje had ons op vreemde wijze weten te ontmaskeren. Ik keek haar weer aan. "Haal asjeblieft andere Jack niet hierheen, dan zal namelijk de wereld vernietigt worden." Ik was nu maar direct, want dat moesten we echt niet hebben. Op dit schip had ik al een keer grootste fouten gemaakt, ik wilde dat niet nog eens laten gebeuren.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Ah!" Tweety's vlakke hand raakte mijn wang. Ik veegde over mijn wang. Het rood was binnen toen seconden weg. Ja, ik had het verknald. "Elizabeth, sst. Ik kan het uitleggen. Misschien..." voegde ik er achteraan. Ik wist dat het heel lastig zou worden. Misschien konden we het helemaal niet uitleggen. Als ze maar niet in paniek raakte, Jack haalde of Tweety haalde. Want Tweety was hier ook, alleen in een hele andere Regeneration.

    Elizabeth
    Ik ging stevig staan. "Vertel dan maar. Ben je echt haar verloofde en hoe kom je aan die kleren?" Hij zou alles uitleggen anders zou ik 'de andere Jack' halen. Maar ze waren toch dezelfde mensen? Hoe kunnen er dan twee van zijn. Opeens viel me iets op. Mijn ketting gaf licht. Dat had altijd een betekenis. Of er ging iets belangrijks gebeuren, hoe erg ook, of het gaf me een teken. Ik bekeken hun beide nog een keer. "Ken ik u?" vroeg ik aan de vrouw. "Uw ogen komen mij beketend voor." Niets aan haar herkende ik, maar haar ogen kwamen me bekend voor.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Jack begon met proberen ons eruit te redden, nouja, het zo best mogelijk te laten eindigen. Ze vroeg toen of hij echt mijn verloofde was. Ik liet hem die maar beandwoorden. Hij kon zelf ook wel spreken. Toen vroeg ze of ze me kende. Ik had haar inderdaad wel eerder gezien. "Het is een lang verhaal, maar ik zit boven te pokeren." Tja, poker duurde bij mij altijd lang. Ik was niet heel tijdgevoelig. Alleen het laatste potje was strippoker geweest en dat was over 3 dagen. Ik haalde een hand door mijn haar en glimlachte een beetje awkward.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Liz, ik heb niets met haar." Moesten we haar alles vertellen, of haar gewoon onwetend laten blijven? Want ik weet niet of een meid uit 1900 de waarheid wel aankon. Een tijdmachine! Ze hadden hier pas net auto's die 19 kilometers per uur konden. Het was aan ons om het haar wel of niet te vertellen. "Tweet." Ik draaide me naar haar om. "Wat moeten we haar vertellen?"

    Elizabeth
    Ik keek de vrouw aan. "Mevrouw Tweety? Bent u dat?" Mijn hoofd kon het niet bevatten. Ze was zo anders. "U -u." Ik dacht dat ik flauw zou vallen, maar ik moest mijn hoofd erbij houden. "U ziet er zo anders uit." Ik wist dat ze boven poker speelde, op dat moment. Op hetzelfde moment was Jack bij de motoren. Ik mocht de andere Jack niet halen, daar moest ik me aan houden, dus deed ik wat anders. Ik draaide me om en rende de naar de trappen. Ik wou naar boven rennen. Ondertussen begon ik te roepen. "Mevrouw Tweety!" Ik haalde de andere Tweety op.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek naar Jack. "Geen idee. Dit gebeurt mij ook nooit." mompelden ik naar hem. Daarna keek ik weer naar het meisje. Zij was aan het mompelen geweest. Opeens rende ze weg. NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik rende achter haar aan en nog voor de in de buurt van een trap zou komen greep ik haar arm. "Wat voor Jack geldt geld ook voor mij." Ik sleepte haar mee terug naar Jack. "Wat nu, Jack?" Vroeg ik aan hem terwijl ik het meisje nogsteeds stevig vasthield. Ze mocht mij echt niet halen, dat zou alleen nog meer problemen veroorzaken dan als Jack hierheen gebracht zou komen.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Er was me geleerd om, onder welke omstandigheden dan ook, beleefd te blijven. Maar dat kon me nu niet meer veel schelen. "Laat me los!" Ik duwde en trok, maar kwam niet uit haar greep. Smekend keek ik Jack aan, maar die ontweek mijn blik. Ik dook naar onderen, maar ik kwam niet weg. "Jack," ik keek hem smekend aan, "alsjeblieft." Hij was een soort grote broer voor me geweest, maar de man die hier stond, was Jack niet. Niet meer, of misschien al nooit geweest. De Jack die ik kon, zou hier staan in vieze kleren, met andere manieren van doen en zou me de waarheid verteld hebben en voor me op gekomen zijn.

    Jack
    Ik voelde haar ogen brandden, maar ik ontweek haar blik. "Laten we haar maar gewoon de waarheid vertellen, we moeten wel. Ze is er al in betrokken, en ze begrijpt er niets van." Ik keek nu wel naar haar. Ze worstelde in Tweety's greep. Niet te geloven dat het voor mij jaren was, voor haar nog geen tien minuten. Ze was aardig en eerlijk en zo hoorde we haar ook te behandelen.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek naar Jack. Hij had gelijk. Ze zat hier nu al veel te diep in. Toen schoot me iets te binnen. "Kunnen we het haar niet gewoon beter laten zien?" Eigenlijk wilde ik nog heel graag hier dineren en dansen in de balzaal, maar we konden het risico niet nemen dat ze een van de eerdere onzen erbij ging halen. Ik keek nu weer naar het meisje. "Wil je met ons mee komen? Je omkleden en ier gaan dineren en dansen in de balzaal voor we vertrekken?" Ik vond het nu ik eenmaal Jack al mee had als reisgenoot om ook haar erbij mee te nemen, daarbij leek Jasey haar wel heel erg te mogen. Ik liet mijn grip op haar arm wat versoepelen, al was het niet genoeg voor haar om los te breken.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    Ze liet haar greep iets verslappen. Ik probeerde me weer los te trekken. Het lukte niet. Waarom was zij in hemelsnaam zo sterk? "Best. Maar dit zijn de enige kleren die ik heb." Ik had geen geld voor andere kleren gehad, ik had van mijn geld dit uniform moeten kopen, zodat ik aangenomen werd. Maar de rok zat te strak, mijn haar voelde rot -het was opgestoken- en zo waren er wel meer dingen. Maar ik had er alles voor overgehad om weg te gaan. Ik trok nog eens, mijn arm schoot dit keer los. Ik luisterde en bleef keurig staan. "Ook mag ik niet in de dans- of dineerzaal komen, mevrouw." Ik had mijn beleefdheid weer gevonden. Als bediende mocht ik niet in de operbare gelegenheden van de rijkere mensen komen.

    Jack
    Ik keek naar Tweety, met zo'n blik van 'wat nu?'. "Als we nou eens je reis betalen," stelde ik aarzelend voor. "Als dat kan, tenminste." Ik keek naar Tweety. Als we dat voor haar betaalden, hoefde ze niet meer te werken en was ze vrij om overal te staan en gaan waar ze wou. Als Tweety het niet wou betalen, dan deed ik het. Ik mocht Liz te veel om haar zo achter te laten. (Ze wist niet dat ik haar Liz noemde, maar ik die tijd was het niet gepast.) Ik had de reddingboten niet kunnen bereiken, maar ik kon toch niet dood. Ik was er nooit achtergekomen wat er met haar gebeurt was. Nu wist ik het, ze was met ons meegegaan.

    [ bericht aangepast op 19 dec 2012 - 16:35 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik haalde mijn Psycic Paper uit een plooi van mijn rok en liet het aan zowel hem als haar zien. Dat waren onze 3 kaarten. "In onze kamer kan ik kleren voor je halen, dat zou geen probleem moeten zijn." Ik stopte het Phicic Paper weer goed terug tussen de plooien van mij rok. Die mocht ik echt niet verliezen. Ik kwam er namelijk veel makelijker mee rond dan als ik het niet had en ik had geen idee waar ik het kon krijgen behalve op Gallifrey en daar kon ik dus niet meer naartoe terug.Ik keek naar het meisje. "Als je wil kan je je nu gaan omkleden. Dan zijn we toch nog optijd voor het diner, he Jack?" Ik was niet goed met liniaer lopende tijdlijnen, zelfs zulke lullige als deze.

    [ bericht aangepast op 20 dec 2012 - 11:44 ]


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik knikte. Ik had echt heel erg honger. Tijdreizen, oké, maar het rennen, daar kreeg ik echt enorme honger van. "Ik zoek wel alvast een tafel." Ik hoefde niet bij meiden te zijn terwijl ze kleren uitzochten. (Dat deed mij wel denken aan Iant, die eens een bruidsjurk voor Gwen moest uitzoeken.) "ik zoek wel een met uitzicht." En ik verdween door de deur. Het was er werkelijk prachtig! Aan het raam was jammer genoeg geen een meer vrij. Dus ik liep naar de tafel en stelde mezelf voor. Het duurde maar twee minuten, maar ik had het wel voor elkaar. Ik had van hun de tafel gekregen. Ik knipoogde nog eens naar hun toen ik ging zitten.

    Elizabeth
    Ergens kon ik hem wel begrijpen. Hij was een man, geen meid, die kleren paste. Ik draaide me naar Tweety. "Waar is jullie kamer? Je gaat toch mee, hè?" Ik vertrouwde het niet echt. "Mevrouw, mag ik u eigenlijk Tweety noemen?" vroeg ik terwijl we liepen. Ik vroeg me af hoe rijk zij eigenlijk was. Ze gaf me zomaar een ticket en nieuwe kleren. Daar hoorde toch echt een luchtje aan te zitten?


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik knikte naar Jack voor hij de dinerzaal in verdween. Ik glimlachte even naar het meisje. "137 en natuurlijk ga ik mee." Ik begon rustig terug te lopen in de richting waarvan we waren gekomen. "Tuurlijk mag dat. Zo oud ben ik nog niet." Voor een Time Lord in ieder geval niet. Zij dacht zeker dat ik erg rijk was ofzo, maar nee. Ik was zo arm als wat. Ik had geluk gehad dat ik een Tardis had en Psycic Paper. Voor de rest had ik alle spulletjes en kleren die ik had ofwel gevonden ofwel geleent, zonder terug te geven. Ik kwam ook niet uit een rijk gezin. Ik had altijd in de onderste statuslaag geleeft. Nu kon ik anders leven, maar vaak deed ik dat alsnog niet. Ik bleef een straatschoffie. Ik opende de kamerdeur en liet haar binnen.


    Bowties were never Cooler

    // Jack wacht gewoon, dus daar ga ik eventjes niet mee bezig >.<" \\

    Elizabeth
    Zonder dat ik het kon tegenhouden, zei ik; "Wow...!" Het was groot en licht. Met het geld dat iemand hiervoor betaalde zou mijn familie zo'n half jaar van kunnen leven! Misschien wel langer. Zelfs in mijn dromen had ik een eersteklaskamer niet zo mooi voorgesteld. (Oké, wel. Alleen stelde ik me dan voor dat ze in hun eigen geld baadden.) Maar wat mijn aandacht het meeste aantrok, was een auto, binnenin de kamer. Zelfs als mijn hele dorp al z'n spullen (en kinderen) zouden verkopen, zouden we nog niet eens zo'n ding kunnen betalen. Ik liep er naar toe en raakte hem heel voorzichtig aan. "Wow," bracht ik weer uit. "Hoe hard kan hij?" vroeg ik aan Tweety. Dit was het beste dat me ooit was overkomen. Mijn gezicht straalde toen ik Tweety aankeek.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik glimlachte. Zo had ik ook gereageert de eerste keer toen mijn Psycic Paper me bij meer dan een Sontharaanse Dierentuin had binnengelaten. De Tardis had wel enkele luxe, maar zo weelderig als dit toch echt niet. Ik zag haar ogen naar hem glijden. Ze raakte hem heel voorzichtig aan en vroeg hoe hard hij kon. "Dat ligt eraan hoe je het bekijkt." Ik glimlachte en viste het kleine zilvere sleuteltje van mijn nek en stak het in het slot. "Wil je binnen kijken?" vroeg ik met een glimlach. "Daar zijn ook de kleren." Ik was opgegroeit met Tardissen, maar hoe zou het zijn voor anderen die geen idee hadden wat het was en dat het groter was van binnen. Ik draaide het sleuteltje om en opende de deur. "Ga maar binnen kijken." Ik bleef met Jasey nog even buiten wachten om de deur achter haar te sluiten want je wist maar nooit wat voor idioten hier rondliepen.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth
    "Wie houdt nou zijn kleren in een auto?" lachte ik. Ik keek even hoe ik er in moest. Ik wou gaan zitten, maar er bleek geen bankje te zijn. "Oef!" Ik was op een harde vloer gevallen. De binnenkant was groter dan de kamer waar hij instond. Ik deed mijn mond open en toen weer dicht. (Volgens mij leek ik op een vis die naar adem hapte.) "Ma- maar - hoe?" Ik stond op en liep naar een apparaat in het midden. Ik verwachte dat ik droomde en tegen de kant van de auto zou botsen, en wakker worden. Ik draaide me naar haar om. "Zien alle auto's er van binnen zo uit?" Ik wist bijna wel zeker van niet. "Wat is dit?!" Ik raakte een beetje in paniek. Ik was auto's gewend, met een maximum snelheid van 19 kilometer per uur. Dit ging mij net iets te boven. Ik probeerde rustig te blijven. Overal was wel een logische verklaring voor.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."