{RPG} Doctor Who / Torchwood - Speeltopics

[ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Elizabeth
"Ja." Ik liep achter haar aan. "Maar je hebt mijn andere vraag nog niet beantwoord. Of ontweek je hem?" Voor ze het vergeten was stelde ik mijn vraag nog eens. "Ken jij misschien iemand die onsterfelijk is? Of iemand die eeuwen langer leeft dan normaal?" Als ze hem wel ontweken had, dan vast wel. Misschien wilde ik het eigenlijk niet weten, maar mijn nieuwsgierigheid was groter dan mijn angst. "Tweety, je kan het me heust wel vertellen. Ik zou ook al jou vragen beantwoorden, als je die zou stellen," probeerde ik haar gerust te stellen.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik had liever niet op die vraag in gegaan. Ik wilde haar niet afstoten of bang maken. Ook had ik totaal geen zin dat iedereen zou weten dat ik anders was. Mensen waren Time-Lord genoeg dat ik er bijna vlekkeloos in op kon gaan, dat wilde ik niet verspilt hebben. Ik keek haar aan. "Jack, ik en nog 1 vriend van ons. Van Jack is een ongeluk geweest. Voor die vriend en ik is het normaal." Ik ademde even rustig. "Maar vertel het asjeblieft niet door. Als wij een normaal leven willen lijden moet dit geheim blijven." Ik open de Tardis deur en houd hem voor haar open. Jasey zat naast mijn been te wachten tot hij ook mocht gaan.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
Verstijft bleef ik staan. "Jij, Jack en nog iemand zijn onsterfelijk?" vroeg ik verbaast. Ik knipperde een beetje overdondert met mijn ogen. Ik deed mijn mond weer open om iets te zeggen, maar deed hem toen weer dicht. Ik leek vast en zeker op een goudvis die naar lucht hapte. Het voelde alsof mijn keel was afgesloten, waardoor het onmogelijk was voor mij om te praten. Het was dan wel de beste dag van mijn leven, maar ook de meest vreemde. Ik wist dat dit gedoe zijn tol had bereikt. "Ha-ha-ha." bracht ik langzaam en zonder humor uit. Toen was mijn maximum bereikt. Ik zag het zwart worden voor mijn ogen. Ik probeerde me nog ergens aan vast te grijpen, maar mijn benen en armen werkten niet mee. Ik voelde niet eens meer hoe ik op de grond terechtkwam, maar één ding was zeker; ik was flauwgevallen.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik zie haar verstijven. "We gaan gewoon heel lastig dood. En van natuurlijke oorzaken kan duizenden jaren duren, dan niet miljoenen. Dus vergeleken met een mens wel ja." Ik zag haar luchthappen als een vis. Dit kon nooit goed gaan. Ik hoorde haar nog zonder humor haha zeggen voor ze ter aarde stortte. Ik snelde naar haar toe. "Jasey, ga Jack halen. Lief." zei ik tegen de hond die wegsprintte. Zelf knielde ik naast haar neer en legde een kussentje onder haar hoofd. "Liz, wordt asjeblieft wakker. Ik heb zo uitgekenen naar jou hier in de Tardis. Wordt asjeblieft wakker." Ik wist dat ze alleen maar flauwgevallen was en dat ze wel weer wakker zou worden, maar toch was dit de logische reactie voor mij. Ik kende haar maar net, maar ik zag grote avonturen in het vooruitzicht. Als ze dit bleef doen moesten we die jammer genoeg afblazen. Waar bleven Jack en Jasey?!" Ik wist mischien wel hoe ik een been moest spalken, maar ik had het gedaan voor een Time-Lord. Misschien konden mensen niet tegen deze medicijnen of pijnstillers, of misschien was het veels te veel geweest. Ik had gewoon echt geen idee.

Bowties were never Cooler

Jack
Zonder dat ik er erg in had gehad, was ik met mijn vingers op de tafel gaan tikken. In een ritme van vier. Toen ik besefte dat ik dat deed, hield ik er weer mee op. Een hond blafte en een zwaar gewicht beukte tegen de deur aan. De deur vloog open en die hond van Tweety (waarvan ik de naam niet wist, of vergeten was) rende door de zaal. Hij rende zo langs ober, dat ze omvielen en stopte voor mij. "Moet ik nu met jou gaan dineren?" vroeg ik sarcastisch, maar stond toch wel op. Daarvoor was hij gekomen. Ik zuchtte toen hij weer begon te rennen, waardoor ik geforceerd werd ook te gaan rennen. Hij ging zitten naast onze kamerdeur, waarna ik die open drukte. Toen ik de Tardis binnenliep, volgde hij me. "Wat is er? Konden jullie het niet redden zonder mij?" lachte ik, tot ik Elizabeth op de grond zag liggen. "Wat is er gebeurt, Tweet?"

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik keek op toen Jack binnen kwam. Hij vroeg wat er was gebeurt. "We kwamen hier om om te kleden, maar ze struikelde, toen heeft ze het zelf gespalkt. Nadat ze een andere jurk aqan had en ik haar haqar had gedaan besloot ik nog even naar haar been te kijken. Ik dacht dat ik het goed had gedaan. Toen ik net had uitgelegt dat wij langer leven dan mensen begon ze naar adem te happen en viel ze neer." De jurk had geen corset, dus dat kon het niet zijn. "Ze is wel een vraag graag zeg." zei ik terwijl ik weer naar haar keek. Waarom kon ze niet gewoon wakker worden en verder gaan met vragen? Het schuldgevoel bekroop me steeds erger. Het schuldgevoel dat me zo vaak was bekropen. Zo veel keren al. Maar nu was het moeilijker weg te schuiven omdat ik mezelf open had opgestelt naar haar en haar in mijn leven had gelaten, iets wat ik sinds Gallifrey niet meer naar anderen had gedaan, behalve recent nu naar Jack. En Jasey dan, maar die zou me toch nooit meer verlaten.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
Ik was alweer wakker, maar ik lag daar gewoon. Misschien was het onbeleefd, maar ik was geen dienstmeid meer. Ja, ik luisterde hun gewoon af. Wel vaker had mijn nieuwsgierigheid me in de problemen gebracht. Onder andere door dit soort dingen. Ik was niet langer dan een ruime 30 seconden bewusteloos geweest. Het was voor hun ogen nu wel erg lang. Ik was gewoon enorm geschokt geweest over die onthulling. Ook vond ik het best gemeen, waarom kregen zij te leven, terwijl overal ter wereld mensen doodgaan? Als ik nou op zo'n 'avontuur' dood zou gaan, dan gingen zij weer verder met hun leven, terwijl zij al lang dood hoorden te zijn. Maar ach, ik hoorde mij daar niet zoveel druk over te maken, het Lot verdeeld dingen zo als hij wil. Niet dat ik onsterfelijkheid wou! Nee, het leek me een vloek, een ziekte, die je je hele leven bleef volgen, terwijl je leven maar niet ophoud. Iedereen zie je doodgaan, ik wil er niet eens aan denken! Ik had wel genoeg van hun gehoord (al was het niet veel nieuws) en deed mijn ogen voorzichtig open. "H-heb ik iets gemist?" vroeg ik onschuldig.

Jack
Ik glimlacht toen ze wakker werd. Zie, het viel nog wel mee. "Niet veel, hoor," antwoordde ik glimlachend. Ik keek even naar haar been dat er aardig goed uitzag. Alles kwam prima in orde daarmee. "Maar hoe voel je je?" Ik hielp haar overeind, maar ze werkte niet mee. Dat was een stille hint dat ze nog even wou blijven liggen. Ik draaide me naar Tweety. "Jullie, en ik, omdat ik op jullie zat te wachten, heb het diner gemist." Niet dat ik dat bijsterend erg vond. "Oh, en Elizabeth, weet je al dat die jurk je fantastisch staat?" Ik noemde haar in haar gezicht geen Liz, want in deze tijd, was dat niet gepast.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik haar wakker zag worden. Ik was zo bang geweest dat ze niet meer wakker zou worden. Ik had al te veel mensen zien lijden en sterven, en toch hielden ze er maar niet mee op. Jack nam gelukkig het woord, want ik had niet het gevoel dat ik iets nuttigs kon zeggen. Jack zei dat we het dinner hadden gemist. "Want jij hebt ook de hele tijd daar op ons zitten wachten." zei ik met een opgetrokken wenkbrauw. Ik had zijn bio wel gelezen. No way, dat die al die tijd rustig en netjes op ons had gewacht. Ik keek wel op dat Jack Liz Elizabeth noemde. Buiten was het dan wel een tijd waar dat normaal was, maar hier binnen toch niet. "XZullen we alsnog proberen wat te eten te krijgen? Of willen jullie liever gewoon hier iets uit de keuken trekken en naar de danszaal gaan?" Ik had best veel zin in een dansavond eerlijk gezegt.

Bowties were never Cooler

// Alvast een gelukkig nieuwjaar \\

Jack
Ik grijnsde. "Natuurlijk, heb ik zitten wachten," zei ik schijnheilig. "Misschien niet in de dinerzaal, maar wel op het schip. John was zo aardig om me 'op te vangen' in zijn kamer." De aanhalingsteken bij 'op te vangen' waren te horen. "We kunnen ook een hamburger halen. Daar heb ik anders wel zin in." Ik haalde een hand door mij haar en bekeek mijn eigen kleren even. "En ik ga me even omkleden..." Ik verdween tussen de rekken en ging op zoek naar de plaats waar ik mijn kleren had neergehangen. Daarna kwam ik weer terug bij hun in mijn favoriete kleren.

Elizabeth
"Een hamburger?" Ze leken beiden te weten wat het was, dus mijn vraag ging cast en zeker dom klinken. "Wat is dat? Is het lekker?" Jack was verdwenen om om te kleden. Hij kwam terug in een outfit waarvan ik niet wist wat ik er van moest denken. Zoiets had ik nog nooit eerder gezien. Op de tekens gokte ik dat het een jas was van de oorlog, alleen ik had nog nooit zo een gezien. Dit keer stond ik op. Ik voelde de pijn in mijn been al niet meer. Ik glimlachte. "Nou, waar gaan we dan heen?" Ik liet hun, en de veranderingen in mijn leven, gewoon hun gang gaan. Ik stond open voor nieuwe dingen.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

//Thanks, jij ook!//

Bowties were never Cooler

Tweety
Ik grinnekte. "Zo iets verwachtte ik al." Ik begon rustig de pinnetjes uit mijn haar te trekken. "Bij de eerste McDonalds, Jack?" riep ik hem achterna. Ik had eigenlijk wel zin om weer normale kleren aan te trekken. Zo'n jurk was namelijk wel leuk voor even, maar echt lang erin rondlopen was vermoeiend. Ik keek naar Elizabeth. "Zeker. Het is een broodje met daarop sla, kaas, tomaat, saus en als belangrijkste rundvlees." Ik schudde mijn haar uit en schopte de schoenen die ik aan had weg. Ik liep naar de controlers en begon wat knoppen in te drukken. Die jurk kwam zo wel. En daar gingen we weer op weg naar een volgende plek. Ik schudde mijn haar nog eens uit. Stomme jurk, ik kon er echt niet goed in bewegen. "Jack kan jij even overnemen? Ik wil iets anders aandoen."

Bowties were never Cooler

Jack
"Sure." Glimlachend ging ik tegenover Liz staan. "Je zal echt van die hamburger gaan genieten. Al ben ik persoonlijk meer voor de Burger King, dan voor de McDonalds." Die hadden dikkere stukken vlees. Maar ik denk niet dat ze me erg goed begreep. Dat is wel een nadeel van tijd. Time could be a pain in the ass. Ik keek even naar haar jurk. Die was niet nodig, voor waar wij heengingen. "Trek jij ook iets anders aan? Misschien is gemakkelijkers, zoals een broek?"

Elizabeth
Tweety wou iets anders aandoen? Die jurk stond haar toch goed? Ach, als ze andere aan wou, kon ik haar niet tegenhouden. En die hamburgers klonken heerlijk. Wacht. Wat? "Een broek?" Verbijsterd keek ik Jack aan. "Dat is voor mannen. Dat is verboden, Jack." Ik sloeg hem met de vlakke hand tegen zijn wang. (Het verbaasde mij dat die rode afdruk in minder dan vijf seconden wegwas.) Ik was altijd met strenge regels opgevoed. Er was me geleerd me goed aan de regels te houden. Al was dit een tijd voor veranderingen... Misschien... Nee, dat kon een vrouw toch niet maken?

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik grinnekte naar Jack. "Dan Burger King it is." Ik veranderde de instellingen door de knoppen te draaien en erop te drukken. "Hou alsnog even de Tardis in de gaten." Elizabeth reageerde extreem op Jack's reactie. Tijdverschil. Lekker dan. Ik pakte haar arm en trok haar mee. "Kom maar eens mee, dan leg ik het je allemaal uit." Ik trok haar rustig maar standvastig mee naar de kledingkast. Ik zette haar op een stoel neer en ging voor haar staan. "In latere tijden dan waarin jij leeft zijn broeken heel normaal voor meisjes en vrouwen. Zeker in westerde gebieden." Ik keek haar zorgvuldig aan, om een incident als met Jack te voorkomen. "Als je wil zoek ik er een voor je uit. Als je niet wil kunnen we altijd nog een rok uitzoeken." Zelf vond ik skinny jeans en korte rokjes leuk om te dragen, zeker nu met deze lange dunne benen. Maar in eerdere tijden was dat zeker not-done.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
"Sorry," mompelde ik en sloeg mijn ogen neer. Ik deed alles altijd fout. "I-ik weet niet wa-" begon ik te snikken. Tranen begonnen over mijn wangen te stormen, maar ik wou niet huilen. Ik veegde met een zakdoekje mijn tranen weg. "Ik weet niet wat me bezielde," zei ik toen. Mijn stem klonk alweer wat beter, maar wat trillerig. "Ik wil zo wel een broek passen, maar anders hou ik deze jurk, of een rok wel aan." Iets leidde mij af. Mijn ketting was rood gaan gloeien. Ik sprong op. "Er is iets mis," zei ik tegen Tweety.

Jack
Ik mopperde wat binnensmonds en veegde over mijn wang. Het deed niet meer pijn en was niet meer rood, maar het was een soort automatisme. Ik stond op en ging, zoals Tweety had gezegd, even op de Tardis letten. Ik had nu echt een hekel gekregen aan tijdsverschil. Opeens maakte de Tardis een vreemd geluid. "Tweet? Is dit normaal?" riep ik. Er begon een beetje rook uit het paneel te komen. Ik wist dat er iets mis was, maar ik wist niets over het onderhoud van Tardissen. "Tweet?!"

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik legde mijn handen zacht op haar schouders. "Het maakt niet uit, echt niet." Ik kijk rond. Niet ver van ons hangt een rek met broeken. "Kijk daar maar tussen. ze zouden moeten passen." Toen ze opsprong schrok ik wel. Toen zei zij dat er iets mis was hoorde ik Jack ook roepen. Ik tilde de rok van de jurk op en rende naar de controlekamer. Er kwam rook uit een van de panelen en allerlei lampjes brandden en knipperden die dat niet hoorden te doen. "Fuck" schold ik misschien iets te hard en ik begon als een gek te proberen alles weer goed te krijgen. Het lukte alleen echt niet goed. Ik hoorde een zachte plof van onder de grondpanelen. "Nee, nee, nee, nee, nee!" Ik rende naar beneden. De hele stellage en alles stond op het punt te imploderen. We moesten naar de rift en snel. Alleen daar zou hij stabiel genoeg zijn om mij dit allemaal te laten repareren. "Jack. We moeten terug naar Cardiff en daar blijven. Is 2013 goed? Hij heeft rust nodig en op geen andere plek is hij stabiel genoeg om te blijven staan voor reparatie zonder kans op implosie." Ik rende weer naar boven en begon weer als een gek vanalles in te drukken en heen en weer te draaien.waarom gebeurde dit nou?!

Bowties were never Cooler