{RPG} Doctor Who / Torchwood - Speeltopics

[ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik legde voorzichtig een hand op haar schouder. Ze leek namelijk wel te flippen. "Rustig maar. Ik zal het straks allemaal rustig uitleggen. Zal ik je nu naar de kledingkast brengen?" Ik sloot de deur achter ons en liet Jasey toen los. Die moest af en toe zeker gewoon rennen, dat moest hij al veel voor zijn regeneration, laat staan nu hij nog groter was erna. Hij stuiterde rond door de controleakmer. Het kon niks kwaad want alles stond op dubbel dead-lock. alleen met de juiste codes en de sleutel kreeg je hem weer aan. Op zo'n groot schip kon ik namelijk geen risico nemen. Ik stopte een los plukje achter mijn oor. "Als je wil kan ik ook zo je haar en make-up doen." stelde ik voorzichtig voor.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
Ik keek van de zeer drukke hond, naar haar. "Rustig? Haha," zei ik zonder humor. "Het gaat wel, sorry." Ik schudde mijn hoofd, alsof ik alles even van de af kon schudden. "Ja, laten we maar naar de kledingkast gaan." Ik keek om me heen. Er waren verschillende gangen. Elk moment hoopte ik nog wakker te worden, of een verklaring te krijgen. Ik deed een stap en struikelde over haar hond die net voor me langs rende. Ik slaakte een klein gilletje. Door de rok kon ik mijn been niet vooruit zetten om me op te vangen, dus viel ik. Mijn knie ging bloeden. Ik wreef erover. "Auw." Waarom was die hond zo wild? Ik probeerde weer op te staan, maar mijn knie deed te veel pijn.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
"Jij bent zo'n gezellig typje" zei ik sarcastisch terwijl ik haar voorga richting de klerenkast. Halverwege de trap hoorde ik eerst een gil en toen een knal. Ik keek om en zag haar op de grond liggen. Ik liep snel naar haar toe. Ik ging op mijn knieen naast haar zitten. "Gaat het?" vroeg ik voorzichtig. Vast niet, anders zou ze niet zo liggen. Ik floot naar Jasey. "EHBO-kit."Die rende weer weg en ik probeerde zonder haar aan te kijken uit te zoeken wat er mis was, want natuurlijk voor geen meter lukte. Waar was Jack als je hem nodig was? Hij was zo veel beter met al dit soort menselijke dingen. Ik had echt geen idee hoe dit moest... Het zou toch niet veel verschillen van Time Lords, of niet? Ik hoopte het maar. Anders kon dit flink misgaan.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
Ik beet op mijn onderlip. "Gaat wel." Al wist ik dat dit misschien veel erger was dan het leek. Veel ziektes kwamen in open wonden, vooral in dat jaar. Al was de kans wel kleiner doordat dit een goed onderhouden kamer was, maar we waren nu niet in de kamer. We waren in de auto, die vanbinnen groter was. Misschien kon dit slecht aflopen, maar ik kon er niets aandoen. Ik pakte de kist aan en deed hem open. Verbaast keek ik naar wat erin zat. "Wat is dit voor eerste hulp kist?" Het was zo anders. Vloeistoffen in flesjes, gaas, spuitjes, geen zagen, klemmen of wat dan ook. Ik pakte iets dat ik wel kon. Ik begon mijn been te spalken. Ik probeerde weer te staan. Ik voelde het nog wel, maar ik kon tenminste staan en lopen. Ik keek Tweety glimlachend aan, trots doordat het me gelukt was. Ik was altijd als zo'n kluns. "Sorry, voor dat... Ik ben nogal onhandig," mompelde ik verlegen. "Maar daarvoor waren we hier toch niet?" Ik kon goed omgaan met nieuwe dingen, zoals deze dag. "Dus, laat maar zien die kledingkast." Ik glimlachte weer.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik keek hoe ze een spalk om haar been legde. Ik hielp haar rechtop en glimlachte. "Ik kan het straks misschien beter spalken, maar laten we je eerst in een makkelijkere jurk hijsen. Ik was dan wel kort, nogsteeds legde ik een arm om haar rug om haar te ondersteunen terwijl ik rustig met haar de trap op klom. De kledingkast was gelukkig niet heel ver. Alleen de trap op was het grote probleem. Toch moest het om haar naar de kledingkast te krijgen, eigenlijk was het een hele kamer ongeveer zo groot als de controlekamer, maar goed. Gelukkig zouden de meeste dingen wel passen. Lang leven een Tardis. Alles wat ik ooit had geleent, gestolen, gekregen, whatever, was altijd in de juiste maat die het in de Tardis aantrok. Yay!

Bowties were never Cooler

Elizabeth
"Wow," zei ik terwijl ik haar kledingkast zag. "Hoe kom je hier ooit aan?" Thuis had ik maar een jurkje gehad en een schort. "Mag ik alles uitkiezen dat ik wil?" vroeg ik. Misschien klonk het hebberig, maar ik had nog nooit zoveel kleren bij elkaar gezien, of zelfs dan maar gepast. Ik raakte de kleren met mijn hand aan. Satijn, wow, dat zou ik nooít kunnen betalen. Het was een klerenhemel. Jurken, jasje, broeken. Die broeken waren van een aparte stof, en precies op mijn maat. Maar als vrouw mocht ik geen broek dragen. Toch wou ik wel eens weten hoe zulke dingen zaten.

Jack
Moesten die meiden echt zo lang duren? Ik tikte ongeduldig met mijn vingers op het tafelblad. "Is deze stoel vrij?" vroeg een man. "Natuurlijk, kom zitten," antwoordde ik. Hij glimlachte en ging zitten. "Captain Jack Harkness, en wie ben jij?" vroeg ik. "John Smith," antwoordde hij. Dat was best ironisch. De Doctor gebruikte Ltijd John Smith als naam, maar voor zover ik wist, was dat de Doctor niet. "Nou, John, zullen we naar jou kamer gaan?" Als die meiden toch iets 'leuks' deden, dan mocht ik mezelf ook wel vermaken. "Natuurlijk, Captain," zei hij knipogend. We stonden op en liepen de dineerzaal uit.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik glimlachte naar hoe ze naar de kleding keek. "Gekregen en geleend, het meeste ten minste."Terugbrengen zou ik het waarschijnlijk nooit, maar lenen klonk beter dan stelen. Ik knikte naar haar. "Kies maar. Je verdient het." Ik duwde een haarlok terug met een haarspeltje. "Daarbij, in je dientoutfit kan je niet mee naar het diner." Ik keek de grote kamer rond. "Als je wil kan ik je wat helpen uitzoeken." De kleren hingen per tijd bij elkaar, niet chronologisch, want dat zou raar zijn, maar opzich op een prima volgorde voor mij. Ze hoefde alleen het juiste tijdsvak te vinden en een mooie jurk uit te kiezen. Voor een volgend avontuur kon ze altijd iets anders kiezen.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
Ik grijnsde breed. Het was geweldig. De beste dag van mijn leven. Ik liep langs de rekken. "Draag jij dit allemaal?" vroeg ik. Ik pakte een kort jurkje. "Dit mag toch niet? Dit is ver boven de enkels!" Ik hing hem snel terug. Verderop trok een andere jurk mijn aandacht. Het was een gifgroene jurk van satijn, afgewerkt met zilver. Ik pakte die. Het was echt vreemd, alles was wel op mijn maat... "Ik ga hem even passen," zei ik en verschool achter een paar rekken, zodat ze me niet kon zien. De jurk leek precies voor mij gemaakt. Het zat perfect en stond me ook nog goed. Ik kwam weer achter de rekken vandaan en draaide een rondje. "En, wat vind je?"

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik glimlachte naar haar. "Ik heb het meeste ooit wel aangehad, ja, maar sommige dingen draag ik liever dan andere." Ik keek hoe ze door de kledingrekken ging. "Voor nu wel ja." Ik zou haar alles nog wel rustig uitleggen, maar nu even niet. Ik zag haar een prachtige bijna Victoriaanse jurk pakken. Die zou heel mooi bij haar haar en ogen staan. Ook paste deze nog best goed binnen de tijd. Toen ze naar mij en de spiegel liep wist ik dat deze jurk perfect was. "Prachtig" De rok zwierde los rond haar middel en benen. "Zal ik je haar doen? Dan kunnen we terug naar Jack." Haar haar verraadde namelijk nog wel dat ze niet van status was. Ik hoopte maar dat Jack het niet erg vond te wachten, want dit duurde wel even en eigenlijk wilde ik haar been ook nog wel even zien, want waarschijnlijk was het probleem zo op te lossen.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
"Graag," glimlachtte ik. Ik haalde de nette knot uit mijn haar zodat zij te werk kon gaan. "Maar wat bedoel je met 'voor nu wel'?" Er waren dingen die ik nog niet begreep aan die Jack, Tweety en de dingen waar ze over praatten. Het was alsof ze uit een hele andere tijd kwamen. Zonder dat ik het zelf wou, had ik het idee dat zij iets wisten over dit schip, dat ik niet wist. Ik frunnikte even aan mijn ketting. "Tweety?" Ik draaide me om. "Dit is een tijdmachine, niet? En er gaat iets gebeuren met dit schip, ja toch?" Ik hoopte dat ik het fout had, maar mijn gevoel vertelde me dat ik goed zat (al heeft mijn gevoel het wel vaker fout). "Alsjeblieft, vertel mij de feiten." Ik keek haar doordringend aan. Ik zou weten wanneer ze loog, dat kon ik altijd zien bij mensen.

[ bericht aangepast op 27 dec 2012 - 0:53 ]

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik slikte even toen ze dat vroeg. Ik had het het liefst achter willen houden tot na het dinner, maar nu moest het toch. Ik begon rustig aan haar haar te werken terwijl ze nog wat vragen stelde. "Ja, dit is een tijd machine, maar laat me alsjeblieft alles rustig uitleggen voor je begint te spreken." Mijn handen gleden door haar haar en vlochten er moeilijke patronen in. "Over 3 dagen vergaat dit schip en het grootste deel van de mensen aan boord zal het niet overleven. Toch mag je er niks aan doen. Er zijn namelijk regels die je in acht moet nemen bij tijdreizen. Sommige gebeurtenissen in de geschiedenis mag je niet veranderen. Dit is daar een van. Wij zullen je meenemen als je wil, dat betekent wel dat niet niet terug kan keren. Jou lichaam wordt nooit gevonden en je komt op de lijst van doden te staan. Je kan ook kiezen om hier te blijven, maar je kans van dan overleven is ook maar heel klein." Mijn stem was kil en mijn vingers werkten gestaag door aan haar haar. "Als je meegaat kunnen Jack en ik je meenemen naar ver vervlogen tijden, de verre toekomst, vreemde planeten en uitbrandende sterren. Ik zeg niet dat het makkelijk zal zijn om alles te bevatten, maar je kan het altijd proberen en als het echt niet lukt zetten we je terug in een tijd niet veel na de Titanic is gezonken om alsnog een leven op te bouwen." Ik schoof met precizie de laatste speldjes op hun plaats. "Klaar, wat vind je?" vroeg ik nu weer met een warme lieve stem.

Bowties were never Cooler

Elizabeth
Verwarring. Dat was alles wat ik toen voelde. Ik had het - jammer genoeg - goedgehad. De Titanic zou zinken. Ik haalde diep adem en blies het toen langzaam weer uit. "Prachtig," zei ik over mijn haar. Ik vond het heel fijn dat Tweety de waarheid had verteld. "Ik zou dan wel heel graag met jullie meewillen..." zei ik vertwijfeld, bang dat ze zich toch zou bedenken. "Laat me de sterren zien." Ik glimlachte breed, al vond ik alles nog steeds moeilijk te geloven. En de Titanic was toch onzinkbaar? "Maar ik denk toch dat we terug moeten naar Jack. Hij moet al zo lang wachten."

Jack
Of die meiden al terug waren wist ik niet, maar dat maakte me even niet uit. Ik draaide me om in het bed, naar John. "Dat was de best seks die ik ooit gehad heb," zei hij. Ik glimlachte. "Maar ik moet nu weer gaan," zei ik en stapte uit het bed. Als die meiden er al waren, hadden ze pech, hadden ze mij maar niet zo lang moeten laten wachten. Ik trok mijn kleren weer aan. "Ma-" begon John. "Het was me een genoegen," zei ik en knipoogde. Daarna verliet ik de kamer en liep terug naar de dineerzaal.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Ik glimlachte toen ze zei dat ze het mooi vond. "Nu ben je een echte dame." Mijn glimlach werd breder toen ze zei dat ze mee wilde. Met Jack was wel gezellig, maar ik had eigenlijk ook wel behoefte aan een meisje in mijn buurt. "Laten we dan gaan..." Toen dacht ik aan haar been, dat maar redelijk primitief gespalkt was. "Maar eerst doe ik wat aan je been. Wees niet bang. Voor je het weet kun je er weer normaal zonder spalk op lopen." ik ging op mijn knieen zitten. "Als jij je rok omhoog houd zodat ik erbij kan dan is het zo gefixt." ik had uit de verbanddoos zelf wat dingetjes geplukt om het te genezen, maar ze was me voor geweest met de spalk. Ik wilde haar alsnog niet de Tardis uit laten gaan met haar been zo. Wat als ze nog eens struikelt en er allemaal vreemde en gevaarlijke ziektes de wond binnen komen. hier binnen was het redelijk steriel, maar daar buiten op zo'n schip met duizenden mensen, nee, daar zeker niet.

Bowties were never Cooler

// Nog lekker laat bezig xP \\

Elizabeth
Ik pakte mijn rok beet en trok die een beetje omhoog, maar wel ver genoeg dat ze goed bij mijn been kon. "Ben jij anders een soort Dokter?" vroeg ik haar. Ze had van die medische spullen die ik niet kon, die niet uit deze tijd kwamen. "Maar hebben ze in de toekomst dan ook iets waardoor alle ziektes over de hele wereld verdwijnen? Een goede toekomst? Geen oorlogen, ziektes en andere erge dingen?" Zo stelde ik me de toekomst namelijk voor. Dat alles perfect zou zijn. Niemand die nog doodging. Opeens moest ik gewoon nóg een vraag stellen. "Ken jij misschien iemand die onsterfelijk is? Of iemand die eeuwen langer leeft dan normaal? Dat zou echt zo Rufus zijn!" Toen gebruikte ik Rufus als een vorm van Cool.

"You can't avoid death, when you're digging your own grave."

Tweety
Rustig haalde ik de spalk van haar been af zodat ik het eerst even kon bekijken voor ik wat deed. "Nee, ik ben geen doctor. Maar met de jaren heb ik genoeg kennis opgedaan om volgens mij wel de meeste basic ziektes en medische problemen op te kunnen lossen." Ik smeerde wat creme erop en spoot met een klein naaldje wat pijnstiller in haar been. Dat zou zo wel gaan werken. "Was dat maar zo." zuchtte ik haast hopeloos. "Ziektes blijven altijd rondspoken, zowel oude als compleet nieuwe, oorlog is ook van alle tijden. Het lijkt wel of wezens gewoon niet vreedzaam kunnen samenleven, hoe graag ze ook willen." Ik wikkelde een stevig verband om haar been. "Honger is gelukkig wel grotendeels de wereld uit, maar armoede, corruptie en machtsspelletjes zeker niet." ik snapte gewoon niet waarom we niet allemaal gewoon vreedzaam konden leven, toch wist ik dat dit nooit zou gebeuren. Dat kon nou eenmaal niet, hoe graag iedereen het ook wou. Ik ging weer staan. "Klaar is kees. Morgen ben je weer zo goed als nieuw." Ik klopte mijn jurk af en ging haar voor naar de deur. "Jack zal zich wel afvragen waar we blijven."

Bowties were never Cooler