• Regels:
    - Typ alleen wat je eigen speler zegt(dus niet: Toen ik vroeg hoe het ging, zei ze: 'Goed.'), behalve als het de Doctor is. Want de Doctor is van niemand, en toch van iedereen. Je mag, net zoals alle anderen, bepalen wat hij zegt, maar niet in "Doctor POV" schrijven.
    - Als je een tijd weg bent even melden a.u.b.
    - 16+ mag (maar het liefst niet, als je het doet, geen enorme porno).
    - Max. 3 personages per persoon
    - Geen gevloek en gescheld (Ships of flut mag wel, of: Ik vloekte.)
    - Graag met leestekens schrijven.
    - Minimaal 3 regels per bericht. (geld alleen voor de RPG!)
    - Probeer het liefst 1 keer per dag te posten (max. 2 dagen, maar ik ben er niet zo streng op).
    - Ooc tussen () of []
    - Zet de naam van het personage boven het stuk wat je gaat typen, dan is het duidelijk vanuit wie dat word gezegd.
    - Andere personages niet vermoorden! Behalve als diegene daar toestemming voor heeft gegeven.
    - De Companions komen allemaal uit verschillende tijden. Je kan dus niet uit dezelfde tijd komen als iemand anders.
    - Je kan van elke soort zijn, maar dan vriendelijk. Dus je bent bijvoorbeeld een vriendelijke Dalek (maar onthoudt; "The Only Good Dalek, is a Death Dalek" ) .
    - Je mag een bestaan persoon kiezen. Mag van Doctor Who en/of Torchwood zijn.
    - Relaties mogen.


    Meiden:
    ~ Manyetha "Tweety" - Sylvesti
    ~ Elizabeth Victoria Silent - Ianto

    Jongens:
    ~ Jack Harkness - Ianto (bestaand personage)

    [ bericht aangepast op 22 dec 2012 - 23:28 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek Jack aan. "Alle wezens die geen Ood zijn beschouwen de Ood als hij meester." Legde ik snel uit. Toen keek ik weer naar the Doctor. Opeens begon hij allerlij vragen te stellen over mijn leven, hoe ik hier was gekomen, hoe ik Jack had ontmoet, Of ik meer companions had gehad en nog zo veel meer. Ik probeerde op alles een andwoord te geven. Ondertussen zag ik Jack wegschuifelen. Die zou ik wel weer vinden. Ik snapte dat hij hier niet comfortabel onder was, vooral omdat ik dat al niet was en hij was een van 'mijn' mensen. Ik ging ondertussen verder met de Doctor dingen uitleggen, terwijl hij me steeds onderbrak om zijn eigen verhaallijn er doorheen te vertellen. Voor mij was het vrij duidelijk, maar elke omstander zou helemaal gek worden van ons geratel.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ze zagen me wegsluipen, maar reageerden niet. Opgelucht begon in normaal te lopen. Nadat ik de straat uit was gelopen, hoorde ik ze nog, maar niet in welke taal ze nou spraken. Ik vroeg me af of hier ergens een bar was. Ik dacht van niet. En die Oods waren ook niet bepaalt knap. Mijn mond vertrok, ik wist helemaal niet waar ik heen kon. Ik hoorde voetstappen achter me, maar ik had geen zin om me om te draaien. Nog meer voetstappen, voor en achter me. Ik keek op en zag dat ik omsingeld was door Red-Eyes. Ik vloekte luid. Dat moest mij weer overkomen.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Opeens hoorde ik een stuk verderop een hard gevloek. De Doctor en ik begonnen tegelijkertijd er naartoe te rennen. Mijn adem stokte toen ik Jack tussen een klein leger van Red-Eyes zag. Ik wilde roepen dat hij moest schieten, maar zodra hij er een raakte viel de rest aan. Niet herrinderend dat hij hier degene was die onsterfelijk was, baande ik me zo snel mogelijk een weg door de Ood, alle aanvallen zo veel mogelijk ontwijkend. Hetgeen wat ik me herrinderde van Oods was dat ze niet hielden van Sonic, maar dat Red-Eyes dan wel de aanval in gingen. "Op drie schiet jij er een neer en maak je dat je wegkomt, goed?" zei ik tegen hem, maar ik verwachtte nou niet echt een andwoord.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Voor ik kon roepen dat ik het zelf wel aan kon, was ze zich al een weg door de Ood aan het banen. "Goed," zei ik verbaast. "Maar dat had je echt niet moeten doen. Als jij niet hierheen was gekomen, had ik die ladder nog kunnen bereiken." Ik wees naar een ladder op de muur, waar nu Ood voor stonden. En zelfs al was die ladder daar niet geweest, ik had mezelf wel kunnen redden. Ze hoefde haar leven niet voor mij te riskeren, voor een man die toch niet dood kon. Vroeger was ik voorzichtiger in dingen die ik deed, maar dat was meer dan 200 jaar geleden.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik bloosde en keek hem aan. "Sorry." Ik keek even naar de grond. Ik had weer eens problemen veroorzaakt, zoals altijd. Ik dacht na wat nu te doen. Opeens kreeg ik een schijnbaar perfect plan. "Als ik de Ood bij de trap neerschiet dan storten ze zich op mij en kan jij de trap op klimmen en daarna mij optrekken." Andersom ging niet werken. Ik haalde vast weer zijn revolver van zijn riem. De Ood kwamen nu gevaarlijk dichtbij. We hadden nog maar weinig tijd tot we eraan gingen...


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Ik denk toch dat ik beter kan schieten," zei ik en greep naar mijn revolver, maar ik kon hem net niet uit haar handen pakken. "Je weet dat dit je dood kan worden?" vroeg ik haar. Als de Ood op haar af zouden gaan, was de kans groot dat ze het niet zou overleven. Maar toen werd alles helder. Ze had mijn Vortex Manupilator gerepareerd! "Je moet me vertrouwen," zei ik en ik keek haar aan. "Pakt mijn Vortex Manupilator beet." We hadden niet veel tijd meer, elke seconde die voorbij tikte, was een seconde dichter naar onze dood, maar vooral háár dood.

    [ bericht aangepast op 17 nov 2012 - 18:43 ]


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik keek hem aan. Natuurlijk wist dit dat dit mijn dood kon worden, maar hij had de Doctor nog, ik had toch helemaal niemand, Ja, Jasey. Ik hoopte maar dat Jack of de Doctor lief genoeg was hem mee te nemen, of dat hij een fijn leven zou krijgen in Ood-land. Plots hoor ik Jack in mijn oor zeggen dat ik hem moest vertrouwen. Ik kende hem net, al kende ik zijn reputatie al wel. Ik wist het dus niet zeker, maar een betere optie was er niet. Ik legde mijn hand voorzichtig op de Vortex Manipulator en wachtte tot er iets zou gebeuren terwijl de Ood dichter en dichter bij kwamen.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Al had ik het ding jaren niet gebruikt, wist ik nog wel hoe hij werkte. "Bereidt je voor op de meest rotste reis van je leven," fluisterde ik in haar oor en drukte op een knop. Een scheur in tijd en ruimte ontstond op de plaats waar we stonden en we werden door de time-vortex gesleurd, zonder dat we maar ook een vinger konden verroeren. Toen stonden we op het dak. Mijn hele lichaam voelde stijf en rot aan, al hadden we maar zo'n tien meter afgelegd - en nog niet eens door tijd. Beneden ons stonden de Ood ons vervreemd aan te gapen. En toen pas besefte ik dat de Doctor was verdwenen.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Opeens schoten we weg. Als kind had ik vaak met dit soort dingen geklooit, maar het was nooit zo klote geweest om zo te reizen. Misschien was ik ook wel gewend geraakt aan mijn veilige tardis. Het voelde alsof ik uit elkaar werd gescheurd door de vortex. Toen we eenmaal op het dak stonden voelde ik me extreem slecht en zakte daarom direct door mijn benen. Ook rook ik verbrandde kleding. Heel voorzichtig voelde ik aan mijn rug. Een Ood had me geraakt. Het was gelukkig niet dodelijk, maar wel ongelofelijk pijnlijk. Ik keek naar Jack, die leek verwonderd. "Wat is er?" probeerde ik zo normaal mogelijk te zeggen.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    "Als je het wil weten, het voelde zonet alsof ik uitelkaar werd gescheurd, om daarna weer in mekaar te worden gezet," snoof ik, ik was een beetje chagrijnig door de 'reis'. Ze bedoelde dat niet, dus ik gaf maar antwoord op wat ze bedoelde. "De Doctor is weg. Maar we hebben nu wel grotere problemen," en ik wees op waar de ladder zat. De Ood kwamen de ladder opklimmen. Ik was niet van plan zo, vlak na de vorige, nog een keer met mijn Vortex Manupilator te reizen. We moesten weg, meteen. Ik keek naar Tweety, "Ren, ren voor je leven."


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik zag de Ood de trap op komen. Met veel moeite hees ik mezelf overeind en ik keek naar Jack. "Welke kant is terug?" Ik had echt geen idee. Normaalgesproken was mijn richtingsgevoel feiloos, maar ik had niet opgelet op de heenweg en Jasey was gevlucht naar de tardis het moment dat de Red-Eye opdoken. Ik strompelde moeizaam achter hem aan, geen andwoord meer verwachtend, terwijl de Ood rustig de trap op kwamen met een duistere drijgende rode blik in hun ogen. Ik wist dat ik wel zou moeten rennen, al ging het nog zo moeilijk. Ik raakte namelijk ook het zicht kwijt op |Jack en de Ood leken me in te halen. Ik zette op dat moment een knop om en begon te rennen, zo had als ik kon, hoeveel pijn het ook deed. Ik wilde niet dood, of ook maar regeneraten, want dat was nog veel vreselijker dan pijn lijden.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik rende zo hard als mijn vermoeide benen konden. Mijn jas wapperde achter me aan toen ik naar een ander dak sprong. Ik hoorde Tweety's voetstappen steeds verder achter me. Ik stopte en draaide me om. Ik zag Tweety al niet meer, ze was al zo ver achter. "Tweety?" mompelde ik. Achter me hoorde ik voetstappen, opgelucht draaide ik me om. "Godzijdank, Tw-", maar het was Tweety niet, het was een Red-Eye. Vonden ze me aantrekkelijk of zo, ik vond hun tenminste niet aantrekkelijk. Ik liep naar hem toe, van plan hem van het dak te duwen, hij was toch ongewapend. Wat zou hij me eigenlijk aan kunnen doen? Ik glimlachte schuin en wou hem duwen, maar hij gebruikte de bol in zijn handen en drukte die tegen mijn voorhoofd. Het voelde alsof mijn hoofd implodeerde, door een grote hoeveelheid electriciteit. Toen werd alles zwart, het o zo bekende zwart.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik rende zo hard als ik kon, maar toch ging ik nog niet zo snel. Ik kreeg het maar net voor elkaar om de gaten tussen de daken te overbruggen. NA al best een end rennen trok ik het bijna niet meer. Ik maakte mijn passen maar amper af en en keek totaal niet waar ik heen ging. Ik was al een paar keer bijna van een dak gevallen toen ik over iets zachts struikelde.Ik had de kracht bijna niet meer om op te staan. Ik krabbelde met mijn laatste beetje kracht overend en keek waarover ik was gestruikelt. Het was Jack! Hoe kon hij nou hier liggen?! Hadden de Oods hem gekregen?! Natuurlijk zat ik weer niet op te letten om te merken dat een Red-Eye achter me was verschenen. Ik merkte het te laat. Ik probeerde nog Jack's revolver te pakken, amar op dat moment raakte de vol van de Ood mijn hoofd en viel ik neer, bovenop Jack. Regeneratien liet altijd even op zich wachten. Nu was ik gewoon officieel dood, end of story.Regeneration was als sterven en opnieuw geboren worden als een nieuw persoon, maar het sterf gedeelte was zeker niet leuk.


    Bowties were never Cooler

    Jack
    Ik hapte naar lucht, wat - tot mijn grote verbazing - niet aardig makkelijk ging. De hemel was al donker en ik probeerde op te staan, maar ik werd tegen gehouden. Tweety lag bovenop me! Ik voelde aan het gewicht van haar lichaam dat ze dood was. Ik schoof haar van me af en ging staan. Het lijk lag aan mijn voeten. "Tweety? Alsjeblieft, laat me niet alleen," smeekte ik haar. Ik verdeed mijn tijd, ze was dood. Ik vroeg me af hoe dat kon. Had ze geen regenerations meer, of was ze te laat geweest? Maar een ding wist ik wel; ik kon niets meer voor haar doen. Ik merkte dat mijn revolver weg was. Ze had zichzelf willen verdedigen, maar was te laat geweest. Ik knielde en pakte mijn revolver, maar bleef toen zitten naast Tweety. "Het spijt me zo. Ik wou dat ik je had kunnen helpen, maar het is ook niet leuk om te blijven leven. Maar hoe dan ook, dit heb je niet verdient." Ik pakte haar onder haar kin beet. Ze was nog een beetje warm. En toen, als afschied, zoende ik haar.


    "You can't avoid death, when you're digging your own grave."

    Tweety
    Ik voelde een zachte druk op mijn lippen. precies op dat moment zette de regeneration in. Ik kon me niet herrinderen dat dat zo verschikkelijk was. Het was zelfs nog erger dan reizen met de Vortex Manipulator. Heel explosief was het nog niet, maar een vremd soort zwart licht kwasm uit mijn binnenste. De licht kleur veranderde per Time-Lord en per fase in zijn of haar leven. Het mijne was sinds ik het me kon herrinderen pikzwart. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. Toen het uiteindelijk stopte knipperde ik even wild met mijn ogen en ik keek recht in die van Jack. "Wat vind je?" vroeg ik met een lief stemmetje, wat nu nogsteeds wel klonk als een meisjes stem, maar toch iets ouder. 17 misschien, maar ook niet veel meer. De Red-Eye hadden ons al lang weer alleen gelaten, die dachten vast dat we bijden dood waren, dat was ook zo geweest, maar vreemd genoeg kwamen we altijd weer tot leven. Wat een vreemd stel waren we ook.

    [dit is haar nu:

    ]


    Bowties were never Cooler