Potterhead tears... [Spoiler] - Lectuur en literatuur

Ken je ze?
Ik huil NOOIT bij films, krijg NOOIT een brok in mijn keel bij films, alleen in Harry Potter films.
Mijn pijnlijke slik en tranen wegknipper momenten:
in deel 1 bij: 'I'm not going home. Not really.'
in deel 2 bij: 'Master gave dobby a sock. Dobby is free!' en het applaus voor Hagrid
in deel 3 als Lupos weg gaat en Sirius
in deel 4 als Carlo dood gaat (don't know why. Misschien door zijn vader die zo hard schreeuwt.)
in deel 5 bij Sirius dood of course
in deel 6 bij Perkamentus en Draco met zijn witte dode vogeltje.
in deel 7: iedereen die dood gaat en Hagrid als hij Harry draagt.

Ik voel me nu echt een huilebalk en aanstelster.
Om het over jullie te hebben, wie van jullie potterheads kent dat? Dat je echt een paar keer moet slikken bij de films? Of stel ik me nou echt aan

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ik moest bij het boek huilen toen Dobby dood ging. Bij de film moest ik juist heel hard lachen. Het huis op de achtergrond zag er namelijk uit als een konijn. Dus iedereen in die zaal zat heel stil zielig te zijn of te janken en ik lag helemaal vlak :'). Maar ik heb de rest van de serie, boeken en films, niet gehuild.

Happy Birthday my Potter!

niemand bij freds dood?? serieus, ik heb zoooo hard gehuild!
en bij het stukje waar Harry de steen omdraait en zn ouders, sirius, lupos, enz. weer tevoorschijn komen, kan ik mijn tranen ook nooit bedwingen.. =S

"You can't cancel Quidditch!" - Oliver Wood

Liberacorpus, of ik moet het raar hebben neergezet, maar ik huil wel degelijk bij Fred.
Hij is een van de beste personages

Now we are identical!

Met de steen is ook pijnlijk ...

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ik huil bij heel veel van Harry Potter, zelfs bij de niet-huil-momenten :'D.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Mordin schreef:
niet eens bij dit stuk?

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

@ Mitshy(nice naam btw), laatst keek ik Hp1 met mijn broertje, broer en moeder, zegt fred: 'And that calls ourselfs our mother?', meteen begon ik te huilen.
En ook bij 'who is that man who is talking with professor Quirrel?' Percy zei alleen maar 'Snape' en ik begon weer te huilen.
Herkenbaar hea

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

- Applaus voor Hagrid in deel twee
- Als de vader van Carlo Kannewasser hem dood ziet
- Dood van Perkamentus
- Dood van Sirius
- Als Hermelien haar ouders hun geheugen wist
- "Are you alright, Freddie?"
- Bij Part two vanaf Freds dood tot het einde (dus ook Sneeps flashback, dood en de 19 jaar later scène) xd
Oh, en ook als Hermelien doorheeft dat Harry gaat sterven en als Harry zijn ouders, Sirius enzo terug ziet in geestvorm.

[ bericht aangepast op 28 okt 2012 - 19:49 ]

The pen is the tongue of the mind

Ik heb om geen enkele van die films gehuild. *knikt plechtig*
...
...
Oké, jawel. Toen Snape doodging. In de bioscoop. Pretty awkward... maar het was het waard.

I'm not smug, ma'am, it's just the unfortunate shape of my face.

Em.. Ik huil echt heel vaak bij films en ook Harry Potter. Vooral bij 1,2,4,5, 6 en 7. Alleen 3 niet. Bij een als de trein van Hogsmeade wegrijdt en dan Leaving Hogwarts die dan zijn werk doet, bij twee als Hagrid terugkomt van Azkaban, bij 4, het einde waar ze afscheid nemen van Beaubattons en Durmstrang, bij 5 wanneer Sirius wordt gedood, bij 6, wanneer Dembledore sterft, en bij 7 heb ik eigenlijk heel de film gehuild...
Maar ik huil echt zelfs bij de minst emotionele films..

"I solemnly swear that i am up to no good."

Mitshy schreef:
Ik huil bij heel veel van Harry Potter, zelfs bij de niet-huil-momenten :'D.

Ik moet nog steeds huilen als ik er aan terug denk.
Haha nee, maar ik ben wel echt zo'n huilebalk die met bij alle zielige stukjes in films moet huilen. Echt heel erg. Ook bij Harry Potter natuurlijk.
Ik zal wel in de overgang zijn.

Winter is coming.

Toen ik voor het eerst zag dat Perkamentus werd vermoord kon ik het echt niet geloven. Ik hoopte nog zo dat hij op een of ander miraculeuze wijze weer leefde. En dat met sneep vond ik ook niet echt leuk om aan te zien.
Maar over het algemeen ben ik niet zo'n jankert hoor.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Moet ik echt al mijn emotionele Harry Potter momenten vertellen? Oh god, hier gaan we. Eerst en vooral toen Marcel er voor zorgde dat Griffoendor de beker won in de eerste film, zoals jij ook al zei wanneer Dobby vrij was en Hagrid's applaus. Verder vond ik gewoon iedereen hun dood emotioneel; Dobby, Perkamentus, Sirius, Carlo, het moment dat de Wezel-tweeling niet meer één was kon ik gewoonweg niet aanzien, zelfs bij Hedwig vond ik het al zielig. Natuurlijk ook het moment waarop Voldemort Harry dood en Hagrid Harry's dode lichaam draagt. Maar het absolute huilmoment was natuurlijk Sneep's laatste gedachten en de beroemde "After all this time? Always" scène.
Het grappige is dat ik nooit huil of zelfs emotioneel word bij films, muziek of eenders wat; alleen bij Harry Potter. Tja, it is and will always be my childhood, always. Ja en voor de 19 year later-scene heb ik geen woorden; gratis tranen bij mij beschikbaar.
Nog iets belangrijk vergeten! Alle soundtracks! Word ik ook vaak emotioneel van. Leaving Hogwarts is echt mijn stort-in-moment.

[ bericht aangepast op 11 nov 2012 - 19:46 ]

So I guess we are who we are for a lot of reasons. And maybe we'll never know most of them.

HOU OP. Er kroop gewoon letterlijk een rilling over mijn rug bij het terugdenken aan die momenten DDDD:
Oh dear God. Er is echt iets mis met me, volgens mij.

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Hm, ik huil zo vaak bij boeken en films dat ik niet eens meer weet wanneer ik dat heb gedaan. Ik denk wel dat ik vaker bij de boeken heb gehuild, al kan ik me herinneren dat ik het bij het einde van de zevende film ook wel moeilijk had.

Normality is a paved road: it's comfortable to walk, but no flowers grow on it.