[RPG] Camp the Fallen Gods - 1 - Speeltopics

Camp the Fallen Gods is een strafkamp voor halfgoden die zich, volgens hun ouders, niet kunnen gedragen. Ze worden hier naar toegestuurd om heropgevoed te worden, alleen hebben ze daar natuurlijk geen zin in. De kampleiders zullen zo goed mogelijk hun best moeten doen op de “losgeslagen” halfgoden in de hand te houden, anders komen ze zelf ook in de problemen.

Meisjes (Max. 5)
-Acacia Chará Nýchta Sirena. – Nyx - Aeras
-Aurora Maude Hayes – Zeus - Winchesterr
-Dahlia Blythe Canning – Aphrodite - Winchesterr
-Helena Dianthe Phoenix - Hephaestus - Annabeth

Jongens (Max. 5)
-Alec Dymas Niran Lyrikos – Poseidon - Aeras
-Andrew Desmond Cole - Hades - Ebola
-Ambrosios Aetos Sotir - Hebe - 5Helley
-Aristos Julius Periculum - Niké - Annabeth

Leiders (Max. 2)
-Jason Fenix Levins - Athena - Corallo

Algemene regels
-minimaal 6 regels, meer is natuurlijk altijd goed. Drie keer minder en je ligt eruit. Mobieltjes zijn geen excuus om minder te schrijven. Het is dus handig als je al een beetje ervaring hebt.
-16+ is toegestaan
-Hou het realistisch, ze worden dus niet gelijk de eerste dag al verliefd op elkaar.
-Geen mensen die al na één dag of een paar topics stoppen.
-Reserveringen blijven 24 uur staan
-Geen perfecte personages, en liefst ook een beetje originele personages, dus niet die je al bij vijf andere RPG's gebruikt. Überzielige personages zijn ook niet erg geliefd.
-Niet de personages van andere mensen besturen.
-Topics worden geopend door Reyna of Carmenta
-Maximaal 2 personages
-Ga niet met z'n tweeën meerdere pagina's vol spammen, dan kan niemand het nog volgen. Ook zijn we niet van plan elke dag een nieuw topic te openen, dus rustig aan doen.
-Als je tegenspeler/ster even offline is wees dan zo sociaal om even te wachten en je personage niet gelijk weg laten lopen naar iemand anders.
– De Halfgoden hebben natuurlijk dezelfde de gave als zijn/haar ouder maar dan minder sterk, hou daar rekening mee.

Het begin: Iedereen gaat weer terug naar het kamp, de nieuwelingen zijn er natuurlijk voor het eerst.

Rollentopic
Story


©Winchesterr en Aeras

[ bericht aangepast op 26 okt 2012 - 17:01 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Aurora? ]

---

help

Ik zal na het leren reageren

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Dat rijmt. xd Okay.

Ik ben net klaar met le twee Latijnse teksten. Pfoe. ]

---

help

Dahlia Blythe Canning
'Ik zocht een vriendin van me, maar blijkbaar is ze er nog niet,' antwoord Ambro en hij frunikt aan zijn horloge.
'Zo, weer is gemist?' hoor ik een meisjesstem aan Ambro vragen. Haar naam weet ik niet meer, maar volgens mij was het iets met de A.
'Leuk je weer te zien.' glimlacht ze naar me waarna ze naast Ambro gaat zitten, waarschijnlijk zocht hij haar.
Ik kijk even naar Ambro naar haar en bijt op mijn volle onderlip. 'Ik eh, moet gaan,' mompel ik. Nadat ik dat heb gezegd sta ik op en wil ik weglopen, naar het huis, maar ik blijf staan als ik Alec zie die naast een lang, blondharig meisje staan. Ik weet nog dat hij vanmiddag zo apart deed en wil eigenlijk nog steeds vragen waarom hij zo deed. Ik loop naar ze toe en tik hem aarzelend op zijn schouder. 'Eh, Alec?' vraag ik zacht. 'Mag ik je iets vragen?' Mijn ogen flitsten even naar het blonde meisje. 'in privé graag,' voeg ik er aan toe.

[Sorry, maar ik weet echt niks voor Aurora...Als je wilt mag je Jules wel gewoon weg laten gaan]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alec Dymas Niran Lyrikos.

Er kwam een lang blondharig meisje naast me zitten. Een simpelee mompeling van "Hallo." kwam uit haar mond en ik glimlachte even. "Hey," zei ik simpel en zuchtte. "Je bent zeker nieuw?" In haar ogen kon ik zien dat ze de dochter van Hephaistos was. "Ik ben Alec. Zoon van Poseidon." zei ik tegen haar terwijl ik even in het vuur bleef kijken.
Als er op mijn schouder wordt getikt kijk ik op. Het was Dahlia, wat moest zij nou weer? "Eh, Alec?" Hoor ik haar zacht vragen, ik knik. "Dahlia?" komt er nogal moeilijk uit mijn mond. "Mag ik je iets vragen?" Haar ogen flitsen even naar het Hephaistos meisje en ik kijk haar vragend aan. "in privé graag," Hier had ik eigenlijk geen zin in, waarom wou ze me in privé spreken? "Tuurlijk." zei ik uiteindelijk ook en ik keek het meisje met het lange blonde haar weer aan. "Ik kom er zo aan, het spijt me. " Ik liep een stukje van het kampvuur af tot we buiten het zicht van de andere waren. "Wat is er?" kwam er toen rustig uit mijn mond.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning
'Tuurlijk,' zegt Alec na een tijdje en hij kijkt naar het meisje met de mooie blonde lokken. 'Ik kom er zo aan, het spijt me'. Daarna loopt hij met duidelijke tegenzin met mij mee. Ik zucht zachtjes. Ik had het gewoon bij moeten laten en het hem niet moeten willen vragen.
'Wat is er?' vraagt hij rustig als we een eindje van het kampvuur staan. Ik bijt aarzelend op mijn lip, twijfel er over of ik de vraag nou wel of niet moet stellen maar hij wordt waarschijnlijk alleen maar geïrriteerd als ik zeg dat er niks is, dus ik vraag het maar gewoon. 'Vanmiddag,' begin ik. 'Toen deed je, eh, ineens een beetje raar,' vervolg ik zacht. 'En ik vroeg me af of iets fout gedaan had, dat je daarom ineens zo deed'. Ik kijk hem aan en sla dan mijn ogen neer.
Ik wil Zoë zien, zelfs die irritante klasgenoten mis ik nu al. Ik wil Toto niet op hoeven te sluiten in mijn kamer, omdat hij anders betrapt wordt. Ik wil hier weg.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alec Dymas Niran Lyrikos.

'Vanmiddag,' Begint ze aarzelend. Ik zucht en weet al waar dit naar toe gaat leiden.'Toen deed je, eh, ineens een beetje raar en ik vroeg me af of iets fout gedaan had, dat je daarom ineens zo deed'.
Haar stem is zacht en haar houding twijfelend. Haar ogen staan neergeslagen terwijl er een klein gevoel van schuld op borrelt. In principe had dit meisje me niks aangedaan. Ze deed me alleen denken aan Dahlia.. aan de reden waarom ik hier zit, aan het verlies en aan het gemis. Ik zuchtte en vroeg me af als ik haar het wel of niet kon vertellen. Iedereen wist het in principe. Iedereen wist sowieso waarom iemand hier zat. 'Het is een lang verhaal. Weet je zeker dat je het wil weten?' vroeg ik toen en zuchtte. 'Misschien is het dan beter als we een stukje verder gaan..de bomen hebben oren.' zei ik toen en dacht aan Acacia's schaduwen die nu wel nieuwsgierig zouden zijn. Ik zag een schaduw die niet echt op die van mij leek en het bevestigde me. Ik zou haar later hier wel nog voor op aanspreken, al bedoelde ze het goed. 'Vind je dat oke?'

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 23:26 ]

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning
Alec zucht. 'Het is een lang verhaal. Weet je zeker dat je het wil weten?' vraagt hij waarna hij alweer zucht. 'Misschien is het dan beter als we een stukje verder gaan..de bomen hebben oren,' vervolgt hij en hij richt zijn aandacht even op de schaduwen, alsof daar iemand in verstopt zit. Dat lijkt me raar, maar je weet maar nooit in de goden wereld. 'Vind je dat oke?'
Ik knik en friemel nerveus aan de onderkant van Zoë sweater als ik merk dat we wel erg dichtbij het water komen en we zelfs de steiger een stuk oplopen. Ik adem een paar keer diep in en uit en spreek mezelf toe dat ik kalm moet blijven en niet moet gaan flippen. Dan denken ze al helemaal dat ik raar ben en wordt het een nog helser jaar dan me al te gemoed staat. 'Dus eh, wat is er gebeurt?' vraag ik zacht aan Alec.

[ bericht aangepast op 24 okt 2012 - 23:44 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alec Dymas Niran Lyrikos.

Als ze heeft ingestemd lopen we rustig naar een plekje dat me altijd kalmeert. Het meer. Als we de steiger oplopen sluit ik mijn ogen even en richt ik mijn aandacht even niet op Dahlia.
Dahlia, mijn lieve, onschuldige..
'Dus eh, wat is er gebeurt?'
Ik open abrupt mijn ogen en zie dat ze nogal nerveus is. Waarom dat? Waarom is zij nerveus. Zij gaat niet biechten.
Mijn blik volgt het kalme meer over en ik bijt op mijn lip. 'Twee jaar geleden.' begin ik dan twijfelend en knik uiteindelijk ook. 'Twee jaar geleden had ik een relatie. Een relatie met een jageres.' Ik stopte even om haar reactie te pijlen. Het was stikt verboden. Vooral omdat Jageressen geen relatie mochten.
'Ze was mijn echte liefde. Een normaal persoon zou dat niet merken, maar ik als halfgod merkte het. Ik wist gewoon dat zij degene was.'
Ik had mijn blik al afgewend en keek over het meer, onze enige verlichting was de maan en een klein stukje van een vuurbal als lamp. 'We hadden alles verborgen gehouden, want natuurlijk mocht dit niet. ' De steiger wiebelde even toen ik me verzette en ik had er geen erg in. 'Een avond, precies een avond als deze waren we aan het lopen in het bos. We waren elkaar wat aan het plagen en hadden ons erg na ons zin. Ik lette voor een moment niet op wat er om ons heen gebeurde en we stonden stil terwijl ik glimlachend haar een kus wou geven duwde ze me ineens schreeuwend weg. Ik schrok en door haar harde duw viel ik op de grond met haar hand nog in die van mij gevouwen. Het andere moment lag ze levenloos onder een boomstam, gestorven in mijn armen.'

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning
Alec's blik glijdt over het meer en bijt op zin lip. 'Twee jaar geleden,' begint hij twijfelend. 'Twee jaar geleden had ik een relatie. Een relatie met een jageres'. Ik kijk hem een fronsend aan, een relatie aangaan met een jageres is nou niet bepaald slim.
'Ze was mijn echte liefde. Een normaal persoon zou dat niet merken, maar ik als halfgod merkte het. Ik wist gewoon dat zij degene was. We hadden alles verborgen gehouden, want natuurlijk mocht dit niet'. De steigert wiebelt doordat hij zich verzet en ik verstijf even. Kalm blijven.
'Een avond, precies een avond als deze waren we aan het lopen in het bos. We waren elkaar wat aan het plagen en hadden ons erg na ons zin. Ik lette voor een moment niet op wat er om ons heen gebeurde en we stonden stil terwijl ik glimlachend haar een kus wou geven duwde ze me ineens schreeuwend weg. Ik schrok en door haar harde duw viel ik op de grond met haar hand nog in die van mij gevouwen. Het andere moment lag ze levenloos onder een boomstam, gestorven in mijn armen.'
Mijn hart breekt een beetje. 'Oh Alec,' zeg ik zacht. 'Dat spijt me echt heel erg voor je,' vervolg ik. 'Ik snap alleen niet wat dat met mij te maken heeft...' eindig ik aarzelend. Ik wil een stap naar hem toe zetten, maar door wat water wat nog op de steiger ligt glij ik uit en val ik met een plons in het water. Gelijk raak ik in paniek te raken. Ik probeer boven water te komen maar dat lukt niet waardoor ik alleen maar nog meer in paniek raak. Langzaam begint het zwart te worden voor mijn ogen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alec Lyrikos.

Wanneer ik de reden wil zeggen dat Dahlia Dahlia heette valt ze door de wiebelende steiger het water in. Meteen spring ik op en raakt ze in paniek. Ik duik haar achterna het water in als ik zie dat ze langzaam haar bewustzijn verliest.
Daarom was ze zo nerveus, ook toen ze me zag al. Ze heeft een angst voor water. Als ze steeds verder van me af drijft zwem ik harder naar hasr toe en til haar mee naar de kant van het meer waar ik haar een heel stuk van het water neerleg. Even ben ik buiten adem en als ik haar zie liggen sla ik even op haar gezicht. Ik slik. Niet nog een meisje.
Meteen geef ik haar mond op mond om haar weer bij te brengen. Ik slik. 'Kom op Dahlia..' zeg ik dan en probeer als laatst het water uit haar lichaam te sturen.
Mijn blik blijft op haar hangen. 'Please Dahlia..'

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dahlia Blythe Canning
Happend naar adem kom ik weer bij bewustzijn en spuug ik een hoop water uit mijn longen. Daarna kijk ik angstig om me heen, om te kijken of ik nog bij het water ben maar zelfs als ik zie dat ik daar eind vandaan ben kalmeer ik niet. Ik heb het ijskoud en mijn hele lichaam trilt, niet alleen van de kou maar ook van de shock. Mijn armen sla ik om me heen in een poging mezelf warm te krijgen maar het lukt niet echt, sterker nog het helpt voor geen meter.
Pas na een paar minuten heb ik door dat Alec naast me zit. Met tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. Ik doe mijn mond open om te vragen of hij me hier weg kan halen maar ik krijg geen geluid uit mijn keel. Dan krul ik mezelf op als een balletje, met mijn hoofd tussen mijn armen verstopt, hopend dat als ik zo meteen mijn ogen open doe, ik gewoon in mijn eigen bed lig.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alec Lyrikos

Ze is helemaal van slag. Het was verschrikkelijk haar zo te zien en ik trok haar in mijn armen. Ik zuchtte zachtjes en sustte haar waarna ik opstond en het bos terug in liep.
Ik twijfelde als ik naar het huis moest gaan. Ik wou geen vragrn dus liep ik de andere kant op. Op naar de boomhut die ik al sinds mijn zestiende hier heb. Sinds ik hier ben. Ik klim erin en zet haar op de kleine bank met een deken over haar heen. Al het water stuur ik uit haar en ik begin het water. Om het warmer te maken. Ook ikcga zitten en zeg niks haar. Ik begin zachtjes in en uitvte ademen om haar tot rust te brengen. Ik verbreek de stilte pas als ik merk dat ze weer wat bij bewustzijn is. 'Haar naam was Dahlia.' Zeg ik dan zachtjes en strijk kalmerend over haar haar. Ik wieg haar rustig tot rust. Zonder enige bijbedoeling natuurlijk. Ik probeer zo kalm mogelijk te blijven terwijl ik van binnen vol emotie zit, maar dat was niet belangrijk. Dahlia hier in mijn armen is nu het belangrijkst.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Ambrosios Aetos Sotir, Hebe
Ambro glimlachte toen hij Acacia zag lopen. Ze bewoog zich naar Dahlia en Ambro toe. "Hi, Acaas. Long time no see." grinnikte hij. Ze ging zitten en lachte zacht.
Even gleed Acacia's blik over het kampvuur en Ambro merkte op dat ze zich half in haar vest verstopte. Dahlia keek van Ambro naar Acacia en terug. "Ik eh, moet gaan," zei ze en beet op haar lip. Dahlia stond op en liep weg en glimlachend zwaaide Ambro nog even naar haar,"Word geen vreemdeling!" schreeuwde hij wat overeen kan komen met 'ik zie je nog wel eens'.
Toen draaide Ambro zich terug om naar Acacia. "So, zin in het kampvuur?" vroeg hij met een wenkbrauw wiebel. Wat was het kampvuur? Volgens wat hij vorig jaar van de kampleiding had gehoord was het een 'samenkomst om de nieuwe en oude halfgoden te herenigen in deze tijden van wanhoop' of met andere woorden, het vee samenbrengen voor de slacht. Zodat ze kunnen zien wat voor rekruten ze bij hebben. Bravertjes die hier per ongeluk zitten of echte rebellen waarvan hun leven bestaat uit feesten en grappen, zoals Ambrosios dus.

[ bericht aangepast op 25 okt 2012 - 17:44 ]

---

kindness is never a burden.

Dahlia Blythe Canning
Alec trekt me in zijn armen, zucht zacht, tilt me op en loopt terug het bos in. Hij lijkt even te twijfelen over welke kant hij op moet gaan en loopt uiteindelijk bij het huis van dan. Een lichte frons verschijnt op mijn gezicht. Waarom gaan we niet naar het huis? Daar is het tenminste warm. Dan komen we bij een boom waar hij met mij nog steeds in zijn armen omhoog klimt. In de boom blijkt een boomhut te zitten. Alec zet me neer op een bankje, slaat een deken over me heen, die ik gelijk dichter om me heen trek, en haalt het water uit mijn kleren waarna hij naast me gaat zitten. Doordat hij zachtjes, maar duidelijk hoorbaar, in- en uitademt kalmeer ik een beetje.
'Haar naam was Dahlia,' zegt hij dan ineens op een zachte toon, de stilte doorbrekend. Hij strijkt met een hand door mijn haar en wiegt me een beetje heen en weer, waardoor ik me net een klein kind voel, maar ik voel me zo ook erg veilig en beschermt.
Nu snap ik ook waarom hij zo deed, waarom hij ineens wegliep. Ik heb dezelfde naam als de liefde van zijn leven, die overleden is. Ik voel me een beetje ongemakkelijk nu ik het weet, en weet niet goed wat ik tegen hem moet zeggen. 'Het spijt me echt voor je,' zeg ik daarom maar alweer. Ik wou dat ik iets kon doen om hem beter te laten voelen. 'Je weet tenminste wel zeker dat ze echt van je hield, anders had ze je niet weggeduwd'. Ik bijt kort op mijn lip en kijk weg van hem. Stiekem ben ik best jaloers op hem, dat hij zijn ware liefde al heeft gevonden, ook al is ze overleden.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered