[RPG] Dimension Travel O4 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta - Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu | Cocon - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 14 sep 2012 - 22:10 ]

---

†

James - wezen

Willow tuit bedenkelijk haar lippen terwijl ze lijkt na te denken. "Hoe kan ik zo zeker weten dat jij de waarheid spreekt?" vraagt ze. "Als ik eerlijk ben zie ik je er ng wel voor aan om erover te iegen dat Athan ook van hier is, waarom zoo ik niet weten maar ik weet wel dat jij dat zou doen." Ze slaat haar armen over elkaar heen en kijkt mij afwachtend aan. Ik knik langzaam terwijl ik een logisch antwoord probeer te bedenken. Nouja, natuurlijk is het de waarheid, maar het moet nog wel logisch zijn voor haar. "En als ik mag vragen: Waarom zou je blij zijn dat je niet te laat bent?" vraagt ze en ik zucht.
"Omdat ik je niet graag ten prooi zie vallen aan hem, oké?" mompel ik eigenwijs en ik ga snel verder met praten zodat ze er niets op kan zeggen, terwijl ik mijn armen ook over elkaar vouw. "Je kan niet weten of ik de waarheid spreek." vertel ik haar daarna op een serieuze toon. "Je gelooft me of niet. Dat is het. Hij is mentaal sterk, ik fysiek." antwoord ik waarna ik mijn leren jas uittrek en een nog redelijk recente brandwond laat zien op mijn bovenarm. "Hij houd van met vuur spelen." zucht ik, waarna ik mijn jas weer aantrek.

Sage Evangeline Clark

Xavier lijkt even afwezig te zijn, waarna hij diep zucht en kort, maar ruw in zijn ogen wrijft. Hij reageert er verder ook niet meer op, wat van mij ook niet hoeft. Zijn privédingen. Ik wil niet dat hij zich bemoeid met mij, dus doe ik het ook al helemaal niet bij hem. Als hij lekker met Damien of die James wilt flikflooien dan moet hij dat lekker doen. Ik kan geen andere jongens bedenken die hier rondhangen, maar ik moet er gewoon niet meer over nadenken.
Als ik bij de tijdmachine sta, komt hij er ook bij. Hij grinnikt over mijn opmerking, waarvan ik niet eens door had dat hij die ook gehoord had. Ik word licht rood, maar hij inspecteerd het gat alleen maar en knielt erbij. "Iemand heeft in elk geval met de dragen geknied." vertelt hij op een geïrriteerde, zakelijke toon. "Dit gaat nog een lange tijd duren voordath et klaar is." verklaard hij dan. Ik krab even aan mijn hoofd terwijl ik er verbaasd naar kijk.
"Ermee geknoeit? Hoe kan dat nou, er kan toch niemand bij?" vraag ik aan hem. "Denk je dat het iemand was van jou of één van die wezens, zoals James?" Ik trek lichtelijk mijn wenkbrauw op. Wij zijn net weggeweest en hij had het luik open geslagen, zou hij terug zijn gekomen om ons toch te saboteren? Wacht, als hij Xavier leuk zou vinden en ze inderdaad seks hebbe gehad, zou hij hem dan hier willen houden? Ik wrijf even over mijn gezicht en begin dan Xavier aan te staren. Ik wil het hem niet vragen, maar toch... Daarom staar ik hem gewoon aan, tot hij het zelf opmerkt. Ik vind het vervelend om me met zijn privézaken te bemoeien.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Omdat ik je niet graag ten prooi zie vallen aan hem, oké?' mompelt hij. Voordat ik kan reageren slaat hij zijn armen over elkaar en praat hij snel verder. 'Je kan niet weten of ik de waarheid spreek,'zegt hij op een serieuze toon. 'Je gelooft me of niet. Dat is het. Hij is mentaal sterk, ik fysiek'. Hij trekt zijn leren jas uit waardoor een brandwond op zijn bovenarm zichtbaar wordt. 'Hij houd van met vuur spelen,' zegt hij zuchtend en hij trekt zijn jas weer aan.
Aarzelend bijt ik op mijn lip. Athan had gezegd dat hij vuur kon maken zodat we het water konden koken, dat zou hij doen met vuurstenen. Maar nu, na James' verhaal lijkt het meer alsof hij vuur uit zijn handen kan laten verschijnen. Ik zucht zachtjes, loop naar James toe en trek zijn leren jas voorzichtig wat naar beneden bij zijn schouder en bovenarm. Mijn vinger glijden lichtjes over de huid rond de wond terwijl ik zijn gezicht bestudeer of het niet pijn doet. Dit heeft Athan dus gedaan...'Ik geloof je,' zeg ik. 'Bedankt dat je het me hebt verteld,' mompel ik, er is duidelijk een gekwetste en teleurgestelde toon in mijn stem te horen. Niet te geloven dat ik dacht dat ik Athan kon vertrouwen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Aarzelend bij Willow op haar lip. Daarna zucht ze zachtjes, loopt ze naar mij toe en trekt ze mijn leren jas voorzichtig wat naar beneden bij mijn schouder en bovenarm. Ik laat het haar doen, redelijk gewillig zelfs. Ik heb de aanraking van een meisje hard nodig na Xavier. Haar vingers glijden licht om de huid rond mijn wond en ik bijt zacht op mijn lip. Haar aanraking is zo zacht, zo vrouwelijk. Ik kom er pas iets later achter dat ze naar mijn gezicht kijk. Ik glimlach lichtjes naar haar.
"Ik geloof je." zegt ze. "Bedankt dat je het me hebt verteld." mompelt ze, met een duidelijk gekwetste en teleurgestelde toon in haar stem. Mijn glimlacht verdwijnt van mijn gezicht. "Geen probleem." mompel ik en ik haal mijn schouders licht op. "Trek het je maar niet teveel aan, hij speelt gewoon met dingen in je hoofd. Daar kan je weinig aan doen." probeer ik, zodat ze zich hopelijk iets beter erover voelt.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Mijn gedachten liggen bij de draden en hoe we dat in hemelsnaam op kunnen lossen, want wanneer ik kort met mijn vingers over enkele draden ga en hierbij nog verder moet bukken, merk ik dat sommige zelfs kapot zijn. Ze zitten bijna allemaal fout en ik vroeg me af voor wie dit verantwoordelijk moest zijn. Ik ga weer recht zitten en kijk richting Sage, terwijl zij even aan haar hoofd krabt en er verbaasd naar kijkt. “Ermee geknoeid? Hoe kan dat nou, er kan toch niemand bij? Denk je dat het iemand was van jou of één van die wezens, zoals James?”
Ondertussen bijt ik een los velletje van mijn lip af en lik hierna erover heen om vervolgens mijn hoofd te schudden. “Dit is eerder gebeurd, ik denk dat het iemand bij ons was…” Ik zuchtte diep en een dierlijke grom kwam van onder mijn keel uit. “En ik heb al een goed idee wie het zou kunnen zijn,” mompelde ik kwaad en haalde een hand door mijn donkere haar.
Ik vestig mijn aandacht weer op het gat in de tijdmachine om er wat aan proberen te sleutelen en analyseren, waardoor ik de blik van Sage niet opmerk. Deze merk ik pas op enkele minuten later, waarbij ik mijn gezicht terug naar haar richt. Vaag, maar grappig trek ik mijn wenkbrauw op, een vermakelijk half grijnsje op mijn lippen, terwijl ik recht ga zitten. “Wat is er Sage?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Willow Nastya Reyes
De glimlach die net op zijn gezicht was verschenen verdwijnt weer. 'Geen probleem,' mompelt hij schouderophalend. 'Trek het je maar niet teveel aan, hij speelt gewoon met dingen in je hoofd. Daar kan je weinig aan doen'. Ik bijt op mijn lip. 'Maar alsnog, ik was zo dom om er in te trappen,' mompel ik. Niet te geloven dat ik er zelfs aan heb gedacht het aan hem te vertellen.
Met een sombere blik in mijn ogen laat ik me op de grond zakken. 'Wil jij me zo meteen misschien terugbrengen naar open plek?' vraag ik aan James. 'Ik heb namelijk niet echt zin om terug te lopen met Athan en ik weet de weg niet echt,' voeg ik er aan uit. Mijn blik glijdt van James, naar het bos en weer terug. 'Doet je wond nog pijn?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Sage Evangeline Clark

Xavier is alleen maar verder door gezakt en ik bekijk de draden waar hij zijn vingers over heen laat gaan. Sommige lijken kapot te zijn. Na mijn vraag bijt Xavier een velletje van zijn lip en gaat hij er dan met zijn tong over heen. Vervolgens schud hij met zijn hoofd. "Dit is eerder gebeurd, ik denk dat het iemand bij ons was..." Hij zuch diep en een dierlijke gromt komt er van onder zijn keel uit, die mij kort laat rillen. "En ik heb al een goed idee wi het zou kunnen zijn." mompelt hij kwaad en haalt een had door zijn donkere haar heen. Ik richt mijn blik even op het luik waarna ik Xavier aan begin te staren.
Hij lijkt het eerst niet door te hebben omdat hij zijn aandacht weer op het gat in de tijdmachine richt, terwijl hij er wat aan sleutelt en analyseerd. Pas enkele minuten later merkt hij die op, waarbij hij zijn gezicht op mij richt. Vaag, maar grappig trekt hij zijn wenkbrauw op, met een vermakelijk half grijnsje op zijn lippen terwijl hij recht gaat zitten. "Wat is er Sage?" vraagt hij. Ik kijk hem nog even in stilte aan en haal licht mijn schouders op, waarna ik mijn lange haar uit mijn gezicht strijk. Misschien moet ik toch maar eens een elastiekje in mijn tas gaan zoeken... Ik irriteer me er steeds meer aan.
"Ik vraag me af wie jij dan denkt dat het gedaan heeft en waarom." zeg ik kort erna. "En waarom je niet denkt dat iemand weet dat het luik eruit en toen wij allemaal weg waren er naartoe is gekomen en het verder heeft gesloopt. Misschien wilt iemand wel heel erg graag dat jij hier blijft." Het laatste probeer ik zo achteloos mogelijk op te merken omdat ik me niet teveel met hem wil bemoeien, maar het moet er toch wel even uit. Ik kan het niet voor eeuwig bij me houden en ermee rondlopen omdat ik niet iets met iemand te maken wil hebben, dat is idioot. Zo komen we nooit terug.

---

Your make-up is terrible

(Aww, nu vind ik het zielig voor Athan. )

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

James - wezen

Ze bijt op haar lip. "Maar alsnog, ik was zo dom om er in te trappen." mompelt ze. Ik schud kort mijn hoofd. Met een sombere blik in haar ogen laat ze zich p de grond zakken. Ik kijk even naar haar en kniel dan neer voor haar, zodat ik niet zo ver boven haar sta. "Wil ij me zo meteen misschien terug brengen naar de open plek?" vraagt ze. "Ik heb namelijk niet echt zin om terug te lopen met Athan en ik weet de weg niet echt,." voegt ze er aan toe. Haar blik glijdt van mij, naar het bos en weer terug. "Doet je wond nog pijn?"
Ik schud opnieuw met mijn hoofd. "Nee, natuurlijk niet. Als of ik zoiets voel." grinnik ik alsof ze iets doms heeft gezegd. "En je gaat mooi wel met hem terug naar het kamp. Hij mag niet weten dat ik het gezegd heb." vertel ik haar. "Misschien doet hij wel iets doms ofzo... Je weet maar nooit." Ik zucht en kijk even naar haar. "Ik zal jullie op een afstandje volgen zodat het niet fout gaat, oké?" glimlach ik dan. "Al betwijfel ik of het fout gaat... Hij keek op een rare manier naar je." murmel ik erna.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James schudt met zijn hoofd. 'Nee, natuurlijk niet. Alsof ik zoiets voel,' grinnik hij, alsof het raar is dat ik dat vraag. Zo raar is het toch niet? Hoe zou ik nou moeten weten of hij zoiets wel of niet voelt, maar het is wel goed om te weten. Als ik ooit de neiging krijg hem te slaan weet ik dat het toch geen zin heeft.
'En je gaat mooi wel met hem terug naar het kamp. Hij mag niet weten dat ik het gezegd heb,' zegt hij. 'Misschien doet hij wel iets doms ofzo...Je weet maar nooit'. Ik schud gelijk mijn hoofd. 'Ik wil niet met hem teruglopen,' zeg ik koppig. 'Het maakt me niet uit dat hij weet dat jij het aan mij verteld hebt dat hij van hier komt. Straks gaat hij weer met mijn gedachten rommelen,' voeg ik er aan toe. 'Ik zal jullie op een afstandje volgen zodat het niet fout gaat, oké?' glimlacht James. ' Al betwijfel ik of het fout gaat... Hij keek op een rare manier naar je,' murmelt hij dan. 'Hij zat vast te bedenken hoe hij me gaat op eten,' brom ik waarna ik James iets wat smekend aan kijk. 'Ik wil echt niet met hem teruglopen, kan jij niet doen dat je mij ontvoert of zoiets?'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

CyberLord schreef:
Damien Hunter

"Sorry is nergens voor nodig." zei ze met een klein lachje en dat haalde toch echt een deel van mijn onzekerheid weg wat je terug zag in een glimlach. "Ik begrijp je wel, maar het verbaasd me nogal." zei ze toen en ging met haar hand van mijn wang naar mijn kin. Ze duwde hem iets naar beneden waardoor ik haar recht in haar ogen aankeek. Ze glimlachte liefelijk en kust kuste me zachtjes en teder.
Ik sloeg mijn armen om haar heen en liet me helemaal gaan in de kus. Het leek alsof de wereld onder mijn voeten verdween en ik door de ruimte vloog met Amberlynn aan mijn zijde. Ik drukte haar dichter tegen me aan en hield de kus nog iets langer aan. Uiteindelijk werd de kus verbroken en verloor ik nog net niet mijn evenwicht. "Wauw." was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik zag er vast weer uit als iemand die nog nooit gekust had, how embarresing.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Omg die nieuwe layout is zo ssdfghjkl oo mijn telefoon , ach gewoon wennen prast ik mezelf maar aan.

Amberlynn Jefferson.

Het voelde allemaal zo perfct aan. Hij trok me steeds dichter naar me toe en ik sloeg mijn ene arm bijna automatisch in zijn nek en mijn mondhoeken krulde omhoog.
Nadat hij de kus had beëindigd glimlachte ik. "Wauw. " kwam er enkel uit zijn mond en ik glimlachte, waarna er een een korte lichtroze blos op mijn wangen verscheen. "Wauw. " herhaalde ik hem zachtjes.
Ik keek hem aan en hij keek zo onschuldig en zo vol waarheid sprekend.
Terwijl ik mijn hand van zijn nek verplaatste naar zijn borst.
"Laten we gaan. " zei ik na een gemakkelijke stilte. Een stilte die fijn voelde en niet ongemakkelijk.

---

The duty of youth, is to challenge corruption.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ze keek me nog even in stilte aan en haalt licht haar schouders op, waarna ze haar lange haar uit haar gezicht strijkt. Kort laat ik een half grijnsje hierdoor zien, maar richt me vervolgens weer normaal op haar. “Ik vraag me af wie jij dan denkt dat het gedaan heeft en waarom.” Zegt ze kort erna. “En waarom je niet denkt dat iemand weet dat het luik eruit en toen wij allemaal weg waren er naartoe is gekomen en het verder heeft gesloopt. Misschien wilt iemand wel heel erg graag dat jij hier blijft.”
Nu haal ik allebei mijn wenkbrauwen op, hoewel ze het zo achteloos mogelijk zegt, kan ik het niet laten mezelf af te vragen of ze dit met een bepaald doel zegt. James, bijvoorbeeld. “Een perverse wetenschapper die meisjes zoals jou rauw lust,” zeg ik haar dan achteloos, lichtelijk nonchalant met een droog gezicht. “Eerlijk gezegd vraag ik me nu meer af wie jij dan wel niet denkt dat het geweest is. James?” merk ik met een sluw lachje op, terwijl ik tegen de binnenkant van de tijdmachine leun met mijn rug en nog naar haar kijk. “Waarom denk je hem?”

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Ze schud gelijk haar hoofd. "Ik wil niet met hem teruglopen." zegt ze koppig. "Het maakt me niet uit dat hij weet dat jij het aan mij verteld hebt dat hij van hier komt. Straks gaat hij weer met mijn gedachten rommelen." voegt ze er aan toe, waardoor ik haar nog gerust probeer te stellen. Ik snap ook niet waarom,ze word toch mooi prooi binnenkort. "Hij zat vast te bedenken hoe hij me gaat op eten." bromt ze waarna ze mij iets wat smekend aan kijkt. "Ik wil echt niet met hem teruglopen, kan jij niet doen dat je mij ontvoert of zoiets?" Ik lach opnieuwd.
"Je weet dat ik je net zo goed kan opeten als Athan hé. Dat is misschien nog wel waarschijnlijker aangezien ik al een tijd niet gegeten heb." grinnik ik vermakelijk terwijl ik haar onderzoekend aankijk. "Wil je nu nog steeds met mij mee of niet?" vraag ik daarna, nog altijd vermaakt. Goed, ik zal haar dan wel niet meteen opeten maar ik vind het gewoon leuk om haar te plagen en dat kan je dan ook in mijn stem horen. Ik hou mijn hoofd iets scheef als ik op haar antwoord wacht,

Sage Evangeline Clark

Na mijn opmerking haalt hij zijn beide wenkbrauwen op. "Een perverse wetenschapper die meisjes zoals jou rauw lust." zegt hij dan achteloos, lichtelijk nonchalant met een droog gezicht. Ik moet er zacht om lachen, dit keer gemeend. "Werkelijk? Ik zou niemand kunnen bedenken die een meisje zoals ik rauw lust hoor." antwoord ik op een dodelijke toon, doelend op mijn persoonlijkheid en gedrag die ik hier heb vertoont. Niemand heeft echt zin om mij op te trekken, alleen Xavier klaarblijklijk, die mijn hulp gewoon kan gebruiken.
"Eerlijk gezegd vraag ik me nu meer af wie jij dan wel niet denkt dat het geweest is. James?" merkt hij met een sluw lachje op, terwijl hij tegen de binnenkant van de tijdmachine leunt met zijn rug en nog naar mij kijkt. "Waarom denk je hem?" vraagt hij. "Ik heb geen naam genoemd, maar als jij denkt dat hij het is, zal hij het wel zijn hé." antwoord ik, alsof het een normaal, dagelijks gesprek is. Ik sla mijn armen losjes over elkaar heen en bekijk hem, van top tot teen. "Ik wil gewoon niet zomaar een mogelijkheid afstrepen." zucht ik vervolgens.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James lacht. 'Je weet dat ik je net zo goed kan opeten als Athan hé. Dat is misschien nog wel waarschijnlijker aangezien ik al een tijd niet gegeten heb,' grinnikt hij geamuseerd en hij kijkt me onderzoekend aan, 'Wil je nu nog steeds met mij mee of niet?' vraagt hij, nog steeds met een geamuseerde toon.
'Ja,' antwoord ik zonder echt goed er bij na te denken. Ik weet dat James een monster is maar doordat hij dat van Athan vertelt heeft vertrouw ik hem op dit moment een stuk meer, ook al loog hij eerst ook over wie hij was. Alleen dat was eigenlijk mijn eigen schuld. Ik was zo naïef om hem te geloven toen hij ja antwoordde op mijn vraag of hij Charles was. Ik had zelf ook wel kunnen verzinnen dat hij dat niet kon zijn, als de tijdmachine niet zou werken had de echte Charles het vast wel gemeld. Alleen raar dat wij dan wel in een andere dimensie zijn beland, en die Charles niet. Tenzij James of Athan hem heeft opgegeten natuurlijk. 'Ik ga liever met jou mee dan met hem'. Ik kom overeind en veeg wat zand van mijn broek.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Deze RPG is aan het sterven.]

Damien Hunter

Er verscheen lichtroze blos op mijn wangen verscheen. "Wauw. " herhaalde ze zachtjes. Ze verplaatste haar hand naar mijn borst en liet hem daar liggen. Er viel een stilte, maar deze was alles behalve ongemakkelijk. Het was een stilte waarin je alles van de laatste paar momenten verwerkte, waarin alles echt tot je doordrong en dat deed het. Ik had net de volgende stap gedaan met een meisje, eindelijk!
"Laten we gaan. " zei ze uiteindelijk en ik keek haar aan en knikte. We pakten alles wat we hadden verzameld en liepen naar het punt waar we hadden afgesproken. Omdat daar niemand was besloten we maar terug te lopen naar de tijdmachine en daar waren ze inderdaad. "Wij hebben eten." riep ik lachend en legde de spullen op de grond neer.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.