[RPG] Dimension Travel O4 - Speeltopics

Wezens:
• Assassin - James.
• Carmenta - Athan Romanescu

Meisjes:
• Reyna - Willow Nastya Reyes.
• Carmenta - Amberlynn Lee Jefferson.
• Assassin - Sage Evangeline Clark

Jongens:
• Porcelaneous - Jack Rush.
• Cyberlord - Damien Hunter.

Wetenschappers:
• Izusu | Cocon - Xavier Hush Gray.

Regels RPG:
• Ooc binnen de haakjes: (), [], {}.
• 16 + teksten mag.
• Geen perfecte rollen. Iedereen heeft wel wat minpuntjes.
• Max. 2 Personage's p.p.
• Schrijf meer dan 1 á 2 zinnetjes. Anders valt de Rpg dood en het is echt niet zo moeilijk.
• Geen ruzie maken. Hou het gezellig! De personage's zelf mogen wel ruzie maken.
• Geen andere dingen verzinnen van de verhaallijn of ervan afwijken. Hou je er gewoon aan.
• Maak geen grote beslissingen in je eentje en je bestuurt de personage van de ander niet! Alleen die van jezelf.
• Have fun! (:

[ bericht aangepast op 14 sep 2012 - 22:10 ]

---

†

Damien Hunter

Ze liet het eten aan de rest zien terwijl ik naast haar kwam zitten. Ze pakte een vrucht en sneed deze open met een vlindermes. Het rook lekker en Amberlynn glimlachte dan ook. Ze nam de ene helft en de andere helft gaf ze aan mij. "Hmm, we zullen zien. Als ik neerval merken we wel of we het kunnen eten of niet." zei ze nonchalant en nam snel een hap voordat ik of iemand anders haar kon tegen houden. "Gek." riep ik naar haar en keek toe hoe ze de vrucht opat. Ik wachtte nog eventjes, maar er gebeurde niks. Blijkbaar was die vrucht eetbaar. Met een glimlach nam ik ook een hap en een zoete sap stroomde mijn mond in. "Hmmm, heerlijk." Ik keek toen weer naar Amberlynn. "Waar zou de rest zijn?" vroeg ik aan haar terwijl ik om me heen keek. "Saaageeeee. We hebben eee-teeen!" riep ik luid en grinnikte eventjes. Zou ze daar op afkomen?

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Sage knikt op mijn woorden, maar zegt niets, want ik kapte haar al af voordat ze er iets op kon zeggen. Ik wist eigenlijk niet waar ik me zo druk om maakte, het gaat maar over James. Hierna ontlokt het een zacht, sarcastisch gegrinnik bij haar uit. “Goed, goed. Als jij het zegt.” Mompelt ze, waar ik gelijk wat op wil zeggen, maar toch zwijgzaam blijft. “Je weet het wel heel erg zeker hm?” vraagt ze daarna en er zit een plagerig toontje in haar stem, eentje die ik duidelijk hoor.
“Ja, ik weet het zeker en anders kan je er straks met hem over ‘praten’,” vertel ik haar, gehumeurd. Nu buigt zij zich ook over het gat heen en kijkt eens op een behoorlijk kritische manier naar de draden. Ik laat haar maar, misschien weet zij er iets op? Alle hulp is welkom nu, zeker aangezien we allemaal snel terug wilde gaan. Ze pakt er een paar vast, draait ze rond tussen haar vingers en laat dan weer los. “Sommige kan je wel makkelijk verbinden denk ik. Anderen lijken we wel reddeloos verloren. Heb je nog ergens reserve-draden?” vraagt ze mij, waarna ze me aankijkt. Abrupt hoorde ik een jongensstem en keek even om me heen, het was voor Sage bedoeld, waardoor ik al gelijk bedacht dat het Damien is. Maar wat wilde hij?
“Eh,” mompelde ik, terwijl ik weer terugkeek naar Sage. “Eigenlijk heb ik echt geen idee…” gaf ik toen aarzelend toe.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

James - wezen

Ze zucht zacht. "Oké, ik kan heel erg irritant zijn met mijn koppige gedrag." geeft ze toe. "Maar ik ga mezelf niet veranderen voor die lul." mompelt ze er wat zachter achteraan. "Dat moet je ook niet doen." brom ik er wat ouderlijk op. Ze glimlacht dan licht op het compliment, maar reageert er verder helemaal niet op.
"James?" begint ze dan wat aarzelend, waarop ik haar aan kijk. "Waarom ging je met Xavier, eh, je weet wel." vervolgt ze wat onhandig waarna ze kort op haar volle onderlip bijt. Ik krijg een wat vermakelijk grijnsje op mijn lippen door die vraag. "Ik dacht dat je had gezegd dat je niet voor zijn team speelde en de meeste mannen doen dan meestal niet wat jij doet."
Ik grinnik kort en haal mijn hand door mijn donkere haar heen. "Ik betwijfel me of je alle details wilt weten, dus hou ik die wel achter." begin ik. "Ik speel nog altijd niet voor dat team, maar door hem wilde ik het uit proberen. De manier waarop hij op alles reageerde was best heftig, wat mij een kick gaf om door te gaan." leg ik haar uit, hopend dat het zo nog duidelijk genoeg is. "Het heeft mij in ieder geval niet overtuigt om ook homo te worden." grinnik ik daarna wat vermakelijk, hoewel ik het niet eens zeker weet.

Sage Evangeline Clark

“Ja, ik weet het zeker en anders kan je er straks met hem over ‘praten’.” vertelt hij, gehumeurd. "Dan zal ik dat maar doen, hé." zeg ik vlak, terwijl ik ook wel weet dat ik dat mooi niet ga doen. Daarna hoor ik Damien opnieuw. "Saaageeeee. We hebben eee-teeen!" Ik grom gehumeurd, waarom laten ze mij niet gewoon met rust? Ik probeer hen ook zoveel mogelijk met rust te laten, maar blijkbaar konden ze dat alleen doen als ze weg gingen of zo en mij niets wilden laten weten. "Rot toch een end heen." snauw ik boos uit de machine.
“Eh,” mompelt hij, terwijl ik weer terug kijkt naar mij. “Eigenlijk heb ik echt geen idee…” geeft hij dan aarzelend toe. Ik rol eens met mijn ogen en zucht dan. "Geweldige wetenschapper ben je ook. Gelukkig hadden we de keuze tussen een ouwe pedo en een incapabele wetenschapper, joepie." mompel ik sarcastisch, terwijl ik verder begin rond te zoeken in het gat, of er misschien nog meer zijn. Zo vluchtig kan ik niets vinden, waardoor ik hoop dat het ergens wel verstopt ligt. Anders hebben we een groot probleem.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James grinnikt kort en haalt een hand door zijn donkere haar. 'Ik betwijfel me of je alle details wilt weten, dus hou ik die wel achter' begint hij. Nou, daar heeft hij gelijk in. Ik hoef die vieze details tussen dat geflikflooi en geseks tussen hem en Xavier echt niet te weten. Gadver. 'Ik speel nog altijd niet voor dat team, maar door hem wilde ik het uit proberen. De manier waarop hij op alles reageerde was best heftig, wat mij een kick gaf om door te gaan,' legt hij uit. 'Het heeft mij in ieder geval niet overtuigt om ook homo te worden,' grinnikt hij geamuseerd. Ik kijk hem onderzoekend aan, niet zeker of ik hem wel moet geloven. Toen we hen betrapten zag het er maar al te duidelijk uit dat hij het leuk vond. 'Dat was anders niet aan je te zien,' mompel ik.
Ik peil zijn reactie wel gewoon als we Xavier weer zien, iets wat hopelijk nog wel even duurt. Veel behoefte om hem te zien heb ik nu namelijk niet.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze kijkt me onderzoekend aan en volgens mij gelooft ze me niet helemaal. "Dat was anders niet aan je te zien." mompelt ze. Ik geef haar een felle blik. "Het was lekker ja, is dat wat je wilde horen?" vraag ik sissend. Daarna zucht ik en wrijf ik met mijn handen over mijn gezicht heen. "Het gebeurde voor ik er erg in had eigenlijk. Maar ik weet wel dat ik teveel van een vrouwen lichaam houd om over te stappen." brom ik erna, mijn stem klinkt zelfs iets verontschuldigend vanwege mijn uitval naar haar, hoewel ik dat toch nooit toe zal geven aan haar.
Ik wend mijn blik dan ook gelijk van haar af en richt me meer op het bos voor ons. Doordat we in een halve cirkel om Athan heen zijn gelopen, lopen we al veel langer dan nodig is en we zijn er nog niet eens. Ik weet niet eens of ik wel meega het kamp in, ik wil die mensen eigenlijk helemaal niet zien. Willow is op het moment de enige uitzondering hierop. Tot een confrontatie met Xavier ben ik zeker weten nog niet klaar.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
James geeft me een felle blik. 'Het was lekker ja, is dat wat je wilde horen?' sist hij. Ik bijt op mijn lip en loop zonder iets te zeggen verder. 'Het gebeurde voor ik er erg in had eigenlijk. Maar ik weet wel dat ik teveel van een vrouwen lichaam houd om over te stappen,' hoor ik hem brommen, zijn stem klinkt ook wat verontschuldigend maar daar vergis ik me vast in. James lijkt me nou niet bepaald iemand die zich schuldig voelt over ook maar iets.
Er is in elk geval iets aan de hand anders zou hij ook niet zo fel reageren, dat lijkt me logisch tenminste. Ik zucht even en werp een korte blik opzij, naar James, waardoor ik boomwortel over het hoofd zie en er over heen struikel. Met een harde klap beland ik op de grond waarbij mijn hand dubbel klapt en mijn hoofd tegen de grond klapt. Tranen springen in mijn ogen en er komt een zacht pijn kreetje over mijn lippen.
Ik kan de energie en zin niet vinden om op te staan en blijf gewoon liggen.

[ bericht aangepast op 14 okt 2012 - 23:44 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ze bijt alleen op haar lip en loopt zonder iets te zeggen verder. Als ze opzij kijkt naar mij nadat ze gezucht heeft, kijk ik terug. Plotseling verdwijnt ze uit het zicht omdat ze is gestruikeld over een bom worden. Met een harde klap beland ze op de grond en er komt een zacht pijn kreetje over haar lippen. Aangezien ze niet op staat, zak ik snel door mijn knieën naast haar en kijk ik haar bezorgd aan.
"Willow, gaat het?" vraag ik lichtelijk bezorgd en met een spoortje van paniek in mijn stem, omdat ik de tranen in haar ogen zie. "Zie je, je had mijn arm vast moeten houden." murmel ik wat bazig. "Moet ik je overeind helpen of heb je ergens pijn?" vraag ik dan toch maar. Ik krab even aan mijn achterhoofd omdat ze vast niet wilt dat ik de held ofzo ga spelen, dus niet zo goed weet wat ik moet doen.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Willow, gaat het?' hoor ik James lichtelijk bezorgd vragen, er klinkt zelfs wat paniek in zijn stem. 'Ja, daarom blijf ik ook op de grond liggen,' mompel ik sarcastisch. 'Zie je, je had mijn arm vast moeten houden'. Murmelt hij. Ik til mijn hoofd een stukje op en herhaal wat hij heeft gezegd, alleen dan met een erg kinderlijke stemmetje waarna ik mijn tong naar hem uitsteek.
'Moet ik je overeind helpen of heb je ergens pijn?' vraagt hij. 'Het gaat wel,' zucht ik, niet geheel naar waarheid. 'Alleen last van mijn pols en mijn hoofd doet pijn,' voeg ik er aan toe. Ik rol om zodat ik met mijn rug op de grond lig en krabbel dan moeizaam omhoog. Als ik overeind sta wankel ik en moet ik me aan James vast houden om niet om te vallen. 'Ik ben duizelig,' mompel ik.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

"Ja, daarom blijf ik ook op de grond liggen." mompelt ze sarcastisch. Ik zucht zacht, daar gaat ze alweer. Nou ja, ik was dan ook degene die had gezegd dat ze niet moest veranderen dus ik kan er nu ook niets van zeggen. Ze tilt haar hoofd een stukje op en herhaalt wat ik heb gezegd, met een kinderlijk stemmetje, waarna ze haar tong naar mij uitsteekt. Ik grom zacht, moet ik dit echt pikken?
"Het gaat wel." zucht ze dan. "Alleen last van mijn pols en mijn hoofd doet pijn." voegt ze eraan toe. Ik knik lichtjes, terwijl Willow zich omrolt zodat ze met haar rug op de grond ligt en moeizaam omhoog krabbelt. Ik weiger om een hand naar haar uit te steken omdat ze gewoon zo eigenwijs en gemeen doet. Als ze overeind staat, wankelt ze en grijpt ze zich aan mij vast om niet om te vallen. "Ik ben duizelig." mompelt ze.
"Dat noemen ze karma." grom ik zacht. Toch leg ik mijn hand achter haar knieën en achter haar rug, om haar behendig op te tillen. "Wat je jezelf nu ook wijs probeert te maken, zo kom je een stuk veiliger in je kamp terecht." zeg ik tegen haar en ik begin weer richting de open plek te lopen. "Eigenwijs kind dat je bent." Nu moet ik wel zachtjes en honend lachen, hoewel ik het nog lichtelijk in probeer te houden. We komen nu wel behoorlijk dichtbij het kamp.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
“Dat zal ik dan maar doen, hé.” Zegt ze vlak, waarbij ik haar een korte peilende blik geef. Verder besteed ik er geen aandacht meer aan en kijk terug naar de kabels. “Saaageeeee. We hebben eee-teeen!” Ik grinnik eventjes, maar wanneer Sage gehumeurd gromt, stop ik snel. “Rot toch een end heen.” Snauwt ze boos uit de machine. Mijn lachen moet ik stevig inhouden, want anders zou er een lachsalvo uitkomen. Nu ziet mijn gezicht er ook grappig uit, aangezien er toch een gegrinnik uitkomt, hierbij wend ik snel mijn gezicht af.
Ik hoor een zucht bij haar vandaan komen. “Geweldige wetenschapper ben je ook. Gelukkig hadden we de keuze tussen een ouwe pedo en een incapabele wetenschapper, joepie.” Mompelt ze sarcastisch, terwijl ze verder begint rond te zoeken in het gat, of er misschien nog meer zijn. Dit keer laat ik een diepe, geïrriteerde zucht horen. Ze mocht weten dat ik daardoor duidelijk gehumeurd was geraakt. “Als jij het zo goed weet, mag jij het van mij doen hoor, mevrouwtje.” Vertelde ik haar.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sage Evangeline Clark

Ik merk duidelijk hoe Xavier zijn lachen in probeert te houden, wat resulteert in een komisch gezicht van hem. Er komt toch een zacht gegrinnik uit en hij moet blij zijn dat hij zijn gezicht afgewend heeft. Het liefst geef ik hem de wind van voren, maar ik laat het maar. Ik doe al chagrijnig genoeg hier. Uiteindelijk is het wel te merken in mijn volgende opmerkingen en de scherpe toon waarmee ik in de rondte sneer.
Hij laat een diepe, geïrriteerde zucht horen, waardoor hij mij laat weten dat hij duidelijk gehumeurd is geraakt door mijn opmerking. Net goed, weet hij gelijk hoe het is om mij te zijn. "Als je het zo goed weet, mar jij het van mij doen hoor, mevrouwtje." zegt hij en het komt behoorlijk kleinerend over in mijn ogen. Ik werp hem een felle blik toe. "Zal ik het dan maar doen? Zelfs zonder opleiding kan ik dit beter dan jij het kan." grom ik lichtelijk beledigd.
Hierna richt ik al mijn aandacht op het gat en begin ik iets te luid te hummen, als teken dat ik niet meer naar hem luister en het ook niet meer wil, terwijl ik voorzichtig enkele draden probeer te verbinden. Nu maar hopen dat de stroom eraf is, anders kan ik nog een flinke schok krijgen. Toch ga ik het niet aan hem vragen, dat weiger ik nu gewoon.

---

Your make-up is terrible

Willow Nastya Reyes
'Dat noemen ze karma,' gromt James zacht. Ik rol met mijn ogen en wil verder lopen, of beter gezegd wankelen, maar James legt één van zijn handen achter mijn knieën, de andere achter mijn rug waarna hij me optilt. 'Wat je jezelf nu ook wijs probeert te maken, zo kom je een stuk veiliger in je kamp terecht,' zegt hij en hij begint te lopen. Ik wil al protesteren, ook al weet ik dat hij gelijk heeft maar besluit uiteindelijk toch maar mijn mond te houden. 'Eigenwijs kind dat je bent,' grinnikt hij zacht en honnend.
Wat beledigd kijk ik hem aan. 'Wat bedoel je daar nou weer mee?' vraag ik licht beledigd. Ik bijt op mijn lip en kijk van James' gezicht naar de voorbijkomende bomen. 'Vinden Xavier en jij me echt zo irritant?' vraag ik vervolgens op een zachtere, en wat onzekere toon.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

James - wezen

Ik vind het al heel wat van haar dat ze niet protesteerd en mij haar gewoon laat dragen. Die knal tegen haar hoofd moet wel behoorlijk hard geweest zijn, dan. Ik had eigenlijk wel een drama verwacht, hoewel dit rustigere natuurlijk wel iets aangenamer is. Maarja, anders had ik wel een reden gehad om haar eens flink bang te maken of misschien erger.
Na mijn opmerking kijkt ze me wat beledigd aan. "Wat bedoel je daar nou weer mee?" vraagt ze, op dezelfde beledigde toon. Ik haal lichtjes mijn schouders op. "Dat je erg eigenwijs bent, gewoon. Het verbaasd me dat je nu gewoon niets doet trouwens. Mijn arm wilde je niet aannemen." Ik klink lichtelijk beschuldigend, maar kijk gewoon voor mij terwijl ik verder loop en haar draag alsof ze een veertje is.
Ze bijt op haar lip en kijkt van mij naar de omgeving. "Vinden Xavier en jij me echt zo irritant?" vraagt ze vervolgens op een zachtere, wat onzekere toon. Nu werp ik wel een blik op haar, mijn blik verzacht gelijk iets. "Ik kan het niet van Xavier zeggen, maar ik vind je soms behoorlijk irritant. Toch denk ik dat er een reden achter zit." meld ik haar. "Je kan ook niet irritant zijn, dan ben je echt leuk." Ik glimlach licht naar haar.

---

Your make-up is terrible

Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Ze werpt me een felle blik toe. ‘Zal ik het dan maar doen? Zelfs zonder opleiding kan ik dit beter dan jij het kan.’ Gromt ze, duidelijk lichtelijk beledigd. Hierna richt ze al haar aandacht op het gat en begint iets te luid te hummen, als teken dat ze niet meer naar me luistert en het ook niet meer wilt, terwijl ze voorzichtig enkele draden probeert te verbinden. Ik had eerst arrogant mijn wenkbrauw opgetrokken, waarna ik deze vermakelijk liet zakken, maar toch huisde er nog een lichtelijk geïrriteerd gevoel in me. Eentje die ik niet kon, en wilde, negeren.
‘Doe jij dat dan maar, kijken hoe ver je komt.’ Gromde ik haar dus toe, terwijl ik op stond om haar alleen te laten, aangezien ze toch koppig was en duidelijk mijn hulp niet nodig had. Iets dat ik haar ook niet zou bieden, omdat ze dacht dat ze het wel zou kunnen, alsof iedereen het maar kon met zijn/ haar ogen dicht. Fout, heel erg fout, ik wil hen wel eens een tijdmachine in elkaar zien knutselen. Veel plezier vooral, het duurt maanden, zelfs jaren voordat je alles goed hebt. Deze is klaarblijkend mislukt. ‘Vergeet niet om vooral de stroom te controleren, mevrouw Einstein.’ Vervolgde ik nors, maar lichtelijk vermakelijk, verder, waarna ik al wegliep.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sage Evangeline Clark

"Doe jij dat dan maar, kijken hoe ver je komt." gromt hij me toe als reactie op mijn humeurigheid, waarna hij op staat om mij alleen te laten. Gelukkig maar, ik kan me niet concentreren met zijn irritante aanwezigheid erbij. "Vergeet niet om vooral de stroom te controleren, mevrouw Einstein." vervolgt hij nors, maar lichtelijk vermakelijk, verder, waarna hij al weg loopt. Ik grom zacht. "Daar had ik allang aan gedacht hoor." antwoord ik tussen mijn gehum door. "Stomme wetenschapper." mompel ik er vooral in mezelf achter aan.
Ik raak er een beetje opgefokt door, sinds kort kan ik best agressief reageren op dingen, terwijl ik dat voorheen nooit had. Met een ruwe beweging draai ik twee draadjes aan elkaar, waarna er een flinke schok vanaf komt. Heel even voel ik niets behalve de electrische schok die door mijn lichaam heen trekt. Het lijkt wel in slow motion te gaan. Daarna lijkt ik wel gelanceerd te worden, ik kom een stuk van de grond af waarna ik een gilletje slaak en tegen de muur aan klap. Ik hap naar adem omdat mijn longen wel dubbel lijken te klappen en even kan ik niets aan mijn lichaam bewegen. Het is donker, ik weet niet of ik mijn ogen gesloten heb of dat ik gewoon niets kan zien. Het beangstigd me.

---

Your make-up is terrible