[RPG] Boarding School ~ Topic 12. - Speeltopics

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

-

[ bericht aangepast op 4 juli 2012 - 22:15 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Tiffany
'Onwerkelijk he? Ik had echt verwacht dat je me gewoon hard zou afwijzen.' Ik ga dichter tegen hem aanliggen en grinnik om zijn opmerking. 'Ik zou je nooit afwijzen.' Toch raar dat dit allemaal gewoon kon. Deze school stond bekent om de strenge maatregelen en toch konden we op het schoolplein zo intiem met elkaar omgaan. Of ze doen dit allemaal zodat ze ons later van meer kunnen beschuldigen en ons dan moeten schorsen. Dan blijven alleen de lievertjes over. De eerste keer dat ik daar niet bij hoor. 'Zullen we dan maar heel romantisch in de kantine wat gaan eten?' Het was natuurlijk sarcastisch, de kantine is alles behalve romantisch. Misschien konden we het eten meesmokkelen en in de schommelstoelen eten? Ik schud snel de gedachten weg, ik moet aan mijn gedrag denken. Ik zou er alles voor over hebben om niet meer naar huis te hoeven.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Brandon
Ze gaat dichter tegen me aanliggen en grinnikt even. 'Ik zou je nooit afwijzen. Zullen we dan maar heel romantisch in de kantine wat gaan eten?' vraagt ze. 'Romantisch ja..' lach ik. 'Ja, veel keus hebben we niet he.' zucht ik dan. De kantine, ik haatte die plek nu al. Het vieze eten, de vieze harde broodjes 's ochtends, de verrotte sinaasappelsap. Ziekenhuisvoer was nog beter dan het kantinevoer hier. Regels had ik al genoeg overtreden, alhoewel ik me er vandaag nog goed aan gehouden had. Uniform aan, op tijd terug van het dorpje, nu netjes in de kantine gaan eten. Als ik hier weg gestuurd zou worden zou ik Tiffany meenemen. Meenemen naar mijn huis, zodat ik voor altijd bij haar kon zijn. 'Kom.' zei ik toen ik weer even wakker schrok uit mijn gedachten en ik pakte haar hand vast om haar mee te nemen naar de kantine. 'Wat als we nu van school gestuurd worden? Blijft het dan nog steeds Brandon en Tiffany?' vroeg ik zachtjes.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Dawn Mary Claire:

Ik kijk haar aan en dacht dan na. Ik wou zozio wel weten wie de vader was, maar dan later. Ze hoefde het niet meteen te vertellen. 'Ik hoefde niet persee te weten, wie de vader was, Mia' zeg ik streng en kijk haar doordringend aan. 'Waarom ben je bang om het überhaupt tegen me te vertellen, wie de vader is?' vraag ik en kijk haar schuin aan.

One Who Travels A Higher Path.

Mia Amber James

'Ik hoefde niet persee te weten wie de vader was Mia' zegt ze streng en ze kijkt me doordringend aan. 'Waarom ben je bang om het überhaupt tegen me te vertellen, wie de vader is?' vraagt ze en ze houd haar hoofd zijn. 'Dawn please je weet dat ik daar niet tegen kan en ik kijk weg' Ik voel dat ze me nog steeds aan kijkt en ik zucht. 'Oké als je het zo graag wil weten. Jeffery is de vader' zeg ik en ik kijk haar verlegen aan.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Dawn Mary Claire:

Ik kijk haar verbaast aan. 'Wat?' vraag ik tegen haar en staar voor me uit. Jeffery was één van mijn andere pesters. Hij was echt erg tegen me en Mia is met hem naar bed geweest. Terwijl ze het wist, dat ik erg ben gepest en als nog is ze met hem naar bed geweest. 'Wat' zeg ik nu kil en kijk haar emotieloos aan.

One Who Travels A Higher Path.

Mia Amber James

'Wat?' vraagt ze en ze staart verbaasd voor zich uit. 'Wat' zei ze na een tijdje kil en emotieloos. Die had ik kunnen zien aankomen. 'Het spijt me echt Dawn, het was... een one night stand' probeer ik nog. Natuurlijk was dat het niet. Nadat ik niet meer met Dawn omging werd hij heel aardig. We gingen samen uit en zo. En ja oké we hebben een relatie gehad maar toen zei ik dat het fout voelde en we gingen uit elkaar. Ik kon nu wel door de grond zakken. 'Het spijt me echt Dawn' zei ik zacht en ik staarde naar mijn schoenen.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Dawn Mary Claire:

Ik schud mijn hoofd en kijk haar ongelovig aan. Toen we nog met elkaar om gingen, had ik elke keer meegemaakt, als ze op een feestje was. Ging ze weleens met onbekende jongens mee, meestal sleepte ik haar weg naar huis, omdat ik gewoon bezorgd was. Andere keren had ze weleens met jongens gedaan, maar die kende me niet en ik hun niet. Toen boeide het me niet. Maar eenmaal toen we niet meer met elkaar omgingen, had ik niets meer gehoord van haar en werdt het pesten erger dan voorheen. En nu is ze bevallen van mijn ergste pester. Door een one night stand.. Terwijl ze wist dat hij mij peste. Ik kijk haar kil aan. 'Hoe kon je me dit aandoen. Je wist dat ik gepest werd en dan doe je überhaupt met hem!' roep ik boos. 'Je bent mijn beste vriendin en dan doe je zoiets. Je hebt gewoon een mes in mijn rug gestoken' schreeuw ik boos. 'Je bent gewoon een hoer' schreeuw ik boos en kijk haar nog aan, waarnaar ik huilend weg ren naar buiten.

One Who Travels A Higher Path.

Tiffany
'Romantisch ja.. Ja, veel keus hebben we niet he,' zucht hij. Dat is wel jammer aan deze plek, het eten is zo eentonig. 'Kom.'Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we naar de kantine. Nog al die keren op deze manier gelopen te hebben vind ik het nog steeds bijzonder. 'Wat als we nu van school gestuurd worden? Blijft het dan nog steeds Brandon en Tiffany?' vraagt hij. Ik schrik van deze vraag. Als ik thuis ben, wilt hij me niet eens meer. Dat zie je altijd, leerlingen die gepest worden hebben geen vrienden, vaak alleen maar omdat de andere bang zijn ook het slachtoffer te worden. En dan ook nog eens mijn ouders. Die laten me nooit gaan. We zullen niet eens de mogelijkheid hebben elkaar te zien. Nog een reden waarom we de regels niet meer overtreden, als het mis gaat, zal het over zijn. Hoe graag ik ook wil dat het blijft hoe het nu is. 'Begrijp me niet verkeerd,' begin ik zacht. 'Het gaat niet werken. Dat ligt iet aan jou, maar aan mij.' Ik bijt op mijn lip. Ik wil zijn reactie niet weten, hij weet helemaal niets over me als je goed nadenkt. Hij weet behalve mijn naam, leeftijd en waar ik vandaan kom, niets over me. Terwijl ik precies weet hoe zijn verleden was. 'Daarom moeten we zorgen dat we niet geschorst worden.'

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Brandon
'Begrijp me niet verkeerd. Het gaat niet werken. Dat ligt niet aan jou, maar aan mij. Daarom moeten we zorgen dat we niet geschorst worden.' zegt ze zachtjes. Ik bijt op mijn lip en laat geschrokken haar hand los. Hoe kon ze dit doen? Er was maar een manier om dit te begrijpen en dat was dat ze de hele tijd liep te liegen en dit gewoon een groot spel voor haar was. Hoe kon ze.. Ik gaf om haar, en dan zegt ze me nu dit? 'Waarom Tiffany..' vroeg ik zachtjes. Ik had zoveel vragen in mijn hoofd, en allemaal begonnen ze met hetzelfde woord, waarom.. Waarom doe je dit? Waarom zeg je dit nu? Waarom maak je me kapot met dit? Ik wou zoveel vragen, maar maar een woord kwam eruit, waarom..

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Tiffany
Hij laat mijn hand los. 'Waarom Tiffany?' vroeg hij zacht. Ik zag dat hij geschrokken en teleurgesteld was. Ik had dit kunnen verwachten, ik was zo stom om de waarheid te vertellen. Ik had nog een leugen moeten vertellen, de zoveelste sinds ik hier was. Ik had alles anders moeten aanpakken, vanaf het begin moeten zeggen dat het nooit zou gaan werken. 'Het spijt me.' Dit was het enige wat ik er op dit moment uit kon krijgen. Het liefst wilde ik het hele verhaal vertellen waarom het niet mogelijk was maar ik wilde me niet aanstellen. Niet alweer te horen krijgen dat het niet belangrijk is. 'Het heeft met thuis te maken dus echt niets met jou.' Ik had hem meer willen zeggen. Ik wilde dat hij wist dat hij de liefste, aardigste, verstandigste, knapste en zo kan ik nog wel even doorgaan jongen die ik ken is. Het kwam er alleen niet uit.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Brandon
'Het spijt me. Het heeft met thuis te maken dus echt niets met jou.' Ik liep verslagen naar een van de tafels en ging op een stoel zitten. Mijn ellebogen steunde op de tafel, mijn hoofd hing er lusteloos in. Zo blij als ik net was, zo vreselijk voelde ik me nu. Was dit dan al het einde en had ik al die moeite voor niks gedaan? Sprakeloos staarde ik naar de tafel onder me die gesierd was met kruimeltjes van de lunch. Ik zuchtte en slikte de brok in mijn keel weg. Dit was het dan, het brak me, het deed pijn, het ging precies hetzelfde als eerst. Ik richtte mijn met tranen gevulde ogen naar haar, 'Wat is er dan?' vroeg ik met een trillende stem. Ik wilde niet dat dit het was, ze was de leukste en liefste die ik kende en ik wilde niet dat ze me zou verlaten.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Tiffany
Hij ging op een tafel zitten, je zag aan hem dat hij zich vreselijk voelde, door mij. Ik wilde hem juist gelukkig maken, nu deed ik het tegenovergestelde. Nog meer mensen die ik teleurstel. Hij staarde naar de tafel, die er voor hem opeens heel interessant uit ziet. 'Wat is er dan?' vroeg hij met trillende stem, een stem die ik niet wilde horen, niet bij hem. Hij keek me aan met ogen waar elk moment een traan uit zou kunnen lopen. Hij gaf dus echt om me, dat maakte me aan de ene kant zielsgelukkig maar aan de andere kant brak het me, die tranen kwamen door mij. Ik wilde hem gelukkig maken, niet verdrietig. 'Mensen mogen mij niet,' zeg ik zacht. Ik blijf voor de tafel staan, hij wilt vast niet dat ik op dit moment bij hem kom zitten. 'Het is beter zo.' Dat is het niet voor mij, wel voor hem. Hij zou beter af zijn bij iemand anders.

[Ik had een hele post getypt, valt mijn computer uit. -facepalm-]

[ bericht aangepast op 5 juli 2012 - 12:40 ]

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

[Hmm... Ik kan niet echt een reactie sturen als niemand me vertelt waar we zitten.

En vanaf morgenavond zal ik 10 dagen niet kunnen reageren. Ben op kamp. Kan iemand me dan een samenvatting sturen?]

[ bericht aangepast op 5 juli 2012 - 12:42 ]

Imagination set us free to be just what we want to be ~

Brandon
'Mensen mogen mij niet. Het is beter zo.' zegt ze zachtjes. Ik zucht en ga rechtop zitten. 'Misschien voor jou, maar voor mij niet.' zeg ik als ik naar haar kijk. Haar aankijken deed ik niet, ik wist dat het me alleen maar meer zou breken. Ik strek mijn armen naar haar uit en trek haar naar me toe. Voorhoofd tegen voorhoofd, mijn ogen naar beneden gericht. 'Het maakt me niet uit wat mensen zeggen, ik wil jou Tiffany, en het maakt me niet uit als ik niemand meer over hou, zolang ik jou maar heb.' fluister ik. Meer dan fluisteren kwam er nu niet van mijn stem terecht, hij trilde te erg om hardop te kunnen praten. 'Wil je me alsjeblieft vertellen wat de reden is dat je me nu ineens verlaat?' vraag ik want ik wist dat ze loog. Het ging er niet om dat mensen haar niet mochten, ze wist dat ik daar niks om gaf. Het was iets heel anders en ze moest me vertrouwen en het zeggen. Dit was de enige manier waarop ik dit nog kon redden.

[Hahah, dat heb ik al zo vaak gehad he. fml.]

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.