[RPG] Boarding School ~ Topic 10. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 juni 2012 - 19:09 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Quinen

"Nou die klinkt ook een beetje raar" lach ik. "Maar hij zal vast een heel mooie naam hebben. Ik ben benieuwd!" zei ik enthousiast. Ik voelde even aan mijn handen. Ze waren redelijk zacht en ik aaide het jongetje zachtjes over zijn wang. Hij voelde zacht aan. "Die kleren zullen hem wel heel stoer staan hoor" lach ik. "Miss. is er ook een winkeltje in het dorp. Met een uitzondering mogen we er vast wel heen" ik zie ons al lopen tussen al die meubels en kleren.

(Waar is de rest eigenlijk? Abby, Sarah, Brooke?)

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

xIbiMalik schreef:
Brandon
Even giechelt ze, wat me zachtjes laat lachen, maar dan slaat ze snel haar hand voor haar mond. 'Sorry.' zegt ze. Ik prik plagend in haar zij. 'Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen gekkie!' zeg ik verbaasd. 'Ik vind het juist wel schattig als je dat doet.' geef ik dan toe. Ik vond het ook echt schattig. In de verte zag ik de zon onder gaan en met een hand streek ik zachtjes over haar arm heen en weer. Dit moment werd alsmaar perfecter.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Brandon
Ze komt steeds dichter bij me liggen en ligt bijna op me als ze haar lippen op die van mij drukt. 'Heb ik altijd al willen doen, een kus bij zonsondergang.' zegt ze tevreden. Ik keek haar even glimlachend aan. 'Een droom die uitkomt dan?' zeg ik plagend en mijn hand streelt zachtjes over haar rug als ik mijn hoofd weer wat op hef om haar een kusje te geven. Daarna leg ik mijn hoofd weer terug op het gras en kijk even verliefd naar hoe ze bij me ligt.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Vanessa Goodman.

Ik lachte zachtjes en haalde mijn schouders op, "Wel" begon ik, "Ik kan redelijk goed tekenen". Dat van die talen liet ik maar achterwege. Niet dat ik nog veel in een andere taal zou praten hier.

[Going to sleep bye guy's!]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Tiffany
'Een droom die uitkomt dan?' Hij kijkt me glimlachend aan. Op dit moment kan ik niet anders dan lachen, je zou mijn leven op dit moment bijna perfect kunnen noemen. Hij buigt weer wat naar me toe om een kus te geven. Hij blijft over mijn rug strelen. Hij kijkt op een aparte, maar toch leuke manier naar me. Vragend trek ik mijn wenkbrauw op. 'Interessant?' lach ik. Nog steeds ben ik niet gewend aan dat gestaar dus ga ik zo liggen dat hij naar mijn achterhoofd kijkt. Zo zie ik de zonsondergang en voel ik me niet ongemakkelijk. Ook al is het Brandon, ik heb het gevoel dat ik er als een idioot uitzie als er iemand naar me kijkt.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Brandon
Vragend trekt ze even haar wenkbrauw op en begint te lachen. De lach die ik leuk vind, die spontane en gemeende lach, niet die neppe die ze altijd opzette om beleefd te zijn, die lach die mij die kriebels in mijn buik gaf en die lach waardoor ik zo gek op haar was geworden. 'Interessant?' vraagt ze en ze gaat weer anders liggen. Met haar gezicht gericht op de zonsondergang en haar achterhoofd naar mij toe. Ik zucht even kort. Telkens als ik lief probeerde te doen keek ze weg, of deed ze iets waardoor ik haar reactie niet kon zien, net zoals ze nu weer deed. 'Het was interessant ja.' zeg ik teleurgesteld en ik strijk even met een vinger over haar wang heen. De zogenaamde zachte huid van mijn handen strijkt langzaam over haar perfect egale huid. 'Je gezichtje is heel wat mooier dan je achterhoofd, weet je dat?' vraag ik serieus als ik een paar plukjes achter haar oren strijk. De rode gloed van de zonsondergang valt langzaam weg en het word steeds wat donkerder als de zon langzaam vervaagt. De rode gloed valt nog vaagjes over Tiffany's gezicht heen en het valt nog meer op hoe mooi ze eigenlijk is. Als ze het zelf nou eens zou geloven, zou het allemaal veel makkelijker zijn. Voor haar en voor mij, maar de moeite die ik ervoor moest doen, die was het ook waard als haar lippen weer de mijne raakte. Toch hoopte ik nog steeds dat ze me ooit gewoon eens zou geloven als ik zou zeggen dat ze beeldschoon was.

[Oeps, beetje lang.]

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

[ugh, ik vraag me af of ik het ooit voor elkaar zal krijgen zoiets langs te schrijven. Ik vind wel dat je heel leuk schrijft. ]

Tiffany
'Het was interessant ja.' Je hoort de teleurstelling, ik wil mensen niet teleurstellen. Ik wil dat ik dingen goed doe, en mensen juist niet verdrietig maak. Want dat is wat ik nu de hele tijd doe. Hij strijkt met zijn vinger over zijn wang. De vingers die nog steeds even zacht zijn als vanmiddag die over mijn ruwe wang. Wat me er aan doet herinneren dat ik binnenkort weer een scrub moet doen. 'Je gezichtje is heel wat mooier dan je achterhoofd.' Op dit moment ben ik toch blij dat ik me zo heb gedraait, ondanks zijn teleustelling. Nu kan ik hij niet zien dat ik bloos. Ik ben het er niet mee eens natuurlijk, maar als ik zeg dat ik het niet waar is, lijk ik misschien wel een aandachtsvrager. Die willen horen dat dat niet het geval is. Ik wil alles behalve aandacht. Het lijkt me beter om niets te zeggen en te doen alsof hij niets zegt. De zon wordt langszaam donkerder, todat het bijna helemaal donker is. 'Misschien is het beter als we gaan slapen, morgen zijn er ook lessen.' Je hoort de aarzeling. Ik wilde natuurlijk bij Brandon blijven, maar wilde dit soort gesprekken vermijden.

[Komt toch best wel dicht in de buurt van de lengte van jouw stuk. Ik heb het geprobeerd. Moet echt leren om ook wat langere stukken te schrijven. c:]

[ bericht aangepast op 30 juni 2012 - 0:14 ]

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

[Dankjewel hihi, jij ook! Ja langere stukken loop je minder snel vast schijnt, dus laat ik dat dan maar doen haha.]

Brandon
'Misschien is het beter als we gaan slapen, morgen zijn er ook lessen.' zegt ze aarzelend. Aarzeling in haar stem, alsof ze het liever niet wilde en iets voor me verborg. Ik had geen idee hoe ik erop moest reageren, ik was niet moe en zou waarschijnlijk toch niet slapen na alles wat vandaag gebeurt was. Het meisje van mijn dromen lag hier in mijn armen, in het donker, niemand die ons zag. De warmte van haar lichaam tegen dat van mij aan en mijn armen om haar heen. Natuurlijk wilde ik niet weg, ik wilde niks liever dan hier met haar blijven of ergens anders met haar zijn, het maakte me niet uit waar. Zolang zij maar bij me was. Het was lang geleden dat ik dit gevoeld had, en het voelt goed, de liefde van mijn leven, dat wist ik bijna zeker. Ik zuchtte voorzichtig, ik wilde niet dat ze dacht dat ik boos was, want dat was ik niet. Ik ging voorzichtig rechtop zitten en drukte nog snel een kusje op haar wang voordat ik opstond en haar mee terug nam naar het gebouw. Mijn arm om haar middel geslagen, haar beschermend tegen het onheil van de nacht, ik wist tenslotte wat er allemaal kon gebeuren en ik wilde niet dat Tiffany daar iets van mee kreeg. In de gang van het gebouw bleef ik staan, zij zou de ene kant op moeten, en ik de andere. Ik legde mijn handen op haar heupen en trok haar tegen me aan. Ik was precies een kop groter en ik drukte zachtjes mijn lippen tegen haar voorhoofd. 'Welterusten.' fluisterde ik zachtjes en ik keek haar nog even aan. Ik wilde niet dat ze weg ging, ik wilde dat ze bij me bleef, niet alleen nu, maar voor altijd.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Tiffany
Hij zucht, wat me alleen maar schuldiger laat voelen. Ik heb dus weer iets gezegt wat niet goed is. Weer mensen teleurgesteld. Iets wat ik juist niet meer wilde. Ik voel de tranen bijna achter mijn ogen branden. Met veel moeite hou ik me in, ik stel me niet meer aan. Dat heb ik al genoeg gedaan. Hij gaat rechtop zitten en drukt een kusje op mijn wang. Wat mijn slechte gevoel een beetje laat verdwijnen. Een beetje maar, nog steeds wilde ik dat ik sommige dingen niet had gezegt. Met zijn arm om mijn middel nam hij me mee naar het gebouw. Alsof hij me wilde beschermen. Elke minuut begon ik hem steeds leuker te vinden, terwijl hij mij juist vreslijker begon te vinden. Hij bleef in de gang staan, op het punt waar de wegen zouden splitsen. Hij legt zijn handen op mijn heupen en trekt me tegen zich aan. Mijn armen sla ik om hem heen, zo zou hij voorlopig niet weg kunnen gaan. Hij geeft me nog een kus op mijn voorhoofd. Hij is dus echt boos. Een kus op het voorhoofd is meer een grote broer kus. Niet een voor iemand die je leuk vind. Daarom is hij zo beschermend. Alle broers zijn zo. Hij zag me vast als een zusje die hij zou moeten beschermen, meer niet. 'Weltrusten.' fluistert hij. 'Denk je dat ze erachterkomen als we op dezelfde slaapkamer liggen?' fluister ik even zacht als hij. Ik kon mezelf wel voor mijn klop slaan. Hij zag me niet zo, dus zou het vast stom vinden. Net zoals ik mezelf nu stom vind. 'Laat maar, je wilt vast even zonder me zijn.' Een beetje onhandig zet ik een stap naar achteren. Nu zou hij ook niet denken dat ik iemand was die aan je vastgeplakt blijft.

[Ik ga slapen. We zijn goed bezig met onze posts. ]

[ bericht aangepast op 30 juni 2012 - 0:36 ]

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

[Slaap lekker, de posts gaan echt goed, ik vind het wel veel leuker zo, als iedereen dat nou eens zou doen ;x]

Brandon
Haar armen slaat ze om me heen, alsof ze ook niet wilde dat ik weg ging. 'Denk je dat ze er achter komen als we op dezelfde slaapkamer liggen?' fluistert ze en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Laat maar, je wilt vast even zonder me zijn.' zegt ze dan ineens en ze zet wat klungelig een stap naar achteren. De glimlach op mijn gezicht verdwijnt weer en ik kijk haar serieus aan. Mijn handen vallen langs mijn lichaam en pakken de hare vast. Ik trek haar iets verder naar me toe en zorg dat ik zeker weet dat ze me aankijkt. 'Oke, nu moet je echt even luisteren.' zeg ik, zacht, maar wel zodat ze het kan horen. 'Je hebt blijkbaar echt geen idee wat je voor me betekent dus ga ik het je even uitleggen.' zeg ik. 'Jij, Tiffany Chandler, bent voor mij het allermooiste meisje dat ik ooit heb gezien en niet alleen de allermooiste, maar ook de allerliefste en allerleukste.' begin ik, 'Ik wil niks liever dan dag en nacht bij je zijn, want ik ben smoorverliefd op je, als je dat nog niet door had.' zeg ik dan en ik til haar kin op zodat ze me weer aankijkt. 'Je bent geweldig Tiffany.. Geloof me nou eens.' zeg ik smekend en ik kijk haar even aan. Moest ik het nu zeggen of zou ik dan alles verpesten? 'Ik.. Ik uhm..' zeg ik zenuwachtig. Dan buig ik iets naar haar toe zodat haar gezicht vlakbij de mijne is. 'Tiffany, ik hou van je..' fluister ik zachtjes. Opgelucht, doordat ik het eindelijk heb kunnen zeggen, maar tegelijkertijd ook bang, voor wat haar reactie gaat zijn en wat de consequenties kunnen zijn. Ik ga weer rechtop staan en hou haar handen vast, mijn klamme handen die zich zacht om die van haar heen klemmen..

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

[jup, het is ook veel leuker nu. c:]

Tiffany
Je ziet de glimlach op zijn gezicht verdwijnen, een bevestiging dat ik het weer totaal heb verpest. Hij pakt mijn handen vast en trekt me naar zich toe. Ik ben nu eigenlijk verplicht hem aan te kijken, hoewel ik dat liever wil vermijden. 'Oke, nu moet je echt even luisteren. Je hebt blijkbaar echt geen idee wat je voor me betekent dus ga ik het je even uitleggen.' Op de een of andere manier denk ik aan een broer die zijn zusje een hart onder de riem steekt. 'Jij, Tiffany Chandler, bent voor mij het allermooiste meisje dat ik ooit heb gezien en niet alleen het allermooiste, maar ook de allerliefste en allerleukste.' Dit is nou weer iets wat een broer niet zou zeggen. 'Ik wil niks liever dan dag en nacht bij je zijn, want ik ben smoorverliefd op je, als je dat nog niet door had.' Hij tilt mijn kin op, blijkbaar was ik weer naar beneden gaan staren. Ik ben zo onromantisch als maar kan. Hij geeft me zojuist een liefdesverklaring en ik maak me nog steeds druk over mijn stommiteiten. Vanavond is niet echt mijn avond blijkt maar weer, alles gaat fout. 'Je bent geweldig Tiffany.. Geloof me nou eens. Ik.. Ik uhm..' Vragend kijk ik hem aan. 'Tiffany, ik hou van je.' In mijn achterhoofd hou ik nog steeds het idee dat dit gewoon een droom is. Dat ik morgenochten wakker word en weer naar dezelfde vreselijke school moet. Waar ik te horen krijg dat er nooit iemand van mij zou houden. Ik weet dat dit geen droom is, ik voel zelfs zijn warme adem. Er houd dus werkelijk iemand van me. 'Ik ook van jou.' Weer een verkeerde opmerking. Dit was dus het enige wat ik kon zeggen. Snel druk ik een kus op zijn mond en maak mijn handen los. 'Ik eh, ik ga mijn spullen halen.' Hoofdschuddend door mijn onhandige gedrag loop ik de gang in naar de meisjesvertrekken. In mijn kamer pak ik zo snel mogelijk mijn toilettas en slaapspullen bij elkaar. Mijn pyjama is een joggingspak, dus die trek ik alvast aan. Dat zou er niet raar of verdacht uitzien als ik daarmee rondliep. In de badkamer maak ik snel een knot in mijn haar en doe nog een laatste check. Dat joggingspak ziet er helemaal niet charmant uit, daar moet hij het nou eenmaal mee doen. Ik ben niet iemand die in veel te strakke kleding rond gaat lopen. Ik doe mijn sloffen aan en loop weer naar Brandon. Die op dezelfde plek staat te wachten. 'Klaar.' Ik moet niet teleurgesteld zijn als hij nu opeens zegt dat hij het niet meer wilt. Dan had ik me maar niet zo moeten gedragen.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Austin
'Mooie naam'zeg ik glimlachend. Ik ga met mijn vinger naar zijn hand en hij pakt mijn vinger vast met zijn handje. Dat zag er echt schattig uit,zulke kleine handjes.'Wanneer mag je dan eigenlijk weer naar de kostschool?'

(Zou ik Quinn een motor ongeluk laten gebeuren? Ik heb zin in wat "actie" xd )

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

[Ja is goed,dan wordt het weer wat spannender^^]