[RPG] Boarding School ~ Topic 1. - Speeltopics

Mia Amber James
Wat dachten ze wel niet!? Dat ik naar zo'n stomme kotsschool ging?! Daar ging het feesten! Mijn leven ging eraan! Ze reden me er ook nog zelf heen om me uit te zwaaien?! Op dit moment konden ze van mij part dood neervallen! Ik zag de school naderen en ze stopte de auto. Ik stapte gelijk uit en opende de kofferbak. Ik pakte mijn 2 koffers en een beautycase eruit. Ik sloot de achterbak en liep weg zonder nog op of om te kijken. 'Mia!' hoorde ik mijn moeder roepen maar ik liep gewoon door. Ze wouden toch dat ik ging?! Nou dan ga ik en gaan ze nog lopen schreeuwen. Het waaide best wel hard voor een zomerdag als deze. Een koude rilling trok over mijn lichaam. Ik had tenslotte dit setje aan. Een doorschijnend blouseje zodat je mijn kanten bh goed kon zien. En dan was dit nog best netjes. Mijn pumps tikten op de ondergrond en ik liep naar de school. Ik bleef staan en keek om me heen.

Kyle James Williams
Rustig reed de auto een stukje het pad op en ik stapte uit. Ik opende de achterklep en haalde mijn weekendtas eruit. Net toen ik de achterklep dicht deed reed de auto gelijk weg. Verbaasd keek ik hem na. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en keek of ik nog een watsapp of dergelijks had maar dat was niet zo. Ik haalde mijn schouders en sjokte naar de school. Het zag er best mooi uit. Het was netjes onderhouden en zag er duur uit. Ik liep verder naar school.

[ bericht aangepast op 17 juni 2012 - 22:31 ]

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Tiffany
De hele rit naar het gebouw bestond uit ongemakkelijke stiltes. Alleen mijn moeder ging mee, mijn vader moest werken. Hij had me niet eens gedag gezegt. Dit zou vast beter worden. Een nieuwe school waar niemand me nog kent. Ik zou thuis niemand meer tot last zijn. Het meest vervelende was nog dat ze op school deden dat ze het allemaal heel erg voor me vonden, terwijl ze na schooltijd een feest gaven omdat ik weg ging.
De school kwam in zicht. Ik pak mijn koffer uit de achterbak en zeg mijn moeder gedag. Zonder een reactie rijd ze weg. Die had ik al aan zien komen. Ik zie al een paar andere leerlingen aankomen. Net als de rest loop ik het gebouw binnen.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

Maddison:


Boos stapte ik uit de auto. "En bedankt voor niets!" Schreeuwde ik tegen de chauffeur. Ik sloeg mijn armen over elkaar en wachtte tot mijn koffers eruit waren. Ik keek even om me heen. Er stonden nog maar een paar mensen. Ik trok mijn koffer een stukje bij de auto vandaan, die er daarna vandoor ging. Ik shudde mijn hoofd. Fijn, stond ik dan. Ik zette een paar passen rihting deingang en keek naarwat andere mensen. Ze zagen erallemaal het zelfde uit, allemaal gehersenspoeld. "Weet iemand waar ik heen moet?"

[ bericht aangepast op 17 juni 2012 - 11:12 ]

We've lived in the shadows for far too long.

Sarah
God, ik haat mij vriendin! Tja eigenlijk is ze nu geen vriendin meer. Bedrogen, verklikt! Dat doet ze, achterbaks kind dat ze is . Zomaar zeggen aan mijn ouders waar ik mee bezig ben! Tss...
En nu ben ik hier, op het perron , te wachten tot de trein zou arriveren, om me naar de kostschool te brengen. Mijn leven is geruïneerd!
Ik keek op het schermpje en zag dat de trein vertraging heeft, maar goed dacht ik, minder lang op die rotschool.
Hier stond ik dus te wachten ,met mijn kleine koffertje. Ik had niet veel tijd om in te pakken, want ik was zo kwaad op mijn ouders dat ik meteen weg wou. Niet naar die school , maar naar huis. Ik had er al aan gedacht om weg te lopen, maar mijn ouders zouden me toch vinden . Dus moest ik wel vertrekken.

Toen ik eenmaal in de trein zat besloot ik om te veranderen, ik zal van die drugs afblijven en ik zal niet meer drinken. Het gaat moeilijk zijn, dat weet ik , maar hoe voorbeeldiger ik ben hoe sneller ik van die school zal zijn. Ik ga proberen mijn leven terug te herpakken. Hoe moeilijk het ook zal zijn.

[ bericht aangepast op 17 juni 2012 - 11:12 ]

Imagination set us free to be just what we want to be ~

Ik ga even een taartje beneden eten en dan kom ik weer

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Sarah

Toen ik aankwam met de trein, die recht voor de deur stopte, maar goed ook want het waaide heel hard en ik had niet echt warme kleren aan , zag ik dat er al andere leerlingen waren. Ik keek naar ze , sommige waren groot, sommige kleiner. Sommigen waren precies blij dat ze er waren . Sommigen sjokten naar de deur. Ik besloot ook maar naar binnen te gaan . Met mijn kleine koffertje liep ik naar de deur opweg naar een nieuw leven.

Imagination set us free to be just what we want to be ~

Aiden Gabriel Jones
Ik zag mijn moeder in de auto af en toe een blik op me werpen. Medelevende blikken, gokte ik. Ik had het niet nodig, ik kon prima voor mezelf zorgen. Maar zij vond het nodig om me hierheen te sturen. En hoeveel ik ook van haar hield, hier was ik niet zo blij mee. Na een lange kronkelweg kwam de school in zicht. Mijn moeder remde af en de auto stopte voor een mooi en oud gebouw. Ik gaf haar een snelle kus, stapte uit en haalde mijn koffer uit de auto. Toen ze wegreed, zwaaide mijn moeder nog, maar ik keek demonstatief de andere kant op.

The truth may be orange!

(Mijn Topics)

Dawn Mary Claire:

Nerveus stap ik uit de auto en kijk naar het grote kostschool. Ik hoop dat mijn leven nu gaat verbeteren en dat ik mezelf niet meer pijn zou doen. Ik keek even naar mijn mouwen en stroopte het voorzichtig op, grote littekens waren te zien en deed mijn mouwen weer goed. Ik keek naar achteren waar mijn vader nog zat en die knikte bemoedigend.

Mijn ouders wisten dat ik mezelf pijn deed en dat het allemaal kwam door de persters. Ze waren radeloos en avonden hadden we erover gepraat. Ze waren niet boos, eerder verdrietig dat ik het gedaan had. Ik had verteld over deze kostschool dat het me misschien kon helpen om dat niet meer te doen. Ze vonden het een geweldige idee en schreven me er dus in.

Ik voelde een hand op mijn schouder en keek mijn vader aan die zwakjes glimlachte en die mijn koffer vast hield met echte benodigdheden erin. Ik pakte mijn koffer en knuffelde mijn vader, mijn moeder had ik thuis al afscheid genomen, die huilde de hele tijd. Mijn vader slikte moedig en liep naar zijn auto en reed weg. Tranen biggelen over mijn wangen en ruw veegde ik ze weg. Ik liep rustig naar het kostschool, die mijn leven misschien beter kon maken.

One Who Travels A Higher Path.

Sarah

Ik zag dat bijna iedereen met de auto gebracht werd door hun ouders.
Maar mijn ouders, wouden me geen blik waardig gunnen. Eigenlijk ik hen niet toen ik hoorde dat ze me naar de kostschool zouden sturen en dat ik vandaag nog moest vertrekken, ben ik heel snel naar mijn kamer gelopen , mijn koffer snel gepakt (ik ben zowiezo heel veel vergeten) en het huis uit gelopen. Daar was mijn moeder niet echt blij mee, ze riep nog boos naar me : JE MOET OP PERRON 7 ZIJN! EN JE GAAT NIET WEGLOPEN! IK GA DE SCHOOL STRAKS BELLEN OM TE VRAGEN OF JE ER BENT!!!
Dus ja hier sta ik dan, helemaal alleen zonder familie of vrienden die me kan komen uitwuiven. Eigenlijk heb ik wel een beetje spijt van wat ik gedaan heb.

Imagination set us free to be just what we want to be ~

Brad Lloyd
Van zodra mijn ouders zeiden dat ik naar één of andere kostschool moest in Engeland was ik razend op hun. Niet dat dat veel uitmaakte want ze keken toch nooit naat me om. Ik had mijn spullen gepalt en ben met het eerst volgende vliegtuig naar hier gevlogen. Een chauffeur is me aan het vliegveld komen halen om me naar die stomme school te brengen.
Toen ik daar eindelijk was aangekomen, stapte ik uit en nam mijn koffers uit de kofferbak. Ik zag dat het grootste deel van de leerlingen naar binnen gingen, dus volgde ik hun voorbeeld maar.

We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

Kyle James Williams

Ondertussen waren er veel mensen aangekomen en stonden we overal en nergens op het terrein. 'Weet iemand waar ik heen moet?' zei een meisje met blauw. Ik haalde mijn schouders op en pakte mijn mobiel weer. Ik begon een bericht te tikken naar een vriend.

Mia Amber James

'Weet iemand waar ik moet zijn?' hoorde ik een meisje vragen. Ik keek arrogant naar haar op en voelde toen mijn mobiel in mijn zak trillen. Ik zag dat het mijn moeder was die belde, maar ik negeerde het en stopte het weer terug in mijn zak.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

(Abo,, stommm, had ik een nieuwe quinn ben ik hem kwijt >,<)

Good friends are like stars. You don't always see them, but you know they're always there.

Maddison:

Ik haalde mijn hand voorzichtig door mijn haar. Ja het was blauw, dan hoefde ze me nog niet zo raar aan te kijken. Recht voor me zat een vrouw, achter een haar computer. De arrogante blik op haar gezicht was niet te missen. "Maddison...... Claire Hope." Sprak ik langzaam en de vrouw leek me eindelijk op te merken. Ze gaf me nors een pakketje papieren aan. "Ik neem aan dat je kan lezen. Of niet." Washaar oordeel nadat ze me bekeken had. "Hier is je sleutel, raak hem niet kwijt." Ik knikte even en draaide me om, ik mocht haar nu al niet.

[ bericht aangepast op 17 juni 2012 - 11:33 ]

We've lived in the shadows for far too long.

Julie Bennett
Ik loop mijn huis uit en word uitgezwaaid door mijn ouders. Ik zwaai een keer terug en stap meteen de auto in. Geen behoefte om uitgebreid afscheid te nemen.
Wat haat ik mijn ouders, een keer een 5 halen en ik ben meteen naar een stomme kostschool gestuurd. Ze vonden dat ik niet geconcentreerd genoeg was, dat ik te veel achter de computer zat in plaats van het bestuderen van stapels boeken. Ik zit een paar uur zwijgend in de auto en staar naar buiten. De auto stopt voor een mooi groot gebouw. Ik stap uit en de chauffeur geeft me mijn koffer aan. Ik bekijk het gebouw nog eens goed, het is mooier dan ik dacht. Misschien valt het nog wel mee, het is maar voor een jaartje. De auto rijdt weg en daar sta ik dan, geen idee waar ik nu naar toe moet. Ik zie andere mensen naar binnen lopen, dus besluit ik achter de anderen aan te gaan.

[ bericht aangepast op 17 juni 2012 - 11:41 ]

You can be yourself in the company of a true friend ..

Mia Amber James

Ik had niet echt zo'n zin om nog te wachten en liep maar naar binnen. Ik liep gelijk tegen een soort balie aan en daar zat een vrouw achter de computer. Het blauwe meisje van net liep weg met een sleutel in haar hand en ik stapte op de vrouw af. Ze bekeek me van top tot teen met een afkeurende blik. Ik rolde met mijn ogen en blijkbaar had ze dat gezien. 'We respecteren hier iedereen' gilde ze meteen. 'Mens je hoeft niet zo te schreeuwen ik sta voor je!' zei ik rustig terwijl ik over mijn oor wreef. 'Hier zijn je papieren en je sleutel. Gedraag je' zei ze nors en ik nam alles van haar aan. Met mijn koffers achter me aan trekkend liep ik naar mijn kamer.

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Sarah

Iedereen ging apart staan, maar ze keken wel allemaal naar de anderen. Niemand praatte , het was muisstil op het plein. Ik zag iemand naar binnen wandelen en haar naam zeggen aan de vrouw aan de balie. Ik deed dus maar hetzelfde.
Sarah Brightway . Zei ik. De vrouw keek me aan ,maar zei niets. Ik vond haar nu al onaardig. Ze pakte een stapel boeken een gaf me een sleutel. 'Hier ,doe het niet kwijt , want dan heb je een probleem. Zorg dat je naar alle lessen komt en doe geen domme dingen . Ga nu maar.' Ik keek de vrouw nog één keer aan en liep toen verder.

Imagination set us free to be just what we want to be ~