• © Copyright Dracy
    60
    ________________________________________________________________________
    "Het nieuwe jaar is net begonnen, er komen veel nieuwelingen op St.joseph School."

    Dit is het verhaal:

    "Je bent nieuw(of al bekend) op de school en je hebt gehoord over een Glee club, en zanggroep van de school. Het lijkt je wel wat, alleen je denkt dat áls je erbij zou gaan, je buitengesloten word. Je besluit om eens te gaan kijken hoe het is."
    [Je kiest zelf of je Personage bij Glee club komt, je hebt vrijheid om dat te doen.]
    ________________________________________________________________________
    Regels:
    - Het liefste iets meer dan één regeltje schrijven.
    - Niemand doet of zijn of haar personage perfect is.[Beslis niet wat andere doen.]
    - Ruzie mag, maar hou het wel reëel.
    - Pesten mag, tot een bepaalde hoogte.
    - We houden ons aan de verhaallijn, natuurlijk mag je er
    iets vanaf wijken, maar hou het wel zo dat je personage
    er weer makkelijk mee in kan gaan.
    - Max 4 Personages P.P
    - Verkering mag, maar alleen als de ander het ook wil.
    [Dwingen word niet geaccepteerd, alleen als het is afgesproken met elkaar, maar meld dat wel even aan Dracy.]
    - Houd je aan de regels. _______________________________________________________________________
    -Wil je solliciteren? Kan altijd.
    ________________________________________________________________________- Als je iets te zeggen hebt wat niet RPG bedoeld in ga dan praten met [] {} () Dan is het niet verwarrend.
    _______________________________________________________________________
    Als Pavarotti niet online is en het topic is vol. Mag je een nieuwe vragen aan Rajah of aan MisPattinson. .

    [ bericht aangepast op 13 juni 2012 - 15:07 ]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Michael

    "Meende je wat je zei? Dat je gewoon wilt weten wat er gebeurd is? En dan vertrekken?"
    Ik bijt zachtjes op mijn onderlip en richt mijn blik weer op de straat.
    "Zo iets," zeg ik zachtjes. "Ik wil gewoon overnieuw beginnen. Ergens weet ik ook wel dat het niets zal oplossen maar hier blijven heeft ook niet echt zin. Wat heb ik hier nou?"
    Vragend kijk ik haar aan. Het is een domme vraag. Ik heb hier niets, alleen mijn familie maar of ik die nou nog zo leuk vind? Ik zucht zachtjes.
    "Jullie weten toch allemaal meer over mij dan ik zelf."


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Irial

    "Hier? Buiten? Ieder kan ons zien."
    Ik barst in lachen uit en schud mijn hoofd. Ik mag dan wel van een beetje avontuur houden, en ik vond het net wel opwindend dat we bijna betrapt waren maar om het nou zomaar te doen waar iedereen ons kan zien. Nee. Dat is ronduit vulgair.
    "Nee, natuurlijk niet hier," grinnik ik.
    Desnoods moet het maar weer in de auto, maar ik sta gewoon op knappen op dit moment.

    Charlotte

    "Zo iets. Ik wil gewoon overnieuw beginnen. Ergens weet ik ook wel dat het niets zal oplossen maar hier blijven heeft ook niet echt zin. Wat heb ik hier nou? Jullie weten toch allemaal meer over mij dan ik zelf."
    Ik slik even en dwing een paar tranen weg. Dat is het dus, hij kwam me halen omdat hij nog steeds wat van me wil. Moedeloos haal ik mijn schouders op.
    "Waarom heb je mij daarvoor nodig? Ik heb je in het ziekenhuis al alles verteld, ik heb je vandaag al verteld waarom je volgens mij zou kunnen gesprongen zijn. Wat wil je dan nog meer van me als het geen vriendschap is?" vraag ik rustig. Ik moet het gewoon weten, hoe hij dit ziet.
    Ik kan hem zijn geheugen niet terug bezorgen, ik ben geen mirakelwerker. Integendeel. Ik breng volgens mij echt gewoon ongeluk. Ik blijf even staan als er een idee in me opkomt, maar ik weet zeker dat ik dan degene ben die een klap krijgt. Ik kijk hem even aan en bijt op mijn onderlip terwijl ik het toch in overweging neem.
    "Tenzij..."
    Ik haal even adem, zet een stap dichter en schud dan letterlijk het idee weg. Nee, niet doen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Waarom heb je mij daarvoor nodig? Ik heb je in het ziekenhuis al alles verteld, ik heb je vandaag al verteld waarom je volgens mij zou kunnen gesprongen zijn. Wat wil je dan nog meer van me als het geen vriendschap is?"
    Zachtjes schraap ik mijn keel. Dat vraag ik me eigenlijk ook af. Ik sla mijn ogen neer en haal een hand door mijn haren. Mijn ogen dwalen weer over de grond, mijn toevluchtsoord vandaag. Zachtjes slik ik terwijl ik een goede zin in mijn hoofd probeer te maken.
    "Tenzij..."
    Ik kijk op. Ze staat opeens veel dichter bij waardoor ik veel beter in haar ogen kan kijken. Ze schudt met haar hoofd. Met een frons kijk ik haar aan.
    "Tenzij wat?" vraag ik zachtjes.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Tenzij wat?"
    Ik pruts even aan mijn hemdje en staar naar beneden. Het is een barslecht idee. Het werkt vast niet eens en dan zijn we weer bij af. Niet dat het er nu rooskleurig uit ziet.
    Ik kijk voorzichtig op en kijk hem aarzelend in de ogen.
    "Geloof je me als ik zeg dat ik heus niets meer dan vriendschap met je wil? Geloof je me honderd procent?" vraag ik zacht.
    Het is waar. Op een vreemde manier hou ik nog van hem, maar verliefd ben ik niet meer. Hij is een beetje zoals Mary, veilig terrein. Alleen is dit wel heel hobbelig terrein. En ik wil hem nooit meer de macht geven me te kwetsen zoals hij deed toen hij besloot van die rots te springen. Het draaide niet om macht, maar zo wil ik me nooit meer voelen. En al helemaal niet door hem.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Geloof je me als ik zeg dat ik heus niets meer dan vriendschap met je wil? Geloof je me honderd procent?" zeg ze na even stil te zijn geweest.
    Zachtjes, bijna ontzichtbaar, knik ik.
    "Ja," zeg ik bijna onhoorbaar. "Als jij dat zegt dan wil ik dat geloven."
    Ik kan moeilijk iets anders denken. Als zij dit zegt, dan moet ik haar maar geloven. Veel andere keuzes heb ik eigenlijk niet. Ik kijk haar opnieuw aan en haal diep adem. Ergens voelt het een beetje beladen maar beter dan daarnet. Ik kijk weer naar de grond.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    Ik moet moeite doen om het te zien, maar volgens mij knikt hij.
    "Ja. Als jij dat zegt dan wil ik dat geloven."
    Ik slik even en zet nog een paar passen dichter naar hem toe. Veel afstand is er nu niet meer tussen ons.
    "Vertrouw me, alsjeblieft. Het betekent niks, ik wil gewoon een andere manier uitproberen. Blijf gewoon stil staan," fluister ik. Als dit niet werkt, dan weet ik het niet.
    Ik leg voorzichtig mijn goede hand in zijn hals en ga op mijn tippen staan. Zachtjes druk ik mijn lippen op de zijne. Hier heb ik dus echt geen zin in, maar ik zie geen andere opties. Je hoort namelijk wel eens dat mensen met geheugenverlies zich dingen herinneren bij bepaalde triggers, als ze een bepaald iets voelen of ergens contact maken. Ik heb er natuurlijk geen idee van of dit zal werken, en of hij hierdoor tot de juiste herinneringen zal komen als het wel werkt, maar meer kan ik hem niet bieden. Als woorden niets uithalen, misschien daden dan wel.
    Ik breek de kus af en doe meteen een paar passen naar achter. Hoopvol kijk ik hem aan.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Kyle

    Irial barst in lachen uit.
    "Nee, natuurlijk niet hier." grinnikt hij.
    Ik voel dat ik rood word.
    "Ik dacht al. Eh, waar? auto?" Vraag ik dan.
    Ik heb geen idee, maar ik wil het wel. Ik ga recht zitten en blijf Irial aankijken.
    Ik laat even mijn hand over zijn borstkas gaan.


    Ich liebe dich 27.12.23

    Michael

    "Vertrouw me, alsjeblieft. Het betekent niks, ik wil gewoon een andere manier uitproberen. Blijf gewoon stil staan."
    Met grote ogen kijk ik haar aan als ze haar lippen op de mijne drukt. Alles, onbekende beelden, gevoelens, gedachtes, alles loopt door elkaar. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. Terug zoenen doe ik niet. Ik kan het niet. Ik ben verstijfd. Wanneer ze me loslaat worden mijn ogen alleen maar groter, mijn gevoelens lopen door elkaar. Moet ik haar nu dankbaar zijn? Boos worden? Weglopen? Ik voel een traan over mijn wangen lopen terwijl er beelden door mijn hoofd spoken. Ik loop een stukje door tot een bankje en ga daar rustig zitten om op adem te kunnen komen. Nog steeds heb ik geen idee hoe ik moet reageren. Ik leg mijn krukken naast me neer en verstop mijn hoofd tussen mijn handen om de tranen tot stopen te brengen. Ondertussen probeer ik ook nog mijn ademhaling onder controle. Elke seconde, het begin, het eind. Mijn sprong. Alles herhaalt zich in een razendsnel tempo. Waarom wilde ik dit ook alweer?


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    Er zijn geen woorden nodig, aan de blik in zijn ogen zie ik genoeg. Ik voel mijn hart breken voor hem als de herinneringen met volle gewicht op hem lijken in te beuken en er een traan over zijn wang rolt. Als hij naar een bankje loopt, weet ik niet wat ik moet doen. Ik kan me voorstellen dat hij me nu niet meer wil zien. Hij heeft waar hij nog voor bleef. Maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik het niet kan maken hem hier nu alleen te laten zitten. Ik blijf even verstijfd staan, volledig in tweestrijd. Uiteindelijk besluit ik dat er maar één iemand is die me kan vertellen wat hij wil. Geruisloos loop ik naar het bankje toe en ga zo ver mogelijk bij hem vandaan zitten.
    "Zal ik weg gaan of blijven?" vraag ik zacht.
    Ik vraag hem nog niet of ik iets voor hem kan doen, niet als ik niet weet of hij me op dit moment überhaupt in zijn buurt wil.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Michael

    "Zal ik weg gaan of blijven?"
    Ik schrik op van haar vraag en kijk met een ruk omhoog. De tranen veeg ik vervolgens uit mijn gezicht en kijk haar met een iets wat gefoceerd glimlachje aan.
    "Blijf," zeg ik zachtjes.
    Ook al ga ik niet tegen haar zeggen, ik wil dat ze hier is. De herinneringen komen binnen als doffe klappen in mijn maag. Ze maken me ziek. Ik wil niet dat ze weg gaat, niet nu. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip terwijl ik de laatste tranen uit mijn gezicht veeg. Twijfelachtig kijk ik haar aan.
    "Het betekende niets, toch?" vraag ik voor de laatste zekerheid. Als het niet zo zou zijn, zou ik het verschrikkelijk vinden. "Alleen vrienden."


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Charlotte

    "Blijf," zegt hij zacht.
    Ik knik even en geef hem de tijd om tot bedaren te komen. Ik kijk zo rustig mogelijk toe hoe hij zijn tranen weg veegt. Ookal voel ik me nu een beetje gebruikt en weet ik dat hij niet lang meer zal blijven, ik ben blij dat ik hem kunnen helpen heb. Het voelt als een opluchting, een druk die van mijn schouders valt. Wat tussen ons in stond vandaag is er niet meer. Nu blijven alleen de dingen van toen nog over, als hij besluit zich daaraan vast te klampen.
    "Het betekende niets, toch? Alleen vrienden."
    Ik zucht even en kijk hem geruststellend aan en schud mijn hoofd op die eerste vraag.
    "Alsof ik een vis kuste," zeg ik met een klein lachje. "Gewoon vrienden," verzeker ik met een knipoog. Ik zucht even en kijk voor me uit.
    "Welkom terug," voeg ik er heel stil aan toe. Hoe lang mag ik je dit keer houden?


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Weet je niets met Irial?]


    Ich liebe dich 27.12.23

    [Oh, had het niet gezien. Hihi, sorry (bloos)]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    [Geef niet, kan gebeuren. Daarom hielp ik je even. :}]


    Ich liebe dich 27.12.23

    Irial

    Ik druk kleine kusjes op Kyle's wangen als hij bloost. Het is enorm schattig en ik voel me nog meer aangetrokken tot hem. Hij kan zo opwindend en lief tegelijk zijn. Hoe kan ik ooit niet van hem gehouden hebben?
    "Ik dacht al. Eh, waar? auto?"
    Ik ril even en voel een lichte paniek opkomen als hij met zijn hand over mijn borstkas, over mijn littekens gaat. Rustig. Het is Kyle. Hij doet niks dat jij niet wilt, je houdt van hem.
    Ik besef wel dat hij geen slecht in de zin heeft, maar het is gewoon omdat we buiten zijn, waar anderen rondlopen die dat wel kunnen hebben.
    "Als jij dat wil, dan is de auto prima," zeg ik zacht.
    Ik trek hem nog even naar me toe en kus hem, om mezelf volledig gerust te stellen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.