RPG HorseLand | 1 - Speeltopics

Lets get it startedd

Regels:

x Je mag voor anderen een beetje zeggen wat ze doen (DAARBIJ NIET: karakter veranderen, situatie veranderen, of andere recente dingen)
x 16+ is toegestaan
x Niet schelden (behalve als het je personage tegen een andere is xd)

Dagroutine:

- Opstaan (uiterlijk tot 12 uur)
- Chillen en doen wat je wilt
- Gezamelijk ontbijt (of brunch, hangt ervan af)
- Vrij rijden [11.30 tot 12.30]
- OF les krijgen, OF les geven aan beginners of kleintjes [1 tot 3]
- Tussendoor kun je altijd lunchen (is niet gezamelijk)
- Vrije tijd [3 tot 4.30]
- Les geven aan jongeren (die al goed zijn) [5 tot 7]
- Dinnertime [7.30 tot 8]
- Vrije tijd [geen limiet (geen tijd dat iedereen binnen moet zijn, dat is vrij)]

Wel aan John melden als je niet voor 12 uur terug bent en buiten hangt s' nachts een lijst (naam aftekenen als je terug bent) zodat we s' ochtends weten dat je terug bent.


HIER IS DE NIEUWE TOPIC

[ bericht aangepast op 30 mei 2012 - 16:07 ]

how dare you speak of grace

Ik sta op een kijk of er iemand is. Ik zie niemand, misschien was het een flauwe grap. Ik loop naar beneden. Ik bedenk me dat ik Wolf nog steeds aan die paal heb staan. John heeft me aan gewezen waar de box van Wolf is. Ik wil hem net weg zetten als ik Alex de jongen die vanochtend van ze was gevallen zie rijden in de bak. Hij heeft veel talent.
'Mag ik er bijkomen?'

©1998

Jake

Ik lach even als ik Alex weg zie rennen, dan zet ik mijn spullen in de kamer, en in de stal van Stardust.
Als ik alles het uitgestald loop ik met mijn speciale halster-hoofdstel naar buiten, naar Stardust.
Als ik daar ben doe ik die bij haar om, wat schitterend staat, het turkois-blauwe stofje staat geweldig bij haar witte vacht.
Ik maak haar benen nog even schoon en steig dan op, en zit zondet zadel.

« The "earth" without "art" is just "eh." »

Alex
'mag ik erbij komen?' hoor ik plots, Ik zorg dat Apollo gaat stappen om td kijken wie het is. 'maar natuurlijk' zeg ik tegen haar ik zorg dat Apollo weer ik draf gaat voor dat we de oxer over gaan, Apollo springt veel hoger dan dat de hindernis is, ik geef hem een klopje in zijn nek 'uitslofer' fluister ik naar hem.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ik spring op Wolfs rug, ik ben weer lekker bezig, geen zadel en geen cap. Ik pak de teugels vast en spoor Wolf aan.

©1998

Valérie
Bij de poetsplaats zet ik Pirate vast. Uit mijn poetskist haal ik een grote spons die ik nat maak met lauw water. Langzaam laat ik de spons over Pirate's rug glijden. Hij ontspant volledig en briest tevreden.
'Je hebt hard gewekt, Pipi, je hebt het verdient.' Fluister ik tegen hem. Als ik zijn hele lichaam heb afgesponst veeg ik met een handdoek zijn voeten goed droog. Aangezien ik nog even met hem wil gaan grazen bij een bosje dicht in de buurt kan ik dan de rest droogstappen.
Ik ruim mijn poetskist op en neem dan Pirate mee naar het terrein. We stappen heel rustig een paar rondjes en lopen dan door naar het bosje.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Ik ga zitten aan de grote eettafel en kijk een beetje rond, als ik besluit dat er niemand komt loop ik naar de deur die weer naar buiten leid. Als ik net de deur achter me dicht probeer dicht te doen zie ik het afstapje niet en val plat op mijn gezicht op de grond.
"Oef" krijg ik er nog net uit, ik probeer om weer recht op te gaan zitten en voel een stroompje warm iets langs mijn hoofd naar beneden glijden. Ik raak het aan en zie dat mijn vingers rood worden "Ofocurse" zeg ik tegen mezelf dat gebeurt mij weer, ik sta voorzichtig op en wankel eventjes als ik de eerste stap neem.

“ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

Valérie
Onder het lopen zag ik ineens een van de nieuwe meisjes, Emily geloof ik, naar buiten komen. Plotseling valt ze plat op haar gezicht, ik schrik me dood! Dan gaat ze rechtop zitten, een straaltje bloed glijd langs haar hoofd naar beneden. Ze staat voorzichtig op en wankelt een beetje bij de eerste stap.
'Emily!' roep ik naar haar, 'Heb je hulp nodig?'

[ bericht aangepast op 27 mei 2012 - 17:41 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Ik hoor een meisje naar me roepen ik wist haar naam niet 'Heb je hulp nodig?' roept ze, ik knik totdat ik me bedenk dat ze dat vast niet ziet "Graag" roep ik terug, ik raak een beetje in paniek ik adem zwaar en probeer zoveel mijn longen met lucht te vullen. Ik sta op het punt om te gaan huilen, "Ik wil naar huis" fluister ik zachtjes zodat alleen ik het kan horen "Papa waarom laat me me hier nou achter"

“ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

[ Hmm, even een dagje niet on en gelijk 9 bladzijdes, mag ik een samenvatting?]

That is a perfect copy of reality.

Valérie
Ik zie dat ze het moeilijk heeft. Snel bind ik Pirate vast aan de paardenpaal en ik ren naar haar toe. Ze staat nog steeds te wankelen en als ik dichterbij kom zie ik dat ze bijna huilt.
'Kom, dan gaan we even naar binnen. In de keuken is een EHBO kist en daar kun je ook zitten, oké?'

[ bericht aangepast op 27 mei 2012 - 17:56 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

'Kom, dan gaan we even naar binnen. In de keuken is een EHBO kist en daar kun je ook zitten, oké?' zegt het meisje tegen me en brengt me mee naar binnen. "Bedankt" zeg ik een beetje gebroken "Het spijt me ik weet je naam niet" zeg ik uiteindelijk en ik trek mijn benen op de stoel zodat ik mijn kin op mijn knieen liggen en ik er nog kleiner uitzie dan dat ik al ben. Ik voel net nog hoe een klein traantje ontsnapt uit mijn linker ooghoekje.

“ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

Valérie
Ik breng haar naar binnen waar ze gaat zitten op een stoel.
'Het spijt me ik weet je naam niet,' zegt ze. Medelijdend kijk ik haar aan, dan draai ik me om om de EHBO doos te pakken.
'Ik heet Valérie,' zeg ik. Daarna maak ik de wond schoon, hij is gelukkig niet zo heel groot, en ik plak er een pleister op.

{Ik ga eten ^^}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Abbey
Als ik met Lilli voor de ingang van de school komen, stap ik af. Ik pak Lilli vast bij de teugels en loop verder naar de stallen. Ik loop met Lilli naar haar stal, en zet Lilli erin. Dan haal ik het zadel er van af, en leg het naast de stal neer. Ik loop weer terug en haal het hoofdstel van haar hoofd af. Ik loop de stal uit en doe de staldeur dicht. Ik maak het hoofdstel schoon en breng het naar de zadelkamer, dan loop ik terug en pak ik het zadel. Ik loop weer terug naar de zadelkamer en leg het zadel op een rek neer. Dan loop ik weer naar Lilli's stal en vertroetel haar.

That is a perfect copy of reality.

'Ik heet Valérie,' zegt ze, ik geef haar een klein lachje en voel een prikkende pijn als ze mijn wond schoonmaakt en er een plijster op plakt.
"Dankje" zeg ik en kijk haar aan "Het spijt me echt" zeg ik en sta langzaam op van de stoel "Ik ga denk ik naar mijn kamer, zou je me willen roepen als we gaan eten" vraag ik haar.

*Is goed, ik moet ook zo gaan eten volgens mij*

“ Sometimes the heart sees what is invisible to the eye “ - H. Jackson Brown Jr.

Valérie
'Dankje,' zegt ze, 'Het spijt me echt.' Ze staat langzaam op van haar stoel. 'Ik ga denk ik naar mijn kamer, zou je me willen roepen als we gaan eten?' vraagt ze.
'Ja, tuurlijk, het geeft niet hoor, dat kan iedereen overkomen.' Ik schenk haar een klein lachje, 'In welke kamer zit je?' vraag ik dan.

[ bericht aangepast op 27 mei 2012 - 18:49 ]

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page