• © MeLuvZaynx And Password.

    Acht studenten, waaronder vier jongens en vier meiden van achttien tot twintig, gaan op uitwisselingsproject naar Perth. Een stad in Australië. Eenmaal in Perth worden ze, samen met één of twee mede student[en], naar hun toegewezen familie gebracht. Daar leren ze de mensen kennen. Niet alleen de mensen leren ze kennen, ook proeven ze een gedeelte van de cultuur in Australië en hebben ze kans om bijzondere dieren te kunnen spotten.


    Familie 1: Covin;

    Familieleden;
    - Scott Louca Covin. ~ Blanche.
    - Nathalie Abbey Covin. ~ xFlyy.
    Studenten;
    - Alana Baylee Emerson. ~ MeLuvZaynx.
    - Manon Scarlett Johansson. ~ KolderKat.
    - Shane Welsch. ~ Cosette.

    Familie 2: Blueford;

    Familieleden;
    - Bethany Richelle Blueford. ~ SkyFall.
    - Summer Phoebe Bleuford. ~ Mebarak.
    - Fennila Minté Blueford. ~ Gaisford.
    Studenten;
    - Damario Da Silva Reyes. ~ Rechazame.
    - Raphael Zach Verville. ~ xMarvelous.

    Familie 3: Linscott;

    Familieleden;
    - Austin Braylon Linscott. ~ MeLuvZaynx.
    - Rebecca Charlie Linscott. ~ xMarvelous.
    - Skyler Fay Linscott. ~ xEPONINEx.
    Studenten;
    - Beaudine Nicole Rivera. ~ Blanche.
    - Miare Cathelyn Downett. ~ XScaramouche.
    - Como Cádiz Rosso. ~ Mebarak.

    Regels:

    - Geen one-liners. Meer dan vier regels.
    - Geen speed gesprekken. Je gaat niet zomaar weg als je met iemand in gesprek bent, ookal is diegene er een paar dagen niet.
    - Mensen die snel stoppen zijn níet welkom.
    - Zestien plus is toegestaan, maar het is een beetje raar als je bij een familie te gast bent en het daar lekker op de bank, tafel of waar dan ook gaat zitten doen. -Met familieleden zou het wel kunnen, niet op de bank of de tafel, maar gewoon in bed. Houd wel rekening met de leeftijden-
    - Naamveranderingen doorgeven.
    - Speel realistisch.
    - Géén perfecte personage's.
    - Topics worden alleen geopend door MeLuvZaynx en Password, tenzij je er toestemming voor hebt gekregen.
    - Al heb je moeite met de lengte van de posts of met het verzinnen van personage's kun je een kijkje nemen op
    deze site
    . Ik hoop dat je er wat aan hebt.
    - OOC praten met haakjes --> []-{}-().
    - Maximaal één personage bij een van de uitwisselingsstudent en maximaal één bij de familie. Natuurlijk is het leuker als je uitwisselingstudenten niet met het door jou gespeelde familielid in een familie zit.
    - De studenten kennen elkaar al.
    - Familie's kunnen groot zijn en klein, maar hou het wel een beetje normaal.

    In het vliegtuig is iedereen enthousiast en kijkt zijn ogen uit door de kleine raampjes. Australië is bijna in zicht en iedereen maakt elkaar gek met wat ze gaan zien en vertellen voor de zoveelste keer naar welke familie ze gaan, maar wat gebeurd er als ze landen? Nemen ze de goede koffers mee? Raakt er niet iemand verdwaalt? En hoe zal je relatie met de familie's verlopen? Hou je er leuke herinneringen, spannende of enge herinneringen aan over? Dat merk je pas, als je bent geland.


    © MeLuvZaynx And Password.

    [ bericht aangepast op 24 mei 2012 - 20:57 ]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    Cádiz.

    Wanneer we onze gordels om moeten doen haal ik opgelucht adem. Ik wil dat vliegtuig uit. Nu. Zo snel mogelijk. Nu meteen. De landing zelf is nooit zo heel erg bijzonder, het idee dat je kilometers hoog zit ook niet. Het idee dat mijn eerste vlucht mijn heftigste was wel. Het kleine schokje als we de grond raken maakt me meteen helemaal wakker. Een vlucht van de USA naar Australië in één keer is voor mij te lang. Overdreven lang. Voorzichtig sta ik op en haal ik mijn handbagage tussen mijn benen vandaan. Ik berg het nooit op in de daarvoor bedoelde plekken. Onzin. Ik houd mijn spullen liever bij me. Niet paranoïde maar er zijn genoeg mensen die bang voor de douane zijn en ik bescherm me graag tegen hen.
    Langzaam, omdat het simpelweg niet sneller kan gaan, loop ik het vliegtuig uit, langs de douane en paspoortcontrole. Voor mijn neus worden allerlei papieren geduwd om mijn reden van verblijf, lengte van verblijf en verblijfplaats te beschrijven. Een beetje onzin. Door deze papieren kan men je nog beter in de gaten houden dan in mijn ‘eigen’ landje. Braaf vul ik al mijn bekende gegevens in en lever het papiertje ook weer in.
    Uit mijn zak haal ik mijn Ipod en ik stop één oortje in mijn eigen oor. Mijn zonnebril zet ik op mijn neus en lachend loop ik naar buiten. Het weer bevalt me eigenlijk meteen. Zonnig, warm maar lekker met een klein briesje. Perfect. Bij de bagage band zie ik Shane, al iets wat ongeduldig, wachten. Ter herkenning steek ik mijn hand in de lucht terwijl ik mijn grote tas over de band zie rollen. Voordat ik naar mijn klasgenoot ga vis ik de tas snel van de band af.
    “Zo,” grijns ik. “Ons feest kan beginnen.”


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Miare Cathelyn Downett

    Hier en daar zie ik een aantal medestudenten in het rond kijken, ik moet ze goed in de gaten houden en dan met name Beaudine aangezien ik met haar in een gastgezin kom. Een stuk rustiger dan de meeste onder ons rits ik mijn tas alvast dicht, het scheelt dat dit niet mijn eerste uitwisseling is. Zenuwen spelen bij mij dan ook niet zo'n grote rol. Australië lijkt me heerlijk met een prachtige omgeving dus mocht het me niet aanstaan dan zou ik het hier nog wel uithouden. Al met al was ik daar niet zo bang voor, een gezin gaf zich niet voor niets op voor een uitwisseling. Eindelijk gaat het lampje uit en kan ik de gordel losklikken, snel wring ik me langs de mensen het vliegtuig uit. Buiten is het behoorlijk warm maar wel aangenaam, mensen zouden niet het niet verwachten maar ik heb totaal geen probleem met hitte. Even kijk ik rond of ik Beaudine zie maar als dat niet meteen het geval is loop ik naar de lopende band om mijn bagage op te halen. Als ik mijn koffer voorbij zie komen haal ik opgelucht adem, ik ben altijd bang om dat ding kwijt te raken het zal je maar gebeuren. Voor de zekerheid kijk ik even of alles er nog in zit en til hem snel van de band af. Beaudine zal haar bagage nog wel op moeten halen dus als ik hier blijf staan zal ik haar vanzelf wel zien verschijnen.

    Austin Braylon Linscott.

    "Austin!" Roept Rebecce. "We moeten gaan, volgens mij is het vliegtuig al geland. Tenminste ik hoorde net wel een vliegtuig over vliegen, Ik heb alleen geen idee waar Skyler en pap en mam zijn," Vervolgt ze. "Ach, die zijn overal en nergens. Laten we vast gaan" Zeg ik en draai me vervolgens om. Ik zet mijn koptelefoon weer op mijn hoofd, waardoor de harde beats tegen mijn trommelvliezen aangaan.
    In een snel tempo loop ik richting het vliegveld. Het is niet ver hier vandaan en om mijn fiets uit het schuurtje te halen had ik geen tijd meer voor. De rommel in het kleine schuurtje is niet normaal en om dan mijn fiets eruit te gaan halen? Nee, daar doe ik geen moeite voor.
    Een auto heb ik nog niet. Jammer genoeg. Mijn scooter heb ik wel, maar die staat in de garage, omdat mijn vader de auto mee had naar zijn werk en mijn moeder de fiets te sloom vind gaan, had ze besloten om met mijn scooter weg te gaan. En tja, dat liep niet goed af zullen we maar zeggen.
    "Kijk uit!" Roep ik tegen een man die wilt doorrijden, terwijl ik over een zebrapad loop. De meeste mensen ken ik hier wel, maar het is vakantie tijd hier, dus het zouden ook mensen uit het midden van ons land kunnen zijn die op vakantie gaan naar het strand. Dan is Perth toch wel een perfecte plaats om naartoe te gaan.
    Wanneer ik aankom bij het vliegveld kijk ik even rond om te kijken waar informatie staat over de aankomsttijden en in welke hal. Al snel heb ik ze gevonden en loop ik richting de aankomsthal waar ik een bekende tegenkom. Scott. Ik kan niet zeggen dat hij een van mijn beste vrienden is, maar ik kan erg goed met hem opschieten. "Hé!" Zeg ik met een kleine glimlach en klop even een keer op zijn schouder. "Ook aan het wachten zo te zien?" Zeg ik dan en zucht even, terwijl ik voor me uit kijk.


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    Rebecca Charlie Linscott
    'Ach, die zijn overal en nergens. Laten we vast gaan,' zegt Austin waarna hij zijn koptelefoon opzet en zich omdraait.
    Ik moet haast rennen om hem bij te houden zo snel loopt hij. Als hij het zebrapad loopt wordt hij bijna aangereden en roept hij tegen de chauffeur dat hij moet oppassen.
    Ik geef het maar op om hem bij te houden en loop rustig verder. Iets later kom ik aan bij het vliegveld. Al snel zie ik op de borden staan in welke aankomsthal ze aankomen en loop ik die kant op. Vanaf een afstandje zie ik al dat Austin bij Scott staan. Ik moet mijn best doen om niet te gaan glimlachen en loop hun kant op.
    'Hee, Scott,' zeg ik. Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken.
    'En Austin, je moet echt eens langzamer gaan lopen,' grinnik ik daarna.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Summer.

    Op een zeer langzaam tempo loop ik naar de aankomsthal van onze lieve studentjes. Tot irritatie van vele andere toeristen of andere mensen die hier net als ik niet veel te zoeken hebben ga ik nog langzamer lopen. Mijn zusje of mijn ouders heb ik nog nergens gezien. Niet dat ik die laatste had verwacht. Ze vonden het mijn taak om voor mijn gasten te zorgen. Alsof ik ervoor had gevraagd? Juist. Niet dus. Het enige wat ik wilde was naar San Diego. Naar de echte golven. Naar Holulu of Zuid-Amerika. Ergens waar de golven beoven de zeven meter uitstijgen. Hoger zijn dan waar dan ook maar ik mag pas als mijn school af is. Over één jaartje dus. Dat ene jaartje is moeilijk door te gaan. Mijn motivatie is tot het nulpunt gezakt en eigenlijk doe ik niets. Leren is geen echte moeite. Ik heb nog nooit geleerd alles op instict en het werkt. Hierna open ik mijn eigen surfschool en deel ik mijn ervaring met andere. Dan leer ik ze wat ik nu kan en maak ze beter dan dat ik ben. Ik leun weer verveeld tegen het stalen hekje aan opzoek naar de twee bekende gezichten. Iets van Mario en Rafal. Nee, niet precies maar daar komt het wel opneer. Ik glimlach kleintjes als ik de bekende gezichten opmerk. Mijn hand steek ik op zodat ze me ook kunnen herkennen. Mama Summer is geboren en is opzoek naar haar kroost.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    Scott Louca Covin.

    "Waar kom jij nou weer zolaat vandaan?" Vraagt Nathalie aan me.
    "Ik moest nog een vracht afleveren en het duurde langer dat ik had gehoopt, sorry daarvoor," Zeg ik tegen haar en haal even een hand door mijn haar. Volgens mij zie ik er niet uit.
    "Nou, ehm, waar moeten we heen?" Vraagt Nathalie en kijkt even om zich heen.
    "Aankomst hal drie," Zeg ik tegen haar en loop een stukje achteruit, waardoor ik tegen iemand op bots.
    "Sorry!" Verontschuldig ik me en kijk dan waar we moeten zijn.
    "Volgens mij moeten we nog verder die kant op," Zeg ik en wijs naar een andere aankomsthal.
    Samen met Nathalie ren in daarheen en voordat ik het weet staat Austin naast me.
    "Hé!" Zegt hij en klopt even op mijn schouder.
    "Hey," Groet ik terug.
    "Ook aan het wachten zo te zien?" Ik knik kort.
    "Wachten duurt lang," Zeg ik en schud lachend mijn hoofd.
    "Hee, Scott," Het is een bekende stem, die ik uit duizenden ken. Rebecca! Ze glimlacht, terwijl ik mijn gezicht in de plooi hou.
    Toch kan ik het niet laten en kijk schichtig om me heen. Wanneer niemand op me let, knipoog ik even naar Rebecca.
    "En Austin, je moet echt eens langzamer gaan lopen," Grinnikt ze dan.
    Ik moet mijn best doen om niet weg te dromen bij haar lach.

    [ bericht aangepast op 22 mei 2012 - 17:09 ]

    Damario Da Silva Reyes
    Ik zucht opgelucht als het toestel is geland. Ik volg mijn mede studenten het vliegtuig uit. Ga in de rij staan bij de duane die me na mijn tas gecontroleert te hebben en mijn paspoort gechecked te hebben rustig door laten gaan naar de bagage. Mijn gigantische koffer valt snel op en ik til hem van de band waar ik de bordjes volg naar de aanvangst ruimte "blueford blueford waar is familie blueford" mompel ik. Laat alsjeblieft mijn shirt niet ondr het bloed zitten!

    [Sorry was @stage]


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    [Summer heeft geen bordje. Je moet het met je herinnering en een opgestoken hand doen]


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    [@maartje Rebecca en Austin staan bij Scott a.]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    xMarvelous schreef:
    [@maartje Rebecca en Austin staan bij Scott a.]


    [Ik heb mijn post aangepast.]

    Austin Braylon Linscott.

    "Wachten duurt lang" Zegt Scott dan, waarna ik even knik.
    "Hee, Scott" Zegt er een bekende stem. Ik draai mijn hoofd richting de stem en zie dat het Rebecca is. Ik grinnik even, als ik besef dat ze me dus niet bij heeft kunnen houden.
    "En Austin, je moet echt eens langzamer gaan lopen" Grinnikt ze dan. "Of jij gaat sneller lopen" Zeg ik en grijns even lichtjes, waarna ik zucht. De hitte hier binnen in het vliegveld is echt ondragelijk. Meestal is het wel warm hier in Perth, maar dit is erger. Veel erger. het is gewoon benauwd en dat is iets anders dan hitte.
    Weer kijk ik rond of ik twee meiden zie. Eigenlijk zie ik genoeg meiden en weet ik niet welk het precies zijn. Ene Beaudine en Miare ofzo. Mijn moeder en Rebecca hebben even contact met ze gehad. Ik daar in tegen helemaal niet. Voor mij is het dus een verassing.
    Hoe ik hun namen weet? Dat heb ik dan weer van mijn zusje en mijn moeder gehoord. We weten nu namelijk al een tijdje dat er twee studenten bij ons in huis kwamen, alleen ben ik weinig thuis dus heb ik dat maar een paar dagen van te voren gehoord. Zoals ik al zei ben ik meestal bij vrienden, of aan het dans of op het strand te vinden.


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    Appolina.
    Mijn moeder fluisterde zachtjes mee met de melodie die door de hal te horen was. "Het vliegtuig is geland." Merkte Leroux op, toen ze een blik naar de landingsbaan wierp. De Starbucks waar we voor stonden was belachelijk groot. Hij leek erg nieuw, aan de drukte te zien. Oké, het was altijd wel druk in de Starbucks maar deze keer werd er gewezen en gefluisterd. "Heb je een nummer?" Vroeg ik aan mijn moeder. Ze knikte. "Ik ga ze niet bellen." Mompelde ze. "Hoezo niet?" Vroeg Leroux verbaasd, die inmiddels weer bij ons stond. Mijn moeder zuchtte, wat mij al antwoord gaf; ze was verlegen. Ik had een kinderlijke moeder, wat soms nogal lastig was aangezien ik volwassener leek dan mijn moeder. Ze huilde, op dat soort momenten moest ik haar troosten. Ze lachte wanneer ze een blunder maakte, want dat was wat mensen deden, hun schaamte weglachen. Ze geloofde in alle leugentjes die de wereld bedacht had, zoals liefde en blijdschap en meer van dat soort onnozele termen. Ze hield van ijsjes eten op een terrasje wanneer het lekker weer was. Ze droeg graag vrolijke jurkjes die Leroux voor haar uitgezocht was. Ik leek meer op mijn vader. Ik was de zwijgzame dwaas onder ons, al was ik geen dwaas, al was ik niet zwijgzaam - naar mijn mening. Goed, ik was meer een denker dan een prater.

    Damario Da Silva Reyes
    Op een gegeven moment zie ik een opgestoken hand en een sportief uitziend meisje. Dat moet summer zijn. Zij weet me vast wel naar plekken te brengen om te sporten. Ik loop op haar af. "Summer blueford?" Vraag ik voor de zekerheid. Soms schaam ik me nog steeds dat mijn spaans accent sterk doordringt in mijn engels al woon ik al 12 jaar in amerika. "Damario da silva reyes" zeg ik en ik steek mijn hand uit


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    [ik ben even folders lopen]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Shane Welsch

    Ik sta nog steeds op mijn koffer te wachten als ik Cádiz zie verschijnen. Als hij zijn hand naar me opsteekt, herhaal ik het gebaar. Hij ritst zijn tas van de band en komt naar me toe.
    “Zo. Ons feest kan beginnen.”
    Ik lach even en laat mijn ogen van hem naar de band, op zoek naar een spoor van mijn bagage, flitsen en terug.
    Heb ik weer, dat ik moet hokken met de knapste kerel van de klas. Ho wacht. Waar kwam die gedachte vandaan? Dat klopt niet.
    "Eindelijk, ik dacht dat het vliegtuig nooit zou landen," zeg ik, rollend met mijn ogen. "Maar je hebt dus wilde plannen?"
    Ondertussen zie ik mijn koffer en mijn gitaar, gelukkig in één stuk, mijn richting uitkomen. Ik schuif wat dichter naar de band toe en kijk naar Cádiz terwijl ik wacht tot ik ze er af kan halen.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.