• © MeLuvZaynx And Password.

    Acht studenten, waaronder vier jongens en vier meiden van achttien tot twintig, gaan op uitwisselingsproject naar Perth. Een stad in Australië. Eenmaal in Perth worden ze, samen met één of twee mede student[en], naar hun toegewezen familie gebracht. Daar leren ze de mensen kennen. Niet alleen de mensen leren ze kennen, ook proeven ze een gedeelte van de cultuur in Australië en hebben ze kans om bijzondere dieren te kunnen spotten.


    Familie 1: Covin;

    Familieleden;
    - Scott Louca Covin. ~ Blanche.
    - Nathalie Abbey Covin. ~ xFlyy.
    Studenten;
    - Alana Baylee Emerson. ~ MeLuvZaynx.
    - Manon Scarlett Johansson. ~ KolderKat.
    - Shane Welsch. ~ Cosette.

    Familie 2: Blueford;

    Familieleden;
    - Bethany Richelle Blueford. ~ SkyFall.
    - Summer Phoebe Bleuford. ~ Mebarak.
    - Fennila Minté Blueford. ~ Gaisford.
    Studenten;
    - Damario Da Silva Reyes. ~ Rechazame.
    - Raphael Zach Verville. ~ xMarvelous.

    Familie 3: Linscott;

    Familieleden;
    - Austin Braylon Linscott. ~ MeLuvZaynx.
    - Rebecca Charlie Linscott. ~ xMarvelous.
    - Skyler Fay Linscott. ~ xEPONINEx.
    Studenten;
    - Beaudine Nicole Rivera. ~ Blanche.
    - Miare Cathelyn Downett. ~ XScaramouche.
    - Como Cádiz Rosso. ~ Mebarak.

    Regels:

    - Geen one-liners. Meer dan vier regels.
    - Geen speed gesprekken. Je gaat niet zomaar weg als je met iemand in gesprek bent, ookal is diegene er een paar dagen niet.
    - Mensen die snel stoppen zijn níet welkom.
    - Zestien plus is toegestaan, maar het is een beetje raar als je bij een familie te gast bent en het daar lekker op de bank, tafel of waar dan ook gaat zitten doen. -Met familieleden zou het wel kunnen, niet op de bank of de tafel, maar gewoon in bed. Houd wel rekening met de leeftijden-
    - Naamveranderingen doorgeven.
    - Speel realistisch.
    - Géén perfecte personage's.
    - Topics worden alleen geopend door MeLuvZaynx en Password, tenzij je er toestemming voor hebt gekregen.
    - Al heb je moeite met de lengte van de posts of met het verzinnen van personage's kun je een kijkje nemen op
    deze site
    . Ik hoop dat je er wat aan hebt.
    - OOC praten met haakjes --> []-{}-().
    - Maximaal één personage bij een van de uitwisselingsstudent en maximaal één bij de familie. Natuurlijk is het leuker als je uitwisselingstudenten niet met het door jou gespeelde familielid in een familie zit.
    - De studenten kennen elkaar al.
    - Familie's kunnen groot zijn en klein, maar hou het wel een beetje normaal.

    In het vliegtuig is iedereen enthousiast en kijkt zijn ogen uit door de kleine raampjes. Australië is bijna in zicht en iedereen maakt elkaar gek met wat ze gaan zien en vertellen voor de zoveelste keer naar welke familie ze gaan, maar wat gebeurd er als ze landen? Nemen ze de goede koffers mee? Raakt er niet iemand verdwaalt? En hoe zal je relatie met de familie's verlopen? Hou je er leuke herinneringen, spannende of enge herinneringen aan over? Dat merk je pas, als je bent geland.


    © MeLuvZaynx And Password.

    [ bericht aangepast op 24 mei 2012 - 20:57 ]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    [Eigenlijk zijn we nu gewoon dat de familie's bij het vliegveld aankomen en dat de studenten in het vliegtuig zitten (:]


    That is a perfect copy of reality.

    [Phoebe staat te wachten op het vliegveld en Cádiz zit erin. Niet heel boeiend.


    "The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

    [Kan het vliegtuig de landing niet inzetten ofzo? :')]


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Cosette schreef:
    [Kan het vliegtuig de landing niet inzetten ofzo? :')]

    [Aangezien Saartje (aka MeLuvZaynx) niet online is, kan ik dat natuurlijk ook laten gebeuren. ^^]

    [ bericht aangepast op 22 mei 2012 - 16:20 ]

    [Laat hem maar dalen hoor ^^.]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    -- De bordjes 'Fasten Seat Belt' lichten op en er wordt omgeroepen dat het vliegtuig de landing in gaat zetten. Rustig raken de wielen het asfalt en daarna staat het vliegtuig stil. De deuren gaan open en iedereen kan het vliegtuig verlaten, om zijn of haar koffer op de halen. --

    Beaudine Nicole Rivera.

    Ik voel hoe de wielen van het vliegtuig het asfalt van de landingsbaan raken. Langzaam mindert het vliegtuig vaart en daarna staan we stil. De bordjes 'Fasten Seat Belt' gaan weer uit en met een klik maak ik mijn gordel los.
    Ik spring uit mijn stoel en strek even mijn ledematen. Het grootste gedeelte van de reis heb ik liggen slapen en daar ben ik behoorlijk stram van geworden.
    Samen met de andere passagiers loop ik het vliegtuig uit. Voor me toont een grote bagageband. Ik wacht geduldig tot mijn koffer langskomt. Wanneer ik deze zie, pik ik hem er tussen uit en loop verder naar de aankomst hal.
    Gelukkig heb ik weet ik de namen van de familieleden van de familie Linscott al. Ik logeer bij.. Shit! Wie waren het ook al weer? Austin.. Rebecca en nog iemand, maar van haar ben ik de naam vergeten. Ook hebben ze foto's meegestuurd, zodat ik ze kan herkennen op de luchthaven.
    Ik vraag me af waar Miare is. Ik heb haar al een lange tijd niet meer gezien.

    Alana Baylee Emerson.

    Snel klik ik mijn gordel weer vast, aangezien het lampje met als teken 'gordels vast' betekend is aan gegaan. Ook klap ik het grijze tafeltje voor mij in tegen de stoel voor me.
    Een paar stewardessen lopen langs om te controleren of alle gordels om zijn en de tafeltjes ingeklapt zijn.
    Als iedereen is gecontroleerd, zet de piloot de daling in. De druk op je oren kan veroorzaken dat hij dicht komt te zitten. Had kan pijn doen, maar meestal is het gewoon erg vervelend, omdat je mensen niet zo goed meer kan verstaan en het nog wel een tijdje duurt. Daarom pak ik een kauwgombal uit de zak van mijn vest en begin erop te kauwen, zodat de druk minder word en mijn oren open blijven zitten. Tenminste de kans word kleiner dat ze niet dicht gaan.
    "Zou uw zo vriendelijk willen zijn om alle elektronische apparaten uit te schakelen? Het zou namelijk kunnen dat ze het navigatie systeem kunnen beïnvloeden" Komt er door de luidsprekers, waarna je een paar mensen hun mobiel zien pakken. Zelf pak ik mijn Ipod en druk hem uit.
    Na een paar minuten voel ik hoe de wielen van het vliegtuig het asfalt van de landingsbaan raken. Het vliegtuig mindert vaart en op een gegeven moment komen we tot stilstand. We zijn er. We zijn in Australië.
    Ik maak mijn gordel weer los, als het lampje uit gaat, en sta snel op. Ik haal mijn handbagage uit de kleppen boven onze stoelen vandaan en loop achter een aantal andere passagiers het vliegtuig uit.
    Wanneer ik bij een grote lopende band aankom waar al de bagage op word geplaatst en rond gaat, kijk ik geduldig rond om te zien of ik mijn koffer ergens kan vinden. Snel haal ik mijn witte koffer van de band, waar een groot rood hart op is gedrukt. Ehm, nu moet ik gaan zoeken naar mijn familie. Nathalie en Scott. Manon die red het zelf wel. Hoop ik.

    [ bericht aangepast op 22 mei 2012 - 16:35 ]


    'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

    Appolina.
    "Zit mijn haar goed?" Vroeg mijn moeder die onrustig haar haar aan het gladstrijken was. "Het zit prima." Leroux knipoogde naar me toen ze dat zei. "Echt?" Er verscheen een zorgelijke glimlach op haar gezicht, voor zover je zorgelijk kan glimlachen. "Echt." Bevestigde ik, omdat ik zo langzamerhand medelijden begon te krijgen met mijn moeder die zo zenuwachtig was. Zelf had ik geen last van dit vervelende gevoel. Dit was ons eerste jaar, we hadden nooit eerder studenten in huis genomen. Leroux hield de taart stevig vast, ze had de taak gekregen om deze aan de jonge mannen tegen wanneer ze aankwamen. Ik had het geen goed idee gevonden om ze een taart te geven na zo'n uitputtende vliegreis, maar goed, over meer dan dat had ik me geen zorgen gemaakt. Ze zouden op de zolder slapen, wat ook onze Bed & Breakfast kamer was. Veel toeristen wouden hier logeren aangezien het dicht bij het vliegveld was, handig dus. We verdiende hier ook weer een centje mee. We waren niet arm, maar ook niet rijk. We behoorde tot de middelmaat, zo zal ik het maar verwoorden.
    Mijn moeder was inmiddels al vijf keer naar de wc gegaan tijdens het wachten, ik betwijfelde of het al die vijf keren was omdat ze werkelijk moest, aangezien ze drie van de vijf keer met nog rodere lippen terug kwam. Leroux leek ook erg kalm, maar haar kennende wist ik dat ze het niet was. Ze zou hopen dat er een knappe jongen bij zat, aangezien ze nu in de puberteit was en veel bezig was met de liefde en meer van dat soort leugens. Waarom werden mensen toch verliefd? Ik was inmiddels gaan zitten aangezien mijn benen pijn deden van het staan. We hadden afgesproken bij een Starbucks café waar we meteen wat konden drinken en kletsen. Ik begreep niet waarom het nodig was dat ik er bij was, maar mijn moeder had er om gesmeekt, en dat was niet af te slaan. Een zoveelste zucht verliep mijn lippen. Oh, wat haatte ik wachten.

    Shane Welsch

    Na wat een eeuwigheid lijkt, wordt er eindelijk aangegeven dat we gaan landen. Enthousiast kijk ik door het raampje, en zie de wolken verdwijnen om vervolgens de grond steeds dichter te zien komen. Mijn oren suizen als een malle, maar het kan me niet schelen. Ik wil gewoon uit dit vliegtuig, zo snel mogelijk.
    Opgelucht haal ik adem, als we na ongeveer een kwartiertje ook effectief de grond raken. Als bij gewoonte, geven bijna alle passagiers de piloot een applausje voor de succesvolle vlucht. Een gekke gewoonte, vind ik dat. Die mannen en vrouwen worden toch opgeleid om zoiets vlot te laten verlopen? Je raakt sneller in een ongeluk verwikkeld met de auto dan dat er een vliegtuig neerstort.
    Het is aanschuiven, in het smalle gangpad en ik verontschuldig me bij de man die een elleboogstoot krijgt als ik mijn rugzak uit de compartementjes voor de handbagage haal. Na enkele minuutjes geslenter ben ik eindelijk buiten. De zon brandt fel en ik zet mijn zonnebril op. Het bevalt me hier nu al. Opgelucht ga ik mijn koffers halen.
    Aan de bagageband, kijk ik even om me heen of ik Cádiz kan zien. Gezien we bij hetzelfde gezin zitten, lijkt het me handig als we daar zo meteen samen op zoek naar gaan. Verveeld tik ik een willekeurig ritme met mijn voet. Waarschijnlijk komt mijn koffer er weer als laatste uit.


    I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

    Scott Louca Covin.

    "Kom op, kom op!" Brom ik, terwijl de vracht van mijn vrachtwagen wordt gelost. De fabriek is vlakbij het vliegveld, waar ik zo heen moet om de uitwisselingsstudenten op de halen, samen met Nathalie.
    De man op de heftruck laat met een gebaar zien dat hij klaar is.
    Ik start de vrachtwagen en rij het terrein af, om vervolgens snel haar huis te rijden. Ik heb mijn iet wat oudere kleding aan. Een versleten spijkerbroek en een faal t-shirt.
    Bij huis aangekomen pak ik mijn auto. Het is een oude Amerikaanse truck. Met behoorlijk hoge snelheden scheur ik over de snelweg en ben binnen een mum van tijd op het vliegveld.
    Ik parkeer de auto en ren overhaast de aankomst hal in, om me daar bij mijn ouders en Nathalie te voegen.
    "Net op tijd," Zeg ik met een zucht.

    Raphael Zach Verville.
    Ik zucht opgelucht als het vliegtuig begint te dalen. Niet dat ik vliegen heel erg vind maar als je het vaak doet wordt het nogal saai. Ik zet mijn iPod uit en wacht een beetje ongeduldig tot de wielen de grond raken. Zodra dat het geval is en het taxiën klaar is sta ik op, pak ik mijn rugzak en wurm me langs een paar mensen het vliegtuig uit. Gelijk merk ik dat het behoorlijk warm is, wat ik eigenlijk ook wel had verwacht. Ik loop richting de ruimte met de bagageband. Als ik daar aan kom kijk ik of ik Damario ergens zie en hou tegelijkertijd de band in de gaten.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Rebecca Charlie Linscott
    Ik heb net wat andere kleren aangetrokken als ik de voordeur open hoor gaan.
    'Thuis!' roept iemand. Ik herken Austin's stem.
    Snel trek ik mijn schoenen aan en loop ik de trap af. 'Austin!' roep ik. 'We moeten gaan, volgens mij is het vliegtuig al geland. Tenminste ik hoorde net wel een vliegtuig over vliegen,' zeg ik. 'Ik heb alleen geen idee waar Skylar en pap en mam zijn,' zucht ik daarna.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Nathalie Abbey Covin
    Ik sta al op het vliegveld als ik Scott het vliegveld zie binnenlopen. 'Net op tijd' zucht hij. 'Waar kom jij nou weer zolaat vandaan?' vraag ik. Ik kijk even naar het bord, en dan weer terug. 'Ik haat vliegen&vliegtuigen zo erg' denk ik. 'Nou ehm, waar moeten we heen?' vraag ik dan. Ik kijk om me heen, 'Waarom zijn vliegvelden ook zo groot?' denk ik dan.

    [ bericht aangepast op 22 mei 2012 - 16:42 ]


    That is a perfect copy of reality.