[RPG] We're not like the others ~ 7 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 23 mei 2012 - 19:18 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Geovanni Naldo Nelson.

"Waar moet ik dan naartoe? Je weet dat mijn moeder overleden is!" Roept Celeste.
Ik kijk verslagen naar benden. Op dit moment zou ik het liefste wegkruipen, een koptelefoon opzetten en zo een tijdje blijven zitten. Gewoon even helemaal niks aan mijn hoofd.
"Ik kan nergens heen!"
En haar vader dan..?
"Fuck… fuck… Waar moet ik dan naartoe?"
Ik voel haar ogen op me branden en ik hef mijn hoofd op om haar aan te kijken. Rustig sta ik op en trek mijn shirt weer recht.
"H-het komt wel goed, alles komt goed. Right?" De tranen staan in haar ogen.
Ik schud mijn hoofd, terwijl ze naar me toe loopt en sluit haar in mijn armen.
"Het komt goed," Troost ik haar. "Je kan altijd bij mij wonen," Zeg ik tegen haar. Gezellig met z'n tweeën in een appartementje op drie hoog. Ja, ik woon al op mezelf, vanaf mijn zestiende al.
Zachtjes streel ik haar haren. "Het komt goed," Herhaal ik fluisterend.

Aiden Lloyd
“Ja,” Antwoordde ze, maar ik deed mijn ogen nog niet open. “Maar ik denk nog steeds niet dat alle jongens hadden geholpen.” Ik wil er net wat op antwoorden als ik lippen op mijn wang een kusje voel geven, dus open ik gelijk mijn ogen en kijk verbaasd naar Feline.
Niet vlak daarna komt er een lichte glimlach op mijn lippen en komt John binnen met de verbanddoos. “Daar moet ik je gelijk ingeven, niet alle jongens zouden helpen.” Knik ik naar haar, maar met een verslagen blik op mijn gezicht.
Dan kijk ik naar John. “Is het erg?” John haalt zijn wenkbrauw op. “Je moet je shirt even uitdoen, Lloyd.” Een kinderlijke grijns verscheen op mijn gezicht. “Natuurlijk.” Pijnlijk, niet dat ik het probeer te laten merken, doe ik mijn shirt uit en zit ik met een ontbloot bovenlijf.
John kijkt naar de wond in mijn buik. Het zag er niet goed uit, er stroomde nog steeds veel bloed uit en het leek groter dan het eigenlijk was door al het bloed. Hij depte een doek erop en keek naar Feline. “Als je hier niet bij wilt zijn, hoeft dat niet. Maar als je hem wilt helpen, wil je dan even een doek nat maken en aan me geven?”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Celeste Jade Fox.
Ik voel zijn armen om me heen en ben blij van de warme aanraking die ik van hem voel. Zijn aanraking is alleen al genoeg om me een beetje tot rust te brengen.
“Het komt goed,” Troostte hij mij. “Je kan altijd bij mij wonen,” Zachtjes knik ik, maar eigenlijk wil ik er wat op zeggen. Zou hij dan niet ziek van me worden? Wilt hij me dan niet op een gegeven moment weghebben? Waar zijn, zijn ouders dan?
Maar dat waren allemaal vragen voor later.
“Het komt goed,” Herhaalde hij fluisterend, terwijl hij zachtjes mijn haren streelt.
Ik huil zachtjes door, maar houd hem nog steeds stevig vast. Ik wil hem niet kwijt.
“Ik kan niet naar mijn vader, maar dat vertel ik je later wel…”
Verslagen keek ik hem aan en drukte een kus op zijn wang. “Toch bedankt voor het proberen, en…” Ik keek even naar de grond. “Het spijt me dat ik dat zei.”
Maar ik houd wel echt van je.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Geovanni Naldo Nelson.

Ondanks mijn woorden huilt ze zachtjes door. Ik begrijp haar ook wel.. Alles.. Het hele gedoe met Jace.. Het lijkt me ook frustrerend, maar boven alles pijnlijk.. en triest natuurlijk.
"Ik kan niet naar mijn vader, maar dat vertel ik je later wel…"
Ik knik zachtjes. Dat komt goed, dat hoef ik nu ook niet te weten.
Ze gaat op haar tenen staan en drukt een kusje op mijn wang. "Toch bedankt voor het proberen, en…" Ze wendt haar blik af. "Het spijt me dat ik dat zei,"
Ik schud mijn hoofd. "Het geeft niet," Stel ik haar gerust.
"Ehm.." Begin ik zachtjes. "Zullen we anders naar mijn huis gaan? Gewoon weg van hier, even geen last van Jace," Zeg ik tegen haar. "Het hoeft niet en ik wil niet aandringen," Vervolg ik fluisterend.

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

"Oké," Zegt ze met een glimlach en laat haar ogen door de kamer glijden.
Nu heb ik mooi even de tijd om haar te bekijken. Ze heeft een prachtig postuur. Ondanks dat ze kleding aan heeft. Jerry! Ik betrap mezelf op mijn foute gedachten.
Plotseling verstijft Louise en ze gebaart dat we stil moeten zijn. Ik kijk haar met een wat-is-er blik aan.

Celeste Jade Fox.
“Het geeft niet,” Ik keek hem dankbaar aan. “Ehm… Zullen we anders naar mijn huis gaan? Gewoon weg van hier, even geen last van Jace,” Zei hij tegen mij en ik merkte dat er een grote glimlach mijn mond op kwam.
“Het hoeft niet en ik wil niet aandringen,” Vervolgde hij fluisterend, maar ik schudde dat het niet uitmaakte en knikte daarna snel en blij dat ik het wel wilde.
“Je dringt niet aan en ik wil het eigenlijk wel heel graag. Ik denk dat het een heel goed idee is, Nelson,” Ik voelde me gelijk weer een beetje beter door hem.
Er gleed een blije, maar zachte glimlach op mijn lippen, maar in mijn ogen was een dankbare blik te zien.
“Dank je…” Als ik hem nu maar niet tot last ben.
“Eh, zullen we dan gaan?”

Quiet the mind, and the soul will speak.

Louise Erika Sweet
Hij keek me aan met een wat-is-er blik. Ik luisterde nog steeds goed. Ik hoorde voetstappen in de richting van de kamer komen. Vervolgens waren de voetstappen bijna bij de deur van de kamer. Toen ik zacht gerinkel van sleutels hoorde sprong ik zachtjes naar de achter kant van de bank. Natuurlijk trok ik Jerry ook mee, maar moest hem opvangen zodat hij niet met een knal op de grond kwam. Ik hoorde de sleutel in de sleutel gat gaan en de deur ging met een klink open. Het was even stil. 'Niemand is hier. Volgens mij hoor je spoken!' Daarna werd de deur dichtgedaan en op slot gedraaid. Ik maakte nog even een gebaar dat Jer nog even stil moest zijn. Ik hoorde de voet stappen weer weg gaan en toen ze verdwenen waren zuchtte ik. 'Die zijn weg.' Zei ik blij.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Geovanni Naldo Nelson.

"Je dringt niet aan en ik wil het eigenlijk wel heel graag. Ik denk dat het een heel goed idee is, Nelson,"
Ik grinnik zachtjes om de manier hoe ze mijn achternaam uitspreekt.
Er komt een glimlach op haar lippen. "Dank je…" Bedankt ze.
"Geen probleem," Ik hou haar nog steeds vast, bang om haar te verliezen aan iets of iemand.
"Eh, zullen we dan gaan?"
Ik knik kort en maak me dan voorzichtig los uit haar armen. "Is goed," Zeg ik tegen haar en loop samen met haar richting de trap.

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

Er klinkt gerammel van sleutels en ik word over de leuning van de bank, achter de bank gesleurd door Louise. Gelukkig vangt ze me op, anders was ik geheid tegen de muur aan geknald.
"Niemand is hier. Volgens mij hoor je spoken!" Hoor ik iemand zeggen. Daarna hoor ik opnieuw sleutels en daarna verstommen de voetstappen.
"Die zijn weg," Zegt Louise.
Ik sta op en trek haar overeind. "Gelukkig maar," Zucht ik. Wow.. Dat was behoorlijk.. spannend.

Celeste Jade Fox.
“Geen probleem,” Hij houd mij nog steeds vast en ik ben blij dat hij dat doet, aangezien het fijn en beschermd voelt.
Hij knikte kort op mijn vraag en maakte zich voorzichtig los uit mijn armen. “Is goed.” We lopen samen richting de trap en ik veeg onderweg met de achterkant van mijn handen de overige tranen weg en probeer het enigszins nog in orde te brengen.
Mijn ogen zijn nog steeds een beetje rood, en ik merk dat er sommige leerlingen naar ons, vooral mij, kijken, maar ik let er niet op. Ik laat mijn vingers even door mijn donkere haren gaan en doe ze zo dat ze allemaal over één schouder vallen.
Als we de trap af zijn, is het nog steeds stil en ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen, dus vlak voordat we uit de school lopen, kijk ik hem weer aan. Een beetje om zijn reactie te peilen.
“Eh, Geovanni?” Mijn stem klonk vragend, alsof ik zijn toestemming nodig had om verder te gaan. “Vindt je het niet erg dat, als ik echt geen plek meer heb om te wonen, ik dan bij jou kom? Ik bedoel…” Ik voel me zwak worden. “Ik ben bang dat je dan op een gegeven moment genoeg van me krijgt.” Zenuwachtig begon ik aan mijn shirt te frunniken en wend mijn blik van hem af.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Louise Erika Sweet
Jer trok me overeind.'Gelukkig maar,' Zuchtte hij even. Ik liep heel even naar de deur toe en legde mijn oor tegen de deur aan. Ik sloot even mijn ogen en luisterde goed of er iemand in de buurt was. Ik hoorde voetstappen en gesprekken. Ik hoorde mensen lachen, zelfs iemand huilen, maar niemand was in de buurt.'Niemand is in de beurt. Zeker niet de gekke dokter.' Vertelde ik. Ik liep even richting de bank toe, maar merkte dat het een beetje koud werd. Misschien had ik gewoon weer niet de juiste kleren aan. Mijn shirt had geen mouwen en was bij mijn rug lager dan normale shirt. Had er namelijk geen zin in dat er kleren scheurde als ik vloog...'Best wel koud hier,'

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Feline Haven Chase
'Daar moet ik je gelijk ingeven, niet alle jongens zouden helpen.' knikt hij maar er staat een verslagen uitdrukking op zijn gezicht.
Ik bijt op mijn lip, misschien had ik dat kusje beter niet kunnen geven.
'Is het erg?' vraagt Aiden aan John.
'Je moet je shirt even uitdoen, Lloyd.'
'Natuurlijk.' zegt hij met een kinderlijke grijns.
De wond ziet er niet goed uit en mijn gezicht betrekt. Als ik nou gewoon had gezegd dat hij wél mijn vriendje was dan was dit misschien niet gebeurd.
John dept een doek op de wond en kijkt me aan. 'Als je hier niet bij wilt zijn, hoeft dat niet. Maar als je hem wilt helpen, wil je dan even een doek nat maken en aan me geven?'
Ik knik en loop gelijk naar de keuken waar ik een doek nat maak. Met die natte doek loop ik terug en geef ik die aan John. 'Eh, wil je nog iets anders?' vraag ik aan Aiden. 'Iets te drinken of eten?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden Lloyd
Ik stuur mijn blik weer richting Feline en merk dat ze knikt en gelijk naar de keuken loopt om een doek nat te maken. Niet veel later komt ze terug en geeft die aan John, waarna ze zich naar mij richtte. “Eh, wil je nog iets anders?” Ze leek me nogal ongemakkelijk. “Iets te drinken of te eten?”
Jou. Kwam er in mijn gedachten op en gelijk schrok ik van die gedachten. Ik moet dat niet denken. Ze is van Leonim, niet dat het mij wat uitmaakt, en ze wilt duidelijk niets van je hebben.
“Nee, nee. Hoeft niet.” Schudde ik en ik was opgelucht dat ik mijn gedachten niet sprak, dan zou ze al zeker schrikken.
John keek even naar mij en toen naar Feline en zei toen tegen haar, “Pak een stoel erbij, als ik je nodig heb, dan zeg ik het je wel.” Hij sprak op een duidelijke toon en ook al waren wij vaak grappenmakers bij elkaar, in dit soort situaties was hij altijd serieus.
Hij maakte de wond schoon met de natte doek en ook gelijk mijn arm waar twee bloederige sneeën zaten van het mes. Gelijk smeerde hij er een zalf op en verbond mijn arm, waarna hij zich op Feline richtte. “Wil je misschien een paar pijnstillers pakken uit die kast daarzo?” Hij gebaarde naar een kast waar ze moest zijn en richtte zich toen weer naar mij, waarna hij me een bepaalde blik stuurde.
Hij wist nu al meer wat er aan de hand was, zonder dat ik hem wat had verteld.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Feline Haven Chase
'Nee, nee. Hoeft niet,' zegt Ainde hoofdschuddend.
'Pak een stoel erbij, als ik je nodig heb, dan zeg ik het je wel.' zegt John.
Ik pak een stoel en kijk toe hoe John Aiden's wonden verzorgd. Misschien is het wel handig om te leren hoe zoiets moet. Hoewel ik zou het natuurlijk altijd gewoon met magie kunnen doen maar dat gaat nogal lastig met iemand anders erbij.
'Wil je misschien een paar pijnstillers pakken uit die kast daarzo?' zegt John en hij gebaard naar een kast. 'Oh ja, tuurlijk,' zeg ik waarna ik opsta en naar de kast loop die John had aangewezen. Na even zoeken heb ik de pijnstillers gevonden maar voordat ik terug loop ga ik nog na de keuken om een glas water voor Aiden te halen. Met het glas water en de pijnstillers loop ik terug naar John en Aiden. 'Doet het erg pijn?' vraag ik voorzichtig aan Aiden.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Aiden Lloyd
Ze kwam terug met pijnstillers en een glas water, waarna John dit allebei aannam en toen aan mij gaf. Met een vies gezicht nam ik twee pijnstillers in, aangezien ik in elkaar geslagen en mishandeld ben, heb ik dat waarschijnlijk wel nodig.
“Doet het erg pijn?” Hoorde ik voorzichtig uit Feline’s mond komen en ik keek haar even aan, waarna ik nog een slok van mijn water nam en deze toen op de tafel vlakbij zette.
Met een jongensachtige grijns keek ik haar ietwat pijnlijk aan, al wilde ik dit natuurlijk niet laten zien. “Nou, ik kan wel zeggen dat ik me wel eens beter heb gevoeld, ja,” Grinnikte ik, terwijl ik John mijn wond op mijn buik voelde verzorgen.
“Maar geen zorgen, ik overleef het wel hoor, Feline,” Haar naam sprak ik op een bepaalde manier uit, maar probeerde dit verder niet te laten merken en keek weer naar John.
“Wil het lukken?”
Hij zuchtte diep. “Aiden, je had gezegd dat je niet meer zou vechten en nu doe je dit en heb je een messteek in je buik gehad. Hopelijk wen je eraan, want hier blijf je nog wel even last van houden en dan heb ik het nog niet eens over de wonden op je arm.” Zuchtte hij vermoeid en ik rolde met mijn ogen.
“Het is echt niet alsof ik er dood van ga hoor, Moore,” John keek me met een bepaalde blik aan en ik hield gelijk mijn mond, waarna hij verderging met het verbinden van de wond op mijn buik.
Ik keek Feline aan. “Hopelijk blijf je er geen nachtmerries van houden, van die kerel dan…” Ik zat er over na te denken er nog wat achterna te zeggen, maar ik deed het maar niet.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Geovanni Naldo Nelson.

Ik loop de trap af, zoals ik dat altijd doe. Ondanks dat Jace en Celeste door mijn hoofd blijven spoken, probeer ik niet in mijn gedachten te verdwalen.
We lopen vlakbij de schooldeur en ze kijkt me aan.
Ik kijk vriendelijk en liefjes terug.
"Eh, Geovani?" Ze klinkt vragend. "Vindt je het niet erg dat, als ik echt geen plek meer heb om te wonen, ik dan bij jou kom? Ik bedoel…"
Ik schud mijn hoofd zachtjes.
"Ik ben bang dat je dan op een gegeven moment genoeg van me krijgt," Ze kijkt weg, zoals ze altijd doet als ze verlegen of zenuwachtig is.
"Tuurlijk niet!" Zeg ik met een glimlach. "Ik zal nooit genoeg van je krijgen," Zeg ik tegen haar. "Heb ik je trouwens al vertelt dat ik sinds een jaartje op mezelf woon? Geen last van broertjes of ouders," Vertel ik aan haar.
Ondertussen lopen we naar buiten.

Jerry 'Jer' Ralph Moore.

Louise stopt en loopt naar de deur toe. Ze legt haar oor tegen de deur. "Niemand is in de buurt. Zeker geen gekke dokter," Vertelt ze en loop naar de bank toe.
"Best wel koud hier," Zegt ze dan.
Ik trek mijn vestje uit en geef het aan haar. "Trek maar aan," Zeg ik tegen haar.
Ondertussen ben ik naast haar gaan zitten en sla een arm om haar heen. "Ik kan je wel opwarmen," Zeg ik met een speelse grijns. Het klinkt zwoel, maar ik bedoel het niet zo.