• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Meanish
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ JustMeanXx
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington
    Myra Bailey ~ 15 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Meanerd

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ JustMeanXx
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ Meanish
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 30 mei 2012 - 19:44 ]


    Your make-up is terrible

    Myra Bailey
    Ik heb de ingang naar de kelder gevonden, de weg naar mijn spullen. Ik haal diep adem en zet een hand tegen de koude muur. Dan ga ik naar beneden.
    Als ik beneden ben zie ik 3 mensen staan. Ik ken ze niet. Een meisje staat tegen de muur. En een jongen loopt naar een andere jongen die in kniel stand zit. Dan draait de jongen zich om en werpt een vragende blik op de jongen die naar hem toe komt.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Gabumon schreef:
    (...)
    [Sorry, maar ik wacht juist op Oliver en Jenna xd Anders had ik wel gereageerd]


    [Okay, ^^ Ik ben al blij dat ik weer een stukje kan schrijven! YAY! ghe ghe!]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Aurélie Rye Beate

    Net als Samantha kijk ik verbouwereerd naar het tafereel. Is het... een Emilio type? vroeg ik mezelf in mijn hoofd af. Dat moest wel, normale mensen doen niet zo. Uiteindelijk weet hij haar wel af te schudden en wijst hij ons de weg naar een derde verdieping, via de trap. Ik loop zwijgend achteraan.
    "Hier moeten we zijn." zegt hij.
    Ik kijk langs hem heen naar de deur, waarop 'Micheal Griffin' staat. Met een paperclip forceerd hij het slot, dat gaat makkelijk zeg, bedenk ik me als ik de klik hoor. Hij stapt naar binnen, ik blijf aarzelend buiten staan.
    "Samantha, alsjeblieft. Breng me.. terug op.. aarde." Wat is er aan de hand?
    Ik sla mijn hand geschrokken voor mijn mond als ze haar vuist balt en hem in zijn maagstreek laat landen. Bijna had ik gegilt.


    Your make-up is terrible

    Gilbert Fuchs.

    Er schieten tranen in mijn ogen als ze me in mijn maag stompt. Mijn lichaam trilt, ik hijg, laat me op de knieen zakken. Ik knijp de ogen samen en grijp naar mijn buik om de ergste pijn te boven te komen. Als ik weer enigszins op adem ben waag ik het erop om op te staan. Ik glimlach moeizaam naar Samantha.
    'Dank je.' Me vasthoudend aan de muur loop ik verder de kamer in. Het is in twee jaar niks veranderd. Dat betekent dat de kluis ook nog steeds op dezelfde plaats moet zijn. Ik loop naar het bureau en ga op de stoel zitten waar S altijd op zat. Ik zie mezelf in de reflectie van het glas in de kast tegenover me. In plaats van een volwassen man zit er nu een jongen. Ik probeer de lades in het bureau open te krijgen, wat me niet lukt. Verdomme. Hij moet hier ergens een sleutel hebben, toch? Ik zoek zijn bureau af naar een sleutel om de lades mee te openen. Shit, dit gaat niet goed. Ik heb niet de hele dag om hier rond te hangen.
    'De sleutel van die kluis zit in een van deze laden,' zeg ik al zoekende.
    'Als we die sleutel kunnen vinden, kunnen we dat geld pakken en wegwezen.' Ineens hoor ik schuin onder me het geluid van een auto. Ik vlieg naar de gordijnen en kijk naar beneden. Die Mercedes.. nee! Nee, het kan niet!
    'We moeten hier weg. We moeten..' Mijn ogen schieten de kamer door.
    'Gauw, naar de zolder, volg mij.' Nee, geen confrontatie, niet nu! Ik kan het niet! Godverdomme, waar heb ik mezelf in gehaald! Ik mag niet.. mezelf verliezen. Ik hol de gang door en net op het moment dat ik de trap op wil rennen, hoor ik een deur open gaan.
    'Gabriel,' zegt het meisje met een glimlach. Een zweetdruppel glijdt nadrukkelijk langs de zijkant van mijn wang. Ik ben bevroren. Deze timing kon niet slechter. Waar moet ik nu heen? Het is ongetwijfeld verdacht als ik nu de zolder op vlucht.
    'Marianne, ben jij dat?' Een stem van onder de trap. Mijn ogen verwijden in shock. Ik kan niet meer bewegen.
    'Hoi! Wat ben je snel terug, ging de vergadering snel?' Voetstappen. Ik moet rennen, moet vluchten. Alles in mijn systeem slaat alarm, maar ik kan niet. Ik ben te bang om te vluchten.
    'Help,' fluister ik met ogen van pure angst, hopend dat Samantha of Aurelie me hier vandaan kunnen brengen. Ik ben zo bang...


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    Ik bijt op mijn vuist als ik toekijk hoe Gilbert op zijn knieën zakt. Uiteindelijk staat hij op.
    "Dank je." zegt hij tegen Samantha.
    Hij waagt zich verder in de kamer en houd zich aan de muur vast. Hij zoekt dingen, ik let niet echt op, hij heeft het over een sleutel. Ik veeg mijn blonde haar uit mijn gezicht en vraag me af hoelang we hier moeten blijven, straks ziet iemand ons.
    Ik schrik ineens op van Gilberts stem. "We moeten hier weg. We moeten... Gauw, naar de zolder, volg mij." Hij holt de kamer uit en ik volg hem snel. Wat is er allemaal aan de hand zeg? Er gaat een deur open.
    "Gabriel." Weer dat vervloekte mens.
    "Marianne, ben jij dat?" Gilberts ogen verwijden zich, hij lijkt... geschrokken. Ik adem diep in om mezelf onder controle te houden.
    "Hoi! Wat ben je snel terug, ging de vergaring snel?"
    "Help." fluister Gilbert.
    Ik zie de angst in zijn ogen. Mijn hoofd word een choas maar ik pak zijn hand vast en trek hem van zijn plek in de hoop om hem te kunnen helpen. Ik weet echt niet wat er aan de hand is maar het lijkt niet goed te zijn.


    Your make-up is terrible

    Gilbert Fuchs.

    Ik merk hoe iemand me vastpakt. Mijn ogen blijven groot, ik ben te verstijft om ook maar terug te vechten.
    'Aurelie.. Aurelie. Aurelie.' Ik mompel haar naam, doe mijn uiterste best om bij de les te blijven. De herinneringen, de gedachten, het zijn er te veel.
    'Alsjeblieft, haal me hier weg,' fluister ik.
    'Aurelie.'
    'Gabriel, is alles in orde? Ik zal Michael halen, hij zal-'
    'NEE!' Mijn handen schieten naar mijn mond. Ik ben te geschokt om te reageren. Het meisje is op me af gelopen en legt haar hand op mijn voorhoofd.
    "Het is het beste dat je vandaag thuisblijft. Ik zal je zorg op me nemen."
    'Volgens mij ben je koortsig. That's it, ik ga je helpen. Geen zorgen,' zegt ze met een glimlach. Ze wil me dood hebben. Ze wil me godverdomme dood hebben.
    'Aurelie.. alsjeblieft,' fluister ik. Mijn benen trillen, ik zet moeizaam een paar stappen achteruit als ik in een web van herinneringen word gezogen. Mijn keel is gortdroog, mijn handen beven.
    "Ah.. ja, zo. Pak hem vast. Jezus, niet aarzelen. Ja, zo."
    "Ik.. ik wil dit niet."
    "Je bent een grote jongen nu. Doe wat ik zeg. Mijn naam, noem mijn naam. Pak hem vast, zachtjes op en neer bewegen. Je weet hoe het gaat. Noem mijn naam."
    "M- Mi.."
    "Ah.. ja, zo. Dit is goed. Ah.. mijn naam! Noem mijn naam!"

    'Gilbert...' Zijn stem, niet meer dan een geschokte fluistering. Kou vloeit door me heen. Ik ben er niet klaar voor, laat dit een nachtmerrie zijn!
    Ik tril, zet een paar stappen naar achteren.
    'Samantha.. Aurelie, ren.' Deze man, gehuld in een grijs pak, is het pure kwaad.


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    "Aurélie... Aurélie. Aurélie." Hij noemt mijn naam, hij klinkt aarzelend en dan lijkt het alsof hij er beter bij is.
    "Alsjeblieft, haal me hier weg." Alleen maar een fluistering.
    "Aurélie."
    "Gabriel, alles in orde? Ik zal Michael halen, hij zal-"
    "Nee!" Ik schik even van Gilbert en wil iets tegen haar zeggen, dat ze weg moet gaan, maar zij praat al en heeft haar hand op zijn voorhoofd gelegd.
    "Volgens mij bent je koortsig. That's it, ik ga je helpen. Geen zorgen." zegt ze.
    "Aurélie... alsjeblieft." smeekt hij, waarna ik de hand van het meisje ruw wegduw en haar kwaad aankijk. Gilbert doet enkele stappen achteruit.
    "Gilbert..." Het is te laat volgens mij, ik zie een man in een grijs pak en Gilbert reageerd er onmiddelijk op.
    "Samantha, Aurélie, ren." zegt hij, maar ik weiger.
    "Niet zonder jou." zeg ik zacht en vestig mijn blik op de man. Is hij degene in Gilberts dossier? Die S? Een plotselinge woede borrelt bij me omhoog. Woede die ik nooit voor Tom heb kunnen voelen, maar wel voor deze man die een lotgenoot voor mij heeft gemaakt.
    Ik stap met diezelfde woede tussen hem en Gilbert in, met mijn kleine, trillende gestalte. Mijn ogen spuwen vuur en ik ken op dit moment geen angst. Alleen dit moment.
    "Beter laat je ons nu weggaan zonder een woord te zeggen." zeg ik.


    Your make-up is terrible

    Samantha
    Mijn ogen werden iets groter toen ik Gilbert versteend zag staan, en hij straalde angst uit. Pure angst. Een man in een pak stond in de deuropening, en Gilbert zei dat we moesten gaan. Aurelie ging voor de man staan. ''Beter laat je ons nu weggaan zonder een woord te zeggen.'' zei ze, en ik vestigde mijn blik op Gilbert. Ik kon dit niet aanzien.
    Ik liep naar hem toe, en pakte zijn hand vast, in de hoop hem iets kalmer te krijgen. Ik streek met mijn duim over zijn handpalm, en keek naar de man. Ik voelde me kwaad, maar wist me op de één of andere manier in te houden, wel in staat om in te grijpen mocht dat nodig zijn.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Jeetje, wat schrijf ik steeds korte stukjes ._. heb het niet eens door.. Sorry, ik zal proberen om wat langere teksten te schrijven :'D]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    "Niet zonder jou." Mijn ogen worden groot als Aurelie ineens voor me stapt. Ik kan hem niet meer zien. Ik zie alleen Marianne, die zich helemaal geen raad weet met de situatie. Ze weet het niet. Het is me al eerder opgevallen: ze kent de kant van hem niet die ik ken!
    'Marianne, ik zal de bezoekers zelf uitlaten, je kunt gaan.'
    'Maar-'
    'Ik zei: je kunt gaan.' In stilte druipt ze af, na nog een blik op mij te hebben geworpen.
    "Beter laat je ons nu weggaan zonder een woord te zeggen." Mijn ogen flitsen naar Aurelie. Waar is ze mee bezig? Op S zijn gezicht verschijnt een glimlach, een subtiele zachtaardige glimlach waarvan alleen ik de ware aard kan doorzien. Het soort glimlach dat als een mes door je lijf heen snijdt. De glimlach die bevriest.
    'Ik was nooit van plan jullie hier te houden,' zegt hij rustig, kijkt haar wat verbaasd aan, alsof hij verrast is door haar vijandige houding. Ik weet beter. Ik weet dat hij weet dat wij uit het Asylum komen. Hij is niet achterlijk, hij is een vuile manipulator!
    'Ik heb niet verwacht je hier te zien, Gilbert. En kennelijk heb je vrienden meegenomen.' Zijn gezichtsuitdrukking verandert naar neutraal. Ik ben door de jaren heen een meester geworden in zijn gezichtsuitdrukking herkennen. Ik weet wanneer ik moet wegwezen en wanneer het veilig is. Min of meer. Bij hem weet je het nooit zeker.
    Nog steeds ben ik te bevroren om wat te zeggen. Zoveel nachten dat ik had gedroomd over deze ene ontmoeting, ik heb mezelf gezworen hem pijn te doen! En nu.. nu kan er niet een verdomd woord uit mijn mond komen!
    'Ik heb mezelf nog niet behoorlijk voorgesteld, ik ben Michael Griffin. Is er iets waarmee ik jullie van dienst kan zijn?' De gore klootzak! Hij doet alsof er niks aan de hand is! Alsof al die jaren nooit hebben bestaan!
    Praat, Gilbert! Zeg hem alles dat je hem hebt willen zeggen! Zeg het!
    Hij verscheen in de schaduwen en voor die schaduwen kreeg ik een fobie. Ik droomde over zijn gezicht dat in de donkere gordijnen verscheen, mijn elke beweging volgde. Ik droomde van armen die me vanuit het donker vastgrepen. Zelfs in mijn eigen schaduwen, mijn onderbewustzijn, was ik niet veilig. Ik durfde hem niet bij zijn naam te noemen. De naam gaf hem een gezicht, gaf hem een persoonlijkheid. Ik weigerde het en hield nukkig vol om op geestelijke afstand te blijven, omdat ik over de fysieke afstand geen controle meer had.
    Zo werd Michael Griffin S, de Schaduwman.

    Ik voel hoe Samantha mijn hand vastpakt. S zijn gezichtsuitdrukking blijft nog even neutraal. Alsof de hele situatie nieuw is, alsof hij dit nooit zag aankomen. Hij is een goede toneelspeler.

    [ bericht aangepast op 24 mei 2012 - 22:40 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    Zijn koele woorden verassen me, hij lijkt bijna aardig. Verward kijk ik achterom naar Gilbert, zijn gezicht zegt genoeg voor mij, hij is het.
    "Ik zei zonder een woord." grom ik naar hem. "Dat waren heel wat woorden teveel. Je kan ons alleen van dienst zijn door jezelf op te hangen."
    Ik doe nog een stap naar voren, zo dreigend als ik kan met mijn postuur. Ik moet een stukje omhoog kijken naar deze man in pak, die zo vreemd aardig doet.


    Your make-up is terrible

    Samantha
    Met een grimas keek ik naar Griffin. Hij deed zich zo lief en aardig voor, wij wisten beter..
    Ik had Gilbert nog niet losgelaten, en was het voorlopig ook nog niet van plan. Het kalmeerde me, zorgde ervoor dat ik Griffin niet op de vuist ging. Ik had nog geen woord gezegt sinds we in deze ruimte waren, maar veel had ik ook niet te zeggen.
    Ik zou zo graag die man een kopje kleiner willen maken, zo graag. Ik liet het over aan Gilbert, die blijkbaar te verrast en misschien wel bang was om maar ook één woord uit te brengen. Ik keek zijn kant op, en probeerde zijn emoties te doorgronden.
    Angst. Woede. Een beetje verwarring, misschien. Ik wou hem helpen, maar hoe?


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Maakt niet uit ;].

    Gilbert Fuchs.

    Haar blik kruist de mijne. Ze is verward. Ik begrijp waarom. S.. Michael Griffin, is niet de stereotype verkrachter. En dat is de reden dat ik kansloos sta in een rechtszaak.
    'Ik zei zonder een woord,' reageert Aurelie met een stem die ik nog nooit eerder van haar heb gehoord. Ik kan het niet.. ik kan het haar niet alleen laten doen! Maar ik ben- Ik kijk naar mijn lichaam, dat nog steeds licht trilt. Ik ben bang.
    'Dat waren heel wat woorden teveel. Je kan ons alleen van dienst zijn door jezelf op te hangen.' Mijn ogen worden groot. Hoe kan ze..?
    Mijn ogen flitsen nu naar die van S, die Aurelie verbaasd aankijkt. Natuurlijk, elke normale man zou verbaasd zijn als een wildvreemde je komt vertellen dat je je op moet hangen. Alleen S is geen normale man, hij is een monster.
    'Dat is niet erg vriendelijk,' zegt hij op dezelfde enge zachtaardige stem.
    'Gilbert, zou je zo vrij willen zijn om me de reden van je bezoek toe te lichten?' Opnieuw het kleine glimlachje. Mijn ogen worden doorboord door de zijne. Kan niet.. praten. Ik.. kan het niet.
    'Gilbert?' herhaalt hij vragend.
    'Ik wil..' Mijn stem hapert, al mijn zintuigen draaien overuren, om over mijn hartslag nog niet te spreken.
    'Ik wil geld.' Ik verbaas me over het feit dat ik die woorden uit heb kunnen spreken. Langzaam wordt de wereld een beetje helder. Ik leef nog, Samantha en Aurelie zijn er nog, hij heeft me geen pijn gedaan. Ja. Zolang zij bij me zijn kan hij niks. Hij kan niks!
    'Ik wil het geld dat bedoeld was voor mijn studie.' Hij glimlacht opnieuw en loopt ons voorbij, richting zijn kantoor.
    'Uiteraard, daar heb je immers recht op. Volg mij.' Ik ben te verbouwereerd om ook maar iets te zeggen.
    Ik kijk tegen zijn rug aan als hij zijn kantoor opent. Shit! Die deur was op slot toen we hier aan kwamen.
    'Huh?' vraagt hij hardop, maar loopt dan schouderophalend naar binnen. Hij gaat achter zijn bureau zitten en opent zijn la. De sleutel had hij kennelijk bij zich.
    'Hoe gaat het met je, Gilbert?' vraagt hij als hij naar de kluis loopt. Hoe gaat het met me? Hij heeft godverdomme elke stap kunnen volgen! Hij had al die tijd gesprekken met Murray gehad over mijn voortgang buiten mijn weten om! Hij wist alles en toch vroeg hij hoe het met me ging?!
    'Goed.'

    [ bericht aangepast op 24 mei 2012 - 23:04 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    [Humm.. *vraagt zich of of ze dan maar Jenna over moet nemen en zelf besturen.. Rose komt, haar kennende, waarschijnlijk niet meer terug.
    En @Myrthe: Je mag het volgende keer ook gewoon zeggen als ik terug moet komen hoor. (: Kiwii!]

    Mason Kyler Stone
    Er kwam nog een meisje binnen. Met een grom draaide ik me naar haar om. Van een bijzettafeltje dat naast de grote stoel stond greep ik een dik, groot, en vooral zwáár boek, en liep langzaam en dreigend op haar af. Een valse glimlach sierde mijn gezicht. 'Hallo daar meisje. Jij vond dit zeker wel een leuk moment om hier zo binnen te komen wandelen?' Ik zei het zachtjes, fluisterde het bijna, met een suikerzoete stem die haar hopelijk de rillingen over het lijf zou doen lopen. Bijna met een plagende grijns hief ik het boek boven mijn hoofd, en..

    [ bericht aangepast op 25 mei 2012 - 7:57 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Samantha
    Griffin vroeg hoe het ging terwijl hij zijn geld pakte, en ik was verbaasd dat dat zo makkelijk ging. Griffin liep voorbij, en ik deinsde automatisch achteruit. Moet me inhouden.. Ik balde mijn vuisten.
    Hoe sneller we hier weg waren, hoe beter.
    ''Goed.'' zei Gilbert, maar ik wist wel beter. Ik volgde de bewegingen van Griffin, en op het eerste gezicht zou je niet denken dat hij een verkrachter was. Hij deed vriendelijk, zag er als elke normale man uit..
    Ik werd er misselijk van, kotsmisselijk. Ik hield wijselijk mijn mond, terwijl ik dacht aan mijn 'vorige' leven.
    Ik kende zelf het hele weeshuis niet, maar de kiosk verderop kwam me bekend voor. Mijn oude huis lag afgelegen, zo'n zeven à acht kilometer weg van de stad, in de buurt van een bos en een meer. Ik hoopte dat mijn vader er niet meer was. Verhuist of dood, maakte mij niet uit. Als hij maar weg was, zodat ik die klootzak nooit meer onder ogen hoefde te zien.

    [ bericht aangepast op 25 mei 2012 - 8:24 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''