• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Meanish
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ Mockingjayy
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ JustMeanXx
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington
    Myra Bailey ~ 15 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Meanerd

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ JustMeanXx
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ Meanish
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 30 mei 2012 - 19:44 ]


    Your make-up is terrible

    [ Boeemm. Waar kan ik inspringen? ]


    The duty of youth, is to challenge corruption.

    Gilbert Fuchs.

    Ik schrik even op uit mijn gedachten als ik een hand op mijn schouder voel. Even verstijf ik, tot ik door heb dat Samantha het is en ik me geen zorgen hoef te maken.
    'Wil je-'
    'Het is in die straat. We moeten..' Ik zwijg even.
    'We moeten voor eten zorgen. Dat hebben ze daar. Misschien is Joshua er nog.' Ik ben bang om naar binnen te gaan. Eigenlijk scheelt het weinig of ik tril letterlijk op mijn benen. Wat als hij daar is, in zijn kantoor? Mijn hand glijdt naar mijn zak, waar ik mijn mes in heb.
    'We kunnen zo niet over straat in deze kleding, we hebben eerst goede kleding nodig.' Ik begin weer te rijden, deze keer verrassend rustig en beheerst. Ik rij de straat binnen, herinner me de straat met de royale huizen waar ik met Pete speelde, een jongen uit de straat met een gehandicapt broertje. En ik herinner me de tuin van het weeshuis. Ik herinner me alles nog even goed. Ik rij een zijstraatje in dat naast het weeshuis uitmondt. Zijn auto is er niet. Ik slaak een zucht van opluchting. De confrontatie hoef ik niet aan te gaan nu. Het enige wat ik nodig heb is geld, eten en kleding. Dan ben ik weer weg. Ik weet waar ik het alledrie kan vinden.
    'Samantha. Als ik een paniekaanval krijg, sla me dan hard in mijn maag. Aarzel niet. Hoe bang ik ook ben. Ik ga jullie naar de kledingkasten brengen en daarna gaan we eten en geld halen. Daarna.. mag jij rijden, Aurelie. Dat heb ik je beloofd. Maar zorg er alsjeblieft voor dat we niet worden opgepakt door de politie, dan is het feestje voorbij.' Ik stap als eerste uit. Ik kijk naar het immense gebouw voor me en alles komt weer terug.


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    Als we in de auto zitten, voel ik mijn manische bui wegtrekken. Ik verkeer in mezelf, mijn blik staat op oneindig. In mijn hoofd ben ik in een heel andere wereld. Ik kijk wazig naar Gilbert als hij het over het weeshuis heeft en verder praat. Ik houd mijn mond en kijk uit het raampje.
    "Samantha. Als ik een paniekaanval krijg, sla me dan hard in mijn maag. Aarzel niet. Hoe bang ik ook ben. Ik ga jullie naar de kledingkasten brengen en daarna gaan we eten en geld halen. Daarna.. mag jij rijden, Aurelie. Dat heb ik je beloofd. Maar zorg er alsjeblieft voor dat we niet worden opgepakt door de politie, dan is het feestje voorbij." zegt hij en hij stapt uit.
    Ik blijf een moment in de auto zitten terwijl ik de woorden tot me laat door dringen. Kleding, eten, rijden. Ik knipper even en kom weer geheel in de werkelijkheid, waar de paniek toeslaat. Ik weet wat voor domme dingen ik kan zeggen, maar die moet ik nu, in mijn heldere toestand, oplossen.
    "Ik kan niet rijden Gilbert." piep ik zacht en ik schud mijn hoofd.
    Mijn normale, verlegen en terughoudende zelf komt weer terug. Eentje die bang is om voorop te gaan en dingen te ondernemen. Eentje die zeker bang is om in de auto te stappen en zomaar weg te rijden, zoals de manische ik zo gedaan zou hebben.


    Your make-up is terrible

    Samantha
    ''Samantha. Als ik een paniekaanval krijg, sla me dan hard in mijn maag. Aarzel niet. Hoe bang ik ook ben. Ik ga jullie naar de kledingkasten brengen en daarna gaan we eten en geld halen. Daarna.. mag jij rijden, Aurelie. Dat heb ik je beloofd. Maar zorg er alsjeblieft voor dat we niet worden opgepakt door de politie, dan is het feestje voorbij.'' zei Gilbert, en stapte uit. Ik volgde zijn voorbeeld, en keek hem verbaasd aan. ''Maar-'' Ik wou hem geen pijn doen..
    Ik wist dat het geen zin had om tegen hem in te gaan, en zuchtte onhoorbaar. Ik heb veel mensen pijn gedaan in mijn verleden, maar Gilbert pijn doen? Nee, dat idee stond me niet aan.
    Het meisje, dat blijkbaar Aurelie heette, zei dat ze niet kon rijden. Haar houding veranderde naar onzeker, en ik keek haar vragend aan. Vanwaar die hele humeursverandering?
    Ik haalde een hand door mijn wilde, donkere haren.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    'Maar-' zegt Samantha aarzelend.
    'Je hoeft niet bang te zijn. Ik zal je niet haten ervoor, zolang je het maar goed doet en ik meteen van de wereld ben.'
    Ik sta even stil bij het weeshuis. Ik voel een vreemd gevoel van angst door me heen vloeien. Ik word ongemakkelijk en hap naar adem. Verdomme, niet nu al.
    'Goed, laten we gaan.'
    'Ik kan niet rijden, Gilbert,' hoor ik dan achter me. Ik draai me om en werp een blik op een nu onzekere Aurelie. Even ben ik verbaasd, tot me te binnen schiet dat het wel eens mogelijk zou kunnen zijn dat ze het voorstel naar voren heeft gebracht onder invloed van haar manie.
    'Oh eh, dat geeft niet. We kunnen oefenen als we weer terug zijn.' Ik gooi haar een klein glimlachje toe en ga hen dan voor naar binnen. Zodra ik binnen stap, word ik overweldigd door een heel scala aan herinneringen. Goede herinneringen, maar ook veel slechte herinneringen. Mijn lichaam rilt en ik krijg het koud. De trap naar de slaapruimtes.
    "Hey Gilbert, moet je dit eens zien!" Joshua die via de trapleuningen naar beneden gleed.
    "Ik wil ook! Wacht op mij!"

    Er verschijnt een klein glimlachje op mijn gezicht. We slaan af naar een klein gangetje, waar een kast staat.
    'Hier, pak wat in je maat, voor iemand ons ziet,' zeg ik en trek de kast open. Het is rustig omdat iedereen nu op school zit. Ik pak zelf een zwart shirt en een blauwe broek. Even aarzel ik, maar trek dan gauw mijn witte Pratchett Asylum shirt over mijn hoofd en trek vervolgens het zwarte aan.
    Ik draai me met de rug naar hen toe, trek de witte broek uit en doe vervolgens de nieuwe, lichtblauwe broek aan. Ik weet dat het niet erg gepast is om me om te kleden in de buurt van meisjes, maar het kan even niet anders. Hopelijk storen ze zich er niet aan.
    'Goed, ik ben klaar. Ik zal wel even op de uitkijk staan zodat jullie je om kunnen kleden.' Ik zet een paar stappen naar voren met de rug naar hen toe.
    'Het is veilig.'


    No growth of the heart is ever a waste

    Aurélie Rye Beate

    "Oh eh, dat geeft niet. We kunnen oefenen als we weer terug zijn." zegt hij er op.
    Ik haal even opgelucht adem, het stelt me lichtelijk gerust. Al weet ik niet of ik wel echt wil rijden. Misschien ooit in een manische bui weer. Dan kan er weinig fout gaan. Hij gaat ons voor naar binnen en ik volg, door een klein gangetje met een kast.
    "Hier, pak wat in je maat, voor iemand ons ziet." zegt Gilbert om er vervolgens kleding uit te halen en aan te trekken.
    "Goed, ik ben klaar. Ik zal wel even op de uitkijk staan zodat jullie je om kunnen kleden." Hij draait zich van ons weg en gaat een paar passen verderop staan.
    "Het is veilig."
    Aarzelend kijk ik in de kast. Wat is mijn maat? Ik weet verdomme mijn eigen maat niet eens. Ik rommel even in de kast en haal er een shirt uit. Ik kijk even onzeker naar Samantha, dan draai ik mezelf om, om het shirt aan te trekken. Hij is vaalblauw, een kleur de me nog fletsen laat lijken dan ik al ben maar dat maakt me niet uit, zo val ik tenminste niet op. Het shirt is een paar maten te groot.
    Ik kijk snel in mijn oude shirt wat mijn maat is om zo een broek uit te kunnen kiezen. Maar die maten zijn weer anders en zuchtend geef ik het op. Ik pak een donkerblauwe broek en trek die aan, hij is iets te lang en iets te wijd, maar het valt nog wel mee vergeleken bij het shirt. Ik moet er echt uitzien als ik een clown. Dan draai ik me weer om.
    "Klaar."


    Your make-up is terrible

    [*wacht op Oliver en Jenna en Yvo*]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Samantha
    Ik wierp een snelle blik op Aurelie toen ze zich omkleedde, en ze was écht heel dun. Wow.
    Ik pakte een zwart hemdje uit de kast, en een lichte jeans in mijn maat. Ik trok mijn shirt over mijn hoofd heen, deed het hemdje aan en zo ging het hetzelfde bij mijn broek.
    ''Ik ben ook klaar.'' glimlachte ik. Ik trok het hemdje recht, en keek Aurelie en Gilbert afwachtend aan. Ik wist de weg hier niet; als ik op zoek ging naar het eten zou ik waarschijnlijk belanden bij het toilet.

    [Sorry dat 'ie zo kort is, moet gaan :'D.]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Gilbert Fuchs.

    Ze geven aan dat ze klaar zijn met omkleden. Ik knik en gebaar dat ze me kunnen volgen. Rustig, beheerst, lopen we door de gangen, op weg naar de keuken.
    'Pardon, kan ik u helpen?' Ik schrik me bijna een hartaanval, een tinteling trekt door mijn lijf van schrik. Langzaam draai ik me om en kijk in de ogen van een jonge vrouw.
    'Eh..' Ik ben bevroren. Shit, wat moet ik zeggen!
    'Nou.. eh, ik eh..' Godverdomme, dit gaat niet goed! Er verschijnt een zachte glimlach op haar gezicht en als ik me niet vergis zelfs een blosje.
    'Wat schattig,' zegt ze. Mijn gezichtsuitdrukking is te verbouwereerd om ook maar iets te zeggen.
    'Deze jongen is verliefd op me.'
    'Wat?' zeg ik verbijsterd. Verliefd? Waar haalt ze die onzin vandaan?
    'Luister, ik woonde hier vroeger. Ik kwam alleen even kijken hoe het weeshuis erbij staat, that's all,' reageer ik.
    'Oh, hoe heet je dan?' Ze brengt haar gezicht naar het mijne toe. Nog even en ze zoent me. Ik zet een paar stappen naar achteren, struikel bijna over mijn eigen voeten.
    'Hihi,' giechelt het meisje.
    'G- Gabriel,' lieg ik, nog steeds niet helemaal over de schok heen.
    'Aangenaam Gabriel, ik ben Marianne. Zal ik je een rondleiding geven?'
    'Nee ik.. we redden onszelf wel,' zeg ik. Verdomme, ga weg mens.
    'Oh.. Jammer,' reageert ze met een pruillipje.
    'Het is saai hier, nu iedereen op school is. Juliette en Michael zijn er ook niet.' Mijn ogen schieten open. Ze noemt hem.. bij zijn voornaam? Herinneringen.. ze komen en ik ben machteloos. Godver.. godverdomme!
    'Gabriel?' Haar ogen ontmoeten de mijne.
    'Als je ergens hulp bij hebt, vraag het gerust. Ik ben op de tweede verdieping,' zegt ze met een glimlachje en verdwijnt dan de trap op. Het blijft even stil. Ik had gelijk. Hij is dus weg.
    'Kom.. laten we gaan,' zeg ik zwakjes en ga Samantha en Aurelie voor. Ik knik dat we de trap op moeten, dezelfde trap waar het meisje in verdwenen is.
    'We moeten naar de derde,' zeg ik en loop voorzichtig de trap op. Zijn kantoor. Ik weet niet of ik het wel kan. Met elke stap die ik zet word ik zwakker. Het is twee jaar geleden en hij is weg. Waarom ben ik nog steeds bang dat hij op zijn stoel zit, op me te wachten?
    "Gilbert, ik wil het over je schoolresultaten hebben."
    "Meneer.. ze zijn toch in orde?" Hij boog zich naar voren. Mijn ogen werden groot, ik kon zijn geur ruiken, sigarettenrook.
    "Precies. Om die reden ben ik ervan overtuigd dat je in de masterclass terecht kan komen, met mijn persoonlijke begeleiding. Zie je, ik ben vijf jaar leraar geweest. We starten vanaf morgenavond, zeven uur. Neem je wiskunde en natuurkunde mee."
    Tegen die tijd wist ik al lang dat het verspilde moeite was om hem tegen te spreken. Wanneer je dat deed, werd de straf alleen maar erger. En hij strafte altijd.
    "Ik zal er zijn."
    'Hier moeten we zijn,' zeg ik hou halt voor een deur met het naambordje 'Michael Griffin'. Ze weten niet dat hij degene is die verantwoordelijk is voor mijn leed. Ze kennen zijn naam niet.
    Ik pak een paperclip uit mijn zak en begin ermee in het deurgat te prutsen. Na meer moeite dan ik verwacht had, weet ik de deur open te krijgen en zet de eerste trillende stap in zijn kantoor. Mijn ademhaling wordt onrustig, ik krijg het warm en het begint te duizelen.
    'Samantha, alsjeblieft,' fluister ik smekend.
    'Breng me.. terug op.. aarde.'

    [ bericht aangepast op 23 mei 2012 - 21:16 ]


    No growth of the heart is ever a waste

    ElyonDragon schreef:
    [*wacht op Oliver en Jenna en Yvo*]

    [Sorry, maar ik wacht juist op Oliver en Jenna xd Anders had ik wel gereageerd]


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    [OEH! Back!]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Oliver was al Mason toch? Bind hem vast? Rose is trouwens niet van plan terug te komen en..:

    Ik zeg:
    maar cuuum
    anders steel ik Jenna en krijg je haar nooit meer terug
    Rose zegt:
    Deal.


    ...? 0.o]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Mijn laatste reactie; Verder was er geen reactie meer van jou of van Jenna]

    Yvo Enright

    Ik bladerde een beetje uit nieuwsgierigheid door zijn dossier heen. Ik las een beetje terwijl ik wat achter mij iemand hoorde praten. Diegene had het vast niet tegen mij en ik las gewoon verder. Ik was geschokt door wat ik las, al snapte ik het maar vaagjes. Hoe kon je verschillende personen zijn in één lichaam. Ik zag Oliver vanuit een ooghoek mijn kant op lopen. Erg blij was hij niet. Ik keek hem vragend aan.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Meanish schreef:
    [Oliver was al Mason toch? Bind hem vast? Rose is trouwens niet van plan terug te komen en..:

    Ik zeg:
    maar cuuum
    anders steel ik Jenna en krijg je haar nooit meer terug
    Rose zegt:
    Deal.


    ...? 0.o]



    dat mag nieeeeeeet


    Je croix a toi

    Samantha
    Van mijn stuk geslagen keek ik naar het tafereel voor me. Naar de jongedame die Gilbert duidelijk zag zitten. Automatisch balden mijn handen zich tot vuisten, al wist ik niet precies waarom. Na een tijdje liep ze weg, en Gilbert zei dat we naar de derde verdieping moesten. Zwijgend liepen we verder, en na een tijdje hielden we halt bij een deur waar 'Michael Griffin' op stond. Gilbert pakte een paperclip, en na een tijdje was er een 'klik' te horen, een teken dat de deur open was. We liepen naar binnen, en Gilbert leek ver van de wereld te zijn. ''Samantha, alsjeblieft,'' fluisterde hij smekend.
    ''Breng me.. terug op.. aarde.'' stamelde hij verder, en mijn wenkbrauwen krulden zich tot een twijfelende frons. Hij wou het.
    Ik balde mijn vuist, en met een hoge snelheid schoot deze naar zijn maag. Ik vond het verschrikkelijk om te doen, maar als ik hem er mee hielp.. Met al mijn kracht raakte de vuist zijn buik.


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''