• Dr. Pratchett Asylum for Insane teenagers since 1851 staat midden in de onbewoonde wereld van Engeland. Er is maar één toegangsweg en het dichtstbijzijnde bewoonde huis ligt zo'n 24 kilometer verderop. Om het oude gebouw ligt een grasveld met enkele bomen en vlak erachter een metershoog hek. Hier worden de zware gevallen heen gebracht, tieners die absoluut bij de beschaving vandaan gehouden moeten worden en waarbij geen kans op terugkeer in de beschaving is.
    Er zijn maar weinig ouders die dit voor hun kinderen kunnen betalen en het ervoor over hebben. De persoonlijke begeleiding kost een hoop geld en bezoek is niet toegestaan. Op een vreemde, regenachtige nacht om 12 uur precies, klikken alle sloten van de binnendeuren open, geen gang of kamer is ontoegangbaar voor de tieners. Alleen het vreemdste is dat elke vorm van leiding ontbreekt. Deze insane teenagers moeten het alleen zien te redden in een oud gebouw, waar de buitendeuren op slot zitten en het glas onbreekbaar is voor hun eigen veiligheid.


    De regels:
    - Ik wens dat je actief bent en regelmatig post. Ben je afwezig, meld het in het topic. Als je langer dan een week niet reageert, niets laat weten en mijn berichten negeert, valt je karakter ten prooi aan de anderen.
    - 16+ is zeker toegestaan, in alle vormen. Seks, geweld, etc.
    - Posts langer dan 2 regels.
    - Naamsveranderingen doorgeven.
    - Ik, en alleen ik, mag een nieuw topic openen. Dit zodat ik ook het overzicht hou en alles snel kan aanpassen.


    Het gebouw:
    Het gebouw bestaat uit een kelder, de begane grond, een eerste en tweede verdieping en een zolder.
    De kelder en de zolder zijn een geval apart en nooit toegankelijk geweest voor de patiënten. In de kelder is de wasserette en de ruimte voor de medewerkers. Iedereen die er werkte had er een kamer en er is een keuken.
    De zolder is al sinds 1893 afgesloten, niemand heeft er sindsdien een stap meer gezet. In de lente van 1893 heeft er een gruwelijke gebeurtenis plaats gevonden, één van de patiënten sloeg door en heeft de gehele afdeling vermoord, niemand kon aan deze gestoorde ontsnappen. Het was een open afdeling met verschillende bedden en geen muren of deuren erin. Hoog in het plafond zitten grote ramen die de ruimte goed verlichten.
    De begane grond is verdeeld in twee ongelijke ruimtes. In de kleinste ruimte kom je binnen, daar vind je een receptie en de binnenkomst hal. Helemaal aan het uiteinde zie je een deur, van de bewaking. Het kleine kamertje bevat enkele telefoons en beeldschermen waarop camerabeelden weergeven worden. In de lange muur naast de balie van de receptie vind je klap deuren, die normaal goed afgesloten zijn. Daarachter bevind zich het trappenhuis en de lift in de verste linkerhoek. In de rest van de ruimte vind je verschillende banken met tafels, bedoeld voor de ouders van de kinderen en de kennismaking van het kind. De eerste en enige keer dat de ouders binnen mogen komen.
    De eerste verdieping is verdeelt in verschillende kamertjes. Sommige bedoeld voor recreatie en anderen onderzoek. Hier vind je de medicijnen en ander materiaal. De recreatieruimtes zijn beperkt. Een tv achter kogelvrij glas is waarschijnlijk het meest luxueuze eraan.
    Op de tweede verdieping vind je een lange gang. Aan de ene kant zijn de deuren roze geverfd en aan de andere kant blauw. De slaapkamers. Iedere tiener heeft zijn eigen kamer waar hij of zij normaal gesproken het grootste gedeelte van de dag door zou brengen. Er staan een bed en een kastje voor de weinige persoonlijke bezittingen die ze mogen hebben.
    In 1951 is het gebouw na zijn 100 jarige bestaan gerenoveerd met moderne en veiligere materialen en dergelijke.

    De rollen:
    Aurélie Rye Beate ~ 19 ~ Anorexia Nervosa en Manie ~ Assassin
    Jacklynn Evita Connor ~ 14 ~ Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) ~ Valentino
    Marella Mea Fletcher ~ 14 ~ Dwangneurose ~ Space
    Samantha 'Sam' Jeanine Billington ~ 17 ~ Conduct Disorder ~ Aragog
    Jenna Sophie Davis ~ 18 ~ kraambedpsychose Niflheim
    Hailey Robberts ~ 15 ~ ontwijkende persoonlijkheidsstoornis ~ annemellark
    June Lauren Hastings ~ 16 ~ Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) ~ xHeavenlyx
    Celeste Mariah Debra Hullington ~ 16 ~ Alcoholisme en ADHD ~ Brutus
    Alexis Brooklyn Westlane [ Lexi ] ~ 18 ~ Separatieangst ~ IHeartMusicc
    Michelle -Mich- Anne-Marie Blakely ~ 19 ~ Parkinson, Projectie en Regressie ~ Burlington

    Nathan Justin Hale ~ 19 ~ Narcistische persoonlijkheidsstoornis ~ xHeavenlyx
    Christian Austen Aiden Mahone (Chris) ~ 18 ~ Paranoide Schizofrenie ~ Brutus
    Gilbert Fuchs ~ 19 ~ Posttraumatische stressstoornis ~ Aurelia
    Gabriël Arch ~ 19 ~ bipolaire stoornis type 2, gepaard met meervoudige psychoses (wanen & hallucinaties) ~ Cosette
    Lucas Alexander Daniëls [Luc] ~ 19 ~ Schizoaffectieve stoornis ~ IHeartMusicc
    Xavier (Spike) Grey ~ 21 ~ Borderline ~ DarkSavior
    Quinn Mason Addams ~ 17 ~ Dissociatieve Fugue en Depersonalisatiestoornis ~ DelilahDawn
    Jascha Michajlovitsj Solovjov ~ 18 ~ Posttraumatische stressstoornis en Bigorexia Nervosa ~ Mombasa
    Oliver Andrew Bruce / Mason Kyler Stone ~ 20 ~ Twee persoonlijkheden, verlatingsangst en een trauma ~ HAPPP
    Emilio Sanchez ~ 19 ~ Erotomanie ~ Helios
    Matthew 'Matt' Patrow ~ 19 ~ Waanstoornis ~ Trident
    Yvo Enright ~ 18 ~ Hypergrafie en Achluofobie ~ Gabumon

    Het rollentopic
    De rollenstory

    [ bericht aangepast op 8 mei 2012 - 13:16 ]


    Your make-up is terrible

    - Matthew
    Met stille passen loop ik de trap op. Het is nu nog donkerder dan het al was. Ik hoor een gil en voetstappen, verstard blijf ik staan. Ze komen mijn kant op en sterven dan weer weg. Opnieuw hoor ik voetstappen, iemand blijft vlak voor me staan. Snel duik ik weg achter een kast. Het meisje voor me blijft besluiteloos staan. Wat was ze van plan? Een stem vraagt iets, maar het is te zacht om te horen wat. De punt van de schaar prikt in mijn dij. Het doet pijn, maar het lijdt me ook af van de angst.

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 14:44 ]


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    [Had er iemand trouwens nog wat gezegt tegen Samantha?]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    [Nee, wat de meeste rpgers weten dat de maker de topics opent. Volgende keer vraag om toestemming of wacht gewoon en for the record ik vond je al irritant omdat je tevel off topic praat!
    @nikki: hahaha gebeurt hier ook wel eens]

    [Er zijn ook zat RPG's waarin dat niet zo is.
    En jongens, volgens mij is het nu wel duidelijk. Kunnen we er niet gewoon over ophouden?]

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 14:45 ]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Oliver Andrew Bruce
    Met mijn handen gleed ik onder mijn matras, waar het lekker koud was. Het gewicht voelde ook fijn. Een tijdje bleef ik zo liggen, alsof ik vastgebonden was. Toen ik mijn hand er echter weer onderuit wilde trekken voelde ik iets tegen mijn vingertoppen, die ik er nogmaals langs liet glijden. 'Au!'
    Geschrokken trok ik mijn hand terug, waar nu een donkerrode bloeddruppel aan hing. Voorzichtig likte ik hem af, wat een beetje prikte, en stak toen mijn hand weer eronder. Dit keer vond ik iets dat me niet pijn deed, een deel van het voorwerp, wat ik vastpakte en onder mijn bed vandaan trok.
    Ik lag op mijn rug en hield het mes boven mijn hoofd, het glinsterde in het kleine beetje licht in mijn kamer. Mijn blik gleed naar de deur, waarna ik opstond en er met mijn rug tegenaan ging zitten. Het ijzer trok ik over mijn pols, maar bedacht me toen dat iedereen dat zou kunnen zien, al had ik er ook die andere littekens waarvan ik niet wist hoe ze er kwamen, nieuwe zouden het erger maken.
    Dus stroopte ik mijn broekspijp op, en legde het mes op mijn enkel, trok het langzaam en pijnlijk eroverheen. Het was scherp. Ik herhaalde mijn handeling nog eens, en nog eens, en nog eens.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ik moet weg, ben over ongeveer twee uur terug (: ]


    "I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

    [Ik had je post even gemist, sorry.]
    Jenna Sophie Davis
    De jongen vloog achteruit. 'Wie is daar?' vroeg hij, lichtelijk hysterisch.
    'Ik doe niets,' zei ik met trillende stem. Ik stak mijn handen omhoog en keek hem onderzoekend aan, en een beetje bang. Misschien zou hij me wel pijn doen, was hij gek op een manier die gevaarlijk was voor anderen. Zoals ik gevaarlijk was geweest voor Austin, en Austin was nu voor altijd weg.
    'Wat is er gebeurd?'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    [Geef niet]

    Yvo Enright

    'Ik doe niets,' hoorde ik een meisje zeggen. Haar stem trilde. Was ze bang? Ik zag haar iets omhoog doen. Had ze wat vast? of niets? Ik zag het niet goed en deed een paar stapjes naar achteren. Fack.. Waarom was ik de gang ook opgegaan? Ik begon weer woordjes te schrijven met mijn vinger. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ze. 'Wat is er gebeurd met wat?' vroeg ik angstig. Bedoelde ze de open deuren? of het donker? of die jongen die net bij me stond en toen wegrende? 'W-wat bedoel je?'


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Jenna Sophie Davis
    'W-wat bedoel je?' vroeg hij. Hij stotterde, een teken dat hij ook bang was. Dat stelde me enigszins gerust, zijn angst, maar het gaf me ook een schuldgevoel.
    'Sorry, dat was geen duidelijke vraag. Ik wilde je niet laten schrikken,' verontschuldigde ik mezelf. 'Ik bedoelde wat er aan de hand was met die jongen. Kan je me dat uitleggen? Ik snap het niet goed.'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Yvo Enright

    'Ik bedoelde wat er aan de hand was met die jongen. Kan je me dat uitleggen? Ik snap het niet goed,' zei ze. Ze had zich daarvoor ook nog verontschuldigd. Dat was aardig van haar, ook al was het niet echt nodig, toch? Het was niet helemaal haar schuld, of wel? Ik dacht na over haar vraag. Hoe moest ik nou weten wat er met die jongen was? Hij jaagde de stuipen op mijn lijf en rende er vervolgens vandoor alsof hij zelf bang was. Waarvoor? Ik riep alleen ga weg. Ik schudde mijn hoofd en deed weer wat stappen richting mijn kamer. Het werd al ietsjes lichter voor mijn ogen waar ik zeer tevreden mee was. Ik schudde weer mijn hoofd en keek naar het meisje. 'Ik weet het niet,' zei ik tegen haar.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Gilbert Fuchs.

    Terwijl ik aan het eten ben, wordt mijn aandacht getrokken naar stemmen vanuit de lounge. Ik stop mijn dossier tussen mijzelf en de leuning van de zetel. Verdomme, wat moeten al die mensen hier? Dit zint me niks.
    Toch blijf ik kalm. Zolang ik hier op deze stoel zit is er niks aan de hand.
    'Je wil niet weten wat die doktertjes voor ons achter hielden,' hoor ik Matt tegen een jongen die op z'n minst twee keer zo breed en twee keer zo lang is als ik. Hij doelt op onze dossiers. Het is vreemd om zo ineens met z'n allen hier te zitten. Mijn hersenen moeten nog wennen aan het wegvallen van hiërarchische structuur.
    'Mobieltjes!' hoor ik iemand roepen. Ik schrik even door het enthousiasme.
    'Oh mijn schatje!' Verbaasd kijk ik naar de jongen, die nu ineens een verzoek doet naar eten.
    Ik geef een kort knikje naar de pan met krieltjes, ham en asperges.
    'Voorzie jezelf als je wil. Plus er is nog voldoende in de koelkast als je zelf wat wil koken.' Mijn blik valt op het magere meisje. Ik dacht dat ik dun was. Als het aan mij ligt mag ze de hele pan wel hebben, kan me niet voorstellen dat dit gezond is. Die valt haast uit elkaar.
    Matt deelt mee dat hij gaat slapen. Ik knik.
    'Weltrusten,' zeg ik met een klein glimlachje en hij vertrekt. Nu zit ik in de kamer met allerlei onbekenden. Misschien had ik in het verleden meer moeten socializen. Ik ben er niet goed in. Mijn dossier brandt bijna in mijn hand. Nooit heb ik een verklaring gegeven waarom ik hier zat. Nu heb ik het voordeel dat ik door mijn vrijwel continue afwezigheid in de gezamenlijke ruimtes zo goed als nul bekendheid heb, maar je weet maar nooit welke idioten hier zitten en deze informatie tegen je willen gebruiken.
    In case you haven't noticed; dit huis zit vol met idioten.


    No growth of the heart is ever a waste

    Samantha

    Een beetje ongemakkelijk tikte ik met mijn nagels op het aanrecht. Er zijn ineens veel mensen bijgekomen; ik dacht bijna dat Lucas en ik de enigste waren in dit gebouw.
    Ik keek even naar de mensen, en mijn oog viel op een héél dun meisje. Ik voelde me bijna dik naast haar, terwijl ik maar al te goed wist dat ik dat niet was.
    De geur van lekker eten drong mijn neus binnen, en ik voelde mijn maag knorren. Ik had al aardbeien op, dat klopte, maar ik at nou eenmaal veel.

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 15:30 ]


    "When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

    Emilio sanchez
    Ik ruik aan de pan en trek een gezicht "ugh hoelang staat dit al hier?" Vraag ik met een vies gezicht. Ik trek de koelkast open. "Volgens mij doen ze hier niet aan vers voedsel" ik gooi de koelkast weer dicht en trek de dossierkast open die ik eerder zag staan maar geen aandacht aan besteedde, "he dit ben ik" zeg ik verbaast als ik mijn dossier eruit haal.


    [i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

    Jenna Sophie Davis
    'Oh,' zei ik. Dat kende ik wel, dat er dingen gebeurden die je niet snapte. Zoals dat er plotseling deuren opengingen en dat Olivers ineens Mason heetten. 'Oké. Jammer, maar het maakt niets uit. Ik ben Jenna, trouwens.' Ik merkte dat hij terug naar zijn kamer wilde en eigenlijk wilde ik Mason of Oliver gaan zoeken, dus ik glimlachte en zei: 'Als je weg wilt hoef je hier niet te blijven, hoor.'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Aurélie Rye Beate

    Emilio is blijkbaar helemaal blij met mijn telefoon, die toch een bekend merk is en volgens mij zou hij hem nog knuffelen en adoreren. Ach, we zijn toch allemaal malloten, dat kan er toch nog wel bij? Hij loopt naar de pan, maar blijkbaar vind hij het niet goed genoeg en trekt de koelkast open.
    Onzeker schuifel ik naar de keuken, ik word misselijk van de etenslucht en wil kijken of er geen afzuiger is. Ik knijp mijn neus dicht als ik dichterbij kom en kijk expres niet naar de pan. Mijn maag begint alsnog zachtjes te rommelen maar ik negeer het nog, ik heb met het avondeten nog gegeten! Hoewel ik dat liever niet deed, het was een onbestemd geelachtig prakje en ik eet normaal niets waarvan ik niet weet hoeveel kilokalorien er inzitten en hoeveel vet. Toch had ik enkele happen gegeten en was mijn psychiater trots geweest. Ik ben blij als ik de kap zie zitten en druk op het knopje, één. Ik wil niet teveel aandacht ermee trekken maar toch begint dat ding een enorm kabaal te maken en ik loop rood aan terwijl ik snel weer uit de buurt van het aanrecht schuifel.

    [ bericht aangepast op 6 mei 2012 - 15:35 ]


    Your make-up is terrible

    Yvo Enright

    'Yvo,' zei ik en ik keek weer eventjes naar mijn kamer. Blijkbaar viel het op. 'Als je weg wilt hoef je hier niet te blijven, hoor,' zei ze. Hoe kom het ook anders. Ik schudde lichtjes mijn hoofd en knikte toen vervolgens. 'Donker.. Licht,' zei ik zachtjes en ik keek naar het meisje. 'Wil je mee?' vroeg ik aan haar. Ergens had ik wel zin in gezelschap en aangezien zij de enige hier was in de gang.. Tenminste, tot zo ver ik het wist.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you