Crescendo High RPG || O4 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 19:19 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
'Amen. Je mag me verlaten, je weet waar de deur is.’
Haar stem klonk alweer iets beter, maar ik hoorde nog steeds de gebroken toon. Ik beweeg niet, verplaats mijn armen niet en hou haar tegen me aan.
'Ja, ik weet waar de deur is.' verder bleef ik stil.
Misschien wilde ze wel het liefst alleen zijn, maar op het moment leek het me een slecht idee. De muren die nu even zwak waren, zouden weer sterker worden.
Maar ik dacht het niet. Ik dacht niet dat ze écht alleen wilde zijn. Het voelde als een test, alsof ze wou zien of ik haar wegduwde en naar buiten liep. Dus bleef ik zitten, mijn armen rond haar en één hand nog half in haar bruine haar.

'Hoe kun je het ene moment dat lied zingen en nu zeggen dat ik mag gaan?' fluister ik na een aantal stille minuten, doelend op de eerste paar zinnen.
Please don't leave. Je mag me verlaten. Een beetje tegenstrijdig en dat verward me.
Ik leun onbewust mijn hoofd tegen die van haar. Ze ruikt zoet, met de lichte zoute geur van tranen. Ze voelt warm aan, maar zo breekbaar...

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
‘Ja, ik weet waar de deur is.’ Verder bleef hij stil.
Ik vroeg me af wat er door zijn gedachten ging, of hij me raar vond of dat hij me snapte. Waarschijnlijk niet het laatste, niemand deed en wilde dat, anders waren ze ook niet allemaal weg gelopen. En mijn moeder kon ik al helemaal niet vergeven, nadat mijn vader overleed, dumpte ze mij bij mijn oma en liep weg. Daarna had ik haar nooit meer gezien, misschien was zijzelf nu ook wel overleden. Ik ken geen verdere familie en in al die jaren waren ze ook niet voor me langs geweest, dus waarom zou ik me nu om hen bekommeren?

‘Hoe kun je het ene moment dat lied zingen en nu zeggen dat ik mag gaan?’ fluisterde hij, nadat het een paar minuten stil was geweest. En automatisch vroeg ik me af hoe lang we hier al zaten, moest ik al naar de directrice toe voor dat gesprek over mijn verleden? Niet dat ik daar zin in had.

Ik voelde zijn hoofd tegen die van mij en ik voelde een lichte schok door me heen gaan. Wat was dat? Wat was die stomme tinteling die daarnet heel snel door me heen ging? Ik zou er vast niet verder bij moeten denken, maar ik kon het niet laten en mijn wangen begonnen te gloeien.
Mijn slanke vingers liet ik op zijn borstkas rusten, maar het gevoel van verlatingsangst begon weer bij me binnen te dringen. Het was een ongemakkelijk, maar stressig gevoel, en mijn hart voelde ik een paar keer overslaan van angst.

Zijn shirt hield ik heel stevig vast en ik duwde me tegen hem aan, maar daarna liet ik snel los en keek hem in zijn blauwe ogen. Nana, je kunt het. Je weet dat hij toch weer net zoals ieder ander is. Hij gaat toch weer weg, dus of hij doet jou pijn of jij zet weer je muur om je heen en je laat hem los.
‘Ga weg.’ Mijn ogen werden met de minuut nu kouder, maar er lag nog steeds een bepaalde hoop in dat hij zou blijven. Toch probeerde ik dit niet te laten merken. Ik stond op en behendig kroop ik tussen de tafels en instrumenten door totdat ik een paar meter van hem vandaan was en rechtop kon staan.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
'Ga weg.'
Het ene moment had ik haar nog vast, veilig tegen me aangedrukt, het andere moment stand ze op en liep ze van me weg.
De blik in haar donkere ogen was weer koud, kil - maar anders dan hiervoor. Ik kon de fonkeling van hoop bijna zien. dat moest ik gewoon bereiken.
Het was allang geen spel meer, geen manier om meer te weten te komen over Nana. Nana had hulp nodig, waarom was ik de enige die dat echt goed zag?

'Nee.' Ik stond behendig op en liep weer naar haar toe, nam haar hand in de mijne. Ik had nog nooit iemand ontmoet die zo gesloten en terughoudend was als Nana.Iedere keer dat ik dacht dichterbij te komen, sloeg ze net zo hard weer dicht.
'Je kunt me niet blijven wegduwen, Nana. Dat je... Dat je alleen bent, betekent niet dat je alleen moet blijven. I'm reaching out. Laat me je helpen,' fluisterde ik zachtjes.
Ik stond één kleine stap van haar verwijderd, hield haar slanke vingers vast met mijn rechter hand.

De kans dat ze me daadwerkelijk zou laten helpen was klein, dit wist ik. Er zou veel nodig voor zijn, zeker aangezien ze me leek te haten en te wantrouwen. Mijn hand voelde koud aan, die van haar lag warm in de mijne.
Ik dwong mijn ogen om in die van haar te kijken, de waterige, mysterieuze donkere dieptes. De geheimen die daar in agen, de verborgen informatie, jaagde me angst aan.
Maar het ging nu niet om mij.
'I won't hurt you, Nana.'

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 13:45 ]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
‘Nee.’ Ik keek om en zag hem behendig opstaan en naar me toe lopen, precies op het moment dat ik weer een sterk direct antwoord terug wilde zeggen, klapte ik dicht doordat hij mijn hand nam. Zijn aanraking verbrande me weer en ik wilde mijn hand uit die van hem trekken, maar ik was als bevroren, als een standbeeld en alsof ik niet wist wat ik kon of wilde doen.
‘Je kunt me niet blijven wegduwen, Nana. Dat je… Dat je alleen bent, betekent niet dat je alleen moet blijven. I’m reaching out. Laat me je helpen,’ fluisterde hij zachtjes. Hij stond te dichtbij mij, vond ik, zijn aanraking… zijn stem…
‘I won’t hurt you, Nana.’
Dit was genoeg voor mij om alweer te knappen. Ik trok mijn hand uit die van hem los, maar voordat ik dat deed, keek ik hem eerst met een vragende blik in mijn donkere ogen aan. Waarom doe je dit? Wat wil je van me?
Daarna stapte ik een paar stappen naar achteren, maar bleef hem nog steeds aankijken. Ik schudde mijn hoofd en balde mijn handen tot vuisten. Hij had me alleen bij mijn naam genoemd, de hele tijd bij mijn naam. Ik had niet verwacht dat hij dit ook überhaupt zou redden.
Overlevingsmechanisme ging eigenlijk vanzelf in werking, zodat ik me niet weer zo gebroken kon voelen.
‘Ik ben niet alleen.’ Zei ik als eerste, met een grote brok in mijn keel, wat helaas goed te horen was. ‘En ik duw je niet weg, je zult me toch nooit begrijpen. Iedereen doet mij pijn, ook zonder dat zij het zelf weten, dus waarom ben jij een uitzondering?’ Goed, ik was misschien te druk bezig om te merken dat ik deze dingen tegen hem zei. Iets dat ik eigenlijk niet tegen hem had willen zeggen.
‘Ga gewoon weg en laat me met rust. Zie je het niet?’ Mijn stem was een lichte fluistering geworden, maar met woede erin en mijn vuisten nog steeds gebald.
‘Ik heb niemand nodig, en je hulp zou nooit kunnen werken bij iemand zoals ik.’

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 13:57 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
De blik in haar ogen was geschrokken. Haar hand trok ze wel van me weg en ze liep verder achteruit. Maar ze keek niet weg, duizende vragen in haar ogen. Haar slanke handen waren veranderd in vuisten.

‘Ik ben niet alleen.' Oh. Mijn ogen verlieten die van haar niet. Ik zag de woede, hoorde het in haar fluisterende stem. Er ging een steek door me heen en ik bad bijna dat ze verder niets zou zeggen wat op mijn emoties zou werken.
‘En ik duw je niet weg, je zult me toch nooit begrijpen. Iedereen doet mij pijn, ook zonder dat zij het zelf weten, dus waarom ben jij een uitzondering?’
Dat ben ik niet. Ik ben niet bijzonders, gewoon een jongen die ze vandaag ontmoet heeft. Ik wend mijn blik af.
‘Ga gewoon weg en laat me met rust. Zie je het niet?’
Nee, nee ik zie het niet, Nana. Ik zie niet waarom het nodig is om iedereen weg te duwen. je zegt dat je niet alleen bent, maar je duwt altijd iedereen weg. Dat lijkt me een eenzaam bestaan.
Helaas krijg ik geen van deze woorden over mijn lippen.
‘Ik heb niemand nodig en je hulp zou nooit kunnen werken bij iemand zoals ik.’

'Best.' Mijn blik hou ik koppig op de muur achter Nana gericht. Tranen dwing ik terug, de woede in haar ogen negeer ik. als ze eht zo wilt spelen is dat haar keuze. Mijn ogen hou ik zo emotieloos als het kan. ik ben vermoeid, deze hele dag was één grote chaos van emoties. Als ze me zo graag weg wilde hebben...

'But mark my words, Nana. Niemand houd dit vol. Ook jij niet.' Ik draai me om en loop naar de deur. De lichten gooi ik aan, zodat we niet meer in het donker staan. Ik voel me misselijk en moe.
And hurt. Being pushed away hurts.
'Mijn aanbod voor hulp blijft staan.' Met die woorden verlaat ik het lokaal, voordat de emoties me laten instorten.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Hailey Robberts
Toen we waren aangekomen in de opnamestudio ging ik gelijk achter de piano zitten. Omdat ik niet van plan was om te gaan zingen besloot ik een stukje van Beethoven te gaan spelen. Door de zenuwen ging het niet zoals gewoonlijk, maar als je het stuk niet kende, zou je de kleine foutjes niet zo snel opmerken. 'wat vind je ervan?' vroeg ik een beetje onzeker toen ik klaar was.

“My thoughts are stars I cannot fathom into constellations.”

[Wie is er nog meer online en heeft zin om met Cheryl te praten?]

[Amen is nu vrij? ^^ hij is alleen een beetje.. uhm.. emotioneel.]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Escritura schreef:
[Amen is nu vrij? ^^ hij is alleen een beetje.. uhm.. emotioneel.]

[Hmm, welke emotie? ]

Nana Shizuko Rose
Hij zei niets nadat ik dit alles tegen hem gezegd had. De woorden galmde nog steeds na in mijn hoofd.
Ik ben niet alleen. Wie houd je in de maling, Nana? Nog even je sluit jezelf nog op, zo alleen voel je jezelf.
Ik duw je niet weg, je zult me nooit begrijpen… Alweer een leugen. Je tekst zit alleen maar vol leugens Nana. In je hele leven heb je alleen maar mensen weggeduwd, en nu doe je hetzelfde bij Amen. Je verlangt naar iemand die je wilt begrijpen… maar was Amen nou niet diegene die het probeerde net? Hij kalmeerde je toch? Of was dat een leugen?
‘Best. But mark my words, Nana. Niemand houd dit vol. Ook jij niet.’ Ik keek hulpeloos toe hoe hij zich omdraaide en weg liep, waarna hij de lichten weer aandeed, zodat we helaas niet meer in het donker stonden. ‘Mijn aanbod voor hulp blijft staan.’
Met die woorden verdween hij uit het lokaal, mij achterlatende met gevoelens waarvan ik niet eens zeker wist wat ze betekenden.

Alweer iemand weggejaagd, ben je nu blij? Ik hoop het wel, want je zult er nog even door mee moeten leven, aangezien je niemand tot je eigen leven wilt toelaten.
‘Je liegt.’ Nee, ik lieg niet, zei de stem weer in mijn hoofd, jij wilt het gewoon niet zien. Ben je blind of wil je het gewoon niet? Probeer het…
‘Nee!’ Ja hoor, daar was weer de blinde woede in mijn ogen die dit keer het hele lokaal omgooide. De tafels, stoelen, potloden en pennen, zelfs sommige instrumenten en werkjes van mensen. Ze belandden bijna allemaal ergens in de hoek en midden in die puinhoop zat ik. Een gebroken meisje die net weer iemand weg gestuurd had uit haar leven. Iemand die het misschien wel eindelijk kon schelen wat er met haar was en gebeurde.

Er klonk een getingel, als teken dat het de bel was en daarna volgde er een vrouwelijke stem. De directrice.
‘Liberty Ramirez, Amen Elyon en Nana Rose…’ er volgden nog een paar namen, ‘nablijven omdat jullie uit de les van muziek geschiedenis weg zijn gelopen. Het nablijven begint over een uur. Nana Rose,’ Het was even dodelijk stil. ‘Meld je op kantoor bij mij.’

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Nevermind, amen is no longer free :'D Maar we kunnen Cheryl onderweg naar de directrice wel tegen komen? ^^
En uhm, kwaad en gekwetst. ]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Escritura schreef:
[Nevermind, amen is no longer free :'D Maar we kunnen Cheryl onderweg naar de directrice wel tegen komen? ^^
En uhm, kwaad en gekwetst. ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Met snelle stappen maakte ik dat ik weg kwam. Ik wist niet wáár in de school ik was, maar het was even weg van Nana en de emoties. Tranen branden achter mijn ogen en ze beginnen zelfs al waterig te voelen.
'Liberty Ramirez, Amen Elyon en Nana Rose…’ er volgden nog een paar namen, ‘nablijven omdat jullie uit de les van muziek geschiedenis weg zijn gelopen. Het nablijven begint over een uur. Nana Rose,’ Het was even dodelijk stil. ‘Meld je op kantoor bij mij.’
Oh, fíjn. Kwaad schop tegen een rij kluisjes aan. ik was onmogelijk en deze bui. ik kon maar de helft van mijn gevoelens herkennen en eht waren er al zoveel. Het was frustrerend. wat alleen maar NOG een emotie is om er bij op te tellen en...
Okay. Rustig ademhalen, blijven lopen. Blijf uit de buurt van het kantoor van de directrice...

Mensen begonnen de hal in te stromen, de lessen waren voorbij. Nog één uur en ik mocht nablijven. Met Nana en Liberty en-
'Ow!' ik botste in mijn haast en gedachten tegen iemand op. Het deed niet eens pijn, de 'Ow' was meer uit frustratie.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Cheryl Dolores-Ann Mason.

Uiteindelijk, nadat ik gedag had gezegd tegen Grace, was ik naar de conciërge gegaan om daar mijn kluissleutel op te halen. Daarna heb ik mijn mentor ontmoet, aangezien ik nieuw ben. Het was een goed gesprek, ze was blij me te zien en vertelde me direct over de school. Zelf houdt ze ook van mode, maar haar hart ligt bij film en entertainment. Ze is een aardige vrouw, maar ze kan wel behoorlijk kletsen zeg! Van haar heb ik mijn tas met boeken gekregen. Alle vakken zitten erin, onder andere ook een tekenboek die ik al heb doorgebladerd. Aangezien mijn kaftpapier thuis ligt en de lessen vandaag beginnen en ook de rest van de week gewoon doorgaan, zal ik mijn boeken vanmiddag moeten kaften. Bij mijn vorige school heeft mijn moeder me nog wel geholpen, maar die vindt me nu 'oud genoeg om het zelf te doen'. Gelukkig heb ik nog een oudere broer, die me wel wil helpen, áls ik even slijm met dingen als energy drank en chips. Hij is echt een vreetzak.

De paar lesuren vlogen voorbij, voor ik het wist was het middagpauze. Met mijn tas vol boeken en paar op mijn arm loop ik de hal door. Ondertussen probeer ik mijn agenda uit mijn tas te halen om te bekijken waar ik straks moet zijn. Door mijn gestommel let ik niet op wie er in de gang loopt. Plotseling knal ik tegen iemand op. De boeken, mijn agenda en alle briefjes die los in mijn agenda horen te zitten vliegen de gang door.
"Ow!" Hoor ik iemand zeggen.
"Sorry!" Roep ik en voel mijn wangen rood worden. "Ik lette niet op," Mompel ik erachter aan en buk om alle troep die is veroorzaakt op te ruimen. Wacht eens, ik heb nog niets eens gezien tegen wie ik überhaupt opbotste.

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 15:28 ]

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 16:05 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered