Crescendo High RPG || O4 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 19:19 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nana Shizuko Rose
“Dat weet ik,” antwoordde hij rustig toen hij vlakbij me zat. Hij zat tegen de kast aan die gammel was, en die door het hele lokaal het geluid liet dreunen. Ik kreeg er hoofdpijn van, iemand moest het in elkaar slaan en wegdonderen.
“Maar je kunt niet ontkennen dat je hulp nodig hebt, Nana.” Het was even stil, en ik zei er niets op. Ik had misschien wel hulp nodig, maar ik wilde dat dus mooi niet van hem. “Wie is Aaron?” Als automatisch begon ik weer te rillen en sloeg mijn armen om mezelf heen, alsof het winter was en ik buiten liep met een T-shirt aan. “A nobody.” Antwoordde ik alleen, waarna ik gelijk over wat anders begon.
“Waarom kom je hier überhaupt nog zitten? Ga lekker naar Liberty toe,” Het klonk jaloers en misschien was mijn bedoeling dit keer wel niet om het te verbergen. Daarna mompelde ik wat zachter, wat meer gebroken klonk, “of enig ander meisje.”
Alsof hij iets om mij gaf, hij wilde waarschijnlijk gewoon zoveel mogelijk informatie uit mij trekken, zodat hij mij ook achter kon laten en me uit kon lachen hierom.
Mooi niet dat, dát zou gebeuren.

[Welterusten dollies! I’m going too, ghihi]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Diana Grace Anderson

Toen ik weer op adem was gekomen van het rennen, liep ik rustig naar een bankje waar de medeleerlingen ook zaten om hun balletschoenen aan te trekken.
Ik plofte neer, deed mijn zak open en haalde mijn witte balletschoenen er uit om ze vervolgens aan te trekken.
Toen iedereen klaar was, vroeg de danslerares om eens te laten zien wat we konden.
Ze riep één voor één de namen af en voor ik het wist, was het aan mij.
Zonder aarzeling stond ik op en wandelde ik naar het midden van de danszaal en begon met mijn balletstukje dat zo indrukwekkend was dat de anderen zwegen en de lerares goedkeurend knikte.
Ik vergat alles om me heen en ging volledig op in de dans.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[Jongens, ik weet dat ik veel te weinig reageer, maar ik heb het even nogal druk in het echt, zeg maar. Sorry!]

Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

Elianne Ever Jhonson

Ik knikte en ging samen met Hailey opweg naar de opnamestudio, die we verassend snel hadden gevonden.
Dit was waarschijnlijk 1 van de plaatsen waar je me weinig zou zien, als ik zou zingen zou ik het in mijn eentje doen zonder mensen en zonder meningen of ik wel en niet kan zingen.

Don't be like the rest of them, darling

[eerste uur vrij ^^ wie wil er Alex meeten?]

Don't be like the rest of them, darling

Mijn Topic's.

[Wie is waar en is er nog iets speciaal's gebeurt?]

Amen Raphael Elyon
'A nobody. Waarom kom je hier überhaupt nog zitten? Ga lekker naar Liberty toe,” snauwde ze. Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat ze jaloers was. Zo klonk het in ieder geval wel. Maar ik bleef stil, want er kwam nog een fluistering achteraan, met bange en gebroken tonen er in.
'Of enig ander meisje.” Ik trok een wenkbrauw op, maar zei er niets over. Een opmerking over hoe jaloers ze leek zou haar op het moment weinig helpen.
Mijn vraag over de gast in de klas werd meteen opzij geslagen, dus gooide ik het over een andere boeg. Ik hoefde er eigenlijk nauwelijks over na te denken.

'Well, I know the feeling. Of finding yourself stuck out on the ledge. And there ain't no healing. From cutting yourself with the jagged edge. I'm telling you that, it's never that bad. Take it from someone who's been where you're at. Laid out on the floor. And you're not sure you can take this anymore.'

Ik legde mijn arm over haar schouder, erg licht en langzaam, waardoor ik haar bijna niet aanraakte. Ik wist zo weinig van Nana, maar ik wist dat er haar verschillende dingen goed dwars moesten zitten om zo te reageren, zoveel emotionele uitbarstingen te hebben op één dag. Wat bij mij hielp, de laatste jaren, tegen mijn chaos van emoties, was zingen.

'So just give it one more try to a lullaby. And turn this up on the radio. If you can hear me now, I'm reaching out... To let you know that you're not alone.'

Ik wist niet of ze alleen was verder, misschien wel. Ik wist niets, dat maakte het verdomd moeilijk om haar verder te helpen. Maar op het moment was ze toch niet alleen.

'And if you can't tell, I'm scared as hell, 'Cause I can't get you on the telephone. So just close your eyes, Oh, honey here comes a lullaby. Your very own lullaby...'

Terwijl ik zong had ik moeite mijn eigen tranen binnen te houden. Dit rollercoaster van emoties was niet goed voor me, veregerde mijn eigen chaos alleen maar. Was Nana net zo alleen als ik? Maar waar ik zelf contact opzocht, sloot zij zichzelf af.

'Please let me take you, Out of the darkness and into the light, 'Cause I have faith in you. That you're gonna make it through another night. Stop thinking about the easy way out. There's no need to go and blow the candle out. Because you're not done. You're far too young, And the best is yet to come...'

Mijn stem klonk sterk maar zacht door het lokaal. Mijn arm lag nog rond het meisje naast me, maar ik hield mijn ogen op het plafond gericht. Ik begon aan de herhaling van het refrein. Misschien dat ik daarom achter Nana aanging. Ondanks het feit dat ze alles en iedereen leek weg te duwen, zag ik delen van mij in haar. Niet dat ik dit zeker wist, want ik wist weinig over het meisje. Het was pure speculatie.
Jezelf hechten aan een speculatie is riskant, dat wist ik. Maar daar was het een beetje laat voor nu. Mijn stem kreeg een lichte trilling toen ik aan de bridge begon, het deel dat ik het meeste met Nana assosiceerde.

'Well, everybody's hit the bottom. Everybody's been forgotten. When everybody's tired of being alone. Yeah, everybody's been abandoned. And left a little empty handed. So if you're out there barely hanging on...'

Ik kon er weinig aan doen, maar ik hield haar iets steviger vast en sloot mijn ogen. Ik keek niet naar haar; ik wist niet of ze huilde, kwaad was of me uit zou lachen voor mijn poging haar te kalmeren. Ik voelde me moe en breekbaar, maar ik moest haar toch proberen helpen zonder deze twee emoties te laten zien.

'Just give it one more try to a lullaby. And turn this up on the radio. If you can hear me now. I'm reaching out. To let you know that you're not alone. And if you can't tell, I'm scared as hell. 'Cause I can't get you on the telephone. So just close your eyes. Oh, honey here comes a lullaby. Your very own lullaby. Oh, honey here comes a lullaby. Your very own lullaby...'

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 11:09 ]

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

-Wauw, Lizz, ode aan jou *is gelijk bezig met schrijven*-

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sometimes I feel like writing a lot. ^^

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Zijn arm voelde ik opeens om mij heen, al was het een hele lichte aanraking, ik had opeens geen zin om zijn arm eraf te trekken. Zou ik dat wel hebben als hij niet zou zingen, of als hij me niet zou proberen te helpen? Mijn hoofd begon te kloppen en te bonken van de pijn. Al die gedachtes over van alles en nog wat deden mij niet echt goed, en dat kon ik duidelijk merken want ik kon ook niet meer helder nadenken over Amen. Mocht ik hem nu wel of niet?
Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. klonk het hard mijn hoofd door.
Wist ik veel of ik hem mocht of niet. Kon het mij enigszins schelen?
Maar Nana, dat is het probleem juist, zei een andere stem tegen mij, en je weet zelf heel goed dat het je boeit. Anders zou je er toch niet zo druk over maken?
Toen ik niets terug antwoordde, lachte de stem alleen maar en stierf toen weg.

Ik had eerst gedacht dat ik zijn arm wel weg zou willen halen, dat ik hem zou stompen of slaan of uitschelden voor wat dan ook.
Maar dat was dus helaas niet zo, want in plaats daarvan kwam er een ongemakkelijk gevoel mijn buik binnen gedruppeld, alsof er op het punt stond iets te gebeuren.
Zijn zangstem deed me ook niet goed, wilde hij me hiermee kalmeren? Nou, joy to him, want het werkte uitstekend. Ik moet alleen nog maar meer vechten om die tranen terug te duwen naar waar ze horen, en dat was diep binnen in mij.

Op een gegeven moment trok hij mij zelfs iets dichter tegen zich aan en mijn ogen schoten open als grote schoteltjes, terwijl de tranen dit keer gemakkelijk door mijn muur konden komen en dus begonnen te dansen over mijn wangen. Gelijk veegde ik ze ruw weg, want als er iets was wat ik niet wilde, was huilen in bijzijn van een ander.
Ik kon altijd veel gemakkelijker huilen in mijn eentje, als ik in een donkere kamer zat of zo.
Zijn zangstem maakte me rustig, maar het gevolg daarvan was wel dat ik niet genoeg had om mijn tranen binnen te houden. Verdomme.
Waarom kon ik bij hem wel zingen als ik boos, verdrietig of verward was? Waarom wilde ik dat persé niet bij iemand anders? Waarom… waarom… waarom? En het ergste was nog wel dat al die vragen over hem gingen.

Abrupt kwamen er nog meer tranen en begon ik zelfs licht te schokken, zijn aanraking werkte er niet bij, want die was warm en zelfs aangenaam. Tot helaas veel ongenoegen van mij.
Maar ik duwde hem niet weg en ik wilde zelfs verder huilen bij hem in de buurt. Fijn, straks gaat hij dit tegen mij gebruiken en verlaat me ook. Zoals ieder ander.
Toch weerhield het me er niet van om op zijn schoot te kruipen, één been aan ieders weerzijde van hem en me tegen hem aan te duwen. Met mijn gezicht in zijn shirt genesteld en mijn handen die de tranen weg wilde vegen, want daar kwamen er steeds meer van.
Ik voelde me net een verdomd klein kind, maar het was nu even niets anders.

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 11:45 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon

'Oh, honey here comes a lullaby. Your very own lullaby. Oh, honey here comes a lullaby. Your very own lullaby...'

Tegen de tijd dat mijn stem wegstierf en de kamer stil begon te worden, was Nana op mijn schoot gekropen. Haar hele lichaam schokte en ik voelde een natte plek op mijn t-shirt, waar ze haar gezicht tegen aan duwde.
Ik zat stil, mijn beiden armen nu rond het meisje.
De laatste tonen van het lied werden geneuriëd, daarna hoorde ik alleen nog de zachte snikken van Nana.

Het lied had haar kwaadheid weg genomen, iets van de sterke barriéres verzacht. Waarschijnlijk niet voor lang, maar voor nu was het genoeg.
Ik wist dat dit een goed idee was, want voor nu had Nana volgns mij deze vrijheid nodig. Om al haar emoties uit te laten.
Daarom bleef ik verder sti. Soms hadden mensen geen woorden of vragen nodig, maar gewoon aan aanraking of zelfs een aanwezigheid. Om te weten dat ze niet alleen waren.

Zelf knipperde ik even snel met mijn ogen. De laatste keer dat ik iemand zo vast had, was met Hannah. Hoeveel ik me ook op Nana probeerde te concentreren, die gedachte kwam steeds terug.
Ik zou dan niet stil hebben gezeten. Ik zou en hand door haar haren haren, een kus op haar kruin drukken en haar dichter bij me houden en haar waarschijnlijk niet meer los laten.
Onbewust deed ik dit eerste toch. mijn hand streek kalmerend over haar bruine haar, stil en rustig.
Ik moest haar tijd geven nu. Dat was alles.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Hij zei niets en dat deed me goed. Het was niet altijd nodig om iets te zeggen, en gelukkig deed Amen dat nu ook niet. Het leek bijna… bijna… alsof hij mij begreep, of me in ieder geval probeerde te begrijpen. Maar dat was al genoeg voor mij om zijn shirt wat natter te maken met mijn tranen, die maar bleven stromen.
Zouden al die tranen van al die jaren eruit komen? Dan was ik bang dat Amen nog wel een tijdje zo moest blijven zitten, want dan zou ik nog lang niet klaar zijn.
Bij de gedachte moest ik even grinniken, maar ik viel stil toen ik zijn hand door mijn bruine, lange haar voelde. W-wat? …

Ik kneep mijn ogen dicht, alsof ik bang was voor zijn aanraking, hoewel ik toch echt diegene ben die zijn schoot opgeklommen was. Stomme, stomme Nana. Je lijkt net een kleine baby, je gaat toch niet op iemands schoot uithuilen? En zeker niet bij Amen. Maar wel dus, je kon het weer niet laten.
Zijn shirt had ik ondertussen vastgepakt en ik trok me nog dichter naar hem toe, alsof dat nog überhaupt kon, maar ik had het idee dat hij zo weg zou lopen. Dat hij weg zou lopen en tegen iedereen zou zeggen dat ik een klein kind was dat haar zin niet krijgt, of whatever.

‘Please don't leave me… Please don't leave me… I always say how I don't need you, But it's always gonna come right back to this… Please, don't leave me… How did I become so obnoxious? What is it with you that makes me act like this? I've never been this nasty. Can't you tell that this is all just a contest? The one that wins will be the one that hits the hardest… But baby I don't mean it… I mean it, I promise.’

Mijn stem klonk zacht, nog steeds gebroken, maar op weg naar heling. Het was een stille fluistering door het verdere lege klaslokaal.

[ bericht aangepast op 23 april 2012 - 12:17 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Amen Raphael Elyon
Een zacht gegrinnik klonk tussen de snikken door. Ik zei er niets op, misschien voelde ze verschillende emoties tegelijkertijd. Zelf had ik dat soms.
Haar vingers krulde rond de stof van mijn shirt, alsof het haar laatste houvast was en in een trillerig, gebroken stemmetje begon ze zelf te zingen. Please don't leave me, van P!nk.

Mijn ogen sloot ik opnieuw. Mijn gedachten werden eerst naar de eerste twee zinnen getrokken. Had ik gelijk gehad? Was Nana ook alleen? Was ze verlaten door de mensen waar ze om gaf, onbelangrijk en aan de kant gezet?
De rest van de tekst leek er minder bij te horen. Nana leek me niet het soort persoon dat zich anders zou gaan gedragen vanwege iemand die ze kende.
Hoewel...

Can't you tell that this is all just a contest? The one that wins will be the one that hits the hardest…

Was het daarom dat ze zo makkelijk ontplofte? ik schudde even mijn hoofd en bleef stil. Tijd geven, geen vragen stelle. Dat komt later wel.

Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

Nana Shizuko Rose
Ik kon hem niet aankijken. Het deed me pijn om in zijn felblauwe ogen te kijken. Het voelde alsof hij dan vlak door me heen kon kijken, dat hij door me heen kon boren en gelijk al mijn diepste geheimen wist.
Mijn handen vonden zich een weg naar mijn wangen en ik veegde ruw mijn tranen weer weg, ik was opgehouden met huilen, maar wist door de knallende koppijn en mijn ogen die pijn deden, dat mijn gezicht bleek was en mijn ogen rondom rood.
Ik voelde me zo alleen.

‘Amen,’ Mijn stem klonk nog een beetje gebroken, zelfs een beetje bang, maar als ik me zou concentreren en even zou rusten, zou het weer als vanouds zijn.
‘Je mag me verlaten, je weet waar de deur is.’ Het klonk een beetje vragend, alsof ik nog niet zeker was over mijn zaak of hij het zou doen of niet. Eigenlijk wilde ik zo graag dat hij dat niet zou doen en dat hij me, als enige van de velen, niet zou verlaten.
Er waren alleen maar mensen geweest die dat deden en ik wist niet zeker of ik dit aan Amen moest vertellen. Op het moment wist ik helemaal niets zeker, behalve dat zijn aanrakingen me warmte gaven. Ze leken me te verbranden, alsof ik allergisch was voor lieftallige aanrakingen – waarschijnlijk omdat ik dat nog nooit echt eerder had gehad.

Quiet the mind, and the soul will speak.