• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 16 jan 2012 - 18:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Katherine Bright
    'Oké dan.' zuchtte ik. Ik stapte stevig verder, nog steeds nadenkend waar Alex zou kunnen zitten.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    'Als het koud krijgt moet je het zeggen,' zei ik na een tijdje tegen Katherine. Anders zou ze mijn cape krijgen. Zolang ik Alex maar kon vinden vond ik alles best.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    'Ik krijg het niet zo snel koud, maar bedankt.' zei ik glimlachend.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    'Oké,' zei ik. 'Sorry dat ik je zo in de klote heb geholpen. Het is nu niet normaal dat je zomaar in een bijna sneeuwstorm naar iemand op zoek moet.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    'Voor vrienden doe ik alles.' zei ik vastbesloten.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    'En voor Alex,' plaagde ik haar. Ik grijnsde maar door dat ik niet oplette knalde ik tegen een boom aan. 'Auw,' zei ik maar moest daarna lachen. 'Ik ben niet echt slim.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    Ik lachte vrolijk met haar mee en hielp haar opstaan. Eigenlijk had ze wel gelijk over Alex, maar dat verzweeg ik.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    'Dankje,' zei ik toen ik opstond. In de verte zag ik een bramen struik.
    'Heb je honger?' vroeg ik.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    Ik zag de bramen struik staan. 'Een beetje.' gaf ik toe.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik liep er op af en schudde het sneeuw er van af. Ik begon de bramen te plukken. Er waren nog veel goede. Toen ik er ongeveer vijftig had geplukt gaf ik de helft aan Katherine. 'Hier moeten we toch wel genoeg aan hebben?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Katherine Bright
    'Daar ben ik zeker van.' zei ik en begon rustig een paar braambessen te eten.


    We Can Be The Kings And Queens Of Anything If We Believe

    Stephanie Norems
    Ik sabelde op een braam. Ik vond het niet lekker om er op te kauwen. Daarna zuchtte ik. 'Goed, we moeten echt nu beter gaan zoeken want op deze manier vinden we hem nooit.' Ik schudde mijn hoofd. 'Waar in godsnaam kan hij zijn...'

    [ bericht aangepast op 14 jan 2012 - 22:32 ]


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ondanks de winterse kou begon ik opnieuw te zweten, mijn lichaam begon te gloeien en trilde. Ik viel stuiptrekkend in de sneeuw.
    Woorden schieten te kort om te beschrijven hoe ik me voelde. De angst, de wanhoop, de onzekerheid en vooral: de pijn! Het voelde of mijn huid open scheurde, angstig plantte ik mijn vingers in de aarde. Ik schreeuwde het uit, terwijl de pijn steeds erger werd. Ik bleef schreeuwen tot ik dacht dat ik ging sterven, maar toen ging het geschreeuw over in een onaards gehuil en begon de pijn te verminderen. Het gehuil stopte en ik sperde mijn ogen open. Ik keek naar mijn sneeuwwitte vacht, die bijna onzichtbaar was in de sneeuw en besefte dat het allemaal echt waar was. Ik vond het eerst moeilijk te geloven, maar hier lag ik dan. Als wolf.
    Ik probeerde op trillende poten recht te staan.

    [ bericht aangepast op 15 jan 2012 - 13:59 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Alex!' gilde ik. Misschien als ik riep zou hij komen. Ik hoopte het. We liepen hem nu al uren te zoeken. Langzamerhand werd ik wanhopig. Dadelijk was hij echt weg.
    'Godversomme, Alex! Waar zit je?' gilde ik hard. Het was nog harder begonnen te sneeuwen.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik hoorde mijn naam door het bos schallen en probeerde in die richting te lopen. Maar ik struikelde over mijn eigen poten en viel in de sneeuw. Het was moeilijk om op vier poten te lopen. Ik viel nog een paar keer op mijn gezicht, maar uiteindelijk kreeg ik het door. Ik trippelde voorzichtig in de richting van het geschreeuw. Het feit dat ik nog steeds mezelf was en niet plots een onbeheersbaar verlangen voelde om iemand te verscheuren stelde me enigszins gerust.


    “To live will be an awfully big adventure.”