• In het land Hafnarfjardur heeft Kerkura de macht. Hij regeert met ijzeren hand en laat het hele volk in het gelid lopen. Veel mensen sterven omdat ze geen voedsel of geneesmiddelen kunnen kopen. De verdelgers zorgen ervoor dat de inwoners niet in opstand komen, ze straffen op vreselijke manieren en schrikken niet terug voor een moord. Maar waar haalt Kerkura zijn verdelgers vandaan?
    Nou, uit zijn eigen land. Hij laat mensen ontvoeren, 30% wordt dienster bij hem in zijn kasteel. 60% wordt getraind. De trainingen zijn hard en maar 30% overleeft ze. Van die 30% slaagt maar 20% voor de trainingen. Maar waar gaan de andere 10% en degenen die niet slagen voor het examen naartoe?
    Iedereen denkt dat ze worden vermoord, maar eigenlijk worden ze veroordeeld tot een hels leven. Ze worden namelijk gebruikt als labratoriumratten. De enige keer dat ze uit hun kerker komen is om iets op hen te testen. Nieuwe medicijnen en technieken passeren eerst langs hen.
    Hoe houdt Kerkura al de diensters en verdelgers onder de duim?
    Rond hun polsen en enkels worden zilveren banden bevestigd. Die staan in contact met een hoofdzenuw. Wanneer ze besluiten weg te lopen of een opdracht te negeren gaat er een vreselijke pijn door hun heen. Pas als ze hun idee verwerpen stopte die.
    Maar aan de andere kant van die armoede en ellende heb je de rijken. Ze hebben werkelijk alles wat hun hartje begeert. Computers, vliegende auto's, olifanten,... alles! Je kan het zo raar niet bedenken, ze hebben het.

    Wat is de bedoeling van deze RPG?
    Jij wordt een:
    -inwoner
    Alex Thompson
    Sthephanie Norems
    Katherine Bright
    -dienster
    Nathalia Rottem
    -verdelger
    -labratoriumrat
    -rijke
    Phoebe Vöillanc
    Kaylee Vöillanc
    Kimberly Buckley

    Eerst ga je gewoon even tijd krijgen om vrienden te maken, ontvoerd te worden,... Dan gaan er stilletjes aan dingen gebeuren en na een lange tijd komt er een oorlog, rebellen tegen Kerkura. Wie wint er? Wat zijn de plannen? Dat hangt allemaal van jullie af!

    Kleding:
    Dienster: Man: bruine broek, wit hemd
    vrouw: zwart kleed met een witte schort
    Verdelger in training: nauwsluitend wit lijfje, zwart jack, legerachtige broek, maar dan volledig in het zwart, een dolk aan de riem.
    Verdelger: Nauwe, maar soepele zwarte broek. Zwart T-shirt, zwart jack met ingebouwde kogelwerende vest, riem met wapens + verborgen wapens. (in de mouw, de laars...)

    [ bericht aangepast op 16 jan 2012 - 18:01 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ergens baalde ik dat ik mijn pijl en boog niet mee had genomen. Ik had makkelijk zat een konijn kunnen schieten om op te eten. 'Alex?' gilde ik nog eens. Ik was vreselijk dom geweest. Alex was mijn broer. Geen monster. Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Ik had mijn eigen broer weg laten lopen. Ik ging op mijn knieën in de sneeuw zitten. het was best koud maar dat maakte me niet uit. 'Alex!' gilde ik nogmaals.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik herkende de stem van Stephanie en liep er snel naartoe. Ik kwam bij de plek waar ze zat. Ze knielde neer op de grond en een traan liep over haar wangen. Wou ze me wel zien? Ik deed aarzelend een stap achteruit, een takje kraakte onder mijn poot en verbrak de stilte.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik hoorde een tak breken en zag een witte wolf staan. Ik stond op en liep er op af.
    'Alex?' vroeg ik zacht. 'Ben...' Ik slikte even. 'Ben jij dat?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik probeerde wat te zeggen, maar meer dan wat gegrom kwam er niet uit. Dus knikte ik maar gewoon. Ik zette aarzelend een stap vooruit. Ik dacht dat zij bang zou zijn, maar eigenlijk had ik meer reden. Ik kwam maar ongeveer tot haar knieën en moest mijn kop rechtop houden om haar gezicht te kunnen zien.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Dana Nieon
    Ik glimlachte en rende op hem af. Voor hem ging op mijn knieën zitten zodat we ongeveer even groot waren en ik sloeg mijn armen om zijn nek.
    'Alex,' snikte ik. 'Fack jou, waarom liep je weg?'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik gromde wat en legde mijn kop op haar schouder. Ik vroeg me af wanneer ik terug zou veranderen en of het dan weer zoveel pijn zou doen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    'Het spijt,' zei ik terwijl hem aaide. Het was net een enorme hond. 'Ik had te laat ingezien dat jij niks veranderd bent. Jij bent nog steeds dezelfde Alex die me ander half jaar geleden dwong mee naar zijn huis te gaan anders zou ik dood vriezen. Degene die met me altijd ging jagen. Degene die me vanmiddag had gered toen ik bijna vermoord werd door die mensen. Mijn broer.' Ik huilde nog steeds zachtjes. 'Want dat ben je Alex, jij bent mijn broer, geen monster.'


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik gromde instemmend en trok me toen zachtjes los. Ik wou graag terug mens worden, maar ik had 1 probleempje. Nou eigenlijk 2.
    Hoe deed ik dat?
    en
    Ik heb helemaal geen kleren meer.

    [ bericht aangepast op 15 jan 2012 - 15:43 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik glimlachte naar Alex. 'Kom alsjeblieft weer mee naar huis.' Ik keek hem smekend aan. Ik keek in zijn ogen en zag dat hij ergens mee zat.
    'Kun je je terug veranderen?' vroeg ik zacht.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik schudde even twijfelend mijn hoofd en gebaarde dat ze me moest volgen. Ik struikelde weer even, doordat ik het nog steeds niet helemaal gewend was op vier poten te lopen en bracht haar toen naar de open plek waar de gescheurde resten van mijn kleren lagen.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek even na de kleren. Zonder iets te zeggen deed ik mijn cape af. Het was koud om in de sneeuw in een t-shirt te staan.
    'Hier,' zei ik. 'Dan heb je tenminste iets.' Ik glimlachte naar hem.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik knikte en kroop onder het deken. Ik zou bedekt zijn als ik terug mens was, dus ik hoopte dat ze bleef. Het was een vreselijke ervaring, maar om ze alleen te doorstaan was nog erger.

    [ bericht aangepast op 15 jan 2012 - 15:55 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Ik keek Alex ongemakkelijk aan. 'Moet ik hier blijven?' vroeg ik. 'Of wil je alleen... Je weet wat ik bedoel.' Ik zuchtte.


    "Ignite, my love. Ignite."

    Alex Thompson
    Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ze hier moest blijven. Ik wou het niet nog eens alleen doorstaan. Wanhopig keek ik haar aan, hopend dat ze me begreep.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Stephanie Norems
    Hij keek me wanhopig aan waardoor ik nog niet zeker wist of hij wilde dat ik weg ging of niet.
    'Grom als je wilt dat ik blijf,' zei ik. 'Sorry, maar ik ben niet zo goed in lichaamstaal, dat weet je.' Ik had mensen snel door maar niet door de lichaamstaal. Het leek gewoon of ik soms iemands gedachte kon lezen maar dan anders. Het was moeilijk uit te leggen. Het was gewoon een soort gloed die om iemand heen hing.


    "Ignite, my love. Ignite."