RPG - Hell House part 1 - Speeltopics

Er leven een hele boel mensen op de wereld, die ‘iets’ meer hebben dan de gewone mens. Met deze mensen bedoel ik de miljonairs, of zelfs mensen met nog meer nullen op hun bankrekening. Verschillende ouders voeden hun kinderen als verwende nesten op. En dat is juist waar dit rpg over gaat.

verschillende tieners worden samen in een huis gedropt, waar de hell begint. De een is nog arroganter dan de ander. De een is nog een groter bitch dan de andere. Maar toch zijn ze allemaal verschillend.
Wie houdt het als langste vol?

Een rpg, vol liefde, haat, bedrog en vriendschap.

Fay Christina Rivera.
"Ik ben Fay Christina Rivera, noem me maar Fay." stelde ik mezelf voor.

Riley Jason Natures.
Jezus, net deed ze nog arrogant en nu is ze de vriendelijkste van de wereld? Het zal wel.. "Ik heet Riley Jason Natures." zei ik en keek weer naar de tv.

Rowan James Biggerstaff
Ik zakte naast Fay onderuit op de bank. Ik deed alsof ik naar de tv keek.

[trainen! Moet volgens mij straks heel veel bij lezen ]

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Louise Alison Meare.

' Ik verveel me, ' zuchtte ik, en stond op. ' Ik ga naar boven, ' Stiekem wou ik dat Riley mee ging. Hij was best wel leuk...

Riley Jason Natures.
"Mensen, ik ga naar boven. Moet mijn kleren en die andere zooi opruimen. Later!" zei ik en liep naar boven.

Fay Christina Rivera.
"En, Rowan. Waarom ben jij hier?" vroeg ik en glimlachte.

Louise Alison Maere.

Hij ging ook naar boven! Ik rende de trap op, en deed alsof ik het niet gezien had. Vluchtig ging ik naar mijn kamer, pakte de laptop uit mijn koffer, en startte het op..

-Valentina
Eogenlijk zou ik eens rust moeten nemen van al die opdrachten en het rijke leven, maar het was zo makkelijk om en leuke jongens en extra's uit te slaan.. Bovendien wil ik mijn ouders niet teleurstellen.
Met een tevreden glimlach bekijk ik de cover waarop mijn gezicht groot is uitgebeeld.
Vogue van Italy is een perfecte reference.
Vrolijk stap ik het huis binnen.
'Hee.' Glimlach ik in het algemeen.

I've fallen for your eyes, but they don't know me yet

Annabelle Andromeda Dawney

Ik smeet de deur van de taxi dicht en hoorde die wegrijden. Mijn blik gleed langs het nogal grote huis en vervolgens klopte ik mijn kleren af. Ik was het totaal niet gewend om met een taxi te reizen. Al helemaal niet eentje waarvan de chauffeur een of andere enge gast is met een onverstaanbaar accent. Maar mam moest overwerken en ze wilde per se niet dat ik mijn auto hier zou laten. Ik duwde de deur van het huis open en hoorde wat geroezemoes komen uit de kamer naast de hal. Blijkbaar waren er al mensen gearriveerd. Ik liep in de richting van het geroezemoes en kwam terecht in een ruimte wat blijkbaar de woonkamer was. Er stond een meisje die ook nog haar koffer bij zich had en verder zat er een aantal mensen op de bank. Arrogant gooide ik mijn haar over mijn schouder en zei met een kleine glimlach. 'Hallo, ik ben Annabelle Andromeda Dawney, maar noem me maar gewoon Bells.' Waarna ik plaats nam op de bank. 'En jullie?' Vroeg ik daarna.

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 3:43 ]

Alexander Isaac Breyson
Ik haastte me uit mijn vaders BMW en sloeg het portier achter me dicht. Ik was vreselijk laat. Maargoed, ik was tenslotte Alexander Isaac Breyson, ik kon alles maken. Meer nog, ik was stijlvol te laat. Ik opende de kofferbak en haalde er de twee grote trolleys uit. Ik liep naar de voordeur van het huis en drukte ietwat zenuwachtig op de deurbel. Ik draaide me om en wierp nog een laatste blik op mijn vader, die zijn hand opstak en het terrein toen afreed. Nu zou het echt beginnen.

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 12:03 ]

Rowan James Biggerstaff
Ik wilde net antwoord gaan geven op de vraag van Fay, toen ik de deur open hoorde gaan en weer dicht. Er staat weer een knap meisje die glimlachend 'Hee' zegt. Kort achter haar aan kwam nog een meisje binnen. Ook al zo knap. Ze stelt zich voor als Annabelle en ik geef antwoord dat ik Rowan heet. Ik laat de 2 nieuw binnen gekomen meisjes links liggen -ze zoeken het zelf maar uit- en concentreer me weer op Fay, die nog steeds de mooiste is die ik heb gezien. 'Ik ben hier om te winnen,' zeg ik lachend tegen haar. 'En jij?'

"Everything you see exists together in a delicate balance." -Mufasa

Valentina
Ik kijk naar Rowan. De jongen ziet er wel aardig uit, maar is veel te makkelijk.
Bovendien zit hij al met een meisje dat ze in mijn land als boerin zouden omschrijven.
Mijn blik word eerder getrokken door de deurbel, eer ik de deur had geopend.
Een glimlachje speelde mijn lippen toen ik kort, vriendelijk toch ook als een echte Valentina naar hem knipoogde.
Zijn ogen twinkelden best lief, dus duurde het even voor ik iets zei.
'Kom binnen.' Glimlachte ik, waarop ik de deur verder opende en opzij stapte.
Ik was niet groot en niet klein, een perfecte maat.
En bovendien had ik een lichaam waar ik niet veel voor hoefde te doen om het perfect te krijgen.
Ik had buiten fotoshoots namelijk niet veel make-up.
En de meeste mensen waardeerden een charmante dame op zich ook al.
Er werd veel over mij geroddeld, maar over vriendjes zou dat nooit gaan.
Ik wachtte op een jongen bij wie het niet ging om mijn uiterlijk, geld of reputatie. Maar iemand die de echte Valentina kende.

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 16:42 ]

I've fallen for your eyes, but they don't know me yet

Fay Christina Rivera.
"Hallo!" groette ik de meisjes die binnen kwamen lopen. Eentje stelde een vraag en ik antwoorde. "Ik heet Fay Christina Rivera, noem me gewoon Fay." mompelde ik en luisterde weer naar Rowan. "Dus, jij bent hier om te winnen? Dan gaat lastig worden.. Ik kom hier ook om te winnen." zei ik plagerig en keek hem met een grijns aan.

Riley Jason Natures.
Ik hoorde wat gerommel in de kamer naast me, maar schonk er geen aandacht aan. Later zou ik wel gaan kijken wiens slaapkamer er naast de mijne was. Ik liep naar de kast en trok hem open, pakte mijn koffer en begon alle kleding in de kast te leggen.

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 16:42 ]

Annabelle Andromeda Dawney

Ik glimlach vriendelijk naar Fay en Rowan als bedankje dat ze zich ook hadden voorgesteld -stomme gewoonte. Nadat ik de kamer heb rondgekeken besluit ik opzoek te gaan naar een slaapkamer. Ik liep de trap op waar ik algauw in een gang vol deuren -blijkbaar die van de slaapkamers- terecht kwam. Éen voor één duwde ik de deuren open en weer dicht omdat ze allemaal al een koffer bezaten. Uiteindelijk kwam ik in een kamer terecht die nog leeg was. 'Niet slecht...' Mompelde ik in me zelf terwijl ik de kamer rondkeek. Naar mams woorden was ik bang geweest dat ik in een of andere varkensstal -zoals de gewone burger- zou moeten overnachten. Maar deze kamer kwam aardig in de buurt van de mijne. Ik liet mijn koffer op de grond achter waarna ik me op het bed liet vallen. Ik werd gestoord door wat gerommel dat uit de nabijgelegen kamer kwam. Ik stond op en liep naar de andere kamer naast de mijne om vervolgens de deur zonder te kloppen open te doen. Er stond een jongen in een kast te rommelen en blijkbaar had hij niet gemerkt dat er iemand anders in zijn kamer was verschenen. 'Hallo.' Zei ik simpel waarna de jongen opschrok en er een geamuseerde grijns rond mijn lippen speelde.

[ bericht aangepast op 24 dec 2011 - 19:17 ]

Alexander Isaac Breyson
Ik keek naar het knappe meisje dat voor me stond. Ze zag er helemaal niet uit zoals alle bitches die ik me voor ogen had, integendeel. Ze zag er helemaal niet uit zoals alle sletten die rond mijn nek hingen opdat ik ze een paar Louboutins cadeau zou doen. Ze was anders. Ze was absoluut geen slet, ze zag er juist heel naturel uit. Ze was het type meisje waardoor je je onzeker begon te voelen en ik was er zeker van dat ik niet de enige was die er zo over dacht. Ze glimlachte lief naar me en ik herkende haar meteen.
'Ik ben Alexander Isaac Breyson, maar je mag Alex zeggen,' zei ik. 'En jij bent Valentina Rodriquez, is het niet?'

Valentina
Ik glimlachte om zijn verschijning. Alex was en bleef een jongen die menig meisjesharten sneller liet kloppen. Waaronder die van de beruchte Valentina Juanita Rodriguez.
'Dat is lang geleden, Alex.' Glimlachte ik met een vrolijk gebaar.
Alexander Breyson. Ik had zijn vader ooit ontmoet, maar ook al weer tig jaar geleden.
Toen was ik 'gewoon' en niet bijzonder. Hoewel ik Alex toen wel aan het blozen had gekregen. En andersom vast ook wel. Hoewel ik dat niet zou toegeven.
'Zeg maar Valley. Zo noemen de mensen me die niet aan mijn lippen hangen, en die ik mag.' Ik knikte ter bevestiging.

I've fallen for your eyes, but they don't know me yet

Riley Jason Natures.
"Goedemiddag." zei ik en keek om, recht in de ogen van het meisje. "Laat je me volgende keer niet schrikken?" vroeg ik en grijsde kort. Daarna draaide ik me om, gooide het laatste shirt in de kast en schoof mijn koffer eronder.