• Celindeling:
    Cel 1: Fayan & Daiyh
    Cel 2: Saph
    Cel 3: Cassie & Ferron
    Cel 4: Dario
    Cel 5: Prim & Brianna
    Cel 6: Lucas & James
    Cel 7: Aurora



    Let's face it, these people are a danger to our safe community.
    We have to lock them up, together.
    Forever, so we can all live in peace.

    [ bericht aangepast op 22 dec 2011 - 16:42 ]


    Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

    Food :Y)


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Back.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Ik heb Kyra beloofd dat ik morgen een heuprokje zal dragen, waar zat ik met m'n hoofd?
    Lol, ik had wel een geinig gesprek met Sam.


    You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

    Ik voel me net een verdronken vis o.o Het regent hier echt freaking hard


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Chocomuffiiiiinnn! <3


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Leben?

    *lequotes helself*

    Caesar schreef:
    Yentl

    'Hij heeft echt werk van deze kamer gemaakt,' mompel ik. 'We moeten doorlopen, daar verderop is misschien een uitgang.'
    En zonder om te kijken loop ik door, maar de mist wordt steeds dichter, en op een gegeven moment zie ik helemaal niets meer. Ik zucht, en besluit terug te gaan.
    'De mist is daar te dicht, we kunnen niet verder,' breng ik verslag uit.
    Ik kijk achterom, en staar met open mond naar de mist, die langzaam vormen aanneemt. Ik had me vergist, dit kon echt wel spookachtiger. Met die levensechte spoken was dit een horrorfilmscenario.


    Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

    Cassie
    Ik knikte en volgde haar de mist in, maar kon haar plotseling niet meer vinden. Verbaasd draaide ik me om naar de anderen, maar kwam meteen tot de ontdekking dat ook zij door de mist waren opgeslokt. Shit. De witte flarden bewogen, namen langzaam onduidelijke vormen aan en werden toen steeds gedetailleerder. Vaag kreeg een flard de vorm van een mens.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Yentl

    Mensen, geesten van overledenen. Ik ben echt niet gauw bang, maar hier krijg ik toch echt wel even de rillingen van. De mist, die zich inmiddels in een stuk of twintig personages heeft opgesplitst, verspreidt een kille stemming. De mensen fluisteren allemaal dezelfde woorden:'Mijn dood is jouw schuld. Nu neem ik wraak. Wráák.'
    Ze versperren de weg, en zweven langzaam op ons af, steeds hetzelfde woordje herhalend. En dan valt mijn blik op Glynn, mijn jongere zusje, vermoord door het Capitool. Woedend zweeft ze op me af.


    Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

    Cassie
    Ik draaide een rondje om mijn as, keek verbaasd en nu toch wel een beetje bang om me heen. Plotseling hoorde ik een stem van achter me komen. 'Hallo, Cassie.' Geschrokken draaide ik me om en keek met wijd opengesperde ogen naar de figuur die de mist gevormd had. Kat. Mijn beste vriendin, die jaren geleden gestorven was.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Yentl

    Zou dit een truc van Snow zijn? Zou hij ons willen herenigen, of heeft hij de geesten zo gecreërd dat ze ons willen vermoorden?
    'Glynn.' Ik probeer het zo normaal mogelijk te laten klinken, omdat ik niet weet of ik haar nu kan vertrouwen of niet.
    'Yentl.' Er verschijnt een grimas op haar gezicht, iets wat me doet huiveren.


    Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

    Cassie
    'Kát?' wist ik uit te brengen. 'Maar... Ik dacht... Jij was toch...' 'Dood?' maakte ze de zin af, woede stond in haar ogen te lezen en er lag een spottend trekje om haar mond. 'Ja. En dat is jouw schuld.' Het raakte me als een mokerslag en geschokt deed ik een stap achteruit. Toen dook achter Kat de schim van mijn moeder op. 'Je liet me gewoon doodgaan,' siste die.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Yentl

    'Glynn! Wát heeft Snow met je gedaan?'
    Ik kijk haar ontzet aan, en ze glimlacht gemeen.
    'Hij heeft er voor gezorgd dat ik jou nu kan vermoorden. Of jij mij, nog een keer, nadat je mij liet stikken toen we samen in het Capitool waren.'
    'Dat is niet waar! Ik heb je verdedigd, ik heb er nog littekens aan overgehouden!' Ik trek mijn mouw op, en laat een lange snee zien.
    'Weet ik, maar toen zag je Snow, en de kans om wraak op hem te nemen, dus liet je mij maar sterven. En Snow bestaat trouwens nog steeds.'
    'Glynn, ik weet dat het dom was, maar het spijt me, écht!'
    'Voor spijt is het nu te laat.'
    Met grote ogen kijk ik hoe ze een mes achter haar rug vandaan haalt.
    'Zeg maar dag tegen de wereld, Yentl.'


    Un rêve peut mourir mais on n'enterre jamais l'avenir.

    Hum, je weet dat de geesten niet in staat zijn de personage's aan te raken? Ze zijn bedoeld als psychische marteling ^^
    Cassie
    'Ik kon er niets aan doen,' piepte ik tegen mijn moeder. 'Ik probeerde.. Ik wist niet hoe...' 'Je liet me stikken,' siste Kat. 'Als jij er was geweest, had ik nu nog geleefd.' 'Als jij niet zo nutteloos was geweest...' Verschillende anderen doemden op uit de mist, de geesten van alle mensen die ik niet had kunnen redden, iedereen die onder mijn handen is gestorven. 'Jij hebt ons vermoord,' sisten ze. Tranen begonnen zachtjes over mijn wangen te lopen en ik verborg mijn gezicht in de blonde haren van mijn zusje, die nog altijd slapend in mijn armen lag.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Sorreh dat ik niet echt bezig ben met deze RPG, maar ik heb wat problemen.


    You gave me forever within the numbered days and I am grateful.

    -le gasp- Wow, bestaat deze RPG nog stééds...


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.